Ηγουμένη Φοίβη
Ανατολικά της πόλης του Άργους, σε μια ταπεινή σπηλιά, ασκητεύει γύρω στο 900 μ.Χ ένας ταπεινός και ήρεμος Αθηναίος, ο οποίος στο όνομα της αγάπης του Θεού, εγκαταλείπει το «κλεινόν άστυ» όπου γεννήθηκε το 862 μ.Χ. και με νηστεία και προσευχή λατρεύει τον Κύριο. Πρόκειται για τον Άγιο Θεοδόσιο τον Νέο.Κακόβουλοι και συκοφάντες άνθρωποι κατηγορούν τον ερημίτη στον Άγιο Επίσκοπο Άργους, ότι δήθεν είναι αγύρτης και λαοπλάνος. Ο Άγιος στενοχωριέται και με θλίψη κατανοεί ότι πρέπει να λάβει μέτρα για το καλό της Εκκλησίας. Σκοπεύει να απομακρύνει τον ασκητή Θεοδόσιο από την περιοχή.
Τότε δέχεται την επιστολή του Πατριάρχη Νικολάου να μεταβεί στην Κωνσταντινούπολη. Αποφασίζει να αντιμετωπίσει το θέμα του ασκητή Θεοδόσιου, μετά την επάνοδο του.
Στην Πόλη και ενώ η Σύνοδος βρίσκεται σε εξέλιξη, παρουσιάζεται στον Άγιο, ως όραμα, ο Θεοδόσιος και του αποκαλύπτει την εις βάρος του σκευωρία. Ταυτοχρόνως όμως παρουσιάζεται και στον Πατριάρχη και τον παρακαλεί να αποτρέψει τον Επίσκοπο να τον εκδιώξει από το ασκητήριο του.
Γίνεται έτσι φανερό το θέλημα του Θεού. Ο Άγιος Πέτρος γυρίζει στο Άργος και, παίρνοντας τον δρόμο μόνος του, πηγαίνει προς συνάντηση του Άγιου ασκητή Θεοδόσιου.
Ο Άγιος Θεοδόσιος, με το Θείο χάρισμα της προορατικότητας, γνωρίζει την επίσκεψη του Επισκόπου του. Τοποθετεί αναμμένα κάρβουνα και λιβάνι στο σκούφο του και κατεβαίνει να τον προϋπαντήσει. Εκεί, κάτω από το βλέμμα του Θεού, συναντιούνται οι δύο Άγιοι. Η Εκκλησία αγάλλεται. Ο Άγιος Πέτρος μαθαίνει όλη την αλήθεια για τον Θεοδόσιο, τον χειροτονεί Ιερέα και τον ορίζει συνεργό και βοηθό στο έργο του.
Όταν ο Θεός καλεί κοντά του τον Άγιο Θεοδόσιο, ο Άγιος Πέτρος συγκεντρώνει όλο τον κλήρο της περιοχής και τον κηδεύει ιεροπρεπώς, μπροστά στο Ναό του Τιμίου Προδρόμου, που ο ίδιος ο Άγιος Θεοδόσιος είχε κτίσει.
Η Μονή αποτελεί σημείο αναφοράς και συγκεντρώνει πλήθος πιστών από όλον τον κόσμο .
Το ασκητήριο του Αγίου αποτελεί ένα από τα πλέον ιερά προσκυνήματα της Αργολίδος .
Στις 7 Αυγούστου κάθε έτους ημέρα της εορτής του χιλιάδες πιστών ανεβαίνουν στο ύψωμα της Μονής να πάρουν ευλογία και δείξουν την ευγνωμοσύνη τους σε έναν Άγιο που άγρυπνα φρουρεί και μεσιτεύει για όλα του τα πνευματικά εν Αργολίδι και όχι μόνο τέκνα .
Στον πανέμορφο λόφο της Ευαγγελιστρίας στην Πρόνοια του Ναυπλίου βρίσκεται η Ιερά Μονή της Αγίας Φωτεινής Ναυπλίου με ηγούμενό της τον Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη και Ιεροκήρυκα της Ιεράς Μητροπόλεως Αργολίδος π. Χρυσόστομο Παππουλέση .Πνευματική βακτηρία με πλήθος πνευματικών και λειτουργικών συνάξεων αποτελεί σημείο αναφοράς για τους πιστούς ολόκληρης της Αργολίδας.
Στα χρόνια της σκλαβιάς, η μονή έκανε σημαντικές προσπάθειες να διατηρήσει την ελληνική γλώσσα και θρησκεία ενώ με τη σύσταση του ελληνικού κράτους άρχισε να συντηρεί αλληλοδιδακτικό σχολείο στους χώρους της, καλύπτοντας το μισθό του δασκάλου.
