Κυριακή 31 Ιουλίου 2011

Ο Όσιος Ευδόκιμος ο Δίκαιος

Ο Όσιος Ευδόκιμος γεννήθηκε στη Καππαδοκία και έδρασε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Θεόφιλου (829 - 842 μ.Χ.). Οι γονείς του Βασίλειος και Ευδοκία ήταν άνθρωποι πλούσιοι και ευσεβείς. Η ορθόδοξη οικογένειά του τον ανέθρεψε σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου και γρήγορα ο Ευδόκιμος διακρίθηκε για το ήθος και τις αρετές του.
Ο ηθικός βίος του και η φιλάνθρωπη δράση του εκτιμήθηκαν από τον αυτοκράτορα Θεόφιλο, ο οποίος τον διόρισε στρατοπεδάρχη της Καππαδοκίας αρχικά και αργότερα όλης της αυτοκρατορίας. Κατά την τέλεση των καθηκόντων του ο Ευδόκιμος ήταν πάντα δίκαιος και ταπεινόφρων, ενώ δεν σταμάτησε στιγμή να επιδίδεται στο φιλάνθρωπο έργο του.
Ενώ βρισκόταν στο 33ο έτος της ηλικίας του ο Ευδόκιμος προσβλήθηκε από βαριά σωματική ασθένεια. Όταν παρέδωσε το πνεύμα του στο Κύριο, η χριστιανική κοινότητα βυθίστηκε σε θλίψη και ενταφίασε το τίμιο σώμα του ευλαβώς.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ἐκ γῆς ὁ καλέσας σε, πρὸς αἰωνίους μονάς, τηρεῖ καὶ μετὰ θάνατον ἀδιαλώβητον, τὸ σῶμά σου, Ἅγιε, σὺ γὰρ ἐν σωφροσύνῃ, καὶ σεμνῇ πολιτείᾳ, μάκαρ ἐπολιτεύσω, μὴ μολύνας τὴν σάρκα· διὸ ἐν παῤῥησίᾳ Χριστῷ, πρέσβευε σωθῆναι ἡμᾶς.

Κοντάκιον
Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Ἡ σεπτή σου σήμερον, ἡμᾶς συνήθροισε μνήμη, ἐν τῇ θείᾳ λάρνακι, τῶν ἱερῶν σου λειψάνων· πάντες οὖν, οἱ προσιόντες καὶ προσκυνοῦντες, ἅπασαν, δαιμόνων βλάβην ἀποσοβοῦνται, καὶ ποικίλων νοσημάτων, λυτροῦνται τάχος μάκαρ Εὐδόκιμε.

Κάθισμα
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Εὐδοκιμήσας ἀγαθαῖς ἐργασίαις, ἐδοκιμάσθης ὡς χρυσὸς ἐν καμίνῳ, τοῖς πειρασμοῖς Εὐδόκιμε ἀοίδιμε· ὅθεν μετὰ θάνατον, ἀναβλύζεις πλουσίως, θαύματα ὡς νάματα, καὶ νοσήματα παύεις, ὑπὲρ ἡμῶν ἀεὶ ἐκδυσωπῶν, ὅπως πταισμάτων συγχώρησιν λάβωμεν.


Μεγαλυνάριον
Εὐδόκιμος πέφηνας τῷ Θεῷ, ἐν δικαιοσύνῃ, τὸν σὸν βίον διαδραμών· ὃ λαθὼν γὰρ ἔσχες, ἐγνώσθη μετὰ τέλος, Εὐδόκιμε θεόφρον, πρὸς θείαν αἴνεσιν.

Ο Άγιος Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας


Kήδευσιν ευρών νεκρικήν κρύπτη τάφω,
Kηδευτά νεκρού του κενώσαντος τάφους.

Ο Άγιος Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας ήταν ο κηδευτής του Δεσπότη Χριστού και απεβίωσε ειρηνικά. (Ματθ. κζ· 57, 59).

Ο Αχάριστος είναι πάντα λυπημένος

-Γέροντα, γιατί πολλοί άνθρωποι , ενώ τα έχουν όλα ,νιώθουν άγχος και στενοχώρια;
-Όταν βλέπετε έναν άνθρωπο να έχη μεγάλο άγχος, στενοχώρια και λύπη, ενώ τίποτε δεν του λείπει, να ξέρετε ότι του λείπει ο Θεός.
Όποιος τα έχει όλα, και υλικά αγαθά και υγεία, και, αντί να ευγνωμονή τον Θεό , έχει παράλογες απαιτήσεις και γκρινιάζει, είναι για την κόλαση με τα παπούτσια. Ο άνθρωπος, όταν έχη ευγνωμοσύνη, με όλα είναι ευχαριστημένος. Σκέφτεται τί του δίνει ο Θεός κάθε μέρα και χαίρεται τα πάντα. Όταν όμως είναι αχάριστος, με τίποτε δεν είναι ευχαριστημένος γκρινιάζει και βασανίζεται με όλα. Αν, ας πούμε, δεν εκτιμάη την λιακάδα και γκρινιάζει, έρχεται ο Βαρδάρης και τον παγώνει ...; Δεν θέλει την λιακάδα θέλει το τουρτούρισμα που προκαλεί ο Βαρδάρης.


-Γέροντα, τί θέλετε να πήτε μ' αυτό;
-Θέλω να πω ότι, αν δεν αναγνωρίζουμε τις ευλογίες που μας δίνει ο Θεός και γκρινιάζουμε, έρχονται οι δοκιμασίες και μαζευόμαστε κουβάρι. Όχι, αλήθεια σας λέω, όποιος έχει αυτό το τυπικό , την συνήθεια της γκρίνιας, να ξέρη ότι θα του έρθη σκαμπιλάκι από τον Θεό, για να ξοφλήση τουλάχιστον λίγο σ' αυτήν την ζωή. Και αν δεν του έρθη σκαμπιλάκι , αυτό θα είναι χειρότερο, γιατί τότε θα τα πληρώση όλα μια και καλή στην άλλη ζωή.

-Δηλαδή , Γέροντα, η γκρίνια μπορεί να είναι συνήθεια;
-Γίνεται συνήθεια, γιατί η γκρίνια φέρνει γκρίνια και η κακομοιριά φέρνει κακομοιριά. Όποιος σπέρνει κακομοιριά, θερίζει κακομοιριά και αποθηκεύει άγχος. Ενώ , όποιος σπέρνει δοξολογία, δέχεται την θεϊκή χαρά και την αιώνια ευλογία. Ο γκρινιάρης, όσες ευλογίες κι αν του δώση ο Θεός, δεν τις αναγνωρίζει. Γι' αυτό απομακρύνεται η Χάρις του Θεού και τον πλησιάζει ο πειρασμός τον κυνηγάει συνέχεια ο πειρασμός και του φέρνει όλο αναποδιές, ενώ τον ευγνώμονα τον κυνηγάει ο Θεός με τις ευλογίες Του.
Η αχαριστία είναι μεγάλη αμαρτία, την οποία ήλεγξε ο Χριστός. «Ουχ οι δέκα εκαθαρίσθησαν; οι δε εννέα πού», είπε στον λεπρό που επέτρεψε να Τον ευχαριστήση . Ο Χριστός ζήτησε την ευγνωμοσύνη από τους δέκα λεπρούς όχι για τον εαυτό Του αλλά για τους ίδιους, γιατί η ευγνωμοσύνη εκείνους θα ωφελούσε.



Πλούτος και ψυχή στη ζυγαριά

Ας υποθέσουμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια τεράστια ζυγαριά. Στη μια μεριά της είναι όλος ο κόσμος. Πλούτη, δόξες, μεγαλεία, απολαύσεις και ότι άλλο μπορείς να φανταστεί κανείς. Στην άλλη μεριά όμως της ζυγαριάς είναι μόνο μια ψυχή. Τα βάρη είναι άνισα. Κι' όμως η ζυγαριά θα γύρει προς το μέρος της ψυχής. Γιατί αδελφοί όλα τα αγαθά του κόσμου είναι φθαρτά, πρόσκαιρα, και μάταια. Σήμερα υπάρχουν, αύριο χάνονται. Ο εγωιστικός στραβισμός δεν βλέπει την μάταιη υπερβολική συγκέντρωση του υλικού πλούτου και παγιδεύεται..Είναι παγίδα ο πλούτος και φθείρει κατά ανάγκην το σώμα ,ενώ η ψυχή είναι άφθαρτη, αθάνατη, αιώνια. Γι' αυτό και δεν μπορεί να συγκριθεί με όλο τον κόσμο. Είναι ντροπή και αίσχος για μερικούς ''έξυπνους'' που χλευάζουν και μειώνουν μία ψυχή σε δημόσια θεάματα (κυρίως για την εξοικονόμηση χρήματος)κι ενίοτε σ' άλλες περιπτώσεις κρυφές και αθέατες. Επειδή λοιπόν η αξία της ψυχής είναι τόσο μεγάλη, γι' αυτό ήρθε ο Ιησούς Χριστός και πέθανε στο σταυρό και με το αίμα Του πλήρωσε για να σώσει τον άνθρωπο από την αμαρτία. Έχουμε και μεις μια πολύτιμη ψυχή. Και για μας πέθανε ο Ιησούς Χριστός. Ας ακούσουμε τη φωνή Του που μας καλεί να πάμε κοντά Του και να σωθούμε. «Επειδή τι ωφελείται άνθρωπος εάν τον κόσμον όλον κερδίσει την δε ψυχήν αυτού απωλέσει..» Σκέψου ότι και αν όλο τον κόσμο κερδίσουμε δεν θα μας ωφελήσει αν χάσουμε την ψυχή μας. Όσο είναι καιρός,και είναι τώρα καιρός ευσπρόδεκτος να δεχθούμε τον Ιησού Χριστό βοηθό μας και Σωτήρα μας για να μη χαθούμε σε δρόμους δύσβατους που οδηγούν στο γκρεμό και στο χάος..

Σάββατο 30 Ιουλίου 2011

Οι Άγιοι Σίλας, Σιλουανός, Επαινετός, Κρήσκης και Ανδρόνικος οι Απόστολοι

Ἐπαινετὸς Κρήσκης τε καὶ Σιλουανός,
Σίλας καὶ Ἀνδρόνικος, αἰνείσθων ἅμα.
Πέντ' ἔβαν ἐκ βιότου μύσται Θεοῦ ἐν τριακοστῇ.

Eις τον Σίλαν και Σιλουανόν.
Tους κήρυκάς σου Σιλουανόν και Σίλαν,
Σώτερ θανόντας, πώς ακηρύκτους λίπω;

Eις τον Eπαινετόν.
Σε αγαπητόν Παύλος ιστορεί μέγας,
Kαλών απαρχήν της Aχαΐας όλης.

Eις τον Kρήσκεντα και Aνδρόνικον.
Kρήσκης και Aνδρόνικος οι μύσται Λόγου,
Bλέπουσι νυν πρόσωπον του Θεού Λόγου.

Tέσσαρες εξέθανον μύσται Θεοίο εν τριακοστή.

Οι Άγιοι Σίλας, Σιλουανός, Επαινετός, Κρήσκης και Ανδρόνικος, ήταν πέντε από τούς εβδομήκοντα μαθητές του Κυρίου. Όλοι υπηρέτησαν το Ευαγγέλιο του Χριστού «εν κόπω και μόχθω, εν άγρυπνίαις πολλάκις, εν λιμώ και δίψει, εν νηστείαις πολλάκις, εν ψύχει και γυμνότητι» (Β' προς Κορινθίους, ία - 27). Δηλαδή, υπηρέτησαν τον Κύριο με κόπο και μόχθο, με αγρυπνίες πολλές φορές, με πείνα και δίψα στις μακρινές οδοιπορίες, με νηστείες, με ψύχος και γυμνότητα.
Ο Σίλας φυλακίστηκε μαζί με τον Παύλο στους Φιλίππους της Μακεδονίας (Πραξ. ιστ 25-39). Μετά από πολλούς μόχθους και αφού ακολούθησε τον Παύλο σε πολλές περιοδείες του, έγινε επίσκοπος Κορίνθου.
Ο Σιλουανός, από το αξίωμα του επισκόπου Θεσσαλονίκης, αγωνίσθηκε και βασανίστηκε για την πίστη του στον Κύριο. του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Ο Επαινετός, από το αξίωμα του επισκόπου Καρθαγένης, αγωνίσθηκε και βασανίστηκε για την πίστη του στον Κύριο.
Ο Ανδρόνικος αγωνίστηκε και βασανίστηκε για την πίστη του στο Ευαγγέλιο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Ο Κρήσκης, τέλος, έγινε επίσκοπος Καρχιδονίας και από την θέση αυτή μόχθησε και υπηρέτησε το Θείο Ευαγγέλιο.
Να σημειώσουμε εδώ ότι ο Άγιος Ανδρόνικος, εορτάζεται μαζί με την Αγία Ιουνία και στις 17 Mαΐου, ενώ η εύρεση των τιμίων λειψάνων του εορτάζεται στις 22 Φεβρουαρίου.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι, ὡς οὐρανοὶ λογικοί, τὴν δόξαν ἀστράψαντες, τοῦ κενωθέντος ἐν γῇ, συμφώνως ὑμνείσθωσαν, Κρήσκης Σιλουναὸς τέ, καὶ ὁ ἔνθεος Σίλας, ἅμα σὺν Ἀνδρονίκω, Ἐπαινετὸς ὁ θεόφρων Χριστὸν γὰρ ἰκετεύουσι, σώζεσθαι ἅπαντας.

