Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011

Ανάγκη καλών πνευματικών.

Οι άνθρωποι σήμερα είναι κουρασμένοι, ζαλισμένοι και σκοτισμένοι από την αμαρτία και τον εγωισμό. Γι’ αυτό υπάρχει ανάγκη, περισσότερο από κάθε άλλη εποχή, από καλούς πνευματικούς, που θα πλησιάζουν τους ανθρώπους απλά και με πραγματική αγάπη και θα τους καθοδηγούν με διάκριση, για να ειρηνεύουν. Χωρίς καλούς πνευματικούς αδειάζουν οι εκκλησίες και γεμίζουν τα ψυχιατρεία, οι φυλακές και τα νοσοκομεία. Πρέπει να συναισθανθούν οι άνθρωποι ότι ταλαιπωρούνται , γιατί είναι μακριά από τον Θεό, να μετανοήσουν και να εξομολογηθούν ταπεινά τις αμαρτίες τους.Η εργασία του πνευματικού είναι εσωτερική θεραπεία. Δεν υπάρχει ανώτερος γιατρός από τον έμπειρο πνευματικό , που εμπνέει εμπιστοσύνη με την αγιότητά του, πετάει από τα ευαίσθητα πλάσματα του θεού τους λογισμούς που φέρνει το ταγκαλάκι και θεραπεύει ψυχές και σώματα δίχως φάρμακα, με την Χάρη του Θεού.Ο πνευματικός, όταν έχη θείο φωτισμό, πνεύμα Θεού, καταλαβαίνει και διακρίνει καταστάσεις, και μπορεί να δίνη σωστές κατευθύνσεις στις ψυχές. Καλά είναι να μην έχει πολλές απασχολήσεις, για να μπορή να διαθέτη τον απαιτούμενο χρόνο για την κάθε ψυχή και να κάνη σωστά την δουλειά του. Διαφορετικά, παθαίνει ό,τι και ένας καλός χειρουργός , που, όταν κάθε μέρα έχη να κάνη πολλές εγχειρήσεις, κουράζεται και είναι φυσικό να μην αποδίδη όσο μπορεί. Γι’ αυτό δεν χρειάζεται να αναμιγνύεται σε πολλά τα οικογενειακά θέματα, αλλά να περιορίζεται σε ό,τι σχετίζεται με την συγκεκριμένη κάθε φορά ψυχή , ώστε να έχη τον χρόνο να την βοηθήση αποτελεσματικά. Ούτε όμως ο εξομολογούμενος πρέπει να απασχολή τον πνευματικό με θέματα για τα οποία μπορεί να ρωτήση άλλους πιο αρμόδιους , να τον ρωτάη π.χ. ποιο σπίτι να νοικιάση ή σε ποιο φροντιστήριο να στείλη το παιδί του κ.λπ.Στην εξομολόγηση κρίνεται και ο εξομολογούμενος και ο πνευματικός. Πολύ βοηθάει για την καθοδήγηση της ψυχής η ελευθερία η πνευματική . Να μην ακολουθή δηλαδή ο πνευματικός κάποια γραμμή που του βάζουν οι άλλοι, αλλά να βλέπη τι λένε οι Πατέρες και να ενεργή με διάκριση ανάλογα με τον άνθρωπο , με την πτώση, με την μετάνοια. Βλέπω όμως μερικές φορές ότι δεν υπάρχει ειλικρίνεια. Μερικοί που έχουν ευθύνη για τις ψυχές δεν κάθονται να πουν στον άλλον, που είναι λ.χ. μπλεγμένος με μάγους, με πλανεμένους κ.λπ. , μια κουβέντα, να τον προβληματίσουν λίγο, να πάρουν μια θέση, για να μην έχουν φασαρίες μαζί τους. Δηλαδή , για να μην τα χαλάσουμε με τον έναν και με τον άλλον και για να λένε καλά λόγια για μας, να αφήσουμε τον άνθρωπο να καταστραφή και να χαίρεται ο διάβολος.
Από το βιβλίο: ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ.
http://sinodiporos.blogspot.com/

Άγιοι Κύρος και Ιωάννης οι Ανάργυροι και η Αγία Αθανασία με τις τρεις θυγατέρες της Θεοδότη, Θεοκτίστη και Ευδοξία

Εις τον Κύρον και Ιωάννην
Κύρῳ συναθλῶν Ἰωάννης πρὸς ξίφος,
Συνθαυματουργεῖ καὶ μετὰ ξίφος Κύρῳ.

Εις την Αθανασίαν, Θεοδότην, Θεοκτίστηω και Ευδοξίαν
Μήτηρ ἀρίστη, καὶ τριὰς θυγατέρων,
Πόθῳ Πατρὸς θνῄσκουσι τοῦ πάντων ξίφει.

Κῦρον Ἰωάννην τε τάμον πρώτῃ τριακοστῇ.
Οι Άγιοι Μάρτυρες Κύρος και Ιωάννης άθλησαν κατά την εποχή του αυτοκράτορα Διοκλητιανού (284 - 305 μ.Χ.). Ο Άγιος Κύρος καταγόταν από την Αλεξάνδρεια, ενώ ο Άγιος Ιωάννης καταγόταν από την Έδεσσα της Μεσοποταμίας.
Όταν ξέσπασε ο διωγμός του Διοκλητιανού, ο Άγιος Κύρος πήγε σε ένα παραθαλάσσιο τόπο της Αραβίας και, αφού περιεβλήθηκε το μοναχικό σχήμα, κατοίκησε στον τόπο αυτό.
Ο Άγιος Ιωάννης πήγε στα Ιεροσόλυμα και εκεί άκουσε για τα θαύματα που επιτελούσε ο Άγιος Κύρος. Στην συνέχεια μετέβη στην Αλεξάνδρεια. Από εκεί, αφού από διάφορες φήμες έμαθε που διέμενε ο Άγιος Κύρος, πήγε και τον βρήκε και έμεινε μαζί του. Τα θαύματα των Αγίων Αναργύρων συνέγραψε ο Άγιος Σωφρόνιος, Πατριάρχης Ιεροσολύμων (τιμάται 11 Μαρτίου), διότι οι Άγιοι θεράπευσαν τα μάτια του.
Κατά την περίοδο του διωγμού συνελήφθη και η Αγία Αθανασία, που ήταν χήρα, καθώς επίσης και οι τρεις θυγατέρες της Θεοδότη, Θεοκτίστη και Ευδοξία. Η είδηση τάραξε τον Κύρο και τον Ιωάννη. Έτσι οι Άγιοι, επειδή φοβήθηκαν μήπως αυτές δειλιάσουν από την σκληρότητα των βασανιστηρίων, εξαιτίας της αδυναμίας της φύσεως της γυναίκας, έσπευσαν κοντά τους και έδιναν σε αυτές θάρρος, ενώ παράλληλα προετοιμάζονταν και οι ίδιοι για το μαρτύριο. Και πράγματι, συνελήφθησαν και αυτοί και οδηγήθηκαν στον ηγεμόνα. Εκεί διακήρυξαν με παρρησία και θάρρος την πίστη τους στον Θεό. Μάταια ο ηγεμόνας ζητούσε να κάμψει την ανδρεία της μητέρας, δείχνοντας σε αυτή τις θυγατέρες της και επιρρίπτοντάς της την ενοχή. Εκείνη, αφού στράφηκε προς τις θυγατέρες της, τις ενίσχυε λέγουσα ότι η σωματική ωραιότητα είναι πρόσκαιρη, ενώ στην αιωνιότητα διατηρείται η ομορφιά της ψυχής του ανθρώπου αθάνατη. Αυτές δε έλεγαν προς την μητέρα τους ότι αισθάνονταν μεγάλη χαρά, επειδή έμελλε να φύγουν από τον μάταιο αυτό κόσμο μαζί της για την αγάπη του Χριστού και να μην χωρισθούν ποτέ από κοντά της. Ο ηγεμόνας εξαγριώθηκε και διέταξε να τους υποβάλουν σε πολλά και σκληρά βασανιστήρια. Μετά από τα βασανιστήρια αποκεφάλισαν διά ξίφους τον Άγιο Κύρο και τον Άγιο Ιωάννη, το έτος 292 μ.Χ.. Έτσι μαρτύρησαν και η Αγία Αθανασία με τις τρεις θυγατέρες της. Τον βίο και το μαρτύριο αυτών έγραψε ο Σωφρόνιος ο Σοφιστής.
Η Σύναξη αυτών ετελείτο στο Μαρτύριο που είχε ανεγερθεί προς τιμήν τους και βρίσκεται στην περιοχή Φωρακίου.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α’.
Τά θαύματα τῶν Ἁγίων σου Μαρτύρων, τεῖχος ἀκαταμάχητον ἡμῖν δωρησάμενος, Χριστέ ὁ Θεός, ταῖς αὐτῶν ἱκεσίαις, βουλάς ἐθνῶν διασκέδασον, τῆς Βασιλείας τά σκῆπτρα κραταίωσον, ὡς μόνος ἀγαθός καί φιλάνθρωπος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ὡς Ἀθλοφόροι εὐκλεεῖς τοῦ Σωτῆρος, καὶ ἰατῆρες τῶν ψυχῶν καὶ σωμάτων, Ἀνάργυροι ἐκλάμπετε ἐν πάσῃ τὴ γῆ, νόσων μὲν ἰώμενοι, ἀνωδύνως τὰ βάρη, χάριν δὲ πορίζαντες, τοὶς βοώαιν ἀπαύστως χαίρετε κρήναι θείων δωρεῶν, Κῦρε θεόφρον, καὶ Ἰωάννη ἔνδοξε.

Κοντάκιον
Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Ἐκ τῆς θείας χάριτος, τήν δωρεάν τῶν θαυμάτων, εἰληφότες Ἅγιοι, θαυματουργεῖτε ἀπαύστως, ἅπαντα ἡμῶν τά πάθη, τῇ χειρουργίᾳ, τέμνοντες, τῇ ἀοράτῳ, Κῦρε θεόφρον, σύν τῷ θείῳ Ἰωάννῃ· ὑμεῖς γάρ θείοι ἱατροί ὑπάρχετε.

Ὁ Οἶκος
Ἑαυτοὺς τῷ Θεῷ ἀναθέμενοι Ἅγιοι, πᾶσαν πεῖραν δεινῶν δι᾿ αὐτὸν ὑπεμείνατε, θανόντες προθύμως Μάρτυρες γενναῖοι, καὶ μετὰ τέλος, πᾶσι πηγάζετε τὰ θεῖα χαρίσματα, τοῖς ἐν ποικίλαις νόσοις ὑπάρχουσι, καὶ ὑπὸ πολλῶν ἐταζομένοις κακῶν, ὧν εἷς καὶ πρῶτος εἰμὶ ἐγὼ ὁ τάλας· τὸ σῶμα γὰρ καὶ τὴν ψυχὴν ὑπὸ τραυμάτων χαλεπῶν ὀδυνῶμαι, καὶ πίστει ὑμῖν βοῶ, ἰάσασθέ με· ὑμεῖς γὰρ θεῖοι ἰατροὶ ὑπάρχετε.

Κάθισμα
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Τὰς χαμαιζήλους ἡδονὰς συμπατοῦντες, πρὸς μαρτυρίου Ἀθληταὶ θεῖον ὕψος, περιφανῶς ἐπήρθητε ἐν χάριτι, Κῦρε Ἰωάννη τε, οἰκουμένης φωστῆρες· ὅθεν ἱκετεύομεν, σκοτασμοῦ ἁμαρτίας, καὶ νοσημάτων ῥύσασθαι ἡμᾶς, τὸν ἐπὶ πάντων Θεὸν ἱκετεύοντες.

Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011

Οι Τρεις Ιεράρχες Θεμελιωτές της Ορθοδοξίας

Έχουμε αλήθεια σκεφτεί γιατί μια εορτή Παιδείας, ένας κατ’ εξοχήν εορτασμός του πνεύματος, της γνώσης και της καλλιέργειας ταυτίζεται στην Ελλάδα με μια εορτή θρησκευτική, μια εορτή τιμής προς τους θεμελιωτές της Ορθόδοξης Χριστιανικής Πίστης; Γιατί συν-εορτάζονται Παιδεία και Τρεις Ιεράρχες και όχι λ.χ. Παιδεία και πατριάρχης Φώτιος, μια μεγάλη παιδευτική μορφή του Βυζαντίου, ή Παιδεία και Ευστάθιος Θεσσαλονίκης ή Παιδεία και Ευγένιος Βούλγαρης; Είναι σύμπτωση; Είναι συμβολισμός; Είναι ιδεολόγημα; Ή δική μου εκτίμηση είναι ότι ό συνεορτασμός αυτός όχι μόνο δεν είναι συμπτωματικός ή προϊόν ιδεολογήματος, αλλά είναι συσχετισμός ουσίας, απόρροια βαθύτερης πνευματικής και πολιτισμικής σχέσης, σχέσης ταυτότητας και ιστορικής συνείδησης αυτής της Χώρας.
Θεωρώ ότι ό συνεορτασμός πηγάζει από μια σαφή πολιτισμική παραδοχή και εκδοχή της Παιδείας μας: ότι ή ελληνική Παιδεία στηρίχτηκε σε δύο παιδευτικούς άξονες, στον ορθολογισμό και στην “Ορθοδοξία Με άλλους όρους, στηρίχτηκε στη σπουδή της ελληνικής ορθολογικής σκέψης, όπως θεμελιώθηκε στα μεγάλα κείμενα της αρχαίας ελληνικής διανόησης, και στη σπουδή της Χριστιανικής Ορθόδοξης Πίστης, όπως θεμελιώνεται στη διδασκαλία της Κ. Διαθήκης και ερμηνεύεται στα μεγάλα κείμενα της Ορθόδοξης Θεολογίας, στα κείμενα του Μεγάλου Βασιλείου, του Γρηγορίου του Θεολόγου και του Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Ή ελληνική σύλληψη της Σχολικής Εκπαίδευσης συνδυάζει από παλιά δύο παιδευτικές αρχές: την Ελληνικότητα και τη Χριστιανική Πίστη, ό,τι ονομάστηκε Ελληνοχριστιανικό Ιδεώδες. Πρόκειται για ένα ιδεώδες πού δεν αμφισβητήθηκε βεβαίως, όταν το υποστήριζε ό Νεοελληνικός Διαφωτισμός με επικεφαλής τον Κοραή και τους Διδασκάλους του Γένους, ιερωμένους τους περισσότερους (τον Ευγένιο Βούλγαρη, το Νεόφυτο Δούκα, τον Άνθιμο Γαζή, τον Κωνσταντίνο Οικονόμο, το Νεόφυτο Βάμβα κ. ά.), ούτε όταν το υποστήριζαν ό Μακρυγιάννης, ό Κολοκοτρώνης και άλλοι αγωνιστές. Αμφισβητήθηκε αργότερα, όταν παρασυνδέθηκε μ’ έναν έντονο συντηρητισμό στην εκπαιδευτική πράξη, και ως όρος απαξιώθηκε συγκυριακά, όταν χρησιμοποιήθηκε προπαγανδιστικά στη δικτατορία του Παπαδόπουλου ως εθνικιστικό σύνθημα. Τα πάντα, είναι γνωστό, μπορούν να στρεβλωθούν και να απαξιωθούν, αν αποτελέσουν αντικείμενο σκοπιμοτήτων και προκάλυμμα διαφορετικών προθέσεων. Σήμερα είναι, νομίζω, πλέον καιρός ή λέξη ελληνοχριστιανικός να «αποχαρακτηρισθή» πολιτικά και ιδεολογικά, με εξαίρεση τις ιστορικές αναφορές στην περίοδο της Επταετίας, και να επανακτήσει το πρωτογενές και ουσιαστικό εννοιολογικό και σημασιολογικό περιεχόμενο της, πού είναι ή αναφορά στο δίπολο Ελληνικότητας και Χριστιανισμού, κλασικού ελληνικού ορθολογισμού και Χριστιανικής Ορθοδοξίας. Κι αυτό, γιατί οι τρεις αυτοί γίγαντες της Πατερικής Θεολογίας μέσα από τη βαθειά χριστιανική τους πίστη και το θεϊκό χάρισμα, «τη θεία χάρη» να αποτελέσουν τους κύριους και αυθεντικούς (μετά τον Παύλο) ερμηνευτές της χριστιανικής διδασκαλίας, να ορίσουν την ορθόδοξη διάσταση του Χριστιανισμού, είχαν το πρόσθετο προνόμιο να ακονήσουν το πνεύμα τους στα μεγάλα κείμενα της ελληνικής φιλοσοφίας και της ρητορικής, σε γλώσσα ελληνική και σε μεγάλες Σχολές του Ελληνισμού, στη Φιλοσοφική Σχολή των Αθηνών ό Βασίλειος και ό Γρηγόριος, στην Αντιόχεια κοντά στο Λιβάνιο ό Ιωάννης.
Έτσι, ήταν λογικό να γίνουν και οι φυσικοί υποστηρικτές της παιδευτικής σύζευξης των ελληνικών γραμμάτων με τα χριστιανικά διδάγματα της Ορθόδοξης Πίστης. Με τη θητεία τους στα ελληνικά γράμματα δεν απαρνήθηκαν την ίδια τους την ύπαρξη, τη Χριστιανική Πίστη, με την οποία ταυτίστηκαν και την οποία υπερασπίστηκαν και στερέωσαν με την ίδια τη ζωή και το έργο τους. Ούτε όμως πρόδωσαν την καλλιέργεια πού απέκτησαν από την αναστροφή τους με τον ελληνικό στοχασμό. Αυτοί ήσαν πού τόλμησαν να υποστηρίξουν την ανάγκη επαφής των Χριστιανών, ιδίως των νέων, με την ελληνική παιδεία, με τα ελληνικά κείμενα: «Και ποιηταίς και λογοποιοίς και ρήτορσί και πάσιν άνθρώποις ομιλητέον, όθεν αν μέλη προς την της ψυχής επιμέλειαν ωφέλεια τις έσεσθαι». Ό Μ. Βασίλειος δεν διστάζει να πει για τον Όμηρο: «Πάσα μεν ή ποίησις τω Όμήρω αρετής εστίν έπαινος και πάντα αυτώ προς τούτο φέρει». Και χρειάζεται θάρρος, για να χαρακτηρίσει κανείς ως απληροφόρητους, ως «κακώς είδότας», όσους θεωρούν «την έξωθεν (παιδείαν, δηλαδή την θύραθεν, την ελληνική) ως επίβουλον και σφαλεράν και Θεού πόρρω βάλλουσαν» και να λέει απαξιωτικά «ουκουν άτιμαστέον την παίδευσιν (εννοεί την ελληνικήν), ότι τούτο δοκεί τισιν».
Αν γεφυρώθηκε το χάσμα ανάμεσα στην απέχθεια των νεοφώτιστων Χριστιανών προς την ειδωλολατρία των Ελλήνων και τα ασεβή ελληνικά γράμματα (Έλλην, μην το ξεχνάμε, σήμαινε «ειδωλολάτρης», το ίδιο όπως και ή λέξη «εθνικός») και στην, από την άλλη μεριά, περιφρόνηση των Ελλήνων για τους απαίδευτους Χριστιανούς, αυτό έγινε μόνο χάρη στη σθεναρή στάση, το κύρος και την πρακτική των Τριών Μεγάλων ελληνοσπουδασμένων Πατέρων της Εκκλησίας. Στήν προσέγγιση μάλιστα προς τα αρχαία ελληνικά κείμενα συνέβαλε και ή υιοθέτηση και καθιέρωση της αττικιστικής μορφής της ελληνικής γλώσσας (αντίθετα προς την απλούστερη ελληνιστική Κοινή, στην οποία είναι γραμμένο το Ευαγγέλιο). Μέσα από αυτήν (την αττική) ή πρόσβαση προς τα αρχαία ελληνικά κείμενα έγινε ευκολότερη.
Η θέση των τριών μεγάλων πνευματικών μορφών και διδασκάλων της Ορθόδοξης Θεολογίας ήταν προϊόν μιας βαθύτερης, ειλικρινούς και βιωματικής κατάφασης προς το Θεό, πρώτα και πάνω απ’ όλα, με την τριαδική χριστιανική του σύλληψη, προς τον άνθρωπο, το τέλειο δημιούργημα του Θεού, προς το πνεύμα, πού κατ’ εξοχήν συνδέει τον άνθρωπο με το Δημιουργό του, και προς την καλλιέργεια του πνεύματος μέσα από τα διδάγματα της Ορθόδοξης Χριστιανικής Πίστης, αλλά και με την κατάκτηση της γνώσης και την άσκηση της κρίσης και της γλωσσικής έκφρασης ακόμη, ή οποία – για τους τρεις μεγάλους διανοητές Χριστιανούς – περνάει μέσα από την ελληνική παιδεία και τα ελληνικά κείμενα. Ετσι, στη διδασκαλία των Μεγάλων αυτών Πατέρων ή ορθολογική σκέψη της Δύσης συνδυάστηκε και συμφιλιώθηκε με την “Ορθοδοξία της Ανατολής, με την αποκάλυψη της χριστιανικής αλήθειας στον ανατολικό χώρο, ενώ ό οικουμενικός χαρακτήρας της Χριστιανικής Πίστης κάλυψε και καλύπτει Ανατολή και Δύση.
του Γεωργίου Μπαμπινιώτη



Οι Άγιοι Τρεις Ιεράρχες

Ὁμοῦ δίκαιον τρεῖς σέβειν Ἑωσφόρους,
Φῶς τρισσολαμπὲς πηγάσαντες ἐν βίῳ.
Κοινὸν τὸν ὕμνον προσφέρειν πάντας θέμις,
Τοῖς ἐκχέασι πᾶσι κοινὴν τὴν χάριν.
Ἔαρ χελιδὼν οὐ καθίστησι μία·
Αἱ τρεῖς ἀηδόνες δὲ τῶν ψυχῶν ἔαρ.
Τὴν μὲν νοητὴν ἡ Τριὰς λάμπει κτίσιν,
Τριάς γε μὴν αὕτη δὲ τὴν ὁρωμένην.
Ἀπώλεσαν μὲν οἱ πάλαι Θεοῦ σέβας,
Ἐξ Ἡλίου τε καὶ Σελήνης ἀφρόνως·
Κὰλλoς γὰρ αὐτῶν θαυμάσαντες καὶ τάχος,
Ὥσπερ θεοῖς προσῆγον οὐκ ὀρθῶς σέβας.
Ἐκ τῶν τριῶν τούτων δὲ φωστήρων πάλιν,
Ἡμεῖς ἀνηνέχθημεν εἰς Θεοῦ σέβας,
Κάλλει βίου γάρ, τῇ τε πειθοῖ τῶν λόγων,
Πείθουσι πάντας τὸν μόνον Κτίστην σέβειν.
Κτίσιν συνιστᾷ τὴν δὲ τὴν ὁρωμένην,
Τὸ Πῦρ, Ἀήρ, Ὕδωρ τε, καὶ Γῆς ἡ φύσις.
Οἱ δ᾿ αὖ συνιστῶντές τε κόσμον τὸν μέγαν,
Τὴν πρὸς Θεόν τε Πίστιν, ὡς ἄλλην κτίσιν
Στοιχειακῆς φέρουσι Τριάδος τύπον.
Μέλει γὰρ αὐτοῖς οὐδενὸς τῶν γηΐνων,
Καὶ γήϊνον νοῦν ἔσχον οὐδὲν ἐν λόγοις.
Ὁ Γρηγόριος γὰρ πῦρ πνέει νοῦς τὸν λόγον,
Πρὸς ὕψος αὖ πείθοντα πάντα ἐκτρέχειν.
Τοῖς λιποθυμήσασι δ᾿ ἐκ παθῶν πάλιν,
Ἀναπνοὴ τις οἱ Βασιλείου λόγοι.
Μιμούμενος δὲ τὴν ῥοὴν τῶν ὑδάτων,
Ὁ καρδίαν τε καὶ στόμα χρυσοῦς μόνος,
Τοὺς ἐκτακέντας ἐκ παθῶν ἀναψύχει.
Οὕτω πρὸς ὕψος τὴν βροτῶν πᾶσαν φύσιν,
Ἐκ τῆς χθονὸς φέρουσι τοῖς τούτων λόγοις.
Λάμψεν ἑνὶ τριακοστῇ χρυσοτρισήλιος αἴγλη.

Η αιτία για την εισαγωγή της εορτής των Τριών Ιεραρχών στην Εκκλησία είναι το εξής γεγονός:
Κατά τους χρόνους της βασιλείας του Αλεξίου του Κομνηνού (1081 - 1118 μ.Χ.), ο οποίος διαδέχθηκε στη βασιλική εξουσία τον Νικηφόρο Γ’ τον Βοτενειάτη (1078 - 1081 μ.Χ.), έγινε στην Κωνσταντινούπολη φιλονικία ανάμεσα σε λόγιους και ενάρετους άνδρες. Άλλοι θεωρούσαν ανώτερο τον Μέγα Βασίλειο (βλέπε 1 Ιανουαρίου), χαρακτηρίζοντάς τον μεγαλοφυΐα και υπέροχη φυσιογνωμία. Άλλοι τοποθετούσαν ψηλά τον ιερό Χρυσόστομο (βλέπε 13 Νοεμβρίου) και τον θεωρούσαν ανώτερο από τον Μέγα Βασίλειο και τον Γρηγόριο και, τέλος, άλλοι, προσκείμενοι στον Γρηγόριο τον Θεολόγο (βλέπε 25 Ιανουαρίου), θεωρούσαν αυτόν ανώτερο από τους δύο άλλους, δηλαδή από τον Βασίλειο και τον Χρυσόστομο. Η φιλονικία αυτή είχε σαν αποτέλεσμα να διαιρεθούν τα πλήθη των Χριστιανών και άλλοι ονομάζονταν «Ιωαννίτες», άλλοι «Βασιλείτες» και άλλοι «Γρηγορίτες».
Στην έριδα αυτή έθεσε τέλος ο Μητροπολίτης Ευχαΐτων, Ιωάννης ο Μαυρόπους. Αυτός, κατά την διήγηση του Συναξαριστή, είδε σε οπτασία τους μέγιστους αυτούς Ιεράρχες, πρώτα καθένα χωριστά και στη συνέχεια και τους τρεις μαζί. Αυτοί του είπαν: «Εμείς, όπως βλέπεις, είμαστε ένα κοντά στον Θεό και τίποτε δεν υπάρχει που να μας χωρίζει ή να μας κάνει να αντιδικούμε. Όμως, κάτω από τις ιδιαίτερες χρονικές συγκυρίες και περιστάσεις που βρέθηκε ο καθένας μας, κινούμενοι και καθοδηγούμενοι από το Άγιο Πνεύμα, γράψαμε σε συγγράμματα και με τον τρόπο του ο καθένας, διδασκαλίες που βοηθούν τους ανθρώπους να βρουν τον δρόμο της σωτηρίας. Επίσης, τις βαθύτερες θείες αλήθειες, στις οποίες μπορέσαμε να διεισδύσουμε με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, τις συμπεριλάβαμε σε συγγράμματα που εκδώσαμε. Και ανάμεσά μας δεν υπάρχει ούτε πρώτος, ούτε δεύτερος, αλλά, αν πεις τον ένα, συμπορεύονται δίπλα του και οι δύο άλλοι. Σήκω, λοιπόν, και δώσε εντολή στους φιλονικούντες να σταματήσουν τις έριδες και να πάψουν να χωρίζονται για εμάς. Γιατί εμείς, και στην επίγεια ζωή που είμασταν και στην ουράνια που μεταβήκαμε, φροντίζαμε και φροντίζουμε να ειρηνεύουμε και να οδηγούμε σε ομόνοια τον κόσμο. Και όρισε μία ημέρα να εορτάζεται από κοινού η μνήμη μας και καθώς είναι χρέος σου, να ενεργήσεις να εισαχθεί η εορτή στην Εκκλησία και να συνταχθεί η ιερή ακολουθία. Ακόμη ένα χρέος σου, να παραδόσεις στις μελλοντικές γενιές ότι εμείς είμαστε ένα για τον Θεό. Βεβαίως και εμείς θα συμπράξουμε για τη σωτηρία εκείνων που θα εορτάζουν τη μνήμη μας, γιατί έχουμε και εμείς παρρησία ενώπιον του Θεού».
Έτσι ο Επίσκοπος Ευχαΐτων Ιωάννης ανέλαβε τη συμφιλίωση των διαμαχόμενων μερίδων, συνέστησε την εορτή της 30ης Ιανουαρίου και συνέγραψε και κοινή Ακολουθία, αντάξια των τριών Μεγάλων Πατέρων.
Η εορτή αυτής της Συνάξεως του Μεγάλου Βασιλείου, του Γρηγορίου του Θεολόγου και του Ιωάννου του Χρυσοστόμου, αποτελεί το ορατό σύμβολο της ισότητας και της ενότητας των Μεγάλων Διδασκάλων, οι οποίοι δίδαξαν με τον άγιο βίο τους το Ευαγγέλιο του Χριστού. Είναι εκείνοι, οι οποίοι εξ’ αιτίας της ταπεινώσεώς τους μπροστά στην αλήθεια, έχουν λάβει το χάρισμα να εκφράζουν την καθολική συνείδηση της Εκκλησίας και ότι διδάσκουν δεν είναι απλώς δική τους σκέψη ή προσωπική τους πεποίθηση, αλλά είναι επιπλέον η ίδια η μαρτυρία της Εκκλησίας, γιατί μιλούν από το βάθος της καθολικής της πληρότητας.
Περί τις αρχές του 14ου αιώνα μ.Χ. ανεγέρθη ναός των Τριών Ιεραρχών κοντά στην Αγία Σοφία Κωνσταντινούπολης, δίπλα σχεδόν στη μονή της Παναχράντου.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’.
Τούς τρεῖς μεγίστους φωστῆρας τῆς Τρισηλίου θεότητος, τούς τήν οἰκουμένην ἀκτῖσι δογμάτων θείων πυρσεύσαντας, τούς μελιῤῥύτους ποταμούς τῆς σοφίας, τούς τήν κτίσιν πᾶσαν θεογνωσίας νάμασι καταρδεύσαντας, Βασίλειον τόν μέγαν, καί τόν Θεολόγον Γρηγόριον, σύν τῷ κλεινῷ Ἰωάννη, τῷ τήν γλῶτταν χρυσοῤῥήμονι, πάντες οἱ τῶν λόγων αὐτῶν ἐρασταί, συνελθόντες ὕμνοις τιμήσωμεν· αὐτοί γάρ τῇ Τριάδι, ὑπέρ ὑμῶν ἀεί πρεσβεύουσιν.

