Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009

Οι Άγιοι Στάχυς,Απέλλης,Αμπλίας,Ουρβανός,και Νάρκισσος οι Απόστολοι από τους 70

Και οι πέντε άνηκαν στους εβδομήκοντα Αποστόλους του Κυρίου.Και όλοι τους υπήρξαν "Χριστού ευωδία τω Θεώ εν τοις σωζομένοις".Δηλαδή ευωδιά Χριστού,ευχάριστη στο Θεό,και ευωδία μεταξύ των σωζόμενων που άκουγαν απ'αυτούς το σωτήριο μήνυμα του Ευαγγελίου.Ο Στάχυς έγινε πρώτος επίσκοπος Βυζαντίου,και αφού διάνυσε 16 χρόνια στο αποστολικό κήρυγμα, ειρηνικά αναπαύθηκε εν Κυρίω.Ο Απελλής έγινε επίσκοπος Ηράκλειας και πολλούς έφερε στη χριστιανική πίστη.Ο Αμπλίας έγινε επίσκοπος Οδυσουπόλεως και ο Ουρβανός, επίσκοπος Μακεδονίας.Επειδή και οι δύο γκρέμιζαν τα είδωλα,θανατώθηκαν μαρτυρικά.
Ο Νάρκισσος χειροτονήθηκε επίσκοπος Αθηνών.Η αλήθεια,όμως,του Ευαγγελίου,την οποία δίδασκε με ζήλο,εξήγειρε τους ειδωλολάτρες,με αποτέλεσμα να τον βασανίσουν και να παραδώσει την ψυχή του μαρτυρικά.

Απολυτίκιο.Ήχος πλ.α’.Τον συνάναρχον Λόγον.
Την κιθάραν του Πνεύματος την εξάχορδον,την μελωδήσασαν κόσμω τας υπέρ νουν δωρεάς, ως εκφάντορας Χριστού ανευφημήσωμεν,Στάχυν Αμπλίαν Απελλήν συν Ναρκίσσω,Ουρβανόν, και Αριστόβουλον άμα ως γαρ Απόστολοι θείοι,χάριν αιτούνται ταις ψυχαίς ημών.

Κοντάκιον.Ήχος β’.Τοις των αιμάτων σου.
Εις τα του κόσμου δράμοντες πληρώματα,θεογνωσίας τον λόγον εσπείρατε,και στάχυν πολύχουν δρεψάμενοι,Βασιλεί των απάντων προσήξατε,Απόστολοι Χριστού παναοίδιμοι.

Ο Απόστολος Αριστόβουλος

Στην ιστορική διαδρομή των αιώνων πολλοί παρουσιάσθηκαν ως πηγές γνώσεως και αναμορφωτές της ανθρωπότητας.Μερικοί από αυτούς κάτι πρόσφεραν φυσικά.Ψίχουλα βέβαια κι αυτά ανακατεμένα μ'ένα σωρό από πλάνες κι ανακρίβειες.Οι άλλοι,οι περισσότεροι, πρόσφεραν μόνο το ψέμα και την πλάνη και τις δεισιδαιμονίες,που βύθιζαν σε πιο βαθύ σκοτάδι τους ανθρώπους.Ύστερα από τον Κύριο αληθινοί διδάσκαλοι που αγωνίστηκαν και μπόρεσαν να διαλύσουν την πλάνη της ειδωλολατρίας και της ψευδοφιλοσοφίας και να σκορπίσουν το φως της αληθείας γύρω τους υπήρξαν οι μαθητές του Χριστού,οι Απόστολοι.Αυτοί με τους κόπους και τη θυσία τους έγιναν οι θεμελιωτές του νέου πολιτισμού,του χριστιανικού.
Εκτός από τους δώδεκα Αποστόλους,οι οποίοι επί τρία ολόκληρα χρόνια παρακολούθησαν τον Κύριο στις πόλεις και τα χωριά της Παλαιστίνης και υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες του έργου, της διδασκαλίας και των θαυμάτων Αυτού,στα ιερά Ευαγγέλια γίνεται λόγος και για εβδομήκοντα άλλους αποστόλους.Τους διάλεξε κι αυτούς ο Κύριος από τα πλήθη που παρακολουθούσαν το κήρυγμα του.Γι'αυτούς μας ομιλεί ο ευαγγελιστής Λουκάς και μας λέγει: «Μετά δε ταύτα ανέδειξεν ο Κύριος και ετέρους εβδομήκοντα, και απέστειλεν αυτούς ανά δύο προ προσώπου αυτού εις πάσαν πόλιν και τόπον,ου ήμελλεν αυτός έρχεσθαι» (Λουκ.γ’1).Και δεν περιορίζεται ο ευαγγελιστής να μας αναφέρει μονάχα την ανάδειξη τους,αλλά προσθέτει πώς αυτούς ο Κύριος τους έστειλε δύο - δύο μαζί να προπορευθούν από Αυτόν σε κάθε πόλη και τόπο,όπου επρόκειτο να πάει.Τους έστειλε για να προπαρασκευάσουν τρόπον τινά το έδαφος.Να προετοιμάσουν τις καρδιές να υποδεχθούν και να ακούσουν τον Κύριο.
Κι οι Απόστολοι; Πήγαν και γύρισαν χαρούμενοι.«Υπέστρεψαν δε οι εβδομήκοντα μετά χαράς λέγοντες.Κύριε,και τα δαιμόνια υποτάσσεται ημίν εν τω ονόματι σου»
(Λουκ.ι',17).Ευλογημένα τα αποτελέσματα της αποστολής.Κύριε,κι αυτά τα δαιμόνια,σαν αναφέρουμε το όνομα σου,φεύγουν κι αφήνουν ελεύθερα τα θύματα τους.Στα λόγια των μαθητών ανάλογος είναι κι η απάντηση του Κυρίου. Παιδιά μου,τους είπε:«Πλην εν τούτω μη χαίρετε,ότι τα πνεύματα υμίν υποτάσσεται χαίρετε δε,ότι τα ονόματα υμών εγράφη εν τοις ουρανοίς» (Λουκ.α',21).Ωραία αυτά που λέτε,απήντησε ο Κύριος.Πλην,μη χαίρετε για τούτο.Δηλαδή μη χαίρετε ότι τα πονηρά πνεύματα υποτάσσονται σε σας.Να χαίρετε κυρίως και να ευφραίνεσθε,γιατί τα ονόματα σας έχουν γραφεί στον Ουρανό,στη βασιλεία του θεού.
Ένας από τους εβδομήκοντα αυτούς Αποστόλους,για τους οποίους μιλήσαμε πιο πάνω, είναι κι ο άγιος Αριστόβουλος, αδελφός του αποστόλου Βαρνάβα,που είναι ο ιδρυτής και προστάτης της Εκκλησίας της Κύπρου.Για τον απόστολο αυτό θα αφιερώσουμε τις ολίγες γραμμές,που ακολουθούν.
Και πρώτα-πρώτα το όνομα του,όνομα Ελληνικό,μας δείχνει πόσο ο Ελληνικός πολιτισμός του νησιού μας είχε επηρεάσει και αυτούς τους Ιουδαίους που είχαν εγκατασταθεί από νωρίς στην Κύπρο.Αριστόβουλος σημαίνει αυτός που συμβουλεύει τα χρήσιμα.Αυτός που συμβουλεύει τα άριστα.
Για την παιδική και νεανική ηλικία του Αποστόλου δεν γνωρίζουμε δυστυχώς τίποτα.Το μόνο που γνωρίζουμε γι'αυτόν είναι,πώς από νωρίς υπήρξε ένας από τους ακολούθους του μεγάλου αποστόλου Παύλου.Κοντά στον φλογερό αυτό εργάτη του Ευαγγελίου,που ως σύνθημα της ζωής του είχε τα λόγια του «ζω δε ουκέτι εγώ,ζει δε εν εμοί Χριστός» (Γαλ.β',20),μαθήτευσε αρκετό καιρό ο ιερός Αριστόβουλος.Το σύνθημα ζωής του θείου Παύλου,που αναφέραμε,έγινε και δικό του σύνθημα,Οδηγημένος από το προσκλητήριο διάγγελμα του Κυρίου «όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι» έσπευσε με χαρά του να ακολουθήσει τον Απόστολο, για ένα μονάχα ενδιαφερόμενος και για ένα και μόνο φροντίζοντας:Πώς να αρέσει στον Χριστό.«Παραδοθείς τη χάριτι του Θεού»(Πράξ.ιε',40),όπως λέγει ο Λουκάς, δηλαδή,αφού εμπιστεύθηκε τον εαυτό του εξ ολοκλήρου στην πρόνοια και προστασία του Θεού,επέδειξε από την πρώτη στιγμή ζήλο φλογερό και σύνεση εξαιρετική,ώστε πολύ δίκαια να μπορεί κι αυτός να επαναλαμβάνει μαζί με τον δάσκαλο του το σύνθημα του. Δεν ζω πια εγώ.Μέσα μου ζει μόνο ο Χριστός.
Πολλές δυσχέρειες αντιμετώπισε ο Αριστόβουλος στις διάφορες περιοδείες του με τον ακαταπόνητο αρχηγό του και πολλούς κινδύνους.Απτόητος όμως παρέμεινε παντού και πάντοτε,ώστε ο θείος Παύλος εκτιμώντας τα χαρίσματα του,διδακτικά και διοικητικά, αλλά και τον γνήσιο ζήλο του,να τον αναφέρει στην προς Ρωμαίους επιστολή του μεταξύ εκείνων προς τους οικείους του οποίου αποστέλλει ασπασμούς.Αργότερα μάλιστα τον χειροτονεί επίσκοπο και τον αποστέλλει στις Βρετανικές νήσους για το κήρυγμα του Ευαγγελίου.
Μεγάλο το φορτίο που του ανατέθηκε.Πολλές οι ευθύνες και πιο πολλές, απεριόριστες θα μπορούσαμε να πούμε,οι δυσκολίες κι οι κίνδυνοι.Οι κάτοικοι των σημερινών βρετανικών νήσων την εποχή εκείνη βρισκόντουσαν σε ημιάγρια κατάσταση.Η όλη χώρα ήταν τόσο βάρβαρη,ώστε και μετά πεντακόσια χρόνια,όταν ο πρώτος αρχιεπίσκοπος Καντερβουρίας Αυγουστίνος στάλθηκε εκεί από την εκκλησία της Ρώμης για συνέχιση της ιεραποστολής, φοβήθηκε τόσο,που διέκοψε το ταξίδι του στο μέσο και γύρισε πίσω.Σ'αυτά,λοιπόν,τα νησιά τα εξ ολοκλήρου απολίτιστα στάλθηκε ο Κύπριος απόστολος να κηρύξει και να ιδρύσει την πρώτη Εκκλησία.Κι ο Αριστόβουλος πήγε.
Με όπλα του τη φλογερή πίστη και την απόλυτο εμπιστοσύνη του στον Θεό,σήκωσε τον σταυρό του καθήκοντος κι έτρεξε να πειθαρχήσει στην υψηλή αποστολή που του ανατέθηκε.
Και με τη χάρη του Θεού σύντομα τάχθηκε στην πρώτη γραμμή των μεγάλων πρωταγωνιστών και αναμορφωτών της σημερινής Μεγάλης Βρετανίας και της οικουμένης γενικά.
Με οδηγό την εμπειρία που απέκτησε ακολουθώντας τον πολυτάλαντο αρχηγό του,τον θείο Παύλο,και με απόλυτη πεποίθηση στα λόγια του Κυρίου, «μη φοβηθήτε από των αποκτεννόντων το σώμα,την δε ψυχήν μη δυναμένων αποκτείναι» (Ματθ.ι',28) ρίχτηκε με όλη τη φλόγα της ατρόμητης καρδιάς του στο έργο της αλιείας και της σωτηρίας των ψυχών.Το κήρυγμα του έχει ως θέμα την απέραντη αγάπη του Θεού στον άνθρωπο.
Όσες φορές έρχονται στη μνήμη του τα λόγια του Κυρίου προς τον νυκτερινό επισκέπτη τον Νικόδημο,«ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον,ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν,ίνα πάς ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται,αλλ'έχη ζωήν αιώνιον» (Ιωάν. γ', 16),τα μάτια του γεμίζουν δάκρυα.Μιλά και κλαίει.Ελάτε λέει στους πρώτους ακροατές του στον Χριστό,για να βρείτε κοντά του,όπως βρήκα κι εγώ,την ειρήνη,την ευτυχία,τη χαρά.Με καχυποψία και ύβρεις τον υποδέχονται οι ημιάγριοι εκείνοι άνθρωποι.Ο Αριστόβουλος όμως δεν τα χάνει.Με την ψυχή δυναμωμένη από την εκτενή προσευχή συνεχίζει με υπομονή και καρτερία την προσπάθεια του.Και το αποτέλεσμα ενθαρρυντικό.«Ου δε επλεόνασεν η αμαρτία υπερεπερίσσευσεν η χάρις» (Ρωμ.ε',20). Εκεί που πληθύνθηκε η αμαρτία,αφθονώτερη δόθηκε η χάρη.
Το κήρυγμα του Αποστόλου, που ήταν κήρυγμα «ουκ εν πειθοίς ανθρωπινής σοφίας λόγοις, αλλ'εν αποδείξει Πνεύματος και δυνάμεως»,(Α'Κορ.β',4),ήταν κήρυγμα δηλαδή που γινότανε όχι με πιθανά και συναρπαστικά λόγια ανθρώπινης σοφίας,αλλά ήταν κήρυγμα που γινόταν με αποδείξεις του Αγίου Πνεύματος,πειστικές για τις ψυχές των ακροατών, και με δύναμη θεία,όπως φαινόταν από τα μεγάλα θαύματα που το συνόδευαν,είχε το θετικό κι ευχάριστο αποτέλεσμα.
Σιγά-σιγά οι ψυχές μαλακώνουν και τα πυργώματα της αθεΐας και ειδωλολατρίας γκρεμίζονται το ένα μετά το άλλο.Η αλήθεια παρά τους διωγμούς που δοκιμάζει ο ιερός εργάτης του Ευαγγελίου διαδίδεται σε αρκετά πρόσωπα.
Ο σπόρος της ευσέβειας,ποτισμένος με τα δάκρυα της ευλαβούς και κατανυκτικής προσευχής,φυτρώνει στις καρδιές. Για χρόνια ο ιερός Αριστόβουλος ανάμεσα σε μύριες δυσκολίες κι εξευτελισμούς συνεχίζει με αυταπάρνηση και παραδειγματικό ζήλο το έργο της σποράς του λόγου του Θεού.Στο τέλος η μεγαλεπήβολη προσπάθεια του είχε πλούσια την αμοιβή της.Όταν απέθνησκε,άφησε πίσω του μία εκκλησία ολιγάριθμη μεν,αλλά ζωντανή.
Η χριστιανική πίστη είχε με τους υπεράνθρωπους κόπους του εγκαθιδρυθεί στις ψυχές. Γι' αυτό τον λόγο η Αγγλικανική Εκκλησία μεταξύ των αγίων του εορτολογίου της έχει συμπεριλάβει και το τιμημένο όνομα Του.Τελεί τη μνήμη του για να ευχαριστήσει και να αποδώσει με τούτη την πράξη της την ευγνωμοσύνη της σ'Εκείνο,που της πρόσφερε ένα τόσο ζηλωτή και φλογερό εργάτη.Ένα πνευματικό εργάτη,που με τη βοήθεια Του σε μια εποχή τόσο δύσκολη έθεσε στη χώρα της τα θεμέλια του χριστιανικού πολιτισμού.
Κύπριος,λοιπόν,ο πρώτος αναμορφωτής της σημερινής γηραιάς αυτοκρατορίας.Αυτό αναφέρει κι ο γνωστός Άγγλος ιστορικός Σέρ Τζώρτζ Χίλλ στο έργο του «Ιστορία της Κύπρου».Κύπριος εκήρυξε τον χριστιανισμό, αλλά και Έλληνες Μικρασιάτες,ιεραπόστολοι και επίσκοποι,όπως ο Ποθεινός και ο Ειρηναίος,με κέντρο τη σημερινή Γαλλία, συνέχισαν κατά τους πρώτους αιώνες του χριστιανισμού τη μετάδοση της αλήθειας του Χριστού στους βάρβαρους λαούς των βρετανικών αυτών νήσων.Κύπριος έσπειρε τον πρώτο σπόρο και Έλληνες συνέχισαν να σπέρνουν και να καλλιεργούν.
Μια απορία όμως γεννάται στις ψυχές όλων των σημερινών κατοίκων της μαρτυρικής Κύπρου,αλλά και των αδελφών τους της μάνας Ελλάδας.
Οι σημερινοί άρχοντες και ο λαός της πλούσιας αυτής χώρας που λέγεται Ηνωμένο Βασίλειο γνωρίζουν από την εκκλησιαστική τους ιστορία την προσφορά αύτη των Ελλήνων χριστιανών ιεραποστόλων σ'αυτούς;Και αν την γνωρίζουν,στ'αλήθεια δεν θα 'πρεπε κι η συμπεριφορά τους προς την Κύπρο και την Ελλάδα γενικά,που τους χάρισε τέτοιους πνευματικούς ηγέτες και αναμορφωτές,να είναι διαφορετική;
Ευχή και προσευχή μας είναι,αυτοί να μη δοκιμάσουν ποτές την πικρία που δοκίμασε ο μαρτυρικός λαός μας στον αιώνα που βαδίζουμε από την αχάριστη συμπεριφορά τους προς τη νήσο μας και τη μάνα μας Ελλάδα,τη μητέρα του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού.
Όμως ο λόγος του Κυρίου,που έχει αιώνιο κύρος και ισχύ,πρέπει πολύ να μας συνέχει: «Ο αδικών κομιείται ο ηδίκησε».
Άγιε απόστολε Αριστόβουλε,κι εσύ ευλογημένε αδελφέ του,ένδοξε απόστολε Βαρνάβα, πρεσβεύσατε υπέρ ημών των αμαρτωλών.Δεήθητε του Κυρίου να χαρίσει στην πατρίδα μας Κύπρο την ελευθερία και στον μαρτυρικό λαό μας τη λύτρωση από τα δεινά.Στη μάνα Ελλάδα δε τον φωτισμό,για να συνεχίσει απερίσπαστη στους αιώνες τον ανάντη δρόμο της υψηλής αποστολής της και να μένει παντού και πάντοτε για όλους φως Χριστού και φως του κόσμου.Αμήν.

