Είναι της όψιμης μεταβυζαντινής περιόδου. Αξιοπρόσεκτα στοιχεία είναι η λεπτή φωτιστική θυρίδα της αψίδας και η αρχολιθοδομή των τοίχων. Στο εσωτερικό έχει λιτό τέμπλο με διαχωριστικά κυμάτια νεοκλασικού τύπου. Οι παλαιότερες εικόνες του χρονολογούνται στις αρχές του 20ου αιώνα.
Τα τελευταία χρόνια έχει υποστεί αρκετές επεμβάσεις. Προστέθη-κε κεραμωτό στέγαστρο στη νότια και δυτική πλευρά και κτίστηκε χαμηλό στηθαίο. Νεότερο είναι επίσης και το καμπαναριό στη ΝΔ γωνία της στέγης, ενώ το κακότεχνο μεταλλικό καμπαναριό στη νότια πλευρά του στηθαίου, ευτυχώς, αφαιρέθηκε πέρυσι. Μεταγενέστερα είναι και τα επιχρίσματα. Αλλά η πιο κακόγουστη και αισθητικά απαράδεκτη προ-σθήκη είναι η αποθήκη στη βόρεια πλευρά της εκκλησούλας.
Τέλος, θεωρούμε χρήσιμο να μνημονεύσουμε πέντε ακόμα εκκλησίες της πόλης μας, λιγότερο ή καθόλου γνωστές, οι οποίες δεν έχουν κηρυχθεί διατηρητέες και είναι: Του Αγίου Σπυρίδωνος: στην οδό Φλέμινγκ και Τημένου.Το βέβαιο είναι ότι κτίστηκε την εποχή του Καποδίστρια.Του Αγίου Χαραλάμπους: στην οδό Καραϊσκάκη. Είναι ιδιωτική και σήμερα ανήκει στην οικογένεια Πέτρου Φλώρου. Της Αγίας Παρασκευής: στην οδό Καραγιάνννη. Σύμφωνα με κάποια παράδοση, ο ημιυπόγειος ναός, στη θέση του οποίου κτίστηκε ο Αϊ- Γιάννης το 1829, ήταν αφιερωμένος στην Αγία Παρασκευή και για το λόγο αυτό κτίστηκε μετά η εκκλησία αυτή προς τιμή της Αγίας. Της Παναγίτσας: στην οδό Καραγιάννη και Φορονέως. Σύμφωνα με μαρτυρία ηλικιωμένων της γειτονιάς, κτίστηκε εκεί όπου πα-λαιότερα βρισκόταν μικρότερη εκκλησούλα της Παναγίας. Της Αγίας Κυριακής: στην οδό Θεάτρου. Κτίστηκε από τον Επαμεινώνδα και την Καλλιόπη Καλλιάρχη το 1903 και ανακαινίστηκε το 1963.
