Ὁ Ὅσιος Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης

«Ἱερατικῆς καὶ ἀσκητικῆς πολιτείας κανών», «τῆς ἡμετέρας αὐλῆς μοῦσαν». Εἶναι χαρακτηρισμοὶ ποὺ ἀπέδωσε ὁ Μέγας Φώτιος στὸν ὅσιο Ἰσίδωρο, γιὰ τὴν ἄριστη θεολογική του κατάρτιση, τὸ φιλοσοφικό του νοῦ, τὴν ἀσκητική του ἐγκράτεια, τὴν τόλμη καὶ τὴν ἄμεμπτη ἰδιωτική του ζωή. Ὁ Ὅσιος γεννήθηκε στὴν Αἴγυπτο, περίπου τὸ 360, καὶ πέθανε τὸ 440. Ἔκανε μεγάλες καὶ καλὲς σπουδές. Ἐργάστηκε στὴν ἀρχὴ σὰν κατηχητὴς καὶ δάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας Ἀλεξανδρείας. Μετά, ὅμως, ἀποσύρθηκε σ᾿ ἕνα μοναστήρι κοντὰ στὸ Πηλούσιο, γι᾿ αὐτὸ ὀνομάστηκε καὶ Πηλουσιώτης. Ἀργότερα, τὸν ἀξιώνει ὁ Θεὸς καὶ γίνεται Ἱερέας καί, ἔπειτα, πανηγυρικά, ἡγούμενος στὸ μοναστήρι του. Ἡ πολυμάθεια ἔδωσε στὸν Ἰσίδωρο τέτοιο κῦρος καὶ φήμη, ὥστε νὰ θεωρεῖται αὐθεντία στὶς ἑρμηνεῖες δύσκολων ἁγιογραφικῶν χωρίων καὶ στὴ λύση ἀποριῶν. Ἂν ἤθελε, ἔπαιρνε ἄνετα τὸ ἀρχιερατικὸ ἀξίωμα. Ἀρνεῖται, ὅμως, προτιμῶντας τὸ μοναστήρι, μὲ τὸ σκεπτικὸ ὅτι θὰ πρόσφερε περισσότερα στὴν Ἐκκλησία μὲ τὸ λόγο καὶ τὰ συγγράμματά του. Πράγματι, σῴζονται σήμερα 2012 ἐπιστολές του. Ἐκεῖνο, ὅμως, ποὺ κάνει ἐντύπωση, εἶναι ἡ ἰδέα τοῦ Ἰσιδώρου γιὰ τοὺς μοναχοὺς καὶ τὰ μοναστήρια. Πίστευε ὅτι τὰ μοναστήρια ἔπρεπε νὰ εἶναι ὁπλισμένα μὲ ὅλα τὰ ἐφόδια τῶν θρησκευτικῶν καὶ θεολογικῶν γνώσεων. Καὶ νὰ εἶναι οἱ μεγάλοι προμαχῶνες τῆς πίστης, ἀπ᾿ ὅπου θὰ βγαίνουν οἱ θερμότεροι καὶ σοφότεροι ἀπολογηταὶ καὶ συνήγοροί της.