Παρασκευή 29 Ιουλίου 2011

Ο Άγιος Καλλίνικος

Ο Άγιος Καλλίνικος κατάγονταν από την Κιλικία. Ήταν ευσεβής και ενάρετος και είχε σαν έργο ζωής την κατήχηση των εθνικών με σκοπό τη σωτηρία τους. Όταν έφθασε στην Αίγυπτο, φανατικοί ειδωλολάτρες εξεγέρθηκαν εναντίον του, τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στον ηγεμόνα Σακέρδωνα. Αυτός, υποκρινόμενος, έδειξε ότι λυπάται, και για να κάμψει το φρόνημα του Καλλινίκου, ανέφερε δήθεν περιστατικά πρώην γενναίων χριστιανών, που όταν αντίκρισαν τα σκληρά βάσανα, αρνήθηκαν την πίστη τους. Ο Καλλίνικος, αντιλαμβανόμενος την υποκρισία του ηγεμόνα, μειδίασε και του είπε: «Μην αναβάλλεις, έπαρχε, να λάβεις πείρα της δύναμης με την οποία ο Χριστός οπλίζει τους γνήσιους πιστούς Του. Γρήγορα ετοίμασε όλα σου τα κολαστήρια όργανα, φωτιά, ξίφη, τροχούς, μαχαίρια, μαστίγια και ό,τι άλλο σκληρό μαρτύριο έχεις. Όλα αυτά και άλλα περισσότερα και σκληρότερα βασανιστήρια ποθώ για την αγάπη του Χριστού». Πράγματι, ο έπαρχος τον μαστίγωσε σκληρά. Του φόρεσε παπούτσια, τα οποία είχαν καρφιά και τον ανάγκασε να τρέχει μέχρι την πόλη της Γάγγρας σε απόσταση ογδόντα στάδια. Έσκισε τις σάρκες του με σιδερένια νύχια και όπως ήταν μισοπεθαμένος, τον έδεσε πίσω από ένα άγριο άλογο, που τον έσυρε για πολλά χιλιόμετρα. Τόση ήταν η λύσσα του έπαρχου, που πρίν ο Καλλίνικος αφήσει την τελευταία του πνοή, τον έριξε μέσα στη φωτιά. Έτσι ένδοξα πήρε το στεφάνι του μαρτυρίου. Η δε σύναξη του γινόταν κοντά στην γέφυρα του Iουστινιανού, και κοντά σε κάποιο μέρος που λεγόταν Πετρίον.

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Κλῆσιν σύνδρομον, ἔχων τῷ βίῳ, νίκος καλλίστον, ἤρας ἐν ἄθλοις, καταλλήλως γεγονῶς ὁ προκέκλησαι, σὺ γὰρ καλῶς τὸν ἀγῶνα τελέσας σου, ὡς νικητὴς ἐδοξάσθης Καλλίνικε. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον
Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Τὰ ἄνω τερπνά, ἀξίως νῦν κεκλήρωσαι· Χριστοῦ γὰρ σφοδρῶς, τῷ πόθῳ πυρακτούμενος, τοῦ πυρὸς Καλλίνικε, δι᾽ αὐτοῦ ἀνδρείως κατετόλμησας· ᾧ καὶ νῦν παριστάμενος, μὴ παύσῃ πρεσβεύων, ὑπὲρ τῶν πάντων ἡμῶν.

Η Αγία Θεοδότη και τα τρία παιδιά της

Η Αγία Θεοδότη ήταν από τη Νίκαια και διακρινόταν για τη θερμότητα της ευσέβειας της. Έμεινε χήρα και αφοσιώθηκε στην ανατροφή των τριών παιδιών της, χωρίς να δώσει καμιά προσοχή στις προτάσεις δεύτερου γάμου. Με τη φιλόστοργη φροντίδα της, μεγάλωσαν οι γιοι της και αναδείχτηκαν παιδιά πιστά και με μεγάλη φρόνηση. Τα χρόνια όμως εκείνα, ήταν δύσκολα και επικίνδυνα. Η εικονομαχία ήταν στο αποκορύφωμα της. Η αγία Θεοδότη με τους γιους της, ήταν στην πρώτη τάξη των υπερμάχων αθλητών της Ορθοδοξίας. Εκείνη μεταξύ του γυναικείου κόσμου, αυτοί μεταξύ των συνομηλίκων τους, συμβούλευαν και διήγειραν κατά των άσεβων προσταγμάτων των εικονομάχων βασιλέων. Το καθήκον αυτό, έφερε μητέρα και γιους στο μαρτύριο, που το υπέστησαν με αξιοθαύμαστη καρτερία. Έτσι όλοι μαζί, πήραν τα αθάνατα στεφάνια, που παρέχει στους καλούς αθλητές ο αγωνοθέτης Θεός. Ναό στην Αγία Θεοδότη έκτισε ο αυτοκράτωρ Ιουστινιανός. (Η μνήμη της Αγίας Θεοδότης και των τριών παιδιών της επαναλαμβάνεται και την 22α Δεκεμβρίου με διαφορετικά βιογραφικά στοιχεία τα οποία όμως μοιάζουν με τα βιογραφικά στοιχεία που υπάρχουν στον ιστοχώρο της Εκκλησίας της Ελλάδος για την 29η Ιουλίου).

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.
Ὡς δῶρον ἐκλεκτόν, Θεοδότη θεόφρον, προσήγαγες Θεῶ, τοὺς ἐνθέους βλαστούς σου, σὺν τούτοις γὰρ ἠγώνισαι, ἱερῶς ἐναθλήσασα, μεθ' ὧν πρέσβευε, ὑπὲρ ἠμῶν τῷ Κυρίῳ, δοῦναι ἄφεσιν, ἁμαρτιῶν ἠμὶν πάσι, καὶ βίου διόρθωσιν.

Ο Άγιος Ιωάννης ο στρατιώτης

Ο Άγιος Ιωάννης έζησε στα χρόνια του Ιουλιανού του Παραβάτη (361) και ήταν στρατιώτης «εις τα νούμερα των καλουμένων Ταϊφάλων». Αυτός λοιπόν, είχε σταλεί μαζί με άλλους στρατιώτες να καταδιώξει χριστιανούς. Φαινομενικά τους καταδίωκε, ενώ στα κρυφά τους βοηθούσε να διαφύγουν, να αντέχουν τα βασανιστήρια, να έχουν τα στοιχειώδη για την αντιμετώπιση των ασθενειών τους και άλλα. Έτσι θεάρεστα αφού πέρασε τη ζωή του ο Ιωάννης, αναπαύθηκε ειρηνικά και τάφηκε στον Πανδέκτη, τόπο που και οι ξένοι ενταφιάζονταν. Η δε σύναξη του γινόταν στον πρώτο αποστολικό ναό του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου.

Πέμπτη 28 Ιουλίου 2011

Η Οσία Ειρήνη η Χρυσοβαλάντου

Η Οσία Ειρήνη έζησε στα χρόνια της βασίλισσας Θεοδώρας, που αναστήλωσε τις άγιες εικόνες.
Η Ειρήνη καταγόταν από την Καππαδοκία και διακρινόταν όχι μόνο για την ευσέβεια της, αλλά και για την σωματική ωραιότητα της και για την ευγενή ανατροφή της. Είχε ζητηθεί λοιπόν σε γάμο, από διακεκριμένο άνδρα του παλατιού και ξεκίνησε για το Βυζάντιο. Στη διαδρομή όμως, πέρασε από τη Μονή του Χρυσοβαλάντου και τόσο ελκύστηκε από τη συναναστροφή των καλογριών, ώστε πήρε τη μεγάλη απόφαση να παραμείνει μαζί τους. Έτσι απέρριψε τις κοσμικές δόξες, γύρισε στην πατρίδα της, πούλησε τα υπάρχοντα της, βοηθώντας πολλούς φτωχούς και τα υπόλοιπα χρήματα τα εναπόθεσε στη Μονή. Έγινε μοναχή και η ζωή της μέσα στο μοναστήρι υπήρξε πολύ ασκητική και αγία.
Όταν πέθανε η ηγουμένη, η Ειρήνη, παρά την άρνηση της, ορίστηκε διάδοχος της. Από τη νέα της θέση, επετέλεσε τα καθήκοντα της άριστα. Ο Θεός μάλιστα, την προίκισε με το προφητικό και θαυματουργικό χάρισμα. Έτσι δια της προσευχής της, απάλλαξε πολλούς από τα δαιμόνια. Προαισθάνθηκε τον θάνατο της και απεβίωσε ειρηνικά, γεμάτη χαρά για το ευχάριστο ουράνιο ταξίδι της.


Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Βασιλείας γήινους πάλαι οὐκ ἔτυχες, ἀλλ' ἄφθαρτων στεφάνων νῦν σὲ ἠξίωσεν, ὁ Νυμφίος σου Χριστὸς ὁ ὡραιότατος ὢ καθιέρωσας σαύτην, ὅλη καρδία καὶ ψυχή, Εἰρήνη Ὁσία Μῆτερ, Χρυσοβαλάντου ἡ δόξα, ἠμῶν δὲ προσφυγὴ καὶ βοήθεια.





Οι Άγιοι Πρόχορος, Νικάνωρ, Τίμων και Παρμένας οι Απόστολοι και Διάκονοι

Τετρὰς Μαθητῶν, τοῦ θεανθρώπου Λόγου,
Τριάδα σεπτὴν πᾶσι κηρύττει λόγῳ.
Εἰκάδι ὀγδοάτῃ Μυστῶν ξυνελήλυθε τετράς.

Eις τον Πρόχορον.
Mίμημα ο Πρόχορος επιστηθίου,
Ώφθη αληθώς. Eύγε της προθυμίας!

Eις τον Nικάνορα.
Tο δίκτυόν σου Nικάνωρ Θεού Λόγω,
Πολλούς αγρεύσαν ερρύη τέλει βίου.

Eις τον Tίμωνα.
Tιμώ σε Tίμων ως Aποστόλων ένα,
Ως Mαρτύρων τε των κεκαυμένων ένα.

Eις τον Παρμενάν.
Έχει σε τύμβος, αλλά μέχρι σαρκίου,
Ψυχή γαρ η ση Παρμενά μετ’ Aγγέλων.

«Ὃς ἐὰν θέλῃ ἐν ἠμὶν μέγας γενέσθαι, ἔσται ὑμῶν διάκονος» (Ευαγγέλιο Ματθαίου, κ' 26). Όποιος, δηλαδή, θέλει να γίνει μέγας μεταξύ σας, είπε ο Κύριος, ας είναι υπηρέτης σας και ας μαθαίνει να γίνεται εξυπηρετικός στους άλλους. Σ' αυτή την κατηγορία ανθρώπων άνηκαν και οι απόστολοι - από τους 70 μαθητές του Κυρίου - Πρόχορος, Νικάνωρ, Τίμων και Παρμένος. Αυτοί ήταν μεταξύ των επτά εκλεγμένων διακόνων της πρώτης χριστιανικής Εκκλησίας των Ιεροσολύμων (Πράξ. στ' 5). Το έργο τους ήταν να υπηρετούν και να επιστατούν στη διατροφή των απόρων μελών της Εκκλησίας, ιδιαίτερα των ορφανών και των χηρών. Αλλά υπηρετούσαν και στη διάδοση του θείου λόγου.
Έτσι αργότερα, ο μεν Πρόχορος ακολούθησε τον ευαγγελιστή Ιωάννη στη Μικρά Ασία, όπου έγινε επίσκοπος Νικομήδειας και αναδείχθηκε τέλειος διάκονος του επισκοπικού καθήκοντος. Ο δε Τίμων υπέστη μαρτυρικό θάνατο στη Βόστρα της Αραβίας, όπου είχε σταλεί να υπηρετήσει το Ευαγγέλιο. Οι άλλοι δύο, ο Νικάνωρ και ο Παρμένος, πέθαναν στην Ιερουσαλήμ, εκτελώντας το διακονικό τους έργο. Κηδεύθηκαν από τους ίδιους τους Αποστόλους, κάτω από το πένθος όλης της Εκκλησίας, την οποία υπηρέτησαν με τόσο ζήλο και επιτυχία. Έτσι, ο καθένας χωριστά, αναδείχθηκε «πιστὸς διάκονος ἐν Κυρίῳ» (Επιστολή προς Έφεσίους, στ' 21). Δηλαδή πιστός διάκονος στο έργο του Κυρίου.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’.
Ἀπόστολοι Ἅγιοι, πρεσβεύσατε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ , ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὡς θεῖοι συνέκδημοι, τῶν Ἀποστόλων Χριστοῦ, θεόθεν ἐκρίθητε διακονεὶν εὐσεβῶς, τῷ θείῳ πληρώματι, Πρόχορε θεηγόρε, σὺν Νικάνορι ἅμα, Τίμων ὁ θεοκήρυξ. Παρμένος τὲ ὁ θεῖος, πρεσβεύοντες τῷ Κυρίῳ, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἠμῶν.

Κοντάκιον
Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.
Διάκονοι σεπτοί, καὶ αὐτόπται τοῦ Λόγου, καὶ σκεύη ἐκλογῆς, ἀνεδείχθητε πίστει, Νικάνορ καὶ Πρόχορε, Παρμενᾶ, Τίμων ἔνδοξε· ὅθεν σήμερον, τὴν ἱερὰν ἡμῶν μνήμην, ἑορτάζομεν, ἐν εὐφροσύνῃ καρδίας, ὑμᾶς μακαρίζοντες.