Ηγουμένη Ακακία
Σε απόσταση 6 χλμ. δυτικά από τον Άγιο Δημήτριο και 14 χλμ. από το Λυγουριό ο δρόμος θα μας οδηγήσει μέσα από συνεχόμενους λόφους στη γυναικεία μονή του Αγίου Δημητρίου Καρακαλά.Άγνωστη ή ημερομηνία ιδρύσεως της μονής. Αναφέρεται σε πατριαρχικό σιγίλλιο του 1798. Γύρω στο 1800 καταστράφηκε από πυρκαγιά.
Σε απόσταση 6 χλμ. δυτικά από τον Άγιο Δημήτριο και 14 χλμ. από το Λυγουριό ο δρόμος θα μας οδηγήσει μέσα από συνεχόμενους λόφους στη γυναικεία μονή του Αγίου Δημητρίου Καρακαλά.Άγνωστη ή ημερομηνία ιδρύσεως της μονής. Αναφέρεται σε πατριαρχικό σιγίλλιο του 1798. Γύρω στο 1800 καταστράφηκε από πυρκαγιά.
Οι πέτρες του βυζαντινού ναού της χρησιμοποιήθηκαν από τους Τούρκους για την ανοικοδόμηση στο Ναύπλιο του Τεκέ, Βουλευτικού κατόπιν. Ξαναχτίστηκε το καθολικό αυτό το 1871, σε σχέδιο ναού της Κύθνου, με μορφή αρχιτεκτονική από την Τραπεζούντα αλλά και στοιχεία ρυθμού φράγκικα. Είναι αγιογραφημένο από τον Χ. Βούλγαρη με ξυλόγλυπτο τέμπλο.
Παλαιότερα το μοναστήρι τού Καρακαλά ονομαζόταν Μονή Ξεροκαστελίου. Καστέλι είναι Φράγκικη λέξη και σημαίνει Κάστρο, Φρούριο. Πράγματι εκεί δίπλα υπήρχε ένας Φράγκικος Πύργος, απομεινάρι από κάποιο παλιό Κάστρο. Ξεροκαστέλι λοιπόν λεγόταν αυτός ο Πύργος και ολόκληρη η γύρω περιοχή του, και εξαιτίας αυτού πήρε το όνομα το μοναστήρι τού Αγίου Δημητρίου, πού χτίστηκε δίπλα του. Όταν ήρθαν οι Τούρκοι, κράτησαν το ίδιο το όνομα, Ξεροκαστέλι, πού στην γλώσσα τους λέγεται: Καρακουλέ. Αυτό το τελευταίο επικράτησε πλέον με τη μικρή παραφθορά στην κατάληξη, και μέχρι σήμερα λέγεται, Μονή Καρακαλά. Δεύτερη εκδοχή η οποία δεν έχει ιστορικά ερείσματα συνδέει το όνομα του μοναστηριού με την περίφημη και ιστορική Μονή Καρακάλου, τού Αγίου Όρους.
Το μοναστήρι είχε σημαντική συμβολή στην επανάσταση του 1821 όπου ο ηγούμενος του Διονύσιος Σουρίλας ξεσηκώνει Χέλι και Κοφίνι και παίρνει και ο ίδιος μέρος στην πολιορκία του Ναυπλίου. Και αργότερα όσοι γλίτωσαν από τη μάχη του Πέτα, ήρθαν στο μοναστήρι του Καρακαλά να γίνουν πυρήνας τακτικού στρατού. Το 1943 τέλος οι Γερμανοί ανατίναξαν τα λίγα κελιά πού είχε τότε η μονή.
Το Μοναστήρι είναι γνωστό για τα υπέροχα εργόχειρα και κεντήματα που φτιάχνουν οι αδερφές, που τα εκθέτουν και πουλούν στην μικρή έκθεση της Μονής.
Υπολογίζεται ότι η μονή ιδρύθηκε στις αρχές του 15ου αιώνα και ένας εκ των ιδρυτών της ήταν ο μοναχός Νήφων, που αργότερα έγινε πρώτος αρχιεπίσκοπος της Θεσσαλονίκης και, κατόπιν, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ενώ έπαιξε καθοριστικό ρόλο και στη διοργάνωση της ρουμανικής εκκλησίας. Ο Νήφων αναγνωρίστηκε ως άγιος αμέσως μετά το θάνατό του, το 1508 και η μνήμη του τιμάται κάθε χρόνο στις 11 Αυγούστου. Τα ιερά λείψανα του οσίου Γαβριήλ, βοηθού του Αγίου Νήφωνος φυλάσσονται μέχρι σήμερα σε αργυρή θήκη, στο καθολικό της ιεράς μονής.
