Θρησκείες του Κόσμου: "Μάρτυρες του Ιεχωβά"

Η αλήθεια για τους "Μάρτυρες του Ιεχωβά"
Με περισσή δόση εγωιστικής αυτάρκειας και ναρκισσισμού, κάτω από τον διάτρητο μανδύα και τη μάσκα της υποκρισίας, με απαράδεκτο, υπερφίαλο και αλαζονικό θράσος, προσποιούμενοι τις αθώες περιστερές και τους φωτισμένους και ενάρετους θηρευτές της αλήθειας, όπως οι "μωροί και τυφλοί" Φαρισαίοι, έκαμαν πάλι την παρουσία τους, μέσω του τοπικού τύπου, οι γνωστοί πλέον παντού διαστρεβλωτές της Αγίας Γραφής και κυρίως του Ιερού Ευαγγελίου, οι καπηλευτές κάθε ιερής λέξης και νοήματος, οι υβριστές της Εκκλησίας μας, που ίδρυσε ο Χριστός, και των ιερέων, οι εφευρέτες του ψεύδους, αντίχριστοι Μάρτυρες του Ιεχωβά.
Οι "Μάρτυρες του Ιεχωβά" δεν έχουν καμία σχέση με το Χριστό και την Εκκλησία του, που πριν 2000 χρόνια. Ο Χριστός ίδρυσε Εκκλησία, αυτοί είναι μια οργάνωση, που ίδρυσε ο Εβραίος έμπορος και ψευδοπροφήτης Κάρολος Ρώσσελ στα τέλη του περασμένου αιώνα στην Αμερική. Η οργάνωση αυτή ξεκίνησε ως ιδιωτική επιχείρηση του Ρώσσελ, μεταβλήθηκε σε μετοχική εταιρία - φυλλαδική εταιρία "Σκοπιά"-, έγινε θρησκευτική αίρεση, οικοδομήθηκε σε "θεοκρατία" ή καλύτερα σε δικτατορία και σε "μόνη νόμιμη κυβέρνηση σ' όλη τη γη", με έδρα το Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Πιστεύει ότι οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας, της Πολιτείας και του οικονομικού εμπορίου συγκροτούν την οργάνωση του Διαβόλου, είναι όργανα του Αντιχρίστου, του 666, και πρέπει να καταστραφούν. "Φονεύσατε τους λάτρεις του Διαβόλου", γράφουν στα βιβλία τους (Διεκδίκηση Γ, σελ. 97).
Με αχαλίνωτο θράσος και χωρίς κανένα ίχνος ντροπής, αλλά με πολλή αυθάδεια ονομάζονται "Χριστιανοί", δηλαδή οπαδοί του Χριστού, ενώ δεν πιστεύουν το Χριστό ως Θεό τέλειο ίσο με τον Πατέρα Θεό και τέλειο άνθρωπο, δηλαδή ΘΕΑΝΘΡΩΠΟ, ούτε και στη διδασκαλία Του, είναι δηλαδή αντίχριστοι, πολέμιοι του Χριστού και της Εκκλησίας Του.
Ενώ ο Χριστός φανέρωσε το Όνομα του Θεού, που είναι τα Τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδας μαζί, ο Πατέρας Θεός, ο Υιός Θεός και το ʼγιο Πνεύμα Θεός, μας δίδαξε να βαπτιζόμαστε στο " Όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος" (Ματθ. 28,19), Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ισχυρίζονται ότι το όνομα του Θεού είναι Ιεχωβά. Ποιος γνωρίζει την αλήθεια και ποιος την διδάσκει; Ο Χριστός. Αυτοί είναι πλανεμένοι ψεύτες!
Δεν πιστεύουν ότι το Αγιο Πνεύμα είναι Θεός, όπως διδάσκει ρητά η Καινή Διαθήκη (Πράξ. 5, 3-4). Ο Χριστός και οι Απόστολοι διδάσκουν ότι η Βασιλεία του Θεού είναι ουράνια και πνευματική, δηλαδή ο Παράδεισος (Β' Τιμ. 4,18) Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά την ταυτίζουν με υλική κυβέρνηση του Χριστού στη γη. Μεγάλη πλάνη "Μετανοείτε, ήγγικεν γαρ η Βασιλεία των ουρανών" είπε ο Κύριος (Ματθ. 4,17). "Και ρύσεταί με ο Κύριος από παντός έργου πονηρού και σώσει εις την Βασιλείαν Αυτού την επουράνιον" λέγει ο Απόστολος Παύλος (Β΄Τιμ 4,18). Αρνούνται και υβρίζουν χυδαία την εκκλησία του Χριστού, τα ιερά Μυστήρια, τους Αγίους και γενικά ό,τι παραδέχεται η Εκκλησία ως αλήθεια και πίστη. Δεν παραδέχονται ότι είναι σε τέλεια πνευματική τύφλωση και σύγχυση, επειδή έχουν βλασφημήσει το Αγιο Πνεύμα και το έργο Του, που είναι η Εκκλησία μας (Εβρ. 6,4) Ο Κύριος λέει ότι όποιος βλασφημήσει το Αγιο Πνεύμα είναι καταδικασμένος στην αιώνια κόλαση (Ματθ. 12,31).
Ονομάζουν τις Εκκλησίες μας "οίκημα πορνικόν", "πορνοστάσιο εν πάση πλατεία", δηλαδή οίκους ανοχής, πορνεία, και τους Ιερείς "δεσμοφύλακες του Διαβόλου", "πράκτορες του Σατανά" και προαγωγούς (Διεκδίκησις Α΄σελ. 194). "Η οργανωμένη Χριστιανοσύνη είναι θρησκεία του Διαβόλου" (Φώς, Α΄, σελ. 96), "βδέλυγμα" στον Ιεχωβά. (Θρησκεία, σελ. 142), "πόρνη Βαβυλώνα" (Φώς, Β΄ σελ. 47).
Πριν από μερικά χρόνια οι αδίστακτοι μάρτυρες του Ιεχωβά διέπραξαν το μεγαλύτερο έγκλημα των αιώνων. Τύπωσαν και κυκλοφόρησαν δική τους Καινή Διαθήκη, στην οποία άλλαξαν Ονόματα, ρήματα, λέξεις, φράσεις, σημεία στίξεως, ώστε να συμφωνεί με τις πλανεμένες σατανικές αντιλήψεις τους. Δηλαδή διδάσκουν άλλο ευαγγέλιο, από το Ευαγγέλιο του Χριστού και των Αποστόλων, που περιλαμβάνει "την άπαξ παραδοθείσαν τοις αγίοις πίστιν" (Ιούδα 3), γι' αυτό είναι αναθεματισμένοι και καταραμένοι (Γαλ. 1, 8-10). Το Ευαγγέλιό τους είναι Ευαγγέλιο του Διαβόλου, κείμενο ψεύδους.
Τα βιβλία και τα φυλλάδια των Μαρτύρων του Ιεχωβά αποτελούνται από ένα συνοθύλευμα σοφιστειών, παράλογων λογικώς ακροβατισμών, φανταστικών υποθετικών συλλήψεων, τα οποία πάσχουν από τα λογικά σφάλματα της λήψεως του ζητουμένου και της προκρουστείου κλίνης. Πράγμα που σημαίνει ότι αυτοί που τα γράφουν ή δεν γνωρίζουν την ελληνική γλώσσα, στην οποία είναι γραμμένη η Καινή Διαθήκη, ή σκόπιμα και υστερόβουλα την παρερμηνεύουν, όντες όργανα του διαβόλου "του πατρός του ψεύδους" (Ιωάν., 8,4).
Με τα βιβλία τους αυτά έρχονται στα σπίτια των χριστιανών με επίπλαστα χαμόγελα και ευγένειες, προσποιούμενοι τους γεμάτους ενδιαφέρον και αγάπη σωτήρες, θεωρώντας τους "προβατοειδείς" (Λύχνος, σελ.88-89), δηλαδή ανοήτους, χρήσιμους βλάκες και προσπαθούν με διάφορα ύπουλα τεχνάσματα να τους παραπλανήσουν κάνοντας πλύση εγκεφάλου, ώστε να τους φέρουν στην οργάνωσή τους και εκείνοι μεν να χάσουν την ψυχή τους, αυτοί δε να γεμίσουν την τσέπη τους! Σ' αυτούς ανήκει το "ουαί" του Χριστού (Ματθ. 23,15).
Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι οργάνωση και εταιρία ψεύδους και απάτης. Είναι "λύκοι βαρείς, μη φειδόμενοι του ποιμνίου", εναυάγησαν περί την πίστιν λαλούντες διεστραμμένα" (Πράξ. 20, 29-30, Α' Τιμ. 1,19). Δεν υπάρχει ίχνος αλήθειας σ' αυτούς. Ο διάβολος μέσα από την οργάνωσή τους συνεχίζει το έργο του κατά του Χριστού και της Εκκλησίας Του. Η Εκκλησία έχει απαντήσει απόλυτα στις πλάνες τους, τους έχει καλέσει σε διάλογο αληθείας και αγάπης, αλλά αυτοί αρνούνται να επιστρέψουν, μένουν εγωιστικά και αυτάρεσκα στην άβυσσο της πλάνης τους.
Μακρυά λοιπόν από τους ψευδομάρτυρες του Ιεχωβά, τους αδίστακτους παραχαράκτες και διαστρεβλωτές του Ευαγγελίου του Χριστού και τους επαίσχυντους και αναίσχυντους υβριστές της Εκκλησίας Του. Κοντά και μέσα στην Εκκλησία μας, που είναι "ο στύλος και το θεμέλιο της αλήθειας του Χριστού", που μας σώζει (Α' Τιμ.3, 15). Ο Κύριος μας συμβουλεύει σχετικά, με τα εξής λόγια Του: "Φυλαχτείτε από τους ψευδοπροφήτες, οι οποίοι έρχονται σ' εσάς ντυμένοι σαν αθώα πρόβατα, από μέσα όμως είναι λύκοι αρπακτικοί" (Ματθ.7,15) . Τέτοιοι είναι όλοι οι αιρετικοί, κυρίως όμως οι Μάρτυρες του Ιεχωβά και όλο το σατανικό δίχτυ της οργάνωσής τους, η οποία είναι οργάνωση του Αντιχρίστου Διαβόλου!
Του Αρχιμ. Αθανασίου Κολλά, Υπευθύνου Αντιαιρετικού Αγώνα Ι.Μ.Δημητριάδος

Απαράδεκτη αλλοίωση του κειμένου της Αγίας Γραφής από την  «ΣΚΟΠΙΑ»

Η Εταιρεία «Σκοπιά» των «Μαρτύρων του Ιεχωβά», από τον καιρό της ιδρύσεώς της, κινείται σε ένα σχέδιο διδασκαλιών γεμάτο Αντιφάσεις, με διδα­χές, που η μια αντικρούει την άλλη και διαρκώς με­ταβαλλόμενες. Φυσικά κάθε μεταβολή γίνεται πάντο­τε με κριτήριο το τι εξυπηρετεί την οργάνωση. Βα­σικός σκοπός και στόχος η διάθεση των προϊόντων της (Βιβλία - βιβλιάρια και άλλα).
Οι οπαδοί «τρέφονται» με όποια «τροφή» έχει κατασκευαστεί από το Κυβερνών σώμα, ώστε να επι­τυγχάνεται η πλήρης εξάρτησή των. Η έντυπη ύλη της «Σκοπιάς» με τους εντυπωσιακούς τίτλους και τις φωτογραφίες, άλλοτε ευδαιμονιστικές και άλλοτε σκορπώντας τρόμο, συντελούν στην υποταγή των θυ­μάτων. Όλα αυτά βέβαια καλύπτονται με τον θεοκρατικό μανδύα και με συνεχή αναφορά στην Αγία Γραφή: Το λέει ο Ιεχωβά με τον λόγο του στην Αγία Γραφή, αυτό το ακούει αδιάκοπα ο «μάρτυς» ώστε και αυτός με την σειρά του το επαναλαμβάνει.
Τίθεται όμως το ερώτημα για ποια Γραφή ομιλούμε και σε ποια Γραφή αναφέρεται η Εταιρεία; Διότι η «Σκοπιά» έχει κατασκευάσει την περίφημη Μ.Ν.Κ. (Μετάφραση Νέου Κόσμου), όπου η αλλοί­ωση του κειμένου είναι σε τέτοια τραγική κατάστα­ση ώστε το συμπέρασμα είναι ότι πρόκειται για μια άλλη «Γραφή» και όχι αυτή των προφητών, των Ααποστόλων, αυτή την Αγία Γραφή την θεόπνευστη των Χριστιανών.
Στον πρόλογο της Μ.Ν.Κ. λένε οι συγγραφείς: «Οι μεταφραστές αυτού του έργου, που φοβούνται και αγαπούν τον θεϊκό συγγραφέα της Αγίας Γραφής, νοιώθουν την ιδιαίτερη ευθύνη που έχουν απέναντί Του, να μεταδώσουν τις σκέψεις και τις εξαγγελίες του με τη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια. Νοιώθουν επίσης ευθύνη απέναντι στους επιμελείς αναγνώστες, οι οποίοι βασίζονται σε μια μετάφραση του θεόπνευστου Λόγου του Υψίστου Θεού για την αιώνια σωτηρία τους».
Εχουμε λοιπόν μια μετάφραση της αγίας Γραφής που με φόβο θεϊκό παραδίδεται στους αναγνώστες για την σωτηρία τους. Ας αρχίσουμε την μελέτη από την Παλαιά Διαθήκη με λίγα εδάφια.

Γένεσις Γ'8: «Και ήκουσαν της φωνής του Κυρί­ου του Θεού περιπατούντος εν τω παραδείσω το δειλινόν....»

Μ.Ν.Κ. Γένεσις Γ'8: «Αργότερα άκουσαν τη φω­νή του Ιεχωβά Θεού ο οποίος περπατούσε στον κήπο κατά το διάστημα της ημέρας που φυσάει το αεράκι...» Έτσι απλά κατά τους συγγραφείς, όταν φυσάει αεράκι κατά το διάστημα της ημέρας, έχομε δειλινό, μπορεί να είναι και πρωί ή και μεσημέρι.

Εξοδος Γ'14: «και είπεν ο Θεός προς τον Μωυσήν λέγων· εγώ ειμί ο ων, και είπεν· ούτως ερείς τοις υιοίς Ισραήλ ο ων απέσταλκέ με προς υμάς».

Μ.Ν.Κ. Εξ. Γ'14: «Τότε ο Θεός είπε στον Μωυσή "ΘΑ ΑΠΟΔΕΙΧΤΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΑΠΟΔΕΙΧΤΩ" και προσέθεσε αυτό θα πεις στους γιούς του Ισραήλ "Ο ΘΑ ΑΠΟΔΕΙΧΤΩ" με έστειλε σε εσάς». Με αυτόν τον τρόπο οι Έλληνες οπαδοί της Σκοπιάς πρέπει να ξεχάσουν την Ελληνική Γραμματική και να κατανοή­σουν ότι ο "ΩΝ" θα πει "ΘΑ ΑΠΟΔΕΙΧΤΩ".

Στην Καινή Διαθήκη, η κακοποίηση της αγίας Γραφής, μέσα από τις διάφορες αλλοιώσεις, στόχο έχει την θεότητα του Ιησού Χριστού.

Ματθαίος ΙΗ' 11: «ήλθε γαρ ο υιός του ανθρώ­που σώσαι το απολωλός».

Μ.Ν.Κ. Ματθ. ΙΗ 11: .......δεν υπάρχει

Ματθ. ΚΓ' 14: «Ουαί δε υμίν γραμματείς και Φαρισαίοι.... »

Μ.Ν.Κ. Ματθ. ΚΓ' 14: ...............δεν υπάρχει

Στο μεν Ματθ. ΙΗ' 11, Σωτήρ είναι ο Θεάνθρω­πος Ιησούς Χριστός, κάτι που η Εταιρεία πολεμά, αφού η σωτηρία εξαρτάται από την θεοκρατική κυ­βέρνηση. Στο ΚΓ'14 βεβαίως κλείνει η «Σκοπιά» την Βασιλεία των ουρανών έμπροσθεν των ανθρώπων αφού εισέρχονται σ'αυτήν μόνον 144.000 και η θύ­ρα έκλεισε το 1935.
Διαβάζουμε στην Αγία Γραφή στον Ιωάννη Γ'3: «και ουδείς αναβέβηκεν εις τον ουρανόν ει μη ο εκ του ουρανού καταβάς ο υιός του ανθρώπου, ο ων εν τω ουρανώ».

Μ.Ν.Κ. Ιωάν. Γ'3: «Επιπλέον κανείς δεν έχει ανεβεί στον ουρανό εκτός από αυτόν που κατέβηκε από τον ουρανό τον Γιό του ανθρώπου». Δεν έχει την συνέχεια «ο ων εν τω ουρανώ» διότι τον Ιησού Χριστό, τον «υιόν του ανθρώπου», η Εταιρεία «Σκο­πιά» τον θέλει μόνο επί της γης, και αρνείται την πανταχού παρουσία Του.

Πράξεις Κ'28: «προσέχετε ουν εαυτοίς και παντί τω ποιμνίω εν ω υμάς το Πνεύμα το Άγιον έθετο επισκόπους, ποιμαίνειν την εκκλησίαν του Κυρίου και Θεού, ην περιποιήσατο δια του ιδίου αίματος».

Μ.Ν.Κ. Πρ. Κ' 28: «Προσέχετε τους εαυτούς σας και όλο το ποίμνιο μέσα στο οποίο το άγιο πνεύμα σάς διόρισε επισκόπους για να ποιμαίνετε την εκκλη­σία του Θεού την οποία αγόρασε με το αίμα του ίδιου του Γιου του» Επομένως δεν αναγνωρίζουν οι συγγραφείς της Εταιρείας την θεότητα του Ιησοϋ ούτε και την εκκλησία Του.
Οι αλλοιώσεις δεν τελειώνουν: Ο Ιησούς στον Ματθαίο ΚΣΤ 26-28 είναι σαφής όταν λέει στους μαθητές του: «λάβετε φάγετε τούτο εστί το σώμα μου... πίετε εξ αυτού πάντες τούτο εστί το αίμα μου το περί πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών».

Μ.Ν.Κ. Ματθ. ΚΣΤ 26-28: «Καθώς συνεχίζουν να τρώνε, ο Ιησούς πήρε ένα ψωμί και αφού είπε μια ευλογία, το έσπασε και δίνοντάς το στους μαθη­τές του είπε «Πάρτε φάτε. Αυτό σημαίνει, το σώμα μου.... πιείτε από αυτό όλοι σας, διότι αυτό σημαίνει το αίμα μου....».

Με αυτό τον τρόπο ο οπαδός «κατανοεί» ότι πρό­κειται για σύμβολα (όπως ακριβώς τα χαρακτηρίζει η «Σκοπιά») τα οποία δεν έχουν πραγματική αξία.
Τέλος, μια αναφορά στον Σταυρό του Κυρίου που τόσο πολεμά η οργάνωση.

Ιωάννης ΙΘ' 15: «Άρον, άρον σταύρωσον αυτόν.... »

Μ.Ν.Κ. Ιωαν. ΙΘ' 15: «Πάρε τον, πάρε τον, κρέμασέ τον στο ξύλο».

Ματθαίος ΚΖ' 23: «....οι δε περισσώς έκραζον λέ­γοντες σταυρωθήτω».

Μ.Ν.Κ. Ματθ. ΚΖ' 23: «...Ωστόσο εκείνοι κραύ­γαζαν όλο και περισσότερο "Να κρεμαστεί στο ξύ­λο".

