Τρίτη 31 Αυγούστου 2010

Γέροντας Πορφύριος

Ο π. Πορφύριος, γεννήθηκε το 1906 από ευσεβείς και πολύ φτωχούς γονείς στο χωριό Άγιος Ιωάννης Καρυστίας Ευβοίας. Στο σχολείο πήγε μέχρι Β΄ Δημοτικού. Τα γράμματα, όπως μου είπε, τα έμαθα διαβάζοντας το Ευαγγέλιο και τα λειτουργικά βιβλία της Εκκλησίας. Ο πατέρας του είχε πάει να δουλέψει στη διώρυγα του Παναμά, για να συντηρήσει την οικογένειά του. Κι ο μικρός Ευάγγελος- αυτό ήταν το όνομα του Γέροντα- δούλευε στα χωράφια και έβοσκε τα λιγοστά πρόβατά τους στις πλαγιές του χωριού. Εκεί διάβαζε και το Βίο του Αγίου Ιωάννου του Καλυβίτη. Τόσο πολύ τον συνεπήρε η αγία μορφή του Οσίου, που άρχισε να σκέπτεται να τον μιμηθεί.
Μικρός καθώς ήταν, 13-14 ετών, βρήκε τον τρόπο και έφυγε για το Άγιον Όρος. Εκεί εγκαταστάθηκε στα Καυσοκαλύβια και έγινε υποτακτικός σε ένα κελί, σε δύο πολύ καλά και αυστηρά Γεροντάκια. Έζησε μαζί τους 5-6 χρόνια, έμαθε την καλογερική, την «άκρα» και «χαρούμενη» όπως έλεγε, υπακοή, την καθαρή αγάπη του θεού και δέχθηκε - άδολο και αγνό παιδί όπως ήταν- το διορατικό χάρισμα. Όμως αρρώστησε άσχημα, και ο Θεός έδειξε ότι ήθελε να τον «μεταθέσει» στον κόσμο, για να μπορέσει να φωτίσει τους ανθρώπους με τη χάρη που είχε, να τους εμπνεύσει, να τους παρηγορήσει, να τους καθοδηγήσει. Έτσι, γύρισε στην πατρίδα του την Εύβοια, όπου εγκαταβίωσε στο Μοναστήρι του Αγ. Χαραλάμπους στο Αυλωνάρι. Εκεί θεραπεύθηκε. Σε ηλικία 20 ετών συναντήθηκε με τον Αρχιεπίσκοπο του Σινά Πορφύριο, ο οποίος θαύμασε για τα ουράνια χαρίσματα του νέου Μοναχού και τον χειροτόνησε πρεσβύτερο, δίνοντάς του το όνομά του: Πορφύριος.
Φανταστείτε ότι περιέγραψε στον Αρχιεπίσκοπο την Ιερά Μονή του Σινά με λεπτομέρειες, χωρίς ποτέ να την έχει επισκεφθεί! Όταν η Ι. Μονή του Αγίου Χαραλάμπους έγινε γυναικεία, εγκαταστάθηκε στην Ι. Μ. Αγ. Νικολάου Βάθειας Ευβοίας. Το 1940 ήρθε στην Αθήνα, όπου διορίσθηκε εφημέριος στον Ιερό Ναό του Αγίου Γερασίμου, στην Πολυκλινική, κοντά στην Ομόνοια. Εκεί υπηρέτησε 33 χρόνια το Θεό και τους ανθρώπους, ζώντας στην ταπεινή αφάνεια και μεγαλουργώντας για τη δόξα του θεού. Αφού, να σκεφθείτε, βοήθησε χιλιάδες ανθρώπους να βρουν την ειρήνη του Θεού. Ακόμη και τους γιατρούς βοηθούσε με τις χαρισματικές του διαγνώσεις, και πολλούς ασθενείς θεράπευε με τη χάρη του Θεού. Και όλα αυτά τα έκαμνε, ο αγράμματος για τον κόσμο, π. Πορφύριος, που ήξερε όμως άριστα τα άγια γράμματα του Θεού. «Ο πανσόφους τους αλιείς αναδείξας».
Όταν πήρε τη σύνταξη του από τον Άγιο Γεράσιμο, έζησε μερικά χρόνια στον Άγιο Νικόλαο Καλισσίων Πεντέλης και τελικά κατέληξε στο Μήλεσι της Μαλακάσας, κάπου 39 χιλ. από την Αθήνα, στο δρόμο για τη Λαμία, και άλλα 5 χιλ. στο δρόμο προς Ωρωπό, όπου έζησε το ίδιο ταπεινά, παλεύοντας με τις αρρώστιες του, που του χαρίσθηκαν από την αγάπη του Θεού ως «σκόλοψ τη σαρκί, ίνα μη υπεραίρηται». Ο τόπος εκείνος έγινε αληθινό προσκύνημα. Επεδίωκε ο Γέροντας την αφάνεια, και ο Θεός τον δόξαζε. «Ο κόσμος -θα γράψει αργότερα- με πήρε από καλό και όλοι φωνάζουνε ότι είμαι άγιος. Εγώ όμως αισθάνομαι ότι είμαι ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος του κόσμου ...;και παρακαλώ όσοι με έχετε γνωρίσει να κάνετε προσευχή για μένα».
Ο Γέροντας πέθανε ταπεινά στο κελί του, στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους, στις 2 Δεκεμβρίου 1991. Είχε την εσωτερική πληροφορία ότι το τέλος ήταν «εγγύς» και ήθελε να πεθάνει ταπεινά, μακριά από τον κόσμο, μέσα στη γαλήνη του Θεού. Κανείς δεν πληροφορήθηκε το θάνατό του, παρά μόνο οι κελιώτες των Καυσοκαλυβίων. Η κηδεία του έγινε ταπεινή, απέριττη, καλογερική, μέσα στο ειρηνικό και σεπτό περιβόλι της Παναγίας.