Η μονή εκτεινόταν αρχικά σε ένα τετράπλευρο συγκρότημα κτιρίων που είχε στο κέντρο του το ναό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών, διαστάσεων που ήταν μόλις 21 τ.μ.! Ο ναός αυτός κατεδαφίστηκε το 1945 και στη θέση του κτίστηκε μικρός βυζαντινός, σταυροειδής ναός με τρούλο και αγιορείτικες τοιχογραφίες.
Από 1945 η μονή είναι γυναικεία. Σήμερα οι μοναχές που ζουν εδώ ασχολούνται τόσο με αγροτικές όσο και με χειροτεχνικές εργασίες όπως εργόχειρα, βυζαντινές αγιογραφίες, κεντήματα κ.λπ
Ηγουμένη Μελάνη
Κοντά στο Λυγουριό και πιο συγκεκριμένα ανάμεσα στα χωριά Αδάμι και Κολιάκι, βρίσκεται ένα παλιό μοναστήρι με το όνομα Παναγία του Καλαμίου ή Κοίμηση της Θεοτόκου στο Καλάμι. Η Μονή ανήκει διοικητικά στο Δήμο Επιδαύρου, πλησιέστερος όμως οικισμός προς την Μονή είναι το Αδάμι ένα γραφικό χωριό του Δήμου Ασκληπιείου .
Η Μονή είναι εύκολα προσιτή από το Αδάμι με διακλάδωση τριών χιλιομέτρων του δημοσίου δρόμου Λυγουριού-Αδαμίου-Κρανιδίου, λίγο μετά το Αδάμι.
Η τοποθεσία του μοναστηριού είναι μαγευτική. Καλοντυμένη και καταστόλιστη από μια θαυμάσια ορεινή βλάστηση, που ξεκουράζει την κουρασμένη από το άγχος ψυχή και αναζωογονεί με το πλούσιο οξυγόνο του προσκυνητές του.
Η Μονή Καλαμίου ιδρύθηκε κατά τα πρώτα χρόνια του 17ου αιώνα. Φαίνεται όμως ότι υπήρχε εδώ πολύ πριν μοναχικός βίος με απομονωμένους ασκητές. Ίχνη των ασκητών αυτών συναντούμε σε μικρότερη ή μεγαλύτερη απόσταση γύρω από τον τόπο της Μονής. Σπηλαιώδη κοιλώματα στις παρυφές του βουνού, απλές λιθοδομές και μεμονωμένες ταφές μαρτυρούν ότι εδώ έζησαν μοναχοί αρχικά χωρίς καθολικό, φαινόμενο όχι σπάνιο του ερημητικού μοναχισμού.Σύμφωνα με τον χειρόγραφο κώδικα της Μονής Ταξιαρχών Επιδαύρου και την παράδοση, η Μονή Καλαμίου οφείλει την προσωνυμία της στο τόπο καταγωγής των πρώτων μοναχών της που ήταν από την Καλαμάτα της Μεσσηνίας. Υπάρχει και μια δεύτερη εκδοχή που συνδέει την ονομασία του μοναστηριού με το παρακείμενο βουνό Καλάμι ή Καλαμάνι. Η Μονή λειτουργούσε ως ανδρική μέχρι τη διάλυση της το 1834, σύμφωνα με το Βασιλικό Διάταγμα της 25ης Σεπτεμβρίου 1833, διότι είχε λιγότερους από έξι μοναχούς, κατώτατο αριθμητικό όριο για την διατήρηση μίας Μονής. Η Μονή ανασυστάθηκε μετά την εγκατάσταση της γυναικείας αδελφότητας (1972) στην τοποθεσία της παλαιάς ανδρικής Μονής και αναγνωρίσθηκε πλέον και επίσημα το όνομα αυτής με Προεδρικό Διάταγμα της 20ης Αυγούστου 1974 «Περί ιδρύσεως Ιεράς Γυναικείας Κοινοβιακής Μονής Κοιμήσεως της Θεοτόκου Καλαμίου Ναυπλίας της Ιεράς Μητροπόλεως Αργολίδας».Την δεκαετία λοιπόν του 1970 ευλαβικές ψυχές, θεοσεβείς και φιλόθεοι κατέκλυσαν την ερημωμένη αυλή της Παναγίας στο Καλάμι και δούλεψαν με ενθουσιασμό και ακαταπόνητη εργατικότητα για την ανέγερση της νέας μονής. Πρόκειται για τις πρώτες μοναχές: Μελάνη Φράγκου, Συγκλητική Τσουκαλά, Χριστονύμφη Νταγκούλη, που έφθασαν το Απρίλιο του 1972 στο Καλάμι και φώτισαν με τους προβολείς της ψυχής τους τα χαλάσματα και τα ετοιμόρροπα κτίρια. Αξίζει να σημειωθεί ότι η μοναχή Μελάνη Φράγκου είναι ηγουμένη της Μονής από την ανασύστασή της μέχρι και σήμερα.
