Κατάθεση Τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου

Η ανακομιδή της τίμιας Ζώνης της Θεοτόκου, άλλοι λένε ότι έγινε από το βασιλιά Αρκάδιο και άλλοι από το γιο του Θεοδόσιο τον Β'. Η μεταφορά έγινε από την Ιερουσαλήμ στην Κωνσταντινούπολη και την τοποθέτησαν σε μια χρυσή θήκη, που ονομάσθηκε αγία Σωρός. Όταν πέρασαν 410 χρόνια, ο βασιλιάς Λέων ο Σοφός άνοιξε την αγία αυτή Σωρό για τη βασίλισσα σύζυγο του Ζωή, που την διακατείχε πνεύμα ακάθαρτο. Όταν λοιπόν άνοιξε την αγία Σωρό, βρήκε την τίμια Ζώνη της Θεοτόκου να ακτινοβολεί υπερφυσικά. Και είχε μια χρυσή βούλα, που φανέρωνε το χρόνο και την ήμερα που μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Αφού λοιπόν την προσκύνησαν, ο Πατριάρχης άπλωσε την τιμία Ζώνη επάνω στη βασίλισσα, και αμέσως αυτή ελευθερώθηκε από το δαιμόνιο. Όποτε όλοι δόξασαν το Σωτήρα Χριστό και ευχαρίστησαν την πανάχραντη Μητέρα Του, η οποία είναι για τους πιστούς φρουρός, φύλαξ, προστάτις, καταφυγή, βοηθός, σκέπη, σε κάθε καιρό και τόπο, ήμερα και νύκτα.
Στη συνέχεια η Αγία Ζώνη τεμαχίστηκε και τεμάχιά της μεταφέρθηκαν σε διάφορους ναούς της Κωνσταντινούπολης. Μετά την άλωση της Πόλης από τούς Σταυροφόρους το 1204 μ.Χ., κάποια τεμάχια αρπάχτηκαν από τους βάρβαρους και απολίτιστους κατακτητές και μεταφέρθηκαν στη Δύση. Ένα μέρος όμως διασώθηκε και παρέμεινε στην Κωνσταντινούπολη και μετά την απελευθέρωση της Πόλης από τον Μιχαήλ Η' Παλαιολόγο. Φυλασσόταν στον ιερό ναό της Θεοτόκου των Βλαχερνών. Η τελευταία αναφορά για το άγιο λείψανο είναι ενός ανώνυμου Ρώσου προσκυνητή στην Κωνσταντινούπολη μεταξύ του 1424 και 1453 μ.Χ.
Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τούς Τούρκους το 1453 μ.Χ., είναι άγνωστο τι απέγινε το υπόλοιπο μέρος της Αγίας Ζώνης στη συνέχεια. Έτσι το μοναδικό σωζόμενο τμήμα είναι αυτό που φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου· με εξαιρετικά περιπετειώδη τρόπο έφτασε εκεί.
Ο Άγιος Κωνσταντίνος είχε κατασκευάσει έναν χρυσό σταυρό για να τον προστατεύει στις εκστρατείες. Στη μέση του σταυρού είχε τοποθετηθεί τεμάχιο Τιμίου Ξύλου· ο σταυρός έφερε επίσης θήκες με άγια λείψανα Μαρτύρων, και ένα τεμάχιο της Τιμίας Ζώνης. Όλοι οι βυζαντινοί αυτοκράτορες έπαιρναν αυτόν τον σταυρό στις εκστρατείες. Το ίδιο έπραξε και ο αυτοκράτορας Ισαάκιος Β Ἄγγελος (1185-1195) σε μία εκστρατεία εναντίον του ηγεμόνα των Βουλγάρων Ασάν. Νικήθηκε όμως και μέσα στον πανικό ένας ιερέας τον πέταξε στο ποτάμι για να μην τον βεβηλώσουν οι εχθροί. Μετά από μερικές μέρες όμως οι Βούλγαροι τον βρήκαν· έτσι πέρασε στα χέρια του Ασάν.
Οι Βούλγαροι ηγεμόνες μιμούμενοι τούς Βυζαντινούς αυτοκράτορες έπαιρναν μαζί τους στις εκστρατείες το σταυρό. Σε μία μάχη όμως εναντίον των Σέρβων ο βουλγαρικός στρατός νικήθηκε από τον Σέρβο ηγεμόνα Λάζαρο (1371-1389). Ο Λάζαρος αργότερα δώρισε το σταυρό του Αγίου Κωνσταντίνου στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου μαζί με το τεμάχιο της Τιμίας Ζώνης.
Οι Άγιοι Πατέρες της Ιεράς Μονής διασώζουν και μία παράδοση σύμφωνα με την οποία η Τιμία Ζώνη της Θεοτόκου αφιερώθηκε στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου από τον αυτοκράτορα Ιωάννη ΣΤ Καντακουζηνό (1341-1354), ο οποίος στη συνέχεια παραιτήθηκε από το αξίωμα, εκάρη μοναχός με το όνομα Ιωάσαφ και μόνασε στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου.
Τα θαύματα που πραγματοποίησε και πραγματοποιεί η Τιμία Ζώνη είναι πολλά. Βοηθά ειδικά τις στείρες γυναίκες να αποκτήσουν παιδί. Αν ζητήσουν με ευλάβεια τη βοήθειά της Παναγίας, τούς δίδεται τεμάχιο κορδέλας που έχει ευλογηθεί στην λειψανοθήκη της Αγίας Ζώνης· αν έχουν πίστη, καθίστανται έγκυες.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. δ’.
Θεοτόκε ἀειπάρθενε, τῶν ἀνθρώπων ἡ σκέπη, Ἐσθῆτα καὶ Zώνην τοῦ ἀχράντου σου σώματος, κραταιὰν τῇ πόλει σου περιβολὴν ἐδωρήσω, τῷ ἀσπόρῳ τόκῳ σου ἄφθαρτα διαμείναντα, ἐπὶ σοὶ γὰρ καὶ φύσις καινοτομεῖται καὶ χρόνος, διὸ δυσωποῦμέν σε, εἰρήνην τῇ πολιτείᾳ σου δώρησαι, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον
Ἦχος β’. Τὴν ἐν πρεσβείαις.
Τὴν θεοδόχον γαστέρα σου Θεοτόκε, περιλαβοῦσα ἡ Zώνη σου ἡ τιμία, κράτος τῇ πόλει σου ἀπροσμάχητον, καὶ θησαυρὸς ὑπάρχει, τῶν ἀγαθῶν ἀνέκλειπτος, ἡ μόνη τεκοῦσα ἀειπάρθενος.

Κάθισμα
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Τὰ καταθέσια τῆς σῆς θείας Ζώνης, ἡ Ἐκκλησία σου φαιδρῶς ἑορτάζει, καὶ ἐκτενῶς κραυγάζει σοι Παρθένε Ἁγνή· Ἅπαντας περίσῳζε, τῆς ἐχθρῶν δυναστείας· θραῦσον τὰ φρυάγματα, τῶν ἀθέων βαρβάρων, καὶ τὴν ἡμῶν κυβέρνησον ζωήν, πράττειν Κυρίου τὰ θεῖα θελήματα.

Ἕτερον Κάθισμα
Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Τῆς τιμίας Ζώνης σου τῇ καταθέσει, ἑορτάζει σήμερον, ὁ σὸς πανύμνητε λαός, καὶ ἐκτενῶς ἀνακράζει σοι· Χαῖρε Παρθένε, Χριστιανῶν τὸ καύχημα.

Ἕτερον Κάθισμα
Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.
Τὴν Ζώνην τὴν σεπτήν, τοῦ ἀχράντου σου σκήνους, ὑμνοῦμεν οἱ πιστοί, Παναγία Παρθένε, ἐξ ἧς ἀρυόμεθα νοσημάτων τὴν ἴασιν, καὶ κραυγάζομεν· Μῆτερ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου, σὺ ἡ λύτρωσις, τῶν σὲ τιμώντων ὑπάρχεις, Μαρία Θεόκλητε.

Ὁ Οἶκος
Τὶς γηγενῶν τὰ σὰ μεγαλεῖα διηγήσεται λόγος; ποία γλῶσσα βροτῶν; νοῦς γὰρ οὐδὲ οὐράνιος, ἀλλ' ἡ τεκοῦσα τῆς συμπαθείας τὸ ἀμέτρητον πέλαγος, δέξαι καὶ νῦν ἐξ ἀκάρπων χειλέων τὰ ᾄσματα, καὶ δίδου μοι θείαν χάριν, εὐφημῆσαι τὴν σὴν Ζώνην Δέσποινα, δι' ἧς κόσμος ἀγάλλεται, σὺν Ἀγγέλοις ὑμνῶν σου τὰ θαύματα, ἡ μόνη τεκοῦσα ἀειπάρθενος.