Κοντάκιον
Ἦχος β’. Τούς ἀσφαλεῖς.
Τούς Ἱερούς καί θεοφθόγγους Κήρυκας, τήν κορυφήν τῶν Διδασκάλων Κύριε, προσελάβου εἰς ἀπόλαυσιν τῶν ἀγαθῶν σου καί ἀνάπαυσιν· τούς πόνους γάρ ἐκείνων καί τόν κάματον, ἐδέξω ὑπέρ πᾶσαν ὁλοκάρπωσιν, ὁ μόνος δοξάζων τούς Ἁγίους σου.

Ὁ Οἶκος
Τὶς ἱκανὸς τὰ χείλη διᾶραι, καὶ κινῆσαι τὴν γλῶσσαν πρὸς τοὺς πνέοντας πῦρ, δυνάμει Λόγου καὶ Πνεύματος; ὅμως τοσοῦτον εἰπεῖν θαρρήσω, ὅτι πᾶσαν παρῆλθον τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν οἱ τρεῖς, τοῖς πολλοῖς καὶ μεγάλοις χαρίσμασι, καὶ ἐν πράξει καὶ θεωρίᾳ, τοὺς κατ᾿ ἄμφω λαμπροὺς ὑπεράραντες· διὸ μεγίστων δωρεῶν τούτους ἠξίωσας, ὡς πιστούς σου θεράποντας, ὁ μόνος δοξάζων τούς Ἁγίους σου.

Κάθισμα
Ἦχος πλ. δ’. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.
Τοὺς μεγάλους φωστῆρας τοὺς φεραυγεῖς, Ἐκκλησίας τοὺς πύργους τοὺς ἀρραγεῖς, συμφώνως αἰνέσωμεν, οἱ τῶν καλῶν ἀπολαύοντες, καὶ τῶν λόγων τούτων, ὁμοῦ καὶ τῆς χάριτος· τὸν σοφὸν Χρυσορρήμονα, καὶ τὸν μέγαν Βασίλειον, σὺν τῷ Γρηγορίῳ, τῷ λαμπρῷ θεολόγῳ· πρὸς οὓς καὶ βοήσωμεν, ἐκ καρδίας κραυγάζοντες· Ἱεράρχαι τρισμέγιστοι, πρεσβεύσατε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν Ἁγίαν μνήμην ὑμῶν.

Μεγαλυνάριον
Ρήτορες σοφίας θεοειδεῖς, στῦλοι Ἐκκλησίας, οὐρανίων μυσταγωγοί, Βασίλειε πάτερ, Γρηγόριε θεόφρον, καὶ θεῖε Ἰωάννη, κόσμῳ ἐδείχθητε.

Ο Θεός ως "πυρ" και "φως"

Όταν μιλάμε για τον Θεό ως φως και φωτιά ταυτόχρονα, συχνά μας ρωτάνε όσοι ανήκουν σε Προτεσταντικές θρησκείες: "Πού το βρήκατε αυτό στην Αγία Γραφή;" Και ενώ βλέπουν ότι πράγματι, ο Θεός δεν είναι δυνατόν να βασανίζει τους ανθρώπους αιώνια, από την άλλη ζητούν Αγιογραφικά εδάφια για να πεισθούν.
Εμείς βέβαια ως Χριστιανοί, δεν θεωρούμε απαραίτητο αυτά που πιστεύουμε να βρίσκονται κατ' ανάγκην στην Αγία Γραφή. Όμως για χάρη τους, θα τους το δείξουμε, και από την ίδια την Αγία Γραφή. Έτσι, όχι μόνο θα μπορούν να εγκαταλείψουν άφοβα τη Δυτική βλάσφημη άποψη ενός σαδιστή θεού, αλλά θα δουν ότι αυτά που λέει η Ορθόδοξη Εκκλησία τού Κυρίου, είναι πάντοτε αλήθεια.

Ας αρχίσουμε από τον Ησαϊα.

Ησαϊας 33/λγ΄ 11-16: «…Οι αμαρτωλοί εν Σιών θέλουσι τρομάξει. Τρόμος θέλει καταλάβει τους υποκριτάς, … Τις μεταξύ ημών θέλει κατοικήσει μετά του κατατρώγοντος πυρός; Τις μεταξύ ημών θέλει κατοικήσει μετά των αιωνίων καύσεων;… Ο περιπατών εν δικαιοσύνη… ούτος θέλει κατοικήσει εν τοις υψηλοίς»
Προσέξτε ποιος θα κατοικήσει στις αιώνιες καύσεις!!! Όχι μόνο οι άδικοι, αλλά και οι δίκαιοι! Βλέπετε ότι είναι ο ίδιος τόπος; Και τον τόπο που οι αμαρτωλοί τον φοβούνται, οι δίκαιοι τον θεωρούν «υψηλή κατοικία», τιμητική.

Και τι είναι το "κατατρώγων πυρ"; Θα μας πει

Εβραίους 12/ιβ΄ 29: "και γαρ ο Θεός ημών πυρ καταναλίσκον"Ο ίδιος Θεός όμως που είναι "πυρ", για άλλους είναι "φως". Πάλι ο Ησαϊας γράφει γι' αυτό:Ησαϊας 60/ξ΄ 17-20: «Αντί χαλκού θέλω φέρει χρυσίον, και αντί σιδήρου θέλω φέρει αργύριον. Και αντί ξύλου χαλκόν, και αντί λίθων σίδηρον. Και θέλω καταστήσει τους αρχηγούς σου ειρήνην, και τους επιστάτας σου δικαιοσύνην... δεν θέλει είσθαι πλέον εν σοι ο ήλιος φως τής ημέρας, ουδέ η σελήνη δια τής λάμψεως αυτής θέλει σε φωτίζει. Αλλ' ο Κύριος θέλει είσθαι εις σε Φως αιώνιον, και ο Θεός σου η δόξα σου... διότι ο Κύριος θέλει είσθαι το αιώνιόν σου φως". Και η λεξη: "δόξα", σημαίνει λαμπρότης. Όπως φαίνεται στο εδάφιο Α΄ Κορινθίους 15/ιε΄ 41: "Άλλη δόξα ηλίου και άλλη δόξα σελήνης και άλλη δόξα αστέρων. Αστήρ γαρ αστέρος διαφέρει εν δόξη". Στο εδάφιο όμως τού Ησαϊα που αναφέραμε, γράφει κάτι για υλικά. Παρατηρούμε ότι ο Θεός λέει ότι θα αντικαταστήσει τα κατώτερα και άσημα υλικά, με άλλα, πολυτιμότερα, λαμπρότερα και πιο πυρίμαχα. Τι εννοεί; Ας το δούμε αυτό πιο καθαρά από τον απόστολο Παύλο.
Α΄ Κορινθίους 3/γ΄ 12-15: "Ει δε τις εποικοδομεί επί τον θεμέλιον τούτον, χρυσόν, άργυρον, λίθους τιμίους, ξύλα, χόρτον, καλάμη, εκάστου το έργον φανερόν γενήσεται η γαρ ημέρα δηλώσει ότι εν πυρί αποκαλύπτεται και εκάστου το έργον όποιον εστίν το πυρ δοκιμάσει. Ει τινος το έργον μένει, ό εποικοδόμησεν, μισθόν λήψεται. Ει τινός το έργον κατακαήσεται, ζημιωθήσεται. Αυτός δε σωθήσεται, ούτως δε, ως δια πυρός".
Είναι σημαντικό ότι παρομοιάζονται εδώ τα έργα τού καθενός με διάφορα υλικά. Τα καλά έργα, παρομοιάζονται με πυρίμαχα και πολύτιμα υλικά, που δεν καίγονται. Αντιθέτως, τα κακά έργα, παρομοιάζονται με καύσιμα υλικά. Τότε λοιπόν, το πυρ τής Χάριτος τού Θεού, θα κάψει τα έργα εκείνα που δεν άξιζαν, και αυτός που τα έπραξε, θα ζημιωθεί, γιατί δεν θα έχει να επιδείξει τίποτα που να αξίζει. Είναι όμως σημαντικό, ότι είτε καλά, είτε κακά έργα, όλοι, καλοί και κακοί, θα περάσουν από το ίδιο αυτό δοκιμαστικό Πυρ.
Στο Ζαχαρίας 13/ιγ΄ 9, αναφέρει ότι με τη φωτιά καθαρίζει το πολύτιμο μέταλλο. Εδώ η φωτιά δεν κατακαίει, αλλά καθαρίζει και φωτίζει. Γιατί το μέταλλο όταν το πυρώνεις, γίνεται κι αυτό φως, και λάμπει όπως η φωτιά. Το ξύλο όμως μαυρίζει και κατακαίεται: "Και θέλω περάσει το τρίτον δια πυρός. Και θέλω καθαρίσει αυτούς, ως καθαρίζεται το αργύριον, και θέλω δοκιμάσει αυτούς, ως δοκιμάζεται το χρυσίον..."
Ομοίως και στο παρακάτω εδάφιο, φανερώνεται ότι δίκαιοι και άδικοι, θα περάσουν μέσα από την ίδια φλόγα, αλλά ενώ οι άπιστοι θα νιώσουν τη φωτιά, οι δίκαιοι από το ίδιο αυτό πυρ τού "προσώπου τού Κυρίου, και από τη λαμπρότητά Του" (γιατί "δόξα" σημαίνει "λάμπρότητα"), θα νιώσουν άνεση:
Β΄ Θεσσαλονικείς 1/α΄ 7-9: "και υμίν τοις θλιβομένοις άνεσιν μεθ’ ημών, εν τη αποκαλύψει του Κυρίου Ιησού απ’ ουρανού, μετ’ αγγέλων δυνάμεως αυτού εν πυρί φλογός, δίδοντος εκδίκησιν τοις μη ειδόσιν Θεόν και τοις μη υπακούουσιν τω ευαγγελίω του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, οίτινες δίκην τίσουσιν όλεθρον αιώνιον, από προσώπου του Κυρίου και από της δόξης τής ισχύος αυτού".
Στην Αποκάλυψη, διαβάζουμε για τον Ποταμό τής Χάριτος τού Θεού που εκπορεύεται από τον θρόνο τού Θεού, και αποτελεί αναψυχή ύδατος ζωής για τους δικαίους:
Αποκάλυψις 22/κβ΄ 1,2: "και έδειξέν μοι ποταμόν καθαρόν ύδατος ζωής, λαμπρόν ως κρύσταλλον εκπορευόμενον εκ τού θρόνου τού Θεού και τού Αρνίου. Εν μέσω της πλατείας αυτής και του ποταμού, εντεύθεν και εντεύθεν, ξύλον ζωής ποιούν καρπούς δώδεκα, κατά μήνα έκαστον αποδιδούς τον καρπόν αυτού, και τα φύλλα τού ξύλου εις θεραπείαν τών εθνών".
Όμως αυτός ο ίδιος ποταμός, από τον Δανιήλ περιγράφεται ως "φωτιά":
Δανιήλ 7/ζ΄ 10: «Ποταμός πυρός εξήρχετο και διεχέετο απ’ έμπροσθεν αυτού...»
Πράγματι, εδώ περιγράφεται η διαφορά αντίληψης τής Χάριτος τού Θεού, από τους δικαίους στην πρώτη περιγραφή, και από τους αδίκους στη δεύτερη.
Γιατί κατά τον Ψαλμωδό, το πυρ τού Κυρίου, καταδιαιρείται από τον Κύριο, σε καυστική και φωτιστική ενέργεια, ανάλογα με τα έργα τού δοκιμαζομένου:
Ψαλμός 28/κη΄ 9: «Φωνή Κυρίου διακόπτοντος φλόγα πυρός» (Κατά το Ο΄ ).
Ψαλμός 29/κθ΄ 7: «Η φωνή του Κυρίου καταδιαιρεί τας φλόγας του πυρός» (Κατά το Μασσοριτικό).
Στο χέρι μας λοιπόν είναι, το αν θα βιώσουμε την ημέρα εκείνη την Χάρη τού Θεού ως "πυρ" ή ως "φως". Η επιλογή είναι δική μας.

Οι ανάξιοι κληρικοί βλάπτουν την Εκκλησία

Δυστυχώς όπου σταθή κανείς ακούει επικρίσεις και παράπονα για τους κληρικούς μας για την αδράνεια της Εκκλησίας μας. Αυτό στενοχωρεί και θλίβει κάθε Ορθόδοξο Χριστιανό και πολύ περισσότερο εκείνους που έχουν πιο στενούς πνευματικούς δεσμούς με την Εκκλησία.
Η αλήθεια είναι ότι εξ' αιτίας κάποιων αναξίων κληρικών γενικεύεται ή δυσφήμιση της Εκκλησίας και πως εξογκώνονται τα παραστρατήματα των ιερωμένων, κι' αυτό είναι φυσικό, επειδή ο λαός έχει την απαίτηση οι κληρικοί να είναι χωρίς κηλίδα, αλλοιώς δεν τους αναγνωρίζει για πνευματικούς οδηγούς του. Οι πολλοί δεν είναι σε θέσι να ξεχωρίσουν το πρόσωπο από το πνευματικό λειτούργημα που κάνει και επηρεάζονται τόσο πολύ από κάποιο σκάνδαλο που φημολογείται για έναν ιερωμένο, ώστε γίνονται άπιστοι, δεν πατούν πια σε εκκλησία και είναι πολύ δύσκολο έναν τέτοιο αγανακτισμένο αποστάτη να τον συμφιλιώση κανείς με την Εκκλησία. Μήτε ένας Χρυσόστομος μπορεί να κάνει ένα τέτοιο κατόρθωμα. Αφήνω πως όποιος επιχειρήση να μετατρέψη έναν τέτοιον άνθρωπο από την απέχθεια που πήρε για την θρησκεία, θα βρή τον μπελά του και μπορεί ν' ακούση ότι ''κι' αυτός είναι υποκριτής, γιατί σκεπάζει τις αθλιότητες των παπάδων''. Οι τέτοιοι άνθρωποι, αν δεν γίνουν ολότελα άθεοι, πηγαίνουν και γίνονται χιλιαστές ή ευαγγελιστές ή παπικοί ή προτεστάντες.
Τα σκάνδαλα των ρασοφόρων μας είναι η σπουδαιότερη αιτία που πληθαίνουν οι αιρετικοί, και μάλιστα, αυτοί οι νέοι προσύλητοι γίνονται φανατικώτατοι μέσα στην αίρεση που προσχωρούν, αηδιασμένοι από τους ανάξιους ιερωμένους μας. Για τούτο πρέπει να τρέμουν οι κληρικοί μην τυχόν ακουσθή το παραμικρό σε βάρος τους, γιατί οι ψυχές που χάνονται θα ζητηθούν μια μέρα απ' αυτούς. Ο Χριστός είπε στους μαθητές του ότι αυτοί είναι το φως του κόσμου και το άλας της Γης, και ότι πρέπει να λάμψει το φως τους έμπροσθεν των ανθρώπων για να ιδούνε τα καλά έργα τους και δοξάσουν τον πατέρα τον εν τοις ουρανοίς. Λοιπόν, κι' όταν γίνεται το ανάποδο, δηλαδή όταν οι άνθρωποι βλέπουν τα κακά έργα τους, αντί να δοξάσουν το Θεό, θα τον βλασφημήσουν. Και αιτία θα είναι όχι οι άθεοι, όχι οι εχθροί του Χριστού, αλλά οι ίδιοι οι μαθητές και αντιπρόσωποι του στον κόσμο, ''οι κεχρισμένοι''.
Πάντα, σε κάθε εποχή, υπήρχαν οι ανάξιοι κληρικοί, κοντά στους αγίους ρασοφόρους. Αλλά σήμερα το πράγμα εχειροτέρεψε κατά πολύ. Μία από τις πολλές αιτίες αυτής της θλιβερής καταστάσεως είναι ότι γίνονται συχνά κληρικοί κάποιοι άνθρωποι που δεν έχουν κλίση στην θρησκεία και που γι' αυτούς το ρασοφορείν είναι ένα επάγγελμα. Ο ιερεύς όχι μοναχά πρέπει να έχει κλίση στην θρησκεία, αλλά να φλέγεται από πίστη και αγάπη προς τα θεία, να είναι ''τω πνεύματι ζέων'', όπως λέγει ο Ευαγγελιστής Λουκάς. Και να τελεί την θείαν μυσταγωγία με τέτοια κατάνυξη, που πολλές φορές να δακρύζη μπροστά στην Αγία Τράπεζα, ιερουργώντας με φόβο και τρόμο. Ενώ πολλοί από τους σημερινούς ρασοφόρους, αντί η ευσέβεια τους και η κατάνυξη τους να συνεπάρη τους εκκλησιαζομένους, τους παγώνει η ατονία, η αδιαφορία και η ψυχρότητα με την οποία εκτελούν την ιεροτελεστίες. Σ' αυτό συνεργεί και η άθλια θυμελική μουσική που ακούεται σε πολλούς ναούς αντί για ψαλμωδίες.
Επειδή λοιπόν λείψανε από την Εκκλησία μας ιερωμένοι που έχουν φωτιά μέσα τους, η Εκκλησία αυτή δεν μπορεί παρά να βραδυπορή, ασυγκίνητη κι' αδιάφορη για όσα θα έπρεπε να την ενδιαφέρουν ζωηρά, αδιάφορη για ότι το ποίμνιο της σκανδαλίζεται και δοκιμάζεται σκληρά η πίστη του από τα καμώματα μερικών ιερωμένων, αδιάφορων για την παραμόρφωση της ιεράς παραδόσεως, αδιάφορη για τα τέκνα της που την αρνιούνται, για να πυκνώσουν τις τάξεις των διαφόρων αιρετικών, με κίνδυνο αυτή η αιμοραγία της να καταντήση θανάσιμη γι' αυτήν.
Ο τρόπος με τον οποίον θα μπορούσε να διορθωθή τούτη η πολύ θλιβερή κατάστασις, φανερώνεται από τα παραπάνω συμπτώματα ότι είναι πολύ απλός, είναι όμως και πολύ δύσκολη η θεραπεία της. Γιατί για την Εκκλησία του Χριστού δεν υπάρχει κανένα φάρμακο, ούτε καμμιά μαγική ράβδος, αφού η ίδια έχει έργο της την καθοδήγηδη και την σωτηρία των ανθρώπων.
Η θεραπεία βρίσκεται στα χέρια της, και είναι η κάθαρσή της από στοιχεία κακά για την ύψιστη αποστολή της. Όταν γίνη, ακόμα και σχετικά, μια τέτοια κάθαρση, θα μπορέσουν να καταταχθούν στην υπηρεσία της αγνοί και άξιοι κληρικοί, με βαθιά πίστη και με ανιδιοτέλεια, '' τω πνεύματι ζέοντες'', για τους οποίους θα είναι ''ως αγαπητά τα σκηνώματα του Κυρίου των δυνάμεων''. Και όταν γίνη αυτή η επάνδρωση της Εκκλησίας μας με στοιχεία σοβαρά, εκλεκτά και αξιοσέβαστα, τότε το ιερό δέντρο της Εκκλησίας θα παρουσιασθή, μέσα σε λίγα χρόνια, κατάφορτο από καρπούς ''ως κατάκαρπος ελαία'' προς χαράν των πιστών Ορθοδόξων, και προς δόξαν του Θεού.
Τότε θα λείψη αυτό το θανατερό μούδιασμα, που την κατέχει σήμερα κι' η απίστευτη αδιαφορία της για όσα την αφορούν, ακόμα και για ζητήματα ζωής και θανάτου γι' αυτήν. Οι καλοί εκπρόσωποι της θα στέκονται ανύστακτοι φρουροί της, ημέρας και νυκτός, και τότε θα λάμψη το ανέσπερο φως της Ορθοδόξου πίστεως μέχρι περάτων της Οικουμένης, μέσα στο σκοτάδι που πλακώνει σήμερα τον κόσμο. ''Ιδού νυν καιρός Ευπρόσδεκτος'' για να γίνη αυτό.
Αλλά η βασιλεία του Θεού βιάζεται και οι βιασταί αρπάζουσιν αυτήν''. Η Εκκλησία του Χριστού πρέπει να έχει υπηρέτες που να είναι αφοσιωμένοι σ' αυτήν και έτοιμοι για θυσίες, κατά το ματωμένο υπόδειγμα του σταυρωμένου αρχηγού της.
Η Εκκλησία του Χριστού πρέπει να υπηρετείται και να φυλάγεται από ψυχές ηρωϊκές που να είναι έτοιμες όχι μόνον για θυσίες υλικές και σωματικές, αλλά και για πνευματικές, που είναι ίσως πιο δύσκολες. Τέτοιες θυσίες είναι το να ταπεινώνεται ο ένας μπροστά στον άλλον, το να μη λογαριάζει το συμφέρον του, το να βάζη το καλό και την προκοπή της Εκκλησίας απάνω από τη δική του, το να θυσιάζεται ως καλός ποιμήν για τα πρόβατα του Χριστού κ.τ.λ.
Όλα αυτά δεν μπορεί να τα έχει ένα ιερωμένος, αν δεν έχει πίστη φλογερή και ατράνταχτη και θερμουργό κι αν δεν πιστεύη ότι ''ουκ έχει μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλουσαν επιζητεί''.
Μια Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία, που θα έχει τέτοιους άγρυπνους και αδέκαστους φρουρούς, θα είναι η κιβωτός της Αλήθειας, που θα πλέη απάνω στα θολά κι' αφρισμένα νερά του παγκόσμιου Ωκεανού της αμαρτίας και απωλείας.
Πόσο πάσχουμε, πόση θλίψη νοιώθουμε, κάθε φορά που θα παρουσιασθή κανένα σκάνδαλο σε βάρος κάποιου κληρικού! Αν ήτανε τρόπος να πέφτουν σε μας οι κατηγόριες, αντί σ' εκείνους, σ' εμάς που οι πράξεις μας δεν αντανακλούν την Εκκλησία.
Ο ευλαβής Λαός μας δεν αισθάνεται την ανάγκη να ακούη βαθυστόχαστες θεολογίες με πανεπιστήμια και με διπλώματα, ούτε παγκόσμια συμβούλια και ''διαλόγους''. Ο πόθος του είναι να ακούση ότι υπάρχει κάποιος ρασοφόρος, ιερεύς ή καλόγερος, που έχει καθαρή ζωή, ας είναι και αγράμματος. Τόση είναι η διψα του για αγιότητα, που φτάνει να είναι ένας ιερωμένος μονάχα ενάρετος, και τον λένε άγιον.
Πιστεύουμε ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι ο φύλακας της Αλήθειας του Χριστού, ο μόνος φύλακας. Αν φανούμε ανάξιοι να έχουμε αυτόν τον θησαυρό, θα χάσουμε, θα τον πάρη ο Κύριος από τα χέρια μας, όπως απέτρεψε το πρόσωπο του, τον παλαιό καιρό, από τους Εβραίους.
Και ότι η Εκκλησία μας κατέχει την αλήθεια αυτή, το φανερώνουν, χωρίς να θέλουν, ακόμα και οι παπικοί, που κατά τα τελευταία χρόνια εκδηλώνουν το θαυμασμό τους για τα πατερικά μας κείμενα, για την υμνολογία μας και για την υμνογραφία μας, και γενικά για την λατρεία μας. Αυτό είναι σαν να ομολογούν ότι η Εκκλησία μας είναι ''η Μία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία'' κι ότι αυτά που αναφέραμε παραπάνω, είναι η έκφρασις της πνευματικής ουσίας της, ότι είναι το καθρέφτισμα της στον αισθητό κόσμο. Και δεν μπορεί το καθρέφτισμα της παρά να έχη ανταπόκριση με εκείνο που καθρεφτίζεται και μάλιστα να είναι μια αδύνατη σκιά του.
Ας παρακαλούμε, λοιπόν, νύχτα-μέρα, και με δάκρυα τον Κύριο να μη μας στερήση από το αθάνατο αυτό στεφάνι που έβαλε απάνω στο κεφάλι μας, και που τα άφθορα άνθη του ποτισθήκανε από το άγιον αίμα μυριάδων μαρτύρων, από καταβολής Χριστιανισμού. Κι' ας κράξουμε με κλαυθμό: ''Μη αποστρέψεις το πρόσωπο Σου από του λαού σου, ότι θλίβεται. Ταχύ επάκουσον αυτού, πρόσχες τη Εκκλησία Σου και λύτρωσον αυτή".

Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

Ο σκοπός της ζωής μας

«Ο κόσμος έχει φύγει από τον Θεό, ούτε προσεύχεται, ούτε νηστεύει, ούτε αγιασμό, ούτε ευχέλαιο, ούτε εξομολόγηση, τίποτα. Ο άνθρωπος όμως που δεν τηρεί τον νόμο του Θεού ζει στην αμαρτία και τον θάνατο. Κάθε μέρα μεσα στην αμαρτία. Και τι κερδίζει ο άνθρωπος από τον κόσμο; Απλώς θα σπουδάσετε, θα γίνετε γιατροί, δικηγόροι και θα κάνετε οικογένεια.
Όταν δεν είσθε, παιδάκια μου κοντά στο Θεό, θα έχετε πολλά προβλήματα, τα οποία δεν μπορείτε να ξεπεράσετε. Δύο πράγματα επιτρέπει ο Θεός στη ζωή μας. Ένα πάθος που είναι εξ' αμαρτιών και ένα πάθος που είναι για δοκιμασία, γι'αυτό πρέπει τώρα που είστε μικροί, προπάντων να εξομολογείσθε, να πηγαίνετε στην εκκλησία, να έχετε αγάπη και σεβασμό προς τους γονείς σας για να γίνετε καλοί και σωστοί στην κοινωνία.
Όταν τα κάνετε αυτά θα εφαρμόζετε αυτό που έλεγε ο Άγιος Αντώνιος, όταν ήταν στη ζωή, «δεν φοβάμαι τον Θεό γιατί δέχομαι τις εντολές Του και τις τηρώ»
Είμαστε θνητοί. Ήλθαμε να κάνουμε μία περιοδεία και να φύγουμε. Ο Θεός μας λέει: «φροντίζετε την ψυχή σας» γι'αυτό είναι χίλιες φορές προτιμότερο να μη ζούμε, παρά να ζήσουμε την κόλαση. Ας το προσέξουμε αυτό παιδάκια μου. Τι κερδίζουμε σάυτόν τον κόσμο; Τίποτα. Αξίζει όμως να ζούμε, αν ζούμε για τον Χριστό.»
Πηγή: από το βιβλίο "ΛΟΓΟΙ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ"


Η ανεξικακία, αρετή των πιστών

Δυο πράγματα ζητεί από μας ο Χριστός.. Πρώτα να παραδεχώμαστε τα σφάλματά μας και στη συνέχεια να συγχωρούμε τους άλλους.
Το δεύτερο προϋποθέτει το πρώτο για να γίνεται σωστότερα (όποιος παραδέχεται βαθειά μέσα του τα αμαρτήματά του, γίνεται πιο σπλαχνικός στον συναμαρτωλό του). Και ας μη συγχωρούμε μόνο στα λόγια, αλλά από καρδιάς.
Μη σφάζουμε τον εαυτό μας με το να κρατούμε μέσα μας κακία. Γιατί ποιος νομίζεις πως μπορεί να σε λυπήση τόσο θανάσιμα, όσο καταφέρνεις συ ο ίδιος, με το να έχης μέσα σου μνήμη της οργής και έτσι να φέρνης καταπάνω σου την καταδίκη του Θεού στην μέλλουσα κρίσι;
Μη δικαιολογήσαι ότι σε έβρισε κάποιος, ή σε συκοφάντησε, ή σου έκαμε πολλά κακά. Όσα περισσότερα κακά αναφέρης ότι σου προξένησε, τόσο περισσότερο ευεργέτης τελικά σου γίνεται. Γιατί σου έδωσε αφορμή να ξεπλύνης τα δικά σου αμαρτήματα με την υπομονή και την ανεξικακία.
Άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος
http://1myblog.pblogs.gr/files/f/373512-che_018.jpg

Η ασθένεια είναι μία επίσκεψη του Θεού προς τον άνθρωπο

Η ασθένεια είναι μία επίσκεψη του Θεού προς τον άνθρωπο. Είναι μία εκδήλωση της αγάπης Του, που έχει ως σκοπό την θεραπεία της ψυχής μας από την αρρώστια της αμαρτίας. «Ο Θεός δίνει τις αρρώστιες για την υγεία της ψυχής», λένε οι άγιοι Πατέρες.
Ο ιερός Χρυσόστομος μιλώντας για τον παράλυτο, που επί τριάντα οκτώ χρόνια περίμενε την θεραπεία του, λέγει ότι η αρρώστια του «έδειξε την φιλανθρωπία του Θεού. Διότι πραγματικά, το να τον παραδώσει ο Θεός σε τέτοια αρρώστια, και το να παρατείνει την αρρώστια τόσο πολύ καιρό, είναι απόδειξη πολύ μεγάλης φροντίδος.
Όπως ο χρυσοχόος βάζει το χρυσάφι στο χωνευτήρι και το αφήνει να δοκιμάζεται στην φωτιά μέχρις δότου το δει να γίνεται τελείως καθαρό, έτσι κάνει και ο Θεός: Επιτρέπει να δοκιμάζονται οι ανθρώπινες ψυχές στις συμφορές τόσο, όσο να γίνουν καθαρές και διάφανες, και να αποκομίσουν πολλή ωφέλεια από την δοκιμασία αυτή.
Επομένως και αυτό είναι ένα είδος ευεργεσίας, και μάλιστα το μεγαλύτερο», καταλήγει ο Άγιος. Εάν οι λόγοι του ιερού Χρυσοστόμου μας φαίνονται υπερβολικοί, θα πρέπει να εξετάσουμε γιατί η αρρώστια θεωρείται ευεργεσία του Θεού. Η απάντηση, σύμφωνα με τους θεοφόρους Πατέρες, βρίσκεται στην πατρική φιλανθρωπία του Θεού, που με αγάπη και σοφία βρίσκει τον τρόπο να θεραπεύσει την άρρωστη ψυχή μας.
Οι αρρώστιες, όπως και οι άλλες θλίψεις που παραχωρεί ο Θεός στην ζωή μας, είναι, κατά τους αγίους Πατέρες, «φάρμακα που θεραπεύουν την ψυχή μας και την πολυχρονισμένη κακία που βρίσκεται στο βάθος της, καθώς έχουν μέσα τους το πικρό και δηκτικό, και μπορούν να δώσουν στην ψυχή την υγεία ευκολότερα από τα άλλα μέσα», δηλαδή την νηστεία, την αγρυπνία, κλπ.
Η πνευματική ωφέλεια που προξενεί η σωματική ασθένεια είναι μία πραγματικότητα που βίωσαν όλοι οι Άγιοι της Εκκλησίας μας. Γι' αυτό ακριβώς, όταν ο Κύριος τους επισκεπτόταν με την ασθένεια, δεν ζητούσαν να απαλλαγούν από αυτήν, αλλά να τους δώσει δύναμη να υπομείνουν.
Ένας Γέροντας, που υπέφερε από υδρωπικία, έλεγε στους αδελφούς που πήγαιναν να τον περιποιηθούν: «Πατέρες εύχεσθε, ώστε να μην προσβάλει παρόμοια ασθένεια την ψυχή μου. Όσο για την σωματική ασθένεια, παρακαλώ τον Θεό να μην με θεραπεύσει αμέσως, διότι αν και ο εξωτερικός μας άνθρωπος φθείρεται, ο εσωτερικός όμως ανακαινίζεται μέρα με την ήμερα». Αισθανόταν δηλαδή ο Άγιος αυτός, κατά το πρότυπο του αποστόλου Παύλου, την αυξανόμενη ωφέλεια στην ψυχή του από την οδυνηρή αυτή ασθένεια.
Ο μακαριστός γέροντας Παΐσιος μιλώντας από την εμπειρία της μεγάλης δοκιμασίας του έλεγε: «Όταν το σώμα δοκιμάζεται, τότε η ψυχή αγιάζεται... Μεγάλη τιμή θα μου έκαμε ο Χριστός να υπέφερα ακόμη περισσότερο για την αγάπη Του, αρκεί να με ενίσχυε, ώστε να αντέχω, και μισθό δεν θέλω...
Όσο ωφελήθηκα από την αρρώστια δεν ωφελήθηκα από όλη την άσκηση που είχα κάνει μέχρι τότε». «Μεγάλο πράγμα η υγεία, άλλα και το καλό που προσφέρει η αρρώστια, η υγεία δεν μπορεί να το δώσει! Πνευματικό καλό! Είναι πολύ μεγάλη ευεργεσία, πολύ μεγάλη! Καθαρίζει τον άνθρωπο από την αμαρτία, και μερικές φορές του εξασφαλίζει και μισθό. Η ψυχή του ανθρώπου είναι σαν το χρυσάφι και η αρρώστια είναι σαν την φωτιά που την καθαρίζει.
Βλέπεις, και ο Χριστός είπε στον απόστολο Παύλο: Η δύναμις μου εν ασθενεία τελειούται. Όσο περισσότερο ταλαιπωρηθεί με κάποια αρρώστια ο άνθρωπος, τόσο περισσότερο εξαγνίζεται και αγιάζεται, αρκεί να κάνει υπομονή και να την δέχεται με χαρά... Η σωματική αρρώστια βοηθά στην θεραπεία της πνευματικής αρρώστιας. Την εξουδετερώνει με την ταπείνωση πού φέρνει».
Αξίζει να αναφερθεί εδώ ή μαρτυρία μιας εκλεκτής ψυχής που έπασχε από μυασθένεια πάνω από 30 χρόνια και εκοιμήθη πριν από λίγο καιρό σε άσυλο ανιάτων:
«Η καρδιά μου αγαπούσε δυνατά τον Πλαστουργό της. Αυτός ήταν ο πλούτος και η τροφή μου! Αλλά αν όλα τα χρόνια ήμουν κάτω από την προστασία και την αγάπη Του, το 1980... βρέθηκα σε καταιγισμό αγάπης!... Από το κεφάλι μέχρι τα δάκτυλα των ποδιών μου ήμουν ακίνητη... Τα μάτια δεν άνοιγαν για να δουν, αλλά και όταν άνοιγαν τα έβλεπα ή θαμπά ή διπλά. Δεν μπορούσα να μιλήσω καθόλου,... τα πνευμόνια δεν λειτουργούσαν από μόνα τους. Είχα πάντα οξυγόνο, μερικές φορές και αναπνευστήρα...
Είχα για 3 συνεχή χρόνια ορό χωρίς να παίρνω από το στόμα ούτε μια κουταλιά γάλα. Έτσι δοκίμασα στον τέλειο βαθμό της την πείνα και την δίψα... Η δόση των καθημερινών μου φαρμάκων έφθανε τα 60-70 χάπια με άδειο τελείως στομάχι. Πολλές φορές πλησίασα την γεύση του θανάτου.
»Όλα αυτά φαίνονταν σαν ταλαιπωρίες, όμως η πραγματικότητα ήταν άλλη. Ποτέ δεν θα μπορέσω να περιγράψω την γλυκύτητα και την εσωτερική ανάπαυση και χαρά... Βυθίζομαι σε ωκεανούς χαράς και ευτυχίας. Και αιτία αυτών η μακροχρόνια ασθένεια μου».
Έλεγε ο μακαριστός γέροντας Πορφύριος: «Ευχαριστώ τον Θεό, που μου έδωσε πολλές αρρώστιες. Πολλές φορές του λέω: «Χριστέ μου, η αγάπη σου δεν έχει όρια». Το πώς ζω είναι ένα θαύμα. Μέσα στις άλλες μου αρρώστιες έχω και καρκίνο στην υπόφυση... Πονάω φοβερά. Προσεύχομαι όμως σηκώνοντας τον Σταυρό του Χριστού με υπομονή... Πονάω πολύ, υποφέρω, αλλά είναι πολύ ωραία η αρρώστια μου.
Την αισθάνομαι ως αγάπη του Χριστού. Κατανύγομαι και ευχαριστώ τον Θεό. Είναι για τις αμαρτίες μου. Είμαι αμαρτωλός και προσπαθεί ο Θεός να με εξαγνίσει. Όταν ήμουν δεκαέξι χρονών παρακαλούσα τον Θεό να μου δώσει μια βαριά αρρώστια, έναν καρκίνο, για να πονάω για την αγάπη Του και να Τον δοξάζω μέσα από τον πόνο...
Ο Θεός δε λησμόνησε το αίτημα μου, και μου έδωσε αυτήν την ευεργεσία μετά από τόσα χρόνια! Τώρα δεν παρακαλώ τον Θεό να μου πάρει αυτό που Του ζήτησα. Χαίρομαι που το έχω, για να γίνω κι εγώ συμμέτοχος στα πάθη Του από την πολλή μου αγάπη. Έχω την παιδεία του Θεού. «Ον γαρ αγαπά Κύριος παιδεύει». Η αρρώστια μου είναι μία ιδιαίτερη εύνοια του Θεού που με καλεί να μπω στο μυστήριο της αγάπης Του... Γι' αυτό δεν προσεύχομαι να με κάνει ο Θεός καλά. Προσεύχομαι να με κάνει καλό».
Ο σκοπός και η ωφέλεια των ασθενειών (Ιερομόναχος Γρηγόριος, Ιερόν Κουτλουμουσιανόν Κελλίον Άγ. Ιωάννης ο Θεολόγος, Καρυές Άγιον Όρος).
http://1myblog.pblogs.gr/

Να ειστε ειλικρινεις

Να έχετε διαφάνεια. Να είστε ειλικρινείς. Πέρα για πέρα. Το ναι να είναι ναι. Και το όχι, όχι. Μη ξεχνάτε ποτέ τούτο: Ό,τι έχετε στην καρδιά, δεν υποχρεούστε να το έχετε και στα χείλη. Μα, ό,τι έχετε στα χείλη, είναι απαραίτητο να το έχετε και στην καρδιά. Η Διάκριση είναι δώρο Θεού και πρέπει να προσευχόμαστε για να την δεχτούμε. Είναι απαραίτητη για την προστασία μας και την πρόοδο μας.

Ψευδοφιλόσοφοι,πλανεμένοι επιστήμονες και δημαγωγοί..αλλά,"ο έχετε κρατήσατε"!

Χρειάζεται άγρυπνη προσοχή και συνεχής αγώνας για να κρατήσουμε τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος που λάβαμε με το Βάπτισμα και συνεχώς λαμβάνουμε δια των Μυστηρίων της Εκκλησίας μας.
Εκτός από τη δική μας αδυναμία και την ύπουλη πολεμική του διαβόλου, υπάρχει ακόμα μια απειλή από τους ανθρώπους της ανομίας και τους εργάτες του ψεύδους.
Ψευδοφιλόσοφοι και ψευδοκοινωνιολόγοι, πλανεμένοι επιστήμονες και δημαγωγοί, προσπαθούν να εισαγάγουν ένα αλλότριο ήθος, ξένο προς την παράδοση μας, που ανατρέπει το ήθος της πίστεως μας.
Η Εκκλησία μας φωνάζει προς όλους: «ο έχετε κρατήσατε» (Αποκ. 2,25) πολλοί όμως παρασύρονται και σιγά-σιγά εθίζονται σ' ένα νέο τρόπο ζωής που ισοπεδώνει τις αξίες, καταργεί κάθε ηθικό φραγμό και αποξενώνει από τον ιερό χώρο της πίστεως.
Οι άνθρωποι θέλουν άκοπη ζωή χωρίς αγώνα και δυσκολίες. Σ' αυτό στηρίζονται και οι υπηρέτες του ψεύδους. Αίρουν τις απαγορεύσεις. Τα πάθη, τα χαρακτηρίζουν ως φυσικές λειτουργίες.
Ανοίγουν το δρόμο για κάθε ασυδοσία και ασχήμια. Ονομάζουν τέχνη τη διαφθορά. Επευλογούν την παρανομία και την αισχροκέρδεια. Και το χειρότερο, πιέζουν αφόρητα τους πάντες, μετέρχονται κάθε μέσο προκειμένου να περάσουν τη γραμμή τους.
Ο έχετε κρατήσατε, πιο επίκαιρο από ποτέ!
http://1myblog.pblogs.gr/



Η Αγάπη περπερεύεται


Τι θα πει «περπερεύομαι»; θα πει κομπάζω, υπερηφανεύομαι.

Και «φυσιούμαι» τι θα πει; θα πει φουσκώνω από κενοδοξία. Υψώνω τον εαυτό μου πάρα πάνω από την αξία που έχω. Φαντάζομαι ότι έχω κάτι το μεγάλο, χωρίς να έχω τίποτα.
Φουσκώνω σαν το μπαλόνι, σαν την φούσκα, που πάει ψηλά και μέσα της ουδεμία αξία έχει, αλλά αέρα.
Και δυστυχώς οι δύο αυτές κακίες η κενοδοξία και η υπερηφάνεια, συνυπάρχουν, γιατί «τόση μόνο διαφορά έχουν μεταξύ τους, όση έχει εκ φύσεως το παιδί από τον άνδρα και το σιτάρι από τον άρτο. Η κενοδοξία δηλαδή είναι η αρχή και η υπερηφάνεια το τέλος».
Ώστε αυτός που έχει χριστιανική αγάπη, λέει ο απ. Παύλος, δεν είναι υπερήφανος και κενόδοξος.
Γιατί η υπερηφάνεια γεννά τα αντίθετα της αγάπης, εφόσον είναι: «δημιουργός της ασπλαχνίας, άγνοια της συμπαθείας, πικρός κριτής, απάνθρωπος δικαστής, αντίπαλος του Θεού». Δεν φουσκώνει από την έπαρση και τη φαντασία και δοκησισοφία. Γιατί δοκησίσοφος είναι εκείνος που νομίζει τον εαυτό του σοφό. Εκείνος λοιπόν που έχει τη χριστιανική αγάπη είναι με άλλα λόγια ταπεινόφρονας. Διότι γνώρισμα τής χριστιανικής αγάπης είναι η ταπεινοφροσύνη. Δηλαδή φρονώ ταπεινά για τον εαυτό μου.
Αλλά ας εξετάσουμε λεπτομερέστερα το κακό αυτό, την υπερηφάνεια. Ποια είναι εκείνα τα στοιχεία που διεγείρουν την υπερηφάνεια, την έπαρση;
Τα υλικά αγαθά, α) Το πολύ χρήμα και η μεγάλη οικονομική ευχέρεια. Επειδή αυτά προμηθεύουν άφθονα μέσα ανέσεως, χλιδής, απολαύσεως και γενικά καλοζωίας. Επειδή το χρήμα το σπαταλούν σε διασκεδάσεις και πολυτελή ενδύματα και για την εξωτερική ελκυστική εμφάνιση, πολλοί αποδίδουν μεγάλη αξία σε αυτά, διότι δεν γεύθηκαν άλλα, τα πνευματικά, ώστε να καταλάβουν ότι σε εκείνα έγκειται η αξία του ανθρώπου. Επειδή δεν έχουν καταλάβει που έγκειται, που υπάρχει η αξία, γι' αυτό υψηλοφρονούν και επαίρονται οι έχοντες χρήματα, ενώ τα χρήματα δεν έχουν καμιά πραγματική αξία, διότι την ευτυχία που ζητούν δεν την βρίσκουν στο χρήμα. Αυτό έρχεται στιγμή που το αντιλαμβάνονται και οι ίδιοι. Αλλά επειδή οι άλλοι, οι γύρω τους, οι κόλακες τους δίνουν αξία, γι' αυτό και αυτοί «περπερεύονται» και «φουσκώνουν», υπερηφανεύονται και «φυσιούνται».
Εκείνος που έχει την αγάπη, και αν υποτεθεί ότι ο Θεός ευλόγησε την εργασία του και έκανε χρήματα, δεν περπερεύεται, διότι αφενός μεν γνωρίζει ότι το χρήμα είναι δώρο του Θεού, είναι κεφάλαιο το οποίο του εμπιστεύθηκε ο Θεός, όχι για δική του αποκλειστικά χρήση, αλλά κυρίως για να το διαχειρίζεται προς ωφέλεια και εξυπηρέτηση των άλλων. Εκείνος που έχει αγάπη χριστιανική βοηθεί και υποστηρίζει όλους που έχουν ανάγκη. Και όπως θα είναι ανόητο, ένας διαχειριστής ξένης περιουσίας να κομπάζει για ξένα αγαθά, έτσι ανόητος θεωρείται και εκείνος που υπερηφανεύεται για όσα του δίδει ο Θεός και για τα όποια θα δώσει λόγο εν καιρώ. Εξάλλου εκείνος που έχει χριστιανική αγάπη, κατέχει με την αγάπη θησαυρούς ανεκτίμητους και άφθαρτους και αιώνιους.
Γράφει ο ιερός Χρυσόστομος σχετικά με τα υλικά αγαθά: «Κτίζουμε σπίτια για να κατοικούμε σε αυτά και όχι για να επιδεικνυόμαστε. Ό,τι είναι μεγαλύτερο από την ικανοποίηση των αναγκών μας, είναι περιττό και άχρηστο. Φόρεσε υποδήματα μεγαλύτερα από τα πόδια σου, αλλά δεν θα τα ανεχθείς, διότι θα σε εμποδίζουν στο βάδισμα. Αυτό συμβαίνει και όταν έχεις οικία μεγαλύτερη από ό,τι χρειάζεται, σου εμποδίζει το βάδισμα προς τον ουρανό.
Επιθυμείς μεγάλες και λαμπρές οικίες να κτίζεις; Δεν σε εμποδίζω να το πράξεις, αλλά όχι στη γη. Κτίσε οικίες στους ουρανούς, για να δυνηθείς να υποδεχθείς και άλλους σε αυτές τις οικίες που ποτέ δεν καταστρέφονται. Γιατί έχεις μανία να επιδιώκεις όσα φεύγουν και μένουν εδώ; Τίποτε δεν είναι περισσότερο άστατο από τον πλούτο. Σήμερα είναι μαζί σου, αύριο γίνεται εχθρός σου και συντελεί, ώστε τα φθονερά μάτια να είναι παντού εναντίον σου. Είναι εχθρός που κατοικεί πάντοτε μαζί σου και σε συντροφεύει παντού. Μάρτυρες αυτού είσθε σεις που τον έχετε, και με κάθε τρόπο τον κρύπτετε και τον χώνετε στη γη, διότι και τώρα τον κίνδυνο που έχομε, τον κάνει ανυπόφορο».
«Οικίας οικοδομούμεθα, ίνα οικώμεν ουχ ίνα φιλοτιμώμεθα. Το μείζον της χρείας, περιττόν της χρείας εστι και άχρηστον. Υπόδησαι υπόδημα του ποδός μείζον αλλ' ουκ ανέξη, εμποδίζει προς την εις ουρανούς αποδημίαν. Βούλει λαμπρός και μεγάλος οικοδομείν οικίας- ου κωλύω, αλλά μη επί γης, οικοδόμησον σκηνάς εν ουρανοίς, ίνα ετέρους υποδέξασθαι δυνηθής σκηνάς ουδέποτε καταλυομένας. Τί μέμηνας περί τα φεύγοντα, και τα ενθάδε μένοντα; Ουδέν σφαλερώτερον πλούτου, σήμερον μετά σου, και αύριον κατά σου, των βασκάνων γάρ οφθαλμούς οπλίζει πάντοθεν πολέμιος γάρ εστι ομόσκηνος, εχθρός σύνοικος, καί μάρτυρες υμείς οι κεκτημένοι, οι παντί τρόπω κατορύττοντες αυτόν και αποκρύπτοντες, επεί και νυν τον κίνδυνον αφορητότερον ημίν ο πλούτος ποιεί» (Ε.Π.Ε. 31,654-656).
Αρχιμ. ΚΑΛΛΙΣΤΡΑΤΟΣ Ν. ΛΥΡΑΚΗΣ
τ. Ιεροκήρυκας Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών

Η καρδιά και ο Θεός

Σε καρδιά φουσκωμένη από εγωισμό δεν πλησιάζει ο Κύριος. Κι έτσι αυτή καταθλίβεται, μαραζώνει και σιγολιώνει, βυθισμένη στην άγνοια, τη λύπη και το σκοτάδι.
Όσο αμαρτωλοί κι αν είμαστε, μόλις στραφούμε με μετάνοια και πόθο προς τον Κύριο, η θύρα της καρδιάς μας ανοίγει σ' Εκείνον. Η εσωτερική ακαθαρσία ξεχύνεται έξω, για να παραχωρήσει τη θέση της στην καθαρότητα, την αρετή, τον ίδιο το Σωτήρα, τον μεγάλο Επισκέπτη της ψυχής, τον κομιστή της χαράς, του φωτός, του ελέους.
Θειο δώρο είναι αυτή η ευλογημένη κατάσταση, όχι δικό μας κατόρθωμα. Και αφού είναι δώρο, πρέπει να ευχαριστούμε το Δωρητή με ταπείνωση.
Ταπείνωση! Η βάση κάθε αρετής και η προϋπόθεση της πνευματικής καρποφορίας! Έχετε ταπείνωση; Έχετε το Θεό. Τα έχετε όλα! Δεν έχετε ταπείνωση; Τα χάνετε όλα!
Να συντηρείτε, λοιπόν, στην καρδιά σας το αίσθημα της ταπεινοφροσύνης. Η φυσική και ομαλή σχέση μας με το Θεό προϋποθέτει καρδιά έμπονα συντριμμένη και ολοκληρωτικά αφοσιωμένη σ' Αυτόν, καρδιά που μυστικά αναφωνεί κάθε στιγμή: «Κύριε, Εσύ τα γνωρίζεις όλα, σώσε με!». Αν παραδοθούμε στα χέρια Του, η σοφή και αγία βουλή Του θα κάνει μ' εμάς και σ' εμάς ό,τι είναι πρόσφορο για τη σωτηρία μας...
Το έργο της αδιάλειπτης προσευχής δεν είναι μόνο για τους ησυχαστές, αλλά για όλους τους χριστιανούς, στους οποίους ο Κύριος, μέσω του αγίου αποστόλου, παραγγέλλει: «Αδιαλείπτως προσεύχεσθε» (Α' Θεσ. 5:17). Υπάρχουν διάφορες βαθμίδες προσευχής μέχρι την αδιάλειπτη. Όλες είναι έργο του Θεού, που παρακολουθεί τις καρδιές των ανθρώπων εξίσου, ανεξάρτητα από την ιδιότητα τους ως μοναχών ή κοσμικών. Και όταν μία καρδιά, όποια κι αν είναι, στρέφεται σ' Αυτόν, την πλησιάζει με αγάπη και ενώνεται μαζί της. Έτσι πραγματοποιείται ο λόγος του Χριστού στον Πατέρα Του: «... καθώς συ, πάτερ, εν εμοί καγώ εν σοί, ίνα και αυτοί εν ημίν εν ώσιν...» (Ίω. 17:21).
«ΧΕΙΡΑΓΩΓΙΑ ΣΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ»
ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ
http://xristemou.pblogs.gr/2010/06/h-agaph-oy-perperefetai.html

Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

O Όσιος Εφραίμ ο Σύρος

Ο Όσιος Εφραίμ καταγόταν από την Ανατολή και γεννήθηκε στην πόλη Νίσιβη της Μεσοποταμίας πιθανώς το 308 μ.Χ. ή και ενωρίτερα. Ήκμασε επί Μεγάλου Κωνσταντίνου (324 - 337 μ.Χ.), Ιουλιανού του Παραβάτου (361 - 363 μ.Χ.) και των διαδόχων αυτού. Από την μικρή του ηλικία διδάχθηκε την πίστη και την αρετή από τον Επίσκοπο της γενέτειράς του Ιάκωβο (309 - 364 μ.Χ.), ο οποίος και τον χειροτόνησε διάκονο, αλλά ο Όσιος αρνήθηκε να λάβει μεγαλύτερο αξίωμα. Ακολούθησε πολύ νωρίς τον μοναχικό βίο και με το φωτισμό του Παρακλήτου έγραψε πάρα πολλά συγγράμματα πνευματικής και ηθικής οικοδομής. Γι’ αυτό και θαυμάζεται για το πλήθος και το κάλλος των έργων του. Γνώστης ακριβής όλων των δογματικών θεμάτων, ήξερε να καταπολεμά τις αιρέσεις και να υπερασπίζει με θαυμάσια σαφήνεια την Ορθοδοξία. Ήταν εκείνος που κατατρόπωσε σε διάλογο τον αιρετικό Απολλινάριο και οδήγησε πολλούς αιρετικούς να επιστρέψουν στην πατρώα ευσέβεια.
Όταν, διά της συνθήκης του έτους 363 μ.Χ., που υπέγραψε ο διάδοχος του Ιουλιανού του Παραβάτου, Ιοβιανός (363 - 364 μ.Χ.), η Νίσιβης παραδόθηκε στους Πέρσες, ο Όσιος Εφραίμ εγκατέλειψε την πατρίδα του και ήλθε στην Έδεσσα, όπου ασκήτεψε σε παρακείμενο όρος. Το έτος 370 μ.Χ. επισκέφθηκε τον Μέγα Βασίλειο στην Καισάρεια της Καππαδοκίας και λίγο αργότερα τους Πατέρες και Ασκητές της Αιγύπτου.
Ο Όσιος Εφραίμ κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 373 μ.Χ. και η Σύναξή του ετελείτο στο Μαρτύριο της Αγίας Ακυλίνας, στην περιοχή Φιλοξένου, κοντά στην αγορά.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. δ’.
Ταῖς τῶν δακρύων σου ῥοαῖς, τῆς ἐρήμου τό ἄγονον ἐγεώργησας· καί τοῖς ἐκ βάθους στεναγμοῖς, εἰς ἑκατόν τούς πόνους ἐκαρποφόρησας· καί γέγονας φωστήρ τῇ οἰκουμένῃ, λάμπων τοῖς θαύμασιν, Ἐφραίμ Πατήρ ἡμῶν ὅσιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Ρεῖθρον ἄυλον, ἐν τὴ ψυχή σου, τὸν ζωήρρυτον, πλουτήσας φόβον, κατανύξεως κρατὴρ ἀναδέδειξαι, ὅθεν ἠμᾶς πρὸς ἠθῶν τελειότητα, τοὶς ἱεροίς σου ρυθμίζεις διδάγμασιν. Ἐφραὶμ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον
Ἦχος β’. Τά ἄνω ζητῶν.
Τήν ὥραν ἀεί, προβλέπων τῆς ἐτάσεως, ἐθρήνεις πικρώς, Ἐφραίμ δάκρυα κατανύξεως· πρακτικός δέ γέγονας, ἐν τοῖς ἔργοις διδάσκαλος ὅσιε· ὅθεν Πάτερ παγκόσμιε, ῥαθύμους ἐγείρεις πρός μετάνοιαν.

