κενό μνημείο και στο Υπερώο της Πεντηκοστής. Περνά όμως απαραίτητα από τον Γολγοθά, γιατί δεν υπάρχει Ανάσταση δίχως Σταυρό. Πάντα προηγείται η Σταύρωση της Ανάστασης. Το πλάτος του Σταυρού είναιο ανεξερεύνητο, διότι είναι να αγαπάς όχι αυτούς που δεν σε αγαπούν, που δεν το αξίζουν, αλλά και αυτούς που σε μισούν όπως ο Χριστός μας αγάπησε απεριόριστα παρότι δεν το αξίζαμε καθόλου, γιατί φερθήκαμε σκάρτα.
Οι αληθινοί χριστιανοί είναι συχνά άγνωστοι σε μας, όμως είναι πολύ γνωστοί στο Θεό και αυτοί συντηρούν τον κόσμο από τον πλήρη εκπεσμό. Φτωχοί πολύτεκνοι, άρρωστοι χαρούμενοι, αδικημένοι δίχως κανένα παράπονο, δυστυχισμένοι δίχως γκρίνια, πονεμένοι που δοξολογούν τον Θεό. Όλοι αυτοί ελέγχουν την αυτάρκεια , την ‘’ευτυχία’’ μας το ξεγέλασμα του εαυτού μας. Αυτοί που δεν ακολουθούν εύκολες λύσεις και ας υπάρχει κόστος στην προσωπική τους ζωή. Αγαπούν τον μόχθο για τον Χριστό, πρόκειται για μικρούς ή μεγάλους νεομάρτυρες που στην άλλη ζωή θα τους βρούμε σίγουρα πιο μπροστά μας.
Κατά τον γέροντα Γεώργιο Γρηγοριάτη»η χάρις και η δύναμις του Τιμίου Σταυρού οφείλεται όχι στο σχήμα του, ότι δηλαδή είναι σταυρός, αλλά στο ότι είναι ο Σταυρός του Χριστού, το όργανο δια του οποίου ο Χριστός έσωσε τον κόσμο». Στη βυζαντινή αγιογραφία ο Σταυρωθείς Ιησούς δεν παρουσιάζεται ποτέ τέλεια εξαντλημένος, με λυγισμένα τα χέρια από μεγάλη αδυναμία και εγκατάλειψη και με μορφασμούς αβάσταχτου πόνου, αλλά κύριος του εαυτού του, πάσχων εκούσια, η δε επιγραφή του σταυρού είναι ‘’ο Βασιλεύς της Δόξης’’ και όχι ’’Ιησούς Ναζωραίος ο Βασιλεύς των Ιουδαίων’’ που είχαν τοποθετήσει περιπαιχτικά και ειρωνικά οι Εβραίοι στο σταυρό.
Το σηκώνω τον σταυρό μου σημαίνει βασικά απάρνηση του παλαιού εαυτού μου. Αγώνας υπεύθυνος με επιμονή και υπομονή, επιμέλεια και συνέχεια για την νίκη κατά των παθών. Τα τελευταία [που είναι η εωσφορική υπερηφάνεια, η φιλαυτία, η φιληδονία, η φιλοχρηματία,η φιλοδοξία μκαι η ματαιοδοξία κατανούν τον άνθρωπο αφιλάδελφο, αφιλότεκνο, αφιλάνθρωπο και αφιλόθεο. Η άσκηση, η μελέτη, η προσευχή, η μυστηριακή ζωή βοηθούν σημαντικά στην επίτευξη του σκοπού. Ο πόνος στη ζωή των ανθρώπων δεν είναι τυχαίος, αλλά είναι παιδαγωγικές δοκιμασίες που μπορούν να μας συσταυρώσουν αλλά και να συναναστήσουν με τον Χριστό. Αν δεν υπομείνουμε αγόγγυστα τον σταυρό μας , δεν τον ασπασθούμε και υποδεχθούμε με γνώση δεν κερδίζουμε, αλλά χάνουμε την χαρά της ανάστασης.
Επηρεασμένοι και οι χριστιανοί μας από το σύγχρονο κοσμικό φρόνημα θέλουν και την πνευματική ζωή εύκολη, άνετη, σύντομη. Η αληθινή χαρά όμως πάντα κερδίζεται με κόπο και μόχθο. Κατά την οσία Συγκλητική ο πανσέβαστος Σταυρός του Χριστού είναι για τους πιστούς χριστιανούς κατάρτι, που βαστώντας το ορθό μπορούμε άφοβα και χαρούμενα να πλέουμε του βίου την θάλασσα την πικροκυματούσα. Ο Χριστός δεν παρουσίασε μια ανώδυνη και άμοχθη ζωή σε όσους θα τον ακολουθήσουν πιστά. Κατά τον πολύπαθο απόστολο Παύλο, το στόμα του Χριστού, όπως λέει ο θείος Χρυσόστομος, δια των θλίψεων θα εισέλθουμε στον παράδεισο. Η αναζήτηση μιας εύκολης ζωής δίχως κόπο και μόχθο από τους πιστούς είναι μια επικίνδυνη πλάνη. Είναι η οδός που υπέδειξε ο δαίμονας στους πρωτοπλάστους.
Δεν εκκλησιαζόμαστε για να αυξήσουμε το κύρος μας και να δημιουργήσουμε καλές εντυπώσεις. Η ματιά μας είναι στον Εσταυρωμένο, στη Σταύρωση, στον Σταυρό, στους σταυρωμένους από αγάπη μάρτυρες,οσίους και ομολογητές. Ο σταυρός φοριέται προς σταύρωση των παθών για να υπάρχει ως στήριγμα,ευλογία και ενίσχυση.
Πηγή: Ο όσιος τελώνης και ο άγιος άσωτος, Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου
Σύνοψη του Σπυρίδωνα Γκ.
http://www.pentapostagma.gr/2011/03/blog-post_02.html