Ιερές Μονές Αργολίδος

Μονή Οσίου Θεοδοσίου του Νέου.
Ηγουμένη Φοίβη
Ανατολικά της πόλης του Άργους, σε μια ταπεινή σπηλιά, ασκητεύει γύρω στο 900 μ.Χ ένας ταπεινός και ήρεμος Αθηναίος, ο οποίος στο όνομα της αγάπης του Θεού, εγκαταλείπει το «κλεινόν άστυ» όπου γεννήθηκε το 862 μ.Χ. και με νηστεία και προσευχή λατρεύει τον Κύριο. Πρόκειται για τον Άγιο Θεοδόσιο τον Νέο.Κακόβουλοι και συκοφάντες άνθρωποι κατηγορούν τον ερημίτη στον Άγιο Επίσκοπο Άργους, ότι δήθεν είναι αγύρτης και λαοπλάνος. Ο Άγιος στενοχωριέται και με θλίψη κατανοεί ότι πρέπει να λάβει μέτρα για το καλό της Εκκλησίας. Σκοπεύει να απομακρύνει τον ασκητή Θεοδόσιο από την περιοχή.
Τότε δέχεται την επιστολή του Πατριάρχη Νικολάου να μεταβεί στην Κωνσταντινούπολη. Αποφασίζει να αντιμετωπίσει το θέμα του ασκητή Θεοδόσιου, μετά την επάνοδο του.
Στην Πόλη και ενώ η Σύνοδος βρίσκεται σε εξέλιξη, παρουσιάζεται στον Άγιο, ως όραμα, ο Θεοδόσιος και του αποκαλύπτει την εις βάρος του σκευωρία. Ταυτοχρόνως όμως παρουσιάζεται και στον Πατριάρχη και τον παρακαλεί να αποτρέψει τον Επίσκοπο να τον εκδιώξει από το ασκητήριο του.
Γίνεται έτσι φανερό το θέλημα του Θεού. Ο Άγιος Πέτρος γυρίζει στο Άργος και, παίρνοντας τον δρόμο μόνος του, πηγαίνει προς συνάντηση του Άγιου ασκητή Θεοδόσιου.
Ο Άγιος Θεοδόσιος, με το Θείο χάρισμα της προορατικότητας, γνωρίζει την επίσκεψη του Επισκόπου του. Τοποθετεί αναμμένα κάρβουνα και λιβάνι στο σκούφο του και κατεβαίνει να τον προϋπαντήσει. Εκεί, κάτω από το βλέμμα του Θεού, συναντιούνται οι δύο Άγιοι. Η Εκκλησία αγάλλεται. Ο Άγιος Πέτρος μαθαίνει όλη την αλήθεια για τον Θεοδόσιο, τον χειροτονεί Ιερέα και τον ορίζει συνεργό και βοηθό στο έργο του.
Όταν ο Θεός καλεί κοντά του τον Άγιο Θεοδόσιο, ο Άγιος Πέτρος συγκεντρώνει όλο τον κλήρο της περιοχής και τον κηδεύει ιεροπρεπώς, μπροστά στο Ναό του Τιμίου Προδρόμου, που ο ίδιος ο Άγιος Θεοδόσιος είχε κτίσει.
Η Μονή αποτελεί σημείο αναφοράς και συγκεντρώνει πλήθος πιστών από όλον τον κόσμο .
Το ασκητήριο του Αγίου αποτελεί ένα από τα πλέον ιερά προσκυνήματα της Αργολίδος .
Στις 7 Αυγούστου κάθε έτους ημέρα της εορτής του χιλιάδες πιστών ανεβαίνουν στο ύψωμα της Μονής να πάρουν ευλογία και δείξουν την ευγνωμοσύνη τους σε έναν Άγιο που άγρυπνα φρουρεί και μεσιτεύει για όλα του τα πνευματικά εν Αργολίδι και όχι μόνο τέκνα .
Μονή Αγίας Φωτεινής Σαμαρείτιδος Ναυπλίου
Στον πανέμορφο λόφο της Ευαγγελιστρίας στην Πρόνοια του Ναυπλίου βρίσκεται η Ιερά Μονή της Αγίας Φωτεινής Ναυπλίου με ηγούμενό της τον Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη και Ιεροκήρυκα της Ιεράς Μητροπόλεως Αργολίδος π. Χρυσόστομο Παππουλέση .Πνευματική βακτηρία με πλήθος πνευματικών και λειτουργικών συνάξεων αποτελεί σημείο αναφοράς για τους πιστούς ολόκληρης της Αργολίδας.
Μονή Παμμεγίστων Ταξιαρχών Ν. Επιδαύρου.
Στα χρόνια της σκλαβιάς, η μονή έκανε σημαντικές προσπάθειες να διατηρήσει την ελληνική γλώσσα και θρησκεία ενώ με τη σύσταση του ελληνικού κράτους άρχισε να συντηρεί αλληλοδιδακτικό σχολείο στους χώρους της, καλύπτοντας το μισθό του δασκάλου.
Μονή Αγίου Δημητρίου Καρακαλά.
Ηγουμένη Ακακία
Σε απόσταση 6 χλμ. δυτικά από τον Άγιο Δημήτριο και 14 χλμ. από το Λυγουριό ο δρόμος θα μας οδηγήσει μέσα από συνεχόμενους λόφους στη γυναικεία μονή του Αγίου Δημητρίου Καρακαλά.Άγνωστη ή ημερομηνία ιδρύσεως της μονής. Αναφέρεται σε πατριαρχικό σιγίλλιο του 1798. Γύρω στο 1800 καταστράφηκε από πυρκαγιά.
Σε απόσταση 6 χλμ. δυτικά από τον Άγιο Δημήτριο και 14 χλμ. από το Λυγουριό ο δρόμος θα μας οδηγήσει μέσα από συνεχόμενους λόφους στη γυναικεία μονή του Αγίου Δημητρίου Καρακαλά.Άγνωστη ή ημερομηνία ιδρύσεως της μονής. Αναφέρεται σε πατριαρχικό σιγίλλιο του 1798. Γύρω στο 1800 καταστράφηκε από πυρκαγιά.
Οι πέτρες του βυζαντινού ναού της χρησιμοποιήθηκαν από τους Τούρκους για την ανοικοδόμηση στο Ναύπλιο του Τεκέ, Βουλευτικού κατόπιν. Ξαναχτίστηκε το καθολικό αυτό το 1871, σε σχέδιο ναού της Κύθνου, με μορφή αρχιτεκτονική από την Τραπεζούντα αλλά και στοιχεία ρυθμού φράγκικα. Είναι αγιογραφημένο από τον Χ. Βούλγαρη με ξυλόγλυπτο τέμπλο.
Παλαιότερα το μοναστήρι τού Καρακαλά ονομαζόταν Μονή Ξεροκαστελίου. Καστέλι είναι Φράγκικη λέξη και σημαίνει Κάστρο, Φρούριο. Πράγματι εκεί δίπλα υπήρχε ένας Φράγκικος Πύργος, απομεινάρι από κάποιο παλιό Κάστρο. Ξεροκαστέλι λοιπόν λεγόταν αυτός ο Πύργος και ολόκληρη η γύρω περιοχή του, και εξαιτίας αυτού πήρε το όνομα το μοναστήρι τού Αγίου Δημητρίου, πού χτίστηκε δίπλα του. Όταν ήρθαν οι Τούρκοι, κράτησαν το ίδιο το όνομα, Ξεροκαστέλι, πού στην γλώσσα τους λέγεται: Καρακουλέ. Αυτό το τελευταίο επικράτησε πλέον με τη μικρή παραφθορά στην κατάληξη, και μέχρι σήμερα λέγεται, Μονή Καρακαλά. Δεύτερη εκδοχή η οποία δεν έχει ιστορικά ερείσματα συνδέει το όνομα του μοναστηριού με την περίφημη και ιστορική Μονή Καρακάλου, τού Αγίου Όρους.
Το μοναστήρι είχε σημαντική συμβολή στην επανάσταση του 1821 όπου ο ηγούμενος του Διονύσιος Σουρίλας ξεσηκώνει Χέλι και Κοφίνι και παίρνει και ο ίδιος μέρος στην πολιορκία του Ναυπλίου. Και αργότερα όσοι γλίτωσαν από τη μάχη του Πέτα, ήρθαν στο μοναστήρι του Καρακαλά να γίνουν πυρήνας τακτικού στρατού. Το 1943 τέλος οι Γερμανοί ανατίναξαν τα λίγα κελιά πού είχε τότε η μονή.
Το Μοναστήρι είναι γνωστό για τα υπέροχα εργόχειρα και κεντήματα που φτιάχνουν οι αδερφές, που τα εκθέτουν και πουλούν στην μικρή έκθεση της Μονής.
Υπολογίζεται ότι η μονή ιδρύθηκε στις αρχές του 15ου αιώνα και ένας εκ των ιδρυτών της ήταν ο μοναχός Νήφων, που αργότερα έγινε πρώτος αρχιεπίσκοπος της Θεσσαλονίκης και, κατόπιν, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ενώ έπαιξε καθοριστικό ρόλο και στη διοργάνωση της ρουμανικής εκκλησίας. Ο Νήφων αναγνωρίστηκε ως άγιος αμέσως μετά το θάνατό του, το 1508 και η μνήμη του τιμάται κάθε χρόνο στις 11 Αυγούστου. Τα ιερά λείψανα του οσίου Γαβριήλ, βοηθού του Αγίου Νήφωνος φυλάσσονται μέχρι σήμερα σε αργυρή θήκη, στο καθολικό της ιεράς μονής.
Η μονή εκτεινόταν αρχικά σε ένα τετράπλευρο συγκρότημα κτιρίων που είχε στο κέντρο του το ναό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών, διαστάσεων που ήταν μόλις 21 τ.μ.! Ο ναός αυτός κατεδαφίστηκε το 1945 και στη θέση του κτίστηκε μικρός βυζαντινός, σταυροειδής ναός με τρούλο και αγιορείτικες τοιχογραφίες.
Από 1945 η μονή είναι γυναικεία. Σήμερα οι μοναχές που ζουν εδώ ασχολούνται τόσο με αγροτικές όσο και με χειροτεχνικές εργασίες όπως εργόχειρα, βυζαντινές αγιογραφίες, κεντήματα κ.λπ
Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Καλαμίου.
Ηγουμένη Μελάνη
Κοντά στο Λυγουριό και πιο συγκεκριμένα ανάμεσα στα χωριά Αδάμι και Κολιάκι, βρίσκεται ένα παλιό μοναστήρι με το όνομα Παναγία του Καλαμίου ή Κοίμηση της Θεοτόκου στο Καλάμι. Η Μονή ανήκει διοικητικά στο Δήμο Επιδαύρου, πλησιέστερος όμως οικισμός προς την Μονή είναι το Αδάμι ένα γραφικό χωριό του Δήμου Ασκληπιείου .
Η Μονή είναι εύκολα προσιτή από το Αδάμι με διακλάδωση τριών χιλιομέτρων του δημοσίου δρόμου Λυγουριού-Αδαμίου-Κρανιδίου, λίγο μετά το Αδάμι.
Η τοποθεσία του μοναστηριού είναι μαγευτική. Καλοντυμένη και καταστόλιστη από μια θαυμάσια ορεινή βλάστηση, που ξεκουράζει την κουρασμένη από το άγχος ψυχή και αναζωογονεί με το πλούσιο οξυγόνο του προσκυνητές του.
Η Μονή Καλαμίου ιδρύθηκε κατά τα πρώτα χρόνια του 17ου αιώνα. Φαίνεται όμως ότι υπήρχε εδώ πολύ πριν μοναχικός βίος με απομονωμένους ασκητές. Ίχνη των ασκητών αυτών συναντούμε σε μικρότερη ή μεγαλύτερη απόσταση γύρω από τον τόπο της Μονής. Σπηλαιώδη κοιλώματα στις παρυφές του βουνού, απλές λιθοδομές και μεμονωμένες ταφές μαρτυρούν ότι εδώ έζησαν μοναχοί αρχικά χωρίς καθολικό, φαινόμενο όχι σπάνιο του ερημητικού μοναχισμού.Σύμφωνα με τον χειρόγραφο κώδικα της Μονής Ταξιαρχών Επιδαύρου και την παράδοση, η Μονή Καλαμίου οφείλει την προσωνυμία της στο τόπο καταγωγής των πρώτων μοναχών της που ήταν από την Καλαμάτα της Μεσσηνίας. Υπάρχει και μια δεύτερη εκδοχή που συνδέει την ονομασία του μοναστηριού με το παρακείμενο βουνό Καλάμι ή Καλαμάνι. Η Μονή λειτουργούσε ως ανδρική μέχρι τη διάλυση της το 1834, σύμφωνα με το Βασιλικό Διάταγμα της 25ης Σεπτεμβρίου 1833, διότι είχε λιγότερους από έξι μοναχούς, κατώτατο αριθμητικό όριο για την διατήρηση μίας Μονής. Η Μονή ανασυστάθηκε μετά την εγκατάσταση της γυναικείας αδελφότητας (1972) στην τοποθεσία της παλαιάς ανδρικής Μονής και αναγνωρίσθηκε πλέον και επίσημα το όνομα αυτής με Προεδρικό Διάταγμα της 20ης Αυγούστου 1974 «Περί ιδρύσεως Ιεράς Γυναικείας Κοινοβιακής Μονής Κοιμήσεως της Θεοτόκου Καλαμίου Ναυπλίας της Ιεράς Μητροπόλεως Αργολίδας».Την δεκαετία λοιπόν του 1970 ευλαβικές ψυχές, θεοσεβείς και φιλόθεοι κατέκλυσαν την ερημωμένη αυλή της Παναγίας στο Καλάμι και δούλεψαν με ενθουσιασμό και ακαταπόνητη εργατικότητα για την ανέγερση της νέας μονής. Πρόκειται για τις πρώτες μοναχές: Μελάνη Φράγκου, Συγκλητική Τσουκαλά, Χριστονύμφη Νταγκούλη, που έφθασαν το Απρίλιο του 1972 στο Καλάμι και φώτισαν με τους προβολείς της ψυχής τους τα χαλάσματα και τα ετοιμόρροπα κτίρια. Αξίζει να σημειωθεί ότι η μοναχή Μελάνη Φράγκου είναι ηγουμένη της Μονής από την ανασύστασή της μέχρι και σήμερα.
Από τα κτίσματα των παλαιών μοναχών σώζεται σήμερα μόνο ο μικρός ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου με το συνεχόμενο σε αυτόν πρόκτισμα. Κτίσματα που είναι δείγματα της αυστηρότητας και της λιτότητας των μοναχών εκείνων. Στη θέση των ερειπωμένων παλαιών κελιών κτίστηκαν νέα την δεκαετία του 1970 σύμφωνα με τα παραδοσιακά πρότυπα της μοναστηριακής αρχιτεκτονικής. Από την επιβλητική είσοδο, τύπου πυλώνος, οδηγείται ο προσκυνητής ακριβώς μπροστά στο σύγχρονο καλλιμάρμαρο καθολικό της Μονής που βρίσκεται στο κέντρο της εσωτερικής τετράπλευρης αυλής. Παράλληλα και αριστερά του σύγχρονου καθολικού διατηρείται το παλαιό καθολικό. Τρείς νέες οικοδομικές πτέρυγες, οι δύο διώροφες και η βόρεια τριώροφη, αποτελούν τις ισάριθμες πλευρές του επιβλητικού τετράπλευρου συγκροτήματος των νέων κτιριακών εγκαταστάσεων. Οι επάνω όροφοι της βόρειας και ανατολικής πλευράς στεγάζουν τα κελιά των μοναχών, ενώ η βιβλιοθήκη και τα εργαστήρια τους κατέχουν όλο το μεσαίο ισόγειο όροφο της βόρειας πλευράς. Ο χαμηλότερος όροφος, χωρισμένος σε τρία διαμερίσματα, με ξεχωριστή είσοδο προς την εξωτερική αυλή, χρησιμεύει ως ξενώνας. Δεξιά και αριστερά της εισόδου υπάρχουν οι χώροι υποδοχής και ακριβώς απέναντι στο ισόγειο της ανατολικής πλευράς βρίσκονται το Γεροντικό, η τραπεζαρία των μοναχών , η κουζίνα και το κελάρι της Μονής.
Στην Ιερά Μονή Καλαμίου φυλάσσονται Άγια λείψανα του Αγίου Νήφωνος (1508), της Αγίας Παρασκευής (2ος αι.), των Αγίων Αναργύρων ιατρών Κοσμά και Δαμιανού (4ος αι.), του νεοφανούς Αγίου Αρσενίου του Παρίου (+31 Ιανουαρίου 1877), των Χοζεβιτών Αγίων μαρτύρων (614 μ.Χ.), του Αγίου Αθανασίου, επισκόπου Χριστιανουπόλεως (+αρχές 18ου αι.) και της Αγίας Μελάνης της Ρωμαίας (+8 Ιουνίου 410).
Ι.Μ.Ακαθίστου Ύμνου -Ιερό ησυχαστήριο (Νερά Αργολίδας)
Ηγούμενος Σεβαστιανός