O Άγιος Ιωάννης Πρόδρομος και Βαπτιστής (Αποτομή Κεφαλής)

«Οὐκ ἐξεστὶ σοὶ ἔχειν, τὴν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ σου». Δεν σου επιτρέπεται από το νόμο του Θεού να έχεις τη γυναίκα του αδελφού σου, ο όποιος ζει ακόμα. Λόγια του Τιμίου Προδρόμου, που αποτελούσαν μαχαιριές στις διεφθαρμένες συνειδήσεις του βασιλιά Ηρώδη Αντίπα και της παράνομης συζύγου του Ηρωδιάδος, που ήταν, γυναίκα του αδελφού του Φιλίππου. Ο Ηρώδης, μη ανεχόμενος τους ελέγχους του Προδρόμου, τον φυλάκισε. Σε κάποια γιορτή όμως των γενεθλίων του, ο Ηρώδης υποσχέθηκε με όρκο να δώσει στην κόρη της Ηρωδιάδος ότι ζητήσει, διότι του άρεσε πολύ ο χορός της. Τότε η αιμοβόρος Ηρωδιάς είπε στην κόρη της να ζητήσει στο πιάτο το κεφάλι του Ιωάννη. Πράγμα που τελικά έγινε. Έτσι, ο ένδοξος Πρόδρομος του Σωτήρα θα παραμένει στους αιώνες υπόδειγμα σε όλους όσους θέλουν να υπηρετούν την αλήθεια και να αγωνίζονται κατά της διαφθοράς, ανεξάρτητα από κινδύνους και θυσίες. Και να τι λένε οι 24 πρεσβύτεροι της Αποκάλυψης στο Θεό για τους διεφθαρμένους: «ἦλθεν... ὁ καιρὸς τῶν ἐθνῶν κριθήναι... καὶ διαφθείραι τοὺς διαφθείροντας τὴν γῆν». Ήλθε, δηλαδή, ο καιρός της ανάστασης των νεκρών για να κριθεί ο κόσμος και να καταστρέψεις (Θεέ μου) εκείνους, που με τη διεφθαρμένη ζωή τους διαφθείρουν και καταστρέφουν τη γη.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ'. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὡς πάντων ὑπέρτερος, τῶν Προφητῶν ἀληθῶς, αὐτόπτης καὶ Πρόδρομος, τῆς παρουσίας Χριστοῦ, Προφῆτα γεγένησαι, ὅθεν καὶ παρ’ Ἡρῴδου, ἐκτμηθεῖς σου τὴν Κάραν, ἔδραμες τοὶς ἐν Ἅδῃ, προκηρύξαι τὸ λύτρον διὸ σὲ Ἰωάννη Βαπτιστά, ποθῶ γεραίρομεν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον

Ἦχος β’.
Μνήμη δικαίου μετ᾽ ἐγκωμίων· σοὶ δὲ ἀρκέσει ἡ μαρτυρία τοῦ Κυρίου Πρόδρομε· ἀνεδείχθης γὰρ ὄντως καὶ Προφητῶν σεβασμιώτερος, ὅτι καὶ ἐν ῥείθροις βαπτίσαι κατηξιώθης τὸν κηρυττόμενον· ὅθεν τῆς ἀληθείας ὑπεραθλήσας, χαίρων εὐηγγελίσω καὶ τοῖς ἐν ᾅδῃ, Θεὸν φανερωθέντα ἐν σαρκί, τὸν αἴροντα τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου, καὶ παρέχοντα ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον

Ἦχος πλ. α’.
Ἡ τοῦ Προδρόμου ἔνδοξος ἀπoτομή, οἰκονομία γέγονέ τις θεϊκή, ἵνα καὶ τοῖς ἐν ᾅδη τοῦ Σωτῆρος κηρύξῃ τὴν ἔλευσιν. Θρηνείτω οὖν Ἡρωδιάς, ἄνομον φόνον αἰτήσασα, οὐ νόμον γὰρ τὸν τοῦ Θεοῦ, οὐ ζῶντα αἰώνα ἠγάπησεν, ἀλλ᾽ ἐπίπλαστον πρόσκαιρον.

O Άγιος Αρκάδιος ο θαυματουργός επίσκοπος Αρσινόης Κύπρου

Ο Άγιος Αρκάδιος γεννήθηκε στην Αρσινόη της Κύπρου και ήταν γιος ευσεβών και πλουσίων γονέων, του Μιχαήλ και της Άννας. Ο Αρκάδιος μορφώθηκε πολύ καλά στην Κωνσταντινούπολη και επανήλθε στην ιδιαίτερη πατρίδα του Αρσινόη. Έγινε πολύ γνωστός για τους ασκητικούς του αγώνες και για τις μεγάλες του αρετές. Έτσι όταν πέθανε ο άγιος Νίκων, ο Αρκάδιος εκλέχθηκε διάδοχος του στο θρόνο της Αρσινόης. Αφού ποίμανε το ποίμνιο του θεάρεστα, απεβίωσε ειρηνικά την 29η Αυγούστου. Αυτός είχε και αδελφό τον Άγιο Θεοσέβειο τον Αρσινοήτη.

Όσιος Μωυσής ο Αιθίοπας

Πόσο αληθινή είναι η πίστη μας; Ένας ληστής που κατάφερε να γίνει άγιος μέσα από ταπείνωση και άσκηση. Η εκκλησία μας δεν προσπάθησε ποτέ να κρύψει το παρελθόν του αγίου αυτού αλλά και κανενός απ' όλους τους αγίου μας. Κλέφτες, πόρνες, δολοφόνοι, μοιχοί όλοι αμαρτωλοί που όμως του διέκρινε ένα πράγμα, η ταπείνωση. Αυτό που λείπει σήμερα από εμάς του σύγχρονους πολίτες αυτής της χώρας. Ο Χριστός όμως μας λέει, ότι όλοι είστε αμαρτωλοί και για εσάς ήρθα στη γη, ελάτε σε μένα και κοινωνήστε την αληθινή ζωή! Εμείς όμως λέμε με πείσμα όχι, του λέμε ότι ποιος είσαι εσύ που θα μας κάνεις κουμάντο στη ζωή μας, εμείς ξέρουμε, εμείς θα αποφασίσουμε για όλα χωρίς Εσένα οδηγό. Για αυτό το λόγο και οδηγούμαστε στο γκρεμό και γυρισμός δεν θα υπάρξει αν δεν Τον ακολουθήσουμε. Ο Όσιος Μωυσής μετανόησε και σώθηκε, αν δούμε εμείς τι θα κάνουμε.
Ο όσιος Μωυσής ήταν αγορασμένος δούλος κάποιου πλούσιου κτηματία. Είχε χαρακτήρα σκληρό και δύστροπο και καθημερινά δημιουργούσε πολλά προβλήματα, ώσπου το αφεντικό του αγανάκτησε και τον πέταξε στον δρόμο. Ο Μωυσής βρήκε καταφύγιο σε μια ληστοσυμμορία και με την τεράστια σωματική του δύναμη δεν άργησε να επιβληθεί και να γίνει ο αρχηγός της.
Κάποτε, κυνηγημένος από τα όργανα της εξουσίας, για τα πολλά του εγκλήματα, πήγε να κρυφτεί βαθειά στην έρημο όπου ζούσαν οι πιο ονομαστοί ασκητές. Η συναναστροφή του με τους αγίους τον έκανε σιγά - σιγά να ημερεύσει. Τον επισκίασε η Χάρη του Θεού, γιατί η μετάνοια είναι ώρα Χάριτος, μαλάκωσε η καρδιά του, μετανόησε πραγματικά και ζήτησε την λύτρωση. Η αλλαγή του ήταν ριζική και σε σύντομο χρονικό διάστημα έφτασε στα μέτρα των μεγάλων Πατέρων της ερήμου. Μετά το βάπτισμα αξιώθηκε να λάβει και την Χάρη της Ιεροσύνης.
Σε ηλικία 75 ετών έφυγε από την πρόσκαιρη αυτή ζωή με τρόπο βίαιο και μαρτυρικό. Ειδωλολάτρες ληστές εισέβαλαν στο σπήλαιο που ασκήτευε και τον σκότωσαν με μαχαίρια. Και στο σημείο αυτό επαληθεύθηκε, για άλλη μια φορά, ο λόγος του Χριστού προς τον Απόστολο Πέτρο: «πάντες γὰρ οἱ λαβόντες μάχαιραν ἐν μαχαίρῃ ἀποθανοῦνται» (Ματθ. κστ, 52).
Οι δύο μεγάλες αρετές που τον κοσμούσαν ήταν η αληθινή μετάνοια και η βαθειά ταπείνωση. Μέχρι την τελευταία του αναπνοή «έκλαιε πικρώς» για τις αμαρτίες του και θεωρούσε τον εαυτό του κατώτερο όχι μόνον από τους ανθρώπους, αλλά και από αυτήν την άλογη κτίση. «Η συναίσθησις της αμαρτίας ημών είναι μέγα δώρον του Ουρανού, μεγαλύτερον και της οράσεως των αγγέλων... Η μετάνοια είναι ανεκτίμητον δώρον προς την ανθρωπότητα... Δια της μετανοίας συντελείται η θέωσις ημών. Τούτο είναι γεγονός ασυλλήπτου μεγαλείου» (Αρχιμ. Σωφρονίου, Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστι, σελ. 40 και 46). Ο Μωυσής αξιοποίησε κατά τον καλύτερο τρόπο το ανεκτίμητο αυτό δώρο και έφθασε στην θέωση, στην όραση του Θεού.
Αρκετά περιστατικά από τον βίο και την πολιτεία του φανερώνουν την ριζική αλλαγή του τρόπου της ζωής του. Άλλωστε αυτό σημαίνει μετάνοια. Αλλαγή τρόπου σκέψης και τρόπου ζωής. Αξίζει να αναφέρουμε ένα από αυτά: «Κάποτε, τέσσερεις ληστές, παλιοί σύντροφοί του, μπήκαν στην καλύβα του για να την ληστέψουν, χωρίς να φαντάζονται ποιόν μπορούσαν να βρουν μέσα. Όταν τον είδαν σάστισαν. Εκείνος, με μεγάλη ευκολία, τους έπιασε, τους έδεσε και τους οδήγησε στην συνάθροιση των Γερόντων και τους ερώτησε να του πουν τί πρέπει να κάνει με τους ληστές, λέγοντας συγχρόνως: "Σε μένα δεν αρμόζει πια να τιμωρήσω άνθρωπον"» (Γεροντικόν, Εκδ. Ρηγοπούλου, σελ. 111). Όταν τα άκουσαν αυτά οι ληστές εξομολογήθηκαν, μετανόησαν και έγιναν Μοναχοί.
Άλλο χαρακτηριστικό περιστατικό που φανερώνει την ταπείνωση του Οσίου είναι και το ακόλουθο: «Την ημέρα που τον χειροτονούσε Πρεσβύτερο ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας και μάλιστα την ώρα που του φορούσε τα ιερά άμφια του είπε φιλικά ότι έγινε λευκός σαν περιστέρι. Ο Μωυσής ερώτησε ταπεινά τον Πατριάρχη αν κρίνει από το εξωτερικό ή το εσωτερικό, επειδή και τα άμφια ήσαν λευκά. Ο Πατριάρχης θέλοντας να τον δοκιμάσει αν έχει πραγματική ταπείνωση, είπε κρυφά στους κληρικούς να τον διώξουν από το σκευοφυλάκιο. Έτσι, όταν παρουσιάστηκε εκεί μετά την θεία Λειτουργία, τον έδιωξαν βρίζοντας τον. Ο Μωυσής έφυγε αμέσως χωρίς καμιά αντιλογία. Ένας από αυτούς, που τον ακολούθησε κρυφά για να δει αν του κακοφάνηκε, τον άκουσε να μονολογεί μεμφόμενος τον εαυτό του: "Καλά σού κάνανε, σποδόδερμε μελανέ". Αφού δεν είσαι άνθρωπος, τί γυρεύεις με τους ανθρώπους;» (Γεροντικόν, σελ. 252 -253).
Η Ορθόδοξη Εκκλησία με τον τρόπο ζωής που προσφέρει μεταμορφώνει και μετασκευάζει τα τσακάλια και τους λύκους σε πρόβατα και αρνιά άκακα. Μεταβάλλει τους υπερήφανους σε ταπεινούς, τους πόρνους και μοιχούς σε σώφρονες, τους φονιάδες, τους τρομοκράτες και τους ληστές σε Οσίους.
ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr

O Όσιος Μωυσής ο Αιθίοπας

Ο όσιος Μωυσής έζησε στην Αίγυπτο και στην αρχή ήταν ληστής. Αλλά το φως της γνώσης και της μετάνοιας δεν άργησε να φωτίσει το δρόμο του. Η μεγάλη επιείκεια που έδειξε προς αυτόν κάποιος χριστιανός, ενώ αυτός τον είχε βλάψει, επέφερε στον Μωυσή ψυχική ανακαίνιση. Πίστεψε, έγινε χριστιανός και κατόπιν μοναχός. Αγωνίστηκε σκληρά μέσα στην έρημο και απέκτησε μεγάλη πνευματική σύνεση και αρετή. Η φήμη του έφερνε στο ερημητήριό του πολλούς χριστιανούς, που άκουγαν με δέος τη διδασκαλία του κατά της υπερηφάνειας και της κατάκρισης. «Είμαι, έλεγε, ο χειρότερος των αμαρτωλών. Τα περασμένα μας αμαρτήματα πρέπει να τα έχουμε πάντα μπροστά μας και να λυπούμαστε γι’ αυτά. Αυτό είναι η καλύτερη μέθοδος για να φυλάξουμε τον εαυτό μας με τη βοήθεια του Θεού ασφαλή. Αν νομίσουμε ότι είμαστε πνευματικά όρθιοι, τότε ακριβώς είναι ο μεγάλος κίνδυνος μήπως πέσουμε. Για να μη φοβόμαστε το Θεό, οφείλουμε να φοβόμαστε πολύ τον εαυτό μας, δηλαδή τις αδυναμίες και τα πάθη μας».
Με τέτοια αγία ζωή, ο Μωυσής έφθασε στο 75ο έτος της ηλικίας του. Ώσπου ξαφνικά, ειδωλολάτρες ληστές εισέβαλαν στο σπήλαιο του και τον σκότωσαν με μαχαίρια. (Σύμφωνα όμως με την Συναξαριακή πηγή του Άγιου Νικόδημου, ο Άγιος Μωυσής απεβίωσε ειρηνικά).

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Τῶν παθῶν καταλείψας Πάτερ τὴν Αἴγυπτον, τῶν ἀρετῶν ἐν τῷ ὄρει ἀνῆλθες πίστει θερμή, τὸν Σταυρὸν τὸν τοῦ Χριστοῦ ἄρας ἐπ' ὤμων σου, καὶ δοξασθεῖς περιφανῶς τύπος ὤφθης Μοναστῶν, Μωσῆ Πατέρων ἀκρότης, μεθ' ὧν ἀπαύστως δυσώπει ἐλεηθήναι τᾶς ψυχᾶς ἠμῶν.

Κοντάκιον

Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Αἰθιόπων πρόσωπα, ἀπορραπίσας, νοητῶν ἀνέλαμψας, καθάπερ ἥλιος φαιδρός, φωταγωγῶν τᾶς ψυχᾶς ἠμῶν, τῶν σὲ τιμώντων, Μωσῆ παμμακάριστε.

Σύναξη των Αγίων πατέρων των Σπηλαίων του Κιέβου

Σήμερα, η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, εορτάζει την Σύναξη των Αγίων πατέρων των Σπηλαίων του Κιέβου τα λείψανα των οποίων βρίσκονται στα σπήλαια του Αγίου Θεοδοσίου. Οι Άγιοι αυτοί είναι:

1. Θεοδόσιος, ηγούμενος και ιδρυτής (Τιμάται 3 Μαΐου, 14 Αυγούστου, 2 Σεπτεμβρίου).
2. Αγάθων ο θαυματουργός (Τιμάται 20 Φεβρουαρίου).
3. Ακίνδυνος, αρχιμανδρίτης (+ 1235 μ.Χ.).
4. Αμμούν (Τιμάται 4 Οκτωβρίου).
5. Αμφιλόχιος Επίσκοπος Βλαδιμίρ, Βολυνία (Τιμάται 10 Οκτωβρίου - Σύναξη των Αγίων της Βολυνίας).
6. Ανατόλιος ο εν τω σπηλαίω ο Έγκλειστος (Τιμάται 3 Ιουλίου).
7. Αχιλλέας ο Διάκονος (Τιμάται 4 Ιανουαρίου).
8. Αρσένιος, λάτρης της εργασίας (Τιμάται 8 Μαΐου).
9. Αθανάσιος ο Έγκλειστος (Τιμάται 2 Δεκεμβρίου).
10. Βενιαμίν ο Έγκλειστος (Τιμάται 13 Οκτωβρίου).
11. Κασσιανός ο Έγκλειστος (Τιμάται 29 Φεβρουαρίου, 8 Μαΐου).
12. Δανιήλ (14ος αιώνας μ.Χ.).
13. Διονύσιος ο Έγκλειστος (Τιμάται 3 Οκτωβρίου).
14. Δοσίθεος ο αρχιμανδρίτης (+ 1218 μ.Χ.).
15. Ευλόγιος (14ος αιώνας μ.Χ.).
16. Ευθύμιος ο Ησυχαστής (Τιμάται 20 Ιανουαρίου).
17. Γερόντιος ο Κανονάρχης (Τιμάται 1 Απριλίου).
18. Ισίδωρος ο Έγκλειστος (12ος - 13ος αιώνας μ.Χ.).
19. Ιωσήφ ο Πολύαθλος (Τιμάται 4 Απριλίου).
20. Λαυρέντιος ο Έγκλειστος (Τιμάται 20 Ιανουαρίου).
21. Λουκιανός ο ιερομάρτυρας Πρεσβύτερος των Σπηλαίων του Κιέβου (Τιμάται 15 Οκτωβρίου).
22. Μακάριος ο Διάκονος (Τιμάται 19 Ιανουαρίου).
23. Ρούφος (Τιμάται 8 Απριλίου).
24. Τιμόθεος ο ηγούμενος (+ 1132 μ.Χ.).
25. Τίτος ο στρατιώτης (Τιμάται 27 Ιανουαρίου, 27 Φεβρουαρίου).
26. Ζαχαρίας (Τιμάται 24 Μαρτίου).
27. Ζήνων ο Νηστευτής (Τιμάται 30 Ιανουαρίου).
28. Θεόδωρος ο σιωπηλός (Τιμάται 17 Φεβρουαρίου).
29. Υπάτιος ο θεραπευτής (Τιμάται 31 Μαρτίου).
30. Ιγνάτιος ο αρχιμανδρίτης (Τιμάται 20 Δεκεμβρίου).
31. Ιλαρίων (Τιμάται 21 Οκτωβρίου).
32. Λογγίνος ο φύλακας της θύρας (Τιμάται 16 Οκτωβρίου).
33. Μαρτύριος ο Έγκλειστος (Τιμάται 25 Οκτωβρίου).
34. Μαρτύριος ο διάκονος (Τιμάται 25 Οκτωβρίου).
35. Θεόφιλος Αρχιεπίσκοπος Νόβγκοροντ (Τιμάται 26 Οκτωβρίου).
36. Μωησής ο θαυματουργός (Τιμάται 28 Ιουλίου).
37. Νέστωρ ο αμαθής (Τιμάται 29 Οκτωβρίου).
38. Λεόντιος ο Κανονάρχης (Τιμάται 18 Ιουνίου).
39. Παμβώ ο Έγκλειστος (Τιμάται 18 Ιουλίου).
40. Πίωρ ο Έγκλειστος (Τιμάται 4 Οκτωβρίου).
41. Μαρδάριος ο Έγκλειστος (Τιμάται 13 Δεκεμβρίου).
42. Παΐσιος (Τιμάται 19 Ιουλίου).
43. Μερκούριος ο νηστευτής (Τιμάται 4 Νοεμβρίου, 24 Νοεμβρίου).
44. Παγκράτιος, ιερομόναχος ο Έγκλειστος (Τιμάται 9 Φεβρουαρίου).
45. Παφνούτιος ο Έγκλειστος (Τιμάται 15 Φεβρουαρίου).
46. Παύλος ο Υπάκουος (Τιμάται 10 Σεπτεμβρίου).
47. Σοφρώνιος ο Έγκλειστος (Τιμάται 11 Μαρτίου), 11 Μαΐου).
48. Θεοδόσιος (Πρίγκιπας Θεόδωρος) (Τιμάται 11 Αυγούστου).
49. Ποίμην ο Νηστευτής (Τιμάται 7 Αυγούστου).
50. Σιλουανός (Τιμάται 10 Ιουνίου).
51. Σισώης (Τιμάται 6 Ιουλίου).
52. Γρηγόριος ο Έγκλειστος (Τιμάται 8 Ιανουαρίου).

