Έχει η γη τον ουρανό της.Έχει κι η Εκκλησία το νοητό της στερέωμα. Μυριάδες άστρα λάμπουν στον ουρανό και διηγούνται τη δόξα του Θεού.
Μυριάδες άστρα σελαγίζουν και στης Εκκλησίας το νοητό στερέωμα.Σελαγίζουν κι αυτά και προβάλλουν μαζί με το πνευματικό τους φως τον θρίαμβο της αρετής και της αγιότητας.Ένα τέτοιο λαμπρό αστέρι της αρχαίας Εκκλησίας του νησιού μας,αστέρι πρώτου μεγέθους,είναι και ο άγιος Διομήδης.
Ο πανδαμάτορας χρόνος φυσικά μαζί με τις δραματικές περιπέτειες που πέρασε το μαρτυρικό νησί έσβησε από τη μνήμη των σημερινών κατοίκων το όνομά Του.Το μεγαλείο του όμως δεν έσβησε.
Ο άγιος Νεόφυτος με τον γλαφυρό του κάλαμο τον ψάλλει και τον προβάλλει σαν μια από τις πιο φωτεινές μορφές της Νήσου των Αγίων.
Μερικά ψήγματα από τη ζωή του,όπως την περιγράφει ο μεγάλος άγιος μας,θα σημειώσουμε στις παρακάτω γραμμές για πνευματική ωφέλεια όλων μας.
Που γεννήθηκε και ποίοι ήσαν οι γονείς του δεν ξέρουμε.Εκείνο που μας λέει ο άγιος, που τον εγκωμιάζει,είναι πως ο θεσπέσιος αθλητής Διομήδης «εξ απαλών ονύχων» δόθηκε στον Χριστό.Τούτο προϋποθέτει γονείς όχι μονάχα χριστιανούς άλλα και βαθιά πιστούς. Αυτοί φρόντισαν στην ψυχή του παιδιού τους να ενσταλάξουν από τη βρεφική ακόμη ηλικία την αγάπη τους για τον Χριστό.Κι όπως η διψασμένη γη,σαν πιει νερό και χορτάσει κι υστέρα δεχτεί τον σπόρο,μας τον δίνει φυτό χαριτωμένο, πολύφυλλο και πολύκαρπο,έτσι κι η αγνή ψυχή του μικρού Διομήδη,ποτισμένη άφθονα από τον λόγο του Θεού,που οι καλοί γονείς πρόσφεραν καθημερινά στην καρδιά του παιδιού τους, προαγόταν μέρα με τη μέρα στη ζωή της αρετής.Όλοι καμαρώνουν το ευγενικό κι υπάκουο παιδί και μακαρίζουν τους ευτυχισμένους γονείς για τον θησαυρό τους.
Σε κάποια ευκαιρία η Θεία Πρόνοια,που όλα τα παρακολουθεί και όλα τα φροντίζει, έφερε έτσι τα πράγματα,ώστε ο μεγάλος της Λευκουπόλεως (= Λευκωσίας) επίσκοπος Τριφύλλιος,να συναντήσει και να γνωρίσει το παιδί.
Η εκτίμηση του αγίου από την πρώτη στιγμή υπήρξε τόση, ώστε χωρίς κανένα ενδοιασμό τον κάλεσε κοντά του κι ανέλαβε αυτός μαζί με τον δάσκαλο του,τον επίσκοπο της Τριμυθούντος,τον άγιο και θαυματουργό Σπυρίδωνα,τη συνέχιση του έργου των ευσεβών γονιών.Κοντά στους δύο αυτούς κολοσσούς της αρετής και ξεχωριστούς της Εκκλησίας εργάτες,ο φλογερός νέος μεγαλώνει και συνεχίζει με αδιάπτωτο ενδιαφέρον τον αγώνα του και με τη χάρη του Θεού κατορθώνει να γίνει πιστό αντίγραφο τους.