Στην Ιερά Μονή Καλαμίου φυλάσσονται Άγια λείψανα του Αγίου Νήφωνος (1508), της Αγίας Παρασκευής (2ος αι.), των Αγίων Αναργύρων ιατρών Κοσμά και Δαμιανού (4ος αι.), του νεοφανούς Αγίου Αρσενίου του Παρίου (+31 Ιανουαρίου 1877), των Χοζεβιτών Αγίων μαρτύρων (614 μ.Χ.), του Αγίου Αθανασίου, επισκόπου Χριστιανουπόλεως (+αρχές 18ου αι.) και της Αγίας Μελάνης της Ρωμαίας (+8 Ιουνίου 410).
Ηγούμενος Σεβαστιανός
Η παλαιά εθνική οδός Άργους - Τρίπολης, που χαράχτηκε με συνεχόμενες τριάντα και περισσότερες στροφές πάνω στους άγονους όγκους του Κτενιά ως το διάσελό του, τα Παλιάλωνα, είναι από τις πιο γνωστές αρτηρίες της Ελλάδας, η μοναδική επικοινωνία παλαιότερα με την κεντρική Πελοπόννησο, που περνούσε από τον Αχλαδόκαμπο για να καταλήξει στην Τρίπολη. Ο τρομερός «Κωλοσούρτης» μας δίνει στο ανέβασμά του μια από τις μαγευτικότερες απόψεις της Αργολίδας καθώς βλέπουμε από ψηλά προς τον Αργολικό κόλπο και το Ναύπλιο. Στα μισά της ανόδου μέσα στην ερημιά του τοπίου ψηλά στο διάσελο ένα έρημο γραφικό εξοχικό κέντρο και ένα γκρεμισμένο οχυρό της γερμανικής κατοχής.
Στα έντεκα χιλιόμετρα των στροφών ένα ξάνοιγμα προς την πεδιάδα του Αχλαδόκαμπου, μεταξύ Κτενιά και Παρθενίου, διαγράφεται νότια. Δεξιά ένας δρόμος 4 χλμ. ανάμεσα σε άγονες ορεινές περιοχές οδηγεί στη θέση Νερά, όπου υπήρχε το χωριό Παλιοσκαφιδάκι. Εκεί υπάρχουν πηγές και πλατάνια κι ένα παλιό βυζαντινό εκκλησάκι ξαναχτισμένο από τους απόδημους. Μια μικρή δροσερή όαση, όπου γινόταν και το μεγάλο πανηγύρι του Αχλαδόκαμπου, της Αγίας Παρασκευής…
Στην περιοχή αυτή τοποθετούνται οι αρχαίες «Κεγχρεαί», δεξιά του «Τρόχου», της οδού που έφερνε από το Άργος προς την Τεγέα πάνω στα υψώματα του οροπεδίου των Υσιών. Ένα μονοπάτι πάνω από του Νταούλη το χάνι, λίγα μέτρα νοτιότερα από τη διακλάδωση προς τα Νερά, οδηγεί προς μερικά ίχνη των αρχαίων Κεγχρεών, πολυγωνικά τείχη και ερείπια διάφορα.Λίγα μέτρα από εκεί βρίσκεται ένα πνευματικό ορμητήριο προσευχής και κατάνυξης …Μια Αγιορείτικη Μονή χιλιόμετρα μακριά από τον Άθωνα …ένα μικρό περιβολάκι της Κυρίας Θεοτόκου ...
Λίγα μέτρα από εκεί βρίσκεται ένα πνευματικό ορμητήριο προσευχής και κατάνυξης …Μια Αγιορείτικη Μονή χιλιόμετρα μακριά από τον Άθωνα …ένα μικρό περιβολάκι της Κυρίας Θεοτόκου ...
