Ρωτάει, αγωνιάει, χάνει το δρόμο του, απελπίζεται μονάχα ο άπιστος.
Ύστερα από λίγες μέρες, στο Άγιον Όρος, ένας ασκητής μεσοπάλαβος, έξαλλος, σκαρφαλωμένος σε μια σπηλιά απάνω από τη θάλασσα, μου ‘πε ένα λόγο και με αποστόμωσε.
-Έχασες το μυαλό σου, δυστυχισμένε, του ‘πα για να τον πειράξω.
Κι αυτός γέλασε:
-Έδωκα το μυαλό μου, είπε, και πήρα το Θεό· πάει να πει: έδωκα μια κάλπικη πεντάρα κι αγόρασα τον Παράδεισο.
Τι λες, τέκνον μου, ψώνισα καβαλάρης;
Σώπασε μια στιγμή, και σε λίγο:
-Να σου πω και τούτο, για να ξέρεις, είπε.
Μια φορά ήταν ένας μεγάλος βασιλιάς, όμορφος, φαγάς, γλεντζές, με 365 γυναίκες στο χαρέμι του.
Κάποτε πήγε σ’ ένα μοναστήρι, είδε έναν ασκητή:
«Πόσο μεγάλη η θυσία που κάνεις!» του ‘πε και τον κοίταξε με συμπόνια.
«Εσένα η θυσία είναι πιο μεγάλη, βασιλιά μου», του αποκρίθηκε ο ασκητής.
«Πώς αυτό;
- Γιατί εγώ απαρνιέμαι τον εφήμερο κόσμο, ενώ εσύ τον αιώνιο.»
http://apotixisi.blogspot.com/