Κάθισμα
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Τὸν θησαυρὸν τῆς σοφίας τῶν μυστηρίων Χριστοῦ, τὸν κρατῆρα τὸν θεῖον τῆς κατανύξεως, ἀνυμνήσωμεν πιστοί, ἐν τῇ μνήμῃ αὐτοῦ· φερωνύμως γὰρ ἀεί, τὰς καρδίας τῶν πιστῶν, εὐφραίνει ἔπεσι θείοις, Ἐφραίμ, ὡς πράκτωρ καὶ μύστης, τῶν τοῦ Κυρίου ἀποκαλύψεων.

Λόγος περί μετανοίας.

«Ας μην κυριευόμαστε λοιπόν από εκείνο το φόβο που έχει σχέση με τα πράγματα και τις καταστάσεις του μάταιου αυτού κόσμου. Να μην φοβόμαστε δηλαδή εκεί που δεν υπάρχει φόβος (Α΄ Ιωαν. 4:18). Γιατί ποιος ανθρώπινος φόβος μπορεί να συγκριθεί με το θείο φόβο; Και ποια φθαρτή ανθρώπινη δόξα μπορεί να συγκριθεί με την μεγαλοσύνη, την ανέκφραστη δύναμη και την άφθαρτη δόξα του Θεού;
Επειδή όμως μας παρασύρουν τα γήινα πράγματα, δεν μπορούμε, με τη δύναμη της πίστης και το φωτισμό της γνώσης, να προσηλώσουμε το νου μας στα αόρατα. Αν λοιπόν, έστω και μόνο από τη θέα των ορατών πραγμάτων οδηγούμαστε στην κατανόηση της ανέκφραστης δύναμης του άφθαρτου Θεού, ας σταθούμε ενώπιόν Του με δέος και άπειρο σεβασμό.
Ας γονατίσουμε λοιπόν ενώπιόν Του κι ας κλάψουμε (Ψαλμ. 94, 6) μπροστά στην αγαθότητά Του, μιλώντας απ’ την καρδιά μας και λέγοντας: «Εσύ Κύριε, είσαι ο Θεός μας και κανένας άλλος. Ενώπιόν Σου αμαρτήσαμε κι ενώπιόν Σου τώρα προσπίπτουμε. Αν Συ θελήσεις, να μας σώσεις Κύριε, κανένας δεν μπορεί ν’ αναχαιτίσει τούτη την απόφασή Σου και να Σε δυσκολέψει».
Ο Κύριος είναι εύσπλαχνος και αγαθός. Κι αν ακόμα εμείς παρασυρθήκαμε και αμαρτήσαμε από απερισκεψία, ας φροντίσουμε να θεραπευθούμε με την μετάνοια. Αν πάλι, ως άνθρωποι παρασυρθήκαμε από κάποιο πάθος, ας μην απελπιστούμε εντελώς, αλλά γνωρίζοντας Ποιος Θεός μας έχει προσκαλέσει και έχοντας συναίσθηση της κλήσης μας, ας ακούσουμε Εκείνον που λέει: «Μετανοείται, γιατί έφθασε η βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. 4:17).
Δεν όρισε την μετάνοια σαν φάρμακο για κάποια μονάχα αμαρτήματα, αποκλείοντας κάποια άλλα. Για κάθε είδους τραύμα της αμαρτίας, για κάθε αμάρτημα πνευματικό, ο Μεγάλος Γιατρός των ψυχών μας, μας την έχει σαν φάρμακο χαρίσει.
Ας ξεριζώσουμε λοιπόν τις κακές συνήθειες της ψυχής μας. Αντί για τους καυστήρες ας μεταχειριστούμε το φόβο του Θεού, με τον οποίο θα μπορέσουμε να αντικρούσουμε όλες τις άστοχες επιθυμίες που φέρουν μέσα τους τα αγκάθια της αμαρτίας. Ας αντιταχθούμε με το συνετό λογισμό, σε αυτά που μας υπαγορεύουν οι φιλήδονοι λογισμοί, γιατί είναι γραμμένο: «Να γίνεσθε άγιοι, γιατί εγώ είμαι άγιος» (Α΄Πετρ. α΄ 16).
Έτσι, με τη Χάρη του Σωτήρα μας Θεού, θα επιτύχουμε την άφθαρτη ζωή. Ο Κύριος για την επιστροφή και την ειλικρινή μετάνοιά μας θα συγχωρέσει και θα παραγράψει τις αμαρτίες μας, γιατί είναι ελεήμων και εύσπλαχνος.
Κι αν κάποιος από εκείνους, που έχουν την εντύπωση πως έχουν κοπιάσει περισσότερο στην άσκηση και την αρετή, γογγύσει, για τη μεγάλη ευσπλαχνία του Δεσπότη Χριστού, -επειδή τάχα επειδή μπήκαμε στη δουλειά πολύ αργά, μας πληρώνει το ίδιο με τους πρώτους- θα δώσει για μας απολογία ο Ίδιος ο Κύριος και Δημιουργός και θα πει: «Φίλε, δεν σε αδικώ. Δεν έχεις μαζί μου συμφωνήσει να εργαστείς για ένα δηνάριο; Πάρε ό,τι έχουμε συμφωνήσει και πήγαινε στο καλό. Εγώ θέλω να δώσω σε τούτον που ήρθε τελευταίος στη δουλειά, ό,τι ακριβώς έδωσα και σε σένα του πρώτου» (Ματθ. 20: 13-14).
Ο Θεός είναι Εκείνος που κρίνει και δικαιώνει. Ποιος μπορεί να βγει μπροστά Του και να μας καταδικάσει; (Ρωμ. 8:34).
Όσιος Εφραίμ ο Σύρος.
http://sinodiporos.blogspot.com/

Η θύμηση των αμαρτημάτων.

Ο Χριστός ήλθε στον κόσμο να σώσει αμαρτωλούς, από τους οποίους πρώτος είμαι εγώ (Α' Τιμ. 1, 15). Δεν είπε, ήμουν, αλλά, είμαι. Η συγχώρηση δόθηκε από το Θεό. Ο Παύλος όμως δεν ξεχνούσε, θυμόταν τα αμαρτήματα, που του συγχώρησε ο Θεός. Αυτά που του εξάλειψε ο Κύριος, ο Παύλος τα φανέρωνε, τα έκαμε θέαμα σε όλους. Για να καταλάβετε όμως γιατί ο Παύλος θυμόταν τις αμαρτίες, που του συγχωρήθηκαν από το Θεό, ακούσατε τον Προφήτη που λέγει: Δεν θα θυμηθώ πια τις αμαρτίες σου. Συ όμως θυμήσου (Ησ. 43, 25).
Ο Θεός ονομάζει τον Παύλο «σκεύος εκλογής», εκλεκτό όργανό Του. Αυτός όμως θεωρεί και αποκαλεί τον εαυτό του πρώτο αμαρτωλό. Και αφού δεν λησμονούσε τις αμαρτίες που του συγχωρήθηκαν, σκέψου πόσο θυμόταν τις ευεργεσίες του Θεού... Η θύμηση των αμαρτημάτων συγκρατεί τη σκέψη, την κάνει να νοιώθει ταπεινή, και με την ταπεινοφροσύνη κερδίζει ο άνθρωπος την εύνοια, τη συμπάθεια του Θεού.
http://sinodiporos.blogspot.com/

Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011

Απεικόνιση της Αγίας Τριάδας

Α
Η απεικόνιση της Αγ. Τριάδας είναι απότοκος της Θεολογίας της και καταγράφει τις σχέσεις μεταξύ των τριών προσώπων. Είναι γνωστό ότι στην Ορθόδοξη Εικονολογία επιτρεπτή είναι η απεικόνιση μόνον όσων είδαμε και συνέβησαν ιστορικά, των προφητικών οράσεων και συμβόλων, του σαρκωθέντα Υιού και Λόγου του Θεού, της Θεοτόκου και των Αγίων.
Η απεικόνιση της Αγίας Τριάδας ως τριών προσώπων, όπου απεικονίζεται ο Πατέρας ως "παλαιός των ημερών", ο Υιός ως νέος και το Άγ. Πνεύμα "εν είδει περιστεράς" είναι εικόνα ξένη προς την διδασκαλία των Πατέρων, μεταφερθείσα στον Ορθόδοξο χώρο από τη Δύση, μετά την άλωση της ΚΠολης. Η απεικόνιση αυτή αποτελεί συγκαλυμμένη ειδωλολατρία, καθώς μέσα από ορθολογιστικές διαδικασίες περιθέτει σωματικά σχήματα στη θεότητα. Η αποτύπωση των ενδοτριαδικών σχέσεων ευνοεί την παπική αντίληψη περί του τρόπου ύπαρξης του Αγ. Πνεύματος, δηλ. εκπορευόμενου από τον Πατέρα και τον Υιόν εξ ίσου, που είναι η γνωστή πλάνη του filioque. Επίσης η εικόνα αυτή, παρουσιάζοντας διαφορά στις μορφές Πατέρα και Υιού ως προς τη σωματική ηλικία, δίνει την εντύπωση πως ο Υιός είναι νεώτερος του Πατέρα, αντίληψη που ευνοεί τους νέο-Αρειανούς Χιλιαστές και τους αρνητές της θεότητας του Υιού, Εβραίους και Μουσουλμάνους.
Για το θέμα αυτό της απεικόνισης της Αγίας Τριάδας έχει διατυπώσει η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος, η οποία ως γνωστόν ασχολήθηκε αποκλειστικά με το θέμα των εικόνων, τη θέση της καθολικής Εκκλησίας. Στον δογματικό όρο της Συνόδου αναφέρεται ρητά, σε τι υλικό και με πια ύλη πρέπει να ζωγραφίζεται μια εικόνα και σε ποια τοποθεσία είναι δυνατόν να υπάρχει: "..... ανατίθεσθαι τας σεπτάς και αγίας εικόνας, τας εκ χρωμάτων και ψηφίδος και ετέρας ύλης επιτηδείως εχούσης, εν ταις αγίαις του Θεού εκκλησίαις, εν ιεροίς σκεύεσι και εσθήσι, τοίχοις τε και σανίσιν, οίκοις τε και οδοίς.....".
Το θέμα της απεικόνισης του Θεού Πατέρα ως "παλαιού των ημερών" σε απεικονίσεις παλαιοδιαθηκικών οραμάτων (όπως π.χ. του οράματος του Δανιήλ) υπήρξε αντικείμενο εξέτασης κατά τη διάρκεια της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου. Εκεί οι Πατέρες της Συνόδου ρωτούν δια του στόματος του Πάπα Ρώμης αγίου Γρηγορίου Β΄: "Δια τι τον πατέρα του Κυρίου Ιησού Χριστού ουχ ιστο-ρούμεν και ζωγραφούμεν;" για να δώσουν αμέσως την απάντηση: "Επειδή ουκ οίδαμεν τις εστίν (...) και ει εθεασάμεθα και εγνωρίσαμεν καθώς τον υιόν αυτού, κακείνον αν είχομεν ιστορήσαι και ζωγραφήσαι" (PG XII 963 E).
Επίσης για την απεικόνιση του αγίου Πνεύματος η ίδια η Σύνοδος αναφέρει: "..... καίτοι των ευαγγελικών ουδαμώς παραδεδοκότων γραμμάτων, ότι γέγονε περιστερά το άγιον πνεύμα, αλλά ότι εν είδει περιστεράς ώφθη ποτέ" (PG XIII 181 A).
Πρέπει να σημειωθούν εδώ δύο στάσεις ριζικά αντιφατικές προς το κείμενο των πράξεων της Ζ΄ Οικ. Συνόδου, δυο αγίων της Εκκλησίας μας, του αγίου Μακαρίου Καλοχερά εκ Πάτμου και του αγίου Νικοδήμου του αγιορείτη. Ο πρώτος κτυπώντας τους ρωμαιοκαθολικούς ρωτά: "Είναι χριστιανοί αυτοί, που αντίθετα προς την Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο, αναπαριστάνουν τον αόρατο Πατέρα;". Από την πλευρά του ο άγιος Νικόδημος παρατηρεί: "Συμπεραίνεται ότι ο άναρχος Πατήρ πρέπει να ζωγραφίζεται καθώς εφάνη εις τον προφήτην Δανιήλ ως παλαιός των ημερών. Ει δε και Πάπας Γρηγόριος εν τη προς τον Ίσαυρον Λέοντα επιστολή λέγει, ότι δεν ιστορούμεν τον Πατέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. αλλά τούτο λέγει απλώς, αλλ’ ότι δεν εζωγραφούμεν αυτόν κατά την θείαν φύσιν" (Πηδάλιο, σελ. 320).
Ο άγιος Νικόδημος μοιράζεται σ’ αυτό το θέμα την άποψη, που είναι αποδεκτή από την εποχή του αγίου Μακαρίου (18ος αιώνας) και απομακρύνεται από τον τρόπο που η Εκκλησία αντιλαμβάνεται τα οράματα των προφητών.

Β

Είναι αλήθεια, ότι για την Εκκλησία η αγιότητα δεν ήταν ποτέ συνώνυμη του αλάθητου. Καθώς το είπε με σοφία ο Εφέσου άγιος Μάρκος, για τον ωριγενισμό του αγίου Γρηγορίου Νύσσης: "συμβαίνει κάποιος να είναι διδάσκαλος και ωστόσο να μην τα λέει όλα τέλεια σωστά. Διότι ποια ανάγκη θα υπήρχε για τους Πατέρες να κάνουν Οικουμενικές Συνόδους, αν καθένας τους σε τίποτε δεν απομακρυνόταν από την αλήθεια;".
Αλλά το θέμα της απεικόνισης της Αγίας Τριάδας έχει λήξει τελεσίδικα στην Μεγάλη Σύνοδο της Μόσχας το 1666, όπου μέσα στις πράξεις της Συνόδου, το κεφάλαιο 43 είναι αφιερωμένο στο ζήτημα της εικόνας της θεότητας και ιδιαίτερα του Θεού Πατέρα. Αυτό το κεφάλαιο έχει τον τίτλο: "Περί των εικονογράφων και του Σαβαώθ".
Στις αποφάσεις της Συνόδου για το συγκεκριμένο θέμα, αναφέρονται τα εξής: "Θεσπίζουμε ότι ένας ικανός ζωγράφος που, ταυτόχρονα, είναι ένας καλός άνθρωπος (με εκκλησιαστική αξιοπρέπεια), θα διορίζεται διδάσκαλος των εικονογράφων, αρχηγός και επιμελητής. ΄Ετσι οι αγνοούντες δεν θα μπορούν να χλευάζουν τις άγιες εικόνες του Χριστού, της Μητέρας του και των αγίων Του, τις άσχημες και κακοζωγραφισμένες. και θα σταματήσει η ματαιοδοξία μιας δήθεν σοφίας, που έχει οδηγήσει στην συνήθεια να ζωγραφίζει ο καθένας κατά τη φαντασία του χωρίς αυθεντική αναφορά και μάλιστα ξεκινώντας από ποικίλες αναπαραστάσεις, τον Κύριο Σαβαώθ. Εντελλόμεθα να μην ζωγραφίζεται στο εξής η εικόνα του Κυρίου Σαβαώθ σύμφωνα με μη λογοκριμένες οράσεις και ανάρμοστες, διότι κανείς δεν έχει δει τον Κύριο Σαβαώθ (δηλαδή τον Θεό Πατέρα) με σάρκα. Μόνος ο Χριστός έχει εικονιστεί, όπως τον είδαν σαρκωμένο, δηλαδή αναπαριστανόμενο με το σώμα Του και όχι κατά την θεότητά Του. το ίδιο και η υπεραγία Μητέρα του Θεού και οι άλλοι άγιοί Του.......... Είναι εντελώς παράλογο να εικονογραφούν τον Κύριο Σαβαώθ (δηλαδή τον Πατέρα), με άσπρα γένια, με τον μονογενή Υιό στο στήθος Του και ένα περιστέρι ανάμεσά Τους, διότι κανείς δεν είδε τον Πατέρα μέσα στην Θεότητά Του. ο Πατέρας, πράγματι δεν έχει σάρκα και ο Υιός δεν εγεννήθη κατά σάρκα από τον Πατέρα προ των αιώνων. Κι’ αν ο προφήτης Δαβίδ λέει: "εκ γαστρός προ εωσφόρου εγέννησά σε" (Ψαλμ. ΡΘ΄ 3), αυτή η γέννηση, σίγουρα, δεν είναι σωματική. αυτή ήταν ανέκφραστη και απερινόητη. Διότι ο ίδιος ο Χριστός λέει στο Ευαγγέλιο: "ουδείς γινώσκει τον Πατέρα ειμή ο Υιός". Και ο προφήτης Ησαΐας ζητά στο 40ο κεφάλαιο: "τίνι ωμοιώσατε κύριον και τίνι ομοιώματι ωμοιώσατε αυτόν; μη εικόνα εποίησεν τέκτων ή χρυσοχόος χωνεύσας χρυσίον περιεχρύσωσεν αυτόν ομοίωμα κατασκεύασεν αυτόν; (18-19)". Το ίδιο και ο άγιος απόστολος Παύλος λέει στο κεφάλαιο 17 των Πράξεων: "γένος ουν υπάρχοντες του Θεού ουκ οφείλομεν νομίζειν χρυσώ ή αργύρω ή λίθω χαράγματι τέχνης και ενθυμήσεως ανθρώπου το θείον είναι όμοιον". Και ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός λέει επίσης (Περί ουρανού, κεφ. 20 για την εικόνα): "Μόνον δε το Θείον απερίγραπτόν εστι πάντα πληρούν και πάντα περιέχον και πάντα περιορίζον ως υπέρ πάντα ον και πάντα δημιουργήσαν". Ο άγιος Γρηγόριος ο Διάλογος το απαγορεύει επίσης με παρόμοιο τρόπο. Να γιατί ο Κύριος Σαβαώθ που είναι η Θεότητα και η γέννηση του μονογενούς Υιού προ των αιώνων, γίνονται αντιληπτοί μόνο από το πνεύμα μας. όσο για την αναπαράστασή τους σε εικόνα δεν αρμόζει σε καμία περίπτωση ούτε είναι δυνατή.

Εξ άλλου στη θ. λειτουργία του αγίου Ιωάννη του Χρυσόστομου χαρακτηριστική είναι η ευχή που υποδηλώνει το αδύνατο της αναπαράστασης του Κυρίου Σαβαώθ: "Συ γαρ ει Θεός ανέκφραστος, απερινόητος, αόρατος, ακατάληπτος.....".

Γ

Και το Άγιον Πνεύμα δεν είναι από τη φύση του ένα περιστέρι, αλλά Θεός. Κανείς, λοιπόν, δεν είδε ποτέ το Θεό, καθώς μαρτυρεί ο άγιος ευαγγελιστής και θεολόγος Ιωάννης. Ωστόσο, στην αγία βάπτιση του Χριστού στον Ιορδάνη ποταμό, το Άγιον Πνεύμα φάνηκε με τη μορφή περιστεριού και γι’ αυτό ακριβώς μπορούμε να το αναπαριστάνουμε με τη μορφή αυτή σ’ αυτό μόνο το μέρος. Αλλού, αυτοί που κατανοούν τα πράγματα πνευματικά δεν εικονίζουν το Άγιον Πνεύμα με τη μορφή περιστεριού. Στο Όρος Θαβώρ, για παράδειγμα, παρουσιάστηκε με τη μορφή γνόφου (νεφέλης) και αλλού με άλλο τρόπο" (υπενθυμίζεται η καιόμενη βάτος στον Μωϋσή και οι πύρινες γλώσσες της Πεντηκοστής).
"Κατά τον Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη, Σαβαώθ μεταφράζεται από την εβραϊκή γλώσσα με την έκφραση "ο κύριος των Δυνάμεων". Επομένως, ο Κύριος των Δυνάμεων είναι η Αγία Τριάς, ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα. Και αν ο προφήτης Δανιήλ λέει ότι είδε τον παλαιό των ημερών καθήμενον επί θρόνου κρίσεως, δεν εννοεί τον Πατέρα, αλλά τον Υιό, ο οποίος στην Δευτέρα Παρουσία Του, θα κρίνει παν έθνος δια της φοβεράς Του κρίσεως.
Ζωγραφίζουν επίσης στις εικόνες του Ευαγγελισμού τον Κύριο Σαβαώθ, που φυσά με το στόμα Του κι αυτή η πνοή φθάνει στην κοιλιά της αγίας Θεομήτορος. Αλλά ποίος το είδε αυτό και ποία αγία Γραφή το μαρτυρεί; Από πού το πήραν αυτό; είναι φανερό, ότι μια τέτοια χρήση και άλλα παρόμοια πράγματα τα υιοθέτησαν και τα δανείστηκαν από ανθρώπους μάταιης γνώσης ή μάλλον από πνεύμα διαταραγμένο ή απόν. Να γιατί παραγγέλλουμε να σταματήσουν στο εξής αυτές οι μεταφερμένες από αλλού εικονογραφίες, που η μάταιη γνώση γέννησε.....".
Και η Σύνοδος καταλήγει: "Τα λέμε αυτά για να αποστομώσουμε τους εικονογράφους, για να σταματήσουν να κάνουν λαθεμένες εικόνες και μάταιες και στο εξής να μη ζωγραφίζουν τίποτε σύμφωνα με τις ατομικές τους ιδέες και χωρίς αυθεντικές αναφορές".
Υπάρχει όμως παράσταση της Αγίας Τριάδας, που να συμφωνεί με τα ιερά κείμενα; Ναι υπάρχει και αυτή είναι η κλασσική εικόνα της φιλοξενίας του Αβραάμ, που τόσο επιτυχημένα έχει εικονίσει ο άγιος Ανδρέας Ρουμπλιέφ (Andrei Rublev) (τον 14ο αιώνα), δηλ. την φιλοξενία των τριών προσώπων (αγγέλων) από τον Αβραάμ.
Η Τριάδα του Ρουμπλιέφ ακολουθεί με αυστηρή συνέπεια την τάξη του Συμβόλου της Πίστης (από αριστερά στα δεξιά): Πατέρας, Υιός, Άγιο Πνεύμα. Τα ενδύματα του μεσαίου αγγέλου έχουν τα χρώματα του σαρκωμένου Λόγου, στα οποία περιλαμβάνεται ο μανδύας, προφανώς πάνω στο ιμάτιο - σύμβολο μηνύματος. Ένα μανδύα λιγότερο εμφανή, οπωσδήποτε στον τόνο του ιματίου, βλέπουμε στο δεξιό Άγγελο - σύμβολο της τρίτης υπόστασης.
Όσο για τον εικονογραφικό συμβολισμό, αυτή η εικόνα παρουσιάζει την θεμελιώδη εκκλησιαστική θέση: η Εκκλησία είναι η αποκάλυψη του "Πατρός εν Υιώ και Αγίω Πνεύματι". Το κτίσμα, σπίτι του Αβραάμ, είναι μια εικόνα της Εκκλησίας πάνω από τον Άγγελο του πρώτου προσώπου. Η δρυς του Μαμβρή - δένδρο της ζωής και του ξύλου του Σταυρού, πάνω από τον Άγγελο του δευτέρου προσώπου - είναι ένδειξη της οικονομίας του Υιού του Θεού. Τέλος, έχουμε το βουνό, σύμβολο πνευματικής ανόδου, πάνω από τον Άγγελο του τρίτου προσώπου. Πρέπει να προστεθεί, ότι το νόημα αυτής της εικόνας είναι επικεντρωμένο στο ποτήρι της ευχαριστίας, θείο δείπνο. Επίσης παρατηρείται, ότι ο αριστερά Άγγελος (Πατέρας) ατενίζει με βλέμμα κατά πολύ υψηλότερο, απ’ ότι οι άλλοι δυο, οι οποίοι έχουν ελαφρά κλίση της κεφαλής προς αυτόν.
Ακριβώς σ’ αυτή την εικόνα, "η ενέργεια του πνεύματος" μισάνοιξε στον μοναχό Ανδρέα Ρουμπλιέφ την έννοια της παλαιοδιαθηκικής αποκάλυψης, μια νέα θέα της τριαδικής ζωής.
http://orthodoxianthanatos.blogspot.com/2011/01/blog-post_9203.html

Ο βασιλιάς και ο ασκητής

Ο Χριστός είναι η Μεγάλη Απόκριση σε όλες τις απορίες· όλα ξηγούνται, φωτίζουνται, μπαίνουν σε τάξη, κι η ψυχή ησυχάζει.
Ρωτάει, αγωνιάει, χάνει το δρόμο του, απελπίζεται μονάχα ο άπιστος.
Ύστερα από λίγες μέρες, στο Άγιον Όρος, ένας ασκητής μεσοπάλαβος, έξαλλος, σκαρφαλωμένος σε μια σπηλιά απάνω από τη θάλασσα, μου ‘πε ένα λόγο και με αποστόμωσε.
-Έχασες το μυαλό σου, δυστυχισμένε, του ‘πα για να τον πειράξω.
Κι αυτός γέλασε:
-Έδωκα το μυαλό μου, είπε, και πήρα το Θεό· πάει να πει: έδωκα μια κάλπικη πεντάρα κι αγόρασα τον Παράδεισο.
Τι λες, τέκνον μου, ψώνισα καβαλάρης;
Σώπασε μια στιγμή, και σε λίγο:
-Να σου πω και τούτο, για να ξέρεις, είπε.
Μια φορά ήταν ένας μεγάλος βασιλιάς, όμορφος, φαγάς, γλεντζές, με 365 γυναίκες στο χαρέμι του.
Κάποτε πήγε σ’ ένα μοναστήρι, είδε έναν ασκητή:
«Πόσο μεγάλη η θυσία που κάνεις!» του ‘πε και τον κοίταξε με συμπόνια.
«Εσένα η θυσία είναι πιο μεγάλη, βασιλιά μου», του αποκρίθηκε ο ασκητής.
«Πώς αυτό;
- Γιατί εγώ απαρνιέμαι τον εφήμερο κόσμο, ενώ εσύ τον αιώνιο.»
http://apotixisi.blogspot.com/

Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

Ο Όσιος Ξενοφών μετά της συμβίου του Μαρίας και των τέκνων Αρκαδίου και Ιωάννου (Εορτή Ξενοφών)

Ο Όσιος Ξενοφών κατοικούσε στην Κωνσταντινούπολη κατά τους χρόνους των αυτοκρατόρων Ιουστίνου Α’ (518-527 μ.Χ.) και Ιουστινιανού (527-565 μ.Χ.). Ήταν πλούσιος συγκλητικός και διακρινόταν για την βαθιά ευσέβειά του προς τον Θεό.
Είχε δύο παιδιά, τον Αρκάδιο και τον Ιωάννη. Μόλις αυτά τελείωσαν τα εγκύκλια γράμματα, τα έστειλε στη Βηρυτό της Φοινίκης, για να μελετήσουν και να σπουδάσουν τη νομική επιστήμη. Καθ’ οδόν το πλοίο με το οποίο ταξίδευαν ναυάγησε.
Διασώθηκαν όμως και μετέβησαν στα Ιεροσόλυμα όπου έγιναν μοναχοί. Οι γονείς τους, Ξενοφών και Μαρία, τους αναζήτησαν και πληροφορήθηκαν ότι διάγουν στην έρημο ασκητικό βίο, δόξασαν τον Θεό και αποταξάμενοι τον κόσμο, ακολούθησαν και αυτοί το μοναχικό βίο.
Ο Ξενοφών, η γυναίκα του και τα παιδιά τους πρόκοψαν τόσο πολύ στην αρετή και στη φιλανθρωπία, ώστε τους αξίωσε ο Θεός να επιτελούν και θαύματα.
Έτσι η θεία αυτή οικογένεια έζησε θεοφιλώς και κοιμήθηκε με ειρήνη.

