Στα μέσα του 3ου αιώνα μ.Χ.,όταν ο αυτοκράτωρ Δέκιος άναψε το καμίνι των διωγμών και χωρίς καμιά διάκριση βασάνιζε και σκότωνε νέους και γέρους,τότε και οι επτά παίδες, Μαξιμιλιανός,Εξακουστοδιανός,Ιάμβλιχος,Μαρτινιανός,Διονύσιος,Αντωνίνος και Κωνσταντίνος,για να μην αρνηθούν την πίστη τους,αφού διαμοίρασαν τα υπάρχοντα τους στους φτωχούς,έφυγαν από την πόλη και κρύφτηκαν σε κάποια σπηλιά,μέχρι να πάψει ο διωγμός.Επειδή,όμως,ο κίνδυνος ολοένα και πλησίαζε στην κρυψώνα τους,προσευχήθηκαν όλη τη νύκτα να πάρει ο Θεός τις ψυχές τους,χωρίς να πέσουν στα χέρια του Δεκίου.Ο Θεός άκουσε τη δέησή τους,και το πρωί κοιμήθηκαν χωρίς να ξυπνήσουν.Μετά 194 χρόνια, επί Θεοδοσίου του Μικρού,στην Έφεσο κάποια αίρεση διακήρυττε ότι δεν υπάρχει ανάσταση νεκρών.Εκείνη,λοιπόν,την εποχή,κάποιο παιδί στην αγορά της Εφέσου ψώνισε ψωμί με το νόμισμα της εποχής του Δεκίου.
Αυτό προκάλεσε έκπληξη.Πήραν,λοιπόν το παιδί και το ανέκριναν.Κατόπιν,πήγαν στη σπηλιά και βρήκαν ζωντανά και τα υπόλοιπα παιδιά.Τότε όλοι κατάλαβαν ότι είναι θαύμα Θεού,για να αποδειχθεί ότι "ανάστασιν μέλλειν έσεσθαι νεκρών,δικαίων τε και αδίκων".Δηλαδή,ότι μέλλει να γίνει ανάσταση νεκρών,και των δικαίων και των αδίκων.Απολυτίκιο. Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείω Πνεύματι, αφθαρτισθέντες, πολυχρόνιον, ήνυσαν ύπνον, οι εν Εφέσω επτάριθμοι Μάρτυρες, και αναστάντες πιστούς εβεβαίωσαν, την των ανθρώπων κοινήν εξανάστασιν όθεν άπαντες, συμφώνως τούτους τιμήσωμεν, δοξάζοντες Χριστόν τον πολυέλεον.
Το σπήλαιο των Επτά Παίδων στην Έφεσο