Αντίγραφο στη βαθιά πίστη και ταπεινοφροσύνη, στον ζήλο και την αγάπη του Χριστού. Μαζί με τους σεβαστούς πατέρες και καθοδηγητές του συχνά-πυκνά επαναλαμβάνει κι αυτός του θείου Παύλου τα λόγια:«Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού;θλίψις ή στενοχώρια ή διωγμός ή λιμός ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα;»Και μαζί τους προσθέτει και την απάντηση:«Πέπεισμαι γαρ ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε αρχαί,ούτε δυνάμεις ούτε ενεστώτα ούτε μέλλοντα,ούτε ύψωμα,ούτε βάθος,ούτε τις κτίσις ετέρα δυνήσεται ημάς χωρίσαι από της αγάπης του Θεού της εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών» (Ρωμ.η’,35 και 38-39).Δηλαδή ποιος λοιπόν μπορεί να μας χωρίσει από αυτή την αγάπη,που μας έχει ο Χριστός;Μήπως η θλίψη από εξωτερικές περιστάσεις ή η στενοχώρια και εσωτερική πίεση της καρδίας μας ή διωγμός ή πείνα ή γύμνια και έλλειψη φορεμάτων ή μαχαίρι που να μας φοβερίζει με σφαγή;Όχι!Τίποτα.
Είμαι βέβαιος,απόλυτα βέβαιος,πως ούτε ο θάνατος με τον οποίο είναι πιθανό να μας φοβερίσουν,ούτε και μια ζωή τρισευτυχισμένη που μπορεί να μας υποσχεθούν,ούτε τα τάγματα των ουρανίων πνευμάτων, ούτε δηλαδή αυτοί οι άγγελοι,ούτε οι αρχές,ούτε οι περιστάσεις και τα γεγονότα της κάθε μέρας,ούτε και τα μέλλοντα γεγονότα,ούτε οι δοξασμένες επιτυχίες που υψώνουν τον άνθρωπο πολύ,ούτε κι οι ταπεινώσεις που τον γκρεμίζουν σε μεγάλα βάθη,ούτε οποιαδήποτε άλλη κτίση διαφορετική από αυτή που βλέπουμε,θα μπορέσει να μας χωρίσει και να μας απομακρύνει από την αγάπη,που μας έδειξε ο Θεός δια μέσου του Κυρίου μας του Ιησού Χριστού κι η οποία μας κρατά δεμένους στενά μαζί του κι ιδιαίτερα προστατευόμενους του.Καμιά δύναμη δεν μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Χριστού.
Τα λόγια αυτά του μεγάλου Αποστόλου δεν τα μελετούν απλώς οι άγιοι μας,αλλά και το εφαρμόζουν στη ζωή τους σε κάθε στιγμή και ώρα που τους ζητούν οι εχθροί της πίστεως να τα ομολογήσουν.
Χρόνια δύσκολα για το μαρτυρικό νησί μας ήσαν τα χρόνια εκείνα.Χρόνια διωγμών τόσο από μέρους των ειδωλολατρών,όσο και από μέρους των αιρετικών.Αλλά και χρόνια τρομερών επιδρομών.Σε μια τέτοια μάλιστα επιδρομή των απογόνων της Άγαρ,το νησί μας δοκίμασε φοβερές καταστροφές.Άνθρωποι σφαγιάσθηκαν,παρθένες ατιμάσθηκαν,χωριά και πόλεις πυρπολήθηκαν,ιερά και όσια συλήθηκαν.Ανάμεσα στους αιχμαλώτους συνελήφθηκε και ο ποιμένας Τριφύλλιος,τον οποίο οι επιδρομείς άρχισαν σκληρά να βασανίζουν με την πρόθεση να τον αναγκάσουν να αρνηθεί τον Χριστό κι ακόμη ίσως και μπορέσουν να αποσπάσουν από αυτόν και χρήματα.Με θαυμαστή υπομονή αντιμετωπίζει ο άνθρωπος του Θεού τα αλλεπάλληλα βασανιστήρια.Με καρτερία αληθινά ηρωική δέχεται τα κτυπήματα, περιφρονεί τις απειλές και προσεύχεται για τους βασανιστές του.Χαίρει κι αυτός για την τιμή που του έλαχε όχι μόνο να πιστεύει στον Χριστό,αλλά και να πάσχει για χάρη Του.Κατά την ώρα της σκληρής εκείνης δοκιμασίας του πνευματικού του πατέρα ο νεαρός Διομήδης τα έχασε.Τί μπορούσε ένας αδύνατος νέος να κάμει με τόσους γεροδεμένους κι άγριους εχθρούς; Με την καρδιά σπαράσσουσα από πόνο έσπευσε να εγκαταλείψει τη σκηνή του μαρτυρίου και να τρέξει να κρυφτεί στην αγαπημένη του σπηλιά, που βρισκόταν στα ανατολικά της Λευκωσίας.Είπαμε αγαπημένη του σπηλιά,γιατί σ'αυτή πολύ συχνά κατέφευγε για προσευχή και περισυλλογή.Σ'αυτήν τρέχει και τώρα.