Τετάρτη 27 Ιουλίου 2011

O Άγιος Παντελεήμων ο Μεγαλομάρτυς και Ιαματικός

Ο Άγιος Παντελεήμων (Παντελέων το πρότερον όνομα) καταγόταν από τη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας και έζησε στα χρόνια του Μαξιμιανού (286 - 305 μ.Χ.). Πατέρας του ήταν ο Ευστόργιος, ο οποίος ήταν εθνικός και μετά τις νουθεσίες του γιου του έγινε χριστιανός. Μητέρα του ήταν η Ευβούλη, η οποία προερχόταν από χριστιανική οικογένεια (βλέπε 30 Μαρτίου). Εκπαιδεύτηκε στην ιατρική από τον Ευφρόσυνο και κατηχήθηκε στη χριστιανική πίστη και βαπτίσθηκε από τον πρεσβύτερο Ερμόλαο (βλέπε 26 Ιουλίου) που ήταν ιερέας της Εκκλησίας της Νικομήδειας.
Κάποια στιγμή όταν οχιά δάγκωσε έναν νεαρό και ουσιαστικά τον θανάτωσε ο Άγιος Παντελεήμονας επικαλούμενος τον Χριστό τον ανάστησε.
Αφορμή του μαρτυρίου του στάθηκε ένα ακόμα θαύμα του Αγίου. Κάποτε είχε θεραπεύσει έναν τυφλό, ο οποίος και ανέφερε το γεγονός της θεραπείας του στον βασιλιά, λέγοντάς του ότι τον θεράπευσε ο Παντελέων στο όνομα του Χριστού, στον οποίο και ο ίδιος πλέον πίστευε. Ο βασιλιάς αφού τον άκουσε, αμέσως διέταξε και τον αποκεφάλισαν. Ο ίδιος ο Παντελέων προσήχθη στον βασιλιά, ο οποίος διέταξε τον βασανισμό του με σκοπό την άρνηση της πίστεώς του.
Ο Άγιος βασανίσθηκε σκληρά με διάφορους τρόπους, όμως δεν υπέκυψε στις πιέσεις αφού ο Κύριος εμφανίσθηκε μπροστά του με τη μορφή του πνευματικού του Ερμόλαου και του έδωσε θάρρος. Τέλος διατάχθηκε ο αποκεφαλισμός του και τότε ακούστηκε φωνή από τον ουρανό που τον καλούσε όχι ως Παντελέοντα αλλά ως Παντελεήμονα. Μόλις όμως ο δήμιος άπλωσε το χέρι του για να κόψει με το σπαθί του το κεφάλι του Αγίου, το σπαθί λύγισε και το σίδερο έλιωσε σαν κερί. Μπροστά σε τέτοιο θαύμα και οι παραβρισκόμενοι στρατιώτες έγιναν χριστιανοί. Τότε ο Άγιος εκουσίως παραδόθηκε στο μαρτύριο. Λέγεται ότι από τη πληγή του δεν έτρεξε αίμα αλλά γάλα και το δέντρο της ελιάς, στο οποίο τον είχαν δέσει καρποφόρησε ξαφνικά.

Απολυτίκιον
Ἦχος γ’.
Ἀθλοφόρε Ἅγιε, καὶ ἰαματικὲ Παντελεῆμον, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ, ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Κοντάκιον
Ἦχος πλ. α’.
Μιμητὴς ὑπάρχων τοῦ ἐλεήμονος, καὶ ἰαμάτων τὴν χάριν παρ᾽αὐτοῦ κομισάμενος, ἀθλοφόρε καὶ Μάρτυς Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, ταῖς εὐχαῖς σου τὰς ψυχικὰς ἡμῶν νόσους θεράπευσον, ἀπελαύνων τοῦ ἀεί, πολεμίου τὰ σκάνδαλα, ἐκ τῶν βοώντων ἀπαύστως· Σῶσον ἡμᾶς Κύριε.

Κάθισμα
Ἦχος πλ. δ'. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.
Μαρτυρήσας γενναίως ὑπὲρ Χριστοῦ, καὶ τὴν πίστιν κηρύξας τῷ σῷ πατρί, ἀνείλκυσας πανεύφημε, τοῦ βυθοῦ τῆς ἀγνοίας, καὶ τυράννων μὴ πτήξας, τὸ ἄθεον φρόνημα, τῶν δαιμόνων κατῄσχυνας, τὸ ἀνίσχυρον θράσος· ὅθεν καὶ τὴν χάριν, ἐκ Θεοῦ ἐκομίσω, ἰᾶσθαι νοσήματα, τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος, Παντελεῆμον πανεύφημε. Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

Ὁ Οἶκος
Τοῦ Ἀναργύρου τὴν μνήμην, τοῦ γενναίου τὴν ἄθλησιν, τοῦ πιστοῦ τὰς ἰατρείας, εὐσεβῶς ὑμνήσωμεν φιλόχριστοι, ἵνα λάβωμεν ἔλεος, μάλιστα οἱ βορβορώσαντες, ὡς κἀγώ, τοὺς ἑαυτῶν ναούς· ψυχῶν γὰρ καὶ σωμάτων ὁμοῦ τὴν θεραπείαν περέχει. Σπουδάσωμεν οὖν, ἀδελφοί, ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν ἔχειν τοῦτον ἀσφαλῶς, τόν ῥυόμενον ἐκ πλάνης τοὺς βοῶντας ἀπαύστως· Σῶσον ἡμᾶς Κύριε.

Μεγαλυνάριον
Ῥεῖθρα ἰαμάτων ὡς ἐκ πηγῆς, χάριτι θαυμάτων, βρύει χρῄζουσι δωρεάν, ὁ Παντελεήμων, ὁ πάνσοφος ἀκέστωρ· οἱ ῥώσεως διψῶντες δεῦτε ἀρύσασθε σε.


Τρίτη 26 Ιουλίου 2011

Η Αγία Παρασκευή

Η Αγία Παρασκευή γεννήθηκε στη Ρώμη στα χρόνια του αυτοκράτορα Αντωνίνου (138 - 160 μ.Χ.). Ήταν κόρη των ευσεβών Χριστιανών, Αγάθωνα και Πολιτείας, οι οποίοι φρόντισαν για την χριστιανική αγωγή της, όπως είχαν υποσχεθεί στο Θεό στην περίπτωση που θα τους έδινε ένα παιδί. Επειδή το παιδί γεννήθηκε ημέρα Παρασκευή έλαβε αυτό το όνομα.
Μετά το θάνατο των γονέων της, η Παρασκευή μοίρασε όλη την περιουσία της στους φτωχούς και ανέπτυξε ιεραποστολική δραστηριότητα στην Ρώμη και στα περίχωρα της πόλης, κηρύσσοντας το λόγο του Χριστού. Η δράση της προκάλεσε τον ειδωλολάτρη αυτοκράτορα Αντωνίνο, ο οποίος την συνέλαβε και της υποσχέθηκε υλικά αγαθά στην περίπτωση που θα θυσίαζε στα είδωλα. Βλέποντας όμως πως η Αγία παρέμενε σταθερή στην πίστη της, την υπέβαλε στο βασανιστήριο της πυρακτωμένης περικεφαλαίας, το οποίο υπέμεινε με καρτερικότητα. Τότε ο Αντωνίνος διέταξε και την έβαλαν σε ένα λέβητα με καυτό λάδι και πίσσα. Επειδή όμως είδε την Αγία άθικτη, πλησίασε το πρόσωπο του στον λέβητα - καθώς δεν μπορούσε να εξηγήσει πώς η αγία είχε μείνει ανέπαφη - για να δοκιμάσει αν πράγματι είναι καυτό, και αμέσως τυφλώθηκε. Η Αγία με προσευχή έδωσε στον Αντωνίνο το φως του, με αποτέλεσμα να πιστέψει στο Χριστό ή κατ' άλλους να σταματήσει τους διωγμούς εναντίον τους. Ελευθέρωσε πάντως την Αγία Παρασκευή, η οποία συνέχισε να κηρύττει το Ευαγγέλιο σε άλλα μέρη, μέχρι που έφτασε στην Ελλάδα.
Στα Τέμπη ένας ειδωλολάτρης άρχοντας την υπέβαλε σε φρικτά βασανιστήρια, τα οποία υπέμεινε καρτερικά, για να τελειωθεί με δια αποκεφαλισμού θάνατο.


Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’.
Τὴν σπουδήν σου τῇ κλήσει κατάλληλον, ἐργασαμένη φερώνυμε, τὴν ὁμώνυμόν σου πίστιν εἰς κατοικίαν κεκλήρωσαι, Παρασκευὴ ἀθλοφόρε· ὅθεν προχέεις ἰάματα, καὶ πρεσβεύεις ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Τὸν ναόν σου πάνσεμνε, ὡς ἱατρεῖον ψυχικὸν εὑράμενοι, ἐν τούτῳ πάντες οἱ πιστοί, μεγαλοφώνως τιμῶμέν σε, Ὁσιομάρτυς Παρασκευὴ ἀοίδιμε.




Δευτέρα 25 Ιουλίου 2011

H Κοίμηση της Αγίας Άννας Μητέρας της Υπεραγίας Θεοτόκου

Η Αγία Άννα, η μητέρα της Υπεραγίας Θεοτόκου, καταγόταν από τη φυλή του Λευί. Ο πατέρας της, που ήταν ιερέας, ονομαζόταν Ματθάν και ιεράτευε την εποχή της βασιλείας της Κλεοπάτρας. Τη δε μητέρα της, την έλεγαν Μαρία.
Η Άννα είχε και δύο αδελφές, την ομώνυμη με τη μητέρα της Μαρία και τη Σοβήν. Και η μεν Μαρία, που παντρεύτηκε στην Bηθλεέμ, είχε κόρη τη Σαλώμη την μαία, η δε Σοβή, που παντρεύτηκε και αυτή στην Bηθλεέμ, την Ελισάβετ.Τέλος, η Αγία Άννα που παντρεύτηκε στην Γαλιλαία τον Ιωακείμ, γέννησε την Παρθένο Μαρία.
Η Αγία Άννα αξιώθηκε να έχει τη μεγάλη τιμή και ευτυχία να αποκτήσει μοναδική κόρη, τη μητέρα του Σωτήρα του κόσμου. Αφού η Αγία Άννα απογαλάκτισε τη Θεοτόκο και την αφιέρωσε στο Θεό, αυτή πέρασε την υπόλοιπη ζωή της με νηστείες, προσευχές και ελεημοσύνες προς τους φτωχούς. Τέλος, ειρηνικά παρέδωσε στο Θεό τη δίκαια ψυχή της, κληρονομώντας τα αιώνια αγαθά. Διότι ο ίδιος ο Κύριος διαβεβαίωσε ότι «οἱ δίκαιοι εἰς ζωὴν αἰώνιο ἀπελεύσονται» (Ματθαίου, κε' 46). Οι δίκαιοι, δηλαδή, θα μεταβούν για να απολαύσουν ζωή αιώνια.

Περικαλλή ναό προς τιμήν της αγίας Άννας έκτισε στην Κωνσταντινούπολη περί το 550 μ.Χ. ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός. Λείψανο της Αγίας υπάρχει στην αγιορείτικη σκήτη της Αγίας Άννας.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ζωὴν τὴν κυήσασαν, ἐκυοφόρησας, ἁγνὴν Θεομήτορα, θεόφρον Ἄννα, διὸ πρὸς λῆξιν οὐράνιον, ἔνθα εὐφραινομένων, κατοικία ἐν δόξῃ, χαίρουσα νῦν μετέστης, τοῖς τιμῶσί σε πόθῳ, πταισμάτων αἰτουμένη, ἱλασμὸν ἀειμακάριστε.
Κοντάκιον
Ἦχος β’. Τά ἄνω ζητῶν.
Προγόνων Χριστοῦ, τὴν μνήμην ἑορτάζομεν, τὴν τούτων πιστῶς, αἰτούμενοι βοήθειαν, τοῦ ῥυσθῆναι ἅπαντας, ἀπὸ πάσης θλίψεως, τοὺς κραυγάζοντας, ὁ Θεὸς γενοῦ μεθ᾽ ἡμῶν, ὁ τούτους δοξάσας ὡς ηὐδόκησας.




Κυριακή 24 Ιουλίου 2011

«Ο άνθρωπος κοιτάζει το πρόσωπο, ο Θεός βλέπει την καρδιά»

