Η εκκλησία αποτελεί, κατὰ κάποιον τρόπο, συνέχεια παλαιότερης βυζαντινής μονής που γκρέμισαν, το 1555 οο Οθωμανοὶ για να ανεγερθή, στην θέση της το τέμενος της Μιραμάχ. Αργότερα, και ύστερα απὸ ειδικὴ σουλτανικὴ άδεια χτίζεται ο ναός. «Δοθείσης αδείας», γράφει ο Σκαρλάτος Βυζάντιος, «έκτισαν μετὰ δώδεκα έτη [...] τον νύν σωζόμενον ξυλόστεγον ναὸν του Αγίου Γεωργίου, τον οποῖον ονόμασαν Μονήν, εις μνήμην της πρώτης εκείνης [...]».
Σήμερα, αν και εσωτερικὰ η κατάσταση είναι αρκετὰ καλή, και σ᾽ αυτὸ βοηθά η συνεχὴς φροντίδα των ενοριτών, εξωτερικὰ χρειάζεται συντήρηση, όπως και το κτήριο του σχολείου που παραμένει κλειστό.
Ο ναὸς είχε γνωρίσει, όπως μας πληροφορεί ο Γεδεὼν μεγάλη ακμὴ παλιότερα, γιατί έξω και σε μικρὴ απόσταση απὸ την πύλη της Αδριανουπόλεως, ὑπήρχαν ανεμόμυλοι που ανήκαν σε Έλληνες και Βούλγαρους ιδιοκτήτες. Οι συντεχνίες λοιπὸν όλων όσοι ασχολούνται με άλευρα, μυλωνάδες, σιτέμποροι, ψωμάδες, σιμιτζήδες, παξιμαδοποιοὶ κ.λ.π. είχαν, κατὰ κάποιον τρόπο την εκκλησία υπὸ την προστασία τους.