Το ιερό ησυχαστήριο του Ακαθίστου Ύμνου. Χρόνια πριν μια ελληνοαμερικανίδα που τα καλοκαίρια ερχόταν στον τόπο της και είχε στην ιδιοκτησία της όλην αυτήν την περιοχή που τώρα …. φωλιάζει το μοναστηράκι …είδε έκπληκτη ένα πρωινό μια μαυροφορεμένη γυναίκα να γκρεμίζει τον τοίχο ενός οικήματος που βρισκόταν εκεί ..-Τι κάνεις εκεί ; -Γκρεμίζω το τοίχο της αποκρίθηκε γιατί εδώ θα φτιάξω εγώ το σπίτι μου !!!! Η γυναίκα συγκλονίστηκε μιας και κατάλαβε ότι η μαυροφορεμένη γυναίκα δεν ήταν άλλη από την Δέσποινα του Κόσμου …και δώρισε όλη την έκταση στην Μητρόπολη Αργολίδος ..Έτσι φτιάχτηκε αυτό το πανέμορφο ησυχαστήριο και αφιερώθηκε στην Χώρα του Αχωρήτου Θεού …για να βρίσκουν ευσκιόφυλλα και αγλαόκαρπα δέντρα οι πιστοί…. Και έτσι να δροσίζονται οι ψυχές τους και έτσι να γεύονται όλους τους χυμώδεις καρπούς της προσευχής και της γαλήνης που αναδύονται σε κάθε σπιθαμή αυτού του ευλογημένου τόπου … Το πανηγύρι της μονής κάθε χρόνο το Σάββατο μετά την Παρασκευή του Ακαθίστου Χαίρε προς την μείζονα Αγία των Αγίων συγκεντρώνει πολλές ευλαβικές ψυχές ,στις παρυφές της πιο Μεγάλης Εβδομάδας του πάθους και της Ανάστασης … Αλλά και κάθε Κυριακή πολλοί ξεκινούν τον πάντα ανηφορικό μα τόσο ωφέλιμο για την ψυχή δρόμο για να εκκλησιαστούν στα νερά …στην Παναγία …
Ιερομόναχος Ιωσήφ
Ονομάστηκε Παναγία Πορτοκαλούσα, επειδή παλιότερα οι Αργείοι έριχναν πορτοκάλια μεταξύ τους και προπαντός προς τα νιόπαντρα ζευγάρια κατά την ημέρα των Εισοδίων της Θεοτόκου (21 Νοεμβρίου). Το μοναδικό αυτό αργείτικο έθιμο μας θυμίζει το έθιμο της «μηλοβολίας», το οποίο συναντούσαμε σε πολλά χωριά της Ελλάδας και σύμφωνα με το οποίο οι νέοι έριχναν μήλα στις νέες που αγαπούσαν, για να τους δείξουν τον κρυφό τους έρωτα. Πιο πολύ, όμως, συνηθιζόταν να ρίχνει η κοπέλα κρυφά ένα μήλο από το μπαλκόνι της ή την αυλή της στον εκλεκτό νέο που θα ήθελε να παντρευτε .Ο ναός επίσης ονομάζεται Κατακεκρυμμένη, από την παλιά εικόνα που ήταν κρυμμένη στη σπηλιά του βράχου και η οποία βρέθηκε σύμφωνα με την παράδοση κατά τρόπο θαυματουργικό. Μια ισχυρή λάμψη μέσα στη νύχτα οδήγησε τους χριστιανούς στη σπηλιά ή κάποιος ευσεβής χριστιανός, ύστερα από σχετικό όνειρο, οδήγησε κληρικούς και λαϊκούς στο ίδιο σημείο, όπου βρήκαν την εικόνα και αποφάσισαν στη συνέχεια να κτίσουν εκκλησία.
Η εικόνα ευρίσκεται μετά το νάρθηκα, αριστερά, σε ξυλόγλυπτο κουβούκλιο και πρέπει να τη θεωρήσουμε έργο τέχνης ιδιαίτερης καλλιτεχνικής αξίας. Η όλη ¨κατασκευή¨ είναι εντυπωσιακή, διότι πρόκειται για μια ¨δίφυλλη¨ δημιουργία: στο αριστερό φύλλο εικονίζεται η Παναγία Γλυκοφιλλούσα, η οποία σαν τρυφερή και στοργική μάνα σκύβει στο παιδί της με αγάπη, στο δεξιό φύλλο φέρει την ίδια επικάλυψη και επάνω ψηλά την επιγραφή ¨Αγίου Δημητρίου του Νέου¨ και σε δεύτερο επίπεδο (στο βάθος) δύο ανάγλυφες μορφές. Το ανάγλυφο αυτό είναι ¨αρνητικό¨, όπως τα καλούπια δηλαδή των γλυπτών. Οι δύο μορφές δεν διακρίνονται καθαρά, γιατί υπάρχει στο μέσο του φύλλου ένας σταυρός – προφανώς μεταγενέστερη προσθήκη.
Πιθανότατα και με βάση την επιγραφή, η μία ανάγλυφη μορφή παριστάνει το Νεομάρτυρα Δημήτριο από το χωριό Λιγουδίτσα Τριφυλλίας, ο οποίος αποκεφαλίστηκε από τους Τούρκους στην Τρίπολη το 1803 και του οποίου η μνήμη εορτάζεται στις 14 Απριλίου.
Η άλλη μορφή παριστά πιθανότατα τον Οσιομάρτυρα Παύλο, ο οποίος καταγόταν από το Σοπωτό Καλαβρύτων και μαρτύρησε επίσης στην Τρίπολη το 1818 και του οποίου η μνήμη εορτάζεται στις 22 Μαΐου.
Η κάρα του Αγίου Δημητρίου του νέου φυλάσσεται στο μητροπολιτικό ναό Αγίου Βασιλείου Τρίπολης, ενώ τα υπόλοιπα λείψανα του και ορισμένα από τα λείψανα του οσίου Παύλου φυλάσσονται στη Ιερά Μονή Βαρσών Μαντινείας.