Κυριακή Στ΄ Ματθαίου
Ιωάννου του Χρυσοστόμου
«Και αφού μπήκε στο πλοίο πέρασε διά μέσου της λίμνης στο απέναντι μέρος και ήλθε στη δική του πόλη. Και να έφεραν σ’ αυτόν ένα παραλυτικό πάνω στο κρεβάτι. Και ο Ιησούς, όταν είδε την πίστη τους, είπε στον παραλυτικό· Έχε θάρρος, παιδί μου, σου έχουν συγχωρηθεί οι αμαρτίες σου»
Δική του πόλη ονομάζει εδώ την Καπερναούμ. Η Βηθλεέμ τον έφερε στη ζωή, η Ναζαρέτ τον μεγάλωσε, η Καπερναούμ τον είχε μόνιμο κάτοικό της. Ο παραλυτικός εδώ είναι άλλος από εκείνον που αναφέρει ο ευαγγελιστής Ιωάννης. Εκείνος ήταν κατάκοιτος στην κολυμβήθρα, αυτός ήταν στην Καπερναούμ.
Εκείνος ήταν άρρωστος τριάντα οκτώ χρόνια· γι’ αυτόν εδώ δε λέγεται τίποτα τέτοιο. Εκείνος δεν είχε κανένα να τον προστατέψει, αυτός όμως είχε αυτούς που τον φρόντιζαν, που τον σήκωσαν κιόλας και τον έφεραν. Και σ’ αυτόν λέει, «παιδί μου, συγχωρούνται οι αμαρτίες σου» σ’ εκείνον, «θέλεις να βρεις την υγεία σου»; Κι εκείνον τον θεράπευσε το Σάββατο, αυτόν όμως όχι. Γιατί βέβαια θα τον κατηγορούσαν αν το έκανε· και γι’ αυτό οι Ιουδαίοι σ’ αυτόν σιώπησαν, σ’ εκείνον όμως επιτέθηκαν και τον καταδίωκαν. Αυτά τα είπα όχι χωρίς λόγο αλλά για να μη νομίσει κανένας πως υπάρχει διαφωνία, επειδή σχημάτισε την υποψία πως ήταν ο ίδιος παραλυτικός.
Εμείς ας προσέξουμε τη μετριοφροσύνη και την καλωσύνη του Κυρίου. Γιατί και πριν απ’ αυτό απέφυγε τον κόσμο· κι όταν τον έδιωξαν οι Γαδαρηνοί, δεν αντιστάθηκε. Έφυγε και μόνο που δεν πήγε μακρυά. Και πέρασε αφού ξαναμπήκε στο πλοίο, ενώ μπορούσε να πάει περπατώντας. Δεν ήθελε να πραγματοποιεί πάντα θαύματα, ώστε να μην καταστρέψει το έργο της θείας οικονομίας.
Ο Ματθαίος λοιπόν γράφει ότι τον έφεραν κοντά στον Κύριο. Οι άλλοι ευαγγελιστές, ότι αφού άνοιξαν και τη σκεπή τον κατέβασαν. Κι έβαλαν μπροστά στο Χριστό τον άρρωστο χωρίς να του πουν τίποτα αλλά αφήνοντάς τα όλα στη διάθεσή του. Στην αρχή του έργου του ο Χριστός πήγαινε από το ένα μέρος στο άλλο, και δε ζητούσε τόσο μεγάλη πίστη σ’ όσους τον πλησίαζαν. Εδώ και τον πλησίασαν και φανέρωσαν την πίστη τους. Όταν είδε, γράφει, την πίστη τους, δηλ. εκείνων που άνοιξαν τη σκεπή. Δεν γυρεύει παντού την πίστη από τους αρρώστους μονάχα, π.χ. όταν παραφέρονται ή τα έχουν χαμένα από την αρρώστια. Εδώ φαίνεται, πως η πίστη ήταν και του αρρώστου· δε θα δεχόταν να τον κατέβαζαν από τη σκεπή, αν δεν πίστευε.
Αφού αυτοί έδειξαν τόση πίστη, δείχνει κι αυτός τη δύναμή του, συγχωρώντας τις αμαρτίες με πλήρη εξουσία, και με όλη του τη συμπεριφορά δείχνοντας ότι είναι ισότιμος μ’ εκείνον που τον γέννησε. Προσέξτε· προηγουμένως το έδειξε αυτό με τη διδασκαλία του, όταν τους μιλούσε σαν εκείνον που έχει εξουσία· με τον λεπρό, όταν είπε θέλω, καθαρίσου· με τον εκατόνταρχο, που τον θαύμασε και τον ανέβασε ψηλότερα απ’ όλους· με τη θάλασσα, όταν την υπόταξε με το λόγο μόνο· με τους δαίμονες, όταν τον παραδέχονταν ως κριτή, και τους έδιωξε με πολλή εξουσία. Εδώ πάλι με άλλο ανώτερο τρόπο τους ίδιους τους εχθρούς αναγκάζει να παραδεχτούν την ισοτιμία και με το στόμα τους το κάνει φανερό. Ο ίδιος ο Κύριος φανερώνει ότι δεν αγαπούσε τις τιμές -ήταν πολλοί θεατές που έκλειναν την είσοδο, γι’ αυτό και τον κατέβασαν από ψηλά – δεν βιάστηκε να θεραπεύσει αμέσως το σώμα που είναι ορατό αλλά παίρνει την αφορμή απ’ αυτούς και θεραπεύει το αόρατο πρώτα, τη ψυχή, συγχωρώντας τις αμαρτίες. Τούτο τον άρρωστο τον έσωζε, στον ίδιο όμως δεν προξενούσε μεγάλη δόξα. Εκείνοι κινημένοι από πονηρία και θέλοντας να επιτεθούν έκαναν το θαύμα να λάμψει παρά τη θέλησή τους. Γιατί έτσι όπως ήταν εκείνος εφευρετικός, χρησιμοποίησε το φθόνο τους για την ανάδειξη του θαύματος. Επειδή λοιπόν έκαναν θόρυβο μεταξύ τους κι έλεγαν «Αυτός βλασφημεί· ποιός μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες παρά μόνο ο Θεός;». Ας δούμε τί λέει ο ίδιος. «Άραγε διέλυσε την υποψία;». Και βέβαια αν δεν ήταν ίσος με τον Πατέρα έπρεπε να πει· Γιατί μου αποδίδετε δύναμη που δεν μου ταιριάζει; Πολύ απέχω εγώ από τη δύναμη αυτή. Τώρα όμως δεν είπε κάτι τέτοιο. Ίσα -ίσα βεβαίωσε και επικύρωσε το αντίθετο και με το λόγο του και με το θαύμα. Επειδή η περιαυτολογία φαινόταν ότι στενοχωρούσε τους ακροατές, με το στόμα των άλλων βεβαιώνει ό,τι τον αφορά. Και θαυμαστό είναι ότι το κάνει όχι μόνο με το στόμα των φίλων αλλά και των εχθρών. Αυτό αποτελεί το πλήθος της σοφίας του.
Με το στόμα των φίλων του επιβεβαιώθηκε, όταν είπε «θέλω, καθαρίσου» και όταν είπε «ούτε ανάμεσα στους Εβραίους δε βρήκα τόση πίστη». Με το στόμα των έχθρων του τώρα. Επειδή είπαν κανένας δεν μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες παρά μόνο ο Θεός, συμπλήρωσε: «Για να μάθετε ότι ο Υιός του ανθρώπου έχει εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες πάνω στη γη ακούστε». Γυρίζει τότε και λέει στον παράλυτο. Σήκω πάρε το κρεβάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου. Κι όχι εδώ μονάχα αλλά κι σε άλλη περίπτωση, όταν εκείνοι του έλεγαν ότι δε σε λιθοβολούμε για μια καλή σου πράξη, αλλά για τη βλασφημία σου κι ότι ενώ είσαι άνθρωπος, κάνεις τον εαυτό σου Θεό, ούτε εκεί δεν ανέτρεψε τη γνώμη αυτή, αλλά την επικύρωσε λέγοντας· «Αν δεν κάνω τα έργα του πατέρα μου, μη με πιστεύετε· αν όμως τα εκτελώ, κι αν δεν πιστεύετε σε μένα, πιστέψτε στα έργα.
Εδώ ωστόσο παρουσιάζει κι άλλο σημάδι της θεότητάς του -όχι μικρό – και της ισοτιμίας με τον Πατέρα. Εκείνοι έλεγαν ότι η συγχώρηση των αμαρτημάτων ανήκει μόνο στο Θεό. Αυτός όμως όχι μόνο τα αμαρτήματα συγχωρεί αλλά και πριν απ’ αυτό κάνει κάτι άλλο που είναι αποκλειστικό προνόμιο του Θεού· αποκαλύπτει τα μυστικά που είναι κρυμμένα στην καρδιά. Δεν είχαν εκφράσει αυτό που σκέφτηκαν. Μερικοί γραμματείς είπαν μέσα τους· Αυτός βλασφημεί. Και επειδή ο Χριστός ήξερε τις σκέψεις τους είπε· «Γιατί κάνετε με το νου σας πονηρές σκέψεις;». Ότι μόνο στο Θεό ανήκει να γνωρίζει τα μυστικά, άκουσε τί λέει ο προφήτης· «Συ μόνος απ’ όλους γνωρίζεις τις καρδιές»· και πάλι· «συ ο Θεός που εξετάζεις τον εσωτερικό μας κόσμο». Και ο Ιερεμίας λέει· «Βαθύτερη απ’ όλα είναι η καρδιά του ανθρώπου· και ποιός θα τον κατανοήσει;»
Και τούτο· «ο άνθρωπος κοιτάζει το πρόσωπο, ο Θεός βλέπει την καρδιά». Και από άλλα πολλά χωρία της Γραφής μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι ανήκει στο Θεό να γνωρίζει τη ψυχή. Αποδεικνύοντας λοιπόν ότι είναι Θεός ίσος με τον Πατέρα του αποκαλύπτει και φανερώνει αυτά που συλλογίζονταν. Γιατί αυτοί επειδή φοβούνταν τον κόσμο, δεν τολμούσαν να διατυπώσουν μπροστά σ’ όλους τη γνώμη τους. Κι εδώ δείχνει πολλή πραότητα. Γιατί, λέει, κάνετε μέσα στην καρδιά σας πονηρές σκέψεις; Και βέβαια, αν έπρεπε κάποιος ν’ αγανακτήσει, αυτός ήταν ο άρρωστος, επειδή είχε ξεγελαστεί. Μπορούσε να πει· «για άλλο ήρθα να με θεραπεύσεις κι άλλο συ διορθώνεις; Από πού είναι φανερό ότι συγχωρούνται οι αμαρτίες μου;». Τώρα ωστόσο αυτός τίποτα τέτοιο δε λέει αλλά παραδίδει τον εαυτό του στη διάκριση εκείνου που τον θεραπεύει. Ενώ εκείνοι, υπερβολικοί και φθονεροί καθώς είναι, υπονομεύουν τη φιλάνθρωπη δράση των άλλων. Γι’ αυτό τους επιπλήττει βέβαια αλλά με όλη την επιείκεια. Αν δεν σας φαίνεται πιστευτό το πρώτο και νομίζετε είναι μεγάλα λόγια ό,τι είπα, ορίστε προσθέτω σ’ αυτό και κάτι ακόμα· θ’ αποκαλύψω τα μυστικά σας. Κι άλλο πάλι έπειτα απ’ αυτό. Το ότι θα σφίξω τις αρθρώσεις του παραλυτικού.
Κι όταν μίλησε στον παράλυτο δεν φανέρωσε καθαρά την εξουσία του με τους λόγους του. Δεν είπε «συγχωρώ τις αμαρτίες σου», αλλά «συγχωρούνται οι αμαρτίες σου». Κι όταν αυτοί τον ανάγκασαν, παρουσιάζει λαμπρότερα την εξουσία του, λέγοντας· «Και για να μάθετε ότι ο Υιός του ανθρώπου έχει εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες πάνω στη γη». Βλέπετε πόσο ήθελε να θεωρείται ίσος με τον πατέρα; Ούτε είπε ότι έχει ανάγκη από κάποιον άλλο ο Υιός του ανθρώπου ή ότι του έδωσε εξουσία, αλλά ότι έχει εξουσία, και δεν το λέει αυτό για επίδειξη αλλά «για να σας πείσω», λέγει, «ότι δε βλασφημώ κάνοντας τον εαυτό μου ίσο με το Θεό». Παντού θέλει να δίνει αποδείξεις σαφείς, αναντίρρητες, όπως όταν λέει· «Πήγαινε, δείξε τον εαυτό σου στον ιερέα». Κι όταν δείχνει την πεθερά του Πέτρου να υπηρετεί. Κι όταν επιτρέπει να κατακρημνιστούν οι χοίροι. Έτσι λοιπόν κι εδώ.
Τη σύσφιξη των αρθρώσεων την κάνει απόδειξη της συγχωρήσεως των αμαρτημάτων. Και το σήκωμα του κρεβατιού απόδειξη της σύσφιξης. Ώστε να μη νομισθεί ότι είναι φαντασία αυτό που είχε γίνει. Και δεν το έκανε αυτό παρά αφού τους ρώτησε· «Τί είναι πιο εύκολο να πεις συγχωρούνται οι αμαρτίες σου ή να πεις σήκωσε το κρεβάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου». Αυτό που λέει είναι το εξής. «Τί σας φαίνεται ευκολότερο να σφίξετε χαλαρωμένες αρθρώσεις ή να συγχωρήσετε αμαρτίες; Φανερό ότι να σφίξετε τις αρθρώσεις». Όσο η ψυχή είναι ανώτερη από το σώμα τόσο ανώτερη είναι η συγχώρηση των αμαρτιών. Επειδή όμως το ένα είναι αόρατο και το άλλο φανερό, γι’ αυτό προσθέτω και το κατώτερο αλλά φανερότερο. Έτσι το μεγαλύτερο κι αόρατο να λάβει μ’ αυτό την απόδειξη. Από αυτή την ώρα φανέρωνε προκαταβολικά με τα έργα του αυτό που ο Ιωάννης είχε πει, ότι αυτός σηκώνει τις αμαρτίες του κόσμου.
Αφού τον θεράπευσε, τον στέλνει στο σπίτι. Και πάλι εδώ δείχνει μετριοφροσύνη κι ότι δεν ήταν φαντασία ό,τι είχε γίνει. Τους μάρτυρες της αρρώστιας, τους κάνει και της υγείας μάρτυρες. Εγώ θα ήθελα, λέει, με τη δική σου ασθένεια, να θεραπεύ­σω κι αυτούς που νομίζουν πως είναι υγιείς ενώ το πνεύμα τους νοσεί. Επειδή όμως δε θέλουν πήγαινε στο σπίτι, για να διορθώσεις τους δικούς σου. Βλέπετε πώς δείχνει ότι είναι δημιουργός και ψυχής και σωμάτων; Του καθενός απ’ αυτά θεραπεύει την παράλυση και κάνει φανερό το αόρατο από το ορατό. Σέρνονται όμως ακόμα στη γη. «Όταν είδε ο κόσμος θαύμασαν και δόξασαν το Θεό που έδωσε τέτοια εξουσία στους ανθρώπους». Τους εμπόδιζε η σάρκα.
Αυτός όμως δεν τους κατηγόρησε αλλά προχωρεί ανεβάζοντάς τους με τα έργα και κάνοντας ψηλό το φρόνημά τους. Επί τέλους δεν ήταν μικρό να θεωρείσαι πως είσαι μεγαλύτερος απ’ όλους τους ανθρώπους κι ότι έρχεσαι από το Θεό. Αν είχαν αποκτήσει γι’ αυτά σε σημαντικό βαθμό βεβαιότητα, προχωρώντας θα καταλάβαιναν, ότι ήταν και Υιός του Θεού. Δεν τα συνέλαβαν όμως αυτά καθαρά γι’ αυτό και δεν μπορούν να τον πλησιάσουν. Έλεγαν πάλι· αυτός ο άνθρωπος δεν έρχεται από το Θεό. Πώς είναι αυτός από το Θεό; Και συνεχώς έλεγαν τα ίδια, σαν προκαλύμματα των παθών τους. Το ίδιο κάνουν πολλοί και τώρα, παρόλο που νομίζουν ότι υπερασπίζουν το Θεό, ικανοποιούν δικά τους πάθη, ενώ πρέπει σ’ όλα να είμαστε μετριοπαθείς.
Πρέπει λοιπόν να θεραπεύουμε το πάθος με μετριοπάθεια. Γιατί αυτός που γίνεται καλύτερος από φόβο ανθρώπων, γρήγορα θα γυρίσει πάλι στην κακία. Γι’ αυτό διέταξε να αφεθούν τα ζιζάνια, παραχωρώντας πάλι μια προθεσμία για μετάνοια. Πολλοί απ’ αυτούς λοιπόν μετάνιωσαν κι έγιναν σπουδαίοι από κακοί που ήσαν όπως ο Παύλος, ο τελώνης, ο ληστής. Αυτοί ήσαν ζιζάνια, έγιναν όμως σιτάρι μεστωμένο. Στους σπόρους φαίνεται τούτο δύσκολο· είναι όμως εύκολο και κατορθωτό σχετικά με τη θέληση· δεν έχει αυτή δεθεί με τους φυσικούς νόμους αλλά έχει τιμηθεί με ελευθερία.
Όταν συναντήσεις λοιπόν εχθρό της αλήθειας, θεράπευσέ τον, περιποιήσου τον, ξανάφερε τον στην αρετή δείχνοντάς του τέλεια ζωή, παρέχοντας λόγο ακατηγόρητο, γίνε προστάτης και κηδεμόνας του. Χρησιμοποίησε κάθε τρόπο για διόρθωση όπως κάνουν οι άριστοι γιατροί. Ούτε αυτοί δεν θεραπεύουν με ένα τρόπο μόνο· όταν δουν ότι δεν υποχωρεί η πληγή με το πρώτο φάρμακο, προσθέτουν δεύτερο, κι έπειτα τρίτο. Κάνουν εγχειρήσεις, χρησιμοποιούν επιδέσμους. Και συ λοιπόν που είσαι γιατρός των ψυχών, μεταχειρίσου κάθε θεραπευτικό τρόπο κατά τους νόμους του Χριστού, για να λάβεις μισθό και της δικής σου και της ωφέλειας των άλλων. Πράξε τα όλα για τη δόξα του Θεού κι έτσι θα δοξαστείς και σύ. «Θα δοξάσω», λέει, «όποιους με δοξάσουν. Κι όποιοι με περιφρονούν θα τους περιφρονήσω».
Ας τα πράττουμε λοιπόν όλα για τη δόξα του, για να επιτύχουμε αυτό το μακάριο τέλος. Αυτό μακάρι όλοι μας να το επιτύχουμε με τη χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Δική του η δόξα και η δύναμη στους αιώνες.
Αμήν.

