Θα σηκωθώ και θα πορευθώ προς τον πατέρα μου, λέγει ο άσωτος της σημερινής παραβολής, και θα του πω: «Πατέρα, αμάρτησα στον ουρανό και ενώπιόν σου και δεν είμαι άξιος να ονομασθώ υιός σου. Κάνε με σαν ένα από τους δούλους σου». Μου αρκούν για τη σωτηρία μου αυτά τα λόγια. Μου αρκεί για μεσολάβηση το όνομα του πατέρα μου. Γιατί δεν μπορεί ο δικός μου πατέρας, όταν προσφωνηθή πατέρας από μένα, να μη φανή και στα έργα πατέρας. Δεν μπορεί να μη συγκινηθούν τα σπλάχνα του, γιατί είναι εύσπλαχνος. Δεν μπορεί, όταν ακούση το «ήμαρτον», να μη δώση συγγνώμην στα παραστρατήματά μου... Γνωρίζω πόσα κατορθώνει σ' αυτόν η μετάνοια. Γνωρίζω πόση δύναμη έχουν μπροστά του τα δάκρυα... Γνωρίζω του Θεού μου την αγαθότητα. Γνωρίζω του πατέρα μου την ημερότητα. Θα με ελεήση τώρα που μετανοώ, εμένα που δεν με τιμώρησε όταν αμάρτανα.