Τρέχει για να προσευχηθεί και να κλάψει και να ζητήσει το έλεος του Παντοδύναμου Θεού για τον στοργικό πνευματικό του πατέρα. Τρέχει να προσευχηθεί,γιατί πιστεύει ο στοργικός νέος,πως με την προσευχή και αυτά τα κάστρα μπορούν να γκρεμισθούν. Το είπε Αυτός ο Κύριος.«Εάν έχητε πίστιν ως κόκκον σινάπεως,ερείτε τω ορει τούτω, μετάβηθι εντεύθεν εκεί,και μεταβήσεται,και ουδέν αδυνατήσει υμίν».(Ματθ.ιζ',20). Τίποτα δεν είναι αδύνατο σ' εκείνο που πιστεύει μ' όλη του την ψυχή.Κι ο νεαρός Διομήδης πιστεύει.
Πιστεύει στην παρέμβαση του θεού και τη σωτηρία του προστάτη του.
Γονατιστός με δάκρυα περνάει την ήμερα του προσευχόμενος.Όταν η νύχτα σκέπασε με το σκοτεινό της πέπλο τη γύρω πλάση,σηκώθηκε κι ο πιστός Διομήδης και με προσοχή βγήκε από τη σπηλιά. Περπατά γρήγορα και με αρκετή προφύλαξη.Που πάει;Στο μέρος όπου το πρωί είχε αφήσει τον επίσκοπο στα χέρια των Σαρακηνών κι είχε φύγει.Γνώριζε πολύ καλά τους τόπους η επισκοπή.Ήταν εκεί κοντά στη Μονή της Οδηγήτριας ή Χρυσοδηγήτριας με τη μεγάλη εκκλησία.Εκεί είχε συλληφθεί και βασανιζόταν το πρωί ο ιερός Τριφύλλιος. Εκεί στη μονή κοντά βρισκόταν και το ευρύ κοιμητήριο.
Γύρω στα μεσάνυκτα,πότε περπατώντας,πότε τρέχοντας και πηδώντας,ο νέος έφτασε έξω από τη μονή.Με ιδιαίτερη προσοχή κινείται στο δρομάκι που οδηγεί στην επισκοπή.Από μια στενή πόρτα που βρισκόταν στην πίσω μεριά μπαίνει στην αυλή και προχωρεί στο κοντινό κελί.Εκεί σε μια γωνιά ακούει βογγητά.Ήταν ο επίσκοπος.Πλησιάζει στις μύτες των ποδιών και γονατίζει μπροστά του.Με βαθιά ευλάβεια του ασπάζεται τα χέρια και με στοργή του προσφέρει κάθε δυνατή βοή θεια.Οι περιποιήσεις του νεαρού έκαμαν ώστε να μαλακώσουν οι δριμείς πόνοι κι ο μωλωπισμένος επίσκοπος αρκετά να συνέλθει από τη δοκιμασία του.
Θαύμα α'.Κόντευε να ξημερώσει.Ο νεαρός έπρεπε να φύγει.Ήταν μεγάλος ο κίνδυνος,αν οι Σαρακηνοί τον βρίσκανε εκεί.Αφού έκαμαν μαζί με τον άγιο επίσκοπο μια θερμή προσευχή,γονάτισε ο νέος,πήρε την ευχή του και με την ίδια προσοχή κινήθηκε να βγει από την πόλη.Σε κάποια απόσταση άκουσε κουβέντες σε ξένη γλώσσα.
Χωρίς να χάσει καιρό το 'βαλε στα πόδια.Τρέχει με όλη τη δύναμη της νεανικής του ηλικίας.Πίσω του ακούει βαριά και πολλά βήματα ανθρώπων να τον ακολουθούν.Εκεί που πηγαίνει αλαφιασμένος,προ φέροντας συνέχεια το όνομα του Κυρίου Ιησού,ακούει κάποιο να του ψιθυρίζει στο αυτί:«Διόμηδες,επιστραφείς,χάραξον προς τους διώκτας το του σταυρού σημείον».
Χωρίς να χάσει καιρό ο υπάκουος νέος σταματά.Στρέφεται προς τα πίσω,φυσά με το στόμα και κάμνει απέναντι τους το σημείο του σταυρού.