Αυτά τα ελάχιστα από το πλήθος των αλλοιώσε­ων. Ωστόσο οι συγγραφείς υπόσχονται στον αναγνώ­στη σωτηρία. Πως; Μέσω της Θεοκρατίας, και εφό­σον βοηθούν πραγματικά και πνευματικά τον «πιστό και φρόνιμο δούλο», δηλ. την εταιρία «Σκοπιά».
Ο Χριστιανός όμως Σωτήρα έχει τον Θεάνθρωπο Ιησούν Χριστόν και τούτον εσταυρωμένον και αναστάντα.
«Μετάφραση Νέου Κόσμου»: Άννας Μπουρδάκου

Έμποροι ψυχών

Το θέμα το οποίον ουσιαστικώς ετέθη εξ αφορμής της προσπαθείας εκ μέρους των χιλιαστών (ή: καθώς παραπλανητικά αυτοαποκαλούνται «Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά») να ιδρύσουν «ευκτήριο οίκο» στην Κασσάνδρεια Χαλκιδικής («αίθουσα βασιλείας» τη λένε στη δική τους γλώσσα), είναι το θέμα της θρησκευτικής ελευθερίας και της ανοχής απέναντι στο διαφορετικό.
Επάνω εις αυτό το πολύ σημαντικό θέμα η Με­τοχική Εταιρεία «Σκοπιά» του Μπρούκλιν (=χιλιαστές) προβάλλει απόψεις που εξυπηρετούν την ίδια, δεν έχουν όμως καμμία σχέοη με την αλήθεια και την πραγματικότητα. Ας σημειωθεί ότι η οργάνωση του Μπρούκλιν χαρακτηρίζεται από ειδικούς μελετητές, διεθνώς, μαζί με άλλες παρόμοιες σύγχρονες επικίνδυνες οργανώσεις, ως «καταστροφική λατρεία» ή «ψυχοναρκωτικό» ή «ελευθεροκτόνος οργάνωοη». Μάλιστα ο τελευταίος όρος χρησιμοποιείται για πολ­λές τέτοιες οργανώσεις από την έκθεση της ειδικής επιτροπής της Γαλλικής Βουλής (1995-1996), η οποία περιέλαβε στις νεοφανείς καταστροφικές λατρείες («σέκτες») και τους λεγομένους «μάρτυρες του Ιεχωβά». Οι όροι αυτοί χρησιμοποιούνται, διότι η Εταιρεία «Σκοπιά» χρησιμοποιεί μεθόδους «διανοητικού χειρισμού» (=πλύσεως εγκεφάλου) και μετατρέ­πει τους οπαδούς - θύματά της από ελεύθερους ανθρώπους σε ανθρώπους - ρομπότ που βρίσκονται κάτω από ολοκληρωτική εξάρτηση από την οργάνωση, η οποία (οργάνωση) αντιπροσωπεύει, καθώς ισχυρίζεται, τη μόνη νόμιμη εξουσία στον κόσμο (όλες οι άλλες είναι του σατανά, λέγει η Εταιρεία «Σκοπιά», ασκώντας έτσι πνευματική τρομοκρατία στα μέλη της).
Έρχονται, λοιπόν, αυτοί οι άνθρωποι οι οποίοι διεκδικούν μόνον δικαιώματα σε κάθε οργανωμένη κοινωνία που ζουν, ενώ αρνούνται την εκπλήρωση στοιχειωδών υποχρεώσεων προς το κοινωνικό σύνολο (στρατιωτική θητεία, συμμετοχή στο εκλέγειν και εκλέγεσθαι) και κατηγορούν αυτή την κοινωνία ότι δεν σέβεται τη θρησκευτική ελευθερία ή δεν ανέχε­ται το διαφορετικό. Ποια είναι όμως η αλήθεια;
Οι φωνασκούντες χιλιαστές και οι υπόλοιπες παραθρησκευτικές οργανώσεις, ξεχνούν ότι το άρθρο 13 του Ελληνικού Συντάγματος, το οποίο κατοχυρώνει πλήρως τη θρησκευτική ελευθερία στην παράγραφο 1, έχει και την παράγραφο 2 όπου τίθενται τα όρια της θρησκευτικής ελευθερίας.
Τα όρια αυτά είναι τα εξής: κατοχυρώνεται η ελευθερία στην άσκηση των θρησκευτικών τους κα­θηκόντων για τα μέλη των γνωστών θρησκειών (που έχουν γνωστά δόγματα και ανοικτή λατρεία), που δεν έρχονται σε αντίθεση με τα χρηστά ήθη, τη δημόσια τάξη και την εθνική ασφάλεια και που δεν ασκούν προσηλυτισμό. Επίσης, για να δοθεί άδεια λειτουργίας ναού ή ευκτηρίου οίκου σε οποιαδήποτε γνωστή θρησκεία με την ανωτέρω έννοια, θα πρέπει αυτή να έχει και ικανόν αριθμό πιστών στη συγκεκριμένη περιοχή.
Η ελληνική νομοθεσία (νόμος 1363/38 όπως συμπληρώθηκε μεταγενεστέρως), έχει κριθεί κατ' επανάληψη και από τα ελληνικά δικαστήρια και από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ως σύμφωνη και με το Ελληνικό Σύνταγμα και με το άρθρο 9 της Συμβάσεως της Ρώμης (το οποίο, επίσης μετά την 1η παράγραφο του άρθρου 9 της ΕΣΔΑ, που κατοχυρώνει την ελευθερία της θρησκευτικής συνειδήσεως, στην παράγραφο 2 θέτει όρια στην άσκηση αυτής της ελευθερίας).
Και τίθεται το ερώτημα: ποιές από τις προϋποθέσεις που αναφέρονται παραπάνω, πληροί η Εταιρεία «Σκοπιά» των «Μαρτύρων του Ιεχωβά»; Ούτε γνωστή θρησκεία είναι, αλλά και προσηλυτισμό αθέμιτο ασκεί, δηλαδή, προσπαθεί με δόλιες και απατηλές με­θόδους και υποσχέσεις να μεταβάλει τη θρησκευτική συνείδηση των ανθρώπων [πλήρη τεκμηρίωση αυτού, με ελληνικές και ξένες δικαστικές αποφάσεις, μπορεί να βρει κανείς στην έκδοση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος με τίτλο «Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά» δεν είναι χριστιανοί και δεν αποτελούν «γνώστην θρησκείαν» (Αθήναι 1999)].
Η Εταιρεία «Σκοπιά» δεν είναι «γνωστή θρησκεία». Είναι εμπορική επιχείρηση. Επίσης ο προσηλυτισμός είναι το κύριο έργο που ασκεί η Εταιρεί­α, καθώς έχει ονομάσει «αγνή λατρεία του Ιεχωβά» τη διάθεση των προϊόντων της (βιβλία και περιοδι­κά) από πόρτα σε πόρτα (!) (Πλήρη τεκμηρίωση όλων αυτών μπορεί να βρει, όποιος ενδιαφέρεται, στο τρίτομο έργο του πατρός Αντωνίου Αλεβιζοπούλου «Η λατρεία της Σκοπιάς»).
Εμείς φρονούμε ότι κακώς τους εδόθη από το Υ­πουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων η άδεια για τη λειτουργία ευκτήριου οίκου στην Κασσάνδρεια, διότι δεν είναι γνωστή θρησκεία αλλά καμουφλαρισμένη εμπορική επιχείρηση, και διότι ασκούν (είναι η κύρια «εργασία» τους) αθέμιτο προσηλυτισμό.
Οι χιλιαστές παραπλανητικά ισχυρίζονται ότι στις υποθέσεις «Μανουσάκης κατά Ελλάδος» και «Κοκκινάκης κατά Ελλάδος», που προσέφυγαν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο, κατεδικάσθη η Ελλάς, επειδή, δήθεν δε σέβεται τη θρησκευτική ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Η Αλήθεια είναι διαφορετική: Το δικαστήριο έκρι­νε και στις δύο αυτές περιπτώσεις ότι η σχετική ελληνική νομοθεσία είναι σύμφωνη με τη Σύμβαση της Ρώμης για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Επέβαλε, όμως, πρόστιμο στην Ελλάδα, επειδή η καταδίκη των χιλιαστών (Μανουσάκη κατά Κοκκινάκη) από τα ελληνικά δικαστήρια δεν ήταν πλήρως αιτιολογημένη, αλλά βασιζόταν σε αντιγραφή του κα­τηγορητηρίου.
Ας παύσουν λοιπόν να φωνασκούν οι χιλιαστές και οι συνήγοροί τους για ανθρώπινα δικαιώματα και θρησκευτικές ελευθερίες. Γνωρίζουμε ποιές σκοπιμότητες εξυπηρετούν οι σχετικές εκθέσεις του Αμερικανικού Στέητ Ντηπάρτμεντ που έχει αναλάβει εργολαβικά την υπεράσπιση όλων των δήθεν κατα­πιεζομένων (!) εθνικών και θρησκευτικών «μειονοτήτων» στην Ελλάδα. Έλαβε όμως το Αμερικανικό Υπουργείο από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος την (πολυσέλιδη, σκληρή και τεκμηριωμένη) απάντηοη που του ταίριαζε.
Ουσιαστικώς με την απάντηση αυτή, καταδεικνύ­εται ότι η αντίληψη για την θρησκευτική ελευθερία που προβάλλει το Στέητ Ντηπάρτμεντ προς το εξωτερικό και ιδίως προς την Ευρώπη, είναι διάτρητη στις ίδιες τις ΉΠΑ και απαράδεκτη τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Ευρώπη.
Όταν λοιπόν τα αιτήματα της ασύδοτης επέκτασης του αθέμιτου προσηλυτισμού ολοκληρωτικών αίρέσεων, όπως της Εταιρίας του Μπρούκλιν, προ­βάλλονται με το ένδυμα της θρησκευτικής ελευθερίας και με την υποστήριξη συχνά-πυκνά του Στέητ Ντηπάρτμεντ, μπορεί κανείς να λέει με βάση αυτή την απάντηση της Εκκλησίας μας, ότι «Ο βασιλιάς είναι γυμνός!». Γιατί, απορρίπτεται σε όλη την Ευρώπη, και ιδίως στις Ορθόδοξες χώρες, _ φρικτή αντίληψη ότι οι ανθρώπινες ψυχές είναι χρυσωρυχεία για να σκάβουν μέσα τους με ειδικές μεθόδους οι αιρεσιάρχες, προκειμένου να αντλούν χρήματα και δύναμη.
Η ασυδοσία στην εφαρμογή τέτοιων μεθόδων από τις ηγερίες και τα διοικητικά συμβούλια τέτοιων καταστροφικών λατρειών δεν είναι θρησκευτική ελευθερία αλλά παραθρησκευτική υποδούλωση - η χειρότε­ρη μορφή δουλείας που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότη­τα από τους εμπόρους ψυχών που έχουν το θράσος να παρουσιάζονται ως προστάτες της θρησκευτικής ελευθερίας των δούλων τους!
Ας μάθουν, λοιπόν, και οι χιλιαστές και οι συνήγοροί τους, ότι η Εκκλησία έχει και δικαίωμα και καθήκον να ενημερώνει και να προφυλάσσει τους ανθρώπους (όσους θέλουν να ακούοουν την φωνή της) από όσους επιβουλεύονται την πνευματική τους ελευθερία.
Ας μάθουν, επίσης, ότι κάθε συντεταγμένη Πο­λιτεία έχει απέναντι στους πολίτες της παρόμοιο δι­καίωμα και καθήκον, διότι τα προβλήματα που δημιουργούν οργανώνεις σαν αυτή των χιλιαστών δεν είναι μόνον θρησκευτικά, είναι και κοινωνικά. Καθ' όσον άνθρωποι - κυρίως νέοι - εγκαταλείπουν τις σπουδές και τις εργασίες τους, οικογένειες διαλύο­νται, ενώ άλλοι καταλήγουν στα ψυχιατρεία.
Και στο κάτω-κάτω ας μάθουν να ακροάζονται και το κοινό αίσθημα, το οποίο βοά και λέγει ότι δεν τους σηκώνει ο τόπος, μετά από τον άγριο και απρό­κλητο ξυλοδαρμό του ιερέως της Κασσάνδρας π. Νεκταρίου1.
1. Το άρθρο αυτό πρωτοδημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα «Κασσάνδρα» της Χαλκιδικής (21 Οκτωβρίου 1999).

«H Προφητική τάξη » 1975

Το κυβερνών σώμα της εταιρίας «Σκοπιά» προφήτευσε το τέλος του κόσμου για το έτος 1975. Δεν είναι κάτι καινούργιο. Επανειλημμένα και πριν το 1975, ακόμη κι επί της εποχής του Ρώσσελ, είχαν εξαγγελθεί πολλές και ποικίλες χρονολογίες για το «τέλος του πα­ρόντος κόσμου».
Η ιστορία φανέρωσε τον ψευδοπροφήτη. Οι «άρχοντες» της «Σκοπιάς» όμως δεν διδάχθηκαν από τα λάθη του παρελθόντος κι έτσι έφθασαν και στο 1975, για το οποίο, δέκα περίπου χρόνια πριν, είχαν αρχίσει τις εξαγγελίες.
Πραγματικός βομβαρδισμός, μέσω των διαφόρων εντύπων της εταιρίας. Οι οπαδοί ζούσαν μεταξύ προ­σμονής της "Χιλιετούς Βασιλείας στη γη" και πανικού, ώστε να προφθάσουν, μέχρι το «τέλος του παρόντος κόσμου», να είναι συνεπείς στα εντάλματα του «πιστού και φρόνιμου δούλου».

Είχαν γράψει:

1966 «Ζωή Αιώνια στην Ελευθερία των Γιών του Θεού», σελ. 28-29: «Σ’ αυτόν τον εικοστό αιώνα έχει επιτελεστεί μια ανεξάρτητη μελέτη, η οποία δεν ακολουθεί τυφλά κάποιους παραδοσιακούς χρονολο­γικούς υπολογισμούς του Χριστιανικού κόσμου. Ο χρονολογικός πίνακας που δημοσιεύουμε, ο οποίος προκύπτει απ’ αυτήν την ανεξάρτητη μελέτη, τοποθε­τεί χρονολογικά τη δημιουργία του Αδάμ στο έτος 4.026 π.Χ. Σύμφωνα μ' αυτήν την αξιόπιστη βιβλική χρονολογία, το έτος 1975μ.Χ. θα λήξουν έξι χιλιάδες χρόνια από τότε που δημιουργήθηκε ο άνθρωπος η δε εβδόμη περίοδος χιλίων ετών ανθρώπινης Ιστορίας θ’ αρχίσει το Φθινόπωρο του έτους εκείνου» (Υπογράμμιση δική μας).
1969 «ΞΥΠΝΑ», 83-69, σελ. 15: «6.000 ΕΤΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΤΟ 1975».
Τα επακόλουθα αυτής της «προφητείας» ήταν θλι­βερά για τους «μάρτυρες του Ιεχωβά».
Από το βιβλίο του Ρέϋμοντ Φράντζ «Κρίση συνεί­δησης» σελ. 248, παραθέτουμε πιο κάτω μερικά απο­σπάσματα για την νέα αυτή «προφητεία» και για τις επιδράσεις στη ζωή των οπαδών:
«Όλες αυτές οι δηλώσεις σαφώς αποσκοπούσαν στο να θερμάνουν και να δυναμώσουν την ελπίδα και την προσδοκία. Δεν αποσκοπούσαν στο να καταπραΰνουν ή να αποδυναμώσουν και να χαλιναγωγήσουν ένα πνεύμα εξημμένης αναμονής... Ήδη από το ξεκίνημά της, η ιστορία της ήταν ιστορία ανάπτυξης των ελπί­δων των ανθρώπων σε ορισμένες ημερομηνίες, μόνο και μόνο για να παρέλθουν αυτές οι ημερομηνίες κι ελπίδα να μην εκπληρωθεί».
Σελ. 249: «Πως θα μπορούσε ένας "πιστός και φρό­νιμος δούλος" να πει πιθανόν κάτι τέτοιο δηλαδή, ου­σιαστικά, να πει ‘ναι, είναι μεν αλήθεια ότι ο Κύριός μου το είπε αυτό, αλλά μη δίνετε μεγάλη σημασία στα λόγια τον αντίθετα συνειδητοποιείστε ότι αυτό που εγώ σας λέω πρέπει να λειτουργεί ως η κατευθυντήρια δύναμη στη ζωή σας’».
Εωσφορική η έπαρση του «πιστού και φρόνιμου δούλου» στην προσπάθεια να θέσει τον θρόνο του υπε­ράνω του θρόνου του Κυρίου. Η αυθεντία την οποία προβάλλει, ο απολυταρχικός τρόπος με τον οποίο μετα­χειρίζεται τους οπαδούς του, επιβάλλοντας τον εαυτόν του σαν τον μοναδικό «σωτήρα» κάνει εμφανές και το μέγεθος της επικινδυνότητάς του.
Σελ 250: «Το φύλλο της "Διακονίας της Βασιλείας" τον Μαΐου τον 1974 αφού αναφερόταν στο "βραχύ χρόνο" που απέμενε έλεγε: Ακούμε εκθέσεις για αδερ­φούς οι οποίοι πωλούν τα σπίτια και την περιουσία τους και σχεδιάζουν να περάσουν τις υπόλοιπες μέρες τους σ’ αυτό το παλαιό σύστημα στην υπηρεσία σκα­πανέα. Ασφαλώς, αυτός είναι ένας ωραίος τρόπος να δαπανήσει κανείς το βραχύ χρόνο που απομένει μέχρι τέλος του πονηρού κόσμου. Αρκετοί μάρτυρες έπρα­ξαν αυτό ακριβώς. Μερικοί πούλησαν τις επιχειρή­σεις τους, εγκατέλειψαν τις δουλειές τους, πούλησαν σπίτια και αγροκτήματα και μαζί με τις συζύγους και τα παιδιά τους μετέβησαν σε άλλες περιοχές για να υπηρετήσουν εκεί όπου η ανάγκη ήταν μεγαλύτερη, υπολογίζοντας ότι τα χρηματικά τους κεφάλαια θα επαρκούσαν για να περάσουν μέχρι το 1975. Μερικοί ανέβαλαν χειρουργικές επεμβάσεις με την ελπίδα ότι με την έναρξη της χιλιετηρίδας θα εξαλειφόταν αυτή η ανάγκη.
Όταν το 1975 παρήλθε και τα κεφάλαιά τους εξαν­τλήθηκαν, η υγεία τους χειροτέρεψε σοβαρά, έπρεπε τώρα να προσπαθήσουν ν’ ανταπεξέλθουν τη σκληρή πραγματικότητα και να ανασυγκροτηθούν όπως μπο­ρούσαν» (οι υπογραμμίσεις δικές μας).
Η «Σκοπιά», λοιπόν, αποδεικνύεται στις προφητείες της ψευδοπροφήτης. Βέβαια, αυτό είναι κάτι που αφορά στην αξιοπιστία της, που όμως δείχνει να μη την απασχολεί και να μη του δίνει καμμία σημασία. Η «Σκοπιά» είναι επιχείρηση και στο εμπόριο υπάρχουν διακυμάνσεις, αρκεί στην συνέχεια να αυξάνονται τα κέρδη. Σε τούτο είναι πολύ επιτυχημένη. Το σοβαρό και τραγικό είναι το αποτέλεσμα αυτής της αδίστακτης τακτικής της εταιρίας και των επιπτώσεων στη ζωή των θυμάτων της. Είναι γνωστή η αναλγησία του «δούλου» προς τους οπαδούς του, όμως οι συνέπειες αυτής της πραγματικότητας όπως τις παρουσιάζει ο Ρ. Φράντζ, ένας άνθρωπος μέσα από το σώμα του «δούλου, δίνουν μια άλλη διάσταση στο όλο πρόβλημα.
Σελ. 253-254: «Το 1975 παρήλθε όπως είχε παρέλ­θει το 1881, το 1914, το 1918, το 1920, 1925 καθώς και τα πρώτα χρόνια μετά το 1940. Αισθανόμουν ότι το πραγματικό θέμα πήγαινε πολύ πιο πέρα από το αν κάποιος είναι ακριβής η ανακριβής... Μου φαινόταν ότι ο πραγματικά σπουδαίος παράγοντας είναι το πως τέτοιες προρρήσεις τελικά αντανακλούν στο Θεό και στο Λόγο του.
Όταν άνθρωποι διατυπώνουν τέτοιες προρρήσεις και ισχυρίζονται ότι το κάνουν με βάση τη Βίβλο, όταν γι' αυτές τις προρρήσεις διαμορφώνουν επιχειρη­ματολογία από τη Βίβλο και υποστηρίζουν ότι αυτοί είναι ο αγωγός ‘επικοινωνίας του Θεού’ τότε ποιο είναι το αποτέλεσμα, όταν οι προρρήσεις τους αποδε­ίχνονται ψευδείς; Μήπως κάτι τέτοιο τιμάει το Θεό και οικοδομεί πίστη σ’ αυτόν και στην αξιοπιστία τον Λόγου του; Ή μήπως το αποτέλεσμα είναι το αντί­θετο.
Στη σελίδα 632 ‘Η Σκοπιά’ της 15ης Οκτωβρίου 1976 αναγράφει: «Ίσως μερικοί που υπηρετούσαν το Θεό, έχουν διαμορφώσει τη ζωή τους σύμφωνα με μια εσφαλμένη άποψη σχετικά με το τι θα συμβεί σε μια ορισμένη χρονολογία ή σ’ ένα ορισμένο έτος». Αντί ν’ αναλάβει τις ευθύνες της, η Σκοπιά επιρρίπτει στους αναγνώστες της την ευθύνη για την ‘εσφαλμένη άποψη’ αποδίδει σ’ αυτούς την δική της πρωταρχική ευθύνη ότι νόμισαν ‘ότι η βιβλική μέτρηση του χρό­νου αποκαλύπτει μια ιδιαίτερη χρονολογία’ λες και δεν ήταν η Σκοπιά εκείνη που από το 1968 άρχισε να προσδίδει σημασία στο 1975 και ενόψει αυτού του έτους να τονίζει την έναρξη της χιλιετούς Βασιλείας τον Χριστού...».
Σελ. 255: «Εάν η άποψη της Σκοπιάς ήταν να μην παραμελούν οι αδερφοί τις δραστηριότητές τους από ‘εσφαλμένη άποψη για το τι θα συνέβαινε σε μια ορι­σμένη χρονολογία’ γιατί δεν το έλεγε αυτό από το 1968, ή από το 1970 ή από το 1972, όταν ήταν φανε­ρό ότι χιλιάδες παιδιά Μαρτύρων εγκατέλειπαν το σχολείο, μόλις τελείωναν την στοιχειώδη εκπαίδευση όπως λόγου χάρη, στην Ελλάδα, όπου τα περισσό­τερα από τα παιδιά των Μαρτύρων εκείνης της περι­όδου τελείωναν μόνο το Δημοτικό Σχολείο ή όταν χιλιάδες Μάρτυρες εγκατέλειπαν τις εργασίες τους ή πουλούσαν τα σπίτια τους προγραμματίζοντας τον οικονομικό τους προϋπολογισμό μέχρι το 1975; Γιατί δεν έλεγε ότι ήταν εσφαλμένη άποψη;» (Υπογράμμιση δική μας).
Την απάντηση θα μας την δώσει ο Ρ. Φράντζ, σαν αυθεντικός μάρτυρας, που ζούσε τα γεγονότα αυτά. Η σκέψη του αφυπνίστηκε, κάτι γκρεμίστηκε μέσα του, είδε τις μάταιες θυσίες τόσων χρόνων κι άκουσε τη φωνή της συνείδησής του.