Απολυτίκιο. Ήχος δ'. Ό υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Ως γενεά ευλογητή τω Κυρίω, της ουρανίου ηξιώθησαν δόξης, ασκητικώς δοξάσαντες Χριστόν επί της γης. Ξενοφών ο Όσιος, και η τούτου συμβία, συν τοις αριστεύσασιν, ιεροίς αυτών τέκνοις, ους ευφημούντες είπωμεν φαιδρώς χαίροις Οσίων χορεία τετράριθμε.

Κοντάκιον. Ήχος δ’. Επεφάνης σήμερον
Την του βίου θάλασσαν διεκφυγόντες, Ξενοφών ο δίκαιος, συν τη συζύγω τη σεπτή, εν ουρανοίς συνευφραίνονται, μετά των τέκνων, Χριστόν μεγαλύνοντες.

Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2011

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος γεννήθηκε το 329 μ.Χ. στην Αριανζό, κωμόπολη της Καππαδοκίας, από τον Γρηγόριο, επίσκοπο Ναζιανζού (1η Ιανουαρίου) και την Νόννα (5 Αυγούστου). Έχει δύο αδέρφια: τον Καισάρειο (βλέπε 9 Μαρτίου) και τη πασίγνωστη για την ευσέβειά της αδερφή Γοργονία (βλέπε 23 Φεβρουαρίου).
Στη Ναζιανζό, διδάσκεται τη στοιχειώδη εκπαίδευση, ενώ τη μέση στη Καισάρεια, όπου γνωρίζεται με το συμμαθητή του Μέγα Βασίλειο (βλέπε 1 Ιανουαρίου). Έπειτα, πηγαίνει κοντά σε περίφημους διδασκάλους της ρητορικής στη Παλαιστίνη και στην Αλεξάνδρεια και, τέλος, στα Πανεπιστήμια της Αθήνας. Οι σπουδές του διήρκεσαν 13 ολόκληρα χρόνια (από 17 έως 30 ετών).
Μετά τις σπουδές στην Αθήνα ο Γρηγόριος επιστρέφει στη πατρίδα του μονολότι του πρόσφεραν έδρα Καθηγητή Πανεπιστημίου. Εκεί, ο πατέρας του, επίσκοπος Ναζιανζού, τον χειροτονεί πρεσβύτερο. Αλλά ο Άγιος Γρηγόριος προτιμά την ησυχία του αναχωρητηρίου στο Πόντο, κοντά στο φίλο του Βασίλειο, για περισσότερη άσκηση στη πνευματική ζωή.
Μετά, όμως, από θερμές παρακλήσεις των δικών του, επιστρέφει στην πατρίδα του και μπαίνει στην ενεργό δράση της Εκκλησίας. Στα 43 του χρόνια ο Θεός τον ανύψωσε στο επισκοπικό αξίωμα. Έδρα του ορίστηκε η περιοχή των Σασίμων την οποία ποτέ δεν ποίμανε λόγω των Αρειανών κατοίκων της.
Όμως, ο θάνατος έρχεται να πληγώσει τη ψυχή του, με αλλεπάλληλους θανάτους συγγενικών προσώπων. Πρώτα του αδερφού του Καισαρείου, έπειτα της αδερφής του Γοργονίας, μετά του πατέρα του και, τέλος, της μητέρας του Νόννας. Μετά απ’ αυτές τις θλίψεις, η θεία Πρόνοια τον φέρνει στην Κωνσταντινούπολη (378 μ.Χ.), όπου υπερασπίζεται με καταπληκτικό τρόπο την Ορθοδοξία και χτυπά καίρια τους Αρειανούς, που είχαν πλημμυρίσει την Κωνσταντινούπολη.
Η κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη. Όλοι οι ναοί της Βασιλεύουσας ήταν στα χέρια των αιρετικών. Όμως ο Άγιος δεν απελπίζεται. Μετατρέπει ένα δωμάτιο στο σπίτι που τον φιλοξενούσαν σε ναό και του δίνει συμβολικό όνομα. Ονομάζει το ναό Αγία Αναστασία δείγμα ότι πίστευε στην ανάσταση της Ορθόδοξης Πίστης.
Οι αγώνες είναι επικίνδυνοι. Οι αιρετικοί ανεβασμένοι πάνω στις σκεπές των σπιτιών του πετούν πέτρες και έτσι ο Άγιος Γρηγόριος δοκιμάζεται πολύ. Στο ναό της Αγίας Αναστασίας εκφωνεί τους περίφημους πέντε θεολογικούς λόγους που του έδωσαν δίκαια τον τίτλο του Θεολόγου.
Μετά το σκληρό αυτό αγώνα, ο Μέγας Θεοδόσιος τον αναδεικνύει Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως (381 μ.Χ.). Η Β’ Οικουμενική Σύνοδος τον αναγνώρισε ως Πρόεδρό της. Όμως μια μερίδα επισκόπων τον αντιπολιτεύεται για ευτελή λόγο. Τότε ο Γρηγόριος, αηδιασμένος, δηλώνει τη παραίτησή του, αναχωρεί στη γενέτειρά του Αριανζό και τελειώνει με ειρήνη τη ζωή του, το 390 μ.Χ.
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος άφησε μεγάλο συγγραφικό έργο. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα φιλοσοφημένα 408 ποιήματά του 18.000 περίπου στίχων. Είναι από τα μεγαλύτερα πνεύματα του Χριστιανισμού και από τους λαμπρότερους αθλητές της ορθόδοξης πίστης.

Η τίμια κάρα του φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Βατοπεδίου, στο Άγιο Όρος.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’.
Ὁ ποιμενικός αὐλός τῆς θεολογίας σου, τάς τῶν ῥητόρων ἐνίκησε σάλπιγγας· ὡς γάρ τά βάθη τοῦ Πνεύματος ἐκζητήσαντι, καί τά κάλλη τοῦ φθέγματος προσετέθη σοι. Ἀλλά πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, Πάτερ Γρηγόριε, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.

Κοντάκιον
Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον
Θεολόγῳ γλώττῃ σου, τάς συμπλοκάς τῶν ῥητόρων, διαλύσας ἔνδοξε, ὀρθοδοξίας χιτῶνα, ἄνωθεν, ἐξυφανθέντα τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἐστόλισας, ὅν καί φοροῦσα, σύν ἡμῖν κράζει, τοῖς σοῖς τέκνοις· Χαίροις Πάτερ, θεολογίας ὁ νοῦς ὁ ἀκρότατος.

Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

Γιατί όχι σε μένα, Θεέ μου;

Τελικά, το μεν ερώτημα μπορούμε να το υποβάλλουμε, τη δε απάντηση πρέπει να την περιμένουμε. Ή ο Θεός δεν υπάρχει ή παραχωρεί μια δοκιμασία για να μας δώσει μια μοναδική ευκαιρία.
Αν δεν γινόταν η Σταύρωση , δεν θα υπήρχε η Ανάσταση. Ο Χριστός θα ήταν ένας καλός δάσκαλος όχι ο Θεός. Ο Θεός δίνει την ευκαιρία . Σε μας μένει να τη δούμε και να την αξιοποιήσουμε. Η δε χαρά και το περιεχόμενο αυτής της ευκαιρίας είναι πολύ μεγαλύτερα από την ένταση και τον πόνο της δοκιμασίας.
Ο θάνατος , ο πόνος, η αδικία αποτελούν μυστήριο που η όποια απάντηση το διασαλεύει. Στις περιπτώσεις αυτές η αλήθεια δεν εκφράζεται ως άποψη ή επιχείρημα ,αλλά προσφέρεται ως ταπείνωση και κοινός πόνος.
Η πορεία στο μεθόριο της ζωής και του θανάτου, του σκανδαλισμού και της δοξολογίας, του θαύματος και της αδικίας παρουσιάζει στροφές και κρυμμένες γωνιές, όπου διασφαλίζεται η αλήθεια της ζωής.
Αν ξεφύγει κανείς τον πειρασμό να λυγίσει, τότε αντικρίζει την αλήθεια με τέτοια όψη που ποτέ του δεν είχε καν φαντασθεί. Ο πόνος, αν κάποιος καταφέρει να τον αγκαλιάσει, γεννά πρωτόγνωρες ευαισθησίες και ξεδιπλώνει πραγματικότητες που με άλλο τρόπο δεν μπορούν να ιδωθούν.
Η πρόκληση δεν είναι να συμβούν γεγονότα και αποκαλύψεις αυτά υπάρχουν. Η πρόκληση είναι να ανοίξει κανείς μάτια του για να μπορεί να τα αντικρίσει.
Είναι αναντίλεκτη αλήθεια δυστυχώς: συνήθως μόνο χάνοντας τα πολύ επιθυμητά ,γνωρίζουμε και κερδίζουμε τα πολύ μεγάλα.
Σίγουρα ο πόνος και η αδικία δεν μπορούν να καταργήσουν την αγάπη του Θεού. Ο Θεός υπάρχει. Και είναι και αγάπη και ζωή. Η τέλεια αγάπη και το πλήρωμα της ζωής . Και το μεγαλύτερο θαύμα της ύπαρξής Του είναι η συνύπαρξη Του με τον πόνο, την αδικία και το θάνατο.
Ίσως και η μεγαλύτερη πρόκληση για τον καθένα μας να είναι η συνύπαρξη με το δικό του προσωπικό πόνο, το ελπιδοφόρο σφιχταγκάλιασμα με τα βαθύτερα αυτά «γιατί», η ταπεινή εσωτερική περιχώρηση στην προσδοκία του Θεού μέσα από τις «αδικίες» που νομίζουμε πως Αυτός μας κάνει.
Πριν από λίγες μέρες με πλησίασε κάποια νεαρή κοπέλα , που το καντηλάκι της ζωής της φαίνεται να τρεμοσβήνει. Μέσα στον αβάσταχτο πόνο της διέκρινα την ελπίδα. Μέσα από τα δακρυσμένα μάτια της αντίκρισα τη χαρά, τη δύναμη και τη σοφία.
- Θέλω να ζήσω, μου είπε. Αλλά δεν ήλθα για να μου το επιβεβαιώσετε. Ήλθα για να με βοηθήσετε να φύγω έτοιμη από αυτό τον κόσμο.
- Εγώ είμαι παπάς της ζωής και όχι του θανάτου, της απαντώ. Γι' αυτό και θέλω να ζήσεις . Επίτρεψέ μου, όμως, να σε ρωτήσω κάτι: μέσα στη δοκιμασία σου, ρωτάς ποτέ «γιατί σε μένα ,Θεέ μου;»
- Δεν σας καταλαβαίνω, πάτερ, μου λέει. Εγώ ρωτώ «γιατί όχι σε μένα, Θεέ μου;». Και δεν περιμένω το θάνατό μου ,αλλά προσδοκώ το φωτισμό μου!
http://1myblog.pblogs.gr/

Νέα Εποχή και Αρχαιολατρεία - νεοπαγανισμός

Α¨
Το φαινόμενο της νεο-ειδωλολατρίας ή του νεο-παγανισμού ή της αρχαιολατρίας δεν είναι μόνον Ελλαδικό, αλλά παγκόσμιο. Η Ελλάδα όμως έχει ιδιάζουσες συνθήκες ως προς το θέμα αυτό, ένεκα του αρχαιοελληνικού θαυμαστού παρελθόντος της, το οποίο εντέχνως συνδυάζεται από τους οπαδούς της νέας αυτής τάσεως με την ειδωλολατρία.
Η διαφοροποίηση του προβλήματος για την ελληνική πραγματικότητα, σύμφωνα με την γνώμη και ξένων ειδικών, έγκειται στο γεγονός ότι το ρεύμα του νεο-παγανισμού (δηλ. η νεο-ειδωλολατρία) στην Ευρώπη και στην Αμερική κηρύσσει την επιστροφή σε θεούς ξένους προς την ιστορία και την ταυτότητα των σημερινών λαών των χωρών αυτών. Στην Ελλάδα, αντιθέτως, το σύνθημα είναι επιστροφή στις ρίζες, επαναφορά και επανάνθιση του πατρομήτριου Ελληνικού Πολιτισμού (περιοδικό Διιπετές, Ποιοί είμαστε), με συνθήματα όπως:
«Οι Έλληνες μεγαλούργησαν σίγουρα όταν ήταν ειδωλολάτρες» (εφημ. Ειδωλολάτρες). «Για να ξαναγίνει (και θα γίνει) η Ελλάς παγκόσμιο πνευματικό κέντρο, πρέπει να λατρευτούν οι θεοί της. Δεν γίνεται αλλιώς. Είναι συμπαντική ανάγκη» (αυτόθι). Έλληνες! τα πάντα γύρω μας καταρρέουν! Μόνο τα είδωλα σώζουν! - Ελάτε στην ξεχασμένη πάτρια ελληνική θρησκεία μας. Έλληνες ειδωλολάτρες». (φέιγ-βολάν).
Σε μερικά από τα έντυπα του νέου αυτού ρεύματος συναντά κανείς και συνθήματα παράξενα - θα έλεγα ύπουλα- όπως: «Δεν είμαστε αντιχριστιανικοί ούτε μισούμε τους χριστιανούς, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η πάτρια θρησκεία μας είναι η ελληνική ειδωλολατρική» (Marie Claire, Δεκ. 1991, σ. 88).
Βεβαίως ο τελικός σκοπός αυτών των παραπλανητικών συνθημάτων είναι η διάβρωσις του χριστιανικού φρονήματος των νέων κυρίως ανθρώπων και η αλλαγή της θρησκευτικής τους πίστεως με μέσα αθέμιτα. Έτσι διαβάζουμε σε νεο-ειδωλολατρικό περιοδικό. «Ένας από τους σκοπούς μας είναι (επίσης και) ν' απευθυνθούμε στην νεολαία. Έτσι φτάνοντας κάποτε η σημερινή νεολαία στην ηλικία των 50 και 60, θα έχει αξιοποιήσει πολύ αυτά τα βασικά που εμείς θα τους δώσουμε τώρα..
Η δημιουργία δηλαδή νέων ανθρώπων που θα μπορούν να βιώνουν Ελληνικά και όχι Εβραιοχριστιανικά» (Μεγάλη Ελληνική Εθνική Εκκλησία. Διιπετές, τ. 4, σελ. 29). Σε ομιλία του ο υπεύθυνος της αρχαιολατρικής εφημερίδος τοίχου Φρικτωρία ασχολήθηκε με το θέμα: «Οι προοπτικές για την επίσημη αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής θρησκείας» (Δημοσίευμα εφημερίδος 12/1/95). Είναι λοιπόν ιδιάζουσες οι συνθήκες στην Ελλάδα και η εξάπλωση αυτής της νέας ιδεολογίας αποτελεί για την πατρίδα μας ιδιαίτερη απειλή.
Ο μελετητής του συγχρόνου σκηνικού της νεο-ειδωλολατρίας βρίσκεται μπροστά σε πληθώρα προβλημάτων:
•Ποιό το θρησκευτικό περιεχόμενο της νεο-ειδωλολατρικής τάσεως;
•Ταυτίζεται στις δοξασίες της με την αρχαία ειδωλολατρία;
•Είναι πράγματι επιστροφή στην αρχαία θρησκεία;
•Ποία η έννοια περί Θεού και κόσμου στις νεοφανείς αυτές ομάδες και ποια στην αρχαία ειδωλολατρική θρησκεία;
•Ήσαν οι αρχαίοι Έλληνες ειδωλολάτρες;
•Ήσαν οι αρχαίοι Έλληνες ειδωλολάτρες πολυθεϊστές ή μονοθεϊστές;
•Ποια και μέχρι ποίου σημείου η σχέση των νέων αυτών ρευμάτων με την Νέα Εποχή;
Όλα αυτά τα ερωτήματα προβάλλουν μέσα από τα κείμενα των νεο-ειδωλολατρικών ομάδων - οι οποίες, σημειωτέον, είναι πολλές και πολυώνυμες και προβάλλονται μέσα από πολυώνυμα περιοδικά που έχουν τίτλους κυρίως αρχαιοπρεπείς.
Το θέμα είναι ευρύτατο, πολύπλευρο, ακανθώδες και εν πολλοίς εξουθενωτικά, ψυχοφθόρο και επίπονο για τον ασχολούμενο μ' αυτό. Και τούτο διότι οι ομάδες αυτές παρουσιάζονται συχνά, κάτω από αθώους και εντυπωσιακούς τίτλους. Θα λέγαμε δε και προκλητικούς-δελεαστικούς.
Παρουσιάζονται ως κινήσεις για την προβολή του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού με εθνικιστικό ή πολιτιστικό κάλυμμα, για την αναβίωση του ολυμπιακού πνεύματος, για την προβολή των Δελφικών ιδεωδών, για την επιστροφή στις ρίζες μας, για την διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής γλώσσας. Δραστηριοποιούνται ως φυσιολατρικά, πολιτιστικά και οικολογικά κινήματα (μιλούν για έμψυχο δάσος, θεατρικές παραστάσεις), ως καλλιτεχνικές αναβιώσεις αρχαιο-ελληνικών τελετών που φέρουν θρησκευτικό χαρακτήρα, (όπως Παναθήναια, Ελευσίνια μυστήρια, αναστενάρια, φωτιές του Αη-Γιαννιού, Καρναβάλια, παράδοση του πυρός προς ανθρώπους από τον Προμηθέα, γιορτή του θερινού ηλιοστασίου, αφή και μεταφορά της ιερής φλόγας κ.λπ.).
Ακόμη προσφέρουν ευκαιρίες για την απόλαυση της πανσελήνου από τον ιερό βράχο της Ακροπόλεως, εκδηλώσεις με τον εορτασμό των ηλιοστασίων, την αλλαγή των εποχών κ.λ.π. Όλα αυτά και άλλα ακόμη, δεν είναι πάντοτε απλές παραδοσιακές-φολκλορικές ή πολιτιστικές εκδηλώσεις και τελετές. Συχνά μπορεί να είναι ποικίλα προσωπεία και τεχνάσματα για να επαναφέρουμε τους πατρομητρικούς αρχαίους τρόπους (Διιπετές 15, σ. 3), να γίνουμε κοινωνοί του πνεύματος των προγόνων μας... να συνειδητοποιήσουμε την ταυτότητά μας (Πυρφόρος τ. 22, σ. 70).
Σκοπός είναι η αναφλόγιση του Αρχαίου Ελληνικού Πνεύματος η προβολή του κλασικού αρχαιοελλαδικού πνεύματος σαν αντίδοτο απέναντι στον αμοραλισμό πολλών εκφραστών του σύγχρονου κόσμου (Σωματείο Όλυμπος, Υγεία και Ομορφιά, τ. 30, σ. 24) ή η επανανακάλυψη και στη συνέχεια επαναφορά και επανάνθιση του πατρομήτριου Ελληνικού Πολιτισμού (Διιπετές, Ποιοί είμαστε).
Είναι περιττό να πούμε πόσο ασυμβίβαστες με την Ορθόδοξη Πίστη μπορούν να αποδειχθούν όλες αυτές οι κινήσεις, οι τελετές και οι εκδηλώσεις, οι οποίες συνήθως δεν κρύβουν το εχθρικό τους πρόσωπο έναντι του Χριστιανισμού. Αν εξαιρέσει κανείς ελάχιστες απ' αυτές τις ομάδες, οι οποίες επιχειρούν το παράλογο, δηλαδή τον συμβιβασμό της Χριστιανικής Πίστεως με την ειδωλολατρία -φθάνοντας ακόμη να πουν ότι ο Χριστός ήταν Έλληνας- οι περισσότερες απ' αυτές χρησιμοποιούν γλώσσα μίσους, λάσπης, διαστρεβλώσεως και ύβρεων κατά του Χριστιανισμού.
Και δυστυχώς οι εκπροσωπούντες σήμερα τη νέα αυτή τάση έχουν επιστρατευθεί μέσα από τον λεγόμενο πνευματικό κόσμο του τόπου μας, τους καθηγητές, καλλιτέχνες, ηθοποιούς, δημοσιογράφους ή και δημόσιους λειτουργούς, οι οποίοι, κάνοντας χρήση των δυνατοτήτων που τους δίνει η θέση τους και η επαφή τους με το ευρύ κοινό, και κρύπτοντας τις αληθινές προθέσεις τους, προβάλλουν εντέχνως πιο ανύποπτους Ορθόδοξους Έλληνες την ιδεολογία της νεο-ειδωλολατρίας, δηλαδή της Νέας Εποχής.
Και αν κάποιος τολμήσει να μιλήσει γι' αυτό το νέο ρεύμα και να ξεκαθαρίσει τα πράγματα, λέγοντας ότι άλλο ένδοξο αρχαιοελληνικά παρελθόν και εθνική υπερηφάνεια και άλλο παρωχημένα πρωτόγονα ειδωλολατρικά πιστεύω σε θεούς ανύπαρκτους και γεμάτους πάθη, τότε πέφτει η λάσπη: Είσαι ανθέλληνας και Ιουδαιοχριστιανός.
Η νεο-ειδωλολατρία έχει όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των ρευμάτων της Νέας Εποχής, καίτοι σε μερικά έντυπα γίνεται προσπάθεια να κρατηθούν αποστάσεις από τον κακοποιημένο αυτό διεθνή όρο... που έχει προ πολλού καταντήσει να σημαίνει τίποτε περισσότερο από χονδρεμπορική πώληση... (Διιπετές, τ. 1, σ. 3, 6, βλ. και Δαυλός, άρ. 130, σ. 7503 κ.έξ.).
Σαφώς όμως εξάγεται από την μελέτη των κειμένων της νεο-ειδωλολατρίας ο νεοποχίτικος χαρακτήρας των ρευμάτων αυτών, δηλαδή η νεο-εποχίτικη εκδοχή περί Θεού, κόσμου και ανθρώπου, ή αλλιώς η καθαρά αποκρυφιστική δοξασία της ολιστικής θεωρήσεως του κόσμου, η δοξασία της μετενσαρκώσεως ή μετεμψυχώσεως ή της εκσωμάτωσης (δηλ. πνευματιστικής και απόκρυφης δοξασίας περί εξωσωματικών εμπειριών) (Διιπετές, τ. 4, σελ. 25) και η σύγχρονη θέση του αποκρυφισμού-νεοσατανισμού ότι δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ καλού και κακού (Διιπετές, τ. 4, σελ. 29, 30). Νομίζω ότι η νεο-ειδωλολατρία είναι, μία επί πλέον επινόηση της Νέας Εποχής, μία ακόμη εμπορεύσιμη δυνατότητα που γίνεται ιδιαίτερα επικίνδυνη για τον αποπροσανατολισμό των νέων μας
Β'
Υποστήριξα ήδη από την αρχή ότι η νεοειδωλολατρία είναι ρεύμα της Νέας Εποχής με όλα τα χαρακτηριστικά της και τις περί Θεού, κόσμου και ανθρώπου αντιλήψεις της. Εδώ θα μεταφέρω αποσπάσματα κειμένων των διαφόρων νεοειδωλολατρικών εντυπων και άρθρων, που δημοσιεύτηκαν κατά καιρούς σε περιοδικά ή εφημερίδες και τα οποία αποκαλύπτουν αυτή την θεωρητική βάση των ομάδων αυτών.
Είναι χαρακτηριστικό ότι σε αρκετά έντυπά τους δημοσιεύεται απόσπασμα του Εμπεδοκλή, το όποιο στηρίζει την ολιστική τοποθέτηση τους έναντι του κόσμου: Το ένα σχηματίσθηκε απ' το πολλαπλό. Σε μια άλλη στιγμή, χωρίστηκε κι απ' το ένα εξήλθε το Πολλαπλό. (Ελληνική Φλόγα, τευχ. 4/1995 τελευταία εσωτερική σελίδα).
Επίσης δημοσιεύεται ποίημα του Jordano Bruno με τίτλο Εν το Παν το όποιο καταλήγει: «Αγαθό το Παν. Εν το Παν. Το υπέρτατο, αποδεικνύοντας το με την παράσταση του ουροβόρου όφεως που στο κέντρο έχει την φράση εν το Παν» (Ελλην. Φλόγα, τεύχ. 2/1995, τελευταία εσωτερική σελίδα, τεύχος 4/1995, σ. 5).
Σε άλλο περιοδικό διαβάζουμε υπό τον τίτλο η επανένωση με το Ένα: «Κάθε άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να προβιβάσει το Είναι του σε Θεό. Και αυτό επειδή αντιπροσωπεύουμε όλοι μας ένα μικρό απειροελάχιστο κομμάτι της Πρωταρχικής Ιδέας» (Διιπετές, τεύχος 1/1991, σ. 6).
Στο ίδιο περιοδικό με τίτλο Περί Δημιουργίας διαβάζουμε: «Ένα από τα πλέον εξωφρενικά ζητήματα που έχουν τεθεί από τους μονοθεϊστές σε όλη τη διάρκεια της ύπαρξης τους, είναι αυτό της δημιουργίας του Κόσμου από τον Θεό... Εμείς ως αυτόφωνοι άνθρωποι και γνώστες των περιβαλλόντων πραγμάτων, αρνούμεθα κατηγορηματικά να δεχθούμε αυτή την άποψη... Αποδεικνύεται για άλλη μια φορά η πολύ μεγάλη αλήθεια της θεογονίας των προγόνων μας, η οποία θέτει τους θεούς εντός του κόσμου και όχι εκτός αυτού... και καταλήγει: ...Προβάλλει ξεκάθαρη η Ελληνική απάντηση απ' τα βάθη των αιώνων: τον κόσμο τούτο που είναι ίδιος για όλους, μήτε θεός, μήτε άνθρωπος τον δημιούργησε.
Μα υπήρχε πάντα, είναι και θα συνεχίζει να είναι, φω­τιά αιώνια και ζωντανή που ανάβει με μέτρο και σβήνει με μέτρο» (σημείωση δική μας: χωρίς να μας λέει ποιος καθορίζει το μέτρο αυτό) (Διιπ., τεύχος 6/1994, πίσω εξώφυλλο).
Τις ίδιες δοξασίες βρίσκουμε σε ομιλία του δικηγόρου παρ' Αρείω Πάγω Παν. Θαλλάση, δημοσιευμένη στην εφημερίδα Ελληνική Αγωγή (σε συνεργασία με Ε.Μ. Πολυτεχνείο) όπου, μιλώντας για τα Ελληνικά Μυστήρια, υποστηρίζει ότι η ανθρώπινη συνείδηση με την βοήθεια των δυνάμεων του ανθρωπίνου πνεύματος, μπορεί να έλθει δια του Απόλλωνα σε ταύτιση με το απέραντο θείο, συμβολιζόμενο με την Μεγάλη Μητέρα Ρέα-Γη... (Ελλην. Αγωγή, 1996/Ποσειδών-Δεκέμβριος, σ. 8, φ. 4, πρβλ. και Κοτούλα Διαμ. Μονοθεϊσμός και Δωδεκάθεον. Δαυλός 134/1993 σελ. 7763 κ.εξ., Ποσειδών-Δεκέμβριος 1996, και επιστολή αναγνωστών στο Διιπετές, τ. 13/1995, σελ. 34).
Τέλος στο περιοδικό Διιπετές, υπό τον τίτλο Μιλάμε υπέρ της Αρχαίας Ψυχής υπογραμμίζεται: «...ήταν φυσιολατρευτική: έβλεπε δηλαδή το θείο να ενυπάρχει μέσα σε όλες τις εκδηλώσεις της Φύσης... σεβόταν την ποικιλία των θρησκευτικών μύθων, συμβόλων και απείρων μορφών του θείου, θεωρώντας τις τελευταίες σαν φυσικό αποτέλεσμα της διάχυσης του θείου μέσα στις αμέτρητες λειτουργίες και εκδηλώσεις της Φύσης» (τεύχος 5/1994, εσωτερική σελίδα οπισθόφυλλο).
Είναι σαφές λοιπόν ότι η νεοποχίτικη δοξασία της ολιστικής θεωρήσεως του κόσμου δηλαδή ότι τα πάντα είναι ένα μέσα στο όποιο ταυτίζονται κατά την ουσία ο απρόσωπος θεός, ο άνθρωπος, τα ζώα, τα φυτά, τα μέταλλα, τα άστρα και το σύμπαν ολόκληρο, αποτελεί θεωρητική βάση της νεοειδωλολατρίας, όπως και της θεοσοφίας.
Σε αλλά σημεία των κειμένων των ρευμάτων αυτών ομολογείται η θεοποίηση της Φύσεως και μάλιστα της Φύσεως ως αυτογέννητης, αιώνιας και γενέτειρας όλων των θεών. Σε κείμενο υπό τον τίτλο «Η κοσμοαντίληψη μας» διαβάζουμε: «Αντίθετα από τις λεγόμενες μονοθεϊστικές θρησκείες, η ελληνική κοσμοαντίληψη, όπως και οι άλλες αυτόχθονες προχριστιανικές λατρείες ολόκληρου του πλανήτη, δεν θεωρεί τη Φύση δημιούργημα εκ του μηδενός κάποιου απολυταρχικού θεού που βρίσκεται έξω από αυτήν, αλλά τουναντίον αυτογέννητη, αιώνια και γενέτειρα όλων των θεών, οι όποιοι είναι συμπαντικές δυνάμεις και ενέργειες που υπακούουν στους αιώνιους και αναλλοίωτους Νόμους της. Κατ' εξαίρεση για εμάς τους Έλληνες, οι θεοί μας εκτός από φυσικές δυνάμεις και ενέργειες είναι επίσης και ιδέες, δηλαδή υπαρκτές θείες οντότητες που απλώς προσλαμβάνονται από τον ανθρώπινο νου: Ελευθερία, Δίκη, Ειρήνη, Αρμονία, Ευνομία κ.ο.κ.» (Διιπετές, Ποιοί είμαστε, σ. 2. Πρβλ. Ελληνική Αγωγή, φ. 4/ Δεκέμβριος 1996).
Για τους νεοειδωλολάτρες η Γαία είναι ένα ζωντανό ον. «Είναι η θεά που επιστρέφει μετά από χιλιάδες χρόνια και διεκδικεί τον αρχικό της θρόνο στον κόσμο και στις ψυχές των ανθρώπων. Οι τελετουργίες μας είναι μία επίκληση στο πνεύμα της γης και μία ώθηση για πνευματική αφύπνιση» (Θησαυρός 5.11.91, σελ. 35).
«Γι' αυτό για να σωθεί η Φύση σήμερα από την οικολογική καταστροφή είναι άμεση ανάγκη να στραφούμε στη λατρεία της Φύσης... διότι μια Οικουμένη που μαστίζεται από τα γιγάντια οικολογικά προβλήματα έχει άμεση ανάγκη από τη λατρεία της Φύσης και όχι από ξεπερασμένες δοξασίες ανυπόστατες φιλοσοφικά αλλά πανίσχυρες οικονομικά που διδάσκουν το μίσος ενάντια στη Φύση, στην κάθε της όψη, μορφή και εκδήλωση. Η Μάνα-Γη, η Γη-Μήτηρ, η Δήμητρα θα σωθεί μονάχα από εκείνους που θα την αγαπήσουν σαν μητέρα και θα την λατρέψουν ως θεά!» (Τρίτο Μάτι, Μάριου Βερέττα, ένθετο σελίς 3, Όκτ. 1997).
«Ήμαστε Έλληνες, και οι Έλληνες οι πραγματικοί δεν πιστεύουν σε κανένα δικτατορικό υπερκόσμιο ον, πόσο μάλλον όταν αυτό είναι από πάνω και σκεπτομορφικό, ήτοι ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ, όπως είναι οι εβραιογενείς Γιαχωβάς και Σατανάς» (Διιπ. τεύχος 6, σ. 28).
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι εδώ βρισκόμαστε πλέον σε κατάσταση αθεΐας, η οποία ξεκινά από την προϋπόθεση της ανυπαρξίας προσωπικού Θεού, στη θέση του Οποίου, ως δημιουργική Αρχή υπήρξε η ίδια η Φύση ή το χάος: Το χάος είναι η δημιουργική αρχή των Όντων... δηλ. ο άναρχος και ανεξέλεγκτος δυναμισμός ο κενός οντολογικά.. (από επιστολή δημοσιευμένη στο Διιπ. τεύχος 13/1995 σ. 33). Εν Αρχή λοιπόν υπήρξε το δημιουργικό Αχανές. Ούτε ο Γιαχβέ, ούτε και κανένας άλλος συμπαντικός μαστροχαλαστής (Διιπ. τεύχος 6/1994, σ. 12. Πρβλ. και Ε. Μπεξή, Ελληνικά Κοσμολογία και Π. Διαθήκη, Δαυλός 137/1993, σ. 7949). Όταν τα είδωλα, η Φύση ανακηρύσσονται ως θεός τότε ασφαλώς έχουμε όχι μόνον πανθεϊσμό αλλά και αθεΐα αφού το είδωλον είναι ουδέν εν τω κοσμώ (Α' Κορ. η' 4).
Σε συνέντευξη που δίνει στο νεοειδωλολατρικό περιοδικό Διιπετές ο εκπρόσωπος της Μεγάλης Εθνικής Εκκλησίας των Ελλήνων γίνονται φανερές όλες οι θεωρητικές βάσεις της τάσεως αυτής. Έκτος των άλλων βρίσκουμε και αποκρυφιστικές, πνευματιστικές διδασκαλίες και μαγικές δοξασίες, σχετικά με τα μάρμαρα των αγαλμάτων των θεών, (τα όποια, όπως υποστηρίζεται, έφτιαχναν από μάρμαρο γιατί το μάρμαρο έχει την ιδιότητα με την καθιέρωση να εγκλωβίζει μέσα του την ενέργεια του απεικονιζόμενου θείου).
Ακόμη βρίσκουμε πολλές πληροφορίες για τις θέσεις οικοδομήσεως των ειδωλολατρικών ναών (οι οποίοι ήσαν συσσωρευτές μαγνητισμού), για τα στοιχεία της Φύσεως, την ειμαρμένη κ. α. (Διιπ. τεύχος 4/1993, σ. 22 και έξης).
Ο εκπρόσωπος της ΜΕΕΕ, παρουσιάζοντας ένα βιβλίο με τίτλο Επιστήμη των Δονήσεων, υποστηρίζει ότι υπάρχει ένα απόκρυφο όνομα του Διός, το οποίο αν προφερθεί με το σωστό τόνο και συντονιστεί με το ανθρώπινο νευρικό σύστημα, σου δίνει ένα ακαριαίο πλήγμα πίσω εδώ στον άτλαντα, στο νεύρο, και πέφτεις νεκρός (Διιπετές, τ. 4/1993, σελ. 25).
Ένα άλλο χαρακτηριστικό γνώρισμα της νεο-ειδωλολατρίας που την συνδέει με την Νέα Εποχή, είναι όπως ήδη είπαμε πιο πάνω, η έλλειψη διακρίσεως μεταξύ καλού και κακού: «Δεν πιστεύουμε στην Εβραιοχριστιανική δυαδικότητα (Διιπετές, τ. 4/1993, σ. 9). Η προσπάθεια μας είναι... να ξεφύγουν κάποτε (οι άνθρωποι) από τον διπολισμό των εννοιών Καλό και Κακό...» (αυτόθι, σελ. 30. Πρβλ. και τ. 6/1994, σελ. 27).
Στην προσπάθεια να γίνει πλήρης ο διαχωρισμός και το ξεκαθάρισμα μεταξύ Χριστιανισμού και νεοειδωλολατρίας καθιερώνεται νέο αρχαίο ελληνικό ημερολόγιο, δηλ. παγανιστικό με σεληνιακούς μήνες, με νέο τρόπο αριθμήσεως των ετών και με αρχαία ονόματα των μηνών.
Ακόμη, μέσα στα διάφορα περιοδικά τους δίδονται και πρακτικές οδηγίες στους οπαδούς για το πως να κτίζονται οι ναοί και οι βωμοί για τις θυσίες και ποιος ο προσανατολισμός τους· τι λιβάνια και από ποιες ουσίες να χρησιμοποιούν, τι προσευχές να απευθύνουν προς το Δωδεκάθεον κ.λπ.
Επίσης παροτρύνονται οι οπαδοί να επισκέπτονται τα ερείπια των αρχαίων ναών, όχι τουριστικά, αλλά για να τα καθαρίζουν, να τα στολίζουν με άνθη και να προσεύχονται σ' αυτά, να στολίζουν τους βωμούς των προγόνων μας με άνθη και πήλινα γεμάτα προσφορές (όσπρια, γάλα, κρασί, μέλι) και αναθήματα... (Διιπετές, τ. 13/1995, σ. 18, Μοίρα, τ. 1/1993, σ. 9, εξ. Διιπετές 15/1996, σ. 24 εξ.)
Τέλος, προωθείται η επάνοδος στην αποτέφρωση των νεκρών σαν πράξη Εξελληνισμού και αξιοπρέπειας. Μάλιστα κυκλοφορεί και έντυπο για τη συλλογή υπογραφών προς καθιέρωση της αποτεφρώσεως.