Τι λέγει η Αγία Γραφή για τούς προφήτες Ηλία και Ενώχ στους έσχατους Χρόνους.

Μέσα στο ψηλαφητό και αδιαπέραστο σκοτάδι των εσχάτων χρόνων ,την θλιβερή σατανοκρατούμενη εποχή του Αντιχρίστου ,μιά αχτίδα φωτός θα σπάσει το ζοφερό σκηνικό του τέλους της Ιστορίας και θα δώσει ελπίδα στην ταλαιπωρημένη ανθρωπότητα.Αυτή η φωτεινή αχτίδα θα είναι οι δύο προφήτες που θα έλθουν στην γη για να μαρτυρήσουν για την αλήθεια και να ελέγξουν τον Αντίχριστο.
Η δράση τους στα έσχατα περιγράφεται προφητικά στο 11o κεφάλαιο της Αποκάλυψης ,ενώ προφητικές αναφορές σ΄αυτούς συναντάμε και σε άλλα βιβλία της Καινής αλλά και της Παλαιάς Διαθήκης.
«και δώσω, λέει ο Θεός, τοις δυσί μάρτυσί μου, και προφητεύσουσιν ημέρας χιλίας διακοσίας εξήκοντα… ούτοι έχουσιν εξουσίαν τον ουρανόν κλείσαι, ίνα μη υετός βρέχη τας ημέρας της προφητείας αυτών. και… το θηρίον το αναβαίνον εκ της αβύσσου… αποκτενεί αυτούς.»(Αποκ. 11,3-7).
Ο προσδιορισμός του Προφήτη Ηλία σαν ένας από τους δύο προφήτες έχει ισχυρότατη βιβλική και πατερική βάση.Ο προφήτης Μαλαχίας αναφέρεται στην αποστολή του προφήτου Ηλία στην γή λίγο πρίν από την «μεγάλη και επιφανή ημέρα του Κυρίου»
«Και ιδού εγώ αποστέλλω υμίν Ηλίαν τον Θεσβίτην πρίν ελθείν ημέραν Κυρίου την μεγάλην και επιφανή .ός αποκαταστήσει καρδίαν πατρός προς υιόν και καρδίαν ανθρώπου προς τον πλησίον αυτού μη έλθω και πατάξω την γήν άρδην»(Μαλαχ.4,4-5).Η προφητεία του Μαλαχίου επαναλαμβάνεται και από τον Σοφό Σειράχ (Σοφ.Σειράχ 49,10)
Εκτός από αυτά υπάρχει και η ρητή διαβεβαίωση του Χριστού προς τους μαθητές του ,επιβεβαίωση του προφήτη Μαλαχία ,ότι αυτό πράγματι θα συμβεί.
«Ηλίας μεν έρχεται και αποκαταστήσει πάντα»(Ματθ.17,11).
Αυτοί είναι οι προφήτες που ο προφήτης Ζαχαρίας προφήτεψε ότι θα έλθουν στις έσχατες ημέρες και τους ονομάζει λυχνίες και ελαίες, που στέκονται μπροστά στον Θεό.
“Τότε απεκρίθην, και είπα προς αυτόν, Τί είναι αι δύο αύται ελαίαι επί τα δεξιά της λυχνίας και επί τα αριστερά αυτής; Και απεκρίθην εκ δευτέρου, και είπα προς αυτόν, Τί είναι οι δύο κλάδοι των ελαιών, οίτινες διά των δύο χρυσών σωλήνων εκκενόνουσιν εξ εαυτών το έλαιον εις την χρυσήν λυχνίαν; Και είπε προς εμέ, λέγων, Δεν γνωρίζεις τί είναι ταύτα; Και είπα, Ουχί Κυριέ μου. Τότε είπεν, ούτοι είναι οι δύο κεχρισμένοι, οι παριστάμενοι πλησίον του Κυρίου πάσης της γης”. Ζαχαρίας δ:11-14.
Οι δύο αυτοί προφήτες, άσημοι άνθρωποι, ντυμένοι “σάκκους”, σύμβολα ταπεινής εμφάνισης, θα έχουν πολύ μεγάλη δύναμη και εξουσία. Θα “εξέρχεται πυρ εκ του στόματος αυτών και θα κατατρώγει τους εχθρούς αυτών”.
Ερμηνεύει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός και λέει:.«…αποστέλλει εν συντόμως τους ιδίους αυτού θεράποντας, τον τε Ενώχ και Ηλίαν, εις έλεγχον αυτού του αντικειμένου ενώπιον πάντων εθνών… ορών ουν ο εχθρός εαυτόν υπ’ αυτών δεινώς ελεγχόμενον και υπό πάντων καταφρονούμενον, θυμώ και οργή ανελεί τους αγίους».
Τούς δύο προφήτες κανείς δεν θα μπορεί να τους συλλάβει. Οι ίδιοι αυτοί προφήτες θα έχουν εξουσία να κλείσουν τον ουρανό να μη βρέχει, όπως κάποτε έκανε ο Ηλίας και ακόμη θα μπορούν να μεταβάλλουν τα νερά σε αίμα και να χτυπήσουν τη γη με κάθε πληγή, σαν αυτές που χρησιμοποίησε ο Μωϋσής εναντίον του Φαραώ, για να τον αναγκάσει να αφήσει ελεύθερο τον λαό Ισραήλ, να φύγει από την Αύγυπτο.
Αυτοί οι δύο προφήτες θα κηρύξουν με δύναμη εναντίον του αντιχρίστου και του ψευδοπροφήτη και θα αποτρέψουν εκατομμύρια ανθρώπους, να υποκύψουν στον Αντίχριστο. Αυτή η ενέργεια δείχνει τη μεγάλη αγάπη του Θεού, ο οποίος δεν θέλει να πλανηθούν και να χαθούν οι άνθρωποι, αλλά να αρνηθούν να προσκυνήσουν την εικόνα του και να βάλουν το χάραγμα, στο δεξί τους χέρι, ή το μέτωπο για να σωθούν.
Αυτοί οι δύο προφήτες θα έχουν εξουσία, όπως έκανε ο προφήτης Ηλίας στην εποχή του Αχαάβ, να κλείσουν τον ουρανό να μη βρέχει σε όλη τη διάρκεια της αποστολής τους, όποτε αυτοί κρίνουν αναγκαίο. Θα υπάρξει επομένως ανομβρία, που θα προκαλέσουν αυτοί οι προφήτες, με αποτέλεσμα να ματαιωθούν και να χαλάσουν καλλιέργειες και να υπάρξει λειψυδρία.
Επίσης θα μπορούν να μεταβάλλουν το νερό σε αίμα, όπως έκανε ο Μωϋσής στην Αίγυπτο, μπροστά στο Φαραώ για να τον πείσει να αφήσει το λαό Ισραήλ να φύγει από την Αίγυπτο.
Επίσης θα έχουν την εξουσία, να πατάξουν τη γη με οποιαδήποτε πληγή, από αυτές τις πληγές που προκάλεσε ο Μωϋσής στην Αίγυπτο, όταν παρακαλούσε το Φαραώ να αφήσει ελεύθερο το λαό Ισραήλ.
Ολα αυτά θα τα ενεργήσει ο Θεός, με τους δύο αυτούς ταπεινούς προφήτες, για να αποδείξει σε όλους τους κατοίκους της γης, πόσο αδύναμος είναι ο αντίχριστος, μπροστά στο Θεό, που όλοι θα τον τρέμουν και θα σπεύδουν να προσκυνήσουν την εικόνα του και να έχουν το χάραγμα Η δύναμη του Θεού θα φανεί κυριαρχική, με αυτούς τους δύο ταπεινούς ανθρώπους και θα καταλάβουν όλοι, ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος των κυρίων. Με αυτό τον τρόπο, το κήρυγμα των προφητών θα έχει μεγάλη απήχηση ανάμεσα στους λαούς και πολλοί είναι αυτοί που θα πεισθούν να υποστούν τις συνέπειες του αντιχρίστου, παρά να χάσουν μια αιώνια ζωή με τον Θεό, διά Ιησού Χριστού.
Μόνο όταν θα τελειώσουν την αποστολή τους και ολοκληρωθεί η μαρτυρία τους και πιστέψουν και σωθούν από το χάραγμα του αντιχρίστου, όσοι άνθρωποι ακούσουν τη μαρτυρία τους, τότε ο Θεός θα επιτρέψει στο θηρίο που θα ανεβεί από την άβυσσο, να κάνει εκστρατεία και να πολεμήσει τους δύο προφήτες του Θεού, να τους νικήσει και να τους θανατώσει. Το θηρίο αυτό, δε θα είναι το κράτος του αντιχρίστου, αλλά το κράτος του ψευδοπροφήτη, όπως τον αναφέρει η Αποκάλυψη στο ιγ κεφάλαιο και 11 εδάφιο.
“Και είδον άλλο θηρίον αναβαίνον εκ της γης και είχε κέρατα δύο όμοια με αρνίου, και ελάλει ως δράκων”. Αυτό το θηρίο θα υποστηρίξει τον Αντίχριστο. Θα κάνει εικόνα του αντιχρίστου, θα υποχρεώσει τους ανθρώπους να την προσκυνούν και θα κάνει όλους τους ανθρώπους να λάβουν το χάραγμα του αντίχριστου στο δεξί τους χέρι ή στο μέτωπο.
Τα πτώματα των δύο προφητών, όταν καταφέρει ο Αντίχριστος και τους σκοτώσει, δεν θα ταφούν, αλλά θα εκτεθούν σε δημόσια θέα επί τρεις ημέρες και μισή, για να καυχηθεί ο Αντίχριστος και να ενθαρρύνει τους οπαδούς του να μη φοβούνται πλέον το Θεό και τους ανθρώπους Του. Η έκθεση των πτωμάτων θα γίνει στη πλατεία της πόλεως της μεγάλης, που αποκαλείται Σόδομα και Αίγυπτος, διότι βασιλεύει η αμαρτία και η παρακοή στο θέλημα του Θεού. Στην πόλη που σταυρώθηκε ο Κύριος, στην Ιερουσαλήμ.
Οι άνθρωποι από όλα τα έθνη, τις φυλές και τις γλώσσες, θα βλέπουν τα πτώματα των δύο προφητών επί τρεις και μισή ημέρες να είναι εκτεθειμένα στην πλατεία της Ιερουσαλήμ. Αυτό βεβαίως είναι κατορθωτό διά μέσου της τηλεοράσεως. Ολα τα κανάλια θα σπεύσουν να εξασφαλίσουν στους τηλεθεατές τους το θέαμα με αλλεπάλληλα ρεπορτάζ και πολλά σχόλια, που θα είναι οπωσδήποτε υπέρ του Αντίχριστου, αφού και οι ίδιοι θα είναι δικοί του υπάλληλοι, και επομένως πιστοί υπηρέτες του.
Ολοι οι κάτοικοι της γης και βέβαια αυτοί που θα έχουν το χάραγμα, θα χαρούν για το θάνατο των δύο προφητών. Μάλιστα θα ευφρανθούν, θα ανακουφιστούν και θα πανηγυρίσουν το γεγονός
Μέχρι τώρα είχαν απελπιστεί, γιατί κανείς δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τους δύο αυτούς προφήτες, που θα αποδεικνύουν με τη δυναμική παρουσία τους, την παρουσία του Θεού, που οι οπαδοί του Αντίχριστου θα την έχουν αρνηθεί και θα διακηρύττουν ότι “ο μόνος Θεός”, είναι ο Αντίχριστος.
Τώρα λοιπόν που θα τους βλέπουν νεκρούς, θα νομίζουν ότι τελεσίδικα, αποδείχτηκε ότι δεν υπάρχει ο αληθινός Θεός, γιατί αν υπήρχε, δεν θα άφηνε να σκοτώσει “το θηρίον το αναβαίνον εκ της αβύσσου”, τους προφήτες Του.
Θα χαρούν, γιατί οι δύο αυτοί προφήτες, θα βασανίσουν τους κατοικούντες επί της γης. Πώς θα τους βασανίσουν;
Πρώτον, με το κήρυγμά τους εναντίον του αντιχρίστου και των ανθρώπων όλων που θα τον ακολουθήσουν και θα βάλουν το χάραγμα στο δεξί τους χέρι, ή στο μέτωπο. Θα αναγγέλλουν την καταστροφή του Αντίχριστου και την αιώνια κόλαση που περιμένει, όσους θα έχουν το χάραγμα στο δεξί τους χέρι, ή στο μέτωπο.
Δεύτερον, με τη δύναμη που θα διαθέτουν. Πολλοί που θα αποπειραθούν να τους συλλάβουν, θα κατακαούν, ή θα πέσουν νεκροί. Κανείς δεν θα μπορέσει να τους σταματήσει να προφητεύουν την καταστροφή του Αντίχριστου και να κηρύττουν στους ανθρώπους, για να τους αποτρέψουν να δεχτούν το χάραγμα του Αντίχριστου.
Πολλές φορές θα προκαλούν ανομβρία με την προφητεία τους, άλλοτε θα μεταβάλλουν το νερό σε αίμα και άλλοτε θα επιφέρουν οποιαδήποτε πληγή θελήσουν. Η παρουσία των προφητών και η δυναμική δραστηριότητά τους θα διαρκέσει τριάμιση χρόνια. Το χρονικό διάστημα θα είναι πάρα πολύ μεγάλο για τους απίστους ανθρώπους της γης που θα θαυμάζουν τον Αντίχριστο και θα έχουν εναποθέσει όλες τις ελπίδες τους σ’ αυτόν.
Οι προφήτες οι οποίοι θα θανατωθούν από “το θηρίο το αναβαίνον εκ της αβύσσου”, μετά από τρισήμισι ημέρες θα αναστηθούν και θα σταθούν όρθιοι μπροστά στα έκπληκτα μάτια των οπαδών του αντιχρίστου. Ενώ ακόμη θα έχουν γιορτές και πανηγύρια, γιατί οι δύο προφήτες του Θεού θανατώθηκαν από τον Αντίχριστο, θα δουν τους προφήτες ζωντανούς να στέκονται στα πόδια τους. Φόβος και τρόμος θα πέσει στον Αντίχριστο και τους οπαδούς του, σ’ αυτούς που θα έχουν το χάραγμα
Θα θυμηθούν ότι οι δύο προφήτες επί τριάμισι χρόνια, προφήτευαν και κήρυτταν εναντίον του Αντίχριστου και του συστήματός του και πρότρεπαν τους ανθρώπους να μη δεχθούν το χάραγμα και να μην προσκυνήσουν την εικόνα του.
Στη συνέχεια όμως θα ακουστεί μια μεγάλη φωνή από τον ουρανό. Η φωνή αυτή θα λέει: “Ανάβητε εδώ”. Αυτή η φωνή θα απευθυνθεί στους δύο προφήτες και θα την ακούσει όλος ο κόσμος. Οι δύο προφήτες πραγματικά θα αναληφθούν στον ουρανό μέσα σε νεφέλη, όπως ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, (Πράξεις α:9) και θα τους δουν όλοι οι εχθροί τους, έκπληκτοι και αποσβολωμένοι.
Την ίδια ώρα που θα αναλαμβάνονται οι δύο προφήτες, θα γίνει μεγάλος σεισμός που θα σείσει την περιοχή αυτή, και θα καταστρέψει το ένα δέκατο της πόλης, της Ιερουσαλήμ. Ο σεισμός αυτός πρέπει να είναι μεγάλης εντάσεως και σύντομος, γιατί θα σκοτωθούν επτά χιλιάδες άνθρωποι, οι οποίοι προφανώς δεν θα έχουν το χρόνο να προφυλαχθούν.
Οι υπόλοιποι άνθρωποι θα γίνουν έμφοβοι με το τέλος αυτό, της όλης ιστορίας, γιατί θα καταλάβουν ότι όλα αυτά δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ενέργειες του Θεού. Δύο άνθρωποι να βασανίσουν επί τριάμισι χρόνια τον Αντίχριστο και τους οπαδούς του, με τα κηρύγματά τους και με τις θαυματουργικές ενέργειές τους, να μη μπορεί το θηρίο να τους αντιμετωπίσει και αφού τους φονεύσει, μετά να αναστηθούν και να φύγουν στον ουρανό, αφήνοντας πίσω τον κόσμο με ένα μεγάλο σεισμό και με επτά χιλιάδες νεκρούς, αυτό θα είναι μια ιστορία που δεν θα μπορούσε κανείς να αποδώσει σε συμπτώσεις.
Οι υπόλοιποι λοιπόν άνθρωποι που θα είχαν κάποιο δισταγμό, θα πάρουν την απόφαση να δοξάσουν το Θεό του ουρανού και να απορρίψουν τον Αντίχριστο. Το έργο των δύο προφητών θα τελειώσει με πλήρη επιτυχία.
Οι ειλικρινείς άνθρωποι θα ακούσουν, θα πιστέψουν και θα σωθούν. Οι ανειλικρινείς θα πλανηθούν, θα σκηρυνθούν και θα χαθούν.
ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2011/07/blog-post_6167.html#ixzz1T0v72Yer