Απολυτίκιο.Ήχος πλ.α’.Τον συνάναρχον Λόγον.
Την κιθάραν του Πνεύματος την εξάχορδον,την μελωδήσασαν κόσμω τας υπέρ νουν δωρεάς ως εκφάντορας Χριστού ανευφημήσωμεν,Στάχυν,Αμπλίαν,Απελλήν συν Ναρκίσσω Ουρβανόν, και Αριοτόβουλον άμα ως γαρ Απόστολοι θείοι,χάριν αιτούνται ταις ψυχαίς ημών.

Κοντάκιον.Ήχος β’.Τοις τωv αιμάτων σου.
Εις τα του κόσμου δράμοντες πληρώματα, θεογνωσίας τον λόγον εσπείρατε, και στάχυν πολύχουν δρεψάμενοι,Βασιλεί των απάντων προσήξατε,Απόστολοι Χριστού παναοίδιμοι.

Ο Άγιος Επίμαχος ο Αιγύπτιος

Ο Άγιος Επίμαχος καταγόταν από την πόλη Πηλούσιο της Αιγύπτου.Ζούσε την εποχή πού ο ηγεμόνας της Αλεξάνδρειας Απελλιανός καταδίωκε τους Χριστιανούς.Ο Άγιος κατηγορήθηκε στον ηγεμόνα ως Χριστιανός και συνελήφθη.Ο Απελλιανός τον διέταξε να θυσιάσει στα είδωλα.Όταν ο Άγιος αρνήθηκε διέταξε να τον βασανίσουν.Συγκεκριμένα διέταξε να του σχίσουν τις σάρκες.Κατά την ώρα πού οι δήμιοι καταξέσκιζαν τις σάρκες του,ένα κομμάτι αποσπάστηκε από το δέρμα του και έσταξε αίμα στο τυφλό μάτι μίας γυναίκας,η οποία τον συμπονούσε.Τότε ευθύς η γυναίκα απόχτησε φως από το τυφλό της μάτι.Μετά από αυτό το θαύμα ο Άγιος Επίμαχος υπέκυψε στα βασανιστήρια και παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο.

Απολυτίκιο.Ήχος α’.Της ερήμου πολίτης.
Ως γενναίος οπλίτης του Σωτήρος Επίμαχε,τω εχθρώ στερρώς συνεπλάκης,συμμαχία της πίστεως,και τούτον ετροπώσω Αθλητά,βασάνους πολυτρόπους υποστάς,δια τούτο ως του Λόγου σε κοινωνόν,τιμώμεν ανακράζοντες,δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν,δόξα τω σε στεφανώσαντι,δόξα τω ενεργούντι δια σου,πάσιν ιάματα.

Μνήμη Ανώνυμου Απολογητού

Ο Άγιος αυτός έζησε στα χρόνια του Ιουλιανού του Παραβάτη (361) και ήταν γιος Ιερέα των ειδώλων.Στην πίστη του Χριστού τον έφερε κάποια ευσεβής χριστιανή Διακόνισσα,που ήταν φίλη της μητέρας του.Ο νέος αυτός στην αρχή,όταν το έμαθε ο πατέρας του,υπέστη απ'αυτόν σκληρά βασανιστήρια.Δια θαύματος όμως σώθηκε και όταν πέθανε ο Ιουλιανός ο Παραβάτης,κατόρθωσε να φέρει στη Χριστιανική πίστη και τον γέροντα πατέρα του,καθώς και πολλούς ειδωλολάτρες νέους.Αφού στη συνέχεια έζησε ανώτερη πνευματική ζωή,απεβίωσε ειρηνικά.(Το περιστατικό είναι παρμένο από την Εκκλησιαστική Ιστορία του Θεοδώρητου).

Ο Άγιος Ιάκωβος επίσκοπος Μυγδονίας

Έγινε επίσκοπος Αντιοχείας της Μυγδονίας, που ονομάζεται και Νίσιβις και βρίσκεται μεταξύ των ποταμών Τίγρη και Ευφράτη.Μετείχε στη Σύνοδο της Νίκαιας και μετά τη λήξη της Συνόδου πήγε στην Κωνσταντινούπολη,όπου παρέστη στην κηδεία του Πατριάρχη Μητροφάνη του Α'.Ο Ιάκωβος έγραψε και βιβλίο ψυχωφελέστατο,για το όποιο αναφέρει ο επίσκοπος Θεοδώρητος.

Οι Άγιοι Σέλευκος και Στρατονίκη οι σύζυγοι

Σε νεαρή ηλικία ενώθηκαν με τα δεσμά του γάμου.Ήταν γνήσιο χριστιανικό ζευγάρι,που με τόση τελειότητα παρουσιάζει ο Απόστολος Παύλος στην προς Εφεσίους Επιστολήν του.Ήταν μια ψυχή και μια καρδιά.Αλλά όταν κλήθηκαν να διαλέξουν μεταξύ της ζωής τους και της πίστης τους,δεν δίστασαν ούτε στιγμή.Για να μείνουν ενωμένοι,έπρεπε να δεχτούν τον θάνατο για το Ευαγγέλιο.Και έτσι έπεσαν ιερά σφάγια,για να ανατείλουν περίλαμπροι την ήμερα της ανάστασης.

Ο Άγιος Νικόλαος από τη Χίο ο Νεομάρτυρας

Γεννήθηκε στις Καρυαίς της Χίου από γονείς ευσεβείς χριστιανούς,τον Πέτρο και τη Σταματού. Ανατράφηκε ορφανός χωρίς πατέρα και έγινε υπόδειγμα χρηστού και ενάρετου νέου.Σε ηλικία 20 χρονών πήγε στη Μαγνησία,όπου εργαζόταν σαν οικοδόμος.Σε κάποια στιγμή όμως,ο Νικόλαος,άγνωστο για ποιο λόγο,τρελάθηκε.Οι Τούρκοι εκμεταλλευόμενοι την κατάσταση του θέλησαν να τον εξισλαμίσουν.Τελικά όμως δεν τα κατάφεραν και οι συμπατριώτες του τον συνόδεψαν και πάλι στη Χίο.Εκεί οι Τούρκοι τον έντυσαν με τούρκικα ρούχα και τον ονόμασαν Μεχμέτ.Κάποτε τον συνάντησε ένας αρχιμανδρίτης,που ονομαζόταν Κύριλλος και πήρε το Νικόλαο στον ναό του Σωτήρος στο Παλιόκαστρο.Εκεί με τη θεία δύναμη,αποκαταστάθηκε η υγεία του και από τότε ζούσε αυστηρή χριστιανική ζωή.Για τη ζωή του αυτή συνελήφθη από τους Τούρκους,φυλακίστηκε και βασανίστηκε με τον πιο βάρβαρο τρόπο.Επειδή όμως επέδειξε ακεραιότητα στην πίστη του,οι δήμιοι του έκοψαν σιγά-σιγά (δηλαδή περισσότερο μαρτυρικά) το κεφάλι στις 31 Οκτωβρίου 1754, στη θέση Βουνάκι της Χίου και ώρα έκτη.Το λείψανο του αγίου,ρίχτηκε από τους δήμιους στη θάλασσα.