Γ'

Τρόποι δραστηριότητος

Οι νεοφανείς νεοειδωλολατρικές αρχαιολατρικές ομάδες, στην Ελλάδα, εκτός από την ίδρυση διαφόρων ομάδων ανεξαρτήτων μεταξύ τους, αλλά συνεργαζομένων (αυτός μάλιστα ο τρόπος συνιστάται) και την έκδοση διαφόρων φυλλαδίων, περιοδικών και προκηρύξεων, χρησιμοποιούν και πλείστους άλλους τρόπους προωθήσεως των θέσεων τους. Ήδη αναφέρθηκα πιο πάνω στην διείσδυση τους σε διάφορα εκπολιτιστικά, φεμινιστικά, εθνικιστικά, καλλιτεχνικά, μορφωτικά και κυρίως οικολογικά κινήματα.
Είναι συνήθη στα έντυπα τους τα κατά τα άλλα αξιέπαινα συνθήματα: «Να αγαπήσουμε ξανά τη γη, Να σώσουμε τον πλανήτη από οικολογικές καταστροφές. Να σεβαστούμε την φύση, διότι χωρίς αυτήν δεν επιβιώνουμε» (Ελ. Ώρα, 2.2.92, άρθρο Οι πρώτοι πιστοί της θεάς Γαίας εμφανίστηκαν στην Ελλάδα).
Πολλές φορές διάφοροι φορείς εν πλήρει αγνοία τους φιλοξενούν και στηρίζουν τέτοιες εκδηλώσεις, πιστεύοντας ότι έχουν μπροστά τους αθώους νοσταλγούς του ενδόξου αρχαιοελληνικού παρελθόντος, οι όποιοι κινούνται μόνο με κίνητρα την γνώση της ιστορίας ή της ελληνικής γλώσσης, ή ιδεολόγους εραστές της φυσικής ζωής και της ορθολογικής και φρόνιμης χρήσεως του κόσμου.
Η διδασκαλία όμως της αρχαίας ελληνικής γλώσσης ή οι διάφορες αναπαραστάσεις αρχαίων τελετών κλπ., είναι συνήθως προσχήματα, όπως λέγει ο Ι. Φώτιος εν προσχήματι Ελληνισμού, να συνεισελάση η δεισιδαιμονία της ελληνικής πλάνης, δηλαδή η νεοειδωλολατρία και η Νέα Εποχή στην ζωή και τις παραδόσεις του νεοέλληνα (Ρ.G. 102, 292Β, πρβλ. και π. Γ. Μεταλληνού, Ορθοδοξία και Ελληνικότης, σελ. 23).
Στο τεύχος αρ. 7, της εφημερίδος Ελληνική Αγωγή (το όποιο εκυκλοφορήθη ευρύτατα και απεστάλη παραδόξως σε επιλεγμένα πρόσωπα) και στο πρόγραμμα Ιδεοθέατρον (το όποιο φέρεται ότι εξεδόθη σε συνεργασία με το Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο - άραγε πως ιδιαίτερα εκεί;) προαναγγέλλεται σειρά εκδηλώσεων για την αρχαία Ελλάδα καθώς και μαθήματα Ελληνικής Γλώσσης, με στόχους οι οποίοι αποκρύπτονται επιμελώς και τους οποίους ασφαλώς αγνοούν, όχι μόνον οι ανύποπτοι αναγνώστες ή οι ακροατές των ομιλιών και οι σπουδαστές των μαθημάτων, αλλά και οι ίδιοι οι εισηγητές και οι διδάσκοντες. Άλλωστε οι τίτλοι της εν λόγω εφημερίδος είναι αθώοι: Πρόταση για καθιέρωση της Ελληνικής γλώσσης και Παιδείας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η αναγκαιότητα της αρχαιολογικής παιδείας κ.ά. (βλέπε έντυπο Εκδηλώσεις αρχαίας Ελλάδος, Ε.Μ.Π. και Ιδεοθέατρο, για συγκέντρωση υπογραφών για το ίδιο θέμα και Οργανισμός για την Διεθνοποίηση της ελληνικής γλώσσης).
Παράλληλα συστήνονται μια σειρά βιβλίων και κασσετών με αρχαιολατρικό περιεχόμενο και διαφημίζεται παραπλανητικά κασέτα με τον Ύμνο στην Ελευθερία και με εικόνα του Π. Πατρών Γερμανού και του όρκου των αγωνιστών του 1821. Επίσης γίνονται προσπάθειες αντικαταστάσεως του χριστιανικού μαθήματος των θρησκευτικών με ένα μάθημα προσαρμοσμένο στον αρχαιοελληνικό χώρο. Την τάση αυτή βλέπομε να εκφράζεται σε ημερήσια εφημερίδα των Αθηνών: «Το Υπουργείο πρέπει να αγνοήσει τας αθλίας παρεμβάσεις εβραιοδούλων παυλιστών.... είτε από τας σχολάς, είτε από Συνόδους ρασοφόρων, είτε από μοναστήρια είτε από δημοσιογραφικά έντυπα περί καταργήσεως του μαθήματος της ανθρώπινης ιστορίας.
Επιβάλλεται δε να εκδώσει νέα βιβλία περί ελληνικής πολιτιστικής προϊστορίας και ιστορίας, όπου το πνεύμα ενός Προμηθέως, ενός Ορφέως, ενός Ηρακλέους, ενός Ηρακλείτου, να καταυγάσει τον σημερινό σκοτεινιασμένον πολιτισμόν μας», γράφει χαρακτηριστικά ο κ. Λ. Γούσιος και συνιστά οικοδομή ναών της λατρείας της Δήμητρας, του Ηρακλή, του Διονύσου κ.ά. (Ελευθεροτυπία 26.10.1986 και π. Α Αλεβιζοπούλου, ο αποκρυφισμός στο φως της Ορθοδοξίας, σελ. 215). Επίσης παρουσιάζεται η τάση δημιουργίας μυστηριακών σχολών στο πνεύμα της Νέας Εποχής (αυτόθι, σελ. 214, 215, 216).
Σε πολλά έντυπα ενθαρρύνονται οι οπαδοί να τελούν γάμους και βαπτίσεις κατά τον παγανιστικό τρόπο: «Οι τελετουργίες, όπως του εκκλησιασμού, του γάμου, του θανάτου, της ονοματοθεσίας κλπ. έχουν κοινωνικό χαρακτήρα... Όμως τέτοιες τελετές δεν είναι απαραίτητο να είναι θρησκευτικές. Μπορούν να πάρουν χαρακτήρα πανηγύρεων με πράξεις βγαλμένες από το ιστορικό αρχέτυπο μας και προσαρμοσμένες στις νέες συνθήκες. Σ' αυτό είμαστε πάμπλουτοι, αρκεί ν' ανοίξουμε τα μάτια μας.... σε κάθε χριστιανική τελετή γάμου βάζεις και ένα καρφί στον Προμηθέα Δεσμώτη, δηλαδή στην Αρχέγονη φυλή σου» (ή υπογράμμιση δική μας) (εφημ. Μεγαρικός Τύπος. 15.11.95, άρθρο Εκκλησία, γιατί;).
Στο πνεύμα αυτό τελέστηκαν ο γάμος του Τρύφωνα Κωστοπούλου, στον Όλυμπο, 1987, το βάπτισμα στον Όλυμπο (τελετή της πύρας, 1998), η καθιέρωση οίκου στο Λιτόχωρο (1996) κλπ.
Στους τρόπους δραστηριότητος εντάσσονται και δελεαστικές προσφορές, οι όποιες στην πραγματικότητα περνούν το πνεύμα της απελευθερώσεως από τους κανόνες της χριστιανικής ηθικής. Έτσι, σε νεοπαγανιστικό περιοδικό διαβάζουμε την είδηση ότι «τις τελευταίες ημέρες του ελληνικού Καρναβαλιού μια μεγάλη ομάδα Αθηναίων Διιπετών ανεβήκαμε στον Τύρναβο για να κοινωνήσωμε τη Διονυσιακή μέθη των ημερών που επιβάλλει το τοπικό έθιμο Μπουρανί, ήτοι να πιούμε, να μεθύσουμε και να φαλλοπροσκυνήσουμε βεβαίως.... ανάμεσα στους εκατοντάδες πήλινους φαλλούς που στολισμένοι με μια κόκκινη κορδέλα κι ένα κερί να καίει δίπλα τους βρίσκονταν σε κάθε τραπέζι, στον τεράστιο φαλλό που πάνω σε ένα άρμα στεκόταν στη μέση της γιορτής, αδιαφιλονίκητος άρχοντας της ημέρας, στους μεθυσμένους γλεντηστές του χωριού που επέβαλλαν το προσκύνημα και το φίλημα του φαλλού...» (Διιπετές, τ. 15, Ελαφηβολιών - Μάρτιος 1996 ΜΑΧΧ, σελ. 29). Σε άλλο φυλλάδιο διαφημίζεται ότι: Αρχαιολατρική εκδρομή εις τους Δελφούς επ' ευκαιρία του Χειμερινού Ηλιοστασίου διοργάνωσε η Ελληνική Εταιρεία Αρχαιοφίλων στις 22.12.1996.
Με τέτοιου είδους εκδηλώσεις υλοποιούνται οι περί καλού και κακού και περί ηθικής αντιλήψεις των νεοειδωλολατρών, όπως τις εκφράζει ένας από τους οπαδούς σε συνέντευξη του με τίτλο: Οι θεοί του Ολύμπου υπάρχουν - Ολύμπιος πολυθεϊσμός:
Ο πολυθεϊσμός, απελευθερώνει τον άνθρωπο απ' οποιονδήποτε ηθικό νόμο (υπογράμμιση δική μας). Βάζει την ηθική του πάνω στη φύση και πουθενά αλλού. Δεν έχει την έννοια του Καλού και του Κακού. Υπάρχει μόνο η έννοια του ωραίου και του άσχημου. Αν πας ενάντια στη φύση σου, είσαι άσχημος. Αν πας με τη φύση σου, είσαι όμορφος (Δ. Δελής, Ένα 5.5.88, σελ. 124).
Αυτό ακριβώς επισημαίνεται και από αθηναϊκό περιοδικό σε άρθρο του με τίτλο Παγανισμός: «Ο Παγανισμός μπορεί να γίνει συμπαθής στον πολίτη του 21ου αιώνα. Προσφέρει φύση, σεξ και επικοινωνία» (υπότιτλος του άρθρου, 1 Απρ. 1997).
Μέσα από τρόπους προωθήσεως της νεοπαγανιστικής - νεοεποχίτικης - διαβρωτικής δραστηριότητος των εν λόγω ομάδων εντάσσονται και μερικά κινήματα και συμπόσια που προπαγανδίζουν και καλλιεργούν τον ολυμπισμό όπως το σωματείο Παγκόσμιο Πνευματικό Κέντρο Όλυμπος (1987). Κλείνω και αυτή την παράγραφο σημειώνοντας συμπληρωματικά ότι οι διάφοροι τρόποι επεκτείνονται: στην πρόταση δημιουργίας πολιτικού κόμματος, σε κινητοποιήσεις για παρέμβαση στη νεοελληνική πραγματικότητα (Διιπετές, τ.13/1985, σελ. 16-17), στην διοργάνωση PAGAN CEREMONY σε κλαμπ της πρωτευούσης, στην πρόταση να δηλώσουμε... ως θρήσκευμα μας την πίστη στο Δωδεκάθεο του Ολύμπου... (Τηλέμαχος Μαράτος, Επενδυτής 10-11.4.93, Επιστροφή στο Μεσαίωνα), στην κατάργηση του χριστιανικού χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών και, όπως ήδη εσημειώσαμε, στην καθιέρωση της καύσεως νεκρών.
Μέσα στους τρόπους δραστηριότητος των νεοειδωλολατρών - αρχαιολατρών κεντρική θέση κατέχει η στάση έναντι του χριστιανισμού γενικώς και της Ορθοδοξίας ειδικώτερον. Αυτή ποικίλει από ύπουλη, παραπλανητική και συμβιβαστική μέχρις εντόνως εχθρική και πολεμική, συνοδευομένη με ανεπίτρεπτη συμπεριφορά και φρασεολογία. Σ' αυτό το θέμα όμως θα αναφερθούμε στο προσεχές τεύχος.