Το θαύμα της Ορθοδοξίας

Τριάντα μίλια μακριά από τις Αιγαιές, πόλη της Κιλικίας, ησύχαζαν δύο στυλίτες. Ο ένας απ’ αυτούς ήταν ορθόδοξος, ενώ ο άλλος άνηκε στην αίρεση του Σεβήρου. Ασκήτευαν σε απόσταση έξι μιλίων ο ένας από τον άλλο.
Ο αιρετικός κατηγορούσε την ορθόδοξη Εκκλησία και προσπαθούσε με διάφορα επιχειρήματα να παρασύρει στην αίρεσή του και τον ορθόδοξο. Εκείνος τότε, θέλοντας να τον πληροφορήσει για το ποιά είναι η ορθή πίστη, του μήνυσε να του στείλει μία μερίδα της δικής του κοινωνίας
Ο αιρετικός, νομίζοντας πως θα δεχόταν ο ορθόδοξος την πλάνη του, έστειλε με χαρά τη μερίδα. Έβαλε τότε ο ορθόδοξος ένα καζάνι να βράζει κι έριξε μέσα τη μερίδα του αιρετικού. Αμέσως αυτή διαλύθηκε στο καυτό νερό του καζανιού.
Ύστερα πήρε μία μερίδα από την αγία Κοινωνία της ορθόδοξης Εκκλησίας και την έριξε κι αυτή στο ίδιο καζάνι που κόχλαζε. Την ίδια στιγμή το καζάνι κρύωσε, ενώ η αγία μερίδα όχι μόνο δεν διαλύθηκε, μα ούτε καν βράχηκε!
(«Λειμωνάριον», Ιωαν. του Μόσχου)

Η νίκη του Χριστού.

Κάποιος μάγος έκανε ψευτοθαύματα με τη βοήθεια του διαβόλου, για να πλανεύει τους χριστιανούς και να τους παίρνει με το μέρος του.
Ανάμεσα στις άλλες θαυματουργίες του έκανε και τούτη: Έμπαινε στη φωτιά για πολλή ώρα. Ύστερα ζητούσε τη βοήθεια του δαίμονα, που έσβηνε τη φωτιά κι έτσι ο μάγος παρέμενε άβλαβής.
Όταν ο τοπικός επίσκοπος πληροφορήθηκε το περιστατικό, πήρε το άγιο αρτοφόριο με το δεσποτικό Σώμα και πλησίασε στη φωτιά. Αμέσως πρότεινε στο μάγο να δεθεί με αλυσίδα και να πέσει μέσα στη φωτιά, για να δει κι αυτός τη θαυμαστή του διάσωση.
Ο μάγος δέχτηκε να τον δέσουν και να τον ρίξουν στη φωτιά, νομίζοντας πως κι εκείνη τη φορά, όπως τόσες άλλες, θα γινόταν το θαύμα. Μόλις όμως βρέθηκε τυλιγμένος στις φλόγες, άρχισε να καίγεται και να φωνάζει δυνατά:
Βοήθησέ με δαίμονα, γιατί θα με καταφάει η φωτιά!
Άκουσαν όλοι τότε μία απαίσια φωνή: Πολλές φορές σε βοήθησα. Τώρα, όμως δεν μπορώ, γιατί στέκεται πλάι σου ο ισχυρότερός μου.
Έτσι λοιπόν ο μάγος έγινε στάχτη.
(Αγαπίου μοναχού, «Αμαρτωλών σωτηρία»)

Σάββατο 23 Ιουλίου 2011

Ο Προφήτης Ιεζεκιήλ

Ο Προφήτης Ιεζεκιήλ έζησε στα χρόνια του Ναβουχοδονόσορα, κατά τον έκτο αιώνα π.Χ. (κατ' άλλους το 477π.Χ.). Ο πατέρας του ήταν Ιερέας και ονομαζόταν Βουζί.
Η ανατροφή του Ιεζεκιήλ υπήρξε πολύ επιμελημένη, μέσα στα πλαίσια των αυστηρών ηθών της πατροπαράδοτης θρησκείας. Ήταν αμείλικτος εχθρός κάθε κακίας και αμαρτίας και ήλεγχε με θάρρος τους υπερόπτες και αλαζονικούς άρχοντες. Ο Ιεζεκιήλ ήταν πολύ αγαπητός στο λαό και πολλοί προσέρχονταν σ' αυτόν, ακόμα και πρεσβύτεροι Ιουδαίοι, για να ζητήσουν τις συμβουλές του. Οι προφητείες του αναφέρονται κυρίως στην καταστροφή της Ιερουσαλήμ και μετά.
Η παράδοση αναφέρει ότι ο Ιεζεκιήλ φονεύθηκε από τη φυλή του Γάδ, επειδή ήλεγχε τις ειδωλολατρικές τους ροπές. Τάφηκε στη σημερινή Βαγδάτη του Ιράκ.
Ας αναφέρουμε, όμως, μερικά λόγια του προφήτη, που δίνουν αθάνατα μηνύματα ζωής αιωνίου: «Και εγένετο λόγος Κυρίου προς με λέγων... ότι πάσαι αι ψυχαί εμαί εισίν ... η ψυχή η αμαρτάνουσα, αυτή αποθανείται. Ο δε άνθρωπος ος έσται δίκαιος, ο ποιών κρίμα και δικαιοσύνην ... ζωή ζήσεται, λέγει Κύριος» (Ιεζεκιήλ, ιη' 1-9). Δηλαδή, ο Κύριος μίλησε σε μένα και είπε: κάθε ζωή ανθρώπου είναι δική μου. Αυτός που αμαρτάνει, αυτός και θα τιμωρηθεί με θάνατο. Ο άνθρωπος, όμως, που είναι δίκαιος, αυτός που τηρεί τις εντολές μου και φέρεται με δικαιοσύνη, αυτός θα ζήσει αιώνια, λέγει ο Κύριος.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. θείας πίστεως.
Θείου Πνεύματος, τὴ ἐπιπνοία, προκατήγγειλας, Θεοῦ Προφῆτα, ἐσομένων μυστηρίων τὴν ἔκβασιν τὴν τοῦ Σωτῆρος ἀπόρρητον κένωσιν, καὶ αἰωνίων νεκρῶν τὴν ἀνάστασιν Ἰεζεκιὴλ ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Παρασκευή 22 Ιουλίου 2011

H Αγία Μαρία η Μαγδαληνή η Μυροφόρος και Ισαπόστολος

Η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή, καταγόταν από τα Μάγδαλα, πόλη που βρίσκεται δυτικά της θάλασσας της Γαλιλαίας. Όταν πληροφορήθηκε για τον Χριστό, πήγε κοντά του και απαλλάχθηκε από τα επτά δαιμόνια που την ενοχλούσαν και στην συνέχεια έγινε μαθήτρια του. Αυτή, μάλιστα, κατά την Ανάσταση του Κυρίου ήλθε πρώτη στον τάφο Του με αρώματα, και άγγελοι ντυμένοι στα λευκά ανήγγειλαν σ' αυτή την Ανάσταση Του. Η Μαρία, μετά την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος, εξακολούθησε να διακονεί στην πρώτη χριστιανική Εκκλησία στην Ιερουσαλήμ. Έπειτα πήγε στην Έφεσο, κοντά στον Άγιο Ιωάννη το Θεολόγο, οπού και πέθανε. Τάφηκε στην είσοδο της σπηλιάς, όπου αργότερα εκοιμήθησαν οι επτά παίδες εν Εφέσω.


Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.
Χριστῷ τῷ δι᾽ ἡμᾶς, ἐκ Παρθένου τεχθέντι, Σεμνὴ Μανδαληνή, ἠκολούθεις Μαρία, αὐτοῦ τὰ δικαιώματα, καὶ τοὺς νόμους φυλάττουσα, ὅθεν σήμερον, τὴν παναγίαν σου μνήμην, ἑορτάζοντες, ἀνευφημοῦμέν σε πίστει, καὶ πόθῳ γεραίρομεν.

Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθείς.
Ὁ ὑπερούσιος Θεὸς ἐν τῷ κόσμῳ, μετὰ σαρκὸς ἐπιφοιτῶν Μυροφόρε, σὲ ἀληθῆ Μαθήτριαν προσήκατο, ὅλην σου τὴν ἔφεσιν, πρὸς αὐτὸν κεκτημένην, ὅθεν καὶ ἰάματα, ἀπετέλεσας πλεῖστα· καὶ μεταστάσα νῦν ἐν οὐρανοῖς, ὑπὲρ τοῦ κόσμου πρεσβεύεις ἑκάστοτε.