Σύναξη των Ευρυτάνων Αγίων

Η εορτή των Ευρυτάνων Αγίων θεσπίσθηκε, με άδεια της Ιεράς Συνόδου το 1971 μ.Χ. και εορτάζεται την τελευταία Κυριακή του Αυγούστου.

Οι Άγιοι αυτοί είναι:

1) Όσιος Ανδρέας ο Ερημίτης και Θαυματουργός (βλέπε 15 Μαΐου)
2) Άγιος Μιχαήλ ο Μαυρουδής (βλέπε την Πέμπτη της Διακαινησίμου)
3) Άγιος Δαμιανός ο μοναχός (βλέπε 14 Φεβρουαρίου)
4) Άγιος Σεραφείμ ο Νέος Ιερομάρτυρας (βλέπε 4 Δεκεμβρίου)
5) Άγιος Νικόλαος ο παντοπώλης ο Νεομάρτυρας από το Καρπενήσι (βλέπε 23 Σεπτεμβρίου)
6) Άγιος Κυπριανός ο νέος οσιομάρτυρας (βλέπε 5 Ιουλίου)
7) Άγιος Ρωμανός ο νέος Οσιομάρτυρας (βλέπε 5 Ιανουαρίου και 16 Φεβρουαρίου)
8) Όσιος Ακάκιος ο Νέος, ο Καυσοκαλυβίτης (βλέπε 4 Απριλίου)
9) Άγιος Γεράσιμος ο νέος ο Καρπενησιώτης (βλέπε 3 Ιουλίου)
10) Όσιος Ευγένιος ο Αιτωλός (βλέπε 5 Αυγούστου)
11) Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός (βλέπε 24 Αυγούστου)
12) Άγιος Ιωάννης ο Νεομάρτυρας ο εξ Αγαρηνών (βλέπε 23 Σεπτεμβρίου)

O Δίκαιος Εζεκίας ο Βασιλιάς

Ο Δίκαιος Εζεκίας, ήταν γιος του αποστάτη βασιλιά του Ιούδα Αχαζ, που υποστήριζε με μεγάλη θέρμη τα είδωλα. Ο Εζεκίας όμως, ακολούθησε εντελώς διαφορετικό δρόμο από τον πατέρα του.
Ο Εζεκίας καταπολέμησε την ειδωλολατρία, έδωσε στην γιορτή του Ιουδαϊκού Πάσχα περισσότερη μεγαλοπρέπεια, και υποστήριξε με το προσωπικό του παράδειγμα αλλά και το βασιλικό του κύρος, τον αληθινό Θεό. Αλλά και ο Θεός τον υποστήριξε ανάλογα. Ο Εζεκίας λοιπόν όχι μόνο κατόρθωσε να νικήσει τούς Φιλισταίους, αλλά κατόρθωσε να ξεφύγει και από τον ζυγό των Ασσυρίων, κατατροπώνοντας τον Βασιλιά τους, Σεναριχείμ. Οι σύμβουλοι του Εζεκία ήταν οι προφήτες Ησαΐας και Μιχαίας. Ακόμα υποστήριξε πολύ την γεωργία και το εμπόριο, οχύρωσε την Ιερουσαλήμ και στόλισε τον ναό της Ιερουσαλήμ.
Πέθανε το 696 π.Χ και τάφηκε με μεγάλη πομπή, στον υψηλότερο τάφο των υιών του Δαυίδ. Υπήρξε δε ένας από τούς καλύτερους βασιλείς του Ιούδα.

Ο Άγιος Φανούριος

Ο Άγιος Φανούριος είναι άγνωστος στους αρχαίους Συναξαριστές. Έγινε γνωστός από την τυχαία εύρεση της εικόνας του τον 14ο αιώνα μ.Χ. στη Ρόδο, όταν έσκαβαν παλιά σπίτια στο νότιο μέρος του παλιού τείχους. Εκεί βρέθηκε αρχαίος ναός με πολλές κατεστραμμένες εικόνες και μεταξύ αυτών και η καλά διατηρημένη εικόνα επί της οποίας ο τότε μητροπολίτης Ρόδου Νείλος ο Β' ο Διασπωρινός (1355 - 1369 μ.Χ.) διάβασε το όνομα του Αγίου «ὁ ἅγιος Φανῶ». Ο Άγιος παριστανόταν σαν νεαρός στρατιώτης, κρατώντας στο δεξιό του χέρι σταυρό, πάνω στον όποιο ήταν λαμπάδα αναμμένη, γύρω δε από την εικόνα τα 12 μαρτύρια του. Τον αρχαίο αυτό ναό ανοικοδόμησε ο Νείλος και τον αφιέρωσε στο όνομα του Αγίου Φανουρίου, που όπως φαίνεται συνέταξε και την Ακολουθία του. (Η αναφορά στο Νέο Λειμωνάριο ότι η εικόνα του Αγίου βρέθηκε το 1500 μ.Χ., είναι λανθασμένη, διότι ο επίσκοπος Ρόδου Νείλος έζησε τον 14ο αιώνα μ.Χ.).

Τα μαρτύρια που απεικονίζονται στην εικόνα είναι μεγάλα και σκληρά και αποκαλύπτουν ότι πρόκειται για μεγάλο και γενναίο αθλητή της πίστεως.

•Στη πρώτη παράσταση: Εμφανίζεται ο Άγιος να απολογείται με παρρησία μπροστά στο Ρωμαίο άρχοντα.

•Στη δεύτερη: Ο Άγιος εικονίζεται ανάμεσα σε στρατιώτες που τον χτυπούν με πέτρες στο κεφάλι και στο στόμα.

•Στη τρίτη: Δείχνει τη συνέχεια αυτών των βασανιστηρίων, όπου έχουν ρίξει τον Άγιο πλέον στο χώμα και τον χτυπούν μανιασμένα με ρόπαλα και ξύλα, ενώ προσεύχεται.

•Στη τέταρτη: Είναι γυμνός και ματωμένος μέσα στη φυλακή, όπου οι δήμιοί του του καταξεσκίζουν τις σάρκες με σιδερένια εργαλεία. Εκείνος υπομένει ατάραχος με το βλέμμα στραμμένο στον ουρανό.

•Στη πέμπτη: Ο Άγιος βρίσκεται μπροστά στο σκληρό τύραννο με μία έκφραση που δείχνει τον πόνο και το μαρτύριο.

•Στη έκτη: Προσεύχεται μόνος του μέσα στη φυλακή έχοντας υψώσει τα χέρια ικετευτικά προς τον Ουρανό.

•Στη έβδομη: Εικονίζεται ένα ακόμη μαρτύριο, όπου είναι γυμνός και καταματωμένος, ενώ γύρω του καίνε το σώμα του με αναμμένες λαμπάδες.

•Στην όγδοη: Εμφανίζεται καταπλακωμένος κάτω από μια μεγάλη πέτρα και ολόγυρά του βρίσκονται άγρια θηρία, έτοιμα να τον κατασπαράξουν, ωστόσο μοιάζουν να είναι καθηλωμένα από την αγιότητά του.

•Στην ένατη: Βρίσκεται μπροστά σε ένα ακόμα μαρτύριο, αφού τον έχουν στήσει μπροστά στα είδωλα με αναμμένα κάρβουνα στα χέρια, αλλά εκείνος προτιμά να κρατά τα κάρβουνα στα χέρια και να καίγεται, παρά να τα πετάξει στα είδωλα και να λυτρωθεί.