Την ίδια ώρα θεόσταλτη πέφτει επάνω στους ληστές η τιμωρία.Φούσκωσε η κοιλιά τους και τρομεροί πόνοι από τη μέση και κάτω τους αναγκάζουν να πέσουν χαμαί και να σπαράζουν.Ο νέος προχωρεί και μπαίνει στη σπηλιά του.Γονατίζει μπροστά σε μια εικόνα του Κυρίου Ιησού που είχε εκεί κι από τα βάθη της ψυχής του εκφράζει με όλη τη θέρμη της καρδιάς του τις ευχαριστίες και την ευγνωμοσύνη του στον Σωτήρα και Λυτρωτή του. Για ώρα πολλή προσεύχεται. Από τη στάση εκείνη τον συνεφέρνει κάποια στιγμή ένα συνεχές βογγητό που ακούει απέξω από τη σπηλιά του.Τι να είναι άραγε;Προχώρησε προσεκτικά προς την έξοδο και κοιτάζει γύρω.Τι ήταν;
Ένας άνθρωπος,ράκος από τον πόνο,απευθύνεται προς αυτόν και του λέγει:
Συγχώρησέ με,άνθρωπε μου.Συγχώρησέ με και σπλαχνίσου με.Σεις οι χριστιανοί, γνωρίζουμε,πως ξέρετε πάντα να συγχωρείτε.
Ο νέος τον κοίταξε με συμπάθεια και του είπε.Αν μετανιώνεις αληθινά,κι αν αποφασίζεις ν'απαρνηθείς την προηγούμενη σου διαγωγή και ζωή,θα σε ελεήσει ο Θεός.
Μετανιώνω και ζητώ το έλεος του Θεού σου.Λυπήσου με,νέε μου,και βοήθησε με.Οι πόνοι που δοκιμάζω είναι αβάσταχτοι.Σύρθηκα ως εδώ,για να ζητήσω από σένα έλεος και βοήθεια.
Τα σπαρακτικά λόγια του ληστού — γιατί ο άνθρωπος εκείνος ήταν ένας από τους πεντακόσιους τόσους ληστές που κυνήγησαν τον νέο — συγκίνησαν βαθιά την ευγενική ψυχή του Διομήδη,που χωρίς να χάσει καιρό γονάτισε και ύψωσε τα χέρια σε προσευχή.
Χριστέ μου,είπε,Συ,που κι από αυτόν τον Σταυρό Σου ζήτησες από τον άγιο Πατέρα Σου τη συγχώρηση των σταυρωτών Σου,δέξου κι από μένα την παράκληση μου και κάνε καλά τούτο το πλάσμα,που απαρνείται τον κακό εαυτό του και ζητάει το έλεος Σου.
Ύστερα από τα λόγια αυτά ο νέος σηκώθηκε,πλησίασε τον ληστή κι έκαμε επάνω του το σημείο του Σταυρού.
Στη στιγμή το θαύμα έγινε.Ο ληστής σηκώθηκε και γεμάτος ευγνωμοσύνη πήρε τα χέρια του νέου να τα ασπασθεί.Ο νέος τα απέσυρε και με καλοσύνη του είπε:«Τον Κύριο Ιησού να ευχαριστήσουμε.Αυτός σε έκαμε καλά».
Πιστεύω,νέε μου.Πιστεύω στον Κύριο Ιησού.Μια χάρη ακόμη σου ζητώ.Να λυπηθείς και τους συντρόφους μου.Είναι όλοι τους συντετριμμένοι κι έτοιμοι να απαρνηθούν τα πάντα και να πιστεύσουν στον Ιησού.Να εκεί είναι όλοι πεσμένοι χαμαί.Δεν ακούς τα βογγητά τους;
Ο σπλαγχνικός νέος,αφού κοίταξε προς τα ανθρώπινα ράκη που βογκούσαν πέρα στην πλαγιά, στράφηκε προς τον μετανοημένο και θεραπευμένο ληστή και του είπε:
Πήγαινε και ρώτησε τους.Αν απαρνούνται την κακία κι αν αποδέχονται την αληθινή θρησκεία του Σωτήρος Χριστού,τότε θα γίνουν,οπωσδήποτε,όλοι τους καλά.