Γι' αυτό γράφει:

Σελ. 113: «Στα χρόνια που πέρασαν παρακάθησα σε πάρα πολλές συνεδριάσεις όπου συζητιόνταν ζητή­ματα που μπορούσαν να επιδράσουν σοβαρά στη ζωή των ανθρώπων· ωστόσο σ’ εκείνες τις συνεδριάσεις, η Βίβλος δεν εμφανίστηκε ούτε στα χέρια, ούτε στα λόγια πρακτικά κανενός από τους συμμετέχοντες στη συζήτηση.
Πολλά μέλη του Κυβερνώντος Σώματος παραδέχο­νταν, ότι διαπίστωναν ότι ήταν τόσο απασχολημένοι με διάφορα ζητήματα, ώστε είχαν πολύ λίγο χρόνο μελέτης της Βίβλου. Δε μεγαλοποιούμε το ζήτημα, αν πούμε ότι το μέσο μέλος του Κυβερνώντος Σώματος δε δαπανούσε περισσότερο χρόνο για μελέτη απ’ όσο πολλοί ‘απλοί’ Μάρτυρες. Μάλιστα μερικές φορές, δαπανούσαν λιγότερο χρόνο από τους τελευταίους. Αξίζει να σημειωθεί ότι σ’ αυτήν την κατάσταση βρί­σκονταν μερικοί από εκείνους που υπηρετούσαν στην Εκδοτική Επιτροπή (η οποία συμπεριλάμβανε τους αξιωματούχους και τους Διευθυντές του Συλλόγου της Πενσυλβανίας). Τούτο συνέβαινε επειδή είχαν ν’ ασχο­ληθούν με μια τεράστια ποσότητα γραπτών. Στις λίγες περιπτώσεις για τις οποίες προγραμματίστηκε κάποια αποκλειστικά Γραφική συζήτηση, η συζήτηση αυτή αφορούσε γενικά σε κάποιο άρθρο, ή σε άρθρα της "Σκοπιάς", τα οποία είχαν προετοιμαστεί από κάποιο μέλος αλλά γι’ αυτά υπήρχε κάποια αντίρρηση. Κατά κανόνα στις περιπτώσεις αυτές συνέβαινε το εξής παρ' όλο που το θέμα τους είχε γνωστοποιηθεί μία ή δύο εβδομάδες πριν ο Μίλτον Χένσελ, ο Γκραντ Σουίτερ ή κάποιο άλλο μέλος ένιωθε την υποχρέωση να πει: ‘Εγώ, μόνο μια ματιά έριξα ήμουν πολύ απασχολημένος...’. Όμως το ερώτημα που ερχόταν στο μυαλό μου ήταν, πως, λοιπόν, μπορούν να ψηφίζουν με καλή συνείδηση και να εγκρίνουν το υλικό που συζητιέται εφόσον δεν μπόρεσαν να στοχαστούν πάνω σ’ αυτό και να ερευνήσουν τις Γραφές για να το ελέγξουν; Από τη στιγμή που θα δημοσιευτεί το εν λόγω υλικό θεωρε­ίται ως ‘αλήθεια’ από εκατομμύρια ανθρώπους. Ποια εργασία γραφείου μπορεί να εξισωθεί σε σπουδαιότη­τα με τούτο;» (οι υπογραμμίσεις δικές μας).
Εύλογο το ερώτημα του Ρ.Φράντζ: «Τι μπορεί να εξισωθεί σε σπουδαιότητα με την αλήθεια;». Η απά­ντηση για την «Σκοπιά», απλή και σαφής: Οι εκδοτικές της δραστηριότητες. Δεν την ενδιαφέρει η αλήθεια κι ουδέποτε την εκήρυξε. Από την εποχή της ιδρύσεώς της, δεν παρουσίασε κάτι δικό της. Συνέθεσε ένα συ­νονθύλευμα διδασκαλιών-απόψεων, από τις διάφορες αιρετικές ομάδες της εποχής εκείνης, των εσχατολογικών αναζητήσεων, προτεσταντικής προέλευσης. Δημι­ούργησε μία οικονομικοπολιτική κίνηση, της φόρεσε ένα θεοκρατικό μανδύα και την ονόμασε «θρησκεία». Μάλιστα διεκδικεί και αυθεντία σε σχέση με τη χριστι­ανική διδασκαλία.
1973 «Σκοπιά», σελ 342: «Καλύτερο είναι να γνω­ρίσετε τώρα και όχι όταν θα είναι αργά, ότι υπάρχει μία αυθεντική προφητική τάξις Χριστιανών μεταξύ μας και να δεχθήτε να ενεργήσετε απέναντι στο άγγελ­μα της Αγίας Γραφής ‘ουχί ως λόγον ανθρώπων αλλά (καθώς είναι αληθές) λόγον Θεού’ (Α' Θεσ. Β 13). Εκείνοι που περιμένουν αναποφάσιστα ώσπου να βγουν αληθινά αυτά που διακηρύττουν οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά πρέπει να γνωρίσουν επίσης ότι "εστάθη προφήτης εν μέσω αυτών"».
«Σκοπιά», 1-4-2000, σελ. 17: «Σήμερα ο Ιεχωβά έχει μια ομάδα υπηρετών που ενεργούν ως προφήτες και διεξάγουν ένα έργο παρόμοιο με του Ιερεμία».
Κι οι οπαδοί; Τόλμησαν να μην υπακούσουν στο «άγγελμα της προφητικής τάξης του Θεού»; Ούτε καν σαν υποψία δεν επέρασε από τη «σκέψη» τους, να αμφισβητήσουν τον «πιστό και φρόνιμο δούλο», τον σύγχρονο Ιερεμία. Έδειξαν, λοιπόν, την αρμόζουσα οσιότητα, πειθαρχία κι αποδοχή στο «άγγελμα» εμπράκτως, εν όψει του τέλους. «Επώλησαν τα υπάρχοντά τους», δεν μερίμνησαν για την υγεία, την δική τους ή των παιδιών τους, αλλά αφιερώθηκαν στο «έργο» για την προώθηση των προϊόντων της εταιρίας.
Πόσο επικίνδυνη, αλήθεια, αποδεικνύεται η Σκοπιά για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, αλλά και για την κοι­νωνία στο σύνολο! Στην περίπτωσή μας, η καταγγελία δεν προέρχεται από τους «εχθρούς» της, όπως συχνά ισχυρίζεται. Η αποκάλυψη γίνεται εκ των έσω, η φωνή της συνείδησης ενός δικού της ανθρώπου, ενός δικού της θύματος... αποκαλύπτει!

Ο «ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ» Του πολλού όχλου των Μαρτύρων του Ιεχωβά

Η εταιρεία «Σκοπιά» κηρύττει και υπόσχεται στον «πολύ όχλο» ένα γήινο παράδεισο κατά την «χιλιετή βασιλεία» η οποία θα αρχίσει μετά την μεγάλη σφαγή του Αρμαγεδώνος, και θα διαρκέσει 1000 κατά γράμμα έτη. Αυτό λέει η εταιρεία δεν είναι απλώς ένα όνειρο, αλλά η υπόσχεση του Θεού. Φυσικά υπάρχουν προϋποθέσεις γι' αυτόν τον «παράδεισο». Στο βιβλίο της Σκοπιάς «Αγιασθήτω το όνομά σου», σελ. 331, μάς λέει: «Το 1923 ο Ιωσήφ Ρόδερφορδ είχε τονίσει ότι... τα πρόβατα (πολύς όχλος) αν έκαναν καλό στο υπόλοιπον των κεχρισμένων, θα διήρχοντο ζωντανοί δια της μάχης του Αρμαγεδώνος».
Το 1965 ( «Πράγματα εις τα οποία είναι αδύνατον...», σελ. 369) γράφει: «θα επιζήσει από την συντέλεια του συστήματος πραγμάτων η τάξη των προβάτων, που δεικνύει καλή στάση στους πνευματικούς αδελφούς του Ιησού».
Ακόμη οι όχλοι πρέπει να βοηθούν «πραγματικά και πνευματικά τούς αδελφούς του Ιησού». Έτσι τούς βλέπουμε να τρέχουν, να κτυπούν πόρτες, να διαθέτουν τα διάφορα έντυπα αδιάκοπα, να «τρώγουν» ό,τι τούς προσφέρει ο «πιστός και φρόνιμος δούλος» και μάλιστα, εάν κάτι από τις «αλήθειες» των εντύπων της «Σκοπιάς» «που προς το παρόν δεν καταλαβαίνουμε ή δεν συμφωνούμε τι θα κάνουμε; (ερωτά η «Σκοπιά» της 15-3-96, σελ. 17) θα φύγουμε από την οργάνωση;» και η απάντηση από τον «δούλο»: «η οσιότητα περιλαμβάνει το να περιμένουμε υπομονετικά, μέχρις ότου ο πιστός και φρόνιμος δούλος δημοσιεύσει πληροφορίες που να παρουσιάζουν περαιτέρω κατανόηση». Τώρα εάν η «κατανόηση» έλθει μετά από 40 ή 80 έτη, όπως έχει συμβεί στο παρελθόν και εάν στο διάστημα αυτό άνθρωποι που πίστεψαν στα προηγούμενα λάθη και τα διέδωσαν πόρτα-πόρτα και παρέσυραν και άλλους στην πλάνη έχουν πεθάνει, αυτό δεν απασχολεί την εταιρεία.
Έχουμε λοιπόν το συμπέρασμα και με τις σημερινές προϋποθέσεις, ότι ο πολύς όχλος «περνάει ζωντανός» στον Αρμαγεδώνα και αρχίζει το έργο. Καθαρισμός της γης από τα υπόλοιπα των πτωμάτων, των σφαγιασθέντων κατά τον Αρμαγεδώνα που περίσσεψαν από το φαγητό των όρνεων. Επίσης οι άνθρωποι που θα επιζήσουν θα πρέπει να γκρεμίσουν τα ερείπια που θα απομείνουν επάνω στη γη και να καθαρίσουν κάθε τι.
«θα μάθουν να φυτέψουν τον παράδεισο, όταν φυτευθεί ο παράδεισος η γη θ' αποδίδει. Ο Θείος Κηπουρός, Κηπουρός ο Ιεχωβά θα διευθύνει το φύτευμα» (Από τον απολεσθέντα Παράδεισο, σελ. 220-21).
«οι επιζώντες από τον Αρμαγεδώνα θα ετοιμάσουν όλο τον ρουχισμό για να ντύσουν τούς επιστρέφοντας νεκρούς με κατάλληλη περιβολή» (Παγκόσμια ασφάλεια κάτω από τον Άρχοντα Ειρήνης, σελ. 168).
Μετά τον Αρμαγεδώνα η βασιλεία του Θεού θα είναι η μόνη κυβέρνηση που θα κυβερνάει. «θα αρχίσει η ανάσταση των νεκρών η οποία θα γίνει εντός ημισείας εκατονταετηρίδος». (Επιθυμητή Κυβέρνηση, σελ. 411). Αυτό μάλιστα «θα γίνει βαθμιαίως και κατά στάδια» (Απελευθέρωση, σελ. 342).
«Ο Θεός θα προμηθεύσει ένα κατάλληλο σώμα και θα φυτεύσει στον εγκέφαλο τίς ακριβείς αναμνήσεις, έτσι το άτομο θα εξέλθει με την ίδια προσωπικότητα που είχε όταν πέθανε». ( H αλήθεια που οδηγεί στην αιώνιο ζωή, σελ. 109). «Όσοι επανέλθουν σε ζωή πάνω στη γη δεν θα εξέλθουν από τον Άδη ή τάφο τέλειοι κατά σάρκα. Μέσω του Ιησού Χριστού ο οποίος πέθανε γι' αυτούς, ο Θεός θα δημιουργήσει νέα σώματα γι' αυτούς. Μολονότι ο Θεός τα δημιουργεί αυτά εν τούτοις δεν θα είναι τέλεια ανθρώπινα σώματα» (Από τον απολεσθέντα Παράδεισο, σελ. 234).
«Ο Ιεχωβά θα αναστήσει ένα σώμα που έχει πλάσει εκ νέου» (Γνώση, σελ. 85).
Εδώ μας παρουσιάζει η «Σκοπιά» ένα Θεό, o οποίος πραγματοποιεί μία νέα δημιουργία και μάλιστα ατελή.
«θα πληρώνουν μικρό, ελάχιστο φόρο...Όλος ο πλούτος και όλη η δύναμις εις τας χείρας του δικαίου Κυβερνήτου, θα χρησιμοποιηθή δια την γενική ευτυχία. Πάντες οι άνθρωποι θα λάβουν εργασία. θα διδαχθώσι τι είναι ορθόν να τρώγουν και πώς, πώς να κοιμούνται και περί υγιεινών συνθηκών» (Κυβέρνησις, σελ. 341-5).
«Χωρίς αμφιβολία σ' ολόκληρη τη γη θα δοθούν προγράμματα στεγάσεως όχι κατασκευές απαισίων οικοδομών τετραγώνων με διαμερίσματα πολυκατοικιών, αλλά ωραίες οικογενειακές κατοικίες... χαρωπή προοπτική για γάμο και για γέννηση παιδιών...» (Ελθέτω η Βασιλεία Σου, σελ. 177-8).
«Στον ορισμένο καιρό και με τον τρόπο του Θεού, η αναπαραγωγή τελικά θα έπαυε μεταξύ του ανθρωπίνου γένους» (Αληθινή Ειρήνη..., σελ. 109).
«Ο πολύς όχλος οι οποίοι επιζούν από την μεγάλη θλίψη, δεν θα γίνουν αμέσως τέλειοι στη σάρκα και δεν θα κριθούν άξιοι αιωνίου ζωής πάνω στη γη αμέσως μετά το δέσιμο του Σατανά και των δαιμόνων του και το ρίξιμο στην άβυσσο. με τα εξυψωτικά βοηθήματα και τίς ευλογίες της Χιλιετούς Βασιλείας θα προοδεύσουν σιγά-σιγά σε ανθρώπινη τελειότητα» (Χιλιετής Βασιλ., σελ. 35).
«Όσοι πέθαναν πριν από τον κατακλυσμό του Νώε, καθώς και ο Νώε με τούς δικούς του δεν παρουσιάζεται κανένα πρόβλημα κατά την ανάστασή τους επάνω στη γη στην Χιλιετή Βασιλεία, αλλά για την πλειονότητα του ανθρωπίνου γένους θα σημάνει να μάθουν μία νέα γλώσσα. Έχοντας υπ' όψιν τούς καλούς εκπαιδευτάς της γλώσσας που χρησιμοποιούνται από την Βασιλεία, δε θα υπάρχει πρόβλημα. Ακόμη και τα αναστημένα βρέφη θα μπορούν να διδαχθούν τη νέα γλώσσα από νηπιακή ηλικία... Σκεφθείτε να μπορούν να διαβάζουν όλοι τίς Θεόπνευστες Εβραϊκές Γραφές» (Χιλιετή Βασιλεία, σελ. 50).
«θα είναι απαραίτητο ένα εκτεταμένο εκπαιδευτικό έργο στο διάστημα της Χιλιετούς Βασιλείας» (Έστω ο Θεός αληθής..., σελ. 265).
«Στην διάρκεια της χιλιετούς ημέρας κρίσεως, όσοι άδικοι θ' ανθίστανται στις ανορθωτικές κρίσεις... θα εκτελούνται από τον Κριτή Ιησού Χριστό...» (Γενηθήτω το θέλημά Σου, σελ. 376).
«Στο τέλος της Χιλιετίας ο Χριστός θα παραδώσει τούς γήινους υπηκόους του στο Ιεχωβά τον Τελικό Κριτή. Ο σατανάς και οι δαίμονές του θα εξαπολυθούν κατά των κατοίκων της γης που θα έχουν πλήρως θεραπευθεί απ' όλα τα κακά αποτελέσματα της πτώσεως του Αδάμ στην αμαρτία. Εκείνοι οι οποίοι άφησαν τον εαυτόν τους να παροδηγηθεί, των οποίων ο αριθμός δεν μπορεί να καθορισθή όπως ακριβώς η άμμος της θαλάσσης... για τούτο ο Θεός θα εκτελέση την καταδικαστική του κρίση επάνω τους... ωσάν να έβρεχε πυρ από τον ουρανό» (Πράγματα εις τα οποία είναι αδύνατον..., σελ. 374).
«όταν οι υποθέσεις της γης διευθετηθούν, τότε ο Ιησούς θα εξακολουθεί υπηρετών τον Ιεχωβά εις άλλην θέσιν ευνοίας» (Φως, τόμος β', σελ. 212).
Η «Σκοπιά» κατά συνέπεια, αποκαλύπτεται μέσω των διδαχών της, με όσα αναφέραμε προηγουμένως προβάλλεται η τραγική θέση των οπαδών της. Όμως ποιος την βλέπει; με ποιο τρόπο τα θύματα θα κατανοήσουν ότι πουθενά η Αγία Γραφή δεν μας λέει ότι μετά τον θάνατό τους οι άνθρωποι θα αναστηθούν για να παντρεύονται ή να γεννούν παιδιά; Πού αναφέρονται τα εξυψωτικά βοηθήματα και για νέα γλώσσα;
Ο Ιησούς Χριστός στον σταυρό υπεσχέθη στον ληστή τον παράδεισο μαζί Του. Η «Σκοπιά» όμως θέλει τον ληστή στη γη να διδαχθεί. Γιατί ο Νώε, ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και όλοι της Παλαιάς Διαθήκης θα διδαχθούν τις Εβραϊκές Γραφές στην Χιλιετή βασιλεία;
Έτσι λοιπόν η θυσία του Ιησού ήταν μάταιη, δεν άγγιξε τον κόσμο. Αλλά ούτε και η Χιλιετής Βασιλεία ωφελεί, αφού στο τέλος των 1000 κατά γράμμα ετών ο σατανάς θα κατορθώσει να πλανήσει τα Έθνη σαν την άμμο της θαλάσσης. Χαμένα και τα εξυψωτικά βοηθήματα και η αναγκαστική «τελειότητα».
Έτσι οδηγεί η «Σκοπιά, τον «πολύ όχλο», τίποτα το συγκεκριμένο και ξεκάθαρο. Όμως o δούλος παρέχει την τροφή και οι όχλοι τρέφονται δίχως την παραμικρή διαφωνία. Ένα έχουν μάθει πολύ καλά και το τηρούν με ευλάβεια. «Ανταρσία εναντίον του δούλου είναι ανταρσία εναντίον του Ιεχωβά».
Οι σκοποί της εταιρείας αποδεικνύεται πως δεν είναι θρησκευτικοί. Πέρα από τους πολιτικούς σκοπούς, τους οποίους διακηρύττει η «Σκοπιά», κάτω από το δόγμα «επίμαχο ζήτημα της παγκόσμιας κυριαρχίας» και «Θεοκρατία ως μόνη νόμιμη κυβέρνηση», οι άνθρωποι του Μπρούκλιν αποκτούν απόλυτη εξουσία πάνω σε εκατομμύρια ανθρώπινα όντα, τα οποία εκτελούν κάθε εντολή με θρησκευτικό φανατισμό, ως προερχόμενη από τον ίδιο τον Θεό, ακόμη και αν θέτει σε κίνδυνο την ίδια τη ζωή τους και τη ζωή των παιδιών τους. Όποιος είναι έτοιμος, με εντολή της οργανώσεως να θυσιάσει τη ζωή των παιδιών του (π.χ. αρνούμενος τη μετάγγιση αίματος) ή να υποστεί μεγάλες ταλαιπωρίες, είναι ικανός για όλα. Τέτοιους χαρακτήρες καλλιεργούν οι μεθοδεύσεις της «Σκοπιάς».

Ο γάμος κατά την εταιρία Σκοπιά

Η οργάνωση των «μαρτύρων του Ιεχωβά» απορρίπτει όλα τα μυστήρια. Το ίδιο ισχύει και για τον γάμο. Χρησιμοποιεί λέξεις με τις οποίες προσπαθεί να καλύψει την έλλειψη ιερωσύνης που έχει και με την οποία τελούνται όλα τα μυστήρια στον χώρο της Εκκλησίας. Έτσι τα ονομάζει διορισμούς, αφιέρωση, σύμβολα, κ.α. Σε όλες τις διδασκαλίες της διακρίνεται καθαρά το σαρκικό φρόνημα το οποίο την διακατέχει και προσπαθεί να επιβάλει εντέχνως στους οπαδούς της και που είναι φυσικά ξένες προς την διδασκαλία του Ιησού Χριστού, την οποία εκήρυξαν οι Απόστολοι σε όλη την οικουμένη και διεφύλαξε η Εκκλησία έως σήμερα.
Η εταιρία Σκοπιά σαν στόχο έχει και αυτό επιδιώκει, το περίφημο «έργο», δηλαδή την διακίνηση ιδεών και έντυπων από σπίτι σε σπίτι. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο θέλει οπαδούς αγάμους και χωρίς παιδιά εάν τύχει και παντρευτούν, για να έχουν χρόνο να τρέχουν.

Γράφει η Σκοπιά περί γάμου:

1953-55, «Πάντα δοκιμάστε», σελ. 89: «Ο γάμος είναι αμοιβαία συμφωνία (συμφωνία-συμβόλαιο) ενός ανδρός και μιας γυναικός, να ζουν μαζί με την σχέση και υπό τα καθήκοντα του συζύγου και της συζύγου».
Όπως διαβάζομε στο κείμενο αυτό, ο γάμος είναι ένα συμβόλαιο μεταξύ ανδρός και γυναικός, καθαρά νομική θέση, δίχως την πνευματική υπόσταση του γάμου των Χριστιανών όπως τον αναφέρει η Αγία Γραφή «... ως μέγα μυστήριον εις Χριστόν και εις την Εκκλησίαν... ».
1984, ‘Σκοπιά', 15-8-84, σελ. 12: «Οι μάρτυρες του Ιεχωβά εκτιμούν ότι, μια γαμήλια τελετή πρέπει να συμμορφώνεται με τους τοπικούς νόμους, αποδίδοντας στον Καίσαρα αυτά που ανήκουν στον Καίσαρα. Ο νόμος μπορεί να απαιτεί να κάνει το ζευγάρι εξέταση αίματος, να βγάλει άδεια και να δώσει υπόσχεση μπροστά σ' ένα εξουσιοδοτημένο άτομο υπεύθυνο να τελεί γάμους. Οι αληθινοί Χριστιανοί αναγνωρίζουν ότι ένας πολιτικός γάμος είναι έγκυρος αλλά μερικοί προτιμούν ακόμη (ίσως το τοπικό αίσθημα το απαιτεί), να ακολουθήσει μετά την πολιτική τελετή και μια Γραφική ομιλία» (η υπογράμμιση δική μας).
Εδώ η θέση της εταιρίας είναι καθοριστική. Οι αληθινοί «Χριστιανοί», μας λέει, δηλαδή οι «μάρτυρες του Ιεχωβά» κατά την άποψή της, αναγνωρίζουν ότι ο πολιτικός γάμος είναι έγκυρος. Το θέμα όμως δεν είναι η εγκυρότητα του πολιτικού γάμου, τον οποίο όλοι αναγνωρίζουν, ακόμη και οι άθεοι, αλλά ο γάμος ως μυστήριο, τον οποίο τελούν πράγματι οι αληθινοί Χριστιανοί στον ναό. Ακόμη δεν τελούν γάμο από κάποιο τοπικό αίσθημα, αλλά γιατί αυτή είναι η αβίαστη επιλογή των.
1987, ‘Σκοπιά', 15-11-87, σελ. 10-20: «Άγαμοι και όμως πλήρεις για την υπηρεσία του Θεού. Οι Χριστιανοί μπορούν να είναι πλήρεις για την διακονία ανεξάρτητα από το αν είναι άγαμοι ή έγγαμοι. Ο Ιησούς Χριστός δεν χρειαζόταν γαμήλιο σύντροφο προκειμένου να είναι πλήρης για να επιτελέσει το ρόλο του Πρωτίστου Διακόνου του Θεού...
Η άγαμη κατάστασή του ερχόταν χτυπητή αντίθεση με το Ιουδαϊκό κατεστημένο το οποίο έδινε έμφαση στο γάμο και στα παιδιά. Κατά συνέπεια η αγαμία δεν κάνει το άτομο έλλειπες για την Χριστιανική διακονία. Σαφώς ο Παύλος σύστησε την αγαμία για μια πιο απερίσπαστη ζωή. Ο ίδιος μπορεί να ήταν χήρος που προτίμησε να μην ξαναπαντρευτεί. Όπως και εάν είχε το πράγμα γνώριζε ότι η έγγαμη ζωή, σ αυτόν τον κόσμο συνεπάγεται στεναχώριες. Ως άγαμο άτομο με την βοήθεια του Ιεχωβά εργαστείτε για να διατηρηθείτε στην σταθερότητα της άγαμης κατάστασης που βρίσκεστε και που ο Θεός την κάνει δυνατή για σας. Δεν πρέπει να νομίζετε ότι είναι υποχρεωτικό να παντρευτείτε κάποτε, απλώς επειδή είναι το έθιμο ή επειδή σας πιέζουν οι συνομήλικοί σας προς αυτήν την κατεύθυνση. Όλοι οι Χριστιανοί πρέπει να ενθαρρύνουν εκείνους που παραμένουν άγαμοι για χάρη της Βασιλείας. Στο κάτω-κάτω η αγαμία σημαίνει να μένει κανείς στερεός στον Κύριο χωρίς περισπασμούς».
Είναι εμφανής η πίεση που ασκεί η Σκοπιά στους οπαδούς της περί αγαμίας. Ότι είναι το έθιμο ή πίεση από τους άλλους, μας λέει, δηλαδή ανθρώπινα εντάλματα και προτροπές. Ακόμη, εμμέσως αλλά σαφώς χαρακτηρίζει τους έγγαμους όχι σταθερούς στον Κύριο. Παραβλέπει την ιερότητα του γάμου, το θεοσύστατο αυτό μυστήριο.
1988, ‘Σκοπιά', 1-3-88, σελ. 21: «Πως μπορούν να θεωρούν το γάμο και την τεκνοποίηση οι Χριστιανοί σήμερα σ' αυτόν τον έσχατο καιρό; Τώρα όσο ποτέ πριν ο επίλοιπος καιρός είναι σύντομος. Ναι ο λαός του Ιεχωβά έχει στη διάθεση του μόνο ένα σύντομο χρονικό διάστημα για να τελειώσει το έργο που του έχει ανατεθεί, δηλαδή και θέλει κηρυχθεί τούτο το ευαγγέλιο της βασιλείας... . Αυτό το έργο πρέπει να επιτελεστεί πριν έρθει το τέλος. Είναι κατάλληλο να ρωτήσουν οι Χριστιανοί τον εαυτόν τους πως ο γάμος ή αν είναι ήδη παντρεμένοι, η απόκτηση παιδιών θα επηρεάσει την συμμετοχή τους σ' αυτό το ζωτικό έργο»; (η υπογράμμιση δική μας).
Τώρα παρουσιάζεται στους οπαδούς το δίλημμα να κάνουν παιδιά ή όχι; Με το γνωστό όπλο της εταιρίας, τον τρόμο του επείγοντος προτού ξεσπάσει ο Αρμαγεδδώνας, πιέζονται ασφυκτικά. Βεβαίως όσες φορές και εάν προφήτευσε χρονολογίες για τον Αρμαγεδδώνα δεν επαληθεύθηκαν, αποδεικνύοντας την Σκοπιά ως ψευδοπροφήτη. Όμως είναι παλαιότερο το θέμα της γεννήσεως παιδιών, όχι τώρα αλλά κατά την διάρκεια της Χιλιετούς Βασιλείας.
1943, «Η Αλήθεια Ελευθερώσει υμάς», σελ. 336-337: «Εις την μακαρίαν αυτήν γην (μετά τον Αρμαγεδδώνα) υπό την εξουσία της Βασιλείας, ο πολύς όχλος των άλλων προβάτων εξ όλων των εθνών θα απολαμβάνη ειρήνη και επικοινωνία με τους αρχαίους πιστούς άνδρας τους αρχοντικούς αντιπροσώπους της βασιλείας των ουρανών. Εν υπακοή εις την θείαν εντολή τα πιστά τέκνα του Αιωνίου Πατρός του Άρχοντα της Ειρήνης, θα νυμφευθούν και θα γεννήσουν τέκνα όχι δια θλίψιν και θανατηφόρους πολέμους, αλλά δια να γεμίσουν την γην».
1954, ‘Σκοπιά', σελ. 51: «Εμείς που αποτελούμε την κοινωνία του Νέου Κόσμου μπορούμε να χρησιμεύσωμε ως αιώνιοι μάρτυρες της διεκδιτικής νίκης του Ιεχωβά, με το να διηγούμεθα σε όλα τα τέκνα που θα γεννηθούν στο νέο κόσμο, και σε όλους εκείνους που θα φερθούν σε ζωή επάνω στη γη μέσω αναστάσεως των νεκρών» (οι υπογραμμίσεις δικές μας).
Υποσχέσεις ψευδείς προς τους οπαδούς αναθέτοντας τους μεγάλες και σοβαρές ευθύνες, φυσικά για να τους κρατά σε εξάρτηση. Πρώτα λοιπόν πρέπει να εκπληρώσουν το έργο της μαρτυρίας για την νίκη του Θεού, σε όλα τα παιδιά που θα γεννηθούν και στους αναστημένους. Ποια όμως είναι η νίκη για την οποία ομιλεί; Ασφαλώς για το περίφημο αποτέλεσμα της μεγάλης σφαγής όλου του κόσμου, εκτός των «μαρτύρων του Ιεχωβά» από τον μεγάλο σφαγέα τον Ιησού Χριστό. Αυτός είναι ο Χριστός τον οποίον κηρύττει η εταιρία Σκοπιά και έτσι πιστεύουν οι οπαδοί της. Ένα Χριστό όχι γεμάτο αγάπη άλλα σφαγέα στον Αρμαγεδδώνα. Όσο για τους αναστημένους οι οποίοι πρέπει να διδαχθούν, αυτό θυμίζει γκουρουιστικές απόψεις περί μετενσαρκώσεως την οποία αρνείται και δεν την δέχεται η Σκοπιά, ως συνήθως με την γνωστή τακτική της.
1957, ‘Σκοπιά', σελ. 16: «Μετά τον Αρμαγεδδώνα τα ζεύγη που θα επιζήσουν θα συνεχίσουν την συζυγική ένωση. Άλλοι που θα επιζήσουν σε διαφορετική κατάσταση χήροι, χήρες, παρθένοι και παρθένες θα λάβουν το προνόμιο να νυμφευθούν. Το αν θα υπάρχη έλλειψις αναλογίας μεταξύ των διαθεσίμων ανδρών και γυναικών που θα επιζήσουν δεν χρειάζεται να μας στεναχωρή τώρα. Ο γάμος τότε θα ρυθμισθή από τον Αιώνιο Πατέρα. Ως Αιώνιος Πατήρ ο Ιησούς Χριστός των επιγείων θυγατέρων του θα δώση σε γάμο οποιεσδήποτε από αυτές ευαρεστείται και σε οποιονδήποτε εκλέγει. Ο γάμος λοιπόν θα είναι καρποφόρος με τέκνα γεννημένα από δικαίους γονείς. Ο μέγας ουράνιος σύζυγος Ιεχωβά και η πιστή αγαπητή σύζυγος η παγκόσμια οργάνωσίς του στον ουρανό υπό τον Ιησού Χριστό θα εφραίνωνται επίσης για πάντα. Ο Ιεχωβά ως ένας στοργικός Πάππος και η παγκόσμια οργάνωσίς του, ως μία τρυφερή Μάμμη, θα ενωθούν αιωνίως στην εκδήλωσι της αγαθότητάς των προς τους εγγονούς των, τους θεοσεβείς απογόνους των επάνω στη γη» (οι υπογραμμίσεις δικές μας).
Μετά τον Αρμαγεδδώνα η Σκοπιά υπόσχεται, μεταξύ των άλλων αλλοπρόσαλλων διδασκαλιών της και πάντοτε εκτός Αγίας Γραφής, έναν Ιησού Χριστό ο οποίος αφού έσφαξε όλο τον κόσμο εκτός των «μαρτύρων του Ιεχωβά», τώρα πλέον κάνει συνοικέσια και ρυθμίζει τους γάμους εδώ στη γη ώστε να αρχίσουν οι γεννήσεις.
Υπάρχει όμως και κάτι άλλο ακατανόητο και ασυμβίβαστο, όχι μόνον από θρησκευτικής απόψεως, αλλά και λογικής. Διαβάσαμε στο κείμενο της εταιρίας ότι ο μέγας ουράνιος σύζυγος Ιεχωβά και η αγαπητή σύζυγος, η παγκόσμια οργάνωσή του υπό τον Ιησού Χριστό.
Όπως κηρύττει η Σκοπιά αυτή η παγκόσμια σύζυγος αποτελείται από τα άγια πνευματικά πλάσματα, αγγελικούς υιούς. Σχετικά με το θέμα της συζύγου του Ιεχωβά η εταιρία κατά διαστήματα έχει κηρύξει διάφορες διδασκαλίες. Όπως στο βιβλίο «Επιβίωση», σελ. 152: «Ο Ιεχωβά απευθύνεται στη γυναίκα του την οργάνωσή του η οποία αποτελείται από όσια πνευματικά πλάσματα καθώς επίσης και από το πνεύμα γεννημένους γιους πάνω στη γη», δηλαδή τους 144.000 συν ένα ακόμη, τον Ιησού Χριστό. Έχομε λοιπόν τον Ιεχωβά, στοργικό Πάππο και την παγκόσμια οργάνωση, τρυφερή Μάμμη. Ο Ιεχωβά, εάν δεχθούμε ότι είναι Πάππος, όπως λέει η Σκοπιά, οι άγγελοι και οι 140.000 Μάμμη, ο Ιησούς Χριστός τι είναι; Ένα μέλος της συζύγου του Ιεχωβά, δηλαδή της Μάμμης και κατά συνέπεια σύζυγος του Πατέρα του, τα παιδιά των οποίων είναι Πατέρας, είναι και εγγόνια του. Εφ' όσον όμως είναι υιός του Πατέρα του είναι και υιός της Μάμμης, συγχρόνως όμως είναι και αδελφός της, αφού είναι αδελφός των 144.000. Στην περίπτωση δε που σύζυγος του Ιεχωβά είναι οι άγγελοι (σε άλλη διδασκαλία της εταιρίας), τότε ο Ιησούς Χριστός είναι και υιός των αγγέλων... θα μπορούσαμε να αναφέρουμε ατελείωτους περίεργους δεσμούς οι οποίοι εξάγονται από τα κείμενα της Σκοπιάς. Όμως είναι σημαντικό ότι γίνεται φανερός ο τρόπος πλύσεως εγκεφάλου των οπαδών οι οποίοι φυσικά δεν έχουν περιθώρια να αναλύσουν όλα αυτά. Άλλωστε το θέμα περί της συζύγου του θεού είναι μείζον.
1958, «Γεννηθήτω το θέλημα σου», σελ. 372: «Οι έγγαμοι που θα επιζήσουν από τον Αρμαγεδδώνα και όσοι άγαμοι και νυμφευθούν θα γεννήσουν τέκνα».
Σελ. 374: «Στον κατάλληλο καιρό, ο δοξασμένος υιός του ανθρώπου ο έσχατος Αδάμ, θα κάμη να παύση η τεκνοποιία».
Η εταιρία αναθέτει και ένα άλλο ακόμη έργο στον Ιησού Χριστό. Στον κατάλληλο καιρό θα σταματήσει τις γεννήσεις. Δεν μας πληροφορεί όμως με ποιο τρόπο θα γίνει αυτό, αφού όλα τα γνωρίζει σαν «αγωγός» του Θεού.
1981, «Ελθέτω η Βασιλεία σου», σελ. 177: «Στην Χιλιετή Βασιλεία ο Βασιλιάς και η νύμφη των 144.000 με την ιδιότητά της σαν η πόλις η αγία η Νέα Ιερουσαλήμ, αυτή η βασιλική νύμφη θα κατέβει από τον ουρανό με την έννοια ότι στρέφει την προσοχή της στο έργο ανοικοδομήσεως που θα πρέπει να γίνεται στη γη. Χαρωπή προοπτική για γάμο, για γέννηση παιδιών με δικαιοσύνη για ένα διάστημα τουλάχιστον, μετά τον Αρμαγεδδώνα».
Στην προκειμένη περίπτωση ο Ιησούς Χριστός, κατά τη Σκοπιά πάντοτε, θα έχει και βοηθό την νύμφη του, δηλαδή τους 144.000 αδελφούς του, οι oποίοι είναι και μητέρα του...
1999, ‘Σκοπιά', 1-1-99, σελ. 3: «Τι θα λεχθεί για τον γάμο εκείνο στον οποίο οι σύντροφοι έχουν διαφορετική θρησκεία; Η Αγία Γραφή συμβουλεύει τους Χριστιανούς να παντρεύονται μόνο εν Κυρίω».
Δεν είναι απαραίτητο να τονιστεί η διγλωσσία της Σκοπιάς και η ανησυχία της μήπως και κάποιος οπαδός της ξεφύγει μέσω γάμου. Τώρα θυμάται την Αγία Γραφή και προτρέπει στον γάμο «εν Κυρίω», διότι αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντα της. Εκτός αυτού η συνεχής αλλαγή απόψεων σε όποια διδασκαλία της είναι ένα μέσον για έκδοση νέων έντυπων και συγκεντρώσεως περισσοτέρων χρημάτων. Βεβαίως με την διγλωσσία που την διακρίνει προσπαθεί να καλύψει ορισμένες περιπτώσεις γάμου, χωρίς να τις αρνηθεί τελείως.

Το "βάπτισμα" της Σκοπιάς

Ο «πιστός και φρόνιμος δούλος», ο ορατός εκπρόσωπος της κυβερνήσεως του Ιεχωβά στη γη, όπως θέλει να παρουσιάζεται η «Σκοπιά», έχει δικές του διδασκαλίες και για το βάπτισμα, αυτές που διδάσκει η Αγία Γραφή, αλλά εκείνες που εξυπηρετούν την οργάνωση. Στη συνέχεια παρουσιάζουμε τι διδάσκει η «Σκοπιά» για το βάπτισμα:
1934, «Σκοπιά», 15-9-34: «Η κατάδυση στο νερό είναι απλώς σύμβολο ότι κάποιος έκανε καθιέρωση ή όπως θα λέγαμε σήμερα αφιέρωση να πράξει το θέλημα του θεού και αυτό δεν είναι ανάρμοστο».
Δεν διευκρινίζει όμως σε τι είναι «αφιέρωση» και στη συνέχεια διαβάζομε τι ομολογεί ο υποψήφιος για το βάπτισμα:
1967, «Ο Λόγος μου είναι Λύχνος... », σελ. 220: «Διατύπωσις του Χριστιανικού βαπτίσματος: Ως Χριστιανός μάρτυς του Ιεχωβά εκτιμώ ότι η Αγία Γραφή είναι ο γραπτός Λόγος του θεού... και ότι η ζωηρή επιθυμία μου είναι να ζω σε πλήρη αρμονία με το θέλημά του. Γι' αυτόν τον λόγο έχω αφιερωθεί χωρίς επιφύλαξι στον Ιεχωβά Θεό μέσω του Ιησού Χριστού και είμαι στην κυριότητά του να κάνω το θέλημα του... Είναι επίσης επιθυμία μου να κάνω το θέλημα του... Είναι επίσης επιθυμία μου να εργάζομαι στενά με την ορατή οργάνωση του Ιεχωβά» (η υπογράμμιση δική μας).
Η ομολογία του υποψηφίου, αρχίζει με ένα ψέμα, ομολογεί ότι: «ως Χριστιανός... ». Όμως κάθε «μάρτυρας του Ιεχωβά» δεν είναι Χριστιανός διότι δεν είναι μέλος του σώματος του Χριστού, ούτε και τον πιστεύει ως Θεό. Δεν είναι πνευματικός Ισραήλ, δεν είναι παιδί του Θεού, ούτε συγκληρονόμος με τον Ιησού Χριστό, αφού η θύρα για τον ουρανό έκλεισε το 1935 και αυτό το γνωρίζει πολύ καλά και ο ίδιος, αλλά κυρίως η μεγάλη υπεύθυνη η οργάνωση. Ακόμη η όλη διατύπωση ομοιάζει με υπεύθυνη δήλωση σε κάποια υπηρεσία, αλλά και υποταγή και παράδοση στην «ορατή» οργάνωση του Ιεχωβά, θα λέγαμε βάπτισμα και στο όνομα της εταιρίας του «δούλου».
1968, «Η Αλήθεια που οδηγεί στην αιώνιο ζωή», σελ. 183: «Τι σημαίνει το Χριστιανικό βάπτισμα;
Δεν είναι απόπλυσις αμαρτιών..... Μάλλον είναι μια δημόσια εκδήλωσις που πιστοποιεί ότι ένα άτομο έκαμε μια ιεροπρεπή αφιέρωση στον Ιεχωβά και προσφέρεται να κάμη το θέλημά του» (οι υπογραμμίσεις δικές μας).
1985, «Σκοπιά», 15-2-85, σελ. 13: «Το Γαλατάς Γ' 26 περιορίζεται στους (Χρισμένους) Χριστιανούς που έχουν μεσίτη τον Χριστό».
Είναι σαφής η θέση της εταιρίας• παιδιά του Θεού είναι μόνο οι 144.000 και ο Ιησούς Χριστός είναι μεσίτης μόνον για αυτούς. Ο «πολύς όχλος» δεν έχει μεσίτη τον Ιησού Χριστό και ούτε παιδιά του Θεού υπολογίζονται. Είναι οι δούλοι της «Σκοπιάς» ικανοί μόνο να υπηρετούν την οργάνωση.
1995, «Γνώση», σελ. 176: «Το βάπτισμα στο όνομα του Πατρός καταδεικνύει ότι το άτομο που βαπτίζεται, δέχεται ολόκαρδα τον Ιεχωβά Θεό ως Δημιουργό και τον δικαιωματικό Κυρίαρχο του σύμπαντος. Το ότι το άτομο βαπτίζεται στο όνομα του Γιου σημαίνει ότι αναγνωρίζει τον Ιησού Χριστό και κυρίως την λυτρωτική Του θυσία, ως το μόνο μέσο σωτηρίας που παρέχεται από τον Θεό. Το βάπτισμα στο όνομα του αγίου πνεύματος, υποδηλώνει ότι ο υποψήφιος για βάπτισμα αναγνωρίζει το άγιο πνεύμα, δηλαδή την ενεργό δύναμη του Ιεχωβά ως το μέσο που χρησιμοποιεί ο Θεός για να επιτελεί τους σκοπούς Του και να ενδυναμώνει τους υπηρέτες Του, προκειμένου να κάνουν το δίκαιο θέλημα Του σε συνταύτιση με την κατευθυνόμενη από το πνεύμα οργάνωση Του» (οι υπογραμμίσεις δικές μας).
Εν πρώτοις, γίνεται κατανοητό ότι η ομολογία του υποψηφίου για βάπτισμα εντοπίζεται στην συνταύτιση Αγίου Πνεύματος και οργανώσεως και κατ' επέκταση στον Θεό Πατέρα. Δηλαδή υποχρεούται το άτομο αυτό να εκτελεί ό,τι προστάζει η οργάνωση, αφού το θέλημα του Θεού εκφράζεται μέσω αυτής. Ώστε, για να διασαφηνιστεί πλήρως το δίκαιο «θέλημα» του Θεού προέρχεται από τα εκδοτικά συγκροτήματα της οργανώσεως, έφ' όσον οργάνωση είναι το υπόλοιπον των 144.000, δηλαδή ο «πιστός και φρόνιμος δούλος». Αυτό φαίνεται και στη συνέχεια:
1997, «Σκοπιά», 15-8-97, σελ. 7: «Οι βαπτισμένοι Χριστιανοί (144.000) είναι σωσμένοι στα μάτια του Θεού».
Αυτοί λοιπόν έχουν εξασφαλισμένη την σωτηρία, δεν χρειάζεται να κάμουν τίποτα άλλο, από το να συγκεντρώνουν οπαδούς για το έργο, με πλήρη εξάρτηση από αυτούς που αποτελούν τον «πιστό και φρόνιμο δούλο». Βεβαίως οι οπαδοί, ο λεγόμενος «πολύς όχλος», έχουν ένα άλλο βάπτισμα διαφορετικό όπως γράφει η «Σκοπιά» στο βιβλίο της «Νέοι Ουρανοί και Νέα Γη», σελ. 318: «Αυτές οι εκατοντάδες χιλιάδων με το εν ύδατι βάπτισμα των, εσυμβόλισαν την αφιέρωση των στον Θεό δια του Χριστού να πράττουν το θείο θέλημα και να λάβουν οποιαδήποτε παροχή μελλούσης ζωής μέσα στο νέο κόσμο επιφυλάσσει γι' αυτούς ο Θεός. Όπως δείχνουν τα γεγονότα, αυτοί δεν έχουν βάπτισμα και Χρίσμα με το πνεύμα του Θεού μαζί μ' ένα βάπτισμα στο σώμα του Χριστού και στο είδος του θανάτου του, θανάτου που φέρνει πλήρη αποξένωση από κάθε προοπτική τέλειας ανθρώπινης ζωής στον νέο κόσμο. Εντούτοις αυτοί απολαμβάνουν μέρος του πνεύματος του Θεού καθώς κι ένα ειδικό βάπτισμα εκτός από την κατάδυσί τους στο νερό. Αυτό το βάπτισμα σήμερα είναι στον Μεγαλύτερο Νώε» (οι υπογραμμίσεις δικές μας).
Αυτό δεν είναι το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού, αλλά ένα άλλο, διαφορετικό, είναι το «ευαγγέλιο» της «Σκοπιάς». Δύο βαπτίσματα υπάρχουν για τη «Σκοπιά», ένα για τους εκλεκτούς 144.000 και ένα άλλο για τον «πολύ όχλο», γιατί ο όχλος κατά το βάπτισμα δεν λαμβάνει χρίσμα με το Πνεύμα του Θεού, αλλά με την αφιέρωσή του απολαμβάνει «μέρος του πνεύματος» δηλαδή ολίγον Άγιο Πνεύμα και αυτό είναι το βάπτισμα στον «μεγαλύτερο Νώε». Στην όλη αυτή παρουσίαση του δευτέρου βαπτίσματος υπάρχει μία λέξη σημαντική το «σήμερα», φυσικά διότι αύριο πολύ πιθανό να αλλάξει η διδασκαλία αυτή.
Σαφώς η διδαχή της εταιρίας κάνει κατανοητή τη θέση του «πολλού όχλου». Ανήκει στην Παλαιά Διαθήκη και θα σωθεί εισερχόμενος στην κιβωτό του Νώε, δηλαδή στο καταφύγιο της «Σκοπιάς». Όλα όσα παρέχει ο «δούλος» στον «πολύ όχλο» είναι μίζερα και στερημένα ελπίδας, το μόνο που του παραχωρεί απλόχερα είναι το τρέξιμο να δαπανά ώρες για το «έργο» και να διαθέτει όσο περισσότερα από τα προιόντα της εταιρίας, να παρακολουθεί τις συναθροίσεις όλες ώστε να υφίσταται άφθονη πλύση εγκεφάλου. Ένα δείγμα του μεθοδευμένου αυτού βομβαρδισμού των θυμάτων με αλλότρια διδάγματα μακράν του πνεύματος της Αγίας Γραφής, για την ουσία του βαπτίσματος είναι και το εξής: Η εταιρία εκδίδει ένα βιβλιαράκι κάθε αρχή του νέου έτους στο οποίο γράφει για κάθε ημέρα, ένα εδάφιο από την Αγία Γραφή και στην συνέχεια το αναλύει με τον δικό της τρόπο. Στις 23-11-92 το εδάφιο της ημέρας είναι το Γαλ. Γ' 27 «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε...». Προφανώς το θέμα προς ανάλυση είναι το βάπτισμα, όμως ο «δούλος» δεν ασχολείται με το βάπτισμα, ακολουθεί την δική του μέθοδο αποπροσανατολισμού της σκέψεως των οπαδών από το συγκεκριμένο θέμα και εξηγεί το εδάφιο ως εξής: «Φαίνεται ότι ο Παύλος θεώρησε απαραίτητο να υπενθυμίσει στους πρώτους Χριστιανούς αυτές τις θεοκρατικές αρχές σχετικά με την ηγεσία ώστε τα πάντα να γίνονται ευσχημόνως στις εκκλησιαστικές συναθροίσεις, Α' Κορ. ΙΑ' 36, 10 και ΙΔ' 40. Σημαίνει όμως αυτό ότι ο Παύλος ήταν μισογύνης όπως ισχυρίζονται μερικοί; Όχι δεν σημαίνει αυτό, μήπως δεν έστειλε ο Παύλος επιστολή προς Ρωμαίους, στο τελευταίο κεφάλαιο, βαθειά εκτίμηση για όλες αυτές τις γυναίκες, για την Φοίβη-Πρίσκιλα, Τρύφαινα και Τρυφώσα... Μάλιστα ο Παύλος ήταν εκείνος ο οποίος έγραψε με έμπνευση τα παραπάνω λόγια. Είναι φανερό πως ο Παύλος αγαπούσε και εκτιμούσε τις Χριστιανές αδελφές του συμπεριλαμβανομένης και της Λυδίας η οποία έδειξε υποδειγματική φιλοξενία σε καιρό δοκιμασίας, Πραξ. ΙΣΓ 12, 15, 40 και Φιλ. Δ' 2, 3» (η υπογράμμιση δική μας).
Στα εδάφια που παραπέμπει η «Σκοπιά» βλέπομε πράγματι ότι ναι ο απόστολος Παύλος έστειλε χαιρετισμό σε αυτές τις γυναίκες, όμως αυτό δεν έχει καμμία σχέση με το θέμα βάπτισμα, όπου αναφέρεται το συγκεκριμένο εδάφιο, όπως είναι άσχετα και τα πρώτα εδάφια που παραθέτει από την Α' Κορινθίους. Τι συμβαίνει λοιπόν; Ο οπαδός ο οποίος διαβάζει και τις εξηγήσεις και τις παραπομπές στην Αγία Γραφή διαπιστώνει ότι έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα, όπως τα διδάσκει η «Σκοπιά», ο απόστολος Παύλος δεν ήταν μισογύνης και είναι ικανοποιημένος. Το ότι δεν είναι αυτό το θέμα του προς μελέτη και ανάλυση εδαφίου ούτε καν το έχει προσέξει διότι βλέπει αυτά που θέλει η «Σκοπιά». Έχει πλέον συνηθίσει αυτό το είδος της «μελέτης», δεν έχει περιθώρια για κάτι άλλο, είναι εγκλωβισμένος. Δεν αντιλαμβάνεται ότι ζει σ' ένα απολυταρχικό καθεστώς με φυλετικές διακρίσεις, που χωρίζει τους ανθρώπους σε δύο κατηγορίες, τους βασιλείς 144.000 με ουράνια ελπίδα και τους σκλάβους, τον «πολύ όχλο» στη γη; Δεν μελετά την Αγία Γραφή, που γράφει ότι υπάρχει «μία ελπίδα της προσκλήσεως σας• εις Κύριος, μία πίστις, εν βάπτισμα...» (Εφεσ. Δ' 4). Επίσης δεν έχει μελετήσει, διότι δεν του το παρουσίασε η «Σκοπιά», το κήρυγμα της Αγίας Γραφής, ότι δια του βαπτίσματος δεν γινόμαστε οπαδοί κάποιας οργανώσεως, αλλά εντασσόμαστε στο σώμα της Εκκλησίας, γινόμαστε μέλη του σώματος του Χριστού και είμαστε όλοι «εις εν Χριστώ Ιησού». Εισερχόμαστε στην παλαίστρα της ζωής για τον αγώνα τον καλό, με προορισμό την ουουράνια ζωή, σαν αδελφοί και συγκληρονόμοι με τον Ιησού Χριστό (Ρωμ. Η' 17).

