Πές μου υπάρχει ευκολότερο πράγμα από το να συγχωρήσουμε αυτόν που μας λύπησε;
Θα πρέπει να ντρέπεσαι που παραμένεις στο πάθος της μνησικακίας και περιμένεις να έρθει πρώτος για συμφιλίωση εκείνος που σε λύπησε. Διότι αυτό είναι ντροπή και όνειδος και ζημιά πολύ μεγάλη. Και πρέπει πρώτα να ξέρεις ότι εκείνος που θα πάει πρώτος να ζητήσει συγνώμη, εκείνος θα έχει τη μέγιστη ευλογία. Διότι αν αφήσεις την οργή, επειδη σε παρακάλεσε ο άλλος, σ'εκείνον υπολογίζεται η αρετή. Και αυτό συμβαίνει επειδή εσύ δεν τήρησες την εντολή από σεβασμό προς τον Θεό, αλλά χαρίστηκες σ'αυτόν που σε παρακάλεσε και το έκανες. Αν όμως από δική σου απόφαση, χωρίς να έλθει εκείνος που σε λύπησε να σε παρακαλέσει, μόνος σου εσύ αν τρέξεις πρώτος προς αυτόν - πετώντας από πάνω σου όλο το βάρος της οργής και αφήνοντας κατα μέρος τη ντροπή και το δισταγμό- κα συμφιλιωθείς μαζί του, τότε ολόκληρο το κατόρθωμα γίνεται δικό σου και θα λάβεις όλο το μισθό και την ευλογία.
"Αφες ημιν τα οφειληματα ημών , ως και ημεις αφίεμεν τοις οφειλεταις ημων"
Υπάρχει κάτι πιο γαλήνιο απ'αυτό; Υπάρχει τίποτε πιο ήρεμο απ'αυτό το πρόσταγμα; Εσένα τον ίδιο έκανε κριτη της συγχωρήσεως των αμαρτημάτων σου. Αν συγχωρέσεις λίγα, τότε λίγα θα σου συγχωρεθούν. Αν συγχωρέσεις πολλά, πολλά θα σου συγχωρεθούν. Αν συγχωρήσεις τον άλλο ειλικρινά και από την καρδιά σου, κατά τον ίδιο τρόπο θα συγχωρήσει και ο Θεός εσένα. Αν με τη συγχώρεση κάνεις φίλο τον αδελφό, έτσι φιλικά θα διέκειται ο Θεός και προς εσένα. Ώστε, όσο πιο πολύ αμάρτησε ο αδελφός προς εμάς, με τόση μεγαλύτερη προθυμία πρέπει να σπεύσουμε να τον συγχωρούμε, επειδή μ'αυτό τον τρόπο γίνεται αίτιος για μας να συγχωρεθούν τα μεγάλα μας αμαρτήματα
