Ή μήπως μπορεί; Μήπως, τελικά, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα; Γιατί, πώς δικαιολογείται, διαφορετικά, η νομοθετικά κατοχυρωμένη σφαγή εκατοντάδων χιλιάδων αγέννητων βρεφών στην πατρίδα μας, μόνο, κάθε χρόνο, μέσω της δολοφονικής πρακτικής των εκτρώσεων; Μήπως, τελικά, η μορφή του Ηρώδη δεν είναι και τόσο αποτρόπαια στην «πολιτισμένη» κοινωνία του 21ου αιώνα; Μερίδα της ιατρικής κοινότητας, γυναικείες οργανώσεις, όψιμοι υπερασπιστές των ανθρώπινων δικαιωμάτων, δυστυχώς και σύγχρονες κυβερνήσεις έχουν συστρατευτεί στην υπηρεσία ενός εγκλήματος που πλασάρεται, στην εποχή μας, ως δικαίωμα! Η Εκκλησία μας αρνείται να συμμετάσχει στην τραγωδία και διακηρύσσει την σταθερή άρνησή Της στο έγκλημα, δεχόμενη το ανάθεμα του αναχρονισμού και της οπισθοδρόμησης.
Η Εκκλησία μας λέει «όχι» στις αμβλώσεις, γιατί πιστεύει αταλάντευτα στην ιερότητα της ζωής, η οποία είναι Θείο έργο και δώρο. Η Εκκλησία μας λέει «όχι» στις αμβλώσεις, γιατί αυτές συνιστούν κατάφορη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Είναι παράλογο κι εξωφρενικό να χαρακτηρίζεται δικαίωμα η επιλογή μιας γυναίκας να προβεί σε άμβλωση τη στιγμή κατά την οποία η πράξη αυτή συνιστά τη στέρηση του δικαιώματος της ζωής μιας ανθρώπινης ύπαρξης που μόλις άρχισε να διαμορφώνεται. Η αδυναμία του εμβρύου να υπερασπιστεί τον εαυτό του δε δικαιώνει την επιλογή της καταστροφής του.
Η Εκκλησία μας λέει «όχι» στις αμβλώσεις, γιατί «η άποψη ότι η γυναίκα έχει το δικαίωμα ν’ αποφασίζει μόνη της για το σώμα της και για το έμβρυο της μήτρας της, είναι όχι μόνο ηθικά, αλλά και κοινωνικά και λογικά απαράδεκτη. Και πριν απ’ όλα, το έμβρυο δεν ανήκει στη γυναίκα, αλλά και στον άνδρα που συνέβαλε στη δημιουργία του. Ακόμα, το έμβρυο δεν ανήκει ως ιδιοκτησία ούτε στη γυναίκα ούτε στον άνδρα που το δημιούργησαν, αλλά αποτελεί μια ξεχωριστή ζωντανή ύπαρξη που, οπωσδήποτε, αδικείται αν δε λαμβάνεται υπόψιν από τους γονείς και ειδικότερα από τη μητέρα που το φέρει προσωρινά»1.
Η Εκκλησία μας λέει «όχι» στις αμβλώσεις, γιατί γνωρίζει και αναδέχεται στο μυστήριο της Ιεράς Εξομολόγησης, γυναίκες σε ώριμη ή και νεανική, ακόμα, ηλικία, που έχουν μεταβληθεί σε ανθρώπινα ράκη, ψυχικά και σωματικά, μη μπορώντας ν’ αντέξουν τις τύψεις και την ψυχολογική επιβάρυνση που προκαλούν ανάλογα τρομερά λάθη του παρελθόντος. Η αίσθηση της εγκληματικής πράξης μετατρέπει τη ζωή των γυναικών αυτών σ’ έναν εφιάλτη, σε μία τραγωδία, από την οποία μόνο η μετάνοια και η αγάπη του Θεού μπορεί να τις λυτρώσει.
Η Εκκλησία μας λέει «όχι» στις αμβλώσεις και όταν πρόκειται για αποδεδειγμένα άρρωστα έμβρυα, με διακριβωμένη διανοητική ή σωματική αναπηρία. Και αυτό το κάνει γιατί πιστεύει πως οποιαδήποτε άλλη αντιμετώπιση συνιστά ρατσισμό που ανάγει το νου μας σε νοσηρές εποχές ανθρώπινων εκκαθαρίσεων και επιβίωσης των «εκλεκτών». Πιστεύει ότι και αυτές οι υπάρξεις έχουν δικαίωμα στη ζωή, έχουν και μπορούν να διαδραματίσουν το δικό τους ρόλο σ’ αυτό τον κόσμο, έχουν μερίδιο στην ευτυχία και στη χαρά.
Αυτή είναι η στάση της Εκκλησίας, που έρχεται σαν στοργική μάνα ν’ αναχαιτίσει αυτή τη δολοφονική και απάνθρωπη πορεία. Οι σύγχρονοι παιδοκτόνοι οφείλουν ν’ αντιληφθούν το μέγεθος της εκτροπής, έστω κι αν θίγονται τα ανίερα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντά τους. Και οι γυναίκες, που με τόση ευκολία οδηγούνται στην τρομερή αυτή πράξη, να καταλάβουν ότι η αγάπη στο ανθρώπινο πρόσωπο, η πίστη στο Θεό και η ορθή αξιολόγηση της ζωής μπορούν να υπερνικήσουν κάθε δυσκολία, να ξεπεράσουν τα αδιέξοδα και να φέρουν την πολυπόθητη ευτυχία. ΑΜΗΝ!
