Το σχήμα της Ιεράς Μόνης είναι τετράπλευρο, αποτελείται από την εκκλησία, μονόκλιτη, μεγάλο καθιστικό , μαγειρείο και πέντε κελιά. Στη μέση υπάρχει το αίθριο με τα υπόστεγα, καταπακτή και σκάλα επικοινωνίας με τους ημιυπόγειους χώρους.
Στη Μονή από της ιδρύσεως της μέχρι το τέλος του 1955 υπηρέτησαν διαχρονικά άλλοτε μοναχοί και άλλοτε μοναχές. Μάλιστα στις 31 Οκτωβρίου 1838, οπότε και επρόκειτο να διαλυθεί η Μονή, μαζί με άλλες, οκτώ μοναχοί που είχαν εγκατασταθείεκεί ζήτησαν με υπόμνημά τους από την Πολιτεία και την Ιερά Σύνοδο να μην διαλυθεί η Μονή. Πράγματι, η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδας γνωμοδότησε τότε να διατηρθεί η Μονή και να "εγκαταβιώσωσι εν αυτή οι αναφερόμενοι οκτώ μοναχοί. πληρώνοντες κατ΄ έτος εις το δημόσιον κατά τα διατεταγμένα, τα νενομισμένα". (Απ.πρωτ. 10045-10046, εν Αθήναις 1 Οκτωβρίου 1841)” (βλ. “Μοναστήρια της Πελοποννήσου” της Ντιάνας Αντωνακάτου και Τάκη Μαύρου και “Εκκλησιες και Αρκαδικά Μοναστήρια” του Πέτρου Σαραντάκη).
Στις 31-12-1995 η Μονή πήρε φωτιά με αποτέλεσμα να καταστραφεί η κεντρική πτέρυγα. Σύντομα όμως έγινε αποκατάσταση των ζημιών, με αναστήλωση των καταστραφέντων κελιών σύμφωνα με τους όρους πουυπέδειξε ηΑρχαιολογικήΥπηρεσία, , μετά από κινητοποίηση της Ιεράς Μητρόπολης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως, της Πανγορτυνιακής Ένωσης Αθήνας, της Ένωσης Βαχλαίων Αθήνας και του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου της Ενορίας Αγίας Μαρίνας Βάχλιας. Τομοναστήρι διατηρείται έτσι σήμερα σε πολύ καλή κατάσταση.