Στρατιωτική θητεία

Από το ξεκίνημά της και σε όλη την μέχρι τώρα πορεία της, την οργάνωση των «Μαρτύρων του Ιεχωβά», την απασχολεί το θέμα της στρατιωτικής θητείας των οπαδών της.
Ο Κάρολος Ρώσσελ είχε την εξής άποψη την οποία και εκήρυττε:
1886 Γραφικαί Μελέται, Τόμος ΣΤ', σελ. 569: «Εκεί που η στρατιωτική θητεία είναι υποχρεωτική η πρόνοια τον Κυρίου έχει επιτρέψει την στρατολο­γία».
1915 "Σκοπιά" Σεπτεμβρίου, σελ. 17: «Αληθείς Χριστιανοί άγιοι αναμφιβόλως ευρίσκονται εις πάντας τους στρατούς των χωρών εκείνων ένθα η στρα­τολογία είναι νόμος».
Αυτό ήταν το κήρυγμα του Κ. Ρώσσελ, ο οποίος όχι μόνον επιτρέπει την στράτευση, αλλά γράφει ότι και άγιοι Χριστιανοί ευρίσκονται υπηρετούντες στο στρατό.
Όμως κατά την εποχή Ρόδεφορδ και σ' αυτό το θέμα παρουσιάζεται μία διδαχή άκρως αντίθετη μάλιστα σκληρή για τους οπαδούς, θέλοντας προφα­νώς να δημιουργήσει, δια του τρόπου αυτού, άτομα καθοδηγούμενα και φανατισμένα.
Στο βιβλίο του «Προφητεία»,ο Ρόδερφορδ γράφει:
1929 «Προφητεία», σελ. 284: «Όλα τα Έθνη και οι στρατοί τους ανήκουν στον σατανά, αποτελούν τον στρατό τον διαβόλου».
Η τακτική αυτή, του φανατισμού διατηρείται, μά­λιστα εντείνεται και με τη χρήση της τρομοκρατίας για την αναπόφευκτη τιμωρία εκ μέρους του Ιεχωβά, όπως φαίνεται και στο βιβλίο της εταιρίας «Έστω ο θεός αληθής».
1950 «Έστω ο Θεός Αληθής», σελ. 229: «Ο μάρ­τυς τον Ιεχωβά, κατεγράφει στον στρατό τον Ιησού. Δεν μπορεί να εγκαταλείψει τις δυνάμεις του Ιεχωβά, για οποιονδήποτε στρατό του κόσμου τούτου χωρίς να είναι ένοχος λιποταξίας και να υποστεί την ποινή που ορίστηκε για τους λιποτάκτες από τον Θεό».
Από το βιβλίο όμως του Ρ. Φράντζ: «Κρίση συνε­ίδησης» θα παρουσιαστούν για το θέμα της στρατεύσεως αποκαλυπτικά στοιχεία, των αποφάσεων του Κυβερνώντος Σώματος της "Σκοπιάς" και γενικώτερα πτυχές από το παρασκήνιο της εταιρίας.
«Κρίση συνείδησης», σελ. 6: «Παρά την έντονη δραστηριότητα που αναπτύσσουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά επιδίδοντας μαρτυρία για την πίστη τους, από πόρτα σε πόρτα, στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι άνθρωποι γνωρίζουν πολύ λίγα γι' αυτούς αν εξαιρέσουμε τη στάση που παίρνουν σε ορισμένα ζητήματα συνείδησης. Έχουν ακούσει για την σταθερή αντίρρησή τους να εκτελέσουν στρατιωτική υπηρεσία και την αντίθεσίν τους στο να συμ­μετέχουν σε οποιαδήποτε πολιτική δραστηριότητα ή λειτουργία».
Αρχίζει ο Φράντζ την ενημέρωση των ανθρώπων για το τι επικρατεί στο εσωτερικό της "Σκοπιάς".
Σελ. 119-120: «Εναλλακτική υπηρεσία είναι ο όρος που προσδιορίζει την πολιτική υπηρεσία που μία κυβέρνηση παρέχει ως εναλλακτική λύση για εκε­ίνους που προβάλλουν αντίρρηση συνείδησης προς συμμετοχήν σε στρατιωτική θητεία. Η επίσημη θέση της εταιρίας Σκοπιά, θέση που αναπτύχθηκε κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου είναι ότι αν κάποιος από τους μάρτυρες του Ιεχωβά αποδεχθεί μια τέτοια εναλλακτική υπηρεσία υπο­κύπτει σε «συμβιβασμό» διασπά την ακεραιότητά του προς τον Θεό. Αν κάποιος αποτύχει να εμμείνει στην τακτική της Εταιρίας σημαίνει ότι αυτόματα θα θεωρηθεί ‘αποσυντονισμένος’ και θα του συμπεριφέρονται όπως στους αποκομμένους».
1974 «ΞΥΠΝΑ» 8-5-74, σελ. 64: «Ένας αρκετός αριθμός αδελφών εξετέλεσαν στρατιωτική υπηρεσία και επολέμησαν στο μέτωπο, άλλοι εδέχθησαν να υπηρετήσουν σε άοπλη υπηρεσία, ενώ άλλοι αρνήθηκαν και φυλακίσθηκαν».
Εδώ παρουσιάζονται όλες οι περιπτώσεις σαν να προσπαθεί η "Σκοπιά" να προβάλει μια ήπια θέ­ση για λόγους βεβαίως κάποιας τακτικής που την εξυπηρετεί.
«Κρίση συνείδησης», σελ. 120-121: «Το Νοέμ­βριο του 1977 μια επιστολή από ένα Μάρτυρα στο Βέλγιο ρωτούσε να πληροφορηθεί τη λογίκευση πά­νω στην οποία βασιζόταν η εν λόγω τακτική. Έτσι Το Κυβερνών Σώμα ασχολήθηκε με το θέμα αυτό. Στις 28-1-78, 1-3-78, 26-9-78, 11-10-78, 18-10-78, και τέλος Στις 15-11-78. Έγινε παγκόσμια έρευνα και πήραμε επιστολές από ενενήντα περίπου Γραφεία Τμήματος. Τώρα παρατηρήστε τι έλαβε χώρα στο Κυβερνών Σώμα. Στις 11-10-78 επί δεκατριών μελών παρόντων ψήφισαν υπέρ της αλλαγής της παραδοσιακής τακτικής εννέα, τέσσερις δεν υπερψήφισαν. Το αποτέλεσμα; Επειδή τότε υπήρχαν δεκάξι μέλη στο Σώμα και τα εννέα δεν αποτελούν τα δύο τρίτα δεν έγινε καμμία αλλαγή...
Στις 15-11-78 ήταν παρόντα όλα τα μέλη. Από τους δεκαέξι οι έντεκα υπερψήφισαν για αλλαγή: τους μάρτυρες που θα αισθάνονταν... ν’ αποδεχθούν τέτοια υπηρεσία δεν θα τους συγκαταλέγουν αυτό­ματα μεταξύ των απίστων προς τον Θεό και αποσυνταυτισμένων από την Εκκλησία. Επί τέλους πλειοψηφία δύο τρίτων! Έγινε λοιπόν η αλλαγή; Όχι, γιατί μετά από ένα μικρό διάλειμμα ένα από τα μέλη του Σώματος δήλωσε ότι είχε αλλάξει γνώμη. Αυτό ανέτρεψε την πλειοψηφία των δύο τρίτων...».
Σελ. 46: «Όταν το 1971 έγινα ένα από τα μέλη τα έντεκα του παγκοσμίου Κυβερνώντος Σώματος των μαρτύρων του Ιεχωβά μου φαινόταν ευθύνη που μου προκαλούσε δέος. Ωστόσο οι πρώτες συνεδριάσεις των εβδομαδιαίων συναθροίσεων του Κυβερνώντος Σώματος στις οποίες συμμετείχα αποδείχθηκαν ολό­τελα διαφορετικές απ' ότι ανέμενα. Θυμάμαι ότι ο Τόμας Σάλλιβαν ήταν τότε στα ογδόντα του σχεδόν τυφλός και με κακή υγεία. Επανειλημμένα τον έπαιρ­νε ο ύπνος στην διάρκεια αυτών των συνεδριάσεων και ήταν ντροπή να τον ξυπνάμε, να ψηφίζει για κάτι που ελάχιστα γνώριζε. Κατά καιρούς η όλη συ­νεδρίαση διαρκούσε μονάχα λίγα λεπτά...».
Ο αναγνώστης διαπιστώνει την επικίνδυνη και αντικοινωνική πραγματικότητα. Μία μικρή ομάδα ανθρώπων, όπως μας περιγράφει ο Ρ. Φράντζ, οι οποίοι αποτελούν το Κυβερνών Σώμα, με άγνοια σε πολλά Χριστιανικά θέματα, πρόχειρα, ανεύθυνα, με τρομοκρατία για την θεία οργή και απολυταρχικά έχει κατορθώσει δια του τρόπου αυτού να εξουσιά­ζει εκατομμύρια ανθρώπων στον κόσμο και το σοβαρώτερο να παρουσιάζεται ως ο μοναδικός σωτήρας των.
Η παρουσίαση συνεχίζεται.
Σελ. 1312: «...συγκλονιστικές πληροφορίες πουήρθαν στο φως τον ίδιο καιρό που το Κυβερνών Σώμα συζήτησε την εναλλακτική υπηρεσία, ήρθαν από το Μεξικό... εκείνο που βρήκα πιο ανησυχητικό ήταν η πλήρης αντίθεση και διάσταση που αποκαλύφθηκε ότι υπήρχε ανάμεσα στην οργανωτική τα­κτική που είχε υιοθετηθεί έναντι του Μεξικού και εκείνης που υιοθετήθηκε στο Μαλάουϊ στην Ανατο­λική Αφρική. Από το 1964 οι μάρτυρες του Ιεχωβά υφίστανται διωγμό... ήταν το ζήτημα άρνησης να αγοράσουν μια κάρτα του κυβερνητικού πολιτικού κόμματος. Ρώτησαν το γραφείο Τμήματος της Σκο­πιάς στην χώρα αυτή και πληροφορήθηκαν ότι αν αγοράσουν μια κάρτα αυτό αποτελεί παραβίαση της Χριστιανικής ουδετερότητος, συμβιβασμό και συνεπώς απιστία προς τον Θεό».
Σελ. 137-138: «Για το ζήτημα εναλλακτικής υπηρεσίας, υπήρξαν δηλώσεις όπως: ‘Δεν πρέπει να υπάρξει κανένας συμβιβασμός. Και πάλι είναι ανά­γκη να διασαφηνίσουμε ότι η στάση την οποία θα ευ­λογήσει ο Ιεχωβά είναι στάση ουδετερότητος, "ως μη μέρος του κόσμου" σαφούς αποχής από αυτούς τους βραχίονες του κόσμου τη θρησκεία, την πολιτική και το στρατό χωρίς να τους παρέχουμε ούτε άμεση ούτε έμμεση υποστήριξη. Δεν θέλουμε "φαιές ζώνες" θέλουμε να γνωρίζουμε ακριβώς που στεκόμαστε ως ασυμβίβαστοι Χριστιανοί’». Λόϋντ Μπαρρ.
Αν κάποιος από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά πει σ’ ένα δικαστή ότι επιθυμεί να δεχθεί εργασία σε νο­σοκομείο ή παρόμοια εργασία τούτο θα σήμαινε ότι προβαίνει σε "συμφωνία" σε διακανονισμό με τον δι­καστή και θα διασπούσε την ακεραιότητά του προς τον Θεό". Φρέντ Φράντζ.
‘Πρέπει να έχουμε μία ενωμένη στάση σ’ όλο τον κόσμο. Θα πρέπει να είμαστε αποφασισμένοι στο ζήτημα αυτό... Αν επιτρέψουμε στους αδελφούς αυτή την ελευθερία θα έχουμε προβλήματα... χρειάζεται να εκπαιδεύσουμε τις συνειδήσεις των αδελφών’. Τέντ Τσάραν».
Πολύ αποκαλυπτική η πρόταση αυτή του μέλους του Κυβερνώντος Σώματος. Εντύπωση προξενεί το ‘αν επιτρέψουμε την ελευθερία’. Άρα η ‘ελευθερία’ της ‘Σκοπιάς’ είναι τόση όση επιτρέπει ο ‘δούλος’. Γι' αυτό το αγαθό της αγάπης του Θεού προς τον άν­θρωπο ‘ο δε Κύριος είναι το Πνεύμα και όπου είναι το Πνεύμα του Κυρίου εκεί ελευθερία’ (Β! Κορινθ. 1517), η εταιρία έχει δικό της κώδικα, θέτει την ελευθερία υπό απαγόρευση διότι θέλει σκλάβους. Στην συνέχεια λέει το ‘να εκπαιδεύσουμε τις συνει­δήσεις’. Καθαρή ομολογία ότι γίνεται διεργασία των συνειδήσεων των ‘μαρτύρων του Ιεχωβά’. Είναι το μέσον επιβολής των αποφάσεων της εταιρίας. Αυτά από το παρασκήνιο του ‘δούλου’.
Σελ. 139-141: «Αυτό που με εκπλήσσει είναι το γε­γονός ότι αυτοί που διατύπωναν τούτες τις έντονες ανένδοτες δηλώσεις ήταν την ίδια στιγμή ενήμεροι της καταστάσεως στο Μεξικό. Όταν εφοδίασα κάθε μέλος του Κυβερνώντος Σώματος μ' ένα αντίγραφο της έρευνας... σχετικά με την εναλλακτική υπηρεσία συμπεριέλαβα το υλικό... από την Επιτροπή τμήματος του Μεξικού όπου γίνεται λόγος για το Ταυτικό Πιστοποιητικό Στρατιωτικής Υπηρεσίας. Σχεδόν ο καθ' ένας μπορεί ν’ αποφύγει τη στρατιωτική υπηρε­σία πληρώνοντας κάποιον αξιωματικό για να συμπληρώσει πλασματικές παρουσίες στην εβδομαδιαία-εκπαίδευση και να πληρώσει για να του δοθεί αυτό το έγγραφο δεόντως επικυρωμένο».
«Ποία η θέση των μαρτύρων ως προς τέτοιες ‘πα­ράνομες’ ενέργειες; Η επιστολή συνεχίζει: Οι νεαροί κήρυκες στο Μεξικό δεν αντιμετωπίζουν καμμία δυσκολία όσον αφορά την στρατιωτικήν υπηρεσίαν. Πηγαίνουν σφραγίζουν το πιστοποιητικόν τους, στην συνέχεια το επικυρώνουν, είτε σε κάποιο άτο­μο που να έχει επιρροή, είτε σε κάποιον επίσημο και πληρώνουν ορισμένο ποσό χρημάτων. Η θέση των αδελφών στο Μεξικό αναφορικά με το ζήτημα αυτό έχει εξεταστεί πριν από χρόνια από την εταιρία, λοι­πόν έχουμε οδηγίες που ακολουθούμε από τότε. Ποι­ες ήταν οι οδηγίες που είχε δώσει η εταιρία και τις ακολουθούσε το γραφείο του Μεξικού; Πώς αυτές αντιπαραβάλλονται με τη θέση στην περίπτωση Μαλάουϊ, καθώς και τις έντονες και άκαμπτες δηλώσεις μελών του Κυβερνώντος Σώματος ενάντια ακόμη και στον ‘παραμικρό υπαινιγμό συμβιβασμού’ σε κάθε μορφή ‘ηθικής υποστήριξης’ ‘άμεσα ή έμμεσα’, του στρατιωτικού κατεστημένου;
Ίσως μερικοί να δυσκολευτούν να πιστέψουν ότι πραγματικά είχε δοθεί μια τέτοια συμβουλή, αλλά ακολουθεί η απόδειξη που παρουσίασε η Επιτροπή του εν λόγω Τμήματος. Χρονολογικά προηγείται η ακόλουθη επιστολή».
Σελ. 142-144: «Αγαπητέ αδελφέ Νόρρ: Ένα ακόμη ζήτημα που πρέπει να συζητήσουμε αφορά τον νόμο για την στρατιωτική εκπαίδευση, ...επί ένα έτος παίρνει μία κάρτα που το πιστοποιεί αυτό ...αυτή αποτελείτο βασικό έγγραφο για εξασφάλιση διαβατηρίον, διπλώματος οδηγήσεως, στην πραγματικότητα δε, είναι απαραίτητη σε πολλές νομικές δοσοληψίες. Βέβαια οι αδελφοί κατανοούν τη θέση ουδετερότητας του Χριστιανού... αλλά πολλοί απ' αυτούς πληρώ­νουν χρήματα σε ορισμένους αξιωματούχους και διευθετούν να τους δοθεί επικυρωμένη η εν λόγω Κάρτα. Είναι αυτή η πράξη ορθή; Τι γίνεται όμως στην περίπτωση κάποιου αδελφού που προφανώς είναι υπηρέτης εκκλησίας ή περιοχής ο οποίος έχει πάρει αυτή την Κάρτα μάλιστα την χρησιμοποιεί σε διάφορες συναλλαγές του συντηρούν άραγε ένα ψέμα; Να το παραβλέψουμε, να το προσπεράσουμε; Τι απάντηση έλαβε το ερώτημά τους;
Η απάντηση της Εταιρίας ήρθε με ημερομηνία 2 Ιουνίου 1960. ‘Όσο για εκείνους που έχουν αποφύγει την στρατιωτική εκπαίδευση μέσω χρηματικής συναλλαγής με αξιωματούχους που περιλαμβάνονται στην υπόθεση, αυτό βρίσκεται σε παράλληλη γραμμή μ' εκείνο που γίνεται σε άλλες Λατινοαμερικανικές χώρες όπου οι αδελφοί έχουν πληρώσει μέσω κάποιων στρατιωτικών αξιωματούχων ώστε να διατηρήσουν την ελευθερία τους για θεοκρατικές δραστηριότητες. Αν μέλη του στρατιωτικού κατεστημένου επιθυμούν να δεχθούν μία τέτοια διευθέτηση επί πληρωμή αμοιβής τότε η ευθύνη είναι δική τους... Σε μία τέτοια περίπτωση τα χρήματα που πληρώνονται δεν πηγαίνουν στο στρατι­ωτικό κατεστημένο αλλά προορίζονται για το άτομο που αναλαμβάνει την ευθύνη της διευθέτησης».
Σελ. 145: «Σ' αυτήν την απάντηση που έστειλε η Εταιρία στο τμήμα του Μεξικού αποφεύγεται η λέξη ‘δωροδοκία’ (για να ακριβολογούμε ‘λάδωμα’) που υπάρχει στην επιστολή Τμήματος, αντικαθίσταται δι' αναφοράς σε ‘χρηματική συναλλαγή’ ή σε ‘πληρωμή αμοιβής’... Έμφαση τίθεται στο γεγονός ότι τα χρήματα δίνονται σ ένα άτομο παρά στο στρατιωτι­κό κατεστημένο».
Η διγλωσσία της Εταιρίας είναι πολύ συνηθισμένος τρόπος αντιμετωπίσεως των θεμάτων πού την απασχολούν. Έτσι με τούς διωγμούς και τις κακουχίες των οπαδών δημιουργούνται θύματα, πού φανατίζον­ται και τα ίδια και οι υπόλοιποι, πού τα βλέπουν ή τα ακούν. Φυσικά, αφήνει σε άλλες περιπτώσεις κάποιες ελευθερίες ακριβώς για την συνέχεια του «έργου».
Στην Ελλάδα, οι «μάρτυρες του Ιεχωβά» ακολουθούν την εναλλακτική θητεία. Δύο μέτρα και δύο σταθμά για το ίδιο θέμα, αρκεί να μην σταματήσει το «έργο». Αυτό είναι το μόνο πού την ενδιαφέρει. Αναλγησία, ανευθυνότητα, δίχως κάλυψη αγιογραφική, αλλά ούτε και σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Γεγονότα σημαντικά από το εσωτερικό της εταιρίας, άγνωστα, πού θα παρέμεναν άγνωστα εάν δεν μιλούσε η φωνή της συνειδήσεως του συγγραφέ­ως, ο οποίος με ευθύνη και ρεαλισμό γνωρίζοντας τις συνέπειες της πράξης του αυτής εκ μέρους της ‘Σκοπιάς’ δεν εδίστασε να φωνάξει την αλήθεια!