Απολυτίκιο.Ήχος δ’.Ταχύ προκατάλαβε.
Της Χίου αγλάισμα,και Αθλητών μιμητής,εδείχθης Νικόλαε,ομολογήσας Χριστόν,τυράννων ενώπιον όθεν των σων αιμάτων,οι κρουνοί Αθλοφόρε,δρόσος ώφθησαν θεία,τη Χριστού Εκκλησία,εντεύθεν πανευχαρίστως,μέλπει τους άθλους σου.

Το Άγιο Παιδί




Μαρτύρησε,αφού το θανάτωσαν σπάζοντας το κεφάλι του με ογκόλιθο.






Οι Άγιοι Στέφανος,Βαρνάβας,Τρόφιμος,Δορυμέδων,Κοσμάς,Δαμιανός,Σάββας,Βάσης, Αβράμιος "και της συνοδείας αυτών"



Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον Βίο των Αγίων.




Οι Άγιες Δώδεκα Κόρες


Μαρτύρησαν,αφού τις κρέμασαν στη μέση μιας στοάς.







Ο Άγιος Γορδιανός


Μαρτύρησε δια ξίφους.(Μάλλον πρόκειται για τον μάρτυρα Γορδιανό,που μαρτύρησε μαζί με τον Άγιο Επίμαχο,βλέπε σχετικά την 9η Μαΐου).




Ο Άγιος Επίμαχος ο Ρωμαίος

Μαρτύρησε δια αποκεφαλισμού,μαζί με τον πιο πάνω Άγιο Γορδιανό,όταν τους συνέλαβε ο άρχοντας του τόπου και αυτοί ομολόγησαν με θάρρος τη χριστιανική τους πίστη. (Είναι επανάληψη μνήμης από την 9η Μαΐου).



Οι Άγιοι Τρεις Μάρτυρες "οι εν Μελιτινή"


Μαρτύρησαν,αφού τους συνέτριψαν τα σκέλη.






Εγκαίνια του Πατριάρχου Ευκτηρίων




Μάλλον για εγκαίνια ναού πρόκειται,κατά τον Πατμιακό Κώδικα.




Οι Όσιοι Σπυρίδων και Νικόδημος "οι εν τω Σπηλαίω" (Ρώσοι)


Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον Βίο των Οσίων.

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

Η Αγία Ευτροπία

Ήταν από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και μάταια ο έπαρχος Απελλιανός προσπαθούσε να διεγείρει την ψυχή της Ευτροπίας στις ορμές της ζωής των ανέσεων,των τέρψεων και των ηδονών, που υποσχόταν σ'αυτή αν ήθελε ν'αρνηθεί τον Χριστό.Τέρψη,ηδονή και άνεση για μένα είναι,έλεγε η Ευτροπία,το να ζω κατά τα χριστιανικά παραγγέλματα.Εμάς ελκύουν η εγκράτεια,η λιτότητα,οι κακοπάθειες και οι θλίψεις για τους άλλους,η δε μεγαλύτερη των ηδονών είναι ο θάνατος για το Χριστό.Και αυτό το απέδειξε η μάρτυς και με έργα. Ούτε φυλακή,ούτε σιδερένια νύχια και αναμμένες λαμπάδες πτόησαν ή πίκραναν την ψυχή της.Τα λόγια της εξακολουθούσαν θαρραλέα και ηρωικά,το δε κεφάλι της βάφηκε με το αίμα της.Και το κεφάλι εκείνο,που με τέτοιο τρόπο έπεσε,ήταν το τιμιότερο από κάθε άλλο κεφάλι στολισμένο με διαμάντια και στέμματα βασιλικά.

Οι Άγιοι Ζηνόβιος και Ζηνοβία τα αδέλφια (Εορτή Ζηνοβία)

Κατάγονταν από τις Αιγαίς της Κιλικίας και ήταν κληρονόμοι μεγάλης περιουσίας.Ο Ζηνόβιος είχε σπουδάσει ιατρική,και όχι μόνο πρόσφερε αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες του στους πάσχοντες,αλλά επιπλέον πλούσια μοίραζε από τα αγαθά του σ'αυτούς.Με τη συμπεριφορά του αυτή στήριζε τους χριστιανούς,και πολλούς ειδωλολάτρες έφερε στη χριστιανική πίστη.Όταν πληροφορήθηκε αυτό ο έπαρχος Λυσίας,έδωσε διαταγή και τον συνέλαβαν.Ο Ζηνόβιος με παρρησία ομολόγησε ότι πράγματι είναι χριστιανός.Και ότι κάνει,το κάνει για τη σωτηρία ψυχών και τη δόξα του αληθινού Θεού.Ο Λυσίας με αυστηρότητα του είπε ότι αν δε σταματήσει αυτό που κάνει και δεν αρνηθεί το Χριστό,θα μαρτυρήσει φρικτά.Ο Ζηνόβιος απάντησε ότι τα μαρτύρια μπορούν να βλάψουν το σώμα του,αλλά την ψυχή του ποτέ.Διότι λέει ο λόγος του Θεού:"Και τις ο κακώσων υμάς,εάν του αγαθού μιμητοί γένησθε;".Ποιος,δηλαδή,θα μπορέσει να σας κάνει κακό και να σας επιφέρει πραγματική βλάβη,αν γίνετε μιμητές και ακόλουθοι του αγαθού;Ο Λυσίας αμέσως διέταξε και τον βασάνισαν.Τότε παρενέβη η αδελφή του Ζηνοβία και ήλεγξε το Λυσία, ότι αυτό που κάνει είναι άνανδρο.Αλλά ο έπαρχος συνέλαβε και αυτή,και τελικά αποκεφάλισε και τους δύο.(Κατ,άλλη εκδοχή ο Ζηνόβιος μαρτύρησε επί Διοκλητιανού.Γεννήθηκε από γονείς ευσεβείς τον Ζηνόδοτο και τη Θέκλα,και πως,όταν μεγάλωσε έγινε επίσκοπος Αιγών,επιτελώντας πολλά θαύματα).

Απολυτίκιο.Ήχος δ’.Ταχύ προκατάλαβε.
Ως θείοι αυτάδελφοι,ομονοούντες καλώς,Ζηνόβιε ένδοξε,και Ζηνοβία σεμνή,συμφώνως ηθλήσατε,όθεν και των στεφάνων,των αφθάρτων τυχόντες,δόξης ακατάλυτου,ηξιώθητε άμα, εκλάμποντες τοις εν κόσμω,χάριν ιάσεων.

Κοντάκιον.Ήχος πλ.δ’.Ως απαρχάς.
Τους αληθείας Μάρτυρας,και ευσεβείας κήρυκας,των αδελφών την δυάδα τιμήσωμεν,εν θεοπνεύστοις άσμασι,τον Ζηνόβιοv άμα τη σεπτή Ζηνοβία,ομού βιώσαντας,και διά μαρτυρίου τευξαμένους στέφος άφθαρτον.

Όσιοι Στέφανος Μιλιούτιν,Θεόκτιστος ο αδελφός του και Ελένη η μητέρα τους

Οι Όσιοι Στέφανος και Θεόκτιστος ήταν γιοί του Βασιλιά των Σέρβων Στεφάνου Α' και εγγονοί του Αγίου Στεφάνου (βλέπε 24 Σεπτεμβρίου).
Ο Όσιος Θεόκτιστος αφού κυβέρνησε για μικρό χρονικό διάστημα,παραιτήθηκε από το θρόνο της Σερβίας και ασκήτεψε στο Σρέμ μέχρι την κοίμηση του το 1316 μ.Χ.Εργάστηκε σκληρά για να επαναφέρει στην ορθή πίστη τους αιρετικούς Βογόμιλους.
Ο νεώτερος αδελφός του Όσιος Στέφανος κυβέρνησε την Σερβία από το 1275 έως το θάνατο του το 1320 μ.Χ.και προστάτεψε τους Χριστιανούς από τους ειδωλολάτρες.Έχτισε πάνω από 40 Εκκλησίες και βοήθησε στην ανέγερση νέων μοναστηριών.
Η Οσία Ελένη,ήταν η μητέρα των Οσίων Στεφάνου και Θεόκτιστου.Έζησε θεοφιλώς και εργάστηκε σκληρά για την ανέγερση νέων μοναστηριών.Κοιμήθηκε το 1306 μ.Χ.

Οι Άγιοι Κλεόπας ο Απόστολος και Ιωσήφ Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης

Ο Κλεόπας ήταν ένας από τους 70 μαθητές του Κυρίου.Γι'αυτόν βλέπε στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιον κδ’19-27.Ο Κλεόπας,έλαβε και αυτός κατά την ήμερα της Πεντηκοστής τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος και πέρασε τη ζωή του κοπιάζοντας για το Ευαγγέλιο.Ο δε Ιωσήφ έζησε τον 13ο αιώνα.Έγινε Ιερομόναχος μετά τον θάνατο της συζύγου του και διαδέχτηκε στον Πατριαρχικό θρόνο της Κωνσταντινούπολης τον Γερμανό Γ'το 1268.Το 1275 υπέβαλε την παραίτησή του,διότι ο βασιλιάς Μιχαήλ,είχε υπογράψει χωρίς τη θέληση κλήρου και λαού,στη Λυών της Γαλλίας,την ένωση της Ανατολικής και της παπικής Εκκλησίας.Στις 31Οκτωβρίου 1282 επανήλθε στον θρόνο και έκανε πολλές και κοπιαστικές περιοδείες για να αποκαταστήσει την Ορθόδοξη εκκλησιαστική τάξη.Όμως,τον Μάρτιο του 1283, εξουθενωμένος από τους κόπους,παρέδωσε το πνεύμα του στον Θεό.

Ο Άγιος ιερομάρτυρας Μαρκιανός


Ο Άγιος ιερομάρτυρας Μαρκιανός χειροτονήθηκε επίσκοπος από τον Απόστολο Πέτρο και στάλθηκε στις Συρακούσες της Σικελίας.Εκεί ο Άγιος με την προσευχή του κατέστρεψε τους ναούς των ειδώλων.Και δεν έκανε μόνο αυτό,πραγματοποίησε πολλά θαύματα,με αποτέλεσμα να πιστέψουν πολλοί ειδωλολάτρες.Όμως τήν παρρησία του Αγίου δεν μπορούσαν να την υποφέρουν οι φθονεροί και χριστοκτόνοι Ιουδαίοι και τον θανάτωσαν με βίαιο θάνατο.

Οι Άγιοι Κοϊντάς,Μήτρας,Νεμεσίων,Πτολεμαίος,Θεόφιλος,Ιγένης,Ισίδωρος,Κλαύδιος, Επίμαχος,Ευτρόπιος,Ζήνων,Ήρων,Άμμων,Ατήρ,Βήσας,Διόσκουρος,Αλέξανδρος,


Μαρτύρησαν στα χρόνια του βασιλιά Δεκίου το 250, στην Αλεξάνδρεια.Οι δύο πρώτοι θανατώθηκαν,μετά από σκληρά βασανιστήρια,αφού έχυσαν επάνω τους βρασμένη ασβέστη.Οι δε επόμενοι δύο,αφού και αυτοί βασανίστηκαν απάνθρωπα,στο τέλος τους αποκεφάλισαν. Από τους άλλους 13 μάρτυρες,άλλους έκαψαν ζωντανούς και άλλους αποκεφάλισαν.

Η Αγία Απολλωνία,η Παρθένος και Πρεσβύτης,και οι συν αυτή εν Αλεξάνδρεια Μάρτυρες



Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον Βίο των Μαρτύρων.








Οι Άγιοι Εννέα Μάρτυρες



Μαρτύρησαν δια πυρός.(Ίσως είναι οι ίδιοι μ' αυτούς της 12ης Μαρτίου).






Ο Άγιος Μανουήλ



Μαρτύρησε δια ξίφους.(Ίσως είναι ο ίδιος μ' αυτόν της 26ης Μαρτίου).






Ο Άγιος Δομέτιος


Μαρτύρησε δια ξίφους.

Ο Άγιος Δήμιος

Δεν γνωρίζουμε το όνομά του, μόνο το επάγγελμά του αγίου είναι γνωστό. Ήταν δήμιος.Αν έζησε την εποχή των διωγμών,πόσες φορές οδήγησε ο ίδιος τους Χριστιανούς μάρτυρες στα πυρακτωμένα σιδεροκρέβατα του μαρτυρίου τους,κάρφωσε ο ίδιος τα καρφιά στον ξύλινο σταυρό τους, άναψε τα σώματα των μαρτύρων λαμπάδες να φωτίζουν τα δείπνα των Ρωμαίων!Πόσες φορές μούσκεψε το μανίκι του από τα δάκρυα τις πίστης των Χριστιανών,πόσες φορές άκουσε την τελευταία προσευχή τους!

