Μια βαριά σκιά απλώθηκε στο πρόσωπο του νεαρού άρχοντα, όταν άκουσε τον Κύριο να τον προτρέπη να πούληση «πάντα όσα είχε» και να τον άκολουθήση. Ό νους του έκανε αυτόματα μια γενική επιθεώρηση των υπαρχόντων του. Ήταν τόσο πολλά και όμορφα. Του έδιναν ό,τι ήθελε: καλοπέραση, κύρος στον λαό, δύναμη αξιώματα. Πώς να τα θυσίαζε όλα αυτά;
Ή κρυφή επιφυλακτικότητα.
Στην αρχή, όταν πλησίασε τον Κύριο ό πλούσιος αυτός νέος, έδειξε μεγάλο σεβασμό και εμπιστοσύνη. Όπως σημειώνει ένας άλλος Ευαγγελιστής, γονάτισε, τον προσφώνησε «Διδάσκαλο», τον ονόμασε «αγαθό», πράγμα που ταίριαζε μόνο στον Θεό, και τον ρώτησε για ένα θέμα σοβαρώτατο: «Τί ποιήσας ξωήν αίώνιον κληρονομήσω;» Όλα αυτά έδειχναν καλή και σοβαρή διάθεση. Αλλ' όμως στο βάθος υπήρχε κάποια επιφυλακτικότητα. Γι' αυτό, ενώ στο πρώτο μέρος της απαντήσεως του Κυρίου ενθουσιάζεται, γιατί το βλέπει σαν επιβράβευση της μέχρι τώρα ζωής του και σπεύδει να δήλωση πρόθυμα ότι θέλει και την παραμικρότερη έλλειψη του να την καλύψη, μόλις ό Κύριος του υποδεικνύει την κρυφή του πληγή, σκυθρωπάζει και υποχωρεί. Αν είχε πραγματική εμπιστοσύνη στον Χριστό, ασφαλώς δεν θα ενεργούσε έτσι.
Πόσες φορές κι εμείς πλησιάζουμε τον Χριστό με εξωτερικό σεβασμό και ευλάβεια, συγχρόνως όμως και με μια κρυφή επιφυλακτικότητα! Είμαστε πρόθυμοι να ανοίξουμε μακρές συζητήσεις για σπουδαιότατα θέματα μαζί του, για το νόημα της ζωής, για τη δικαιοσύνη, για τον θείο νόμο κλπ. Μόλις όμως ό Κύριος βάλη το χέρι του στην κρυφή μας πληγή, στη συγκεκριμένη αδυναμία μας, συννεφιάζουμε. Στις γενικότητες πηγαίνουμε καλά. Σ' αυτά όμως πού μας ενδιαφέρουν άμεσα, πού μας πονούν, αντιδρούμε. Παράλληλα με την κρυφή επιφυλακτικότητα υπάρχει και ή τάση για την εύκολη ζωή,
πού τα θέλει όλα με το αζημίωτο και αντιδρά σε κάθε είδους θυσία και μολύνει την καρδιά πολλών Χριστιανών. Δεν αποκλείεται κάποτε να ξεκίνησαν με αγνές διαθέσεις στις σχέσεις τους με τον Χριστό. Όμως σιγά σιγά το πνεύμα του συμβιβασμού διάβρωσε τις καλές της προθέσεις: Και με τον Θεό, να μην τα χαλάσουμε και με τις αδυναμίες μας να ζούμε.
Για να μας ελευθέρωση απ' αύτη την απάτη ότι είμαστε εντάξει προσέχοντας απλώς μερικές αρνητικές εντολές, για να μας δείξη πόσο είμαστε δεμένοι ίσως με το χρήμα ή με άλλες αμαρτωλές επιθυμίες έρχεται ό Κύριος και μάς ζητάει να δείξουμε αυταπάρνηση και ηρωισμό. Να είμαστε τίμιοι με τον εαυτό μας και με τον Θεό. Σ' αυτές τις στιγμές κρίνεται ή γνησιότητα της πνευματικής μας ζωής. Τί θα κάνουμε; Θα προχωρήσουμε με χαρά στη θυσία πού μάς ζητείται, στη θυσία του χρήματος, θέσεως, ανέσεως, αξιώματος, για να Τον ακολουθήσουμε πιστά στο δρόμο της αγάπης, για να ανακουφίσουμε τους πιο δυστυχισμένους αδελφούς μας ή θα απομακρυνθούμε από κοντά του δυσαρεστημένοι; Υπάρχουν πάρα πολλοί πού προτιμούν να ακολουθήσουν τον πλούσιο, πού συζητούν με τον Χριστό μόνο εφόσον δεν τούς στοιχίζει. Προσοχή, μην κάνουμε ποτέ ένα τέτοιο λάθος. Και στη δική μας τη ζωή ό Χριστός θα ζητήση κάτι παραπάνω από αυτό πού ίσως προβλέπουμε. Μη διστάσουμε να του το δώσουμε. Χριστιανισμός χωρίς θυσία είναι νόθος, κάλπικος Χριστιανισμός!
Ή τελευταία πληροφορία, πού σημειώνει ό Ευαγγελιστής για τον πλούσιο άρχοντα, είναι ότι έφυγε «περίλυπος». Όποιος πλησιάζει τον Χριστό, για να του έμπιστευθή τη ζωή του και τελικά τον εγκαταλείπει, για ν' άποφύγη τη θυσία, βυθίζεται στη λύπη. Όσο κι αν προς στιγμή άδιαφορήση για τον λόγο του, στο βάθος ή επαφή αύτη αφήνει τα ίχνη της, κάποια αβεβαιότητα, κάποια αμφιβολία, πού δεν τον αφήνει να ήσυχάση. Γι' αυτό και όσοι γνώρισαν κάποτε, έστω για λίγο, τον Χριστό και πάνω στις συγκεκριμένες του απαιτήσεις τον αρνήθηκαν, στο βάθος συνήθως παραμένουν ανικανοποίητοι σ' όλη τους τη ζωή. Μια παράδοξη λύπη τούς κυκλώνει, και θα τούς κυκλώνη αδιάκοπα και στην αιωνιότητα.