Χωρίς να προσθέσει τίποτε άλλο ο καινούργιος προσήλυτος έτρεξε προς τους συντρόφους του,για να επιστρέψει σε λίγο και με παράκληση θερμή να ζητά από τον όσιο να τους λυπηθεί.Ο σπλαγχνικός Διομήδης χωρίς άλλες διατυπώσεις προχώρησε προς τους ληστές.
Πριν ακόμη πλησιάσει,αυτοί με δάκρυα άρχισαν να του φωνάζουν και να του λένε:
Συγχώρησέ μας,καλέ μας άνθρωπε. Πιστεύουμε στον Κύριο Ιησού.Πιστεύουμε με όλη την καρδιά.Ο όσιος,αφού τους μίλησε με καλοσύνη,γονάτισε κι ανέπεμψε θερμή προς τον Πανάγαθο Θεό προσευχή,σηκώθηκε κι έκαμε μπροστά τους το σημείο του σταυρού.Την ίδια ώρα το θαύμα επαναλήφθηκε.Όλοι οι ληστές έγιναν καλά κι άρχισαν να δοξολογούν τον Κύριο.Στο τέλος ζήτησαν όλοι τους να γίνουν χριστιανοί.Κι ο όσιος τους βάπτισε στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.Στ'αλήθεια.«Μέγας ο Θεός των χριστιανών και μεγάλη η ισχύς αυτού».
Τούτο το θαύμα και μόνο είναι αρκετό να πείσει κάθε ένα απροκατάληπτο μελετητή της ζωής του αγίου πόσο ο Θεός χαριτώνει εκείνους που ελεύθερα κι ειλικρινά ακολουθούν το θέλημα Του και κάμνουν τον νόμο Του βίωμα και ζωή τους.
Πόσα χρόνια έζησε ο όσιος που μελετούμε δεν γνωρίζουμε.Ο άγιος Νεόφυτος μας λέγει μονάχα πως όλη η ζωή του φλογερού ασκητή υπήρξε μια ζωή αρετής και καλοσύνης και προσφοράς για τη δόξα του Χριστού.Όταν απέθανε,οι πιστοί που τον ακολουθούσαν μαζί με τους μαθητές του - κι ήσαν αυτοί πολλοί - κήδεψαν με δάκρυα το σώμα του πνευματικού τους πατέρα εκεί στη σπηλιά κι απάνω από αυτήν έκτισαν αργότερα μια εκκλησία και γύρω πολλά δωμάτια.Σ'αυτά ένας μεγάλος αριθμός από εκλεκτές ψυχές είχε μαζευτεί και ζούσε μ' ευλάβεια και φόβο Θεού την αγγελική ζωή.Ο πόθος των ασκητών να έχουν μια εικόνα,που να τους θυμίζει τον δάσκαλο τους, τους οδήγησε ύστερα από μερικά χρόνια να στείλουν στην Κωνσταντινούπολη ένα αδελφό της Μονής,για να βρει κάποιο ζωγράφο,που να τους φτιάξει μια τέτοια εικόνα.Ο μοναχός Πήγε στην Πόλη.Βρήκε πράγματι ένα εξαίρετο ζωγράφο και του ανακοίνωσε τον σκοπό της επίσκεψης του.
Ο ζωγράφος σαν άκουσε τον μοναχό είπε με απορία:
«Μάρτυρα Διομήδη,επίσταμαι.Όσιον Διομήδη όμως ούτε γινώσκω,ούτε ιστορήσαι ικανώ». Μάρτυρα Διομήδη γνωρίζω.Όσιο Διομήδη όμως ούτε ξέρω ούτε μπορώ να ζωγραφίσω.
Με πόνο ο μοναχός άκουσε την άρνηση του ζωγράφου σε όλα τα παρακάλια του.Λυπημένος έφυγε για το δωμάτιο του.Στην προσευχή η θεοφιλής εκείνη ψυχή, τη θερμή κι επίμονη, ζητάει την παρηγοριά της.Τα λόγια του Κυρίου «αιτείτε,και δοθήσεται υμίν, ζητείτε, και ευρήσετε,κρούετε και ανοιγήσεται υμίν πας γαρ ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει και τω κρούοντι ανοιγήσεται».(Ματθ.ζ' 7-8) προβάλλουν συνέχεια στη σκέψη του.Μ'όλη του την καρδιά ποθεί να μη γυρίσει στην Κύπρο με αδειανά τα χέρια.Θέλει να βρει μια εικόνα του προστάτη της Μονής του Αγίου.Γι'αυτό προσεύχεται.Όλη νύχτα προσεύχεται και ζητάει τη βοήθεια του Θεού.Κι η βοήθεια προσφέρεται.