Ο Ναός της Παναγίας της Κατακεκρυμμένης ή Πορτοκαλούσας ο οποίος συγκαταλέγεται στα παραδοσιακά διατηρητέα μνημεία του Άργους, ευρίσκεται στη ΒΑ πλευρά της Λάρισας επάνω στον βράχο, όπου την αρχαία εποχή υπήρχε ιερό της Ακραίας Ήρας.. Η Παναγία αρχικώς λειτουργούσε ως μοναστήρι και η ιστορία της ξεκινάει από το 1700 περίπου. Η Μονή από πολύ νωρίς έγινε πλούσια και άκμασε τόσο, ώστε αναφέρεται σε εφημερίδες της Κυβέρνησης του 1835 ως χωρίον του Δήμου Αργείων. Προεπαναστατικά μνημονεύεται ως ηγούμενος της Μονής ο Βενέδικτος (1803) και κατόπιν ο Παρθένιος μέχρι το 1845. Ο αξιολογότερος και τελευταίος ήταν ο παπα-Ανανίας Δαγρές από το Κουρτάκι, ο οποίος άνοιξε τον δρόμο που οδηγεί από τις Πορτίτσες στη Μονή και μεγάλωσε το κτιριακό συγκρότημα. Αναγκάστηκε όμως από τον Στρατηγό Δημήτριο Τσώκρη, με τον ο ποίο προφανώς δεν είχε καλές σχέσεις, να εγκαταλείψει το Άργος το 1855 και να μεταβεί σε μοναστήρι της Κοιλάδας. Κατόπιν τούτου, το 1856 η Μονή έγινε ενοριακός ναός και παρεκκλήσι του Αγίου Ιωάννη. Το 1906, το Μεγάλο Σάββατο προς Κυριακή του Πάσχα, 4 Απριλίου, καταστράφηκε από πυρκαγιά, που προήλθε πιθανότατα από πυροτέχνημα.
Η Μονή συνδέθηκε με διάφορα γεγονότα της προεπαναστατικής και επαναστατικής περιόδου. Λειτούργησε το πρώτο σχολείο του Άργους (1798) με πρωτοβουλία των Περουκαίων]. Εκεί δίδαξε ο Ησαΐας Καλαμαράς από το Αγιονόρι, που ήταν σχολάρχης την περίοδο 1805-1821, ο ιερομόναχος Νικηφόρος Παμπούκης από τα Καλάβρυτα και οι μοναχοί Ιερεμίας και Ραφαήλ. Ως σχολείο λειτούργησε και μετά το 1821. Μετά την ήττα των Ελλήνων στον Ξεριά (25-4-1821) ο άμαχος πληθυσμός αλλά και αρκετοί μάχιμοι, όπως ο Παπαρσένης Κρέστας από το Κρανίδι, κατέφυγαν στη Μονή, για να αποφύγουν την οργή του Κεχαγιάμπεη. Επίσης, ιδρύθηκε εκεί το 1822 το πρώτο ελληνικό νομισματοκοπείο, το οποίο όμως δεν πρόλαβε να λειτουργήσει]. Τα σημαντικότερα από τα σωζόμενα ιερά κειμήλια είναι ένα Ευαγγέλιο έκδοσης Βενετίας (1776) και δύο εικόνες, μία των Εισοδίων της Θεοτόκου (1705) και άλλη μία, της Παναγίας Γλυκοφιλούσας. Ο Ναός της Παναγίας της Κατακεκρυμμένης ή Πορτοκαλούσας, είναι αφιερωμένος στα Εισόδια της Θεοτόκου].
Στις μέρες μας η μονή απέκτησε και πάλι λειτουργική ζωή και έντονη πνευματική κίνηση αφού πλέον σε αυτή μονάζουν δυο κατά σάρκα δίδυμοι αδερφοί ,οι Ιερομόναχοι Μακάριος και Ιωσήφ από το Άργος , οι οποίοι πραγματοποίησαν ένα όνειρο ζωής :να ανασυστήσουν την Μονή και να της δώσουν εκ νέου πνοή κάνοντάς την λατρευτικό σημείο αναφοράς για την όλη την Αργολίδα , θέλγοντας στον ιερό ανήφορό της χιλιάδες διψασμένες ψυχές …
Από τις διάφορες ετυμολογικές ερμηνείες η λέξη αγναντεύω –Αγνάντα φαίνεται η πιθανότερη για την αιτιολόγηση της ονομασίας της Μονής.
«Στο Στείρι εστήριξε ,στην Αγνάντα αγνάντεψε ,στη Φανερωμένη φανερώθηκε στο Σπήλαιο στερεώθηκε» …καταγράφει η λαϊκή μούσα που μιλάει για τα γύρω μοναστήρια της Παναγιάς .
