Λόγιος μοναχός ο όσιος Στέφανος στη Λαύρα του αγίου Σάββα,έζησε τον 8ο αιώνα μ.Χ.Η ασκητική του ζωή,συνοδευόταν από μεγάλη αγάπη στη μελέτη και από την αξιόλογη επιδεξιότητα της Ιερής ποίησης.Αγαπούσε τους αγώνες για την ορθόδοξη αλήθεια,και πρόθυμα μετείχε στον πόλεμο κατά των αιρέσεων. Συχνά απέφευγε κάθε λογής ανθρώπινης επικοινωνίας και ζούσε εντελώς μόνος σε διάφορα ερημικά μέρη.Εκεί αγαπούσε να παρατηρεί τη φύση και να μεταρσιώνεται με την προσευχή.Επίσης χάιδευε τα ελάφια,που τον πλησίαζαν συναισθανόμενα και αυτά την αγαθότητα και την παιδική αφέλεια της ψυχής του.Τέλος ο ερημοπολίτης Στέφανος ο Σαββαΐτης,βάσταξε και τα βάρη του επισκόπου,μετά από επίμονες παρακλήσεις.Πέθανε διδάσκοντας και οικοδομώντας το λαό με το χρηστό,άμεμπτο και φιλάνθρωπο παράδειγμα του.
Απολυτίκιον.Ήχος γ’.Θείας πίστεως.
Στέφος είληφας,της ευδοκίας,στέφος γεγονός,της Εκκλησίας,επωνύμως παναοίδιμε Στέφανε,συ γαρ ενθέοις στεφόμενος χάρισι,δι’ευσέβειας ποικίλως διέπρεψας.Πάτερ Όσιε,Χριστόν τον Θεόν ικέτευε,δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
Κοντάκιον.Ήχος δ’.Ο υψωθείς.
Καταφυτεύσας αρετών τον παράδεισον,και καταρδεύσας ταις ροαίς των δακρύων,ως τής ζωής Πανένδοξε του ξύλου τυχών,σώσον ικεσίαις σου,εκ φθοράς την σην ποίμνην,ρύσαι περιστάσεως τους θερμώς σε τιμώντας,σε γάρ προστάτην μέγιστον Σοφέ,πάντες εν πίστει και πόθω κεκτήμεθα.