Θαύμα β'.Την ίδια νύχτα στον ύπνο του ζωγράφου παρουσιάζεται ο άγιος Διομήδης και του λέγει:
«Για ιδές,ζωγράφε,αυτόν,που λέγεις πως δεν ξέρεις.Άκουσε τον μοναχό και ζωγράφισε του αυτόν που σου ζητεί».
Μόλις τα είπε αυτά χάθηκε από μπροστά του εκείνος που του μιλούσε.ζωγράφος,που ξύπνησε,σηκώθηκε αμέσως από το κρεβάτι,κι αφού έκανε την προσευχή του και ζήτησε από τον άγιο Διομήδη συγχώρηση για την προηγούμενη άρνηση του,κάθισε κι άρχισε να ζωγραφίζει.Σαν τέλειωσε την εικόνα,την πήρε και την τοποθέτησε στο δωμάτιο,που είχε και τις άλλες τελειωμένες εικόνες.
Ύστερα από λίγες μέρες ξαναήρθε και πάλι ο γνωστός μοναχός κι άρχισε να τον παρακαλεί να του κάμει τη χάρη να του φτιάξει την εικόνα που του ζητούσε. Στην παράκληση του ο ζωγράφος τον έστειλε στο δωμάτιο και του είπε να μαζέψει τις εικόνες.Εκείνος μόλις μπήκε κι είδε την εικόνα του οσίου,την αναγνώρισε και γεμάτος χαρά την πήρε και την έφερε στον ζωγράφο,βεβαιώνοντας τον πως η εικόνα που έφτιαξε απέδιδε θαυμάσια τη μορφή του οσίου.Ο ζωγράφος τότε απεκάλυψε στον μοναχό το όνειρο του και με δάκρυα κι οι δύο τους δοξολόγησαν τον Θεό για τη χάρη που δίνει στους εκλεκτούς του.
Πολλά θαύματα έκαμε ο άγιος μας.Και σε παλαιότερες εποχές,μα και στην εποχή του αγίου Νεοφύτου που τον εγκωμιάζει.Αυτής της εποχής είναι και τα παρακάτω δυο θαύματα,που τα δανειζόμεθα και πάλι από τον εγκωμιάζοντα τον όσιο Διομήδη άγιο Νεόφυτο.
1.Ένας άνθρωπος υπέφερε πολύ από πόνους στην κοιλιά του.Παρόλο που έτρωγε μπόλικα κι η κοιλιά του φούσκωνε κάθε μέρα, εν τούτοις το δυστυχισμένο το πλάσμα ένιωθε πάντα νηστικό και διψασμένο και βασανιζόταν από τρομερούς πόνους στην κοιλιακή χώρα. Κάποια μέρα,απελπισμένος από τα βάσανα του, πήγε στον τάφο του αγίου κι έπεσε πάνω σ'αυτόν και με σπαραγμό ψυχής παρακαλούσε τον όσιο να τον λυπηθεί και να τον κάμει καλά.Μερικοί διαβάτες,που περνούσαν απ'εκεί,σπλαχνίσθηκαν τον πάσχοντα κι αφού πλησίασαν,τον πήραν και τον ξάπλωσαν πάνω στον τάφο κι άλειψαν καλά την κοιλιά του με το λάδι της κανδήλας του αγίου.Ο άρρωστος ησύχασε λίγο κι αποκοιμήθηκε.Σαν ξύπνησε,ένιωσε την ανάγκη να ενεργηθεί.Πήγε στο μέρος κι από πίσω του αντί περιττώματα βγήκαν δύο κομμάτια φιδιού μιάμιση σπιθαμή το καθένα.Ο άνθρωπος ησύχασε.Βρήκε το χρώμα του και γεμάτος κέφι άρχισε να δοξάζει τον θεό και τον άγιο Διομήδη που τον έκαμαν καλά.