•Στη δέκατη: Δέεται με τα χέρια υψωμένα στον ουρανό, ενώ γαλήνη και το θείο φως είναι ζωγραφισμένα στο πρόσωπό του.

•Στη ενδέκατη: Ο Άγιος στέκεται στη μέση και οι βασανιστές του τον έχουν τοποθετήσει σ’ ένα μεγάλο μάγκανο και του τσακίζουν τα κόκαλα. Το πρόσωπο του παραμένει ήρεμο και υπομένει και υπομένει με καρτερία το φρικτό μαρτύριο.

•Στη τελευταία παράσταση: Εικονίζεται το φοβερό τέλος του μαρτυρίου του. Εικονίζεται λοιπόν μέσα σ’ ένα λάκκο με αναμμένα ξύλα, περιτριγυρισμένος από αναμμένες φλόγες και καπνούς. Πάλι όμως το πρόσωπό του εξακολουθεί να είναι ήρεμο και ατάραχο, εστραμμένο με πίστη και αγαλλίαση προς τον αγαπημένο του Χριστό.

Και μόνο τα μαρτύρια που εικονίζονται στην εικόνα του Αγίου, τον καθιστούν μεγαλομάρτυρα!

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ'. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ουράνιον εφύμνιον εν γή τελείται λαμπρώς, επίγειον πανήγυριν, νύν εορτάζει φαιδρώς, Αγγέλων πολίτευμα, άνωθεν υμνωδίαις ευφημούσιν τους άθλους, κάτωθεν Εκκλησία, την ουράνιον δόξαν, ην εύρες πόνοις και άθλοις, τοις σοίς Φανούριε ένδοξε.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὡς ἄστρον ἀνέτειλας, τῇ Ἐκκλησίᾳ Χριστοῦ, καὶ πάντας κατηύγασας, φανερωθεὶς θαυμαστῶς, Φανούριε ἔνδοξε· ὅθεν τοῖς εὔφημοῦσι, τὴν σὴν ἄθλησιν Μάρτυς, νέμεις τῶν σῶν θαυμάτων, τῆν σωτήριον χάριν, πρεσβεύων τῷ Κυρίῳ, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Κοντάκιον

Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.

Ἱερεῖς διέσωσας, αἰχμαλωσίας ἀθέου, καὶ δεσμὰ συνέθλασας, δυνάμει θείᾳ θεόφρον, ᾔσχυνας, τυρράνων θράση γενναιοφρόνως· ηὔφρανας, Ἀγγέλων τάξεις Μεγαλομάρτυς· διὰ τοῦτό σε τιμῶμεν, θεῖε ὁπλῖτα, Φανούριε ἔνδοξε.

Μεγαλυνάριον

Χαίροις ὦ Φανούριε Ἀθλητά, ὁ πᾶσι παρέχων, τὰ αἰτήματα συμπαθῶς· χαίροις εὐσεβούντων, ὁ μέγας ἀντιλήπτωρ, καὶ πάσης Ἐκκλησίας, θεῖον ἀγλάϊσμα.

Οι Άγιοι Ανδριανός και Ναταλία

Ο Άγιος Ανδριανός, ο οποίος έζησε την εποχή του αυτοκράτορα Μαξιμιανού, ήταν παντρεμένος με την Ναταλία. μία μέρα λοιπόν είδε 23 χριστιανούς, να είναι έτοιμοι να μαρτυρήσουν για την πίστη τους. Ο 28χρονος Ανδριανός (από τη Νικομήδεια), εντυπωσιάστηκε από αυτά πού άκουσε και δήλωσε στους ειδωλολάτρες ότι είναι κι' αυτός χριστιανός. Αμέσως τον έπιασαν και τον έκλεισαν στην φυλακή. Εκεί πήγε η Ναταλία να του συμπαρασταθεί και να του πει να μην λυγίσει. Στην συνέχεια, αφού υπέμεινε πολλά και φρικτά βασανιστήρια παρέδωσε το πνεύμα του. Αξιοσημείωτο είναι, ότι όταν οι ειδωλολάτρες επιχείρησαν να του κάψουν το σώμα, ξέσπασε μία δυνατή νεροποντή η οποία έσβησε τη φωτιά. το σώμα του ενταφιάστηκε από την γυναίκα του την Ναταλία, η οποία μετά από λίγο καιρό θάφτηκε δίπλα του, αφού μαρτύρησε και αυτή για τον Χριστό.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Ἀναφαίρετον ὄλβον ἠγήσω, τὴν σωτήριον, πίστιν τρισμάκαρ, καταλιπῶν τὴν πατρῴαν ἀσέβειαν καὶ τῷ Δεσπότῃ κατ' ἴχνος ἑπόμενος, κατεπλουτίσθης ἐνθέοις χαρίσμασιν Ἀδριανὲ ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, ὁμοὺ σὺν Ναταλία τὴ θεόφρονι.

Κοντάκιον

Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Γυναικὸς θεόφρονος τοὺς θείους λόγους, ἐν Καρδίᾳ θέμενος, Ἀδριανέ μάρτυς Χριστοῦ, ἐν τοῖς βασάνοις προσέδραμες, σὺν τῇ συζύγῳ τὸ στέφος δεξάμενος.

Ὁ Οἶκος

Καιρὸς ἐπέστη τοῖς πιστοῖς, χαρμόσυνος ἡμέρα, Ἀδριανοῦ τοῦ θείου ἐνθέως εὐφρανθῶμεν, ἀναβοῶντες πρὸς αὐτόν· Μάρτυς τοῦ Κυρίου, ὁ τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν σαφῶς ἀγωνισάμενος, καὶ στέφος οὐρανόθεν δεξάμενος τῆς δικαιοσύνης, ἀπὸ πάσης ἐπηρείας τοῦ ἀλλοτρίου ἡμᾶς ῥῦσαι πάντας, ἴασίν τε ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἐξαπόστειλον ἡμῖν, καὶ τὴν κηλῖδα πᾶσαν τοῦ νοὸς ἐκκάθαρον οὐρανόθεν, σὺν τῇ συζύγῳ τὸ στέφος δεξάμενος.

O Άγιος Τίτος ο Απόστολος

Ο Τίτος ήταν Έλληνας στην καταγωγή και μάλιστα από τους πιο διακεκριμένους όσον άφορα τη μόρφωση και το γένος. Έγινε χριστιανός από τον Απόστολο Παύλο, με τον όποιο και συνεργάστηκε για τη διάδοση του Ευαγγελίου. Ακολούθησε τον απ. Παύλο στη δεύτερη άνοδό του στην Ιερουσαλήμ και κατόπιν επιφορτίσθηκε με αποστολή στην Κόρινθο, για να δει από κοντά την κατάσταση της εκεί Εκκλησίας. Όταν επέστρεψε, συνάντησε τον απ. Παύλο στη Μακεδονία. Έπειτα μαζί του, περίπου το έτος 58, πήγαν στην Κρήτη, όπου ο απ. Παύλος κατέστησε τον Τίτο επίσκοπο για να κηρύξει το λόγο του Θεού και να εγκαταστήσει σ' όλο το νησί πρεσβύτερους.

Από τη δεύτερη προς Τιμόθεον επιστολή μαθαίνουμε ότι ο Τίτος πήγε και στη Δαλματία, άγνωστο για ποιο σκοπό. Ο Παύλος έστειλε και τη γνωστή προς Τίτον επιστολή, από την οποία μαθαίνουμε ότι ο Έλληνας μαθητής του τιτλοφορείται απ' αυτόν "τέκνον του γνήσιον". Από την επιστολή αυτή, επίσης, μαθαίνουμε ότι ο Τίτος είχε λαμπρούς συνεργάτες στην Κρήτη, δηλαδή τον Ζήνα το νομικό και τον περίφημο Απολλώ. Ο Τίτος πέθανε στην Κρήτη, κατά το έτος 105 μετά Χριστόν.

Απολυτίκιο.
Ήχος β'. Τα άνω ζητών.
Του Παύλου δειχθείς, συνόμιλος Απόστολε, ούν τούτω ημιν, τον λόγον προκατήγγειλας, της ένθέου χάριτος, μυστολέκτα Τίτε μακάριε· διό τούτο βοώμέν σοι · Μη παύση πρεσβεύων, υπέρ πάντων ημών.

Ανακομιδή Ιερών Λειψάνων του Αγίου Βαρθολομαίου του Αποστόλου

Ό Άγιος Απόστολος Βαρθολομαίος μαρτύρησε με σταυρικό θάνατο στην Αρμενία. Το άγιο λείψανό του οι χριστιανοί το έβαλαν μέσα σε μια πέτρινη θήκη και το έκρυψαν στην Ουρβανούπολη. Επειδή, όμως, η θήκη γιάτρευε πολλές ασθένειες, συνέρεαν σ' αυτή πλήθη λαού. Γι' αυτό οι ειδωλολάτρες, όταν βρήκαν την κατάλληλη ευκαιρία, πέταξαν τη θήκη στη θάλασσα, μαζί με άλλες τέσσερις θήκες μαρτύρων. Τότε έγινε κάτι το θαυμαστό. Η θήκη με το λείψανο του Αγίου Βαρθολομαίου, συνοδεία των άλλων τεσσάρων θηκών, αφού πέρασαν τη Μαύρη Θάλασσα, τα στενά του Ελλησπόντου, το Αιγαίο πέλαγος και το Αδριατικό, έφθασαν αριστερά της Σικελίας, στο νησί Λιπαρά. Έπειτα, οι θήκες που συνόδευαν τη θήκη του Αγίου Βαρθολομαίου, πήγε η κάθε μία σε διαφορετικούς τόπους της Ιταλίας.