Η Μονή Αγνούντος υπήρξε στη χιλιόχρονη πορεία της το αρχαιότερο και ιερότερο χριστιανικό προσκύνημα της Επιδαυρίας ,που εξακολουθεί να προκαλεί συγκλονιστικά συναισθήματα στους επισκέπτες της
Δέκα αιώνες στέκεται όρθια και αποτελεί μνημείο ανεκτίμητης προγονικής κληρονομιάς για τον μελετητή της βυζαντινής τέχνης και της τοπικής αρχιτεκτονικής , για τον ιστορικό , τον αρχιτέκτονα , τον καλλιτέχνη ή τον στοχαστικό επισκέπτη .
Ιδιαίτερα για τον προσκυνητή η επίσκεψη της Μονής αυτής αποτελεί πολύτιμη ευκαιρία ψυχικής ανατάσεως καθώς τον αποσπά έστω και για λίγο από την πνιγηρή ατμόσφαιρα της υλιστικής ζωής.
Σήμερα το δημιούργημα αυτό του μεσαιωνικού μας πολιτισμού κινδυνεύει από την φθορά του χρόνου και την αδιαφορία των αρμοδίων υπηρεσιών . Προκύπτει λοιπόν επιτακτική η ανάγκη της διασώσεως του μνημείου ….Ας συνδράμουμε ο καθένας κατά το δυνατόν.
Ηγουμένη Μακαρία
Στο πανέμορφο και επιβλητικό κάστρο της αρχαιότερης πόλης …στην ουρανοκρεμάμενη «Λάρισα» βρίσκεται η αγαπημένη Ιερά Μονή της Αγίας Μαρίνας . Το μικρό εκκλησάκι που υπήρχε πρώτα στην περιοχή δεν γλίτωσε από τα χέρια των Τούρκων αλλοπίστων και έτσι καταστράφηκε ολοσχερώς στα δύσκολα χρόνια της τετραίωνης σκλαβιάς …Οι Έλληνες όμως το ξαναέφτιαξαν για να μπορούν να υμνούν τον Χριστό και να τιμούν την πίστη τους …η μοναδική δύναμη της οποίας τους χάρισε λίγα χρόνια αργότερα την ελευθερία να ανεβαίνουν στην Αγαπημένη τους Αγία και από εκεί να ατενίζουν την λεύτερη πια πατρίδα και τον αγαπημένο τους τόπο ..το Άργος .Τα χρόνια κήλυσαν και τον Οκτώβρη του 1965 ο τόπος απέκτησε ένα πνευματικό στήριγμα αφού στην Μονή πλέον της Αγίας Μαρίνης εγκαταστάθηκε γυναικεία αδελφότητα .
Λίγα χρόνια έπειτα στα 1970 άνοιξε πλέον και ο δρόμος ώστε όλο και πιότεροι Χριστιανοί να βρίσκουν παραμυθία και στήριγμα στο Αγαπημένο Μοναστηράκι της Αγίας που πάτησε τον σατανά …
Μονή Τιμίου Προδρόμου Μπορσίων .
Ηγουμένη: Ιουστίνη
Μοναχές (3)
Κοντά στις ιστορικές Μυκήνες βρίσκεται ο οικισμός Μπόρσα .Εκεί από τις αρχές του 15ου αιώνα μ.Χ και σίγουρα προ της Αλώσεως δημιουργήθηκε η ανδρώα Ιερά Μονή του Τιμίου Προδρόμου .Μετά από πολλές διακυμάνσεις στο δυναμικό της Μονής αυτή απετέλεσε πνευματικό καταφύγιο στα δύσκολα χρόνια του Ελληνικού ξεσηκωμού ,στα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης .Ξεχωριστή θέση στην Ιστορία της Μονής κατέχει η θρυλική μάχη των Δερβενακίων . Στις 26 Ιουλίου 1822 στα στενά των Δερβενακίων, κοντά στη Νεμέα, οι Τούρκοι υπέστησαν δεινή ήττα, χάνοντας πάνω από 3.000 άνδρες .Ή μεγάλη και νικηφόρος έκβασή της άφησε πίσω της λάφυρα και ανεκτίμητα λοιπά οφέλη αφού η Επανάσταση όχι μόνο είχε διασωθεί, αλλά είχε αποκτήσει ισχυρά θεμέλια, χάρη στο σχέδιο και την τακτική του Γέρου του Μοριά.