Η παλαιά εθνική οδός Άργους - Τρίπολης, που χαράχτηκε με συνεχόμενες τριάντα και περισσότερες στροφές πάνω στους άγονους όγκους του Κτενιά ως το διάσελό του, τα Παλιάλωνα, είναι από τις πιο γνωστές αρτηρίες της Ελλάδας, η μοναδική επικοινωνία παλαιότερα με την κεντρική Πελοπόννησο, που περνούσε από τον Αχλαδόκαμπο για να καταλήξει στην Τρίπολη. Ο τρομερός «Κωλοσούρτης» μας δίνει στο ανέβασμά του μια από τις μαγευτικότερες απόψεις της Αργολίδας καθώς βλέπουμε από ψηλά προς τον Αργολικό κόλπο και το Ναύπλιο. Στα μισά της ανόδου μέσα στην ερημιά του τοπίου ψηλά στο διάσελο ένα έρημο γραφικό εξοχικό κέντρο και ένα γκρεμισμένο οχυρό της γερμανικής κατοχής.
Στα έντεκα χιλιόμετρα των στροφών ένα ξάνοιγμα προς την πεδιάδα του Αχλαδόκαμπου, μεταξύ Κτενιά και Παρθενίου, διαγράφεται νότια. Δεξιά ένας δρόμος 4 χλμ. ανάμεσα σε άγονες ορεινές περιοχές οδηγεί στη θέση Νερά, όπου υπήρχε το χωριό Παλιοσκαφιδάκι. Εκεί υπάρχουν πηγές και πλατάνια κι ένα παλιό βυζαντινό εκκλησάκι ξαναχτισμένο από τους απόδημους. Μια μικρή δροσερή όαση, όπου γινόταν και το μεγάλο πανηγύρι του Αχλαδόκαμπου, της Αγίας Παρασκευής…
Στην περιοχή αυτή τοποθετούνται οι αρχαίες «Κεγχρεαί», δεξιά του «Τρόχου», της οδού που έφερνε από το Άργος προς την Τεγέα πάνω στα υψώματα του οροπεδίου των Υσιών. Ένα μονοπάτι πάνω από του Νταούλη το χάνι, λίγα μέτρα νοτιότερα από τη διακλάδωση προς τα Νερά, οδηγεί προς μερικά ίχνη των αρχαίων Κεγχρεών, πολυγωνικά τείχη και ερείπια διάφορα.Λίγα μέτρα από εκεί βρίσκεται ένα πνευματικό ορμητήριο προσευχής και κατάνυξης …Μια Αγιορείτικη Μονή χιλιόμετρα μακριά από τον Άθωνα …ένα μικρό περιβολάκι της Κυρίας Θεοτόκου ...
Εικόνα Παναγίας "Ρόδον το Αμάραντον" ή "Παναγία του Ακαθίστου" ,19ου αιώνος ,εξ Ηπείρου προερχομένης και ευρισκομένης εις το Ιερό Ησυχαστήριο στην τοποθεσία "Νερά" Αχλαδοκάμπου,του οποίου είναι και η Προστάτις.)
Λίγα μέτρα από εκεί βρίσκεται ένα πνευματικό ορμητήριο προσευχής και κατάνυξης …Μια Αγιορείτικη Μονή χιλιόμετρα μακριά από τον Άθωνα …ένα μικρό περιβολάκι της Κυρίας Θεοτόκου ...
Το ιερό ησυχαστήριο του Ακαθίστου Ύμνου. Χρόνια πριν μια ελληνοαμερικανίδα που τα καλοκαίρια ερχόταν στον τόπο της και είχε στην ιδιοκτησία της όλην αυτήν την περιοχή που τώρα …. φωλιάζει το μοναστηράκι …είδε έκπληκτη ένα πρωινό μια μαυροφορεμένη γυναίκα να γκρεμίζει τον τοίχο ενός οικήματος που βρισκόταν εκεί ..-Τι κάνεις εκεί ; -Γκρεμίζω το τοίχο της αποκρίθηκε γιατί εδώ θα φτιάξω εγώ το σπίτι μου !!!! Η γυναίκα συγκλονίστηκε μιας και κατάλαβε ότι η μαυροφορεμένη γυναίκα δεν ήταν άλλη από την Δέσποινα του Κόσμου …και δώρισε όλη την έκταση στην Μητρόπολη Αργολίδος ..Έτσι φτιάχτηκε αυτό το πανέμορφο ησυχαστήριο και αφιερώθηκε στην Χώρα του Αχωρήτου Θεού …για να βρίσκουν ευσκιόφυλλα και αγλαόκαρπα δέντρα οι πιστοί…. Και έτσι να δροσίζονται οι ψυχές τους και έτσι να γεύονται όλους τους χυμώδεις καρπούς της προσευχής και της γαλήνης που αναδύονται σε κάθε σπιθαμή αυτού του ευλογημένου τόπου … Το πανηγύρι της μονής κάθε χρόνο το Σάββατο μετά την Παρασκευή του Ακαθίστου Χαίρε προς την μείζονα Αγία των Αγίων συγκεντρώνει πολλές ευλαβικές ψυχές ,στις παρυφές της πιο Μεγάλης Εβδομάδας του πάθους και της Ανάστασης … Αλλά και κάθε Κυριακή πολλοί ξεκινούν τον πάντα ανηφορικό μα τόσο ωφέλιμο για την ψυχή δρόμο για να εκκλησιαστούν στα νερά …στην Παναγία …
Μονή Εισοδίων (Παναγία Κατακεκρυμμένη –Πορτοκαλούσα)
Ιερομόναχος Ιωσήφ
Ονομάστηκε Παναγία Πορτοκαλούσα, επειδή παλιότερα οι Αργείοι έριχναν πορτοκάλια μεταξύ τους και προπαντός προς τα νιόπαντρα ζευγάρια κατά την ημέρα των Εισοδίων της Θεοτόκου (21 Νοεμβρίου). Το μοναδικό αυτό αργείτικο έθιμο μας θυμίζει το έθιμο της «μηλοβολίας», το οποίο συναντούσαμε σε πολλά χωριά της Ελλάδας και σύμφωνα με το οποίο οι νέοι έριχναν μήλα στις νέες που αγαπούσαν, για να τους δείξουν τον κρυφό τους έρωτα. Πιο πολύ, όμως, συνηθιζόταν να ρίχνει η κοπέλα κρυφά ένα μήλο από το μπαλκόνι της ή την αυλή της στον εκλεκτό νέο που θα ήθελε να παντρευτε .Ο ναός επίσης ονομάζεται Κατακεκρυμμένη, από την παλιά εικόνα που ήταν κρυμμένη στη σπηλιά του βράχου και η οποία βρέθηκε σύμφωνα με την παράδοση κατά τρόπο θαυματουργικό. Μια ισχυρή λάμψη μέσα στη νύχτα οδήγησε τους χριστιανούς στη σπηλιά ή κάποιος ευσεβής χριστιανός, ύστερα από σχετικό όνειρο, οδήγησε κληρικούς και λαϊκούς στο ίδιο σημείο, όπου βρήκαν την εικόνα και αποφάσισαν στη συνέχεια να κτίσουν εκκλησία.
Η εικόνα ευρίσκεται μετά το νάρθηκα, αριστερά, σε ξυλόγλυπτο κουβούκλιο και πρέπει να τη θεωρήσουμε έργο τέχνης ιδιαίτερης καλλιτεχνικής αξίας. Η όλη ¨κατασκευή¨ είναι εντυπωσιακή, διότι πρόκειται για μια ¨δίφυλλη¨ δημιουργία: στο αριστερό φύλλο εικονίζεται η Παναγία Γλυκοφιλλούσα, η οποία σαν τρυφερή και στοργική μάνα σκύβει στο παιδί της με αγάπη, στο δεξιό φύλλο φέρει την ίδια επικάλυψη και επάνω ψηλά την επιγραφή ¨Αγίου Δημητρίου του Νέου¨ και σε δεύτερο επίπεδο (στο βάθος) δύο ανάγλυφες μορφές. Το ανάγλυφο αυτό είναι ¨αρνητικό¨, όπως τα καλούπια δηλαδή των γλυπτών. Οι δύο μορφές δεν διακρίνονται καθαρά, γιατί υπάρχει στο μέσο του φύλλου ένας σταυρός – προφανώς μεταγενέστερη προσθήκη.
Πιθανότατα και με βάση την επιγραφή, η μία ανάγλυφη μορφή παριστάνει το Νεομάρτυρα Δημήτριο από το χωριό Λιγουδίτσα Τριφυλλίας, ο οποίος αποκεφαλίστηκε από τους Τούρκους στην Τρίπολη το 1803 και του οποίου η μνήμη εορτάζεται στις 14 Απριλίου.
Η άλλη μορφή παριστά πιθανότατα τον Οσιομάρτυρα Παύλο, ο οποίος καταγόταν από το Σοπωτό Καλαβρύτων και μαρτύρησε επίσης στην Τρίπολη το 1818 και του οποίου η μνήμη εορτάζεται στις 22 Μαΐου.
Η κάρα του Αγίου Δημητρίου του νέου φυλάσσεται στο μητροπολιτικό ναό Αγίου Βασιλείου Τρίπολης, ενώ τα υπόλοιπα λείψανα του και ορισμένα από τα λείψανα του οσίου Παύλου φυλάσσονται στη Ιερά Μονή Βαρσών Μαντινείας.
Ο Ναός της Παναγίας της Κατακεκρυμμένης ή Πορτοκαλούσας ο οποίος συγκαταλέγεται στα παραδοσιακά διατηρητέα μνημεία του Άργους, ευρίσκεται στη ΒΑ πλευρά της Λάρισας επάνω στον βράχο, όπου την αρχαία εποχή υπήρχε ιερό της Ακραίας Ήρας.. Η Παναγία αρχικώς λειτουργούσε ως μοναστήρι και η ιστορία της ξεκινάει από το 1700 περίπου. Η Μονή από πολύ νωρίς έγινε πλούσια και άκμασε τόσο, ώστε αναφέρεται σε εφημερίδες της Κυβέρνησης του 1835 ως χωρίον του Δήμου Αργείων. Προεπαναστατικά μνημονεύεται ως ηγούμενος της Μονής ο Βενέδικτος (1803) και κατόπιν ο Παρθένιος μέχρι το 1845. Ο αξιολογότερος και τελευταίος ήταν ο παπα-Ανανίας Δαγρές από το Κουρτάκι, ο οποίος άνοιξε τον δρόμο που οδηγεί από τις Πορτίτσες στη Μονή και μεγάλωσε το κτιριακό συγκρότημα. Αναγκάστηκε όμως από τον Στρατηγό Δημήτριο Τσώκρη, με τον ο ποίο προφανώς δεν είχε καλές σχέσεις, να εγκαταλείψει το Άργος το 1855 και να μεταβεί σε μοναστήρι της Κοιλάδας. Κατόπιν τούτου, το 1856 η Μονή έγινε ενοριακός ναός και παρεκκλήσι του Αγίου Ιωάννη. Το 1906, το Μεγάλο Σάββατο προς Κυριακή του Πάσχα, 4 Απριλίου, καταστράφηκε από πυρκαγιά, που προήλθε πιθανότατα από πυροτέχνημα.
Η Μονή συνδέθηκε με διάφορα γεγονότα της προεπαναστατικής και επαναστατικής περιόδου. Λειτούργησε το πρώτο σχολείο του Άργους (1798) με πρωτοβουλία των Περουκαίων]. Εκεί δίδαξε ο Ησαΐας Καλαμαράς από το Αγιονόρι, που ήταν σχολάρχης την περίοδο 1805-1821, ο ιερομόναχος Νικηφόρος Παμπούκης από τα Καλάβρυτα και οι μοναχοί Ιερεμίας και Ραφαήλ. Ως σχολείο λειτούργησε και μετά το 1821. Μετά την ήττα των Ελλήνων στον Ξεριά (25-4-1821) ο άμαχος πληθυσμός αλλά και αρκετοί μάχιμοι, όπως ο Παπαρσένης Κρέστας από το Κρανίδι, κατέφυγαν στη Μονή, για να αποφύγουν την οργή του Κεχαγιάμπεη. Επίσης, ιδρύθηκε εκεί το 1822 το πρώτο ελληνικό νομισματοκοπείο, το οποίο όμως δεν πρόλαβε να λειτουργήσει]. Τα σημαντικότερα από τα σωζόμενα ιερά κειμήλια είναι ένα Ευαγγέλιο έκδοσης Βενετίας (1776) και δύο εικόνες, μία των Εισοδίων της Θεοτόκου (1705) και άλλη μία, της Παναγίας Γλυκοφιλούσας. Ο Ναός της Παναγίας της Κατακεκρυμμένης ή Πορτοκαλούσας, είναι αφιερωμένος στα Εισόδια της Θεοτόκου].
Στις μέρες μας η μονή απέκτησε και πάλι λειτουργική ζωή και έντονη πνευματική κίνηση αφού πλέον σε αυτή μονάζουν δυο κατά σάρκα δίδυμοι αδερφοί ,οι Ιερομόναχοι Μακάριος και Ιωσήφ από το Άργος , οι οποίοι πραγματοποίησαν ένα όνειρο ζωής :να ανασυστήσουν την Μονή και να της δώσουν εκ νέου πνοή κάνοντάς την λατρευτικό σημείο αναφοράς για την όλη την Αργολίδα , θέλγοντας στον ιερό ανήφορό της χιλιάδες διψασμένες ψυχές …
Μονή Αγνούντος (Μετόχι της Μονής Παμμεγίστων Ταξιαρχών)
Από τις διάφορες ετυμολογικές ερμηνείες η λέξη αγναντεύω –Αγνάντα φαίνεται η πιθανότερη για την αιτιολόγηση της ονομασίας της Μονής.
«Στο Στείρι εστήριξε ,στην Αγνάντα αγνάντεψε ,στη Φανερωμένη φανερώθηκε στο Σπήλαιο στερεώθηκε» …καταγράφει η λαϊκή μούσα που μιλάει για τα γύρω μοναστήρια της Παναγιάς .
Η Μονή Αγνούντος υπήρξε στη χιλιόχρονη πορεία της το αρχαιότερο και ιερότερο χριστιανικό προσκύνημα της Επιδαυρίας ,που εξακολουθεί να προκαλεί συγκλονιστικά συναισθήματα στους επισκέπτες της
Η μοναδική αρχιτεκτονική του καθολικού , η ασύγκριτη ομορφιά των αγιογραφιών και του ξυλόγλυπτου τέμπλου της , το κατανυκτικό περιβάλλον και ο φρουριακός χαρακτήρας της , συνθέτουν ένα μοναστικό μνημείο μεγίστης αξίας .Παρά την πολύχρονη και πολύτροπη εγκατάλειψή της από τους ανθρώπους ,εξακολουθεί να διατηρεί μέχρι των ημερών μας μέρος των ομολογουμένως μεγάλης αξίας καλλιτεχνικών θησαυρών της, που κοσμούν τον περικαλλή ναό της.
Δέκα αιώνες στέκεται όρθια και αποτελεί μνημείο ανεκτίμητης προγονικής κληρονομιάς για τον μελετητή της βυζαντινής τέχνης και της τοπικής αρχιτεκτονικής , για τον ιστορικό , τον αρχιτέκτονα , τον καλλιτέχνη ή τον στοχαστικό επισκέπτη .
Ιδιαίτερα για τον προσκυνητή η επίσκεψη της Μονής αυτής αποτελεί πολύτιμη ευκαιρία ψυχικής ανατάσεως καθώς τον αποσπά έστω και για λίγο από την πνιγηρή ατμόσφαιρα της υλιστικής ζωής.
Σήμερα το δημιούργημα αυτό του μεσαιωνικού μας πολιτισμού κινδυνεύει από την φθορά του χρόνου και την αδιαφορία των αρμοδίων υπηρεσιών . Προκύπτει λοιπόν επιτακτική η ανάγκη της διασώσεως του μνημείου ….Ας συνδράμουμε ο καθένας κατά το δυνατόν.
Μονή Αγίας Μαρίνης Άργους
Ηγουμένη Μακαρία
Στο πανέμορφο και επιβλητικό κάστρο της αρχαιότερης πόλης …στην ουρανοκρεμάμενη «Λάρισα» βρίσκεται η αγαπημένη Ιερά Μονή της Αγίας Μαρίνας . Το μικρό εκκλησάκι που υπήρχε πρώτα στην περιοχή δεν γλίτωσε από τα χέρια των Τούρκων αλλοπίστων και έτσι καταστράφηκε ολοσχερώς στα δύσκολα χρόνια της τετραίωνης σκλαβιάς …Οι Έλληνες όμως το ξαναέφτιαξαν για να μπορούν να υμνούν τον Χριστό και να τιμούν την πίστη τους …η μοναδική δύναμη της οποίας τους χάρισε λίγα χρόνια αργότερα την ελευθερία να ανεβαίνουν στην Αγαπημένη τους Αγία και από εκεί να ατενίζουν την λεύτερη πια πατρίδα και τον αγαπημένο τους τόπο ..το Άργος .Τα χρόνια κήλυσαν και τον Οκτώβρη του 1965 ο τόπος απέκτησε ένα πνευματικό στήριγμα αφού στην Μονή πλέον της Αγίας Μαρίνης εγκαταστάθηκε γυναικεία αδελφότητα .
Λίγα χρόνια έπειτα στα 1970 άνοιξε πλέον και ο δρόμος ώστε όλο και πιότεροι Χριστιανοί να βρίσκουν παραμυθία και στήριγμα στο Αγαπημένο Μοναστηράκι της Αγίας που πάτησε τον σατανά …