Τότε λοιπόν ο Άγιος του Θεού αποκαλύφθηκε στον επίσκοπο της Λιπαρός, Αγάθωνα, ο όποιος, αφού κατέβηκε στην παραλία και είδε τη θήκη, έμεινε εκστατικός. Με σεβασμό τότε συνόδευσαν τη θήκη με το άγιο λείψανο εκεί όπου θαυματουργικά υπέδειξε ο Απόστολος του Θεού και όπου κτίστηκε μεγαλοπρεπής ναός. Δίκαια, έτσι, μπορεί να πει κανείς: "Θαυμαστός ο Θεός εν τοις άγίοις αύτοϋ"1. Θαυμαστός είναι ο Θεός στις προστασίες που παρέχει στους Αγίους Του, που είναι αφοσιωμένοι σ' Αυτόν.1. Ψαλμός ξζ' 36.

Απολυτίκιο. 
Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον.
Έξ Εώας ως όρθρος ώφθη πολύφωτος, ποντοπορήσασα ξένως Βαρθολομαίε σοφέ, προς την Δύσιν η σορός η των Λειψάνων σου· του γαρ Ήλιου της ζωής, δαδουχεί τάς δωρεάς, και σκότος παντοίων νόσων, ολοσχερώς διαλύει, των προσιόντων ταύτη πάντοτε.

Η φιλία του… σατανά

Υπάρχουν, δυστυχώς, άνθρωποι, που για να επιτύχουν αυτό που θέλουν, πηγαίνουν ακόμη καί με το σατανά. Κάποιος μύθος αναφέρει, ότι ένας ξακουστός μάγος θεραπευτής είχε υπογράψει συμβόλαιο φιλίας με τον «πονηρό» καί σ' ό,τι κι όποτε τον χρειαζόταν, τον καλούσε καί εκείνος έτρεχε. Ποτέ δεν του είχε χαλάσει το χατίρι ο σατανάς...
Μια μέρα του ζήτησε την έξης χάρη: «Θέλω», του είπε «να με βοηθήσεις, να γίνω υπουργός». Καί ο σατανάς του υποσχέθηκε. «Ναί, θα πάω», του εξήγησε, «να μπω στο αυτί της βασιλοπούλας καί θα την κάνω να είναι άρρωστη καί να πονάει πολύ. Κανείς δεν θα μπορεί να την κάνη καλά. Λοιπόν, θα παρουσιασθείς εσύ, θα κάνεις ότι την θεραπεύεις καί εγώ θα την ελευθερώσω. Τότε θα ζητήσεις από τον βασιλιά ό,τι θέλεις καί αυτός θα σε ικανοποιήσει».
Έτσι καί έγινε. Η σατανική επήρεια έκανε τη βασιλοπούλα να πονά πολύ, χωρίς κανείς να μπορεί να τη θεραπεύσει. Μόνο ο μάγος την έκανε δήθεν καλά. Οπότε ο βασιλιάς, από ευχαρίστηση, τον έκανε υπουργό.
Δεν πέρασε όμως πολύς καιρός καί έγινε πραξικόπημα. Συνέλαβαν καί τον υπουργό καί τον κρέμασαν. Στό ικρίωμα καλούσε το φίλο του τον σατανά. Αλλ' ενώ εκείνος πάντοτε έφθανε αμέσως, τώρα αργεί. Καλεί ο άνθρωπος, φωνάζει, ικετεύει, άλλ' ο σατανάς δεν φαίνεται. Όμως να, τις τελευταίες του στιγμές, τον βλέπει να έρχεται από μακριά, φορτωμένος ένα γεμάτο τσουβάλι.
— Έλα, του φωνάζει, γιατί χάνομαι!
Κι ο σατανάς έρχεται κοντά, αδειάζει στά πόδια του φίλου του το τσουβάλι που ήταν γεμάτο παλιοπάπουτσα καί του λέει:
— Τα βλέπεις αυτά; Γι' αυτό τα χάλασα τόσα χρόνια. Για να σε ανεβάσω στην κρεμάλα. Αυτό είναι το τέλος σου. Βοήθεια δεν έχεις πια.
Πράγματι, αγαπητοί, ο σατανάς ποτέ δεν γίνεται φίλος των ανθρώπων, ας το ξέρουμε καλά. Γιατί αυτός «ανθρωποκτόνος ην απ' αρχής καί εν τη αληθεία ούχ έστηκεν, ότι... ψεύστης εστίν» (Ιωάν. η' 44), λέγει η Αγία Γραφή. Καί ο λαός διαπιστώνει: «Διαβολομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα».

Ο πιο εύκολος δρόμος για να πλησιάσουμε τον Θεό

Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού

Τίποτα δεν κάνει πιο εύκολο το δρόμο για να Του μοιάσουμε, για να ενωθούμε με το Θεό (για τη θέωση, να το πω έτσι), καί τίποτα δεν είναι πιό χρήσιμο για να Τον πλησιάσουμε, όσο το έλεος πού προσφέρουμε από καρδίας, με ευχαρίστηση καί χαρά, σ' εκείνους πού το έχουν ανάγκη...
Ο Χριστός, μας έδειξε ότι είναι Θεός αυτός πού έχει την ανάγκη μας. Λέει στο Ευαγγέλιο: «Αφού τα κάνατε αυτά για έναν από τους άσημους αδελφούς μου, τα κάνατε για μένα». Καί ο Χριστός πού το είπε αυτό είναι Θεός. Άρα, πολύ περισσότερο θα δείξει ότι αυτός πού κάνει το καλό ενώνεται με το Θεό —κι αυτό γίνεται με τη Χάρη του Θεού) καί με δικό του προσωπικό αγώνα. Γιατί αυτός ο άνθρωπος μιμείται στην ευεργεσία τον ίδιο τον Ευεργέτη Θεό!

Μονή Αγίου Παντελεήμονος (Νησί Ιωαννίνων)

Η Μονή Αγίου Παντελεήμονος στο νησί των Ιωαννίνων είναι περισσότερο γνωστή εκτός των άλλων από τα γεγονότα του θανάτου του Αλή πασά των Ιωαννίνων σε κάποιο από τα κελιά της.

Περιλαμβάνει εκτός του καθολικού, διώροφα συγκροτήματα στα βόρεια και νότια και ερειπωμένα κελιά στα ανατολικά που διαμορφώνουν και τον περίβολο της Μονής.

Η παλαιότερη μαρτυρία για τον ναό ανάγεται στον 15ο αιώνα και συνδέεται με την παρουσία μοναχών. Φαίνεται ότι στον ίδιο χώρο υπήρχε και το ησυχαστήριο του Αγίου Παντελεήμονα, που αναφέρεται στην βιογραφία των Μοναχών Αψαράδων το 1506 – 1507.

Το 1800, ο ναός καταστράφηκε από την πτώση βράχων, επισκευάστηκε και καταστράφηκε εκ νέου το 1810 από την ίδια αιτία. Επισκευάστηκε από τον ηγούμενο Ανανία λίγο αργότερα στην μορφή που έχει
σήμερα.
Το καθολικό είναι βασιλική, μικρών διαστάσεων, με νεώτερο χαγιάτι στη νότια πλευρά και ψηλότερο γυναικωνίτη στα δυτικά. Δύο ξύλινες κιονοστοιχίες χωρίζουν το εσωτερικό του ναού σε τρία κλίτη.

Στο νότιο τοίχο του ναού έχουν ενσωματωθεί τμήματα από τους προγενέστερους ναούς.
Τοιχογραφίες σώζονται μόνον εξωτερικά του νότιου τοίχου, που ανήκουν σε τέσσερις χρονολογικές φάσεις του 15ου, 16ου, 17ου και 19ου αιώνα. Απεικονίζονται η ένθρονη Θεοτόκος και παράσταση Δέησης
με τον Άγιο Νικόλαο, νεότερη παράσταση του Αγίου Παντελεήμονος και στο πλαίσιό της η μορφή του Χριστού με ολόσωμους Αγγέλους.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει το ξυλόγλυπτο τέμπλο που αποτελεί σύνθεση παλαιότερου ξυλόγλυπτου του 16ου – 17ου αιώνα και νεώτερων κατασκευών.
Οι δεσποτικές εικόνες χρονολογούνται στο 19ο αιώνα. Από τα κελιά την Μονής, που έχουν πρόσφατα αποκατασταθεί, στο βόρειο ηγουμενείο φιλοξενείται σήμερα η συλλογή χειρόγραφων και παλαιότυπων
των μονών του Νησιού, και στο νότιο στεγάζεται το Μουσείο της Προεπαναστατικής Περιόδου.