2.Μια γυναίκα,που έπασχε κι αυτή από τρομερούς πόνους στην κοιλιά,σαν έμαθε τη θαυματουργική θεραπεία του πιο πάνω αρρώστου,έτρεξε κι αυτή με βαθιά πίστη στον τάφο του αγίου και με δάκρυα άρχισε να τον παρακαλεί να τη σπλαχνιστεί και να τη γιατρέψει.Συγχρόνως πήρε κι αυτή λάδι από την κανδήλα του οσίου κι άλειψε καλά την κοιλιά της.Εκεί που γονατιστή έκλαιε και παρακαλούσε,ένιωσε τρομερή αναγούλα. Παραμέρισε για να κάμει εμετό και τότε από το στόμα έβγαλε κάτι που έμοιαζε με κάβουρα.Αυτό ήταν όλο.Η γυναίκα μετά από αυτό έγινε τελείως καλά και τα δάκρυα του πόνου της μεταβλήθηκαν στη στιγμή σε δάκρυα χαράς και βαθιάς ευγνωμοσύνης και δοξολογίας του Πανάγαθου Θεού και του Αγίου Του για τη θαυμαστή θεραπεία.
Στ'αλήθεια,αδελφοί μου.«Θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού».Ναι!Θαυμαστός ο Θεός! Ένα μόνο χρειάζεται.Πίστη ζωντανή και φλογερή.Και τότε,αν αυτό που ζητούμε είναι για το καλό μας,θα μας το δώσει η αγάπη Του.Μας το βεβαιώνει ο ίδιος.«Επικάλεσαί με εν ημέρα θλίψεως,και εξελούμαι σε,και δοξάσεις με» (Ψαλμ.μθ',15).Παιδί μου,φώναξε με στη θλίψη σου και θα σε απαλλάξω από τα βάσανα σου και θα με δοξάσεις.Να Τον φωνάξουμε στη θλίψη μας.Να Τον φωνάξουμε με πίστη κι εμπιστοσύνη στα λόγια Του.Να Τον επικαλεσθούμε χωρίς κρατούμενα.Και τότε το θαύμα θα γίνεται.Γιατί ο «Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας».
Η περιγραφή αυτή της ζωής του αγίου Διομήδη,όπως μας δίνεται από τον άγιο Νεόφυτο τον Έγκλειστο,παρουσιάζει μερικά ερωτηματικά σχετικά με το πότε έζησε ο όσιος.Σαν λάβουμε υπόψη ότι οι αραβικές επιδρομές στο νησί μας άρχισαν περί τα μέσα του έβδομου αιώνα και κράτησαν μέχρι τα μέσα του δέκατου,τότε γίνεται φανερό,πως ο όσιος μας δεν είναι δυνατό να υπήρξε μαθητής του αγίου Τριφυλλιού,ο οποίος έζησε πολύ ενωρίτερα,τον πέμπτο περίπου αιώνα.Εκείνο που συνδέει τους δύο αγίους,Τριφύλλιο και Διομήδη,είναι αυτό που αναφέρει κάποιος άλλος χρονογράφος,που μας λέγει πως σε μια από τις αραβικές επιδρομές,οι Σαρακηνοί ανέσκαψαν και τον τάφο του αγίου Τριφυλλίου, που βρισκόταν στο κοιμητήριο που ήταν κοντά στο ναό της Οδηγήτριας με την ελπίδα να βρουν κάποιο θησαυρό κι έβγαλαν από μέσα ακέραιο κι ευωδιάζον το ιερό λείψανο. Γεμάτοι αγριότητα απέκοψαν το κεφάλι και,ω του θαύματος!
Από τον λαιμό έτρεξε άφθονο αίμα,που κατατρόμαξε τα ανθρωπόμορφα εκείνα τέρατα.
Τη σκηνή αυτή παρακολουθούσε κάποιος ασκητής που ασκήτευε σε μια σπηλιά κοντά στο προάστιο της Λευκωσίας,τον Λευκομιάτη,ο άγιος Διομήδης.Εκμεταλλευόμενος ο ασκητής τη σύγχυση των τυμβωρύχων,άρπαξε την ιερά κεφαλή του αγίου Τριφυλλίου κι έτρεξε να τη μεταφέρει στο ασκητήριό του.Κάποιος όμως τον αντελήφθη και τον πρόδωσε και 500 Σαρακηνοί περίπου τον καταδίωξαν.
Αυτό το περιστατικό είναι ότι συνδέει τους δυο αγίους Τριφύλλιο και Διομήδη.
Ταις των αγίων της Κύπρου πρεσβείαις ο Θεός ελέησον και σώσον ημάς.Αμήν.