Μονή Τιμίου Προδρόμου Μπορσίων .
Ηγουμένη: Ιουστίνη
Μοναχές (3)
Κοντά στις ιστορικές Μυκήνες βρίσκεται ο οικισμός Μπόρσα .Εκεί από τις αρχές του 15ου αιώνα μ.Χ και σίγουρα προ της Αλώσεως δημιουργήθηκε η ανδρώα Ιερά Μονή του Τιμίου Προδρόμου .Μετά από πολλές διακυμάνσεις στο δυναμικό της Μονής αυτή απετέλεσε πνευματικό καταφύγιο στα δύσκολα χρόνια του Ελληνικού ξεσηκωμού ,στα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης .Ξεχωριστή θέση στην Ιστορία της Μονής κατέχει η θρυλική μάχη των Δερβενακίων . Στις 26 Ιουλίου 1822 στα στενά των Δερβενακίων, κοντά στη Νεμέα, οι Τούρκοι υπέστησαν δεινή ήττα, χάνοντας πάνω από 3.000 άνδρες .Ή μεγάλη και νικηφόρος έκβασή της άφησε πίσω της λάφυρα και ανεκτίμητα λοιπά οφέλη αφού η Επανάσταση όχι μόνο είχε διασωθεί, αλλά είχε αποκτήσει ισχυρά θεμέλια, χάρη στο σχέδιο και την τακτική του Γέρου του Μοριά.
Άφησε όμως πίσω της και αρκετούς λαβωμένους Έλληνες λεβέντες μαχητές …ο Μπροστάρης τους και αρχηγός όλων των Ελευθέρων τω φρόνημα Ελλήνων …ο Άγιος Θοδωράκης όπως με ευγνωμοσύνη κάποιοι τον αναφέρουν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ευλαβέστατος και με ισχυρό του όπλο την πίστη στον Χριστό μας έστειλε τα λαβωμένα παλικάρια στο Μοναστηράκι των Μπορσίων στην αγκαλιά του Βαπτιστού του Κυρίου μας .Εκεί αυτά βρήκαν την ίαση σωμάτων και ψυχών με την θερμή αγκαλιά της μοναχικής αδελφότητας. Τα χρόνια κύλησαν και στα παγερά χρόνια της Γερμανικής κατοχής στην Μονή εγκαταβιώνει ο Μακαριστός π.Θεόκλητος με την Μητέρα του . Στους ματωμένους χρόνους του αδελφοκτόνου εμφυλίου ο π.Θεόκλητος εκδιώκεται από την Μονή η οποία ερημώνει για περίπου 3 δεκαετίες .Το 1978 με συνοδική απόφαση η Μονή γίνεται γυναικεία γεγονός που διατηρείται ως τις μέρες μας … Αν την επισκεφτείτε εκτός της γαλήνης που θα πάρετε φεύγοντας ,μην παραλείψετε να αναζητήσετε και το περίφημο αγνότατο μέλι που οι Μοναχές με πολύ αγάπη και φυσική γνώση , φτιάχνουν για να οικονομούνται …
Μονή Ζωοδόχου Πηγής – Ησυχαστήριο Αγία Μονή.
Ηγουμένη Χαραλαμπία
Απέχει 3 χιλιόμετρα από το Ναύπλιο. Ιδρύθηκε το 1144 από τον επίσκοπο Άργους και Ναυπλίου Λέοντα και σήμερα έχει 19 μοναχές. Το καθολικό της μονής έργο του έτους 1149, είναι πρότυπο βυζαντινής τέχνης και όπως λέγει και ο Γάλλος βυζαντινολόγος Κάρολος Ντηλ, είναι «το ωραιότερο της δευτέρας χιλιετηρίδας». Είναι τετρακιόνος ναός με ελαφρό τρούλο και έχει κτισθεί με λαξευτούς πώρινους ισοδομικους λίθους. Στη δυτική είσοδο του ναού είναι εντοιχισμένη μαρμάρινη πλάκα, που φέρνει την εξής επιγραφή:

Έπηξε βάθρα τω ναό Σου Παρθένε,
Λέων Αργείων αλιτρός θυηπόλος,
Ώπερ παράσχοις λύτρον αμπλακημάτων
Είς αντάμειψιν, ευλογημένη Κόρη.

Το «Ιερόν Παλλάδιον» του Ναυπλίου είναι η Μονή Αρείας, ευρύτερα εδώ γνωστή μόνο με την ονομασία «Αγία Μονή». Χτίστηκε από τον επίσκοπο Άργους και Ναυπλίου Λέοντα Ατζά, το 1143 και είναι σπουδαίο καλοδιατηρημένο δείγμα βυζαντινού ναού, τόπος συνεχούς προσκυνήματος και αντικείμενο ζωηρών περιγραφών εκ μέρους των κατά καιρούς περιηγητών της Αργοναυπλίας, είναι σε οπτική επαφή με το Ναύπλιον, στις ανατολικές υπώρειες του φρουρίου «Παλαμήδι».
Η Μονή επί Φραγκοκρατίας (1212-1389) έλαβε ειδικά προνόμια από το Λατίνο επίσκοπο Άργους Σεκούνδο Νάνι, παρέμεινε σε χέρια Ελλήνων Ορθοδόξων μοναχών και επί Ενετοκρατίας (1835-1540), κατά δε την επόμενη Τουρκοκρατία παρεχωρήθη με πράξη του νοταρίου (συμβολαιογράφου) Ναυπλίου (1679) στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, ως μετόχιο του Πανάγιου Τάφου.
Παρέμεινε πνευματικό κέντρο της περιοχής και προσφιλής τόπος διαμονής λογίων ανδρών – αντιγραφέων χειρογράφων. Κλείνοντας εδώ τη σύντομη αυτή επίσκεψη στις εκκλησίες του Ναυπλίου, επισημαίνουμε τη μεγάλη ηθική αξία και σημασία που είχαν για το ντόπιο πληθυσμό οι νησίδες αυτές της ελληνικότητας και της ορθοδοξίας και της συνεπακόλουθης ψυχικής ανάτασης, μέσα στις αντιξοότητες της πολυκύμαντης Ναυπλιακής ιστορίας.

Μονή Αγίας Μακρινής- Ησυχαστήριο
Ηγουμένη:Μακρίνα Δράκου
Μοναχές:13

Στα γεωγραφικά όρια της Ιεράς Μητρόπολις Αργολίδος υπάρχει και η Μονή Αυγού (Αγίου Δημητρίου), η οποία όμως υπάγεται διοικητικά στην Ιερά Μητρόπολη Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης.