Μνήσθητι,Κύριε,και της εμής ταπεινότητας
και αθλιότητος,και συγχώρησαν μοι όσα σοι
ήμαρτον παρ'όλον των της ζωής μου χρόνον

Ο άγιος υπήρξε δήμιος,ψυχρός εκτελεστής, δολοφόνος κατ επάγγελμα,σταυρωτής ανθρώπων. Όμως,πρόσωπο σημαίνει το αμείωτο του ανθρώπου προς την φύση του και η μετάνοια βεβαιώνει την απόκρημνη ελευθερία του θαύματος.Μία ημέρα,ο δήμιος γνώρισε τον Χριστό.Αυτό γράφει ο συναξαριστής του Αγίου Νικοδήμου.Καμία άλλη λέξη.Ο ανώνυμος δήμιος ομολόγησε την πίστη του οδηγήθηκε στην ζοφερή φυλακή από όπου μέχρι τότε ανέσυρε τα θύματά του,και εκεί παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο.Την μνήμη του Αγίου Δημίου τιμούμε την
30η Οκτωβρίου.

Οι Άγιοι Αστέριος,Κλαύδιος,Νέων και Νεονίλλη τα αδέλφια

Αυτοί ήταν εκ της πόλεως των Λαράνδων,το γένος Ίσαυροι και αδέλφια κατά σάρκα,στα χρόνια του Διοκλητιανού και Λυσίου ηγεμόνος της Κιλικίας.Όταν πέθανε ο πατέρας τους,έπεσαν στα νύχια της κακιάς μητριάς τους,που ήθελε να αρπάξει την περιουσία που τους άφησε ο πατέρας τους.Τα τέσσερα αδέλφια δεν επέτρεψαν στη μητριά τους να οικειοποιηθεί την περιουσία τους, αντίθετα όμως,με κάθε προθυμία βοηθούσαν με τα χρήματα αυτά τους φτωχούς.Τότε η μέγαιρα μητριά,για να εκδικηθεί τα τέσσερα αδέλφια,τα κατάγγειλε στον ηγεμόνα της Κιλικίας Λυσία,ότι ήταν χριστιανοί.Αμέσως συνελήφθησαν και βασανίστηκαν σκληρά.Αλλά το φρόνημά τους δεν άλλαξε.Τότε αποκεφαλίστηκαν και οι τέσσερις,τα δε σώματά τους ρίχτηκαν στα φαράγγια για να τα φάνε τα όρνεα.Αλλά η ψυχή τους πέταξε ένδοξη μπροστά στον θρόνο του Θεού,περιμένοντας τη μεγάλη ήμερα της μισθαποδοσίας.

Οι Άγιοι Τέρτιος,Μάρκος,Ιούστος (ή Ιησούς) και Αρτεμάς οι Απόστολοι από τους 70

Ο Τέρτιος έγινε δεύτερος επίσκοπος Ικονίου μετά τον Σωσίπατρο.Έγραψε δε και την προς Ρωμαίους Επιστολή του Αποστόλου Παύλου,καθώς ο ίδιος μαρτυρεί (Ρωμ.ΙΣΤ 22).Ο Μάρκος,ανεψιός του Βαρνάβα, έγινε επίσκοπος Απολλωνιάδας και με το Ευαγγελικό του κήρυγμα εξολόθρευσε το σέβας των ειδώλων.(Κολασ.Δ'10).Ο Ιούστος έγινε επίσκοπος Ελευθερούπολης και με τα λόγια του και τα θαύματα του,είλκυσε στην αλήθεια του Ευαγγελίου τους εκεί άπιστους.
Και ο Αρτεμάς έγινε επίσκοπος στα Λύστρα,και σαν δόκιμος υπηρέτης του Χριστού διέλυσε στον τόπο αυτόν την πλάνη των δαιμόνων.

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

Η Αγία Αναστασία η Ρωμαία,η Οσιομάρτυς

Η όσια Αναστασία έζησε στα χρόνια του Διοκλητιανού και καταγόταν από τη Ρώμη.Όταν πέθαναν οι πλούσιοι γονείς της,διαμοίρασε την περιουσία πού κληρονόμησε στους φτωχούς και αποσύρθηκε σε μοναστήρι.Όταν τη συνέλαβε ο ηγεμόνας Πρόβος,υπενθύμισε στην Αναστασία την ανθηρή νεότητα της,για την οποία θα έπρεπε να αρνηθεί το Χριστό. Τότε,δυναμική υπήρξε η απάντηση της Αναστασίας:"Εγώ,είπε,μία ωραιότητα και νεότητα γνωρίζω,εκείνη που δίνει ο Χριστός στις πιστές και γενναίες ψυχές,που προτιμούν γι’ Αυτόν το θάνατο αντί άλλων εγκόσμιων αγαθών,όταν αυτά προτείνονται για την προδοσία του Θεού τους.Πλούτη είχα άφθονα.Δεν τα θέλησα.Αλλά το Χριστό μου τον θέλω και απ' Αυτόν καμία δύναμη δε θα μπορέσει να με χωρίσει."Αν αμφιβάλλεις,δοκίμασε". Εξαγριωμένος από την απάντηση ο Πρόβος,τη μαστίγωσε στο πρόσωπο και την άπλωσε σε αναμμένα κάρβουνα.Έπειτα,την κρέμασε και της έσκισε το σώμα.Μετά έκοψε τους μαστούς της,ξερίζωσε τα νύχια της και τελικά την αποκεφάλισε.Έτσι,η Αναστασία πήρε τον αμαράντινο στέφανο του μαρτυρίου.

Απολυτίκιο.Ήχος δ’.Ταχύ προκατάλαβε.
Ασκήσει εκλάμψασα,ώσπερ παρθένος σεμνή,αθλήσεως αίμασι,την της αγνείας στολήν, ενθέως εφοίνιξας,όθεν Αναστασία,ως Οσία και Μάρτυς,χάριτος ιαμάτων,απαστράπτεις τω κόσμω,πρεσβεύουσα τω Σωτήρι,υπέρ των ψυχών ημών.

Κοvτάκιοv.Ήχος γ’.Η Παρθένος σήμερον.
Παρθενίας νάμασι,καθηγνισμένη οσία,μαρτυρίου αίμασιν,Αvαστασία πλυθείσα,παρέχεις τοις εν ανάγκαις των νοσημάτων,ίασιν και σωτηρίαν τοις προσιούσιν,εκ καρδίας,ισχύν γάρ νέμει,Χριστός ο βρύων,χάριν αέναοv.

Ο Όσιος Αβράμιος και Μαρία η ανεψιά του

Αριστεύς της εγκράτειας και των πνευματικών ασκήσεων ο όσιος Αβράμιος,άφησε τη μεγάλη περιουσία που κληρονόμησε στους φτωχούς και αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στη διακονία του Θεού και του πλησίον.Ζούσε σε ερημικό τόπο,όπου προσευχόταν και μελετούσε τα Ιερά γράμματα.Από εκεί πήγαινε σε διάφορες πόλεις,για να κηρύξει το λόγο του Θεού και να διακονήσει τη βασιλεία της αλήθειας και της ειρήνης του Ευαγγελίου.Η πίστη,η αγάπη και η υπομονή του κατόρθωσαν πολλές φορές να καταπραΰνουν βάρβαρες καρδιές και να ελκύσουν στο σταυρό ψυχές υπερβολικά εξαγριωμένες.Πάνω από 70 ετών ο Αβράμιος, διατηρούσε όλη τη ζωντάνια της Ιεραποστολικής δράσης του.Προστατευόμενος μάλιστα και από την ηλικία του,μπόρεσε να αφοσιωθεί στη σωτηρία αμαρτωλών γυναικών.Κάποτε ευτύχησε να ανασύρει από το βόρβορο της αμαρτίας και την κόρη του αδελφού του,τη Μαρία.Την είδε σε κάποιο πανδοχείο,χωρίς να τη γνωρίζει,φορτωμένη με κοσμήματα και συντροφιά με ακόλαστους νέους.Η παραστρατημένη όμως νεαρή,δεν είχε αποβάλει εντελώς τις ευσεβείς αναμνήσεις της.Την επομένη,πήγε στο γέροντα ασκητή και ζήτησε την ευλογία του.Εκείνος της απάντησε ότι δεν ωφελεί σε τίποτα η ευλογία των ανθρώπων, όταν ο Θεός είναι αναγκασμένος να μη παρέχει τη δική Του.Τα λόγια αυτά συντάραξαν τη Μαρία,μετανόησε,εξομολογήθηκε και από τότε έζησε ζωή αγία.Ο δε Αβράμιος πέθανε υπέργηρος,υπηρετώντας πιστά μέχρι τέλους το Θεό.


Απολυτίκιο.Ήχος α’.Του λίθου σφραγισθέντος.
Ζωής της φθειρομένης λιπών τας απολαύσεις,εν τη των μελλόντων ελπίδι,Αβράμιε θεοφόρε,οσίως εβίωσας εν γη,και χρίσμα υπεδέξω ιερόν δια τούτο ως του Λόγου μυσταγωγός,κατηύγασας τους βοώντας,δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν,δόξα τω σε στεφανώσαντι,δόξα τω ενεργούντι δια σου,πάσιν ιάματα.

Κοvτάκιοv.Ήχος γ’.Η Παρθένος σήμερον.
Εν σαρκί ως Άγγελος,επί της γης ανεφάνης,και ασκήσας γέγονας,πεφυτευμένον ως ξύλοv, ύδατι της εγκρατείας καλώς αυξήσας,ρεύματι των σων δακρύων ρύπον εκπλύνας,διά τούτο ανεδείχθης,δοχείον θείου,Αβράμιε Πνεύματος.

Ο Όσιος Αβράμιος ο Αρχιμανδρίτης,ο Ροστοβίας θαυματουργός






Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον Βίο του Οσίου.

Η Αγία Βάσσα

Η μνήμη της αναφέρεται στον Συναξαριστή του Sirmond (Delehaye σελ.176,2) ως έξης:"Τη αύτη ήμερα μνήμη των αγίων αποστόλων και μαρτύρων Πέτρου,Παύλου,Ιωάννου του Προδρόμου και Βαπτιστού,Στεφάνου του πρωτομάρτυρας,Βαρνάβα του αποστόλου,Ιωσήφ του Πατριάρχου,και Κλεώπα,Τροφίμου, Δορυμέδοντος,Κοσμά,Δαμιανού,Βάσσης και της συνοδείας αυτών.Τελείται δε η αυτών σύναξις εν τω σεπτώ αποστολείω του αγίου και πανευφήμου αποστόλου Παύλου εν τω Ορφανοτροφείω άμα δε και τα εγκαίνια του αυτού ναού".

Ο Άγιος Τιμόθεος ο Εσφιγμενίτης ο νέος Οσιομάρτυρας

Πατρίδα του το χωριό Παράορα της επαρχίας Κεσσάνης της Θράκης,και κατά κόσμον ονομαζόταν Τριαντάφυλλος. Παντρεύτηκε και απόκτησε δύο θυγατέρες.Ύστερα όμως από μια περιπέτεια με τη σύζυγο του,αποχαιρέτησε τα παιδιά του και τους συγγενείς του και αποχώρησε στην Αίνο.Εκεί αποκατέστησε τη γυναίκα του σ'ένα γυναικείο μοναστήρι και αυτός αναχώρησε στο Άγιο Όρος,στη Μεγίστη Λαύρα.Εκεί έγινε μοναχός με το όνομα Τιμόθεος και έμεινε έξι χρόνια ασκούμενος στις αρετές, υπακοή,πραότητα,ταπείνωση,προσευχή και νηστεία.Κατόπιν πήγε στο κοινόβιο του Εσφιγμένου,όπου έγινε μεγαλόσχημος και προπαρασκευάστηκε για το μαρτύριο.Τελικά,αφού πήρε την ευχή του ηγούμενου του Ευθυμίου, αναχώρησε από το Άγιο Όρος και έφτασε στην Κεσσάνη. Εκεί,μαζί με τον συνοδό του Ιερομόναχο Ευθύμιο, προσπαθούσαν να επαναφέρουν στη σωστή πίστη αρνησίχριστους.Τους πρόδωσαν όμως και αφού τους συνέλαβαν τους μετέφεραν στις φυλακές της Αδριανούπολης.Εκεί βασανίστηκαν με τον πιο βάρβαρο τρόπο.Αλλά επειδή οι Όσιοι έμεναν σταθεροί στην πίστη τους,τους μεν Ευθύμιο και κάποιον άλλο μοναχό Βαρνάβα τους ελευθέρωσαν και τους απέλασαν,τον δε Τιμόθεο αποκεφάλισαν στις 29 Οκτωβρίου 1820.Μέρος των αιματωμένων ενδυμάτων του, βρίσκεται στη Μονή Εσφιγμένου.(Ορισμένοι Συναξαριστές,μαζί μ'αυτούς τους Αγίους, αναφέρουν και κάποιον Ιερέα Νικόλαο).