Το ζήτημα του φόνου και της στρατεύσεως και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά καυχώνται ότι βρίσκονται στην αλήθεια και ότι εφαρμόζουν επακριβώς τις εντολές του Θεού. Καυχώνται ότι τηρούν το «ου φονεύσεις». Την στρατιωτική θητεία, την εξάσκηση στα όπλα, τον πόλεμο, τους φόνους κατά την διάρκεια του πολέμου, όλα αυτά τα αποκηρύττουν. Στα βιβλία τους προσπαθούν να βρουν ιστορικές μαρτυρίες ότι οι πρώτοι χριστιανοί δεν στρατεύονταν ή αν σαν στρατιώτες γίνονταν Χριστιανοί δεν παρέμεναν στην στρατιωτική υπηρεσία. Δίνουν την εντύπωση ότι είναι ειρηνιστές. Δημιουργούν γύρω από το όνομά τους μία φαντασμαγορία αγιότητας.
Οι απλοί άνθρωποι σου λένε; «Αυτοί είναι οι πραγματικοί Χριστιανοί. Αυτοί δεν πιάνουν όπλο, δεν σκοτώνουν».
Ας δούμε λοιπόν πως έχει το ζήτημα του φόνου σε σχέση με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά.
Εκείνος που θα μελετήσει υπομονητικά την ιστορία των Ιεχωβιτών θα διαπιστώσει ότι τόσο στα θέματα της δογματικής όσο και της δογματικής όσο και της ηθικής δεν υπάρχει σταθερή γραμμή πλεύσεως. Ο π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος που γνώρισε άριστα την ιστορία τους έγραψε: «Πίσω από το προσωπείο της «Σκοπιάς» κρύπτεται σκληρή οικονομική επιχείρηση, που δεν διστάζει να αλλάξει πολιτική, ακόμη και στα πιο βασικά της «δόγματα» και να ακολουθήσει άκρατο καιροσκοπισμό, προκειμένου να εξυπηρετήσει τα μεγάλα της συμφέροντα, θυσιάζοντας μπροστά σ' αυτά ακόμη και τη ζωή των θυμάτων της». (Η λατρεία της Σκοπιάς, Α', σ. 312).
«Τα μεγάλα της συμφέροντα»! Αυτός είναι ο υπέρτατος νόμος.
Στο προηγούμενο κεφάλαιο είδαμε μία χαρακτηριστική περίπτωση αλλαγής δόγματος. Ας δούμε τώρα και ένα θέμα ηθικής. Και εδώ όλα ρυθμίζονται από τον υπέρτατο νόμο, το συμφέρον της «Σκοπιάς». Αν οι ιστορικές συγκυρίες απαιτούν να εμφανίζονται σαν ειρηνιστές, παίζουν αυτόν τον ρόλο. Και ξιφουλκούν εναντίον του πολέμου και της στρατιωτικής θητείας. Αν πάλι τα συμφέροντα της Εταιρείας απαιτούν αντίθετη τακτική, εγκωμιάζουν την άμυνα, τα όπλα, την στράτευση.
Και φέρουν στο προσκήνιο και ένα εδάφιο από το βιβλίο του Νεεμίου: Οι οικοδομούντες το τείχος και οι αχθοφορούντες και οι φορτίζοντες, έκαστος δια της μιας χειρός αυτού εδούλευεν εις το έργον και δια της άλλης εκράτει το όπλον» (δ' 17).
Αν οι ηγέτες της οργανώσεως κρίνουν ότι οι δικοί τους άνθρωποι και οι περιουσίες τους χρειάζονται προστασία από τους κακοποιούς που οπλοφορούν, δίνουν εντολή να χρησιμοποιηθεί όπλο.
Μέχρις εδώ τα είπαμε λίγο θεωρητικά. Στην συνέχεια θα γίνουμε πιο συγκεκριμένοι και θα αναφερθούμε σε διάφορα γεγονότα που σημάδεψαν την ιστορία των Μαρτύρων του Ιεχωβά.
Το 1933 η Σκοπιά αντιμετώπιζε μεγάλο πρόβλημα με τους ναζιστές στην Γερμανία. Οι περιστάσεις δεν ευνοούσαν να εμφανισθούν σαν ειρηνιστές. Έπρεπε να αποσπάσουν την εύνοια του Χίτλερ. Έτσι ο πρόεδρος της Σκοπιάς Ιωσήφ Ρόδερφορδ συνέταξε «Διακήρυξη» που υιοθετήθηκε σε συνέλευση 7.000 οπαδών ατό Βερολίνο (25 Ιουνίου 1933).
Αυτή η «Διακήρυξις» ουσιαστικά αποτελούσε δήλωση νομιμοφροσύνης προς τον Χίτλερ. Ανέφεραν σ' αυτήν ότι τα ιδεώδη του τρίτου Ράιχ συμπίπτουν με αυτά που σκέπτεται ο Ιεχωβά για τον κόσμο· ότι αποτελούν υψηλά ιδεώδη τα οποία οι Μάρτυρες του Ιεχωβά τα επικροτούν και τα υπογραμμίζουν ιδιαιτέρως στις ιδικές τους εκδόσεις.
Το θέμα δεν είναι τι θέλει ο Θεός, αλλά πως να καλοπιάσουμε την ναζιστική Γερμανία. Κατά τα άλλα καυχώμεθα ότι είμαστε οι μόνοι που διατηρούμε ακεραιότητα απέναντι στον Θεό!
Μετά από δέκα έτη έχουμε άλλη «Διακήρυξη». Έγινε κι αυτή σύμφωνα με τον υπέρτατο νόμο, που είναι τα συμφέροντα της Εταιρείας. Είχε ξεσπάσει ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος και το έργο της «Σκοπιάς» σ' όλη την Ευρώπη είχε υποστεί μεγάλο πλήγμα. Τα διάφορα παραρτήματα στις ευρωπαϊκές χώρες έκλεισαν. Είχε παραμείνει ανοιχτό μόνο το τμήμα της Ελβετίας, λόγω της ουδέτερος θέσεως που είχε λάβει αυτή η χώρα στον πόλεμο.
Έτσι ο Νάθαν Νόρρ, ο τότε πρόεδρος της «Σκοπιάς» έδωσε εντολή στους Ιεχωβίτες της Ελβετίας, και όπλο να πάρουν και την στρατιωτική θητεία να εγκωμιάσουν. Τότε στην θέση του σημερινού «Ξύπνα» υπήρχε το περιοδικό «Παρηγοριά».
Η «Διακήρυξις» δημοσιεύτηκε στο τεύχος της 1.10.1943. Εκεί λέγονται τα καλύτερα λόγια για τους στρατιωτικούς κανονισμούς και τα στρατιωτικά καθήκοντα: «...εκατοντάδων μελών μας και φίλων της πίστεως μας εξεπλήρωσαν και συνεχίζουν να εκπληρώνουν τα στρατιωτικά των καθήκοντα».
Ερχόμαστε στο 1960. Τότε οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στο Μεξικό αντιμετώπιζαν ένα μεγάλο πρόβλημα. Δεν μπορούσαν να βγάλουν διαβατήριο, δεν μπορούσαν να πάρουν άδεια οδηγήσεως αυτοκινήτου, δεν είχαν την δυνατότητα να κάνουν διάφορες νομικές συναλλαγές. Μόνο αν, ήταν εν τάξει σε κάποιο στρατιωτικό ζήτημα, θα μπορούσαν να ξεπεράσουν αυτές τις δυσκολίες. Το κράτος του Μεξικού εξέδωσε νόμο, σύμφωνα με τον οποίο έπρεπε να γίνεται «στρατιωτική πορεία» ενός έτους. Η πορεία αυτή αποτελούσε απαραίτητη στρατιωτική υποχρέωση. Ήταν μέρος της εκπαιδεύσεως που προέβλεπε το Υπουργείο Αμύνης για τους πολίτες του Μεξικού. Όποιος συμμορφωνόταν σ' αυτό το ζήτημα, εθεωρείτο ήταν εν τάξει απέναντι στις στρατιωτικές υποχρεώσεις του κι κρατούσε στα χέρια του κάποιο σχετικό «Δελτίο». Χωρίς αυτό το «Δελτίο» οι πόρτες των διαφόρων υπηρεσιών του κράτους παρέμειναν κλειστές.
Εάν λοιπόν οι Ιεχωβίτες του Μεξικού θεωρούσαν το κράτος, τον στρατό, την στρατιωτική πορεία σαν πράγματα του Σατανά, έπρεπε να δηλώσουν αυτήν την πίστη τους και να υποστούν και τις δυσάρεστες συνέπειες, οι οποίες θα ταίριαζαν στην «μαρτυρική» τους ονομασία. Έτσι θα γίνονταν φωτεινά παραδείγματα ακεραιότητας απέναντι στον Θεό! Πιστοί μέχρι τέλους! Και όλος ο κόσμος θα θαύμαζε την συνέπειά τους.
Έδειξαν όμως συνέπεια, αξιοπρέπεια, ακεραιότητα; Τίποτε απ' όλα αυτά! Κατέφυγαν στο «λάδωμα». Έβρισκαν κάποιους αξιωματικούς που εκπροσωπούσαν τις ανάλογες στρατιωτικές υπηρεσίες και τους δωροδοκούσαν, για να πάρουν στα χέρια τους το «Δελτίο». Έτσι φαίνονταν ότι είχαν εκπληρώσει τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις και όλα τα προβλήματα ήταν λυμένα.
Ο τότε πρόεδρος της «Σκοπιάς» Νάθαν Νόρρ εδωσε την σχετική «ευλογία». Το «Κυβερνών Σώμα» της Εταιρείας με επίσημο έγγραφό του δήλωνε ότι δεν είχε καμία αντίρρηση στην εφαρμογή αυτής της πονηρής μεθόδου. (Πρβλ. Αντωνίου Αλεβιζοπούλου, Η λατρεία της Σκοπιάς, Α', σ. 209-212).
Η ιδέα πού κυκλοφορεί στον πολύ κόσμο ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι ειρηνιστές είναι εντελώς πλανημένη. Τα μέλη της «Σκοπιάς» γαλουχούνται σε πνεύμα πού κάθε άλλο παρά ειρηνιστικό είναι. Όλους όσους δεν ανήκουν, στην οργάνωσή τους, όλους όσους δεν τους φέρονται ευνοϊκά, τους ονομάζουν ανθρώπους «κατσικοειδείς» και «τραγοειδείς», εχθρούς του Ιεχωβά. Ο Θεός βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση μ' αυτούς τους ανθρώπους. «Ο Ιεχωβά είναι δυνατός πολεμιστής». Κάποια ήμερα θα τους κατασφάξει όλους. Και οι Ιεχωβίτες την περιμένουν με χαρά αυτήν την ημέρα.
Όποιος μελετήσει τα έντυπα της «Σκοπιάς» θα διαπίστωση ότι κάθε άλλο παρά ειρηνιστικό πνεύμα εμφυτεύεται στις ψυχές των Ιεχωβιτών. Χαρακτηριστικό είναι το άρθρο πού δημοσιεύεται στην «Σκοπιά» της 1.5.1951. Ο τίτλος του άρθρου είναι εντυπωσιακός: «Γιατί οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν είναι ειρηνισταί». Κάτω από τον τίτλο υπάρχουν οι φράσεις: «Ο Ιεχωβά είναι δυνατός πολεμιστής. Ιεχωβά το όνομα αυτού». Κάθε προσπάθεια για επικράτηση ειρήνης μεταξύ των εθνών είναι έργο μισητό στους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Όποιος συμβάλλει σε μια τέτοια προσπάθεια, θα τιμωρηθεί από τον Ιεχωβά. Όποιος συμπράττει σε τέτοιες κινήσεις, απειλείται με σφαγή. (Πρβλ. «Σκοπιά» 16.3.1986).
Ο οπαδός της «Σκοπιάς» δεν είναι ειρηνιστής. Παίρνει όπλο και σκοτώνει. Αφαιρεί ανθρώπινη ζωή. Αυτό δηλώνεται σαφώς σε διάφορα κείμενα της Εταιρείας. Στο περιοδικό «Ξύπνα» της 22.3.1971, σ. 27 αναγράφονται τα εξής: «Ο Ιεχωβά Θεός, ο Δοτήρ της ζωής, είναι ο μόνος πού έχει το δικαίωμα να καθορίζει κάτω από ποιες προϋποθέσεις μπορεί να αφαιρεθεί η ανθρώπινη ζωή». Αυτό σημαίνει ότι μπορείς να φονεύσεις, αρκεί να μάθεις ποιες είναι οι προϋποθέσεις για φόνο. Οι προϋποθέσεις αυτές καθορίζονται από τον Ιεχωβά και γνωστοποιούνται από την Εταιρεία «Σκοπιά» πού αποτελεί τον ορατό εκπρόσωπο του Ιεχωβά, πού αποτελεί τον αγωγό, το κανάλι του Ιεχωβά προς τους ανθρώπους.
Δεν θα κουράσουμε τους αναγνώστες παραθέτοντας πολλά κείμενα της Εταιρείας γι' αυτό το θέμα. Θα σταθούμε μόνο σ' ένα απ' αυτά. Πρόκειται για το δημοσίευμα του περιοδικού «Ξύπνα» της 8.2.1976 πού τιτλοφορείται: «Πρέπει να υπερασπίζετε τον εαυτό σας; Ποία η άποψις της Βίβλου». Καταλαμβάνει τις σελίδες 27 και 28.
Σύμφωνα με την διδασκαλία αυτού του κειμένου, στην περίπτωση επιθέσεως οπλισμένου κακοποιού, ο φόνος επιτρέπεται και ο φονεύς δεν λογίζεται ως «ένοχος αίματος». Όταν βλέπει ένας Μάρτυς του Ιεχωβά ότι απειλείται η ζωή του ή η ζωή άλλων από κάποιον εγκληματία και ληστή, επιτρέπεται να φονεύσει. Μπορεί να προμηθευθεί ένα περίστροφο «για την προσωπική του ασφάλεια». Μπορεί να οπλοφορεί «εν όψει του αυξανομένου εγκλήματος και της βίας».
Σ' αυτό το κείμενο γίνεται και μνεία του Αρκάνσας. Πρόκειται για πολιτεία των ΗΠΑ στα νότια, στην δυτική όχθη του Μισισιπή. Ξεχωρίζει για τα οροπέδια της, για τα πλούσια δάση της, για τα άνθη της μηλιάς και την παραγωγή βάμβακος.
Βέβαια το άρθρο του «Ξύπνα» δεν κάνει λόγο για τα οροπέδια ή τους εθνικούς δρυμούς ή τα εθνικά πάρκα ή τις μηλιές του Αρκάνσας, αλλά για κάποιον πού δεν χρησιμοποίησε καλά το κυνηγετικό του όπλο. Αν παρακολουθήσουμε το κείμενο:
«Πολλές φορές, Η ύπαρξη ενός περιστρόφου πού συνωδευόταν από πανικό ή υπερένταση, οδήγησε σε περιττούς θανάτους.
»Ένας άνδρας σαράντα ετών από το Αρκάνσας γέμισε το κυνηγετικό του όπλο για πρώτη φορά σε τέσσερα χρόνια. Εξ αιτίας των ληστειών πού συνέβαιναν στη γειτονιά, ήταν αποφασισμένος να προστατεύσει την περιουσία του.
«Νωρίς το άλλο πρωί νόμισε ότι άκουσε ένα κακοποιό να περπατάει σιγά έξω από το σπίτι του. Άρπαξε το όπλο του και πυροβόλησε προς την μπροστινή πόρτα. Έπειτα άναψε το φως. Στην είσοδο βρισκόταν ξαπλωμένη η δεκατριετής κόρη του - νεκρή».
Η γραμμή πού δίνεται στους Ιεχωβίτες με αυτό το κείμενο είναι: Επιτρέπονται οι δίκαιοι φόνοι. Απαγορεύονται οι άδικοι. Οι άδικοι φόνοι χαρακτηρίζονται ως «περιττοί θάνατοι». Τον ένοπλο ληστή πού απειλεί την ζωή σου και την περιουσία σου να τον φονεύσεις. Αλλά να προσεχής μην κάνης λάθος και αφαιρέσεις την ζωή κάποιου αθώου, κάποιου μέλους της οικογενείας σου, της δεκατριάχρονης κόρης σου...
Αυτή η γραμμή δίνεται στους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Και θα πρέπει βέβαια να τηρείται και σ' όλες τις προεκτάσεις της.
Υπάρχει μία χώρα, η Ρουμανία. Ξαφνικά της κηρύσσουν πόλεμοι οι Ούγγροι. Εισβάλλουν στην χώρα τους και αρχίζουν την καταστροφή. Οι Ρουμάνοι κηρύσσουν επιστράτευση, πολεμούν, σκοτώνουν, αποκρούουν τους εισβολείς και σώζουν την χώρα τους. Αυτό σύμφωνα με τις προεκτάσεις πού έχει η γραμμή πού δίνεται στους Ιεχωβίτες πρέπει να επιτρέπεται.
Αν όμως ο Ρουμανικός στρατός κάνη λάθος και νομίσει ότι εκτέθηκαν από τα νότια οι Βούλγαροι και αρχίζει να σκοτώνει Βουλγάρους, αυτό σύμφωνα με την νοοτροπία του σχετικού δημοσιεύματος του «Ξύπνα» δεν πρέπει να επιτρέπεται. Σ' αυτήν την περίπτωση έχουμε «περιττούς» θανάτους. Διότι οι Βούλγαροι υπήρξαν αθώοι.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με μία αντιφατικότητα της «Σκοπιάς». Επιτρέπουν στους οπαδούς των να σκοτώνουν τους ένοπλους ληστές πού επιτίθενται στο σπίτι τους και απειλούν την ζωή τους και την περιουσία τους. Αλλά όταν επιτίθεται ένα ληστρικό κράτος για να κατακτήσει κάποιο άλλο, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά που βρίσκονται στο δεύτερο κράτος δεν επιτρέπεται να λάβουν μέρος στην ένοπλη άμυνα κατά του επιτιθεμένου. Είναι πασιφανές ότι η στάση της «Σκοπιάς» εδώ είναι εντελώς παράλογη και αντιφατική.
Πρέπει να πούμε στην «Σκοπιά» ότι η ποσοτική διαφορά δεν αντιστρέφει την ηθική. Δεν μπορεί η ένοπλη άμυνα να θεωρείται επιτρεπτή όταν επιτίθεται ένας ένοπλος κακοποιός σε ένα άτομο, και να είναι κακή όταν επιτίθενται πολλοί οπλισμένοι κακοποιοί σε πολλά άτομα.
Τι δηλαδή; Ο φόνος ενός κακοποιού που επιτίθεται στο σπίτι μου δεν ανήκει στους «περιττούς» θανάτους, και συνεπώς επιτρέπεται· και ο φόνος πολλών κακοποιών που επιτίθενται στην χώρα μας απαγορεύεται; Γιατί; Εδώ μήπως πρόκειται για «περιττούς» θανάτους;
Στο τέλος του άρθρου του «Ξύπνα» αναγράφονται τα έξης; «... Δεν εγκρίνει (η Αγία Γραφή) τις ένοπλες συγκρούσεις ή την αφαίρεση ανθρώπινης ζωής στις προσπάθειες που γίνεται κατά την διάρκεια της ημέρας για την προστασία υλικών αποκτημάτων». Να σχολιάσουμε αυτό το «κατά την διάρκεια της ημέρας».
Εδώ θέλει να πει η «Σκοπιά» ότι την νύχτα επιτρέπεται να σκοτώνουν ενώ την ημέρα απαγορεύεται. Άλλη σοφία αυτή! Δηλαδή όταν ο ληστής κάνη επίθεση την νύχτα, επιτρέπεται να αμυνθώ ένοπλα και να τον σκοτώσω, για να προστατεύσω την ζωή μου, την ζωή των δικών μας την περιουσία μου. Αν όμως μου επιτεθεί ήμερα, τότε να τον αφήσω να με φονεύσει και να με ληστέψει;
Πρόκειται για παράλογη νοοτροπία. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο στα θέματα της χριστιανικής ηθικής, και έμπαινε σαν κριτήριο των πράξεων η ύπαρξη ηλιακού φωτός ή η ανυπαρξία του, τότε δεν θα έμενε τίποτε όρθιο. Τότε, αν κάποιος διέπραττε μία μοιχεία την νύχτα θα ήταν δικαιολογημένος· αν όμως την διέπραττε ήμερα θα κρινόταν ένοχος!
Πάντως, όσα αντιφατικά και αν έχει αυτό το χειμωνιάτικο άρθρο του «Ξύπνα» του 1976, δηλώνεται ξεκάθαρα ότι υπάρχουν περιπτώσεις που ο Μάρτυς του Ιεχωβά χρησιμοποιεί όπλο και φονεύει. Έτσι καταπίπτει ο μύθος πως οι άνθρωποι της «Σκοπιάς» δεν αφαιρούν ανθρώπινες ζωές. Και ανθρώπινες ζωές αφαιρούν, αλλά το χειρότερο οδηγούν ανθρώπινες ψυχές στον πνευματικό θάνατο.
Όταν παρουσιάζουν τον Χριστό, όχι σαν αιώνιο Θεό, όχι σαν ζωή, όχι σαν χορηγό της αιώνιας ζωής, όχι σαν «αρχηγό τής ζωής» όπως το είπε ο Απόστολος Πέτρος στους Ισραηλίτες στον Ναό των Ιεροσολύμων μετά την θεραπεία του εκ γενετής χωλού, τι άλλο κάνουν; Δεν οδηγούν τους ανθρώπους στον πνευματικό θάνατο;
Ο Χριστός για τους Ιεχωβίτες είναι κτίσμα, είναι αρχάγγελος. Δεν είναι το Α και το Ω, η αρχή και το τέλος (Αποκ. κβ' 13).
Αυτή η διαστροφή της αλήθειας ως προς το πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστό αποτελεί τον χειρότερο φόνο.