Περί της Τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου

Η Τιμία Ζώνη της Θεοτόκου, διαιρεμένη σήμερα σε τρία τεμάχια, είναι το μοναδικό λείψανο ή κειμήλιο που σώζεται από την επίγεια ζωή της και φυλάσσεται στην Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου. Σύμφωνα με την παράδοση, η Ζώνη φτιάχτηκε από τρίχες καμήλας από την ίδια την Θεοτόκο, και μετά την Κοίμησή της, κατά την Μετάστασή της στους ουρανούς, την παρέδωσε στον απόστολο Θωμά. «Προς δόξαν ακήρατον ανερχομένη Αγνή, χειρί σου δεδώρησαι τω αποστόλω Θωμά, την πάνσεπτον Ζώνην σου», ψάλλει η Εκκλησία στο απολυτίκιο της εορτής της καταθέσεως της Τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου.
Την Τιμία Ζώνη ανέλαβαν να διαφυλάξουν δύο πτωχές ευσεβείς γυναίκες στα Ιεροσόλυμα. Η Παναγία, λίγο πριν την Κοίμησή της, είχε δώσει εντολή στον Ευαγγελιστή Ιωάννη να μοιράσει σε αυτές και τις δύο εσθήτες της. Το έργο της διαφύλαξης από γενιά σε γενιά συνέχισε μία ευλαβής παρθένος καταγομένη από την οικογένεια αυτή.
Στα χρόνια του αυτοκράτορα Αρκαδίου, υιού του Μ. Θεοδοσίου, έγινε η μεταφορά της Τιμίας Ζώνης στην ένδοξη πρωτεύουσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, την Κωνσταντινούπολη. Την κατέθεσε σε μία υπέροχη λειψανοθήκη, την οποίαν ονόμασε «αγίαν σορόν». Η κατάθεση έγινε στις 31 Αυγούστου. Το ιερό λείψανο θα προστάτευε την πρωτεύουσα του κράτους και τους κατοίκους από κάθε εχθρική επίθεση, από κάθε δυστυχία και δαιμονική επιβουλή.
Μετά από λίγα χρόνια η κόρη του Αρκαδίου, η αυτοκράτειρα Πουλχερία, ανήγειρε το λαμπρό ναό των Χαλκοπρατείων και κατέθεσε εκεί την Τιμία Ζώνη. Η ίδια η αυτοκράτειρα τη διακόσμησε με χρυσή κλωστή, έτσι όπως φαίνεται μέχρι σήμερα στην Ιερά Μεγίστη Μονή του Βατοπαιδίου.
Τον επόμενο αιώνα, άγνωστο πότε και με ποιόν τρόπο, μεταφέρθηκε η Τιμία Ζώνη στην Ζήλα της Καππαδοκίας, νότια της Αμασείας. Στην Κωνσταντινούπολη μεταφέρθηκε ξανά στα χρόνια του αυτοκράτορα Ιουστινιανού του Α΄ (527-565), κτίτορα της Αγίας Σοφίας. Ο διάδοχός του Ιουστίνος Β΄ και η σύζυγός του Σοφία ανακαίνισαν τον ναό των Χαλκοπρατείων και ανήγειραν παρεκκλήσιο της Αγίας Σορού. Πάνω στην Αγία Τράπεζα φυλασσόταν η Τιμία Ζώνη.
Πλήθος θαυμάτων επιτέλεσε η Τιμία Ζώνη της Παναγίας στην Κωνσταντινούπολη. Θεράπευσε τη Ζωή Ζαούτζη, σύζυγο του αυτοκράτορα Λέοντα Ϛ΄ του Σοφού (886-912), που βασανιζόταν από κάποιο ακάθαρτο πνεύμα. Όταν ο πατριάρχης ακούμπησε πάνω της την Αγία Ζώνη, αμέσως λυτρώθηκε από το μαρτύριό της.
Ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γερμανός Α΄ (715-730) αναφέρει με λυρισμό ότι η Τιμία Ζώνη διατηρεί αιώνια την θεία ευωδία των θεραπειών που επιτελεί, ευφραίνοντας όσους την πλησιάζουν με πίστη και ευλάβεια· και ο Ιωσήφ ο υμνογράφος (περίπου 816-866) εξυμνεί το άγιο λείψανο, γιατί αυτό με την Χάρη της Παναγίας, καθαγιάζει τους πιστούς που προσέρχονται ευλαβικά για να το προσκυνήσουν, τους ανυψώνει από τη φθορά και τους απαλλάσσει από ασθένειες και θλίψεις.
Γύρω στο 1150 η Τιμία Ζώνη βρισκόταν στο Μεγάλο Παλάτι της Κωνσταντινουπόλεως, στο ναό του Αγίου Μιχαήλ. Μάλλον είχε τεμαχιστεί και τεμάχια είχαν μεταφερθεί στους ναούς.
Τον 12ο αιώνα, και συγκεκριμένα στα χρόνια της βασιλείας του Μανουήλ Α΄ Κομνηνού (1143-1180), καθιερώθηκε επίσημα η εορτή της Αγίας Ζώνης την 31η Αυγούστου, ενώ παλαιότερα εορταζόταν μαζί με την εορτή της Εσθήτος της Θεοτόκου, την 2α Ιουλίου.
Μετά την άλωση της Πόλης από τους σταυροφόρους της Δ΄ σταυροφορίας, το 1204, κάποια τεμάχια αρπάχτηκαν από τα στίφη των βαρβάρων και μεταφέρθηκαν στη Δύση. Ευτυχώς δεν χάθηκαν όλα. Είναι σίγουρο ότι ένα μέρος της Τιμίας Ζώνης παρέμεινε στην Κωνσταντινούπολη και μετά την ανακατάληψή της το 1261 από τον Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγο φυλάσσονταν στο ναό των Βλαχερνών. Η μαρτυρία ανώνυμου Ρώσου προσκυνητή στην Κωνσταντινούπολη μεταξύ 1424-1453 είναι και η τελευταία σχετικά με την ύπαρξη της Αγίας Ζώνης στην Βασιλεύουσα. Είναι άγνωστο, τί απέγινε στη συνέχεια μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως το 1453. Το μεγαλύτερο τμήμα της Τιμίας Ζώνης που σώζεται σήμερα φυλάσσεται στη Μονή μας. Το τεμάχιο αυτό έφτασε στη Μονή με περιπετειώδη τρόπο.
Ο Μ. Κωνσταντίνος είχε κατασκευάσει ένα σταυρό που τον έπαιρνε μαζί του στις εκστρατείες για να προστατεύει τον ίδιο και το στράτευμά του. Στη μέση ο σταυρός είχε τεμάχιο Τιμίου Ξύλου· υπήρχαν επίσης θήκες, όπου είχαν τοποθετηθεί και άγια λείψανα των πιο σημαντικών μαρτύρων και ένα τεμάχιο της Τιμίας Ζώνης. Το σταυρό αυτό έπαιρναν στις εκστρατείες τους όλοι οι αυτοκράτορες. Σε μία εκστρατεία κατά των Βουλγάρων νικήθηκε από τον ηγεμόνα Ασάν ο αυτοκράτορας Ισαάκιος Β΄ Άγγελος (1185-1195). Ένας ιερέας έριξε στο ποτάμι το βασιλικό σταυρό, για να μή βεβηλωθεί από τους εχθρούς. Εκείνοι όμως τον βρήκαν και τον παρέδωσαν στον Τσάρο των Βουλγάρων Ασάν.
Οι Βούλγαροι δεν είχαν καλές σχέσεις με τους Σέρβους. Αυτές επιδεινώνονταν συνεχώς. Γύρω στα 1330, σε μία μάχη κατανικήθηκε ο βουλγαρικός στρατός από τον ηγεμόνα των Σέρβων μεγαλομάρτυρα Λάζαρο (†1389). Ο βασιλικός σταυρός πέρασε στα χέρια των Σέρβων. Μετά από σαράντα χρόνια ο Λάζαρος δώρισε στη Μονή Βατοπαιδίου το βασιλικό σταυρό του Μ. Κωνσταντίνου μαζί με το τεμάχιο του Τιμίου Ξύλου, το τεμάχιο της Τιμίας Ζώνης και τα άλλα άγια λείψανα. Πίσω από τον Τίμιο Σταυρό βρίσκεται γραμμένο στην σερβική γλώσσα το εξής: «Λάζαρος, εν Χριστώ τω Θεώ Κνέζης της Σερβίας και Βασιλεύς Γραικίας, ανατίθημι το κραταιόν όπλον συν τη αχράντω Ζώνη της Πανάγνου μου, τη Μονή Βατοπαιδίου της Βασιλείας μου». Από τότε φυλάσσεται στο ιερό βήμα του καθολικού, δηλαδή του κεντρικού ναού της Μονής.
Πρέπει να αναφέρουμε και μία άλλη παράδοση που διασώζεται στη Μονή μας. Σύμφωνα με αυτήν η Τιμία Ζώνη αφιερώθηκε από τον αυτοκράτορα Ιωάννη Ϛ΄ Καντακουζηνό (1341-1354), ο οποίος στη συνέχεια παραιτήθηκε από το αυτοκρατορικό αξίωμα, έγινε μοναχός με το όνομα Ιωάσαφ και μόνασε στη Μονή Βατοπαιδίου.
Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας οι αδελφοί της Μονής πραγματοποιούσαν περιοδείες λιτανεύοντας την Αγία Ζώνη στην Κρήτη, Μακεδονία, Θράκη, Κωνσταντινούπολη και Μικρά Ασία προς αγιασμό και στήριξη του υπόδουλου ελληνισμού και απαλλαγή από κάθε λοιμική ασθένεια.