Ο Άγιος Αθανάσιος ο Ιερομάρτυρας "εκ Σπάρτης Ατταλίας"



Σύμφωνα με το Νέο Μαρτυρολόγιο, ο μάρτυρας αυτός μαρτύρησε στα Μουδανιά στις 29 Οκτωβρίου 1653.Κανόνα του Αγίου,συνέγραψε ο Μελέτιος Συρίγου.Ο Otto Meinardus,αναφέρει σαν ήμερα μνήμης του νεομάρτυρα την 7η Ιανουαρίου και συγχέει τα περιστατικά του βίου του με αυτά του Αθανασίου εξ Ατταλίας,που μαρτύρησε το 1700.

Η Οσία Άννα

Γεννήθηκε στο Βυζάντιο από ευσεβείς γονείς και ο πατέρας της,Ιωάννης ονομαζόμενος,ήταν Διάκονος στον Ναό της Θεοτόκου στις Βλαχέρνες.Νωρίς έμεινε ορφανή από γονείς και η γιαγιά της την πάντρεψε με κάποιο ευσεβή Διάκονο, με τον όποιο απόκτησε δύο παιδιά.Αλλά αργότερα,ο άντρας της και τα δύο της παιδιά πέθαναν και έτσι η Άννα διαμοίρασε τα υπάρχοντα της και αποσύρθηκε σε μοναστήρι.Κατόπιν όμως,ο εικονομάχος Λέων ο Ισαυρος,διέλυσε τη Μονή στην οποία ανήκε η Άννα.Στην ανάγκη αυτή, η Οσία φόρεσε ρούχα ανδρικά και μπήκε σε ανδρικό μοναστήρι με το ψευδώνυμο: Ευφημιανός.Εκεί έζησε με μεγάλη προσοχή και ακρίβεια,και μετά τον θάνατο του Λέοντα του Ισαύρου,φόρεσε πάλι γυναικεία ρούχα και έμεινε σαν μοναχή στο Βυζάντιο.Εκεί επιδόθηκε στη διακονία των φτωχών και των ασθενών.Με τέτοια δε θεοφιλή εργασία παρέδωσε το πνεύμα της στον Κύριο.

Η Αγία Μελιτίνη

Η Αγία Μελιτίνη κατηγορήθηκε ως Χριστιανή και οδηγήθηκε στον τοπικό άρχοντα όπου ομολόγησε την πίστη της στο Χριστό.Ο άρχοντας εξοργίστηκε και πρόσταξε να τη χτυπήσουν βάναυσα στο πρόσωπο.Στη συνέχεια τη γύμνωσαν και την οδήγησαν στο δικαστήριο,όπου την ανέκριναν πολλές ώρες. Μετά από την ανάκριση υποβλήθηκε σε πολλά βασανιστήρια.Τελικά υποβλήθηκε στην τιμωρία του αποκεφαλισμού.Έτσι η Αγία μάρτυρας Μελιτίνη τελείωσε και έλαβε από τον Κύριο το άφθαρτο στέφανο του μαρτυρίου.

Οι Άγιοι Κύριλλος,Μίνης και Μιναίος




Μαρτύρησαν δια ξίφους.(Η μνήμη των Αγίων Μίνη και Μιναίου,επαναλαμβάνεται και την 1η Αυγούστου).






Ο Άγιος Σάββας ο στρατηλάτης



Μαρτύρησε,αφού τον θανάτωσαν τρυπώντας του τα πλευρά με λόγχη.

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009

Αγία Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου εν Βλαχερνώ και επέτειος του «ΟΧΙ»

Σκέπη σου,Ἁγνή, σκέπεις καὶ περιθάλπεις
Τοὺς πίστει ἀφορῶντας πρὸς σέ,Παρθένε.
Μητρὸς Θεοῖο Σκέπη Ἑλλάδα θειόφρονα καλύπτει.
Η Αγία Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου εν Βλαχερνώ εορτάζει την 1η Οκτωβρίου όπου και το βιογραφικό σημείωμα.
Η Εκκλησία της Ελλάδος όμως,την έχει μεταθέσει στις 28 Οκτωβρίου,όπου η Ελλάδα γιορτάζει το μεγάλο γεγονός της διασώσεως και απελευθερώσεως της από τον Ιταλογερμανικό ζυγό.Την Ακολουθία που ψάλλεται αυτή την ημέρα την έγραψε ο Αγιορείτης Μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης και εγκρίθηκε από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος στις 21 Οκτωβρίου 1952 μ.Χ.όπου και αποφασίστηκε ο συνεορτασμός της εορτής της Αγίας Σκέπης και της Εθνικής επετείου του «ΟΧΙ» (Συνοδικές Εγκύκλιοι,Τόμος Β',Αθήνα 1956,σελ.649).

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’.Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τῆς Σκέπης σου Παρθένε,ἀvuμνοῦμεν τάς χαρίτας,ἣν ὡς φωτοφόρον νεφέλην,ἐφαπλοῖς ὑπὲρ ἔννοιαν,καὶ σκέπεις τὸν λαόν σου νοερῶς,ἐκ πάσης τῶν ἐχθρῶν ἐπιβουλῆς.Σὲ γὰρ σκέπην καὶ προστάτιν καὶ βοηθόν,κεκτήμεθα βοῶντές σοι·Δόξα τοῖς μεγαλείοις σου Ἁγνή,δόξα τῇ θείᾳ Σκέπῃ σου,δόξα τῇ πρὸς ἡμᾶς σου, προμηθείᾳ Ἄχραντε.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ.δ’.Θεοτόκε Ἀειπάρθενε.
Θεοτόκε Ἀειπάρθενε,τὴν ἁγίαν σοῦ Σκέπην,δι' ἧς περισκέπεις,τοὺς εἰς σὲ ἐλπίζοντας, κραταιὰν τῷ Ἔθνει σου καταφυγὴν ἐδωρήσω‧ ὅτι ὡς πάλαι καὶ νῦν θαυμαστῶς ἡμᾶς ἔσωσας, ὡς νοητὴ νεφέλη,τὸν σὸν λαὸν περιβαλοῦσα.Διὸ δυσωποῦμεν σε,εἰρήνην τῇ πολιτείᾳ σου δώρησαι,καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον
Ἦχος πλ.δ’.Τῇ ὑπερμάχῳ.
Ὥσπερ νεφέλη ἀγλαῶς ἐπισκιάζουσα,τῆς Ἐκκλησίας τὰ πληρώματα Πανάχραντε,ἐν τῇ πόλει πάλαι ὤφθης τῇ Βασιλίδι.Ἀλλ'ὡς σκέπη τοῦ λαοῦ σου καὶ ὑπέρμαχος,περισκέπασον ἡμᾶς ἐκ πάσης θλίψεως,τοὺς κραυγάζοντας·Χαῖρε Σκέπη ὁλόφωτε.

Ὁ Οἶκος
Ἄνωθεν ἐφαπλοῦσα, τὴν ἁγίαν σοῦ Σκέπην,Παρθένε Θεοτόκε Μαρία,σκέπεις καὶ σῴζεις τὸν σὸν λαόν,καθ'ὥραν σε Ἁγνὴ ἐπιβοώμενον·νῦν δὲ σου τὰ θαυμάσια,εὐγνωμόνως ὑμνεῖ κραυγάζων·

Χαῖρε τοῦ κόσμου ἡ Σωτηρία
Χαῖρε Ἑλλάδος ἡ προστασία.
Χαῖρε τῶν Ἀγγέλων παράδοξον θέαμα
Χαῖρε τῶν ἀνθρώπων ἀκλόνητον ἔρεισμα.
Χαῖρε Μήτηρ Ἀειπάρθενος τοῦ Παντάνακτος Χριστοῦ
Χαῖρε σκέπη καὶ ἀντίληψις τοῦ λαοῦ σου τοῦ πιστοῦ.
Χαῖρε ὅτι ἐφάνης σκέπουσα τὸ σὸν Ἔθνος
Χαῖρε ὅτι παρέχεις νίκας τῷ στρατοπέδῳ.
Χαῖρε πηγὴ πλουσίας χρηστότητος
Χαῖρε λαμπὰς Θεοῦ ἀγαθότητος.
Χαῖρε δι' ἧς τοὺς ἐχθροὺς ἐκνικῶμεν
Χαῖρε πρὸς ἣν καθ' ἑκάστην βοῶμεν·
Χαῖρε Σκέπη ὁλόφωτε.

Ο Άγιος Αρσένιος Αρχιεπίσκοπος Σερβίας






Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον Βίο του Αγίου.