Μετάγγιση αίματος επιτρέπεται;

Η μελέτη αυτή, έχει σκοπό να πληροφορήσει κάποιους ανθρώπους να πάρουν τη σωστή απόφαση, όταν βρεθούν σ' ένα δίλημμα από το οποίο εξαρτάται η ζωή η δική τους, ή των παιδιών τους.
Ένα σημαντικό ζήτημα, που για κάποιους ανθρώπους ίσως αποδειχθεί θέμα ζωής ή θανάτου, μας αναγκάζει να ασχοληθούμε με αυτό το (κατά τα άλλα) αμελητέο δογματικό θέμα. Ο λόγος, είναι ότι η ηγεσία των αυτοαποκαλουμένων "Μαρτύρων τού Ιεχωβά", διδάσκει ότι η μετάγγιση αίματος απαγορεύεται από τους Χριστιανούς, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει το θάνατό τους!
Στη συνέχεια, θα αποδείξουμε πως η θέση της Αγίας Γραφής είναι πολύ διαφορετική, και συνεπώς η ηγεσία της εν λόγω οργάνωσης, φέρει ενοχή αίματος για τους οπαδούς της που τυχόν πέθαναν, θέλοντας να κρατήσουν την ακεραιότητα της πίστης τους απέναντι στο Θεό.
Τα επιχειρήματα της εταιρίας Σκοπιά
Με λίγα λόγια, η θέση της εταιρίας Σκοπιά, είναι η εξής:
"Οι (λεγόμενοι) "Μάρτυρες τού Ιεχωβά", αν και διδάσκουν ότι η μετάγγιση είναι επικίνδυνη για λόγους υγείας από μολύνσεις, δεν απαγορεύουν το αίμα γι' αυτό το λόγο. Οι λόγοι είναι καθαρά δογματικοί. Από την αρχή, ο Θεός έδειξε την απέχθειά του για τη χρησιμοποίηση τού αίματος ως τροφή, όταν έδωσε στο Νώε την εντολή να μη φάνε "κρέας με το αίμα του". (Γένεσις 9/θ΄ 4).
Εφ' όσον ο Νώε ήταν προπάτοράς μας, η απαγόρευση ισχύει και για εμάς. Αιώνες μετά, ο Θεός έδειξε ότι η απαγόρευση ίσχυε ακόμα, όταν απαγόρευσε στους Ισραηλίτες και όσους ζούσαν ανάμεσά τους, να τρώνε αίμα. (Λευϊτικό 17/ιζ΄ 10 - 14).
Και στους Χριστιανούς όμως, έδειξε ότι αυτό απαγορεύεται, όταν στην Αποστολική Σύνοδο (στις Πράξεις 15/ιε΄ 20,28,29), δόθηκε εντολή "να απέχουν από αίμα, και πνιχτό, και ειδωλοθύτων, και πορνείας". Το εδάφιο δεν λέει απλά "να μην τρώνε", αλλά "να απέχουν", που σημαίνει, ότι δεν πρέπει να το βάζουν καθόλου στο σώμα τους, όπως δεν θα έπρεπε να βάζει στο σώμα του οινόπνευμα, εκείνος που θα του το απαγορεύσει ο γιατρός. Και φυσικά, αν κάποιος βάλει κάτι απαγορευμένο στις φλέβες του, δεν απέχει! Δεν επιτρέπεται να συντηρείς τη ζωή σου με αίμα, ούτε τρεφόμενος με αυτό από το στόμα, ούτε από τις φλέβες."
Μόλυνση ή θάνατος;
Ας δούμε όμως προσεκτικά τα επιχειρήματα αυτά, για να εντοπίσουμε τα λογικά και δογματικά σφάλματα αυτής της οργάνωσης, σε σχέση με το αίμα:
Βεβαίως το αίμα είναι επικίνδυνο σε κάποιες μεταγγίσεις, αλλά όταν η ζωή κινδυνεύει, και δεν υπάρχει άλλη εναλακτική θεραπεία, τότε θα ήταν παράλογο να σκεφθούμε τους κινδύνους από ηπατίτιδα, AIDS, ή άλλες μολύνσεις. Τότε, επιβάλλεται η άμεση σωτηρία τού ασθενούς.
Ο λόγος της απαγόρευσης στο Νώε να τρώει αίμα
Είναι όμως Χριστιανικό κάτι τέτοιο;
Ας αρχίσουμε από τον καιρό τού Νώε. Μία προσεκτική ανάγνωση τού εδαφίου, θα μας αποκαλύψει το λόγο για τον οποίο ο Θεός απαγόρευσε στο Νώε τη βρώση αίματος.
Το εδάφιο Γένεσις 9/θ΄ 4 λέει τα εξής: "κρέας όμως με την ζωήν αυτού, με το αίμα αυτού, δεν θέλετε φάγει".
Παρατηρούμε, ότι το αίμα είναι σύμβολο της ζωής, συνεπώς πρέπει να έχουμε γι' αυτό τον απαραίτητο σεβασμό. Όμως, είναι άραγε συνετό και ευπρόσδεκτο στο Θεό, (σε περίπτωση κινδύνου), να θυσιάσουμε την ίδια τη ζωή για χάρη τού συμβόλου της; Τι είναι ιερότερο τη στιγμή εκείνη; η ζωή, ή το σύμβολό της; Τι θα θυσιάζαμε, τη σημαία ή τη χώρα μας;

Γιατί όμως ο Θεός απαγορεύει τη βρώση αίματος μαζί με το κρέας;

Εφ' όσον ο Θεός είναι ο δοτήρας της ζωής, (Ιώβ 33/λγ΄ 4), και "η γη το υποπόδιο των ποδών του", (Πράξεις 7/ζ΄ 49), χύνοντας στη γη ο Νώε το αίμα, το σύμβολο της ζωής τού ζώου, είναι σαν να του λέει: "Θεέ μου, εγώ χρησιμοποιώ το κρέας τού ζώου για να συντηρήσω τη ζωή μου, (όπως μου επέτρεψες), όμως η ζωή του ανήκει σ' εσένα. Χύνω λοιπόν το αίμα του, (το σύμβολο της ζωής του) στη γη, στα πόδια σου, δείχνοντάς σου έτσι ότι αναγνωρίζω την αποκλειστική εξουσία σου πάνω στη ζωή του".
Η απαγόρευση τού αίματος λοιπόν, δεν γίνεται για κανέναν άλλο λόγο, παρά μόνο για τη συμβολική αυτή αποδοχή τής εξουσίας τού Θεού, πάνω στη ζωή τού πλάσματός του, που είναι πλέον νεκρό.
Όταν όμως γίνεται μετάγγιση, ο δότης τού αίματος, δεν είναι νεκρός! Ζει ακόμα, και ενώ διατηρεί ακόμα τη ζωή του, δίνει λίγο από το αίμα του, για να διατηρήσει και τη ζωή τού αδελφού του. Εφ' όσον όμως ζει ακόμα, δεν τίθεται θέμα επιστροφής της ζωής του στο υποπόδιο τού Θεού. Την ζωή του την έχει ακόμα! Δεν τίθεται λοιπόν και θέμα απαγόρευσης για τη μετάγγιση αίματος.
Το ίδιο συμβαίνει, και με τα σημεία τού Μωσαϊκού Νόμου, όπου απαγορεύεται η βρώση αίματος, και που έπρεπε να χύνεται στη γη, πριν τη βρώση τού ζώου, ή πριν από τη θυσία.

Η λέξη: "απέχετε" της αποστολικής συνόδου

Τι θα πούμε όμως για την Καινή Διαθήκη; Τι εννοούσε η απόφαση των αποστόλων, όταν επέβαλαν την "αποχή" από το αίμα; Μιλούσαν μόνο για βρώση, ή χρησιμοποιήθηκε η λέξη με απόλυτο τρόπο;
Η Εταιρία Σκοπιά, πιστεύει ότι η λέξη, χρησιμοποιείται με απόλυτο τρόπο, και σημαίνει: "κρατώ απόσταση" από το αίμα.
Αν είναι έτσι, πράγματι η μετάγγιση, θα έπρεπε να απαγορεύεται. Αν όμως η λέξη χρησιμοποιήθηκε με απόλυτο τρόπο, ένας "Μάρτυρας τού Ιεχωβά", δεν θα έπρεπε να γίνεται χασάπης! Ένας χασάπης, δεν απέχει από το αίμα! "Απέχω", σημαίνει κρατώ απόσταση! Δηλαδή, ούτε καν το αγγίζω!
Αν πάλι η λέξη δεν χρησιμοποιείται με αυτό τον απόλυτο τρόπο, μπορεί να σημαίνει μόνο τη βρώση, κι όχι τη μετάγγιση, δεδομένου ότι τότε που γράφτηκαν τα λόγια των αποστόλων, δεν υπήρχε μετάγγιση, συνεπώς εννοούσαν μόνο τη βρώση.
Με αυθαιρεσία λοιπόν, η Εταιρία Σκοπιά ερμηνεύει τη λέξη: "απέχετε", απόλυτα για τη μετάγγιση, ενώ όχι απόλυτα, για το άγγιγμα τού αίματος, το οποίο επιτρέπει.
Γιατί όμως χρησιμοποιείται η λέξη "απέχετε", και όχι "μην τρώτε", αν εννοούσε μόνο τη βρώση;
Ο λόγος είναι, ότι η απαγόρευση μιλάει για τέσσερα πράγματα: "ειδωλόθυτα, πνικτά, αίμα, και πορνεία". Αν χρησιμοποιείτο η φράση: "μην τρώτε", δεν θα μπορούσε να περιλαμβάνει την "πορνεία". Αν πάλι χρησιμοποιούντο οι φράσεις: "μη διαπράττετε", ή "μη συμμετέχετε", δεν θα ήταν ταιριαστό για τα τρία πρώτα. Έτσι, γίνεται σαφές, ότι η καταλληλότερη λέξη για να αναφερθούν και οι τέσσερεις αυτές απαγορεύσεις σε μία πρόταση, ήταν η λέξη: "απέχετε"!
Η λέξη αυτή λοιπόν, χρησιμοποιήθηκε για καθαρά συντακτικούς λόγους, και εννοεί τη βρώση.
"Μα το ίδιο δεν είναι αν πάρεις το αίμα μέσα σου από το στόμα, ή από τη φλέβα;" Ίσως ρωτήσει κάποιος.
Όχι! η διαφορά είναι τεράστια. Δεν είναι σαν το οινόπνευμα, που είτε το πάρεις από το στόμα, είτε από τη φλέβα, γίνεται τροφή για τον οργανισμό.
Το αίμα, όταν το πάρεις από το στόμα, γίνεται τροφή. Από τη φλέβα όμως, γίνεται "πιάτο"! Η λειτουργία τού αίματος στη φλέβα, είναι να μεταφέρει στα κύτταρα οξυγόνο και θρεπτικά συστατικά. Δεν γίνεται το αίμα τροφή. Η μετάγγιση λοιπόν, είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα από τη βρώση αίματος.

Η αυστηρότητα της απαγόρευσης

Πόσο δεσμευτική όμως είναι η απαγόρευση της βρώσης τού αίματος; Ας δούμε:
Στην ίδια απαγόρευση, αναφέρεται και η αποχή από ειδωλόθυτα. Άραγε, είναι αυτή μία απαγόρευση, για την οποία αξίζει ακόμα και να πεθάνεις;
Ο απόστολος Παύλος, ένας από τους αποστόλους που συμμετείχαν στην αποστολική σύνοδο που επέβαλε αυτή την απόφαση, σε άλλο σημείο της Αγίας Γραφής λέει τα εξής:
Α΄ Κορινθίους 10/ι΄ 25 - 29: "Ότι πουλιέται στο χασάπη, τρώτε το, μη εξετάζοντας τίποτα για τη συνείδηση ...τρώγετε ότι βάζετε μπροστά σας, μη εξετάζοντας τίποτα για τη συνείδηση. Εάν όμως κάποιος σας πει: "Αυτό είναι ειδωλόθυτο", μη το φάτε, για εκείνον που το φανέρωσε, και για την συνείδηση... όχι τη δική σου, αλλά τού άλλου".
Παρατηρούμε το εξής εκπληκτικό: Αν και τα ειδωλόθυτα απαγορεύονται ρητά από τη Σύνοδο των Αποστόλων, ο απόστολος Παύλος, επιτρέπει τη βρώση τους, αν αυτό δεν σκανδαλίζει κάποιον. Εκείνο δηλαδή που απαγορεύεται μαζί με το αίμα, η Αγία Γραφή αλλού το επιτρέπει! Πόσο μάλλον η μετάγγιση, που γίνεται όχι για ένα απλό γεύμα, αλλά για τη σωτηρία μιας ζωής!
Μάλιστα λέει ο απόστολος, να μην ελέγχουμε αν αυτό που τρώμε είναι ειδωλόθυτο! Αυτό είναι εντελώς αντίθετο από την πρακτική της Εταιρίας Σκοπιά, που καλεί τους οπαδούς της, να ψάχνουν από πριν αν αυτό που τρώνε είναι πνιχτό, ή αν σε κάποια εγχείρηση θα χρησιμοποιηθεί αίμα.

Ο λόγος της απαγόρευσης της συνόδου

Ας δούμε όμως πιο προσεκτικά, το λόγο για τον οποίο απαγορεύτηκαν αυτά τα τέσσερα πράγματα από την Αποστολική Σύνοδο, και γιατί ο απόστολος Παύλος δεν τα τηρεί τόσο αυστηρά.
Αν προσέξουμε, θα παρατηρήσουμε ότι τα αποκαλεί "αναγκαία βάρη" (Πράξεις 15/ιε΄ 28). Γιατί άραγε, αν "οι εντολές τού Θεού δεν είναι βαρειές"; (Α΄ Ιωάννου 5/ε΄ 3). Επίσης, λέει ότι "εκτός από αυτά τα τέσσερα αναγκαία", τα άλλα δεν απαγορεύονται (Πράξεις 15/ιε΄ 28). Δηλαδή, εκτός από το πνιχτό, την πορνεία, το αίμα και τα ειδωλόθυτα, όλα τα άλλα επιτρέπονται; Επιτρέπεται ο φόνος; Η κλοπή; Η βλασφημία; Φυσικά όχι! Τότε, γιατί το γράφει αυτό;
Από ποιον απαγορεύονται αυτά; Από το Μωσαϊκό Νόμο! Ας μην ξεχνάμε, ότι η Αποστολική αυτή Σύνοδος, έγινε για το πρόβλημα της Περιτομής, δηλαδή, για το αν θα έπρεπε να περιτέμνονται κατά το Μωσαϊκό Νόμο οι εθνικοί. Αυτά τα τέσσερα πράγματα λοιπόν, είναι τα μόνα βάρη, στα οποία υποχρεούντο οι εθνικοί να τηρούν το Νόμο! Είναι τα μόνα πράγματα που ο Νόμος πρόσταζε να τηρούν οι μη Εβραίοι που ζούσαν ανάμεσά τους, σύμφωνα με το χωρίο Λευϊτικό 17/ιζ΄ 7 - 18/ιη΄.
Είναι ενδιαφέρον, ότι αν προσέξουμε τη σειρά με την οποία αναφέρονται τα τέσσερα απαγορευόμενα πράγματα, καταλαβαίνουμε ότι οι απόστολοι είχαν υπ' όψιν τους το Λευϊτικό κεφάλαια 17/ιζ΄,18/ιη΄, όταν επέβαλαν τις τέσσερεις αυτές απαγορεύσεις.
Όταν ο πρώτος Επίσκοπος Ιεροσολύμων ο Ιάκωβος μιλάει στο εδάφιο Πράξεις 15/ιε΄ 20, λέει από μνήμης τις τέσσερεις απαγορεύσεις: "να απέχωσι από των μιασμάτων των ειδώλων, και από της πορνείας, και τού πνικτού, και τού αίματος".
Στο τέλος της Συνόδου όμως, προφανώς είχαν ανοίξει το Νόμο στο Λευϊτικό, και είχαν διαβάσει τη σωστή σειρά, και έτσι στην τελική εντολή τα έγραψαν με την ίδια σειρά που τα διέταζε ο Μωυσής: "Να απέχητε από ειδωλοθύτων, και αίματος, και πνικτού και πορνείας" (Πράξεις 15/ιε΄ 29). Αυτό φαίνεται και στο εδάφιο 21, όπου αναφέρεται ότι αυτά θα έπρεπε να τηρούνται, "επειδή σε κάθε πόλη, οι Εβραίοι έχουν συναγωγές, που διαβάζεται ο νόμος..." Συνεπώς, η απαγόρευση έγινε, όχι τόσο επειδή είναι κακό να φας ειδωλόθυτα ή αίμα ως Χριστιανός, αλλά για να μη σκανδαλιστούν οι Εβραίοι, και εμποδιστούν στην πορεία τους προς τον Χριστό!
Αυτός είναι και ο λόγος που ο απόστολος Παύλος, είναι τόσο χαλαρός στην εφαρμογή τής απαγόρευσης τών ειδωλοθύτων: Επειδή το βασικό πρόβλημα είναι ο σκανδαλισμός των άλλων.
Ας τα προσέξει λοιπόν όλα αυτά το κάθε θύμα της Σκοπιάς, και ας αποφασίσει τις ενέργειές του, γιατί η ζωή είναι ιερή και ανεπανάληπτη, και πρέπει να την προστατεύουμε, αν θέλουμε να είμαστε ευάρεστοι ενώπιον τού Θεού.

Το όνομα του Θεού στην Ορθόδοξη Παράδοση και οι πλάνες των Μαρτύρων του Ιεχωβά

Οι Βιβλικές αναφορές και η διαστροφή τους

Στην Αγία Γραφή συναντάμε αρκετές αναφορές στο όνομα του Θεού: «Αγιασθήτω το όνομά σου» (Ματθ. 6,9) είναι ένα από τα αιτήματα της γνωστής θεοπαράδοτης «Κυριακής προσευχής», ενώ αλλού γίνεται λόγος για το «όνομα το υπέρ παν όνομα» και τονίζεται με έμφαση ότι «εν τω ονόματι Ιησού παν γόνυ κάμψη επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων» (Φιλ. 2, 9-10). Αυτές τις βιβλικές αναφορές, και πολλές άλλες, η Ορθόδοξη Παράδοση τις κατανοεί στο πλαίσιο της σωτηρίας του ανθρώπου δια του Ιησού Χριστού, όπως ακριβώς κάνει και η ίδια η Αγία Γραφή.
Υπάρχουν, όμως, συνάνθρωποί μας (προφανώς πλανημένοι), για τους οποίους το όνομα του Θεού έχει θεμελιώδη σημασία για τη σωτηρία και αποτελεί κυριολεκτικά ζήτημα ζωής η θανάτου. Πρόκειται για τους οπαδούς της γνωστής αίρεσης των Μαρτύρων του Ιεχωβά, που θεωρούν βασική αποστολή τους να «μαρτυρούν» περί ενός ονόματος, ως του αιωνίου προσωπικού ονόματος του Θεού. Ας δούμε, όμως, τι ακριβώς συμβαίνει στην περίπτωσή τους.
Η αίρεση εμφανίστηκε το 1884 στις Η.Π.Α με τη μορφή εταιρείας εμπορικού χαρακτήρα («Φυλλαδική Εταιρεία Σκοπιά της Σιών»), που ίδρυσε ο αρχηγέτης της Κάρολος Ρώσσελ. Ο Ρώσσελ, ο οποίος πέθανε το 1916, δεν είχε θέσει ποτέ ζήτημα ονόματος του Θεού. Αντίθετα, ο διάδοχός του Ιωσήφ Ρόδελφορδ από το έτος 1925 άρχισε να προβάλλει το όνομα «Ιεχωβά» ως ένα από τα ονόματα του Θεού. Ταυτόχρονα υπογράμμιζε, ότι ο Θεός εμφανίζεται και με άλλα ονόματα, όπως «Θεός», «Παντοκράτωρ», «Ύψιστος», «Κύριος των Δυνάμεων» κ.α. Την εποχή εκείνη ο Ρόδελφορδ διεκήρυττε πως ο Θεός αποκαλύφθηκε στην Καινή Διαθήκη ως «Πατέρας» (π. Αντ. Αλεβιζοπούλου, Η λατρεία της Σκοπιάς, τ. Α', Αθήνα 1993, σ. 140).
Όμως, από το 1934, μετά την έκδοση ενός βιβλίου της με τίτλο «Jehova», η αίρεση αλλάζει τη διδασκαλία για το «σχέδιο του Θεού», που κήρυττε ως τότε. Τώρα το «σχέδιο» δεν είναι η σωτηρία του κόσμου, αλλά η δικαίωση του ονόματος του Θεού· όλα τα άλλα ζητήματα γίνονται δευτερεύοντα. Στο εξής η αίρεση δηλώνει ότι το αποκλειστικό όνομα του Θεού είναι το όνομα «Ιεχωβά» (αυτόθι, σ. 141). Σημασία δεν έχει πλέον η σωτηρία του ανθρώπου από τον Θεό, αλλά η «σωτηρία» του Θεού από τους ανθρώπους, η «δικαίωση του ονόματός Του»! Αυτή είναι η «μεγάλη αλήθεια», που πρέπει να διακηρυχθεί στον κόσμο από τα μέλη της αίρεσης με το έργο «από σπίτι σε σπίτι», δηλ. με τη διανομή των εντύπων της αίρεσης.
Όπως συμβαίνει συνήθως, κάθε αίρεση αναζητά βιβλικά ερείσματα, ώστε να εμφανίσει τις πλάνες της, που είναι μεταγενέστερες ανθρώπινες επινοήσεις (η καλύτερα εισηγήσεις του διαβόλου), ως διδασκαλία της Αγίας Γραφής. Το χωρίο που «ανακάλυψε» η ηγεσία των Μαρτύρων του Ιεχωβά, και που δήθεν κανείς άλλος δεν το είχε προσέξει, είναι το Εξ. 3, 13-15, όπου γίνεται λόγος για την εμφάνιση του Θεού στον Μωϋσή στη φλεγόμενη βάτο. Όταν κάποτε ο Μωϋσής εποίμαινε «τα πρόβατα Ιοθόρ» στο όρος Χωρήβ, του εμφανίσθηκε «Άγγελος Κυρίου» σε μία βάτο, η οποία φλεγόταν, αλλά δεν καιγόταν (3,1-2). Πλησιάζοντας να δεί το παράξενο τούτο φαινόμενο, άκουσε τη φωνή «Κυρίου» από τη βάτο να τον καλεί και να του αποκαλύπει ότι «εγώ ειμί ο Θεός του Πατρός σου, Θεός Αβραάμ και Ισαάκ και Ιακώβ» (3,6). Στη συνέχεια, αφού τον αποστέλλει να ελευθερώσει τον λαό του Ισραήλ από τη δουλεία των Αιγυπτίων, ο Μωϋσής ζητά να του αποκαλύψει το όνομά Του, ώστε να εξηγήσει στον λαό ποιος τον απέστειλλε. Τότε, κατά το ιερό κείμενο, «είπεν ο Θεός προς Μωϋσήν λέγων· εγώ ειμί ο Ων ... ούτως ερείς τοις υιοίς Ισραήλ· ο Ων απέσταλκέ με προς ημάς ... τούτο μου εστιν όνομα αιώνιον και μνημόσυνον αιώνιον γενεών γενεαίς» (3,14-15). Ας προσπαθήσουμε, όμως, να ερμηνεύσουμε το παραπάνω χωρίο, που δεν είναι απαλλαγμένο ερμηνευτικών προβλημάτων.