Το σπήλαιο του Οσίου Κοσμά του Ζωγραφίτη

Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Ιστορικοί Ναοί Ναυπλίου

Κοίμηση Θεοτόκου,Μέρμπακα Ναυπλίου
Από την εποχή της ακμής της δυναστείας των Κομνηνών (12ος αι.), έχομε στο Ναύπλιον και την ευρύτερή του περιοχή σπουδαία δείγματα εκκλησιαστικής αρχιτεκτονικής της λεγόμενης Αργειακής Σχολής της βυζαντινής τέχνης, όπως οι σταυροειδείς μετά τρούλλου εκκλησίες του Χώνικκα, του Μέρμπακα, το καθολικό της «Αγίας Μονής» Αρείας, Ναυπλίου, ο κομψός μικρός ναός του Σωτήρος στο Πλατανήτι. Ανάλογες με τις ρωμαιοκαθολικές ή οθωμανικές κυριαρχίες της περιοχής είναι οι τύχες των εκκλησιών του Ναυπλίου, που έγιναν άλλοτε τόποι λατρείας του καθολικού δόγματος, άλλοτε τζαμιά και αποθήκες.
Κοίμηση Θεοτόκου, Μέρμπακα Ναυπλίου
Από το 1715 έδρα της μητροπόλεως γίνεται το Μέρμπακα (Αγία Τριάδα).πατήστε εδώ
Πιθανώς εκεί που βρίσκεται ο ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου του 12ου αιώνος. Όταν το 1989 είχε ξεκινήσει η επισκευή του δαπέδου του ναού, ανακαλύφθηκε κρύπτη κάτω από το Ιερό Βήμα. Η είσοδος της κρύπτης είναι ένα άνοιγμα θολωτό στο μπροστά μέρος της Ωραίας Πύλης, δομημένο με κεραμιδάκι, ενώ στο πίσω μέρος της αγίας Τράπεζας υπάρχει κι άλλο ένα μικρό άνοιγμα που οδηγεί στην κρύπτη. Πιθανώς η κρύπτη ήταν χώρος όπου αναπαύονταν τα λείψανα κεκοιμημένων κληρικών. Επίσης έγινε και απόξεση της μεταγενέστερης αγιογραφίας και βγήκαν στην επιφάνεια οι πρώτες εικόνες του ναού, έργα του 16ου αιώνα, εξαιρετικής τέχνης, αλλά με φθορές οι οποίες δυστυχώς χρησίμευσαν προκειμένου να κολλήσουν επάνω οι μεταγενέστερες αγιογραφίες.
Στην κόγχη της προθέσεως εικονίζεται ο Άγιος Πέτρος, επίσκοπος Άργους, αριστερά της προθέσεως ο Χριστοφόρος, επίσκοπος Άργους, και μεταξύ προθέσεως και Αγίας Τράπεζας ο Κωνσταντίνος, επίσης επίσκοπος Άργους (920 μ.Χ.).
Το αξιόλογο είναι ότι εικονίζονται ως άγιοι με φωτοστέφανο οι επίσκοποι Άργους, ενώ εμείς τιμάμε ως άγιο μόνο τον Πέτρο.
Ο ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου Μέρμπακα εχρησιμοποιείτο ως κοιμητηριακός μέχρι το 2000, οπότε ολοκληρώθηκε η μεταφορά των μνημείων στο κοιμητήριο του νεοανεγερθέντος ναού του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, έξω από το χωριό, προς το Παναρίτι.
Η έδρα λοιπόν της μητροπόλεως παρέμεινε στο Μέρμπακα μέχρι το 1770, οπότε έχουμε επιδρομή Αλβανών και καταστροφές που επιβάλλουν τη μεταφορά της στο Άργος. Το Άργος θα είναι η έδρα της μητροπόλεως έως τις ημέρες της ελληνικής επαναστάσεως του 1821. Μετά την επανάσταση, μέχρι σήμερα έδρα της μητροπόλεως είναι το Ναύπλιο.
Αγία Σοφία, Ψαρομαχαλάς Ναυπλίου
Η παλαιότερη από τις σωζόμενες σήμερα εκκλησίες του Ναυπλίου είναι της Αγίας Σοφίας στον Ψαρομαχαλά του Ναυπλίου. Η εκκλησία αυτή ήταν η μόνη, που επετράπη το 1780, μετά από παρέμβαση του δραγουμάνου του Στόλου Ν. Μαυρογένους, να λειτουργεί υπέρ των 300 περίπου Ελλήνων Ορθοδόξων της πόλεως. Τότε την πλειοψηφία των κατοίκων αποτελούσαν οι Οθωμανοί, οι άλλες εκκλησίες ήσαν, όπως είπαμε υπό κατάληψη και ο εκκλησιασμός των Ορθοδόξων γίνονταν μόνον εκτός των τειχών, στην εκκλησία των Αγίων Πάντων και στην Ευαγγελίστρια της Πρόνοιας. Την εκκλησία της Αγ. Σοφίας ανακαίνισε το 1825 ο τότε φρούραρχος Ναυπλίου, ο στρατηγός Νάσος Φωτομάρας. Οι υπόλοιπες σωζόμενες παραδοσιακές εκκλησίες του Ναυπλίου είναι: της Παναγίας, της Παναγίτσας, του Αγίου Νικολάου, του Αγίου Σπυρίδωνος και έξω των τειχών: Αγ. Τριάδος, Αγ. Πάντων στην πανέμορφη και γραφικότατη γειτονιά της Πρόνοιας τις οποίες θα συναντήσουμε και πιο κάτω συνεχίζοντας αυτό το αγιασμένο απο τους αιώνες οδοιπορικό μας ....
Ι.Ν. Αγίων Πάντων, Πρόνοια Ναυπλίου
Οι εκκλησίες αυτές με την απελευθέρωση ευρέθηκαν σε πολύ κακή κατάσταση, όπως ερειπωμένες ήσαν οι περισσότερες κατοικίες των Ναυπλιωτών. Την δεύτερη δεκαετία του ελεύθερου βίου στο Ναύπλιο έγιναν σύντονες προσπάθειες στήριξης, ανακαίνισης, καλλωπισμού των ναών της πόλεως και η σημερινή τους μορφή και, κατά μεγάλο μέρος, οι αγιογραφίες τους οφείλονται στην εποχή αυτή, όπως την έλεγαν της αναγεννημένης Ελλάδος», της «Παλιγγενεσίας».
I.N. Αγίας Τριάδος, Πρόνοια
Αναγεννησιακής τέχνης είναι επίσης οι τοιχογραφίες των εκκλησιών του Ναυπλίου έργα των ζωγράφων: Βυζαντίου, Πολίτη και Γεωργαντά της σχολής του Μονάχου.
Ο Άγιος Νικόλαος
Το σημερινό τρίτο κατά σειρά κτίσμα του Αγίου Νικολάου είναι τετράπλευρη παραλληλόγραμμη βασιλική με στέγη επίπεδη κεραμοσκέπαστη, ζωγραφισμένη με καλές αγιογραφίες και με τέμπλο ξυλόγλυπτο, ανάλαφρο, που τονίζει την σε ύψος ανάταση.
Από την εσωτερική διακόσμηση του φωτεινού αυτού ναού διακρίνονται για την καλλιτεχνική τους αξία ο δεσποτικός θρόνος, ο κεντρικός – ρωσικής τέχνης – πολυέλαιος και οι μεγάλες δεσποτικές εικόνες του τέμπλου των ετών 1848-1849 έργα του γνωστού ταλαντούχου αγιογράφου των χρόνων της Εθνικής Παλιγγενεσίας Ιωάννου Δημάδη.
Η εκκλησία της Παναγίας
Η εκκλησία της Παναγίας έχει μία αξιόλογη ιστορία, που όμως δεν χωράει στα περιορισμένα όρια του παρόντος δημοσιεύματος. Είναι ρυθμού βασιλικής, χωρίζεται με έξι πανύψηλες κολόνες σε τρία κλίτη, αφιερωμένη στο Γενέσιον της Θεοτόκου, τον Άγιο Δημήτριο και τον νεομάρτυρα Άγιο Αναστάσιο του Ναυπλίου (+1656).
Το σημερινό υψηλό επιβλητικό του τέμπλο είναι έξοχο δείγμα επτανησιακής τέχνης, τύπου ροκοκό, με εμφανή επίδραση δυτικού τύπου. Της ίδιας εποχής είναι προφανώς και ο Άμβωνας και ο αρχιερατικός θρόνος, που αποτελούν με το Τέμπλο καλλιτεχνική οντότητα και με τη συμμετρία των άλλων επίπλων, με τα κανονικά ανοίγματα των παραθύρων, τις μελετημένες διαστάσεις των χώρων τονίζεται η εσωτερικότητα και η κατάνυξη, που επιβάλλει η αρχοντική αυτή εκκλησία.
Ο εγκαινιασθείς εν έτη 1995, προσκυνηματικός Ι.Ν. Αγίου Αναστασίου Ναυπλιέως, Πολιούχου του Ναυπλίου.
Εδώ γιορτάζεται η μνήμη του νεομάρτυρα Αγίου Αναστασίου του Ναυπλιέως (1ης Φεβρουαρίου) με καθολική στο Ναύπλιο αργία, ενώ πρόσφατα τελέστηκαν τα εγκαίνια του νέου ναού, που κτίστηκε την τελευταία διετία με πρωτοβουλία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αργολίδος κ. Ιακώβου προς τιμήν του Αγίου Αναστασίου στη νέα πόλη του Ναυπλίου που αποτελεί εκπλήρωση οφειλομένου χρέους των Ναυπλιωτών προς τον Τοπικό του Άγιο.
Ο Άγιος Γεώργιος
Είναι ο ιστορικότερος ναός του Ναυπλίου, αφού συνεμμερίσθη την τύχη της χιλιόχρονης πόλης και είδε να περνούν εδώ οι επισημότερες στιγμές της Ναυπλιακής ιστορίας. Κτίσμα των Βενετών από τον ΙΣΤ΄ αιώνα έγινε τζαμί επί Τουρκοκρατίας, μετά χριστιανικός ναός και μετά πάλι τζαμί, έως την απελευθέρωση της πόλης. Στο ναό αυτό έγινε η επίσημη υποδοχή του Morosini, που με την κατάληψη του Ναυπλίου (1686) ονομάσθη «Πελοποννησιακός». Εδώ έγινε η κηδεία των Παλαιών Πατρών Γερμανού (1824), Δημ. Υψηλάντη (1832) που ετάφη στον πρόναο, εδώ η κηδεία του Καποδίστρια (1831), εδώ ακουστήκανε οι ωραιότεροι λόγοι των διδασκάλων του Γένους, που έζησαν και αυτοί στο Ναύπλιο, τα πρώτα χρόνια της Παλιγγενεσίας. Ο καθεδρικός αυτός ναός κοσμείται με ωραίες αγιογραφίες του Δημ. Γεωργαντά και του Δ. Κ. Βυζαντίου, που είναι και συγγραφέας της πάντοτε επίκαιρης ηθογραφίας με τίτλο «Βαβυλωνία», με μεγάλο αντίγραφο του Μυστικού Δείπνου του Λεονάρντο ντα Βίντσι, με θρόνο του βασιλιά Όθωνα, με πολλές παλιές φορητές εικόνες.
I.N. Αγίου Γεωργίου
Η εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνος
Χτίστηκε το 1702 επί Βενετοκρατίας με έξοδα των ορθοδόξων κατοίκων Ναυπλίου, όπως ομολογείται στη σωζόμενη κτιτορική επιγραφή. Η εκκλησία είναι γνωστή από τη δολοφονία, στην είσοδό της, του πρώτου κυβερνήτη της νεότερης Ελλάδος Ιωάννη Καποδίστρια, την 27η Σεπτεμβρίου 1831. Στο προαύλιο της εκεί μικρής πλατείας, βλέπομε την προτομή του Ναυπλιώτη ακαδημαϊκού Άγγελου Τερζάκη.
Ι.Ν. Αγίου Σπυρίδωνος
Παλιές εκκλησίες είναι εκείνες του προαστείου του Ναυπλίου «Πρόνοια», δηλαδή των Αγίων Πάντων, που ήταν κοιμητηριακός ναός και εκεί έχουν ενταφιασθεί πολλές προσωπικότητες της Παλιγγενεσίας και η Ευαγγελίστρια που αποτελεί το μεγάλο παναργολικό προσκύνημα, ιδιαίτερα τη μεγάλη ημέρα της 25ης Μαρτίου.
Ι.Ν. Ευαγγελιστρίας
Υπάρχει ακόμη η εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου με ενθύμια των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης στον αγαπημένο για τους Ναυπλιώτες Συνοικισμό του "Νέου Βυζαντίου". Κτίσμα των χρόνων της Παλιγγενεσίας είναι και η βασιλική της Αγίας Τριάδος στην Πρόνοια, που άρχισε να κτίζεται επί Καποδίστρια, εκεί όπου παλαιότερα υπήρχε μικρότερη εκκλησία της Αγίας Τριάδος. Οι αγιογραφίες της είναι του ζωγράφου Αδαμαντίου Πολίτη.
Αγίου Κωνσταντίνου
Η Μόνη Αρείας
Το «Ιερόν Παλλάδιον» του Ναυπλίου είναι η Μονή Αρείας, ευρύτερα εδώ γνωστή μόνο με την ονομασία «Αγία Μονή». Χτίστηκε από τον επίσκοπο Άργους και Ναυπλίου Λέοντα Ατζά, το 1143 και είναι σπουδαίο καλοδιατηρημένο δείγμα βυζαντινού ναού, τόπος συνεχούς προσκυνήματος και αντικείμενο ζωηρών περιγραφών εκ μέρους των κατά καιρούς περιηγητών της Αργοναυπλίας, είναι σε οπτική επαφή με το Ναύπλιον, στις ανατολικές υπώρειες του φρουρίου «Παλαμήδι».
Η Μονή επί Φραγκοκρατίας (1212-1389) έλαβε ειδικά προνόμια από το Λατίνο επίσκοπο Άργους Σεκούνδο Νάνι, παρέμεινε σε χέρια Ελλήνων Ορθοδόξων μοναχών και επί Ενετοκρατίας (1835-1540), κατά δε την επόμενη Τουρκοκρατία παρεχωρήθη με πράξη του νοταρίου (συμβολαιογράφου) Ναυπλίου (1679) στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, ως μετόχιο του Πανάγιου Τάφου.
Παρέμεινε πνευματικό κέντρο της περιοχής και προσφιλής τόπος διαμονής λογίων ανδρών – αντιγραφέων χειρογράφων. Κλείνοντας εδώ τη σύντομη αυτή επίσκεψη στις εκκλησίες του Ναυπλίου, επισημαίνουμε τη μεγάλη ηθική αξία και σημασία που είχαν για το ντόπιο πληθυσμό οι νησίδες αυτές της ελληνικότητας και της ορθοδοξίας και της συνεπακόλουθης ψυχικής ανάτασης, μέσα στις αντιξοότητες της πολυκύμαντης Ναυπλιακής ιστορίας.
Η Αγία Μονή Ναυπλίου
Υπάρχει ακόμα το αρχαιότερο βενετικό κτίσμα στο Ναύπλιο, ο ναός της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, αρχικά μονή καθολική και μετά τζαμί, η καθολική εκκλησία που παρεχωρήθη στους καθολικούς υπό του βασιλέως Όθωνος (1839) και στεγάζει τα ενθυμήματα του παρελθόντος, τάφοι παλαιών Ναυπλιωτών και την περίφημη αψίδα του Γάλλου αξιωματικού Touret, όπου διαβάζουμε τα ονόματα των Φιλελλήνων, που έπεσαν βοηθώντας τον απελευθερωτικό αγώνα. Εδώ φυλάσσεται και αξιόλογο αντίγραφο της «Sacra Famillia» του Ραφαήλ, δώρο του Φιλίππου της Γαλλίας προς τους καθολικούς του Ναυπλίου.