Άφησε όμως πίσω της και αρκετούς λαβωμένους Έλληνες λεβέντες μαχητές …ο Μπροστάρης τους και αρχηγός όλων των Ελευθέρων τω φρόνημα Ελλήνων …ο Άγιος Θοδωράκης όπως με ευγνωμοσύνη κάποιοι τον αναφέρουν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ευλαβέστατος και με ισχυρό του όπλο την πίστη στον Χριστό μας έστειλε τα λαβωμένα παλικάρια στο Μοναστηράκι των Μπορσίων στην αγκαλιά του Βαπτιστού του Κυρίου μας .Εκεί αυτά βρήκαν την ίαση σωμάτων και ψυχών με την θερμή αγκαλιά της μοναχικής αδελφότητας. Τα χρόνια κύλησαν και στα παγερά χρόνια της Γερμανικής κατοχής στην Μονή εγκαταβιώνει ο Μακαριστός π.Θεόκλητος με την Μητέρα του . Στους ματωμένους χρόνους του αδελφοκτόνου εμφυλίου ο π.Θεόκλητος εκδιώκεται από την Μονή η οποία ερημώνει για περίπου 3 δεκαετίες .Το 1978 με συνοδική απόφαση η Μονή γίνεται γυναικεία γεγονός που διατηρείται ως τις μέρες μας … Αν την επισκεφτείτε εκτός της γαλήνης που θα πάρετε φεύγοντας ,μην παραλείψετε να αναζητήσετε και το περίφημο αγνότατο μέλι που οι Μοναχές με πολύ αγάπη και φυσική γνώση , φτιάχνουν για να οικονομούνται …
Ηγουμένη Χαραλαμπία
Απέχει 3 χιλιόμετρα από το Ναύπλιο. Ιδρύθηκε το 1144 από τον επίσκοπο Άργους και Ναυπλίου Λέοντα και σήμερα έχει 19 μοναχές. Το καθολικό της μονής έργο του έτους 1149, είναι πρότυπο βυζαντινής τέχνης και όπως λέγει και ο Γάλλος βυζαντινολόγος Κάρολος Ντηλ, είναι «το ωραιότερο της δευτέρας χιλιετηρίδας». Είναι τετρακιόνος ναός με ελαφρό τρούλο και έχει κτισθεί με λαξευτούς πώρινους ισοδομικους λίθους. Στη δυτική είσοδο του ναού είναι εντοιχισμένη μαρμάρινη πλάκα, που φέρνει την εξής επιγραφή:
Έπηξε βάθρα τω ναό Σου Παρθένε,
Λέων Αργείων αλιτρός θυηπόλος,
Ώπερ παράσχοις λύτρον αμπλακημάτων
Είς αντάμειψιν, ευλογημένη Κόρη.
Το «Ιερόν Παλλάδιον» του Ναυπλίου είναι η Μονή Αρείας, ευρύτερα εδώ γνωστή μόνο με την ονομασία «Αγία Μονή». Χτίστηκε από τον επίσκοπο Άργους και Ναυπλίου Λέοντα Ατζά, το 1143 και είναι σπουδαίο καλοδιατηρημένο δείγμα βυζαντινού ναού, τόπος συνεχούς προσκυνήματος και αντικείμενο ζωηρών περιγραφών εκ μέρους των κατά καιρούς περιηγητών της Αργοναυπλίας, είναι σε οπτική επαφή με το Ναύπλιον, στις ανατολικές υπώρειες του φρουρίου «Παλαμήδι».
Η Μονή επί Φραγκοκρατίας (1212-1389) έλαβε ειδικά προνόμια από το Λατίνο επίσκοπο Άργους Σεκούνδο Νάνι, παρέμεινε σε χέρια Ελλήνων Ορθοδόξων μοναχών και επί Ενετοκρατίας (1835-1540), κατά δε την επόμενη Τουρκοκρατία παρεχωρήθη με πράξη του νοταρίου (συμβολαιογράφου) Ναυπλίου (1679) στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, ως μετόχιο του Πανάγιου Τάφου.
Παρέμεινε πνευματικό κέντρο της περιοχής και προσφιλής τόπος διαμονής λογίων ανδρών – αντιγραφέων χειρογράφων. Κλείνοντας εδώ τη σύντομη αυτή επίσκεψη στις εκκλησίες του Ναυπλίου, επισημαίνουμε τη μεγάλη ηθική αξία και σημασία που είχαν για το ντόπιο πληθυσμό οι νησίδες αυτές της ελληνικότητας και της ορθοδοξίας και της συνεπακόλουθης ψυχικής ανάτασης, μέσα στις αντιξοότητες της πολυκύμαντης Ναυπλιακής ιστορίας.
Μονή Αγίας Μακρινής- Ησυχαστήριο
Ηγουμένη:Μακρίνα Δράκου
Μοναχές:13
Στα γεωγραφικά όρια της Ιεράς Μητρόπολις Αργολίδος υπάρχει και η Μονή Αυγού (Αγίου Δημητρίου), η οποία όμως υπάγεται διοικητικά στην Ιερά Μητρόπολη Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης.