Ερμηνευτική προσέγγιση των «ερεισμάτων» της αίρεσης

Το κείμενο που παραθέσαμε, όπου αναφέρεται το όνομα του Θεού («ο Ων»), είναι από την αρχαία ελληνική μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης, που ονομάζεται μετάφραση των «Εβδομήκοντα» (Ο') και χρονολογείται στα μέσα του 3ου π.Χ. αι. (Αθ. Χαστούπη, Εισαγωγή εις την Παλαιάν Διαθήκην, εν Αθήναις 1981, σ. 586). Πρόκειται για κείμενο με μεγάλο κύρος στην αρχαία Εκκλησία. Είναι το κείμενο που χρησιμοποιούσε ο Κύριος και οι άγιοι Απόστολοι (όλες οι αναφορές της Καινής Διαθήκης στην Παλαιά, γίνονται στο κείμενο των Ο') και που αναγνωρίζει μέχρι σήμερα η Εκκλησία μας, ως επίσημο (=θεόπνευστο) κείμενο της Παλαιάς Διαθήκης. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά λένε ότι αυθεντικό κείμενο είναι το πρωτότυπο εβραϊκό και εκεί πρέπει να αναζητήσουμε τη γνήσια μορφή του ονόματος του Θεού. Ποια είναι, όμως, η αλήθεια και τι λέει η επιστήμη των κειμένων για το θέμα;
Είναι, όντως, αλήθεια ότι η Παλαιά Διαθήκη (στη συντριπτική της τουλάχιστον πλειοψηφία), γράφτηκε πρωτοτύπως στην εβραϊκή γλώσσα. Είναι επίσης αλήθεια ότι σήμερα υπάρχει ένα κείμενο στην εβραϊκή γλώσσα, που ονομάζεται «Μασωρητικό κείμενο» (Μ). Όμως, το εβραϊκό αυτό κείμενο δεν είναι το πρωτότυπο της Π. Διαθήκης. Είναι ένα κείμενο, που επεξεργάστηκαν πολύ αργότερα εβραίοι λόγιοι και που έλαβε την τελική του μορφή τον 14ο αι. μετά Χριστόν (Αθ. Χαστούπη, ό.π., σ. 577), ενώ, όπως προαναφέραμε, η μετάφραση των Ο' (το ελληνικό κείμενο της Π. Διαθήκης) είναι του 3ου αι. προ Χριστού. δηλ. η ελληνική μετάφραση είναι αρχαιότερη από το εβραϊκό κείμενο, που σώζεται σήμερα, κατά 16 τουλάχιστον αιώνες! Με άλλα λόγια, η μετάφραση των Ο' είναι πολύ πιο κοντά στο πρωτότυπο εβραϊκό, που έχει χαθεί. «Το Μασωρητικόν κείμενον είναι εν πολλοίς ηλλοιωμένη μορφή του αρχικού κειμένου της Π. Διαθήκης» (αυτόθι, σ. 583). Για την αποκατάστασή του είναι αναγκαία η χρήση των αρχαίων μεταφράσεων, μεταξύ των οποίων δεσπόζουσα θέση κατέχει η μετάφραση των Ο'. Η προσφυγή, λοιπόν, στο σωζόμενο εβραϊκό κείμενο ούτε στοιχείο γνησιότητος είναι, ούτε στοιχείο αυθεντικότητος, ούτε στοιχείο θεοπνευστίας.
Όμως, το εβραϊκό κείμενο παρουσιάζει και άλλα ερμηνευτικά προβλήματα ως προς το όνομα του Θεού. Γνωρίζουμε ότι οι αρχαίοι Εβραίοι έγραφαν μόνο τα σύμφωνα των λέξεων (με κατεύθυνση από τα δεξιά προς τα αριστερά, αντίστροφα απ' ό,τι γράφουμε συνήθως). Τα φωνήεντα τα εννοούσαν. Γνώριζαν τις λέξεις από μνήμης και, βλέποντας τα σύμφωνά τους, ανακαλούσαν από τη μνήμη τους τη λέξη και την προφορά της. Πολλούς αιώνες αργότερα οι «μασωρίτες» (εβραίοι λόγιοι - φιλόλογοι) επινόησαν ένα σύστημα μικροσκοπικών σημείων (φωνηέντων), τα οποία πρόσθεσαν στα αρχικά κείμενα, ώστε να μη χαθεί η αυθεντική προφορά της γλώσσας, που κινδύνευε από το όντως πολύπλοκο αρχαίο σύστημα γραφής και ανάγνωσης. Το φωνηεντισμένο αυτό κείμενο αποκαλείται «μασωρητικό κείμενο». Στο σωζόμενο Μασωρητικό κείμενο το όνομα του Θεού στο Εξ. 3,13-15 και σε πολλά άλλα χωρία είναι «Γιαχβέ» (και όχι «Ιεχωβά», όπως εσφαλμένα προφέρουν οι οπαδοί της αίρεσης). Υπάρχουν, όμως, κι άλλα ονόματα του Θεού στο εβραϊκό κείμενο, όπως τα «Ελωχείμ», «Αδωνάγι» κ.α. Οι αρχαίοι Εβραίοι θεωρούσαν ότι το «Γιαχβέ» υπερέχει κατά κάποιον τρόπο των άλλων ονομάτων, γι' αυτό, όταν επρόκειτο να το προφέρουν στον προφορικό λόγο η όταν το συναντούσαν διαβάζοντας ένα κείμενο, το αντικαθιστούσαν με άλλα ονόματα του Θεού, τα «Ελωχείμ», «Αδωνάγι» κ.λ.π. Έγραφαν μεν το όνομα «Γιαχβέ», αλλά ποτέ δεν το πρόφεραν. Τι, όμως, έγραφαν; Έγραφαν μόνο τα τέσσερα σύμφωνα του ονόματος, που αντιστοιχούν στα δικά μας ΓΧΒΧ. Αφού, όμως, κανείς δεν πρόφερε αυτό το όνομα, κανείς δεν γνώριζε και την ακριβή προφορά του, κανείς δεν γνώριζε τον φωνηεντισμό του, κανείς δεν γνώριζε ποια φωνήεντα αντιστοιχούν στο τετραγράμματατο ΓΧΒΧ. Για να λύσουν το πρόβλημα αυτό οι μασωρίτες, κατέφυγαν στην εξής λύση: δανείστηκαν φωνήεντα από τα άλλα ονόματα του Θεού με γνωστή προφορά και τα πρόσθεσαν στο τετραγράμματατο ΓΧΒΧ. Έτσι προήλθε η μορφή «Γιαχβέ» στο σωζόμενο εβραϊκό κείμενο, που είναι τύπος του ρήματος «είμαι» και συμφωνεί με την ήδη γνωστή σ' αυτούς μετάφραση των Ο', όπως θα δούμε στη συνέχεια. Τι προκύπτει, όμως, από τα παραπάνω; Προκύπτει, προφανώς, ότι δεν είμαστε βέβαιοι για το πως ακριβώς προφερόταν το όνομα του Θεού στην εβραϊκή γλώσσα. Το σωζόμενο εβραϊκό κείμενο της Π. Διαθήκης καθόλου δεν μας διαφωτίζει για τη μορφή του ονόματος του Θεού!
Όμως, η σωτηρία του ανθρώπου δεν είναι θέμα γλώσσας, αλλά θέμα ουσίας. Η αλήθεια του Θεού μεταφέρεται σε κάθε γλώσσα, για να γίνει κτήμα κάθε ανθρώπου. Η ακριβής μετάφραση του εβραϊκού «Γιαβέ» στην ελληνική είναι «Εκείνος, ο Οποίος είμαι» («εγώ είμαι Εκείνος, ο Οποίος είμαι»). Οι Εβδομήκοντα μεταφράζουν «ο Ων» («εγώ ειμί ο Ων»), παραπλήσια έκφραση, που, ως προς το περιεχόμενό της, ταυτίζεται απόλυτα με την έκφραση «Εκείνος, ο Οποίος είμαι». Με άλλα λόγια, ο Θεός λέει στον Μωϋσή: «εγώ είμαι Αυτός που είναι», «Αυτός που υπάρχει», «Αυτός που όντως υπάρχει», «Αυτός που αιωνίως υπάρχει», δηλ. ο μόνος αληθινός Θεός. Αυτή είναι η ουσία του ονόματος του Θεού στο Εξ. 3,13-15, η οποία μας ενδιαφέρει. Η μορφή του δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, γι' αυτό και οι Εβδομήκοντα δε διστάζουν να μεταφράζουν στις περισσότερες περιπτώσεις το εβραϊκό «Γιαχβέ» με το ελληνικό «Κύριος» (=Θεός). Αλλά, ούτε και οι τότε Ιουδαίοι διενοήθησαν να διατηρήσουν την εβραϊκή μορφή του θείου ονόματος, δεδομένου, ότι η ελληνική μετάφραση των «Εβδομήκοντα» δεν έγινε για τη χριστιανική Εκκλησία, αλλά για τους ελληνιστές Ιουδαίους της εποχής (τους Ιουδαίους που μιλούσαν την ελληνική γλώσσα)! Άλλωστε, αν η μορφή του ονόματος είχε κάποια σημασία για τη σωτηρία μας, θα το είχε επισημάνει πρώτος ο Ιησούς Χριστός, ο Ίδιος θα χρησιμοποιούσε το όνομα Γιαχβέ, θα το χρησιμοποιούσαν επίσης οι άγιοι Απόστολοι, θα το κατέγραφε η Καινή Διαθήκη, θα το τόνιζαν οι αρχαίοι Πατέρες της Εκκλησίας, θα το μαρτυρούσε η αρχαία εκκλησιαστική γραμματεία. Όμως, καμιά τέτοια αναφορά δεν υπάρχει: ο Ιησούς δεν αναφέρθηκε ποτέ στο θέμα, σε κανένα σημείο της Καινής Διαθήκης δεν υπάρχει το όνομα Γιαχβέ και η αρχαία εκκλησιαστική Παράδοση τηρεί απόλυτη σιγή! Μήπως, λοιπόν, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν στρέψει όλη την προσοχή τους σε μια λεπτομέρεια και, τελικά, τους διαφεύγει η ουσία;

Ποιος είναι ο Γιαχβέ της Βίβλου

Σε ποιόν, όμως, αναφέρεται το όνομα Γιαχβέ; Ποιος είναι ο Γιαχβέ της Βίβλου; Απ' ό,τι λένε οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, φαίνεται ότι ο Γιαχβέ είναι ο Πατήρ του Ιησού Χριστού, ο Θεός, στον Οποίο ο Ιησούς συνεχώς αναφερόταν. Όπως είναι γνωστό, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν αποδέχονται μια θεμελιώδη αλήθεια της Εκκλησίας, τη διδασκαλία για την Αγία Τριάδα. Ακολουθώντας τους αρχαίους αιρετικούς Άρειο και Μακεδόνιο, πιστεύουν ότι ο Υιος του Θεού (ο Χριστός) είναι δημιούργημα του Θεού (δηλ. δεν είναι όντως Θεός) και ότι το Άγιο Πνεύμα είναι μια απρόσωπη δύναμη η ενέργεια του Θεού (δηλ. δεν είναι συγκεκριμένο πρόσωπο). Ο Χριστός, όμως, δεν ήλθε στον κόσμο να αποκαλύψει μόνο τον Πατέρα, αλλά ήλθε να αποκαλύψει και τον Εαυτό του και το Άγιο Πνεύμα. Ήλθε να αποκαλύψει, ότι Αυτός και ο Πατήρ είναι ένα (Ιω. 10,30). Χωρίς τη διδασκαλία για την Αγ. Τριάδα, το χωρίο, στο οποίο στηρίζονται για το όνομα του Θεού (Εξ. 3,13-15), είναι εντελώς ακατανόητο.
Τι ακριβώς λέει αυτό το χωρίο; Λέει ότι «Άγγελος Κυρίου» εμφανίσθηκε στον Μωϋσή μέσα σε μία βάτο (3,1-2). Στη συνέχεια ο Άγγελος από τη βάτο φαίνεται να λέει: «εγώ ειμί ο Θεός του Πατρός σου, Θεός Αβραάμ και Ισαάκ και Ιακώβ ... εγώ ειμί ο Ων» (Γιαχβέ, 3, 6-14). Σύμφωνα με τα παραπάνω, ποιος, τελικά, εμφανίσθηκε στον Μωϋσή, ο Θεός η ένας Άγγελος του Θεού; Γιατί ο Άγγελος ταυτίζει τον εαυτό του με τον Θεό; Γιατί ο Άγγελος λέει ότι είναι ο «Θεός Αβραάμ και Ισαάκ και Ιακώβ»; Γιατί ο Άγγελος λέει ότι είναι ο Γιαχβέ;
Οι Πατέρες της Εκκλησίας, οι μόνοι αυθεντικοί ερμηνευτές της Αγ. Γραφής, λένε ότι ο «Άγγελος Κυρίου», που εμφανίσθηκε στον Μωϋσή, δεν είναι ένας από τους Αγγέλους του Θεού, αλλά ο «Μεγάλης Βουλής Άγγελος», δηλ. ο ένας και μοναδικός Υιος του Θεού, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Δεν εμφανίσθηκε, λοιπόν, ο Πατήρ στον Μωϋσή, όπως εσφαλμένα πιστεύουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά και πολλοί άλλοι, αλλά ο Υιος του Θεού. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο φωτοστέφανο του Χριστού, όπως αγιογραφείται στις ιερές εικόνες των Εκκλησιών μας, αναγράφεται η φράση «ο Ων», δηλ. το όνομα, που αποκαλύφθηκε στη φλεγόμενη βάτο. Οι εκφράσεις «Άγγελος Κυρίου» και «Μεγάλης Βουλής Άγγελος» της Π. Διαθήκης αναφέρονται στον Υιό και ταυτίζονται με την έκφραση «Λόγος του Θεού», που χρησιμοποιεί πολύ αργότερα ο ευαγγελιστής Ιωάννης (1,1). Οι όροι «Άγγελος» και «Λόγος» εννοιολογικά ταυτίζονται: ο «άγγελος» αναγγέλλει - φανερώνει και ο «λόγος» λέγει - αποκαλύπτει. Δεν είναι, όμως, η μόνη περίπτωση, που εμφανίζεται ο «Άγγελος Κυρίου» στην Π. Διαθήκη, ταυτίζοντας τον Εαυτό του με τον Θεό. Ο «Άγγελος Κυρίου», που μίλησε στον Ιακώβ, λέει: «εγώ ειμί ο Θεός ο οφθείς σοι εν τόπω Θεού» (Γεν. 31, 11-13), αλλά και ο «Άγγελος Κυρίου», που εμφανίσθηκε στην Άγαρ, δίνει συγκεκριμένες υποσχέσεις, που μόνο ο Θεός μπορεί να δώσει (Γεν. 16, 7-14).
Επειδή, κατά τη διδασκαλία της Αγ. Γραφής και των Πατέρων της Εκκλησίας, ο Υιος και Λόγος του Θεού έχει την ίδια ακριβώς φύση (είναι «εν») με τον Πατέρα (Ιω. 10,30), γι' αυτό και ο Υιος αποκαλείται «Γιαχβέ», όπως ο Πατήρ. Και επειδή ο Θεός, που εμφανίζεται στην Π. Διαθήκη, είναι ο Υιος του Πατρός (η ο «Άγγελος Κυρίου» η ο «Μεγάλης Βουλής Άγγελος»), ο Γιαχβέ της Βίβλου είναι ο Υιος και Λόγος του Θεού. Επειδή, τέλος, το Άγ. Πνεύμα έχει την ίδια ακριβώς φύση με τον Υιό και τον Πατέρα, γι' αυτό αποκαλείται επίσης «Γιαχβέ», όπως ο Υιος και ο Πατήρ (ο ενδιαφερόμενος ας μελετήσει με προσοχή τα χωρία Ησ. 48,12-16, Ζαχ. 2,5-11, Αβδ. 1 κ.α., όπου γίνεται λόγος για περισσότερους του ενός «Γιαχβέ»).

Ουσία και δύναμη του ονόματος

Οι Άγιοι της Εκκλησίας μας διδάσκουν, ότι ο Θεός κατά την Ουσία Του δεν έχει κανένα όνομα. Η Ουσία του Θεού είναι πάνω από κάθε όνομα και από κάθε περιγραφή. Επειδή, όμως, ο Θεός δεν είναι μόνο η Ουσία Του, αλλά και οι Ενέργειές Του, ο Θεός έχει πολλά ονόματα, που αναφέρονται στις Ενέργειές Του αυτές (ονομάζεται «Θεός», «Κύριος», «Γιαχβέ», «Αγάπη» κ.λ.π.). Και επειδή οι Ενέργειες του Θεού είναι πολλές, ο Θεός δεν έχει ένα, αλλά πολλά ονόματα.
Από τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος το πιο οικείο σε μας είναι το δεύτερο, ο Υιος και Λόγος του Θεού, ο Οποίος έγινε άνθρωπος για τη σωτηρία μας, σταυρώθηκε, αναστήθηκε και «συνέτριψε το κράτος του εχθρού». Είδαμε ότι ο Υιος του Θεού είναι ο Γιαχβέ της Βίβλου. Αυτός ο Γιαχβέ, όταν έγινε άνθρωπος, προσέλαβε και ένα άλλο όνομα: «εκλήθη» Ιησούς Χριστός. Επειδή με αυτό το όνομα νίκησε τον θάνατο πάνω στον Σταυρό και κατατρόπωσε τον προαιώνιο εχθρό μας, το όνομα του Ιησού απέκτησε εξαιρετική δύναμη και έγινε «φοβερόν τοις υπεναντίοις», δηλ. φόβητρο για τους δαίμονες (Ευχή του αγ. Βαπτίσματος). Από τότε, όποιος το επικαλείται, εκδιώκει τους αοράτους εχθρούς του και λαμβάνει τη Θεία Χάρη. Το όνομα του Χριστού δεν χρειάζεται κάποια «δικαίωση» εκ μέρους μας, γιατί ο Θεός είναι απόλυτα ανενδεής, δεν έχει ανάγκη των δικών μας ενεργειών, εμείς έχουμε την ανάγκη Του για να σωθούμε. Αναφορές στην Αγ. Γραφή, όπως «αγιασθήτω το όνομά σου» (Ματθ. 6,9) και άλλες παρόμοιες, σημαίνουν ότι, επειδή κι εμείς φέρουμε το όνομα του Χριστού (ονομαζόμεθα «Χριστιανοί»), πρέπει να ζούμε έτσι, ώστε να μην το προσβάλουμε στον εαυτό μας, δηλ. φροντίζουμε να αγιάζεται το όνομα του Χριστού σε μας. Με το όνομα του Χριστού συνέβη ό,τι ακριβώς και με τον Σταυρό: ο Χριστός προσέλαβε ένα «ξύλον», το οποίο, όχι μόνο δεν είχε καμία δύναμη, αλλά ήταν και «επικατάρατον». Με εκείνο το «ξύλον» νίκησε τον θάνατο. Απ' αυτό ακριβώς το γεγονός το «ξύλον» του Σταυρού αγιάσθηκε, προσέλαβε μάλιστα τέτοια δύναμη, ώστε ο διάβολος «φρίττει και τρέμει μη φέρων καθοράν αυτού την δύναμιν».
Μόνο στο πλαίσιο αυτό μπορούμε να κατανοήσουμε τα λεγόμενα του απ. Παύλου για τη δύναμη του ονόματος του Ιησού Χριστού. Στον Χριστό εδόθη «όνομα το υπέρ παν όνομα, ίνα εν τω ονόματι Ιησού παν γόνυ κάμψη επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων, και πάσα γλώσσα εξομολογήσηται ότι Κύριος Ιησούς Χριστός» (Φιλ. 2, 9-11). Στο όνομα του Ιησού θα υποταχθούν τελικά τα πάντα, τα επίγεια, τα επουράνια και τα καταχθόνια, και όλοι θα αναγκασθούν να ομολογήσουν ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Κύριος, ο μόνος Κύριος. Ο Ιησούς Χριστός είναι για μας η μοναδική αιτία και πηγή της σωτηρίας μας: «ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία· ουδέ γαρ όνομά εστιν έτερον υπό τον ουρανόν το δεδομένον εν ανθρώποις εν ω δεί σωθήναι ημάς» (Πράξ. 4,12). Όποιος επικαλείται αυτό το όνομα, σώζεται: «πας ος αν επικαλέσηται το όνομα Κυρίου σωθήσεται» (Πράξ. 2,21, Ρωμ. 10,13) και σε πολλά σημεία της Κ. Διαθήκης ως Χριστιανοί νοούνται «οι επικαλούμενοι το όνομα Κυρίου» (Πράξ 9,14, Α' Κορ. 1,2 κ.α.). Η Ορθόδοξη Παράδοση διαμόρφωσε μια σύντομη προσευχή, που συνίσταται ακριβώς στη συνεχή επίκληση του ονόματος του Ιησού Χριστού. Πρόκειται για τη γνωστή φράση «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», η οποία περικλείει ολόκληρη τη δύναμη του θείου ονόματος. Η συνεχής επανάληψη αυτής της ευχής, που γίνεται συνήθως με τη βοήθεια κομποσχοινιού, εκδιώκει τους δαίμονες, καθαρίζει τον άνθρωπο από τα πάθη του, ελκύει τη Θεία Χάρη και οδηγεί σε υπερφυή ένωση με τον Θεό, δηλ. στην κατάσταση της αγιότητας, όπως μαρτυρούν πάμπολλα παραδείγματα Αγίων της Εκκλησίας, που έφθασαν εκεί με αυτήν ακριβώς την μέθοδο.