Μονή Τιμίου Προδρόμου (Καστρίτσα Ιωαννίνων)

Η Μονή Τιμίου Προδρόμου Καστρίτσας, αφιερωμένη σήμερα στη Σύλληψη του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, βρίσκεται στην Βορειοδυτική πλαγιά του λόφου της Καστρίτσας, όπου, κατά την παράδοση, υπήρχε αρχαίο κτίσμα.
Σύμφωνα με μια ανάγνωση σε δομική επιτοίχια χρονολογία, το καθολικό χρονολογείται από το 1196.
Γραπτές πηγές αναφέρονται σε σημαντικούς σταθμούς την Μονής, καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής της. Καταστράφηκε και αναβίωσε πολλές φορές στην μακρόχρονη ιστορία της. Σημαντικούς σταθμούς στην ιστορική πορεία της Μονής ανά τους αιώνες αποτελούν η ίδρυση ορφανοτροφείου το 1916, η αναβίωση της ως ανδρικής Μονής το 1932, η πλήρης εγκατάλειψή της μέχρι το 1972, οπότε απέκτησε την σημερινή της αίγλη ως γυναικεία Μονή.

Αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα μοναστηριακά συγκροτήματα της περιοχής με παλαιότερη μεγάλη περιουσία και σημαντικό φιλανθρωπικό έργο.
Σήμερα, εκτός του παλαιού καθολικού, μεγάλα νεωτερικά συγκροτήματα κελιών, εργαστηρίων, ξενώνα, βιβλιοθήκης, εκθετηρίου, χαλιών και κεντημάτων, καθώς και το παρεκκλήσι των νεομαρτύρων Αγίου Γεωργίου και Αγίας Φιλοθέης, περιβάλλονται με ψηλό περίβολο.
Το παλαιό καθολικό της Μονής, αποτελεί σπάνιο τύπο τετράκογχου σταυροειδούς ναού με οκταγωνικό τρούλο και μεταγενέστερο νάρθηκα.
Στο εσωτερικό του κυρίως ναού σώζονται ενδιαφέροντα τοιχογραφικά σύνολα του 17ου αιώνα.

Μονή Αγίου Νικολάου Τζώρας (Ιωάννινα)

Σε ένα πλάτωμα της Δυτικής πλευράς του Δρίσκου βρίσκεται η Μονή του Αγίου Νικολάου Τζώρας.
Η Μονή Τζώρας είναι αφιερωμένη στον Άγιο Νικόλαο και αναφέρεται για πρώτη φορά το 1321 σε ένα χρυσόβουλο του Ανδρόνικου Παλαιολόγου, με τον οποίο την παραχωρούσε στη Μητρόπολη Ιωαννίνων.
Σύμφωνα με δυσανάγνωστη εγχάρακτη επιγραφή στη δυτική πλευρά του καθολικού, ο ναός χτίστηκε το έτος 1583 από τον ιερομόναχο Δανιήλ. Το σημερινό μοναστήρι του Αγίου Νικολάου, σύμφωνα με
υπέρθυρη επιγραφή στο δυτικό τοίχο του κυρίως ναού του καθολικού του, ανακαινίστηκε και ιστορήθηκε το 1663.

Ο Άγιος Νικόλαος είναι μονόκλιτη βασιλική με πρόναο, κυρίως ναό και Ιερό Βήμα, και διαθέτει αξιόλογες αγιογραφίες. Πρόκειται για μονόχωρο καμαροσκέπαστο ναό με επιμήκη νάρθηκα που καλύπτεται επίσης με θόλο τεταρτοκυλίνδρου. Στα ανατολικά, πίσω από τον ανατολικό τοίχο του καθολικού, υπάρχει κρύπτη, πιθανώς μεταγενέστερη, η οποία αποτελεί προέκταση του ναού και στον ανατολικό τοίχο της οποίας υπάρχει κόγχη.
Στον πρόναο, οι αγιογραφίες σώζονται μόνο στην ανατολική του πλευρά. Στο ξυλόγλυπτο τέμπλο της Εκκλησίας υπάρχουν οι παλιές Δεσποτικές εικόνες της Παναγίας, του Χριστού και του Προδρόμου, καθώς και η νεότερη του Αγίου Νικολάου. Οι αγιογραφίες ανάγονται πιθανότατα στο 16ο αιώνα.
Λίγα μέτρα έξω από το μοναστήρι σκοτώθηκε ο μεγάλος εθνικός αγωνιστής Λορέντζος Μαβίλης, το 1912, και τραυματίστηκε ο αρχηγός του σώματος των Γαριβαλδινών, Αλέξανδρος Ρώμας.

Ιερά Μονή Αγίου Γερασίμου Κεφαλονιάς

Η Ιερά Μονή Αγίου Γερασίμου Ομαλών (Κεφαλονιάς) βρίσκεται στην επιβλητική σκιά του Αίνου, του ψηλότερου όρους των Επτανήσων όπου υπάρχει μια οινοφόρα λεκάνη, το οροπέδιο των Ομαλών.
Αυτό τον τόπο επέλεξε ο Άγιος Γεράσιμος για να δώσει οριστικό τέλος στις μακροχρόνιες περιπλανήσεις του.
Μιλάμε για μια περιοχή που είναι προφυλαγμένη από τα γύρω βουνά, στην καρδιά της ενδοχώρας της Κεφαλονιάς όπου ευδοκιμούν τα αμπέλια της φημισμένης ρομπόλα.
Στα χρόνια του Μεσαίωνα το μικρό μοναστήρι ήταν ακατοίκητο και σχεδόν ερειπωμένο. Δικαιούχος του, λόγω κληρονομικού δικαιώματος ή εξαιτίας κάποιας απόφασης της κοινότητας, ήταν ένας ντόπιος
ιερέας, όταν έφτασε το 1560 ο Άγιος Γεράσιμος.
Με παραχωρητήριο έγγραφο του Σεπτεμβρίου του 1561 ο Πάτερ Γεώργιος Βαλσάμος παρέδωσε στον ιερομόναχο Γεράσιμο Νοταρά «το μοναστήριον και παντοία αυτού πράγματα κινητά και ακίνητα… να
ποιήση ως αυτός θέλει, εις ανακαινισμόν και δόξαν Θεού». Ήταν τότε που συγκροτήθηκε ο αρχικός πυρήνας της γυναικείας μοναστικής αδελφότητας που συνεχίζει αδιάλειπτα ως τις μέρες μας, να διοικεί τον
ναό και τον τάφο του Αγίου.

Στην μονή της Νέας Ιερουσαλήμ όπως την αποκαλούσε ο Άγιος, σώζονται ακόμη τα τρία πλατάνια που φύτεψε ο ίδιος, τα δύο αλώνια που έκτισε, τρία μεγάλα πηγάδια και πάνω από 30 μικρότερα που άνοιξε
με τα χέρια του. Ένα από αυτά τα πλατάνια βρίσκεται αριστερά όπως μπαίνει ο επισκέπτης στη μονή πριν φτάσει στο καθολικό.

Το κτιριακό συγκρότημα δεν είναι ενιαίο: αποτελείται από διάφορες πτέρυγες. Προς την πλευρά του δρόμου βρίσκεται το αρχονταρίκι με το ηγουμενείο. Ακολουθεί ο επιμήκης μεγάλος ξενώνας, που δέχεται
κόσμο κατά τη διάρκεια των πανηγυριών. Απέναντι από το κωδωνοστάσιο βρίσκεται το παλαιό αναστηλωμένο καθολικό της μονής που είναι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου.

Η ατμόσφαιρα στο εσωτερικό του είναι ιδιαίτερα κατανυκτική, καθώς εκτίθεται σε συνεχές προσκύνημα το σεπτό σκήνωμα του Αγίου. Είναι ενδεδυμένο με τα άμφια της ταφής του και βρίσκεται μέσα σε
κρυστάλλινη λειψανοθήκη ενσωματωμένη σε μια περίτεχνη ασημένια λάρνακα.

Επίσης σε ένα προσκυνητάρι φυλάσσεται η φορητή εικόνα της Παναγίας «Κυρίας των Αγγέλων» η οποία ανήκε κάποτε στον Άγιο Γεράσιμο και αφιερώθηκε στην μονή από τον ίδιο. Είναι η εφέστιος εικόνα
των Ομαλών.

Στο δάπεδο του ναού υπάρχει μια κρύπτη. Είναι ένα στενό άνοιγμα που αποτελείται και από μια σιδερένια σκάλα οδηγώντας έτσι στο ασκηταριό του Αγίου. Πρέπει να ήταν στέρνα μέχρι την λεηλασία του
παλιού μονυδρίου, χωρισμένη σε δυο δωμάτια. Οι δύο αυτές κτιστές δεξαμενές επικοινωνούν από μια οπή στην οποία για να μπει κανείς πρέπει να συρθεί στο χώμα. Λέγονται πολλά για το τετράγωνο αυτό
άνοιγμα. Αυτό το άνοιγμα οδηγεί στο σημείο που ο προστάτης του νησιού έκανε τον Κανόνα του.

Από το 1561 όπου ιδρύθηκε το ιερό κοινόβιο μέχρι και σήμερα τελούνται ανελλιπώς όλες οι ακολουθίες σύμφωνα με το τυπικό της παλαίφατης μονής του Αγίου Σάββα, στα Ιεροσόλυμα. Αυτό είχε υποδείξει
ο Άγιος Γεράσιμος να τηρείται από την εποχή της συγκρότησης του κοινοβίου.

