Eις τον Φιλητόν και Λυδίαν.Ὥσπερ Φιλητοῦ καὶ Λυδίας σάρξ μία,
Οὕτως ἓν αὐτῶν καὶ μετ' εἰρήνης τέλος.
Eις τον Θεοπρέπιον και Mακεδόνα.
Θνῄσκει Θεοπρέπιος σὺν Μακεδόνι,
Θεοπρεπῶς ᾄδοντες ὕμνους Κυρίῳ.
Eις τον Aμφιλόχιον και Kρονίδην.
Δοὺξ συντελευτᾷ τῷ Κομενταρησίῳ,
Ἐξουσιάζων ἐξυπηρετουμένῳ.
Σε καιρό διωγμού (125 μ.Χ.), και όταν αυτοκράτορας ήταν ο Αδριανός (117 - 138 μ.Χ.), ο Φιλητός με τη σύζυγο του Λυδία και τα δυο τους παιδιά, συνελήφθησαν και τους ζητήθηκε ν' αρνηθούν το Χριστό. Αλλά γονείς και παιδιά, έμειναν πιστοί στην ομολογία Του. Ούτε ταράχτηκαν καθόλου, όταν δόθηκε η διαταγή να τους θανατώσουν με βασανιστήρια. Αντίθετα, τα απέμειναν με θαυμαστή καρτερία. Τέτοια δε υπήρξε η σταθερότητα και η πραότητα τους απέναντι στους δήμιους, ώστε οι παρευρισκόμενοι άρχοντες, Αμφιλόχιος και Κρονίδης, ήλθαν και αυτοί στη χριστιανική θρησκεία. Και επειδή επέμεναν, διατάχθηκε να θανατώσουν μαρτυρικά και αυτούς. Κατόπιν, σειρά βασανιστηρίων εφαρμόστηκαν εναντίον της οικογένειας, που με παρέμβαση της θείας δυνάμεως δεν είχαν αποτέλεσμα. Τελικά τους βρήκε ο θάνατος και κατατάχθηκαν όλοι στον ένδοξο μαρτυρικό χορό.