Δ'

Στάση των νεοειδωλολατρικών ομάδων έναντι του Χριστιανισμού γενικώς και της Ορθοδοξίας ειδικότερα

Η στάση των νεοειδωλολατρικών ομάδων έναντι του Χριστιανισμού γενικώς και της Ορθοδοξίας ειδικότερα είναι από υπούλως παραπλανητική μέχρι εντόνως εχθρική και πολεμική. Υπάρχει και η απίστευτη θέση της προσπάθειας συμβιβασμού του Χριστιανισμού και Νεοειδωλολατρίας με πρώτο στάδιο την αποκοπή της Π. Διαθήκης από τα Ιερά Κείμενα του Χριστιανισμού και τον αστήρικτο χαρακτηρισμό του Ιησού Χριστού ως Έλληνα. Ήδη στο προηγούμενο τεύχος αναφερθήκαμε ακροθιγώς στα θέματα αυτά. Εδώ θα επεκταθούμε σε μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα.
Η εκκίνηση γίνεται από μια επαναλαμβανόμενη δήθεν διαπίστωση για την πολύπλευρη εξαθλίωση ή μάλλον καθολική εξαχρείωση, της σύγχρονης νεοελληνικής (βυζαντινορωμαϊκής) κοινωνίας (Διιπετές, τ. 13/1995, σελ.3), η οποία αποδίδεται στην αυθαίρετη κι ανιστόρητη επιλογή... του εθνικά αλλότριου, μεσαιωνικού, δουλοπρεπούς, δεισιδαιμονικού χριστιανοκρατικού και πάνω απ' όλα διεφθαρμένου βυζαντινού ήθους (αυτόθι).
Και άλλου διαβάζουμε: Ζούμε σε μια εποχή μαζικής ηθικής αλλοτρίωσης (αυτόθι, σελ. 4). Δηλαδή το ξεκίνημα γίνεται με τον ίδιο γνωστό τρόπο όλων των παραθρησκευτικών και παραχριστιανικών ομάδων, οι όποιες μετά από μια τέτοια διαπίστωση, προσφέρουν την μόνη και σωτήρια λύση του προβλήματος (Πρβλ. και Δαυλός τ. 154/1994, κύριο άρθρο, και επιστολή προς οικονομικό Ταχυδρόμο 21.3.96, σελ. 108 και Ελληνική Αγωγή, φυλ. 4/Δεκέμβριος 1996).
Η επιθετική και εχθρική στάση έναντι του Χριστιανισμού φαίνεται μέσα από τους βαρείς χαρακτηρισμούς και τις ύβρεις που συναντά κανείς για την Εκκλησία και τους Χριστιανούς μέσα στα νεοειδωλολατρικά έντυπα. Συχνή είναι η αναφορά στους διωγμούς των αρχαίων ειδωλολατρών από μέρους των χριστιανών, σε καταστροφές ναών και βιβλιοθηκών, στην κατάργηση των Ολυμπιακών Αγώνων από τον Μ. Θεοδόσιο με νοσταλγικές αναφορές στην μορφή του Μύστη, Φιλοσόφου Ηγέτη Έλληνα Ιουλιανού (Ελληνική Φλόγα, τ.5, σελ.20) κλπ.
Αντίθετα προς τους αρχαίους Έλληνες που πίστευαν στην συνέχιση της προσωπικής ζωής μετά θάνατον στον Άδη, πολλοί Έλληνες νεοειδωλολάτρες πιστεύουν σε πολλαπλές μετμψυχώσεις για την ανάπτυξη ανωτέρας συνειδήσεως (Πάνθεον 3, 1999), προφανώς για να προσαρμόσουν τις δοξασίες τους στον αποκρυφισμό της Νέας Εποχής στην οποία πράγματι ανήκουν.
Σε επιστολή στην Ελευθεροτυπία (13.12.87) χαρακτηρίζονται οι Χριστιανοί παραμυθολόγοι του αποσυντεθέντος απαίσιου βυζαντινισμού... (Λ. Γούσιος). Σε επιστολή ιερέως της θεάς Δήμητρος οι ιερείς χαρακτηρίζονται ως στυγεροί Πρωτογενίτσαροι ρασοφόροι (Επιστολή προς Μητροπολίτη Ηλείας Γερμανόν 20 Τρυγητοί) 1992 μ.Α.Τ., Πρβλ. Διιπετές τ. 13/1995, σελ. 15).
Αλλού οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας χαρακτηρίζονται ως οι εξ ανατολών ύαινες (Μεγαρικός Τύπος 24.9.199, ο σφαγμένος Ελληνισμός Β') και υβρίζονται ως εγκληματίες - χιλιαστές, άγια ρεμάλια και μελανειμονούντες (με μαύρα ράσα) και τα φαιά φέροντες (Μεγ. Τύπος 17.91995, σελ. 4, ο σφαγμένος Ελληνισμός). Κι ακόμη χαρακτηρίζονται ως κοπρόψυχοι (Μεγαρ. Τύπος 8.10.95, ο σφαγμένος Ελληνισμός Γ').
Γενικά ο Χριστιανισμός χαρακτηρίζεται ως η θανατική ποινή κατά της Ελλάδος (Μεγ. Τύπος 17.9.95, Παυλισμός - Χριστιανισμός) ή το σάβανο του Ελληνισμού (Επιστολή στον Β. Ραφαηλίδη, Έθνος 30.4.87). Πάνω σε ταχυδρομικό φάκελο προερχόμενο από την Βόννη της Γερμανίας είχε επικολληθή αυτοκόλλητο με τις φράσεις: 92 μ.Χ. οι Χριστιανοί σβήνουν από το χάρτη τον Αρχαιοελληνικό Πολιτισμό, 16 αιώνες μετά... ΑΜΟΡΦΩΣΙΑ ΚΑΙ ΣΚΟΤΑΔΙ είναι ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ!
Ακόμη η Εκκλησία χαρακτηρίζεται ως αδίστακτη πολιτική και οικονομική συντεχνία και ότι βαρύνεται καίρια με την κατηγορία της σκόπιμης δολοφονίας του αρχαίου Ελληνικού (Ελληνική Φλόγα, τ.Ι/1994, σελ. 6)Στο νεοειδωλολατρικό περιοδικό Διιπετές οι εξ αποκαλύψεως θρησκείες παριστάνονται με ένα χοίρο και δίπλα υπάρχει σαν τίτλος η φράση: Πάνω στους ίδιους βόθρους με τα ίδια πάντοτε κόπρανα.
Έντονος πολεμική γίνεται ιδιαίτερα κατά της Π. Διαθήκης, η οποία θεωρείται βιβλίο εχθρικό προς τον Ελληνισμό (μεταξύ των επιστρατευομένων χωρίων το Ζαχ. Θ...). Μέχρι και Ανοικτή επιστολή προς την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος έχει συνταχθή (Δαυλός τ. 137, κύριο άρθρο), με την οποία ζητούν: ιδιάζουσα θέση της Εκκλησίας της Ελλάδος, έναντι της Π. Διαθήκης και διατυπώνουν το αίτημα: Υπάρχει εθνική ανάγκη μιας αυτονόητης, αυτόλογης και αυτοδίκαιης αποφάσεως της Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία να αποκηρύσση και να αποβάλλη από τα ιερά κείμενα τας θρησκείας του Ελληνισμού είτε ολόκληρο το 'σώμα' των βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης είτε τουλάχιστον τα μέρη εκείνα που κατάφωρα στρέφονται κατά του Έθνους μας, της ιστορίας μας, των Ελλήνων ονομαστικώς και του Ελληνικού μας Πνεύματος και Πολιτισμού.
Αλλοιώς, σημειώνουν αν δεν ύπαρξη η προτεινόμενη εδώ 'κάθαρση' θα πρέπει να αφαιρεθή η δεύτερη λέξη από την επωνυμία Εκκλησία της Ελλάδος.
Βεβαίως είναι εμφανής ο στόχος αυτής της απαιτήσεως:
Αποκοπή του αληθινού Μεσσία Ιησού Χρίστου από τους προφήτες Του, ώστε να καταντήση κι Αυτός ένας από τους πολλούς μεσσίες αφού δεν θα έχει πλέον το μοναδικό αυτό χαρακτηριστικό των αναρίθμητων προφητειών περί της επί γης παρουσίας Του.
Στο ίδιο τεύχος του περιοδικού) γίνεται απόπειρα ταυτίσεως της Ελληνικής Κοσμολογίας με την περί δημιουργίας του κόσμου διήγηση της Π. Διαθήκης (Ευ. Μπεξής: Ελληνική κοσμολογία και Π. Διαθήκη, Δαυλός τ. 137/93 σελ. 7949 εξ. και Δαυλός τ. 166/95 σελ. 9917 εξ.)
Προς επίτευξιν των σκοπών τους οι νεοειδωλολάτρες - αρχαιολάτρες διατυπώνουν και σχετικές προτάσεις προς την Πολιτική ηγεσία του τόπου από χριστιανούς και αρχαιοελληνιστές (!!!) (Διακήρυξη 22-23 Ιουνίου 1996, με την ευκαιρία ειδωλολατρικής συναντήσεως στο Λιτόχωρο Πιερίας). Εκεί μεταξύ των άλλων, διαβάζομε:
2) Το κράτος να μην ιδρύει ούτε να συντηρεί θεολογικές σχολές οποιουδήποτε δόγματος.
3) Να μην διδάσκεται στα δημόσια σχολεία μάθημα θρησκευτικών.
4) Να μην γίνονται ούτε πρωινή προσευχή ούτε άλλες θρησκευτικές τελετές σε σχολεία και στρατόπεδα ...;
10) Να επιτραπεί η καύση μετά θάνατον για όσους το επιθυμούν.
11) Να μην αναγράφεται θρήσκευμα στην αστυνομική ταυτότητα.
12) Να μην μεταδίδονται θρησκευτικές τελετές από τα κρατικά μέσα μαζικής ενημέρωσης...
14) Να μην υπάρχουν θρησκευτικές αργίες
15) Να αλλάξει η σημαία ώστε να μην φέρει κανένα θρησκευτικό σύμβολο.
Με τους τρόπους αυτούς ευελπιστούν ότι θα αλλοιωθή ο χριστιανικός χαρακτήρας της Ελλάδος, ώστε να μπορέσουν να εισορμήσουν στην συνέχεια νέες ιδέες, για την επιστροφή στους προγονικούς θεούς.
Αλήθεια τι σύμπτωση! Πολλά απ' αυτά τα αιτήματα - προτάσεις ακούγονται και από ένα σωρό άλλες πλευρές. Τα προβάλλουν και τα κινήματα της Νέας Εποχής. Σε μερικά σημεία τους ταυτίζονται με ανθελληνικές θέσεις ξενοκίνητων ομάδων και ασφαλώς στοχεύουν στην παγκοσμιοποίηση που είναι το όραμα της Νέας Εποχής.
Ε'

Μελετώντας τους τρόπους δραστηριότητος των νεοειδωλολατρικών - αρχαιολατρικών ομάδων πρέπει να επισημάνουμε δύο ακόμη χαρακτηριστικά: Αφ' ενός μεν, την προσπάθεια των να ερμηνεύσουν αποκρυφιστικά ή να εκλάβουν συμβολικά τα κείμενα της Αγίας Γραφής. Να παρουσιάσουν δηλαδή, ταύτιση τάχα θέσεων και συμβόλων του Χριστιανισμού και της αρχαίας ειδωλολατρίας, ως προς την θεώρηση του κόσμου και του ανθρώπου. Αφ' ετέρου, να προβάλουν συγκριτιστικά το θεανδρικό πρόσωπο του Κυρίου Ιησού και των άλλων ιερών προσώπων του Χριστιανισμού. Και τα δύο είναι κοινά χαρακτηριστικά όλων των συγχρόνων παραθρησκειακών ομάδων της Νέας Εποχής.
Στο νεοειδωλολατρικό περιοδικό Δίαυλος σε άρθρο με τον τίτλο Ο Θεός πυρ αναλίσκον εστί... ο συγγραφέας προσπαθεί να αποσυμβολίσει τις γλώσσες πυρός της Πεντηκοστής την φλεγόμενη βάτο κ.ά. παραβάλλοντας τα με την Μία Φλόγα την θεϊκή πύρινη φλόγα τον συμπαντικό νου, τον Προμηθέα Δεσμώτη κ.ο.κ. (τ.1, 1994, σ.27).
Επιστολογράφος, που δηλώνει Ορθόδοξος Χριστιανός, διαμαρτύρεται για τον χαρακτηρισμό των αρχαίων ημών προγόνων ως ειδωλολατρών και παραλληλίζει τα αρχαία αγάλματα με τις εικόνες, τους αγγέλους με τις θεϊκές δυνάμεις που είχε δίπλα του ο Δίας, τον δε Άγιο Νικόλαο με τον Ποσειδώνα. (Στόχος 21/3/91. Άρθρο: Δεν ήσαν ειδωλολάτρες οι Προγονοί μας που έβαλαν τις ρίζες του Χριστιανισμού).
Η Ομάδα Ε υποστηρίζει ότι Με μια μαγική συνταγή, θεϊκή θα έλεγα, στους κόλπους της ΕΨΙΛΟΝ, συνεβρέθηκαν και συναγωνίζονται Ελληνιστές Χριστιανοί που έχουν ασπαστεί τα υψηλά ηθικά μηνύματα της διδασκαλίας του Κυρίου Ημών Ιησού Χρίστου και Ελληνιστές Δωδεκαθεϊστές, εκφραστές των υψηλών φιλοσοφικών νοημάτων, που γέννησαν οι προγονοί μας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, αυτό που λέγεται, ότι ο αρχηγός της Παγκόσμιας Εταιρίας των Ελλήνων είναι ισάξιος του Απολλώνιου Τυανέα... ποιος ξέρει. Ίσως ήρθε μετά από δυο χιλιάδες χρόνια να κάνει πραγματικότητα τα όνειρα της μεγάλης φυλής αλλά και τους εφιάλτες των εχθρών της. Εκάς, εκάς, εστέ βέβηλοι! (Περιοδικό GO, 19/8/97, σ.29)
Σε άρθρο του περιοδικού "Τότε" ο συγγραφέας επιχειρεί να ταυτίσει, όχι μόνο το τελετουργικό της χριστιανικής λειτουργίας με τις αρχαιοειδωλολατρικές τελετές αλλά και να παρομοιάση τον Ιησούν Χριστόν με τον Απόλλωνα και την Υπεραγία Θεοτόκον ως την διαιώνια μητέρα και την αιώνια γυναικεία μορφή της αναπαραγωγής. και προσθέτει:
Ό τελετουργικός και μυστηριακός χαρακτήρας της ορθοδόξου χριστιανικής λειτουργίας, μαζί με το μέλος και την υμνωδία, την ιερατική αμφίεση, τα αφιερώματα και το εορτολόγιο αποτελούν την θρησκευτική ιστορική συνέχεια του αρχαίου τυπικού. Ακόμη και ο τόπος ανεγέρσεως των αρχαίων και των Ορθοδόξων ναών είναι επιλεγμένος με τα ίδια φυσιολατρικά κριτήρια. Αμφότεροι έχουν κτιστεί και κτίζονται σε τοποθεσίες απαράμιλλου φυσικού κάλλους και τοπίου, που αυτόματα ωθούν το θρησκευτικό συναίσθημα προς τα ύψη της υπέρβασης. (Περιοδικό Τότε, Σπ. Νόνικα: στην Ορθοδοξία διασώζονται πανάρχαιες Ελληνικές Θρησκευτικές παραδόσεις, τ. 48/1994, σ. 32-33).
Δηλαδή, ο συγγραφέας δεν περιορίζεται απλώς στην αποδοχή μιας μεταφοράς παραδοσιακών στοιχείων του ελληνικού χώρου και στην νέα θρησκεία των Ελλήνων, που θα ήταν μια συνθετική και όχι αντιθετική συμπεριφορά της μιας παραδόσεως προς την άλλη, αλλά οδηγείται σε μια συγκρητιστική προσπάθεια και ταύτιση, επιδιώκοντας να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα. Γι' αυτό και καταλήγει ότι πίσω από την Ελληνική Ορθοδοξία κρύβεται και συνεχίζεται ζώσα η διαιώνια θρησκεία της Φυσιολατρείας των Ελλήνων που πάντα θέλουν θηλυκού γένους τον Θεό τους
Ας δούμε, όμως, την άλλη μορφή της νεοειδωλολατρικής προπαγάνδας, που εγγίζει τα όρια του φαιδρού και συγχρόνως του παράδοξου: Υπάρχουν νεο-ειδωλολάτρες, οι όποιοι δεν αρνούνται τον Ιησούν Χριστόν, αλλά υποστηρίζουν ότι τον πιστεύουν και τον λατρεύουν, βεβαίως μαζί και ίσα με τους δώδεκα θεούς του Ολύμπου.
Από την άλλη πλευρά, η πλειοψηφία των ειδωλολατρικών ομάδων καταφέρεται δριμύτατα κατά του προσώπου του Κυρίου μας Ιησού Χρίστου. Και τούτο ένεκα της εβραϊκής αυτού καταγωγής. Η σύνταξη του περιοδικού Διιπετές χαρακτηρίζει τον Ιησούν Χριστόν ως σημιτικής κατασκευής Δικτατορίσκο τ' Ουρανού (4/1993, σελ. 6). Άλλο έντυπο σε άρθρο υπό τον τίτλο: «Η Παλαιά Διαθήκη ως συρραφή στοιχείων από θρύλους άλλων λαών», γράφει: «Συ ο περήφανος Έλληνας, γιατί να μου τρίζεις τα δόντια όταν τολμήσω να σου πω πως ο Ιησούς, αποτελεί την πιο τραγική μορφή ειδωλολατρείας, αφού, όντας άνθρωπος κατέληξε να λατρεύεται ως Θεός; Το ξέρεις πως όλες οι λεγόμενες προφητείες, που η Καινή Διαθήκη ταιριάζει στο πρόσωπο του, είναι πέρα για πέρα κατασκευασμένες;» (Ε. Αταβύριος, Εις Μεγαρικό Τύπο, 1.10.1995).
Στην εφημερίδα Ελληνική Αγωγή σε κύριο άρθρο, με τίτλο Αρχαία Ελληνικά Μυστήρια ο συντάκτης προβαίνει σε μία άνευ προηγουμένου συγκρητιστική προσπάθεια και διερωτάται, αν θυσιάστηκαν άδικα οι ιερουργοί της ανθρωπότητος, οι μεγάλοι ιεροφάντες των θρησκειών του ανθρώπου όπως ο Ζαγρεύς Διόνυσος, ο Άριος Ράμα, ο Ινδός Κρίσνα, ο Ορφεύς, ο Αιγύπτιος Όσιρις, ο Ιησούς... (αρ. φυλ. 4/1996). και σε άλλο κείμενο της ίδιας εφημερίδας ο συντάκτης μιας ομιλίας θεωρεί ότι Την διδασκαλία των (αρχαίων) μυστηρίων ακολούθησαν - και ενίσχυσαν ή διέδωσαν ακόμη περισσότερο - οι Πλατωνικοί, οι Νεοπλατωνικοί, οι Μαθητές, Απόστολοι και Ευαγγελιστές του Ιησού Χριστού, όπως βεβαιώνουν ο Θεοδώρητος, ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, ο Ωριγένης, ο Διονύσιος Αρεοπαγίτης, ακόμη και ο Αυγουστίνος, που συγκρίνοντας τα δόγματα του Πλάτωνος με τα Χριστιανικά δεν βρήκε διαφορές (αυτόθι, σελ. 8).
Υπάρχουν, εξ άλλου και εκείνοι οι όποιοι δηλώνουν: «Δεν είμαι διατεθειμένος να λατρέψω τους αρχαίους θεούς. Παραμένω χριστιανός με έναν εντελώς δικό μου τρόπο, ξεριζώνοντας οτιδήποτε το εβραϊκό. Παρ' όλα αυτά, αν μπορούσα, και βέβαια θα παντρευόμουν με το ορφικό τελετουργικό, όπως έκανε εκείνος ο καθηγητής και κόντεψαν να τον φάνε» (Ι. Θεοδόσης, επιστολή στο Διιπετές, 4/1993, σελ.6)
Τα πιο παράδοξα όμως και συνάμα φαιδρά για το πρόσωπο του Ιησού Χριστού διαβάζουμε σε αθηναϊκό περιοδικό ευρείας κυκλοφορίας, σε άρθρο υπό τον τίτλο Οι θεοί του Ολύμπου προπομποί του Ιησού Χριστού: Οι πιστοί της δωδεκαθεϊας στην Ελλάδα, χωρίζονται σε δύο βασικές κατηγορίες. Είναι εκείνοι που πιστεύουν στους Δώδεκα θεούς του Ολύμπου και που δεν αναγνωρίζουν τον Ιησού ως Θεό και εκείνοι, που είναι και οι περισσότεροι, που είναι μεν Ορθόδοξοι χριστιανοί αλλά με τη διαφορά ότι δεν πιστεύουν και δεν δέχονται ούτε καν ως μύθο (;) την Παλαιά Διαθήκη (Οικογενειακός Θησαυρός, 6.5.97).
Κι άλλα ακόμη, εξ ίσου ανιστόρητα καταγράφει ο συντάκτης του άρθρου ως θέσεις ελληνικών νεοπαγανιστικών ομάδων. Ότι ο βωμός τω αγνώστω Θεώ ήταν αφιερωμένος στον Ιησούν Χριστόν, ότι ο Ιησούς Χριστός δεν ήταν Ιουδαίος, αλλά Εσσαίος, ότι είχε ελληνική παιδεία και ήταν μύστης της ελληνικής Θεοσοφίας, γι' αυτό οι Έλληνες τον ακολούθησαν και τον εδόξασαν. Έτσι πολλοί Δωδεκαθεϊστές στην Ελλάδα τιμούν και τους αρχαίους θεούς και τον Χριστόν, βεβαίως όπως αυτοί τον αντιλαμβάνονται (Πρβλ. και GO, 30.9.97, Έψιλον σελ. 15).
Έτσι λοιπόν συναντάμε και τον εξωφρενικό όρο χριστιανοί δωδεκαθεϊστές, οι όποιοι δοξάζουν τους θεούς και τον Χριστό όπως αυτοί αντιλαμβάνονται (αυτόθι). Δεν διστάζουν δε να συνδέουν αυτόν τον παραλογισμό τους και με το γεγονός της συναντήσεως των Ελλήνων με τον Κύριο και να εφαρμόζουν κατά βούληση τους λόγους Του ότι ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο υιός του ανθρώπου (Ίω. Ιβ' 23). Θα έλεγα ότι είναι συνεπέστεροι τουλάχιστον εκείνοι που απορρίπτουν ολοτελώς τον Χριστιανισμό και τον Ιησού Χριστό, μια και ουδεμία σχέση μπορεί να ύπαρξη μεταξύ Αληθείας και πλάνης φωτί προς σκότος η συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαλ (Β' Κορ. στ 14).
Οι αρχαιολάτρες αυτοί προαναγγέλλουν, τέλος, ότι θα κυκλοφορήσουν μια επίσημη συλλογή αγαλματιδίων και παραστάσεων των θεών του Ολύμπου σε διαστάσεις κατάλληλες για να αποτελέσουν αντικείμενα λατρείας και όχι για τουριστικά σουβενίρ, επί τη βάσει της χρυσής τομής (Οικογενειακός Θησαυρός, 6.5.97).
ΣΤ'