Ο Άγιος Διομήδης

Έχει η γη τον ουρανό της.Έχει κι η Εκκλησία το νοητό της στερέωμα.
Μυριάδες άστρα λάμπουν στον ουρανό και διηγούνται τη δόξα του Θεού.
Μυριάδες άστρα σελαγίζουν και στης Εκκλησίας το νοητό στερέωμα.Σελαγίζουν κι αυτά και προβάλλουν μαζί με το πνευματικό τους φως τον θρίαμβο της αρετής και της αγιότητας.Ένα τέτοιο λαμπρό αστέρι της αρχαίας Εκκλησίας του νησιού μας,αστέρι πρώτου μεγέθους,είναι και ο άγιος Διομήδης.
Ο πανδαμάτορας χρόνος φυσικά μαζί με τις δραματικές περιπέτειες που πέρασε το μαρτυρικό νησί έσβησε από τη μνήμη των σημερινών κατοίκων το όνομά Του.Το μεγαλείο του όμως δεν έσβησε.
Ο άγιος Νεόφυτος με τον γλαφυρό του κάλαμο τον ψάλλει και τον προβάλλει σαν μια από τις πιο φωτεινές μορφές της Νήσου των Αγίων.
Μερικά ψήγματα από τη ζωή του,όπως την περιγράφει ο μεγάλος άγιος μας,θα σημειώσουμε στις παρακάτω γραμμές για πνευματική ωφέλεια όλων μας.
Που γεννήθηκε και ποίοι ήσαν οι γονείς του δεν ξέρουμε.Εκείνο που μας λέει ο άγιος, που τον εγκωμιάζει,είναι πως ο θεσπέσιος αθλητής Διομήδης «εξ απαλών ονύχων» δόθηκε στον Χριστό.Τούτο προϋποθέτει γονείς όχι μονάχα χριστιανούς άλλα και βαθιά πιστούς. Αυτοί φρόντισαν στην ψυχή του παιδιού τους να ενσταλάξουν από τη βρεφική ακόμη ηλικία την αγάπη τους για τον Χριστό.Κι όπως η διψασμένη γη,σαν πιει νερό και χορτάσει κι υστέρα δεχτεί τον σπόρο,μας τον δίνει φυτό χαριτωμένο, πολύφυλλο και πολύκαρπο,έτσι κι η αγνή ψυχή του μικρού Διομήδη,ποτισμένη άφθονα από τον λόγο του Θεού,που οι καλοί γονείς πρόσφεραν καθημερινά στην καρδιά του παιδιού τους, προαγόταν μέρα με τη μέρα στη ζωή της αρετής.Όλοι καμαρώνουν το ευγενικό κι υπάκουο παιδί και μακαρίζουν τους ευτυχισμένους γονείς για τον θησαυρό τους.
Σε κάποια ευκαιρία η Θεία Πρόνοια,που όλα τα παρακολουθεί και όλα τα φροντίζει, έφερε έτσι τα πράγματα,ώστε ο μεγάλος της Λευκουπόλεως (= Λευκωσίας) επίσκοπος Τριφύλλιος,να συναντήσει και να γνωρίσει το παιδί.
Η εκτίμηση του αγίου από την πρώτη στιγμή υπήρξε τόση, ώστε χωρίς κανένα ενδοιασμό τον κάλεσε κοντά του κι ανέλαβε αυτός μαζί με τον δάσκαλο του,τον επίσκοπο της Τριμυθούντος,τον άγιο και θαυματουργό Σπυρίδωνα,τη συνέχιση του έργου των ευσεβών γονιών.Κοντά στους δύο αυτούς κολοσσούς της αρετής και ξεχωριστούς της Εκκλησίας εργάτες,ο φλογερός νέος μεγαλώνει και συνεχίζει με αδιάπτωτο ενδιαφέρον τον αγώνα του και με τη χάρη του Θεού κατορθώνει να γίνει πιστό αντίγραφο τους.
Αντίγραφο στη βαθιά πίστη και ταπεινοφροσύνη, στον ζήλο και την αγάπη του Χριστού. Μαζί με τους σεβαστούς πατέρες και καθοδηγητές του συχνά-πυκνά επαναλαμβάνει κι αυτός του θείου Παύλου τα λόγια:«Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού;θλίψις ή στενοχώρια ή διωγμός ή λιμός ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα;»Και μαζί τους προσθέτει και την απάντηση:«Πέπεισμαι γαρ ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε αρχαί,ούτε δυνάμεις ούτε ενεστώτα ούτε μέλλοντα,ούτε ύψωμα,ούτε βάθος,ούτε τις κτίσις ετέρα δυνήσεται ημάς χωρίσαι από της αγάπης του Θεού της εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών» (Ρωμ.η’,35 και 38-39).Δηλαδή ποιος λοιπόν μπορεί να μας χωρίσει από αυτή την αγάπη,που μας έχει ο Χριστός;Μήπως η θλίψη από εξωτερικές περιστάσεις ή η στενοχώρια και εσωτερική πίεση της καρδίας μας ή διωγμός ή πείνα ή γύμνια και έλλειψη φορεμάτων ή μαχαίρι που να μας φοβερίζει με σφαγή;Όχι!Τίποτα.
Είμαι βέβαιος,απόλυτα βέβαιος,πως ούτε ο θάνατος με τον οποίο είναι πιθανό να μας φοβερίσουν,ούτε και μια ζωή τρισευτυχισμένη που μπορεί να μας υποσχεθούν,ούτε τα τάγματα των ουρανίων πνευμάτων, ούτε δηλαδή αυτοί οι άγγελοι,ούτε οι αρχές,ούτε οι περιστάσεις και τα γεγονότα της κάθε μέρας,ούτε και τα μέλλοντα γεγονότα,ούτε οι δοξασμένες επιτυχίες που υψώνουν τον άνθρωπο πολύ,ούτε κι οι ταπεινώσεις που τον γκρεμίζουν σε μεγάλα βάθη,ούτε οποιαδήποτε άλλη κτίση διαφορετική από αυτή που βλέπουμε,θα μπορέσει να μας χωρίσει και να μας απομακρύνει από την αγάπη,που μας έδειξε ο Θεός δια μέσου του Κυρίου μας του Ιησού Χριστού κι η οποία μας κρατά δεμένους στενά μαζί του κι ιδιαίτερα προστατευόμενους του.Καμιά δύναμη δεν μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Χριστού.
Τα λόγια αυτά του μεγάλου Αποστόλου δεν τα μελετούν απλώς οι άγιοι μας,αλλά και το εφαρμόζουν στη ζωή τους σε κάθε στιγμή και ώρα που τους ζητούν οι εχθροί της πίστεως να τα ομολογήσουν.
Χρόνια δύσκολα για το μαρτυρικό νησί μας ήσαν τα χρόνια εκείνα.Χρόνια διωγμών τόσο από μέρους των ειδωλολατρών,όσο και από μέρους των αιρετικών.Αλλά και χρόνια τρομερών επιδρομών.Σε μια τέτοια μάλιστα επιδρομή των απογόνων της Άγαρ,το νησί μας δοκίμασε φοβερές καταστροφές.Άνθρωποι σφαγιάσθηκαν,παρθένες ατιμάσθηκαν,χωριά και πόλεις πυρπολήθηκαν,ιερά και όσια συλήθηκαν.Ανάμεσα στους αιχμαλώτους συνελήφθηκε και ο ποιμένας Τριφύλλιος,τον οποίο οι επιδρομείς άρχισαν σκληρά να βασανίζουν με την πρόθεση να τον αναγκάσουν να αρνηθεί τον Χριστό κι ακόμη ίσως και μπορέσουν να αποσπάσουν από αυτόν και χρήματα.Με θαυμαστή υπομονή αντιμετωπίζει ο άνθρωπος του Θεού τα αλλεπάλληλα βασανιστήρια.Με καρτερία αληθινά ηρωική δέχεται τα κτυπήματα, περιφρονεί τις απειλές και προσεύχεται για τους βασανιστές του.Χαίρει κι αυτός για την τιμή που του έλαχε όχι μόνο να πιστεύει στον Χριστό,αλλά και να πάσχει για χάρη Του.Κατά την ώρα της σκληρής εκείνης δοκιμασίας του πνευματικού του πατέρα ο νεαρός Διομήδης τα έχασε.Τί μπορούσε ένας αδύνατος νέος να κάμει με τόσους γεροδεμένους κι άγριους εχθρούς; Με την καρδιά σπαράσσουσα από πόνο έσπευσε να εγκαταλείψει τη σκηνή του μαρτυρίου και να τρέξει να κρυφτεί στην αγαπημένη του σπηλιά, που βρισκόταν στα ανατολικά της Λευκωσίας.Είπαμε αγαπημένη του σπηλιά,γιατί σ'αυτή πολύ συχνά κατέφευγε για προσευχή και περισυλλογή.Σ'αυτήν τρέχει και τώρα.
Τρέχει για να προσευχηθεί και να κλάψει και να ζητήσει το έλεος του Παντοδύναμου Θεού για τον στοργικό πνευματικό του πατέρα. Τρέχει να προσευχηθεί,γιατί πιστεύει ο στοργικός νέος,πως με την προσευχή και αυτά τα κάστρα μπορούν να γκρεμισθούν. Το είπε Αυτός ο Κύριος.«Εάν έχητε πίστιν ως κόκκον σινάπεως,ερείτε τω ορει τούτω, μετάβηθι εντεύθεν εκεί,και μεταβήσεται,και ουδέν αδυνατήσει υμίν».(Ματθ.ιζ',20). Τίποτα δεν είναι αδύνατο σ' εκείνο που πιστεύει μ' όλη του την ψυχή.Κι ο νεαρός Διομήδης πιστεύει.
Πιστεύει στην παρέμβαση του θεού και τη σωτηρία του προστάτη του.
Γονατιστός με δάκρυα περνάει την ήμερα του προσευχόμενος.Όταν η νύχτα σκέπασε με το σκοτεινό της πέπλο τη γύρω πλάση,σηκώθηκε κι ο πιστός Διομήδης και με προσοχή βγήκε από τη σπηλιά. Περπατά γρήγορα και με αρκετή προφύλαξη.Που πάει;Στο μέρος όπου το πρωί είχε αφήσει τον επίσκοπο στα χέρια των Σαρακηνών κι είχε φύγει.Γνώριζε πολύ καλά τους τόπους η επισκοπή.Ήταν εκεί κοντά στη Μονή της Οδηγήτριας ή Χρυσοδηγήτριας με τη μεγάλη εκκλησία.Εκεί είχε συλληφθεί και βασανιζόταν το πρωί ο ιερός Τριφύλλιος. Εκεί στη μονή κοντά βρισκόταν και το ευρύ κοιμητήριο.
Γύρω στα μεσάνυκτα,πότε περπατώντας,πότε τρέχοντας και πηδώντας,ο νέος έφτασε έξω από τη μονή.Με ιδιαίτερη προσοχή κινείται στο δρομάκι που οδηγεί στην επισκοπή.Από μια στενή πόρτα που βρισκόταν στην πίσω μεριά μπαίνει στην αυλή και προχωρεί στο κοντινό κελί.Εκεί σε μια γωνιά ακούει βογγητά.Ήταν ο επίσκοπος.Πλησιάζει στις μύτες των ποδιών και γονατίζει μπροστά του.Με βαθιά ευλάβεια του ασπάζεται τα χέρια και με στοργή του προσφέρει κάθε δυνατή βοή θεια.Οι περιποιήσεις του νεαρού έκαμαν ώστε να μαλακώσουν οι δριμείς πόνοι κι ο μωλωπισμένος επίσκοπος αρκετά να συνέλθει από τη δοκιμασία του.
Θαύμα α'.Κόντευε να ξημερώσει.Ο νεαρός έπρεπε να φύγει.Ήταν μεγάλος ο κίνδυνος,αν οι Σαρακηνοί τον βρίσκανε εκεί.Αφού έκαμαν μαζί με τον άγιο επίσκοπο μια θερμή προσευχή,γονάτισε ο νέος,πήρε την ευχή του και με την ίδια προσοχή κινήθηκε να βγει από την πόλη.Σε κάποια απόσταση άκουσε κουβέντες σε ξένη γλώσσα.
Χωρίς να χάσει καιρό το 'βαλε στα πόδια.Τρέχει με όλη τη δύναμη της νεανικής του ηλικίας.Πίσω του ακούει βαριά και πολλά βήματα ανθρώπων να τον ακολουθούν.Εκεί που πηγαίνει αλαφιασμένος,προ φέροντας συνέχεια το όνομα του Κυρίου Ιησού,ακούει κάποιο να του ψιθυρίζει στο αυτί:«Διόμηδες,επιστραφείς,χάραξον προς τους διώκτας το του σταυρού σημείον».
Χωρίς να χάσει καιρό ο υπάκουος νέος σταματά.Στρέφεται προς τα πίσω,φυσά με το στόμα και κάμνει απέναντι τους το σημείο του σταυρού.
Την ίδια ώρα θεόσταλτη πέφτει επάνω στους ληστές η τιμωρία.Φούσκωσε η κοιλιά τους και τρομεροί πόνοι από τη μέση και κάτω τους αναγκάζουν να πέσουν χαμαί και να σπαράζουν.Ο νέος προχωρεί και μπαίνει στη σπηλιά του.Γονατίζει μπροστά σε μια εικόνα του Κυρίου Ιησού που είχε εκεί κι από τα βάθη της ψυχής του εκφράζει με όλη τη θέρμη της καρδιάς του τις ευχαριστίες και την ευγνωμοσύνη του στον Σωτήρα και Λυτρωτή του. Για ώρα πολλή προσεύχεται. Από τη στάση εκείνη τον συνεφέρνει κάποια στιγμή ένα συνεχές βογγητό που ακούει απέξω από τη σπηλιά του.Τι να είναι άραγε;Προχώρησε προσεκτικά προς την έξοδο και κοιτάζει γύρω.Τι ήταν;
Ένας άνθρωπος,ράκος από τον πόνο,απευθύνεται προς αυτόν και του λέγει:
Συγχώρησέ με,άνθρωπε μου.Συγχώρησέ με και σπλαχνίσου με.Σεις οι χριστιανοί, γνωρίζουμε,πως ξέρετε πάντα να συγχωρείτε.
Ο νέος τον κοίταξε με συμπάθεια και του είπε.Αν μετανιώνεις αληθινά,κι αν αποφασίζεις ν'απαρνηθείς την προηγούμενη σου διαγωγή και ζωή,θα σε ελεήσει ο Θεός.
Μετανιώνω και ζητώ το έλεος του Θεού σου.Λυπήσου με,νέε μου,και βοήθησε με.Οι πόνοι που δοκιμάζω είναι αβάσταχτοι.Σύρθηκα ως εδώ,για να ζητήσω από σένα έλεος και βοήθεια.
Τα σπαρακτικά λόγια του ληστού — γιατί ο άνθρωπος εκείνος ήταν ένας από τους πεντακόσιους τόσους ληστές που κυνήγησαν τον νέο — συγκίνησαν βαθιά την ευγενική ψυχή του Διομήδη,που χωρίς να χάσει καιρό γονάτισε και ύψωσε τα χέρια σε προσευχή.
Χριστέ μου,είπε,Συ,που κι από αυτόν τον Σταυρό Σου ζήτησες από τον άγιο Πατέρα Σου τη συγχώρηση των σταυρωτών Σου,δέξου κι από μένα την παράκληση μου και κάνε καλά τούτο το πλάσμα,που απαρνείται τον κακό εαυτό του και ζητάει το έλεος Σου.
Ύστερα από τα λόγια αυτά ο νέος σηκώθηκε,πλησίασε τον ληστή κι έκαμε επάνω του το σημείο του Σταυρού.
Στη στιγμή το θαύμα έγινε.Ο ληστής σηκώθηκε και γεμάτος ευγνωμοσύνη πήρε τα χέρια του νέου να τα ασπασθεί.Ο νέος τα απέσυρε και με καλοσύνη του είπε:«Τον Κύριο Ιησού να ευχαριστήσουμε.Αυτός σε έκαμε καλά».
Πιστεύω,νέε μου.Πιστεύω στον Κύριο Ιησού.Μια χάρη ακόμη σου ζητώ.Να λυπηθείς και τους συντρόφους μου.Είναι όλοι τους συντετριμμένοι κι έτοιμοι να απαρνηθούν τα πάντα και να πιστεύσουν στον Ιησού.Να εκεί είναι όλοι πεσμένοι χαμαί.Δεν ακούς τα βογγητά τους;
Ο σπλαγχνικός νέος,αφού κοίταξε προς τα ανθρώπινα ράκη που βογκούσαν πέρα στην πλαγιά, στράφηκε προς τον μετανοημένο και θεραπευμένο ληστή και του είπε:
Πήγαινε και ρώτησε τους.Αν απαρνούνται την κακία κι αν αποδέχονται την αληθινή θρησκεία του Σωτήρος Χριστού,τότε θα γίνουν,οπωσδήποτε,όλοι τους καλά.
Χωρίς να προσθέσει τίποτε άλλο ο καινούργιος προσήλυτος έτρεξε προς τους συντρόφους του,για να επιστρέψει σε λίγο και με παράκληση θερμή να ζητά από τον όσιο να τους λυπηθεί.Ο σπλαγχνικός Διομήδης χωρίς άλλες διατυπώσεις προχώρησε προς τους ληστές.
Πριν ακόμη πλησιάσει,αυτοί με δάκρυα άρχισαν να του φωνάζουν και να του λένε:
Συγχώρησέ μας,καλέ μας άνθρωπε. Πιστεύουμε στον Κύριο Ιησού.Πιστεύουμε με όλη την καρδιά.Ο όσιος,αφού τους μίλησε με καλοσύνη,γονάτισε κι ανέπεμψε θερμή προς τον Πανάγαθο Θεό προσευχή,σηκώθηκε κι έκαμε μπροστά τους το σημείο του σταυρού.Την ίδια ώρα το θαύμα επαναλήφθηκε.Όλοι οι ληστές έγιναν καλά κι άρχισαν να δοξολογούν τον Κύριο.Στο τέλος ζήτησαν όλοι τους να γίνουν χριστιανοί.Κι ο όσιος τους βάπτισε στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.Στ'αλήθεια.«Μέγας ο Θεός των χριστιανών και μεγάλη η ισχύς αυτού».
Τούτο το θαύμα και μόνο είναι αρκετό να πείσει κάθε ένα απροκατάληπτο μελετητή της ζωής του αγίου πόσο ο Θεός χαριτώνει εκείνους που ελεύθερα κι ειλικρινά ακολουθούν το θέλημα Του και κάμνουν τον νόμο Του βίωμα και ζωή τους.
Πόσα χρόνια έζησε ο όσιος που μελετούμε δεν γνωρίζουμε.Ο άγιος Νεόφυτος μας λέγει μονάχα πως όλη η ζωή του φλογερού ασκητή υπήρξε μια ζωή αρετής και καλοσύνης και προσφοράς για τη δόξα του Χριστού.Όταν απέθανε,οι πιστοί που τον ακολουθούσαν μαζί με τους μαθητές του - κι ήσαν αυτοί πολλοί - κήδεψαν με δάκρυα το σώμα του πνευματικού τους πατέρα εκεί στη σπηλιά κι απάνω από αυτήν έκτισαν αργότερα μια εκκλησία και γύρω πολλά δωμάτια.Σ'αυτά ένας μεγάλος αριθμός από εκλεκτές ψυχές είχε μαζευτεί και ζούσε μ' ευλάβεια και φόβο Θεού την αγγελική ζωή.Ο πόθος των ασκητών να έχουν μια εικόνα,που να τους θυμίζει τον δάσκαλο τους, τους οδήγησε ύστερα από μερικά χρόνια να στείλουν στην Κωνσταντινούπολη ένα αδελφό της Μονής,για να βρει κάποιο ζωγράφο,που να τους φτιάξει μια τέτοια εικόνα.Ο μοναχός Πήγε στην Πόλη.Βρήκε πράγματι ένα εξαίρετο ζωγράφο και του ανακοίνωσε τον σκοπό της επίσκεψης του.
Ο ζωγράφος σαν άκουσε τον μοναχό είπε με απορία:
«Μάρτυρα Διομήδη,επίσταμαι.Όσιον Διομήδη όμως ούτε γινώσκω,ούτε ιστορήσαι ικανώ». Μάρτυρα Διομήδη γνωρίζω.Όσιο Διομήδη όμως ούτε ξέρω ούτε μπορώ να ζωγραφίσω.
Με πόνο ο μοναχός άκουσε την άρνηση του ζωγράφου σε όλα τα παρακάλια του.Λυπημένος έφυγε για το δωμάτιο του.Στην προσευχή η θεοφιλής εκείνη ψυχή, τη θερμή κι επίμονη, ζητάει την παρηγοριά της.Τα λόγια του Κυρίου «αιτείτε,και δοθήσεται υμίν, ζητείτε, και ευρήσετε,κρούετε και ανοιγήσεται υμίν πας γαρ ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει και τω κρούοντι ανοιγήσεται».(Ματθ.ζ' 7-8) προβάλλουν συνέχεια στη σκέψη του.Μ'όλη του την καρδιά ποθεί να μη γυρίσει στην Κύπρο με αδειανά τα χέρια.Θέλει να βρει μια εικόνα του προστάτη της Μονής του Αγίου.Γι'αυτό προσεύχεται.Όλη νύχτα προσεύχεται και ζητάει τη βοήθεια του Θεού.Κι η βοήθεια προσφέρεται.
Θαύμα β'.Την ίδια νύχτα στον ύπνο του ζωγράφου παρουσιάζεται ο άγιος Διομήδης και του λέγει:
«Για ιδές,ζωγράφε,αυτόν,που λέγεις πως δεν ξέρεις.Άκουσε τον μοναχό και ζωγράφισε του αυτόν που σου ζητεί».
Μόλις τα είπε αυτά χάθηκε από μπροστά του εκείνος που του μιλούσε.ζωγράφος,που ξύπνησε,σηκώθηκε αμέσως από το κρεβάτι,κι αφού έκανε την προσευχή του και ζήτησε από τον άγιο Διομήδη συγχώρηση για την προηγούμενη άρνηση του,κάθισε κι άρχισε να ζωγραφίζει.Σαν τέλειωσε την εικόνα,την πήρε και την τοποθέτησε στο δωμάτιο,που είχε και τις άλλες τελειωμένες εικόνες.
Ύστερα από λίγες μέρες ξαναήρθε και πάλι ο γνωστός μοναχός κι άρχισε να τον παρακαλεί να του κάμει τη χάρη να του φτιάξει την εικόνα που του ζητούσε. Στην παράκληση του ο ζωγράφος τον έστειλε στο δωμάτιο και του είπε να μαζέψει τις εικόνες.Εκείνος μόλις μπήκε κι είδε την εικόνα του οσίου,την αναγνώρισε και γεμάτος χαρά την πήρε και την έφερε στον ζωγράφο,βεβαιώνοντας τον πως η εικόνα που έφτιαξε απέδιδε θαυμάσια τη μορφή του οσίου.Ο ζωγράφος τότε απεκάλυψε στον μοναχό το όνειρο του και με δάκρυα κι οι δύο τους δοξολόγησαν τον Θεό για τη χάρη που δίνει στους εκλεκτούς του.
Πολλά θαύματα έκαμε ο άγιος μας.Και σε παλαιότερες εποχές,μα και στην εποχή του αγίου Νεοφύτου που τον εγκωμιάζει.Αυτής της εποχής είναι και τα παρακάτω δυο θαύματα,που τα δανειζόμεθα και πάλι από τον εγκωμιάζοντα τον όσιο Διομήδη άγιο Νεόφυτο.
1.Ένας άνθρωπος υπέφερε πολύ από πόνους στην κοιλιά του.Παρόλο που έτρωγε μπόλικα κι η κοιλιά του φούσκωνε κάθε μέρα, εν τούτοις το δυστυχισμένο το πλάσμα ένιωθε πάντα νηστικό και διψασμένο και βασανιζόταν από τρομερούς πόνους στην κοιλιακή χώρα. Κάποια μέρα,απελπισμένος από τα βάσανα του, πήγε στον τάφο του αγίου κι έπεσε πάνω σ'αυτόν και με σπαραγμό ψυχής παρακαλούσε τον όσιο να τον λυπηθεί και να τον κάμει καλά.Μερικοί διαβάτες,που περνούσαν απ'εκεί,σπλαχνίσθηκαν τον πάσχοντα κι αφού πλησίασαν,τον πήραν και τον ξάπλωσαν πάνω στον τάφο κι άλειψαν καλά την κοιλιά του με το λάδι της κανδήλας του αγίου.Ο άρρωστος ησύχασε λίγο κι αποκοιμήθηκε.Σαν ξύπνησε,ένιωσε την ανάγκη να ενεργηθεί.Πήγε στο μέρος κι από πίσω του αντί περιττώματα βγήκαν δύο κομμάτια φιδιού μιάμιση σπιθαμή το καθένα.Ο άνθρωπος ησύχασε.Βρήκε το χρώμα του και γεμάτος κέφι άρχισε να δοξάζει τον θεό και τον άγιο Διομήδη που τον έκαμαν καλά.
2.Μια γυναίκα,που έπασχε κι αυτή από τρομερούς πόνους στην κοιλιά,σαν έμαθε τη θαυματουργική θεραπεία του πιο πάνω αρρώστου,έτρεξε κι αυτή με βαθιά πίστη στον τάφο του αγίου και με δάκρυα άρχισε να τον παρακαλεί να τη σπλαχνιστεί και να τη γιατρέψει.Συγχρόνως πήρε κι αυτή λάδι από την κανδήλα του οσίου κι άλειψε καλά την κοιλιά της.Εκεί που γονατιστή έκλαιε και παρακαλούσε,ένιωσε τρομερή αναγούλα. Παραμέρισε για να κάμει εμετό και τότε από το στόμα έβγαλε κάτι που έμοιαζε με κάβουρα.Αυτό ήταν όλο.Η γυναίκα μετά από αυτό έγινε τελείως καλά και τα δάκρυα του πόνου της μεταβλήθηκαν στη στιγμή σε δάκρυα χαράς και βαθιάς ευγνωμοσύνης και δοξολογίας του Πανάγαθου Θεού και του Αγίου Του για τη θαυμαστή θεραπεία.
Στ'αλήθεια,αδελφοί μου.«Θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού».Ναι!Θαυμαστός ο Θεός! Ένα μόνο χρειάζεται.Πίστη ζωντανή και φλογερή.Και τότε,αν αυτό που ζητούμε είναι για το καλό μας,θα μας το δώσει η αγάπη Του.Μας το βεβαιώνει ο ίδιος.«Επικάλεσαί με εν ημέρα θλίψεως,και εξελούμαι σε,και δοξάσεις με» (Ψαλμ.μθ',15).Παιδί μου,φώναξε με στη θλίψη σου και θα σε απαλλάξω από τα βάσανα σου και θα με δοξάσεις.Να Τον φωνάξουμε στη θλίψη μας.Να Τον φωνάξουμε με πίστη κι εμπιστοσύνη στα λόγια Του.Να Τον επικαλεσθούμε χωρίς κρατούμενα.Και τότε το θαύμα θα γίνεται.Γιατί ο «Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας».
Η περιγραφή αυτή της ζωής του αγίου Διομήδη,όπως μας δίνεται από τον άγιο Νεόφυτο τον Έγκλειστο,παρουσιάζει μερικά ερωτηματικά σχετικά με το πότε έζησε ο όσιος.Σαν λάβουμε υπόψη ότι οι αραβικές επιδρομές στο νησί μας άρχισαν περί τα μέσα του έβδομου αιώνα και κράτησαν μέχρι τα μέσα του δέκατου,τότε γίνεται φανερό,πως ο όσιος μας δεν είναι δυνατό να υπήρξε μαθητής του αγίου Τριφυλλιού,ο οποίος έζησε πολύ ενωρίτερα,τον πέμπτο περίπου αιώνα.Εκείνο που συνδέει τους δύο αγίους,Τριφύλλιο και Διομήδη,είναι αυτό που αναφέρει κάποιος άλλος χρονογράφος,που μας λέγει πως σε μια από τις αραβικές επιδρομές,οι Σαρακηνοί ανέσκαψαν και τον τάφο του αγίου Τριφυλλίου, που βρισκόταν στο κοιμητήριο που ήταν κοντά στο ναό της Οδηγήτριας με την ελπίδα να βρουν κάποιο θησαυρό κι έβγαλαν από μέσα ακέραιο κι ευωδιάζον το ιερό λείψανο. Γεμάτοι αγριότητα απέκοψαν το κεφάλι και,ω του θαύματος!
Από τον λαιμό έτρεξε άφθονο αίμα,που κατατρόμαξε τα ανθρωπόμορφα εκείνα τέρατα.
Τη σκηνή αυτή παρακολουθούσε κάποιος ασκητής που ασκήτευε σε μια σπηλιά κοντά στο προάστιο της Λευκωσίας,τον Λευκομιάτη,ο άγιος Διομήδης.Εκμεταλλευόμενος ο ασκητής τη σύγχυση των τυμβωρύχων,άρπαξε την ιερά κεφαλή του αγίου Τριφυλλίου κι έτρεξε να τη μεταφέρει στο ασκητήριό του.Κάποιος όμως τον αντελήφθη και τον πρόδωσε και 500 Σαρακηνοί περίπου τον καταδίωξαν.
Αυτό το περιστατικό είναι ότι συνδέει τους δυο αγίους Τριφύλλιο και Διομήδη.
Ταις των αγίων της Κύπρου πρεσβείαις ο Θεός ελέησον και σώσον ημάς.Αμήν.