Ιστορικοί Ναοί Άργους

Ο ναός της Παναγίας Κατακεκρυμμένης ιδρύθηκε τον 9ο ή 10ο αιώνα, ως γυναικεία Μονή. Επανιδρύθηκε το 1700 και διατηρήθηκε ως Μοναστήρι μέχρι την 17η Μαρτίου 1856, οπότε γίνεται ενοριακός ναός. Από το 1911 μέχρι σήμερα, υπάγεται ως παρεκκλήσιο στην ενορία Τιμίου Προδρόμου. Συνδέθηκε με γεγονότα της επανάστασης του 1821. Προ του 1821 λειτούργησε ως σχολείο. Το 1822 ιδρύθηκε εδώ το πρώτο Ελληνικό Νομισματοκοπείο. Το 1906-1907 κατασκευάστηκε το ρολόι της πόλης από τους παντοπώλες του Άργους. Στο ναό υπάρχουν εικόνες και εκκλησιαστικά βιβλία του 18ου και 19ου αιώνα.
Ο ναός των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης επί τουρκοκρατίας υπήρξε τζαμί και νεκροταφείο των Τούρκων. Χτίστηκε περί το 1570-1580. Το 1871 καθαγιάσθηκε με εγκαίνια και μετετράπη σε χριστιανικό Ναό. Λειτουργεί ως παρεκκλήσιο της ενορίας Αγίου Πέτρου. Εδώ φυλάσσονται ιερά Σκεύη του ναού του Αγίου Νικολάου της οικογένειας των Περρουκαίων, ο οποίος βρισκόταν εκεί που είναι χτισμένος ο σημερινός ναός του Αγίου Πέτρου Άργους και κατεδαφίστηκε το 1865.
Ο ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου είναι κτίσμα του 11ου αιώνος. Ανεκαινίσθη το 1699. Παλαιότερα λεγόταν Παναγία Αμπελούσα διότι υπήρχαν τριγύρω πολλά αμπέλια. Εδώ ορκίστηκαν οι πληρεξούσιοι της Δ΄ Εθνικής Συνέλευσης το 1829 καθώς και της Ε΄ Εθνικής Συνέλευσης το 1831. Την 5η Μαΐου 1824 έγινε εδώ τελετή για το θάνατο του Λόρδου Βύρωνα. Εδώ υπάρχουν Ευαγγέλια του 18ου και 19ου καθώς και εικόνες του 19ου αιώνα.
Ο ναός του Αγίου Πέτρου θεμελιώθηκε το 1859 από τον Αργολίδος Γεράσιμο, ο οποίος έκανε και τα εγκαίνια το 1865. Χτίστηκε στη θέση, που βρισκόταν άλλοτε ναός του Αγίου Νικολάου της οικογένειας Περρούκα. Έχει τρεις Άγιες Τράπεζες. Η κεντρική είναι αφιερωμένη εις τον Άγιο Πέτρο Άργους, η δεύτερη στον Άγιο Νικόλαο λόγω της εκκλησίας των Περρουκαίων που βρισκόταν εδώ και η τρίτη στον Άγιο Ανδρέα τον ιδρυτή της Αργειακής Εκκλησίας. Εδώ φυλάσσονται Ευαγγέλια του18ου και 19ου και ιερά Σκεύη του 19ου αιώνα.
Ι.Ν. Αγίου Νικολάου (Νέος)
Ι.Ν. Αγίου Νικολάου (Παλαιός)
Τέλος, αξιόλογα μνημεία είναι οι δύο σταυρεπίστεγοι ναοί του Άργους, που έχουν χτιστεί επί τουρκοκρατίας, ο παλαιός ναός του Αγίου Βασιλείου και ο παλαιός ναός του Αγίου Νικολάου.
Ι.Ν. Αγίου Βασιλείου (Νέος Ναός)
Ι.Ν. Αγίου Βασιλείου (Παλαιός Ναός)

Κυριακή 29 Αυγούστου 2010

Μονή Αγίου Δημητρίου - Καρακαλά

Σε απόσταση 6 χλμ. από τον Άγιο Αδριανό και 13 χλμ. από το Ναύπλιο ο δρόμος θα μας οδηγήσει μέσα από συνεχόμενους λόφους στη γυναικεία μονή του Αγίου Δημητρίου Καρακαλά.
Άγνωστη ή ημερομηνία ιδρύσεως της μονής. Αναφέρεται σε πατριαρχικό σιγίλλιο του 1798. Γύρω στο 1800 καταστράφηκε από πυρκαγιά. Οι πέτρες του βυζαντινού ναού της χρησιμοποιήθηκαν από τους Τούρκους για την ανοικοδόμηση στο Ναύπλιο του Τεκέ, Βουλευτικού κατόπιν. Ξαναχτίστηκε το καθολικό αυτό το 1871, σε σχέδιο ναού της Κύθνου, με μορφή αρχιτεκτονική από την Τραπεζούντα αλλά και στοιχεία ρυθμού φράγκικα. Είναι αγιογραφημένο από τον Χ. Βούλγαρη με ξυλόγλυπτο τέμπλο.
Παλαιότερα το μοναστήρι τού Καρακαλά ονομαζόταν Μονή Ξεροκαστελίου. Καστέλι είναι Φράγκικη λέξη και σημαίνει Κάστρο, Φρούριο. Πράγματι εκεί δίπλα υπήρχε ένας Φράγκικος Πύργος, απομεινάρι από κάποιο παλιό Κάστρο. Ξεροκαστέλι λοιπόν λεγόταν αυτός ο Πύργος και ολόκληρη η γύρω περιοχή του, και εξαιτίας αυτού πήρε το όνομα το μοναστήρι τού Αγίου Δημητρίου, πού χτίστηκε δίπλα του. Όταν ήρθαν οι Τούρκοι, κράτησαν το ίδιο το όνομα, Ξεροκαστέλι, πού στην γλώσσα τους λέγεται: Καρακουλέ. Αυτό το τελευταίο επικράτησε πλέον με τη μικρή παραφθορά στην κατάληξη, και μέχρι σήμερα λέγεται, Μονή Καρακαλά. Δεύτερη εκδοχή η οποία δεν έχει ιστορικά ερείσματα συνδέει το όνομα του μοναστηριού με την περίφημη και ιστορική Μονή Καρακάλου, τού Αγίου Όρους.
Το μοναστήρι είχε σημαντική συμβολή στην επανάσταση του 1821 όπου ο ηγούμενος του Διονύσιος Σουρίλας ξεσηκώνει Χέλι και Κοφίνι και παίρνει και ο ίδιος μέρος στην πολιορκία του Ναυπλίου. Και αργότερα όσοι γλίτωσαν από τη μάχη του Πέτα, ήρθαν στο μοναστήρι του Καρακαλά να γίνουν πυρήνας τακτικού στρατού. Το 1943 τέλος οι Γερμανοί ανατίναξαν τα λίγα κελιά πού είχε τότε η μονή.
Το Μοναστήρι είναι γνωστό για τα υπέροχα εργόχειρα και κεντήματα που φτιάχνουν οι αδερφές, που τα εκθέτουν και πουλούν στην μικρή έκθεση της Μονής.