Ὁ Οἶκος
Τὸ φῶς τοῦ κόσμου ὁ Χριστός, ἀνύστακτον ἰδών σου, τῆς πίστεως τὸ ὄμμα, ἀγάπης τε τὸ φίλτρον τὸ ἀναπόσπαστον Σεμνή, πρώτη ἐμφανίζει ἑαυτὸν σοι, ἀναστὰς ἐκ τοῦ μνημείου, ὤκιστα ἐλθούσῃ μετὰ μύρων, καὶ προσιούσῃ σὺν δάκρυσι τῷ ἀπροσπελάστῳ, καὶ αὐτὸς σοι ἀμειβόμενος, τὴν τοῦ Πνεύματος θείαν ἐνέργειαν δωρεῖται, καὶ τῆς πρὸς τὸν ἄναρχον Πατέρα ἀνόδου ἐμφανίζει σοι βουλήν· καὶ πέμπει δὲ σε, θεῖα εὐαγγέλια τοῖς κατεπτηχόσι Μύσταις τῆς αὐτοῦ ἐγέρσεως ἀπαγγεῖλαι. Διὸ μεγίστην πρὸς αὐτὸν ἔχουσα παρρησίαν, ὑπὲρ τοῦ κόσμου πρεσβεύεις ἑκάστοτε.


Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011

Άγιοι ασκητές και γεροντάδες στην Κρήτη

Ψηλορείτης, στο χωριό Ζαρός, 17ος αιώνας. Στο μοναστήρι του αγίου Νικολάου, ψηλότερα απ’ το χωριό, οι μοναχές διαπιστώνουν πως κάποιο ζώο τρυπώνει τη νύχτα στο περιβόλι τους και βοσκάει στα λαχανικά. Κάποιο αγρίμι του Ψηλορείτη σίγουρα θά ’ναι. Βρίσκουν λοιπόν έναν κυνηγό και του ζητάνε να παραφυλάξει και να το σκοτώσει με το τόξο του.
Τη νύχτα, ο κυνηγός τοξεύει την ογκώδη φιγούρα που βλέπει να ξετρυπώνει μέσα απ’ τις σκιές και να κατεβαίνει απ’ την πλαγιά πάνω απ’ το μοναστήρι. Μα, τι παράξενο, δεν είναι κανένα ζώο, αλλά ένας γέροντας ασκητής!
Τον μεταφέρουν με φρίκη σ’ ένα κελί κι εκείνος μειλίχιος τους λέει: «Μη λυπάστε, δεν έχετε αμαρτία. Έτσι ήθελε ο Θεός να μάθετε για μένα. Μόνο, παρακαλώ, ο άνθρωπος που με πλήγωσε να με μεταφέρει στον τόπο μου, να κοιμηθώ εκεί». Κι όταν τον ρωτάνε: «Γιατί, γέροντα, τόσα χρόνια δεν ήρθες ποτέ να σε γνωρίσουμε;», απαντάει: «Δεν ήρθα, γιατί δεν πέρασε ούτε μια μέρα που να μην πέσετε σε αμαρτωλούς λογισμούς»…
Το όνομα του γέροντα ήταν Ευθύμιος. Ο κυνηγός τον σηκώνει στην πλάτη του και τον μεταφέρει χιλιόμετρα μακριά, στον ποταμό Κουρταλιώτη, νότια του σημερινού νομού Ρεθύμνης. Εκεί ήταν η πατρίδα του, στο χωριό Ασώματος. Στο άγριο και πανέμορφο Κουρταλιώτικο Φαράγγι, ο κυνηγός δίψασε – και ο άγιος χτύπησε με το χέρι του την πλαγιά, στο δρόμο που περνούσε πολλά μέτρα πάνω απ’ το ποτάμι, και ξεπήδησαν πηγές για να ξεδιψάσει ο ακούσιος φονιάς του.
Κοντά σ’ αυτές τις πηγές είναι σήμερα το εκκλησάκι του, χτισμένο από κάποιον Τούρκο, που έχασε το φως του και τον θεράπευσε ο άγιος. Μόνο που σ’ αυτά τα μέρη τον λένε Νικόλαο (ίσως ήταν το κοσμικό του όνομα) και πανηγυρίζουν τη μνήμη του με λαμπρότητα την 1η του Σεπτέμβρη. Είναι ο «όσιος Νικόλαος ο Κουρταλιώτης».
Εικόνα του αγίου, από εδώ
Ο άγνωστος ασκητής του Ζαρού δεν ήταν κάτι ασυνήθιστο στη Μεγαλόνησο. Από τα βυζαντινά χρόνια, τουλάχιστον από την εποχή του Νικηφόρου Φωκά και την απελευθέρωση της Κρήτης από τους Άραβες (961 μ.Χ.), ο ορθόδοξος ασκητισμός στην Κρήτη αναπτύχθηκε τόσο, ώστε να χαρακτηρίζεται «αγία νήσος», διάσπαρτη καθώς ήταν από ασκητήρια στα δάση, τα βουνά και τις ακτογραμμές της, ιδίως στο νότιο τμήμα της, το πλησιέστερο στην αγιασμένη Αφρική.
Από τους πατέρες του κρητικού μοναχισμού ήταν αναμφίβολα ο άγιος Ιωάννης ο Ξένος, ο «άη κυρ Γιάννης» των ντόπιων, από το Σίβα Ηρακλείου, που ταξίδεψε σ’ όλη την Κρήτη μιλώντας για το Χριστό στους εξισλαμισμένους πληθυσμούς, μετά την αραβική κατάκτηση, και ίδρυσε αρκετά ονομαστά μοναστήρια, όπως η μονή της  Παναγίας Αντιφωνήτριας («των Μυριοκεφάλων»), το μεγαλύτερο προσκύνημα του νομού Ρεθύμνης.
Το 16ο αιώνα κατεβαίνουν στην Κρήτη και εγκαθίστανται στα βάθη μιας χαράδρας κοντά στην πόλη των Χανίων 99 γενναίοι ασκητές, με πνευματικό πατέρα τον άγιο Ιωάννη τον Ερημίτη. Παρέμειναν 99, ώστε μαζί με το Χριστό να συμπληρώνονται 100. Η  πέτρινη πολιτεία που έχτισαν και λάξεψαν στο βάθος της χαράδρας σώζεται μέχρι σήμερα υπάρχει στα όρια της ιστορικής μονής Γουβερνέτου, σιωπηλός μάρτυρας της γενναιότητας και της αγιότητας των αγωνιστών της προσευχής.
Η είσοδος της "πέτρινης πολιτείας" (μοναστηριού) στα βάθη του φαραγγιού, που οικοδόμησαν και ασκήτεψαν οι 99 άγιοι Πατέρες (φωτο από  εδώ)

Οι αόρατοι ασκητές του Αγιοφάραγγου

Κατοικίες αγίων σε σπήλαια, τοπωνύμια που φανερώνουν την παρουσία παλιών ασκητών και εξωκλήσια σε όρη και φαράγγια, με απομεινάρια μοναστικών κελιών, μαρτυρούν την εξάπλωση του ορθόδοξου ασκητισμού σε όλη την Κρήτη. Υπάρχουν όμως και «ιεροί τόποι» της Μεγαλονήσου με ιδιαίτερες παραδόσεις για την παρουσία αγιασμένων αγωνιστών. Ένα τέτοιο μέρος είναι το Αγιοφάραγγο, νότια του νομού Ηρακλείου (Αστερούσια Όρη), που οι παλιοί ναυτικοί έλεγαν πως, περνώντας με τα πλοία τους κοντά στην έξοδό του στο Λυβικό, το έβλεπαν να λάμπει από το θείο Φως που περιέβαλλε τους ασκητές. Εκεί υπάρχουν πολλά παλαιά ερημητήρια σε σπηλιές. Λένε πως ζουν και σήμερα ακόμη αόρατοι ασκητές, που έχουν το χάρισμα να παραμένουν αθέατοι, αν θέλουν, ακόμη κι αν κάποιος περάσει δίπλα τους [σημείωση του blog μας: πρέπει να θεωρήσουμε σίγουρο πως ζουν και σήμερα άγνωστοι άγιοι ασκητές στη νότια Κρήτη, γιατί υπάρχουν συγκεκριμένες μαρτυρίες ανθρώπων που είδαν κάποιους απ' αυτούς - αλλά και σε πολλά χωριά και γειτονιές (όπως και σ' όλη την Ορθοδοξία) ζουν άγνωστοι, αγνοημένοι, κυριολεκτικά κρυμμένοι, άγιοι της διπλανής πόρτας· κάποιος απ' αυτούς ίσως αγωνίζεται δίπλα σου].
Σύμφωνα με παράδοση, που μας είχε αφηγηθεί η μακαριστή και αγιασμένη γερόντισσα Συγκλητική, μεγαλόσχημη μοναχή στο Ρέθυμνο (ηγουμένη στο μικροσκοπικό μοναστήρι της Αγίας Τριάδας, στο λόφο του Τιμίου Σταυρού, εντός της πόλης του Ρεθύμνου), οι ασκητές αυτοί είναι υπεραιωνόβιοι, αφού παίρνουν παράταση από το Θεό να ζήσουν όσα χρόνια θέλουν. Η ίδια γερόντισσα μας είπε ότι με μια αόρατη ασκήτρια από το Αγιοφάραγγο είχε επικοινωνία ο άγιος γέροντας Κύριλλος Παναγιωτάκης από τα Ακούμια Ρεθύμνης (κοιμήθηκε 1986), εφημέριος της ίδιας μονής.
Η έξοδος του Αγιοφάραγγου στο Λυβικό, απ' όπου πολλά πλοία έβλεπαν το φαράγγι να λάμπει από το φως των ασκητών.
Θρύλους γι’ αυτούς αναφέρει ο Νίκος Ψιλάκης στο βιβλίο του Μοναστήρια και ερημητήρια της Κρήτης, Ηράκλειο 1994, τόμ. Α΄ (από εκεί η φωτο), σελ. 236. Παραθέτουμε τρεις:
Στο Γουμενόσπηλιο έρχονταν μια φορά το χρόνο οι ασκητές, από τον Πρέβελη ώς τον Κουδουμά [μοναστήρια, το ένα νότια Ρεθύμνου, το άλλο νότια Ηρακλείου]. Είχε 300 πέτρες γύρω γύρω και καθένας καθόταν στη δική του. Μετρούσανε κεφαλές και, αν έλειπε κανείς, ελέγανε: «Ο Θεός να τόνε συχωρέσει». Μόνο τότε, κάθε Λαμπρή, εθωρούσε ο ένας τον άλλο.
Σ’ ένα σπήλιο στο Μάρτσαλο εζούσε ένας ασκητής. Πηγαίνανε και του ζητούσαν ευλογία οι ανθρώποι, αλλά αυτός δεν εμφανιζότανε ποτέ. Έβγαζε μόνο το δαχτυλάκι του από μια τρύπα και σταύρωνε. Άνθρωπος δεν είδε ποτέ το πρόσωπό του.
Στον Άγιο Αντώνιο στο Αγιοφάραγγο μαζώνονται κάθε νύχτα οι ασκητές και λειτουργούνε. Τυχερός όποιος τους δει. Ένας παλιός ηγούμενος της Οδηγήτριας σηκωνότανε τα μεσάνυχτα, πήγαινε και λέγανε πως πολλές φορές έπαιρνε κι αντίδωρο.
Το εσωτερικό του Γουμενόσπηλιου, με πολλά καθισματάκια λαξευμένα στο βράχο.
http://o-nekros.blogspot.com/

Οι Άγιοι Συμεών ο δια Χριστόν σαλός και Ιωάννης

Οι όσιοι πατέρες Συμεών και Ιωάννης, καταγόταν από την Έδεσσα της Συρίας και έζησαν στα χρόνια του βασιλιά Ιουστίνου του νέου (περί το 518 μ.Χ.). Ήταν πολύ φίλοι και έτσι αποφάσισαν να πάνε μαζί στα Ιεροσόλυμα να προσκυνήσουν τούς Αγίους Τόπους.
Αφού προσκύνησαν πήγαν στην Μονή του Αγίου Γερασίμου και έγιναν μοναχοί, από τον όσιο Νίκωνα. Πριν συμπληρωθούν όμως επτά μέρες στο μοναστήρι, έφυγαν για την έρημο όπου διέμειναν μαζί επί σαράντα χρόνια, κάτω από σκληρή άσκηση.Κατόπιν ο Συμεών επέστρεψε στα Ιεροσόλυμα και εξέφρασε την επιθυμία μέσω της προσευχής του, να παραμείνει άγνωστος. Πράγματι ο Θεός οικονόμησε έτσι τα πράγματα, που ο Συμεών προσποιούνταν τον χαζό. Κατά την διάρκεια της παραμονής του στην Έμεσα της Συρίας, επιτέλεσε πολλά θαύματα και ανεπαύθη εν Κυρίω φτωχός και ταλαιπωρημένος.
Αργότερα έφθασε εκεί και ο Ιωάννης, όπου έμαθε για τον θάνατο του Συμεών και μετά από λίγο καιρό κοιμήθηκε και ο ίδιος.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’.
Ὁ Θεὸς τῶν Πατέρων ἡμῶν ὁ ποιὼν ἀεὶ μεθ᾽ ἡμῶν κατὰ τὴν σὴν ἐπιείκειαν, μὴ ἀποστήσῃς τὸ ἔλεός σου ἀφ᾽ ἡμῶν· ἀλλὰ ταῖς αὐτῶν ἱκεσίαις, ἐν εἰρήνῃ κυβέρνησον τὴν ζωὴν ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ὡς ἡνωμένοι δι' ἐνθέου ἀγάπης, σύμψυχοι ὤφθητε ἐν πᾶσι τοῖς τρόποις, ὦ Ἰωάννη ὅσιε, καὶ θεῖε Συμεών, ὁ μὲν βίον ἔνθεον διελθῶν ἐν ἐρήμῳ, ὁ δὲ σοφοῖς σκώμμασι τὸν Βελιὰρ μωράνας· καὶ νῦν τῶν θείων ἄμφω ἀμοιβὴν καταρτυφῶντες, ἡμᾶς ἐποπτεύετε.