Θεωρητική βάση και κοσμοθεωριακές θέσεις των νεοειδωλολατρών

Υπεστήριξα ήδη από την αρχή ότι η νεοειδωλολατρία είναι ρεύμα της Νέας Εποχής με όλα τα χαρακτηριστικά της και τις περί Θεού, κόσμου και ανθρώπου αντιλήψεις της. Εδώ θα μεταφέρω αποσπάσματα κειμένων των διαφόρων νεοειδωλολατρικών έντυπων και άρθρων, που δημοσιεύτηκαν κατά καιρούς σε αρχαιολατρικά περιοδικά και τα όποια αποκαλύπτουν αυτήν την θεωρητική βάση των ομάδων αυτών.
Είναι χαρακτηριστικό ότι σε αρκετά έντυπα των ομάδων αυτών δημοσιεύεται απόσπασμα του Εμπεδοκλή, το όποιο στηρίζει την ολιστική τοποθέτηση τους έναντι του κόσμου: Το ένα σχηματίσθηκε από το πολλαπλό. Σε μια άλλη στιγμή, χωρίστηκε κι απ' το ένα εξήλθε το Πολλαπλό. (Ελληνική Φλόγα, τευχ. 4/1995, τελευταία εσωτερική σελίδα). Εδώ, δεν μας λέει, βεβαίως πώς βρέθηκε ήδη να υπάρχει το πολλαπλό. Επίσης, δημοσιεύεται ποίημα του Jordano Bruno με τίτλο: "Έν το Παν", το όποιο καταλήγει: Αγαθό το Παν. Εν το Παν. Το υπέρτατο, συνοδεύοντάς το με την παράσταση του ουροβόρου όφεως, ο όποιος στο κέντρο έχει την φράση εν το Παν (Ελληνική Φλόγα τεύχος 2/1995 τελευταία εσωτερική σελίδα, τεύχος 4/1995 σ.5).
Σε άλλο περιοδικό διαβάζομε υπό τον τίτλο: "Η επανένωση με το Ένα", τα εξής: Κάθε άνθρωπος έχει την δυνατότητα να προβιβάσει το Είναι του σε Θεό. Και αυτό επειδή αντιπροσωπεύουμε όλοι μας ένα μικρό απειροελάχιστο κομμάτι της Πρωταρχικής Ιδέας (Διιπετές τεύχος 1/1991, σελ. 6).
Στο ίδιο περιοδικό με τίτλο Περί Δημιουργίας διαβάζομε: Ένα από τα πλέον εξωφρενικά ζητήματα που έχουν τεθεί από τους μονοθεϊστές σε όλη την διάρκεια της ύπαρξης τους, είναι αυτό της δημιουργίας του Κόσμου από τον Θεό... Εμείς ως αυτόφωνοι άνθρωποι και γνώστες των περιβαλλόντων πραγμάτων, αρνούμεθα κατηγορηματικά να δεχθούμε αυτή την άποψη... Αποδεικνύεται για άλλη μια φορά η πολύ μεγάλη αλήθεια της Θεογονίας των προγόνων μας, η οποία θέτει τους θεούς εντός του κόσμου και όχι εκτός αυτού.... και καταλήγει: ...Προβάλλει ξεκάθαρη η Ελληνική απάντηση απ' τα βάθη των αιώνων: τον κόσμο τούτο που είναι ίδιος για όλους, μήτε θεός, μήτε άνθρωπος τον δημιούργησε.
Μα υπήρχε πάντα, είναι και θα συνεχίζει να είναι, φωτιά αιώνια και ζωντανή που ανάβει με μέτρο και σβήνει με μέτρο (σημείωση δική μας: χωρίς να μας λέει ποιος καθορίζει το μέτρο αυτό) Διιπετές τεύχος 6/1994 πίσω εξώφυλλο).
Τις ίδιες δοξασίες βρίσκομε σε ομιλία του δικηγόρου παρ' Αρείω Πάγω Παν. Θαλλάση, δημοσιευμένη στην εφημερίδα Ελληνική Αγωγή (σε συνεργασία με Ε. Μ. Πολυτεχνείο) όπου, μιλώντας για τα Ελληνικά Μυστήρια, υποστηρίζει ότι η ανθρώπινη συνείδηση με την βοήθεια των δυνάμεων του ανθρωπίνου πνεύματος μπορεί να έλθει δια του Απόλλωνα σε ταύτιση με το απέραντο θείο, συμβολιζόμενο με την Μεγάλη Μητέρα Ρέα - Γη.... (Ελληνική Αγωγή, φ.4/1996 Ποσειδών - Δεκέμβριος, σ.3, πρβλ. και Κουτουλά Διαμ. Μονοθεϊσμός και Δωδεκάθεον. Δαυλός 134/1993 σελ. 7763 κ.έξ., Ποσειδών -Δεκέμβριος 1996, και επιστολή αναγνωστών στο Διιπετές, τ. 13/1995, σελ.34).
Τέλος, στο περιοδικό Διιπετές, υπό τον τίτλο Μιλάμε υπέρ της Αρχαίας Ψυχής υπογραμμίζεται: ...ήταν φυσιολατρευτική: έβλεπε δηλαδή το θείο να ενυπάρχει μέσα σε όλες τις εκδηλώσεις της Φύσης... σεβόταν την ποικιλία των θρησκευτικών μύθων, συμβόλων και άπειρων μορφών του θείου, θεωρώντας τις τελευταίες σαν φυσικό αποτέλεσμα της διάχυσης του θείου μέσα στις αμέτρητες λειτουργίες και εκδηλώσεις της Φύσης (τεύχος 15/1996 εσωτερική σελίδα οπισθόφυλλο).
Είναι σαφές, λοιπόν, ότι η νεοεποχίτικη δοξασία της ολιστικής θεωρήσεως του κόσμου αποτελεί την κεντρική θεωρητική δάση της νεοειδωλολατρίας. Δεν διαφέρει σε τίποτε από τον απόλυτο μονισμό των αποστόλων της Νέας Εποχής, του Fritjof Capra ή του George Trevelyan και όλων των άλλων πολυωνύμων ομάδων της Νέας Εποχής, όπου ο θεός δεν εκλαμβάνεται ως πρόσωπο, αλλά ταυτίζεται με την Ψυχή Ολότητα ή το Παγκόσμιο ή Συμπαντικό Πνεύμα, το οποίο είναι η ζώσα ενέργεια (Πρβλ. π. Ά. Αλεβιζόπουλου, Διαλογισμός ή Προσευχή, σ. 67-77).
Σε άλλα σημεία των κειμένων των ρευμάτων αυτών ομολογείται η θεοποίηση της Φύσεως και μάλιστα της Φύσεως ως αυτογέννητης, αιώνιας και γενέτειρας όλων των θεών. Διαβάζουμε σε περιοδικό: Αντίθετα από τις λεγόμενες μονοθεϊστικές θρησκείες, η ελληνική κοσμοαντίληψη, όπως και οι άλλες αυτόχθονες προχριστιανικές λατρείες ολόκληρου του πλανήτη, δεν θεωρεί τη Φύση δημιούργημα εκ του μηδενός κάποιου απολυταρχικού θεού που βρίσκεται έξω από αυτήν, αλλά τουναντίον αυτογέννητη, αιώνια και γενέτειρα όλων των θεών, οι όποιοι είναι συμπαντικές δυνάμεις και ενέργειες που υπακούουν στους αιώνιους και αναλλοίωτους Νόμους της. Κατ' εξαίρεση για εμάς τους Έλληνες, οι θεοί μας εκτός από φυσικές δυνάμεις και ενέργειες είναι επίσης και ιδέες, δηλαδή υπαρκτές θείες οντότητες που απλώς προσλαμβάνονται από τον ανθρώπινο νου: Ελευθερία, Δίκη, Ειρήνη, Αρμονία, Ευνομία κ.ο.κ. (Διϊπετές Ποιοί είμαστε, Η κοσμοαντίληψη μας, σ.2, Πρβλ. Ελληνική Αγωγή, φ.4/ Δεκέμβριος 1996).
Για τους νεοειδωλολάτρες η Γαία είναι ένα ζωντανό ον. Είναι η θεά που επιστρέφει μετά από χιλιάδες χρόνια και διεκδικεί τον αρχικό της θρόνο στον κόσμο και στις ψυχές των ανθρώπων. Οι τελετουργίες μας είναι μια επίκληση στο πνεύμα της γης και μία ώθηση για πνευματική αφύπνιση (Δήλωση στο περιοδικό Θησαυρός 5.11.91 σελ. 35).
Γι' αυτό για να σωθεί η Φύση σήμερα από την οικολογική καταστροφή είναι άμεση ανάγκη να στραφούμε στη λατρεία της Φύσης.... ...διότι μια Οικουμένη που μαστίζεται από τα γιγάντια οικολογικά προβλήματα έχει άμεση ανάγκη από τη λατρεία της Φύσης και όχι από ξεπερασμένες δοξασίες -ανυπόστατες φιλοσοφικά αλλά πανίσχυρες οικονομικά- που διδάσκουν το μίσος έναντι στη Φύση, στην κάθε της όψη, μορφή και εκδήλωση. Η Μάνα-Γη, η Γη-Μήτηρ, η Δήμητρα θα σωθεί μονάχα από εκείνους που θα την αγαπήσουν σαν μητέρα και θα την λατρέψουν ως θεά. (Τρίτο Μάτι, Μάριου Βερέττα, ένθετο σελίς 3, Όκτ. 1997).
Η Φύση εδημιούργησε τους θεούς και όχι ο Θεός την φύση. Ο αληθινός Θεός είναι ανύπαρκτος: Είμαστε Έλληνες, και οι Έλληνες οι πραγματικοί δεν πιστεύουν σε κανένα δικτατορικό υπερκόσμιο όν, πόσο μάλλον όταν αυτό είναι από πάνω και σκεπτομορφικό, ήτοι ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ, όπως είναι οι εβραιογεννείς Γιαχωβάς και Σατανάς (Διιπετές, τεύχος 6, σ.28). Δηλαδή εδώ βρισκόμαστε πλέον σε κατάσταση πλήρους αθεΐας, η οποία ξεκινά από την προϋπόθεση της ανυπαρξίας προσωπικού θεού, στη θέση του Οποίου, ως δημιουργική Αρχή υπήρξε η ίδια η Φύση ή και το χάος: Το χάος είναι η δημιουργική αρχή των Όντων... δηλ. ο άναρχος και ανεξέλεγκτος δυναμισμός ο κενός οντολογικά... (από επιστολή δημοσιευμένη στο Διϊπετές τεύχος 13/1995 σ.33). Εν Αρχή λοιπόν υπήρξε το δημιουργικό Αχανές. Ούτε ο Γιαχβέ, ούτε και κανένας άλλος συμπαντικός μαστροχαλαστής. (Διιεπετές τεύχος 6/1994, σ. 12, Πρβλ. και Ε. Μπεξή, Ελληνική Κοσμολογία και Π. Διαθήκη, Δαυλός 137/1993, σ.7949).
Είναι λυπηρόν οι φάσκοντες είναι σοφοί να επιστρέφουν στην μωρίαν που ο σκεπτόμενος και φιλοσοφών άνθρωπος απέρριψε προ δύο χιλιετηρίδων. Και οι σύγχρονοι νεοειδωλολάτρες μετήλλαξαν την αλήθειαν του Θεού εν τω ψεύδει και εσεβάσθησαν και ελάτρευσαν τη κτίσει παρά τον κτίσαντα (Ρωμ. α' 22-25).
Σε συνέντευξη που δίνει στο νεοειδωλολατρικό περιοδικό Διϊπετές ο εκπρόσωπος της Μεγάλης Εθνικής Εκκλησίας των Ελλήνων διαφαίνονται όλες οι θεωρητικές βάσεις του ρεύματος αυτού. Έκτος των άλλων, βρίσκουμε σ' αυτό αποκρυφιστικές και πνευματιστικές διδασκαλίες και μαγικές δοξασίες, όπως αυτές με τα μάρμαρα των αγαλμάτων των θεών, τα όποια, λένε, έφτιαχναν από μάρμαρο γιατί το μάρμαρο έχει την ιδιότητα με την καθιέρωση να εγκλωβίζει μέσα του την ενέργεια του απεικονιζόμενου Θείου.
Ακόμη βρίσκομε πολλές πληροφορίες για τις θέσεις οικοδομήσεως των ειδωλολατρικών ναών, οι όποιοι ήσαν, δήθεν, συσσωρευτές μαγνητισμού, για τα στοιχεία της Φύσεως, την ειμαρμένη κ.ά. (Διιπετές τεύχος 4/1993, σ.22 και έξης).
Ό εκπρόσωπος της ΜΕΕΕ, παρουσιάζοντας ένα βιβλίο με τίτλο Επιστήμη των Δονήσεων υποστηρίζει ότι υπάρχει ένα απόκρυφο όνομα του Διός, το όποιο αν προφερθεί με το σωστό τόνο και συντονιστεί με το ανθρώπινο νευρικό σύστημα, σου δίνει ένα ακαριαίο πλήγμα πίσω εδώ στον άτλαντα, στο νεύρο, και πέφτεις νεκρός (Διϊπετές, τ.4/1993, σελ.25, οι υπογραμμίσεις δικές μας).
Ένα άλλο χαρακτηριστικό γνώρισμα της νεοειδωλολατρίας, που την συνδέει με την Νέα Εποχή, είναι η έλλειψη διακρίσεως μεταξύ καλού και κακού: Δεν πιστεύουμε στην Εβραιοχριστιανική δυαδικότητα (Διϊπετές, τ.4/1993, σ.9 και 29). Η προσπάθεια μας είναι... να ξεφύγουν κάποτε (οι άνθρωποι) από τον διπολισμό των εννοιών Καλό και Κακό... (αυτόθι, σελ. 30. Πρβλ. και τ.6/1994, σελ. 27).
Στην προσπάθεια να γίνει πλήρης ο διαχωρισμός και το ξεκαθάρισμα μεταξύ Χριστιανισμού και νεοειδωλολατρίας καθιερώνεται νέο αρχαίο ελληνικό ημερολόγιο, δηλ. παγανιστικό με σεληνιακούς μήνες, με νέο τρόπο αριθμήσεως των ετών και με αρχαία ονόματα των μηνών, π.χ. Θαργηλίων (Μάιος) του 1993 ΜΑΧΧ (Μετά την Απαρχή της Χριστιανικής Χρονολογίας), ή Ανθεστηρίων, Γαμήλιων, Μουνιχιών (Διϊπετές, τ.4/1993), Βοηδρομιών (Σεπτέμβριος) (Ελληνική Αγωγή φ.7), Ελαφοβολιών (Μάρτιος) κ.λ.π.
Επίσης προτείνονται και άλλοι τρόποι χρονολογήσεως όπως: Μαιμακτηριών, Β' έτους της 692ης Ολυμπιάδος (Διϊπετές, 6/1994) ή 27 Ιουνίου 1995 μ.Α.Τ. (μετά Απολλώνιον Τυανέα (Διϊπετές 13/1995, σ. 14) ή προτείνεται η χρονολόγηση με αρχή τις Ολυμπιάδες, π.χ. 2769 από πρώτης Ολυμπιάδος, αντί του 1993 (Διϊπετές 4/1993, σ.6) Παράλληλα γίνεται προσπάθεια για εκτύπωση Φυσικού Άστρο-Ηλιακού Ημεροδείκτη (1993 Μεγάλο Παγανιστικό Ημερολόγιο, εκδόσεις Στύγα. Βλέπε Διϊπετές τ.4/1993, σ. 15 και άρθρο στο περιοδικό Marie Claire, Δεκέμβριος 1991, Ειδωλολάτρες στην Ελλάδα του 1991, σ.190).
Κλείνοντας και αυτό το κεφάλαιο θέλω να προσθέσω ότι μέσα στα διάφορα περιοδικά δίδονται και πρακτικές οδηγίες στους οπαδούς για το πως να κτίζονται οι ναοί και οι βωμοί για τις θυσίες και ποιος πρέπει να είναι ο προσανατολισμός τους· τι λιβάνια και από ποιες ουσίες να χρησιμοποιούν, και τι προσευχές να απευθύνουν προς το Δωδεκάθεον, μερικές φορές κάκιστες απομιμήσεις χριστιανικών ύμνων.
Παροτρύνονται επίσης οι οπαδοί να επισκέπτωνται τα ερείπια των αρχαίων ναών, όχι τουριστικά, αλλά για να τα καθαρίζουν, να τα στολίζουν με άνθη και να προσεύχωνται σ' αυτά, να στολίζουν τους βωμούς των προγόνων μας με άνθη και πήλινα γεμάτα προσφορές (όσπρια, γάλα, κρασί, μέλι) και αναθήματα... (Διϊπετές τ. 13/1995, σ.18, Μοίρα τ.1/1993, σ.9 εξ. Διϊπετές 15/1996, σ.24 εξ.).
Τέλος προωθείται η επάνοδος στην αποτέφρωση των νεκρών σαν πράξη Εξελληνισμού και αξιοπρέπειας (Αποτέφρωση; Επάνοδος στις προγονικές παραδόσεις, Ελληνική Φλόγα τ.5). Μάλιστα εκυκλοφόρησαν και έντυπο για την συλλογή υπογραφών προς καθιέρωση της αποτεφρώσεως.
Ζ'

Διαπιστώσεις - Συμπεράσματα

Ένα νέο φαινόμενο μπαίνει τα τελευταία χρόνια στη ζωή των Ελλήνων: η εμφάνιση της αρχαιολατρίας ή νεοειδωλολατρίας. Βεβαίως, παρόμοια φαινόμενα κατέγραψε η ιστορία και στο Βυζάντιο, λίγο πριν την Άλωση, στις μέρες του Πλήθωνα. Όμως η σύγχρονη μορφή της νεοειδωλολατρείας είναι ένα ειρωνικό μειδίαμα ή η γνώμη ότι δεν πρέπει να ασχολείται κανείς με τέτοια πράγματα· υπάρχουν σοβαρότερα. Ή ακόμη βλέπουμε τους οπαδούς του νεοεποχίτικου αυτού ρεύματος σαν αθεράπευτους νοσταλγούς ενός ενδόξου παρελθόντος χωρίς επιστροφή.
Μια τέτοια αντιμετώπιση είναι ποιμαντικά εσφαλμένη και ασφαλώς δηλώνει άγνοια των νέων δεδομένων, της εκτάσεως και του μεγέθους του προβλήματος. Αντίθετα από ό,τι νομίζεται, η νεοειδωλολατρεία στις μέρες μας σαγηνεύει και θα πλανήσει πολλές ψυχές και μάλιστα νέων ανθρώπων, διότι η νεοποχίτικη αυτή ιδεολογία στοχεύει στην εθνική υπερηφάνεια.
Το σύνθημα ότι όλες οι θρησκείες είναι καλές, ο Θεός είναι ένας και ο ίδιος παντού, που καλλιεργείται ευρύτατα από τα ρεύματα της Νέας Εποχής, έχει οδηγήσει τον σύγχρονο άνθρωπο να μη μπορεί να διακρίνει εύκολα τον Αληθινό Θεό από τους ψευδείς θεούς- τα είδωλα. Άλλωστε ο σύγχρονος άνθρωπος ανύψωσε σε λατρεία την θεραπεία της επιστήμης και της τεχνολογίας και έτσι κατήντησε να είναι στην πράξη πιο ειδωλολάτρης από τους αρχαίους ειδωλολάτρες.
Είναι αυτό που ο μακαριστός π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος εχαρακτήριζε σαν θρησκεία εκκοσμίκευσης. Όπως σημειώνει σύγχρονος διανοούμενος ο αστικός πολιτισμός - στη βάση του καταναλωτικός - είναι ουσιαστικά πιο ειδωλολατρικός από την αρχαιοελληνική πολυθεΐα. Ο ίδιος συμπληρώνει ότι η προσπάθεια (της επαναβιώσεως της ειδωλολατρίας) αποκτά ιδιαίτερη σημασία, αφού εμφανίζεται συνυφασμένη με το αίτημα ανεύρεσης ή βίωσης της γνήσιας Ελληνικότητας. Συγκεκριμένα η ειδωλολατρία θεωρείται το πλέον εναρμονισμένο με τον Ελληνισμό θρησκευτικό σύστημα (Β. Μπακούρου, Θα μπορούσε να αναβίωση σήμερα η αρχαία Ελληνική θρησκεία; Τρίτο Μάτι, Οκτώβριος 1997, σελ. 22).
Στην προσπάθεια όμως αυτή της Ελληνικής νεοειδωλολατρίας για την δήθεν ανεύρεση της Ελληνικής γνησιότητας διαπιστώνεται το έξης παράδοξο: γίνεται ένα τεράστιο ιστορικό άλμα από την αρχαιοελληνική πραγματικότητα στην σύγχρονη εποχή και αποσιωπάται ή παραβλέπεται, εκ μέρους των νεοειδωλολατρών, ή απορρίπτεται μετά βδελυγμίας η χιλιετής Βυζαντινή περίοδος. Και τίθεται το ερώτημα: Γιατί αυτή η προκατειλημμένη, αντιϊστορική, αντιεπιστημονική, και κατά βάθος ανθελληνική συμπεριφορά; Μήπως η Βυζαντινή περίοδος δεν είναι βασικό και μάλιστα μακρόχρονο τμήμα της ιστορίας του Ελληνικού Έθνους; Μήπως οι Βυζαντινοί μας πρόγονοι της Άγιά-Σοφιάς και της Αλώσεως, των Κομνηνών και των Παλαιολόγων δεν ήσαν Έλληνες;
Μήπως άραγε συμπλέομε με τις κατά καιρούς εμφανιζόμενες παρόμοιες ξένες, ανθελληνικές και αυθαίρετες τοποθετήσεις; Μήπως οι Βυζαντινοί Έλληνες, μέσα στα πλαίσια των πολιτισμικών ανακατατάξεων, μιας ολόκληρης χιλιετίας δεν είχαν το δικαίωμα επιλογής στο θρήσκευμα, αποποιούμενοι τους μύθους της ειδωλολατρίας;
Ή μήπως η αρχαιοελληνική θρησκεία, την οποία δήθεν επαναβιώνουν οι νεοειδωλολάτρες, ήταν αμιγώς ελληνική και γηγενής, απηλλαγμένη συγκριτιστικών διεργασιών μεταξύ της ελληνικής ειδωλολατρίας και των λοιπών θρησκευτικών μορφών της ανατολικής Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής και των κατακτήσεων του Μ. Αλεξάνδρου; Περίεργο κι όμως αληθινό: οι νεοειδωλολάτρες συμπατριώτες μας με ένα παράλογο άλμα αναζητούν μόνον τους παππούδες τους και αρνούνται τους πατέρες τους;
Μεταξύ των πολλών δημοσιευμάτων στο θέμα αυτό περιορίζομαι στα όσα γράφει σε κύριο άρθρο του περιοδικού Δαυλός ο ιδιοκτήτης του: εδώ και 17 περίπου αιώνες ο Ελληνισμός δεν έδωσε τίποτε που να γίνη παγκόσμιο και πανανθρώπινο..., αντίθετα, υπήρξε μια δισχιλιετής νόθευση, αλλοίωση και εκτροπή του Ελληνισμού, η ιστορική αφαία του... (Δαυλός, τ. 15 4, Οκτώβριος 1994).
Στο Βυζάντιο, κατ' αυτόν, τα πολιτικά και ιδεολογικά του στοιχεία μέχρι λίγο προ της Αλώσεως ήταν κατά το πλείστον όχι απλώς ξένα προς κάθε Ελληνικό, αλλά και αποδεδειγμένα έπαιξαν τον ρόλο του ιστορικού εξολοθρευτή και διακόπτη της τυπικής ελληνικής συνέχειας (Δαυλός, τ. 135, Μάρτιος 1993). Αυτά γράφει ο Δαυλός παραθεωρώντας ολόκληρη την Ελληνική γραμματολογία και τον ελληνόψυχο πολιτισμό της μακράς Βυζαντινής περιόδου.
Και όμως, τα έθνη επιβιώνουν διαχρονικά. Και η ελληνικότητα του Έθνους μας, έτσι όπως προβάλλεται στα πλαίσια της νεοειδωλολατρικής αναβιώσεως είναι ασφαλώς ακρωτηριασμένη από ένα σημαντικό τμήμα της, αφού εξοστρακίζεται απ' αυτή ο Βυζαντινός πολιτισμός, που είναι γέννημα δικό της. Η πορεία του Ελληνικού Έθνους περνά ιστορικά και υποχρεωτικά μέσα από το Βυζάντιο.
Είναι δε απορίας άξιο ότι σ' αυτή την προσπάθεια συμπλέουν οι Έλληνες νεοειδωλολάτρες με τους δυτικούς στοχαστές, οι όποιοι πρώτοι τόνισαν ως αναγκαιότητα για την δήθεν επανασύνδεση των νεοελλήνων με την Αρχαιότητα την αποτίναξη της Ορθόδοξης Εκκλησίας και την εγκόλπωση της ειδωλολατρίας (π.χ. Charles de Mouy) (Β. Μπακούρου, έθν. άνωτ. Σέλ. 22).
Είναι φανερό ότι ο κύριος λόγος αυτού του βιασμού της ιστορίας είναι η προσπάθεια να αποξενωθή ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός από τα κύρια ερείσματα του, δηλαδή κατόρθωσε το θαύμα της εναρμονίσεως της Χριστιανικής Αλήθειας και της Ελληνικής γλώσσας και σοφίας δια των Ελλήνων Πατέρων της Βυζαντινής περιόδου.
Γι' αυτό θα μπορούσαμε να πούμε ότι η προσπάθεια των Ελλήνων νεοειδωλολατρών είναι αντιιστορική και προκρουστική, εξωπραγματική και άκρως ουτοπική, αφού μάλιστα επιδιώκει να επιβληθή στο λαό σαν μορφολογικό κατασκεύασμα λογίων παγανιστών και δεν έχει ερείσματα στα βιώματα, όχι μόνο του Ελληνικού λαού, αλλά και του ευρωπαϊκού πολιτισμού γενικώτερα που θεμελιώνονται στην Χριστιανική αντίληψη περί Θεού και κόσμου.
Παρ' όλα ταύτα, η Εκκλησία οφείλει να δει την αναβίωση αυτή σαν πηγή συγχύσεως και να λαβή τα μέτρα που απαιτούνται για την σωστή και έγκαιρη ενημέρωση και την περιφρούρηση του Ορθοδόξου Πληρώματος. Εξ άλλου, πολλά προβλήματα, όμοια μ' εκείνα που παρουσιάζονται με την δραστηριότητα όλων των παραθρησκευτικών ρευμάτων της Νέας Εποχής, μπορούν να δημιουργηθούν από την αναβίωση του νεοειδωλολατρικού φαινομένου. Και μεταξύ αυτών είναι ασφαλώς η συνοχή της ελληνικής οικογενείας και της ελληνικής κοινωνίας, οι βάσεις της ελληνικής παιδείας και του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Από την μελέτη των κειμένων των νεοειδωλολατρών και τις εμφανίσεις νεοειδωλολατρών-αρχαιολατρών, που όλο και πληθαίνουν σε περιοδικά, εφημερίδες, σεμινάρια, ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς, ομιλίες ή πολιτιστικές εκδηλώσεις, εξάγεται αβίαστα η διαπίστωση ότι επιδιώκεται η ανατροπή των θεμελιωδών βάσεων και των ηθικών αξιών, πάνω στις όποιες εδράζεται η κοινωνική συνοχή και η πολιτιστική πρόοδος, ο Ελληνισμός και Ευρωπαϊκός πολιτισμός γενικότερα.
Ο Νόμος της Αγάπης που για τους Χριστιανούς είναι η πεμπτουσία της ζωής και της ανθρώπινης συμπεριφοράς, υποβαθμίζεται από τους νεοειδωλολάτρες και στην θέση της κηρύσσεται η Δίκη (δικαιοσύνη- υπό ποία άραγε έννοια). Ο Εβραιοχριστιανισμός, (δηλώνει εκπρόσωπος της νεοειδωλολατρίας), έχει σαν πρώτιστο ιδανικό του την Αγάπη, κι όταν λέμε Αγάπη εννοούμε ένα συναίσθημα που δεν έχει Μέτρο, ούτε Λογική, είναι δηλαδή Ά-μετρο και Ά-λογο, ενώ εμείς αντιθέτως είχαμε την Δίκη (δικαιοσύνη) σαν πρώτιστο ιδανικό μας (ΜΕΕ, Διϊπετές, τ.4, σελ. 26-27).
Ακόμη, η περί καλού και κακού γενικά αντιχριστιανική αντίληψη των ρευμάτων αυτών, δηλαδή η καθαρά νεοεποχίτικη διδασκαλία ότι δεν υπάρχει διαφορά-διάκριση μεταξύ καλού και κακού, μπορεί να προκαλέσει συγχύσεις, ουσιώδεις κοινωνικές αλλαγές ή και κοινωνικές συγκρούσεις. Η αντίστροφη αυτή ηθική εκτός από τα κείμενα τους, διαφαίνεται και στον ελευθεριάζοντα τρόπο συμπεριφοράς κατά τις φυσιολατρικές ή άλλες νεοπαγανιστικές λατρευτικές εκδηλώσεις τους.
Περαιτέρω, η συγκριτιστική προσπάθεια, όπου αυτή υπάρχει, στην ανάμειξη ειδωλολατρικών και χριστιανικών παραδόσεων και εθίμων (π.χ. αναστενάρια, θυσίες ζώων-ταύρων, ή άλλοι τρόποι εκχύσεως αίματος) ή η συμβολική και μυστική τάχα ερμηνεία χριστιανικών διδασκαλιών και μυστηριακών λατρευτικών πράξεων, μπορούν να προκαλέσουν αλλοίωση του Ορθόδοξου φρονήματος και νόθευση της Χριστιανικής Αλήθειας με δεισιδαιμονίες και ποικίλα μυθεύματα.
Η θέση μας αυτή θα δεχθή βεβαίως σφοδρή επίθεση, καθόσον ο σύγχρονος Έλληνας σε ανησυχητικό βαθμό έχει μάθει να θεωρεί καλό ό,τι του αρέσει σύμφωνα με την νεοεποχίτικη αντίληψη.
Για όλους αυτούς τους λόγους η προσπάθεια για την επιστροφή στην παλιά εκείνη πλάνη της ειδωλολατρίας πρέπει να εκληφθεί ως οπισθοχώρηση σε πρωτόγονες μορφές πολυθεΐας και πνευματικής άγνοιας. Για να χρησιμοποιήσω, ανάλογα προσαρμοσμένους, τους λόγους του Απ. Πέτρου: «Εάν, αφού απέφυγαν τα μιάσματα του κόσμου δια της επιγνώσεως του Κυρίου και Σωτήρος Ιησού Χριστού, πάλιν εμπλέκονται εις αυτά και νικώνται, τότε τα τελευταία των έχουν γίνει χειρότερα από τα πρώτα. Θα ήτο καλύτερον γι' αυτούς να μην είχαν γνωρίσει τον δρόμον της δικαιοσύνης παρά, αφού τον εγνώρισαν, να στρέψουν τα νώτα προς την αγίαν εντολήν, που τους παραδόθηκε. Εις αυτούς εφαρμόζεται η αληθινή παροιμία: Σκύλος που επέστρεψε εις το δικό του ξέρασμα και χοίρος, μετά το λούσιμο, κυλίεται πάλιν στο βούρκο» (Β' Πέτρ. β' 20-22).
Ο σπερματικός λόγος του Θεού με σαφήνεια διεμήνυσε στον τιμώμενο ιδιαιτέρως από τους νεοειδωλολάτρες Ιουλιανό τον παραβάτη, δια του μαντείου των Δελφών: Χαμαί πέσε Δαίδαλος αυλά. Ουκέτι Φοίβος έχει καλύβαν, ου μάντιδα δάφνην, ου παγάν λαλέουσαν. Απέσβετο και λάλον ύδωρ.
Οι Μεγάλοι σοφοί της φυλής μας Σωκράτης Πλάτων και Αριστοτέλης, υπέδειξαν τον Ένα Θεό και εισήλθαν στον μονόδρομο της μονοθεΐας. Ασφαλώς εμείς οι νεοέλληνες, όσο και αν είμαστε υπερήφανοι για το ένδοξο και λαμπρό αρχαιοελληνικό παρελθόν μας, δεν θα επιστρέψωμε στην προ αυτών σκοτεινή περίοδο της ειδωλολατρίας. Πάσα περαιτέρω, προσπάθεια για επαναβίωση της λατρείας των ειδώλων πρέπει να ερμηνευθή μόνον ως αυτονόμηση του ανθρώπου από τον Αληθινό Θεό και πάσα προσφορά λατρείας στα είδωλα ως πράξη δαιμονική, καθόσον α θύει τα έθνη, δαιμονίοις θύει και ου Θεώ (Α Κορ. ι' 20).
Ο εκπρόσωπος της Μεγάλης Εθνικής Εκκλησίας των Ελλήνων, σε συνέντευξη του δηλώνει: Η Μυθολογία και η Φιλοσοφία δεν είναι τίποτε άλλο παρά αυτή η πραγματικότητα, κλειδωμένη όμως και με το κλειδί πεταγμένο κάπου στην θάλασσα. Κι εμείς πρέπει ν' αναζητήσουμε αυτό το κλειδί για να μεταβούμε συνέχεια και στον Υπερφυσικό (Διϊπετές, τ.4, σελ.29).
Βεβαίως, για το κατά πόσον η Μυθολογία και το θρησκευτικό της περιεχόμενο, δηλαδή η πολυθεϊκή ειδωλολατρία, είναι η πραγματικότητα, ας μας επιτραπεί να πούμε ότι αυτό είναι πεποίθηση μόνον των ιδίων των οπαδών της ΜΕΕΕ. Εκείνο όμως που δεν μπορούν να αντιληφθούν είναι ότι το κλειδί είναι πεταγμένο κάπου στη θάλασσα, και η αναζήτηση του είναι μια ματαιοπονία.
http://1myblog.pblogs.gr/2011/01/nea-epohh-kai-arhaiolatreia-neopaganismos.html