Οι Άγιοι Νεομάρτυρες Αγγελής,Μανουήλ,Γεώργιος και Νικόλαος "εκ Μελάμπων Κρήτης"

Όλοι γεννήθηκαν στο χωριό Μέλαμπες Ρεθύμνου Κρήτης,από γονείς ευσεβείς χριστιανούς.Ο Αγγελής και ο Μανουήλ ήταν γνήσια αδέλφια,γιοι του Ιωάννη Ρετζέπη.Ο Γεώργιος ήταν γιος του Κωνσταντίνου Ρετζέπη.Ο Νικόλαος ήταν γιος κάποιου άλλου Ιωάννη Ρετζέπη.Όλοι δηλαδή ήταν από την ίδια οικογένεια,πλούσιοι, διακεκριμένοι για την ανδρεία τους,έγγαμοι με παιδιά και απολάμβαναν όλα τα προνόμια των Μωαμεθανών,διότι υποκρίνονταν τους Τούρκους.Το 1821 όμως,συντάχθηκαν με τους χριστιανούς και πολέμησαν γενναία για την ελευθερία της Πατρίδας.Όταν επέστρεψαν στη γενέτειρα τους και πήγαν να πληρώσουν τους καθιερωμένους φόρους στους εντεταλμένους Τούρκους,τους κατάγγειλαν σαν αποστάτες του Μουσουλμανισμού στον Μεχμέτ Πασά του Ρεθύμνου.Συλλήφθηκαν και οδηγήθηκαν δεμένοι στην πόλη αυτή.Επειδή όμως δεν υπέκυψαν στις κολακείες των τυράννων και έμειναν σταθεροί στην πίστη,βασανίστηκαν με τον πιο φρικτό τρόπο.Τελικά στις 28-10-1824 τους αποκεφάλισαν μπροστά στη "Μεγάλη Πόρτα" του Ρεθύμνου.Οι τρεις κάρες απ'αυτούς τους Νεομάρτυρες,φυλάσσονται στον Ναό των τεσσάρων μαρτύρων στο Ρέθυμνο.