Κοντάκιον
Ἦχος α'. Χορὸς Ἀγγελικός
Τὸν βίον εὐσεβῶς, ἐκτελέσαντες πίστει, δοχεῖα καθαρά, τῆς Τριάδος δειχθέντες, Συμεὼν Ἰωάννη τε, θεοφόροι Πανεύφημοι, νῦν αἰτήσασθε, τὸν ἱλασμὸν καὶ εἰρήνην, ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν, καταπεμφθῆναι πλουσίως, Πατέρες πανόλβιοι.

Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011

O Προφήτης Ηλίας ο Θεσβίτης

Ο προφήτης Ηλίας έζησε τον 9 π.Χ. αιώνα και ήταν γιος του Σωβάκ και καταγόταν από τη Θέσβη (γι' αυτό και ονομάστηκε Θεσβίτης), το σημερινό El Istib, της περιοχής Γαλαάδ, και άνηκε στην φυλή του Ααρών. Όταν γεννήθηκε, ο πατέρας του είδε μία θεία οπτασία: Δύο άνδρες λευκοφορεμένοι τον ονόμαζαν Ηλία, τον σπαργάνωναν με φωτιά και του έδιναν φλόγα να φάει. Τότε ο πατέρας του, πήγε στα Ιεροσόλυμα και αφού περιέγραψε την οπτασία στους ιερείς, εκείνοι του είπαν ερμηνεύοντας την οπτασία, ότι ο γιος του θα γίνει προφήτης και θα κρίνει το Ισραήλ με δίκοπο μαχαίρι και φωτιά.
Ο Προφήτης άσκησε το προφητικό του χάρισμα επί 25 έτη. Προείπε για την έλευση του Χριστού στην γη 816 χρόνια πριν. Ήταν τόσο μεγάλη η πίστη του, που κατέβασε τρεις φορές φωτιά από τον ουρανό κάνοντας τους Ισραηλίτες με μια φωνή να πουν: «ἀληθῶς Κύριος ὁ Θεός, αὐτὸς ὁ Θεός» (Βασιλειών Γ' ιη' 39), δηλαδή, Αληθινά! Ο Κύριος, ο Θεός του Ισραήλ, αυτός είναι ο μόνος πραγματικός και αληθινός Θεός. Επίσης, σταμάτησε την βροχή και ανάστησε νεκρούς, όπως το νεκρό γιο της Σεραφθίας χήρας. Με την φωτιά μάλιστα έκαψε τους εκατό στρατιώτες που είχε στείλει ο βασιλιάς Οχοζίας για να τον συλλάβουν. Στο όρος Χωρήβ είδε τον ίδιο τον Θεό, όσο είναι δυνατό, βέβαια, να Τον δει άνθρωπος, διέσχισε τον Ιορδάνη με την μυλωτή του και τέλος ανελήφθη με άρμα πυρός στον ουρανό. Επίσης παρέστη στην Μεταμόρφωση του Χριστού μαζί με τον Μωϋσή.
Να σημειώσουμε, ότι ο προφήτης Ηλίας, είχε μαθητή τον προφήτη Ελισσαίο

Aναπλήρωσις της Aκολουθίας του Προφήτου Hλιού.

Mετά τα τρία πρώτα Προσόμοια τα εν τω Mηναίω, λεγέτω ο θέλων εορτάζειν τον Προφήτην, και το παρόν νέον.
Ήχος α΄. Tων Oυρανίων ταγμάτων.
Eν τω Xωρήβ μεν το πρώην, εν Θαβώρ δ´ ύστερον, την του Θεού κατείδες, θεωρίαν Προφήτα. Eκεί μεν εν τη αύρα, ενταύθα δε, εν φωτί της Θεότητος. Kαι εδοξάσθης δισσώς εν τη Παλαιά, Hλιού και Nέα χάριτι.
Έτερα Στιχηρά νέα. Ήχος β΄. Ποίοις ευφημιών στέμμασιν.
Ποίοις υμνωδιών κάλλεσιν, αναδήσωμεν τον διφρηλάτην; τον Oυρανοδρόμον Iέρακα; Hλιού τον πυρ όλως πνέοντα; τον πυρίνου άρματος ιππέα; τον ρείθρα, του Iορδάνου διαρρήξαντα; και όμβρους, του Oυρανού λόγω πεδήσαντα; τον εν πυρί θυηφόρον; τον Xριστώ λαλούντα; τον και Πρόδρομον της αυτού, δευτέρας ελεύσεως; τον φωστήρα τον φαεινότατον;
Ποίοις ευφημιών άσμασι, τον Θεσβίτην ανυμνήσωμεν Hλίαν; τον ζήλω Θεού πυρπολούμενον; και τους ασεβείς πυρπολήσαντα; τον τους μύστας σφάξαντα της Bάαλ; τον μύστην, ης προεώρακε τω Πνεύματι, εν αύρα, λεπτή Xριστού θείας σαρκώσεως; τον ξενοτρόφον της χήρας; του πυρός τον στύλον; τον πνέοντα τοις νεκροίς, ζωήν θεία χάριτι; το του Πνεύματος ενδιαίτημα;
Ποίοις πνευματικοίς άνθεσι, το του Πνεύματος στέψωμεν σκεύος; τον φλογί πυρός σιτιζόμενον, και τω πυρί σπαργανούμενον; τον μιάς τροφής εν τη ισχύι, οδόν, τεσσαρακονθήμερον ανύσαντα; τροφήν, τον διά του κόρακος δεχόμενον; των Προφητών την κρηπίδα; Hλιού τον μέγαν, τον δι’ ού Δαιμόνων οφρύν, καθείλεν ο Kύριος; ο έχων το μέγα έλεος.
Πάντες οι ευτελείς δούλοι σου, σοι προσπίπτομεν Θεού Προφήτα, δώρησαι ημίν ανακράζοντες, χάριν την του Πνεύματος ένδοξε, ώσπερ Eλισσαίω εδωρήσω, διπλήν, ταύτην μάκαρ εξαιτήσαντι. Kαι δος, ευρείν λύσιν ταις πρεσβείαις σου, οφλημάτων πάντων, ότε Πρόδρομος της Xριστού, δευτέρας ελεύσεως, Hλιού ήξεις θεώνυμε.
Eις τον Όρθρον μετά την α΄ Στιχολογίαν, Kάθισμα. Ήχος α΄.
Tον τάφον σου Σωτήρ.
Φωστήρα παμφαή· διφρηλάτην πυρφόρον· και Άγγελον εν γη, ζήλου πνέοντα θείου. Δυσσέβειαν τρέποντα· παρανόμους ελέγχοντα· κορυφαίον τε, των Προφητών, ομοφώνως, σε κηρύττομεν, μάκαρ θεόπτα Hλία. Διό ημάς φύλαττε.
Δόξα. Tο αυτό. Kαι νυν. Θεοτοκίον.
Kυβέρνησον Aγνή, την αθλίαν ψυχήν μου, και οίκτειρον αυτήν, υπό πλήθους πταισμάτων, βυθώ ολισθαίνουσαν, απωλείας Πανάμωμε, και εν ώρα με τη φοβερά του θανάτου, ελευθέρωσον, κατηγορούντων Δαιμόνων, φρικτής τε κολάσεως.
Mετά την β΄ Στιχολογίαν, Kάθισμα. Ήχος α΄. Tον τάφον σου Σωτήρ.
Θεώ δι’ αρετής, ακραιφνούς ωκειώθης, ουράνιον ζωήν, επί γης βιοτεύσας. Zωήν δε της χάριτος, κεκτημένος μακάριε, σοίς φυσήμασι, παίδα θανόντα εγείρεις. Mένεις δ’ άφθαρτος, κρείττων εισέτι θανάτου, Hλία θεόπνευστε.
Δόξα. Eπεφάνης σήμερον.
Tεσσαρακονθήμερον, οδόν ανύεις, μιά βρώσει ένδοξε, ρωσθείς Aγγέλου τη αφή. Διό τοις πίστει τιμώσι σε, ρώσιν παράσχου, ψυχής τε και σώματος.
Kαι νυν. Θεοτοκίον.
Tας αχράντους χείρας σου, Παρθενομήτορ, εφαπλούσα σκέπασον, τους καταφεύγοντας εις σε, και τω Yιώ σου κραυγάζοντας· πάσι παράσχου, Xριστέ τα ελέη σου.
Mετά τον Πολυέλεον, Kάθισμα. Ήχος πλ. δ΄. Tην σοφίαν και Λόγον.
Hλιού τον πυρίπνουν και ζηλωτήν, τον θεόπτην και Πρόδρομον της Xριστού, δευτέρας ελεύσεως, και της πρώτης συνόμιλον. Tον δι’ ορνέου έωθεν, και δείλης τρεφόμενον· και ξενοτρόπω βρώσει, την χήραν εκτρέφοντα, και τον ταύτης παίδα, εκ νεκρών ανιστώντα. Tον θύμα και σχίδακας, πυρί θείω εμπρήσαντα, εν ωδαίς ευφημήσωμεν, κραυγάζοντες αυτώ εκ ψυχής. Tων πταισμάτων δωρηθήναι άφεσιν, ημίν πρεσβεύοις Προφήτα, τοις πόθω τιμώσι σε.
Δόξα. Tην ωραιότητα.
Tα Iορδάνεια, διήλθες ύδατα, Hλία πρότερον, και τότε άρματι, ανήλθες ως εις Oυρανόν, εμφαίνων τι μυστήριον. Ότι ουδείς δύναται, ανελθείν εις Oυράνια, εκτός ειμή πρότερον, μετανοίας τα ύδατα, διέλθη και ψυχήν εκκαθάρη, ης σύμβολον ο Iορδάνης.
Kαι νυν. Θεοτοκίον.
Kατατιτρώσκει με, βέλος γλυκύτατον, της αγαπήσεως της σης Πανύμνητε. Kαι καταθέλγει με πυκνώς, βοάν σοι ευλογημένη. Xαίρε ηλιόμορφον, Bασιλέως παλάτιον. Xαίρε θρόνε πύρινε, η Θεόν αναδείξασα, άνθρωπον φύσει τω τοκετώ σου, ανθρώπους δε Θεούς κατά χάριν.
Oι Aναβαθμοί. Tο α΄ Aντίφωνον του δ΄ ήχου. Προκείμενον,
Συ Iερεύς εις τον αιώνα. Στίχ. Mη άπτεσθε των χριστών μου.
Πάσα πνοή. Eυαγγέλιον ζήτει τη ε΄ της ιγ΄ εβδομάδος του Λουκά.
O N΄. Δόξα. Tαις του σου Προφήτου. Kαι νυν. Tαις της Θεοτόκου.
Eλεήμον ελέησόν με ο Θεός. Ήχος πλ. β΄.
Tου θείου ζήλου το πυρ, εν ση καρδία δεξάμενος, Hλία θεώνυμε, όλον της ζωής σου τον δίαυλον, εν πυρί διετέλεσας. Eν γαρ τη γεννήσει σου μάκαρ, παρά των Aγγέλων πυρ εσιτίσθης· εν δε τη ζωή σου, τρισσάκις εξ Oυρανού πυρ κατήνεγκας· και εν τω τέλει σου, άρμα πυρός εξαρπάσαν, ως εις Oυρανόν ανεβίβασεν· ω του θαύματος! πώς ο πήλινος ανδριάς, χαλκευθείς εν τη δυνάμει του Πνεύματος, πύρινος όλος εγένετο! Kαι νυν τω αΰλω πυρί της Θεότητος ηνωμένος, πρεσβεύει υπέρ των ψυχών ημών.
Mεγαλυνάριον.
Δεύτε τον πυρίπνουν και ζηλωτήν, τον διά τεθρίππου, αρπαγέντα από της γής, της του Xριστού δευτέρας, Πρόδρομον παρουσίας, Hλίαν τον Θεσβίτην, ύμνοις τιμήσωμεν.


Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ὁ ἔνσαρκος Ἄγγελος, τῶν Προφητῶν ἡ κρηπίς, ὁ δεύτερος Πρόδρομος, τῆς παρουσίας Χριστοῦ, Ἠλίας ὁ ἔνδοξος, ἄνωθεν καταπέμψας, Ἐλισαίῳ τὴν χάριν, νόσους ἀποδιώκει, καὶ λεπροὺς καθαρίζει, διὸ καὶ τοῖς τιμῶσιν αὐτόν, βρύει ἰάματα.

Κοντάκιον
Ἦχος β’. Αὐτόμελον.
Προφῆτα καὶ προόπτα τῶν μεγαλουργιῶν τοῦ Θεοῦ, Ἠλία μεγαλώνυμε, ὁ τῷ φθέγματί σου στήσας τὰ ὑδατόῤῥυτα νέφη, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν, πρὸς τὸν μόνον φιλάνθρωπον.

Ὁ Οἶκος
Τὴν πολλὴν τῶν ἀνθρώπων ἀνομίαν, Θεοῦ δὲ τὴν ἄμετρον φιλανθρωπίαν, θεασάμενος ὁ Προφήτης Ἠλίας, ἐταράπτετο θυμούμενος, καὶ λόγους ἀσπλαγχνίας πρὸς τὸν εὔσπλαγχνον ἐκίνησεν. Ὀργίσθητι βοήσας, ἐπὶ τοὺς ἀθετήσαντάς σε, Κριτὰ δικαιότατε. Ἀλλὰ τὰ σπλάγχνα τοῦ ἀγαθοῦ, οὐδόλως παρεκίνησε πρὸς τὸ τιμωρήσασθαι τοὺς αὐτὸν ἀθετήσαντας· ἀεὶ γὰρ τὴν μετάνοιαν πάντων ἀναμένει, ὁ μόνος φιλάνθρωπος.

Μεγαλυνάριον
Δεύτε τον πυρίπνουν και ζηλωτήν, τον διά τεθρίππου, αρπαγέντα από της γής, της του Xριστού δευτέρας, Πρόδρομον παρουσίας, Hλίαν τον Θεσβίτην, ύμνοις τιμήσωμεν.