Απολυτίκιο.Ήχος δ’.
Της Κρήτης γεννήματα και Λάμπης θρέμματα, τους τετραρίθμους Νεομάρτυρας ανευφημήσωμεν,Γεώργιον,Αγγελήν,Μανουήλ και Νικόλαον,ούτοι γαρ δια πίστιν του Κυρίου σφαγέντες,το αίμα αυτών εθελουσίως εν τη Ρεθύμνη εξέχεαν,διό και παρρησίαν έχοντες προς Χριστόν,πρεσβεύουσιν αεί,υπέρ των ψυχών ημών.

Οι Άγιοι Τερέντιος,Αφρικανός,Μάξιμος,Πομπηΐος,Φωκάς και άλλοι 36 Αφρικανοί Μάρτυρες

Ήταν μια πραγματική «κατ᾿οἶκον ἐκκλησία» (Α'προς Κορινθίους ιστ'19.).Οικογένεια αληθινά χριστιανική,με μια ψυχή,με μια καρδιά και το ίδιο φρόνημα.
Όταν άρχισε ο διωγμός κατά των χριστιανών,ειδοποίησαν τους δύο συζύγους ότι κινδυνεύουν να συλληφθούν.Τότε ο Τερέντιος και η Νεονίλλη αναρωτήθηκαν να φύγουν μακριά,προκειμένου να προστατέψουν τα παιδιά τους,ή να μείνουν και να περιμένουν με γενναιότητα οποιοδήποτε μαρτύριο;Οι πέντε γιοι και οι δύο θυγατέρες τους έδωσαν αποφασιστική απάντηση.Γιατί να φύγουν;Ο διωγμός είχε εξαπλωθεί παντού.Έπειτα,η αναχώρησή τους θα ενέσπειρε τον πανικό στους εκεί χριστιανούς.Και το σπουδαιότερο,η Εκκλησία δεν ενισχύεται από φυγάδες,αλλά από μάρτυρες και αθλητές.Έτσι,όλη η οικογένεια αποφάσισε να μείνει σταθερή στην απόφαση της.Και όλοι μαζί,αφού ομολόγησαν το Χριστό,πέθαναν με αποκεφαλισμό.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’.Θείας πίστεως.
Νόμω φύσεως,συνδεδεμένοι,κράτος πίστεως,ἐνδεδυμένοι,μαρτυρίου τὴν ὁδὸν διηνύσατε,σὺν Νεονίλλη θεόφρον Τερέντιε,καὶ ἡ τῶν Παίδων ὑμῶν ἑπτὰς ἔνθεος.Καὶ νῦν ἄφεσιν,αἰτήσασθε παμμακάριστοι,τοὶς μέλπουσιν ὑμῶν τὴν θείαν ἄθλησιν.

Κάθισμα
Ἦχος πλ.δ’.Τὴν Σοφίαν.
Ὡς ἀστέρες ἡλίῳ φωτοειδεῖς, Τερεντίῳ οἱ παῖδες οἱ ἱεροί,σαφῶς συνανατέλλουσι,καὶ τὴν κτίσιν αὐγάζουσιν,ἀνδρικῶν ἀγώνων,γενναίοις πυρσεύμασι,πολυθεΐας ὄντως,τὴν νύκτα σκεδάσαντες, οὓς ἐν εὐφροσύνῃ μακαρίσωμεν πίστει,ὡς ὄντας θεράποντας,τοῦ Θεοῦ καὶ βοήσωμεν· Ἀθλοφόροι πανεύφημοι,πρεσβεύσατε Χριστῷ τῷ Θεῷ,τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ,τὴν ἁγίαν μνήμην ὑμῶν.

Οι Άγιοι Τερέντιος και Νεονίλλη οι σύζυγοι και τα παιδιά τους Σάρβηλος,Νίτας, Ιέραξ,Θεόδουλος,Φώτιος,Bήλη και Ευνίκη

Ήταν μια πραγματική "κατ'οίκον εκκλησία".Οικογένεια αληθινά χριστιανική, με μια ψυχή,με μια καρδιά και το ίδιο φρόνημα.Όταν άρχισε ο διωγμός κατά των χριστιανών,ειδοποίησαν τους δύο συζύγους ότι κινδυνεύουν να συλληφθούν.Τότε ο Τερέντιος και η Νεονίλλη αναρωτήθηκαν να φύγουν μακριά,προκειμένου να προστατέψουν τα παιδιά τους,ή να μείνουν και να περιμένουν με γενναιότητα οποιοδήποτε μαρτύριο; Οι πέντε γιοι και οι δύο θυγατέρες τους έδωσαν αποφασιστική απάντηση.Γιατί να φύγουν;Ο διωγμός είχε εξαπλωθεί παντού.Έπειτα,η αναχώρησή τους θα ενέσπειρε τον πανικό στους εκεί χριστιανούς.Και το σπουδαιότερο,η Εκκλησία δεν ενισχύεται από φυγάδες, αλλά από μάρτυρες και αθλητές.Έτσι,όλη η οικογένεια αποφάσισε να μείνει σταθερή στην απόφαση της.Και όλοι μαζί,αφού ομολόγησαν το Χριστό,πέθαναν με αποκεφαλισμό.

Απολυτίκιο.Ήχος γ’.Θείας πίστεως.
Νόμω φύσεως,συνδεδεμένοι,κράτος πίστεως,ενδεδυμένοι,μαρτυρίου την οδόν διηνύσατε, συν Νεονίλλη θεόφρον Τερέντιε,και η των Παίδων υμών επτάς ένθεος.Και νυν άφεσιν, αιτήσασθε παμμακάριστοι,τοις μέλπουσιν υμών την θείαν άθλησιν.

Ο Όσιος Στέφανος ο Σαββαΐτης

Λόγιος μοναχός ο όσιος Στέφανος στη Λαύρα του αγίου Σάββα,έζησε τον 8ο αιώνα μ.Χ.
Η ασκητική του ζωή,συνοδευόταν από μεγάλη αγάπη στη μελέτη και από την αξιόλογη επιδεξιότητα της Ιερής ποίησης.Αγαπούσε τους αγώνες για την ορθόδοξη αλήθεια,και πρόθυμα μετείχε στον πόλεμο κατά των αιρέσεων. Συχνά απέφευγε κάθε λογής ανθρώπινης επικοινωνίας και ζούσε εντελώς μόνος σε διάφορα ερημικά μέρη.Εκεί αγαπούσε να παρατηρεί τη φύση και να μεταρσιώνεται με την προσευχή.Επίσης χάιδευε τα ελάφια,που τον πλησίαζαν συναισθανόμενα και αυτά την αγαθότητα και την παιδική αφέλεια της ψυχής του.Τέλος ο ερημοπολίτης Στέφανος ο Σαββαΐτης,βάσταξε και τα βάρη του επισκόπου,μετά από επίμονες παρακλήσεις.Πέθανε διδάσκοντας και οικοδομώντας το λαό με το χρηστό,άμεμπτο και φιλάνθρωπο παράδειγμα του.

Απολυτίκιον.Ήχος γ’.Θείας πίστεως.
Στέφος είληφας,της ευδοκίας,στέφος γεγονός,της Εκκλησίας,επωνύμως παναοίδιμε Στέφανε,συ γαρ ενθέοις στεφόμενος χάρισι,δι’ευσέβειας ποικίλως διέπρεψας.Πάτερ Όσιε,Χριστόν τον Θεόν ικέτευε,δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Κοντάκιον.Ήχος δ’.Ο υψωθείς.
Καταφυτεύσας αρετών τον παράδεισον,και καταρδεύσας ταις ροαίς των δακρύων,ως τής ζωής Πανένδοξε του ξύλου τυχών,σώσον ικεσίαις σου,εκ φθοράς την σην ποίμνην,ρύσαι περιστάσεως τους θερμώς σε τιμώντας,σε γάρ προστάτην μέγιστον Σοφέ,πάντες εν πίστει και πόθω κεκτήμεθα.

Οι Όσιοι Φιρμιλιανός Αρχιεπίσκοπος Καισαρείας και Μελχίων Πρεσβύτερος Αντιοχείας



Και οι δύο αγωνίστηκαν κατά των αιρετικών.Τον Φιρμιλιανό αναφέρει με στοργή ο Μέγας Βασίλειος.Σε Σύνοδο,που ο Αρχιεπίσκοπος αυτός συγκάλεσε στο Ικόνιο,αποφασίστηκε να βαπτίζονται οι αιρετικοί,που ήθελαν να προσέλθουν στην αληθινή Εκκλησία.

Ο Άγιος Κυριάκος ο Ιερομάρτυρας

Ο Άγιος αυτός αφού φανέρωσε τον Τίμιο Σταυρό στην Αγία Ελένη,κατόπιν αναδείχτηκε επίσκοπος Ιεροσολύμων.Όταν το 361 ο Ιουλιανός ο Παραβάτης εκστράτευσε κατά των Περσών και πέρασε από την Ιερουσαλήμ,έμαθε για τον Κυριάκο και αφού τον κράτησε τον ανάγκαζε να θυσιάσει στα είδωλα.Αλλά ο Κυριάκος,όχι μόνο δεν θυσίασε αλλά και ήλεγξε τον Ιουλιανό.Τότε αυτός του έκοψε το δεξί χέρι.Κατόπιν έχυσε καυτό μολύβι στο στόμα του και τον έβαλε να πλαγιάσει σε χάλκινο πυρακτωμένο κρεβάτι.Έπειτα τον έβαλαν μέσα σ'ένα καζάνι,που ήταν γεμάτο με βραστό λάδι.Εκεί τον κάρφωσαν με ακόντιο και έτσι μαρτυρικά,αλλά ένδοξα παρέδωσε το πνεύμα του.

Η Αγία Άννα μητέρα του Αγίου Κυριάκου


Η αγία Άννα, μητέρα του Αγίου Κυριακού, όταν έμαθε τα μαρτύρια του γιου της, έτρεξε να τον δει και να τον ενθαρρύνει. Τότε συνελήφθη και αυτή, και αφού την κρέμασαν από τις τρίχες της κεφαλής της, την έκαψαν ζωντανή με αναμμένες λαμπάδες.

Ο Όσιος Αθανάσιος ο Α’Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης

Γεννήθηκε στην Αδριανούπολη της Θράκης,από τους ευσεβείς γονείς Γεώργιο και Ευφροσύνη.Το πρώτο του όνομα ήταν Αλέξιος και ήταν άνθρωπος μεγάλης εγκράτειας και σωφροσύνης.Ασκήτευσε στο Άγιο Όρος και στο μοναστήρι του Γάνου.Πατριάρχευσε δύο φορές.Την πρώτη φορά διαδέχτηκε τον Γρηγόριο,τον Κύπριο (1289-1293) και τη δεύτερη φορά (1303-1311) τον Ιωάννη IB'. Κατόπιν αποσύρθηκε του θρόνου και μόνασε σε κάποια Μονή,όπου απεβίωσε ειρηνικά σε ηλικία 100 χρονών.Τη βιογραφία του συνέγραψε ο Ιωάννης Καλόθετος,σύγχρονος του Γρηγορίου Παλαμά και η μετάφραση αυτής έγινε από τον Αγάπιο Λάνδο στον "Νέο Παράδεισο".