Οι πρωινές ακολουθίες ξεκινούν στις 3 πμ και ολοκληρώνονται στις 7 πμ. Ο εσπερινός δε αρχίζει από τις 5 μμ.
Το μοναστήρι πανηγυρίζει 5 φορές τον χρόνο.
Αναλυτικά:
Στις 16 Αυγούστου τιμάται η κοίμηση του Αγίου και στις 23 του ίδιου μήνα, γίνεται η απόδοση της εορτής.
Στο διάστημα αυτό μεταξύ των δύο ημερομηνιών καθιερώθηκε από την Μητρόπολη Κεφαλληνίας να τελείται ιερό επταήμερο με αρχιερατικές λειτουργίες, χοροστασίες και κηρύγματα.
Στις 20 και 27 Οκτωβρίου στην επέτειο ανακομιδής του λειψάνου και την απόδοση της, ο Άγιος τίθεται σε προσκύνημα όρθιος στο βημόθυρο του τέμπλου. Το ίδιο συμβαίνει και το Μεγάλο Σάββατο όπου παραμένει μέχρι την Κυριακή του Θωμά.
Στις 16 Αυγούστου και στις 20 Οκτωβρίου γίνονται και οι δυο λιτανεύσεις του σκηνώματός του στη γύρω περιοχή.
Τέλος σας παραθέτω σχετικές πληροφορίες επικοινωνίας με την μονή:
Η μονή είναι ανοιχτή στους προσκυνητές καθημερινά από τις 04:00 έως τις 13:00 και από τις 15:30 έως τις 21:00.

Ιερά Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου (Μακρίνο Ιωαννίνων)

Η Μονή Μακρινού βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο του ομώνυμου χωριού και είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Κατά τον Λαμπρίδη ιδρύθηκε το 1799,
αλλά επεκτάθηκε και ιστορήθηκε αργότερα, με δαπάνες κάποιας πλούσιας τυφλής, η οποία θεραπεύτηκε στο μοναστήρι. Από το παλιό μοναστήρι σώζεται το καθολικό,
τρίκλιτη βασιλική, πρόναο, κυρίως ναό και Ιερό Βήμα. Ο κυρίως ναός και το Ιερό Βήμα είναι κατάγραφα από θαυμάσιες, καλά διατηρημένες αγιογραφίες, οι οποίες
σύμφωνα με επιγραφή, στο δυτικό τοίχο του κυρίως ναού, έγιναν το 1792 από τον Καπεσοβίτη αγιογράφο Ιωάννη και το γιο του Αναστάσιο. Αγιογραφίες υπάρχουν και

στην ανατολική πλευρά του πρόναου. Στο ωραίο μεγάλο ξυλόγλυπτο τέμπλο της εκκλησίας υπάρχουν οι Δεσποτικές εικόνες, καθώς και έξι φορητές εικόνες. Ωραιότατες
εικόνες υπάρχουν και στο Δωδεκάορτο. Στη βόρεια πλευρά του καθολικού υπάρχει ένα νεότερο κτίσμα, ενώ στη δυτική του πλευρά το θαυμάσιο ανεξάρτητο καμπαναριό
- πύλη του μοναστηριού. Στην Μονή υπάρχουν λείψανα του Αγίου Χαραλάμπους. Παρά την καλλιτεχνική της αξία δεν έχει ανακηρυχθεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο.

O Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Ο Άγιος Κοσμάς υπήρξε φωτοφόρος απόστολος του Ευαγγελίου, στα μαύρα χρόνια της τουρκικής σκλαβιάς. Η Εκκλησία του Χριστού, για να τιμήσει τον αγώνα και την προσφορά του, τον ονόμασε Ισαπόστολο.

Ο Άγιος Κοσμάς γεννήθηκε στο χωριό Ταξιάρχης της επαρχίας Αποκούρου που βρίσκεται κοντά στο χωριό Μεγάλο Δένδρο Ναυπακτίας, το 1714 μ.Χ., από γονείς ευσεβείς, που τον ανέθρεψαν εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Είκοσι χρονών μετέβη στο Άγιο Όρος, για να σπουδάσει στο εκεί νεοσύστατο σχολείο του Βατοπεδίου. Ο Ο Άγιος Κοσμάς, ονομαζόταν αρχικά Κωνσταντίνος και μετά την αποφοίτηση του, πήγε στη Μονή Φιλόθεου, όπου έγινε μοναχός και κατόπιν Ιερομόναχος και έλαβε το όνομα Κοσμάς.

Ο Άγιος γνωρίζοντας ότι το Έθνος κινδύνευε, δεν ησύχαζε και φλεγόταν νύχτα-μέρα από τον πόθο να βγει και να διδάξει στους σκλαβωμένους Έλληνες τα Άγια Γράμματα. Όμως, θεωρούσε τον εαυτό του ταπεινό και αδύνατο να επωμισθεί τέτοιο φορτίο. Με θεία αποκάλυψη, πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου συνάντησε τον αδελφό του Χρύσανθο, που ήταν δάσκαλος. Αυτός του έκανε μερικά μαθήματα ρητορικής, που θα βοηθούσαν τον Κοσμά στο κήρυγμα. Έπειτα, αφού πήρε την άδεια του Πατριάρχη Σεραφείμ, όργωσε στην κυριολεξία την Ελλάδα, διδάσκοντας στους «ραγιάδες» το λόγο του Θεού.

Έτσι, ο Άγιος Κοσμάς, αρχικά κήρυξε στην Κωνσταντινούπολη και στην συνέχεια μετέβη στην Αιτωλοακαρνανία. Με νέα άδεια περιήλθε τα Δωδεκάνησα και το Άγιο Όρος. Ακολούθως περιόδευσε στην Θεσσαλονίκη, Βέροια, σε ολόκληρη την Μακεδονία, έφθασε στην Χειμάρα, επέστρεψε στην Νότιο Ήπειρο και από εκεί κατέληξε στη Λευκάδα και την Κεφαλληνία. Πήγε ακόμη στη Ζάκυνθο, Κέρκυρα και ξανά στην Βόρειο Ήπειρο.

Απ' οπού περνούσε, έκτιζε σχολεία, εκκλησίες, και πλήθος λαού συνέρεε και «ρουφούσε» το «νέκταρ» της αγίας διδασκαλίας του.

Τελικά, ο φθόνος των Εβραίων, σε συνεργασία με τους Τούρκους, είχε σαν αποτέλεσμα τον απαγχονισμό του Αγίου στο Κολικόντασι, στα χώματα της Βορείου Ηπείρου το 1779 μ.Χ.

Τα λόγια του ήταν προφητικά, γεμάτα θεία χάρη και απλότητα. Κάποτε είπε στους κατοίκους κάποιου χωριού: «Ήρθα στο χωριό σας και σας κήρυξα. Δίκαιο είναι λοιπόν να με πληρώσετε για τον κόπο μου. Με χρήματα μήπως; Τι να τα κάνω; Η πληρωμή η δική μου είναι να βάλετε τα λόγια του Θεού στην καρδιά σας, για να κερδίσετε την αιώνια ζωή».

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Τὴν εὔηχον σάλπιγγα Εὐαγγελίου Χριστοῦ, Προφήτην τὸν πύρινον καὶ μιμητὴν ᾿Ηλιοῦ, Κοσμᾶν τὸν ᾿Ισαπόστολον, πάντων τῶν ὀρθοδόξων ὁδηγὸν καὶ προστάτην, δήμων τῆς Αἰτωλίας καὶ τυράννου τὸ σέβας, ὕμνοις καὶ ἐγκωμίοις ἀθρόως τιμήσωμεν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον

Ἦχος γ’. Μέγαν εὔρατο ὲν τοῖς κινδύνοις.

Θεῖον κόσμημα ᾿Ορθοδοξίας καὶ ἀγλάϊσμα τῆς ᾿Εκκλησίας ἀνεδείχθης, Κοσμᾶ ἰσαπόστολε· διὰ πυρὸς διελθών τε καὶ ὕδατος, ἀναψυχὴν σὺ ἐκτήσω δι’ αἵματος. Εὐκοσμώτατε, διδάχων τοῦ Γένους κόσμημα, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε κοσμῆσαι ἀρεταῖς καὶ τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον

Ἦχος γ’. Μέγαν εὔρατο ὲν τοῖς κινδύνοις.

Κόσμον ηὔγασας Πνεύματι θείῳ, κόσμον ἤνεγκας τῇ ᾿Εκκλησίᾳ, κόσμημα θεῖον, πιστῶν τὸ προπύργιον, ταῖς διδαχαῖς σὺ τὸ Γένος ἐφώτισας καί τῆς δουλείας τὰ σκότη διέλυσας, Κοσμᾶ ῞Αγιε· τῶν ᾿Αποστόλων ὁμότροπε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε κοσμῆσαι τὰς ψυχὰς τῶν ἀνυμνούντων σε.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον

Ἦχος α’. Τὸν ταφον σου Σωτὴρ.
Τὸν μέγαν ἀθλητήν, ὀρθοδόξων τὸ κλέος, Χριστοῦ τὸν μιμητὴν καὶ διδάσκαλον θεῖον, Κοσμᾶν τὸν ἰσαπόστολον, Αἰτωλίας ἀγλάϊσμα, τὸν παιδεύσαντα τὸ δοῦλον Γένος ἐνθέως καὶ συντρέξαντα εἰς τὴν ἀνάστασιν τούτου ἐν ὕμνοις τιμήσωμεν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον

Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείας πίστεως, διδασκαλία, κατεκόσμησας, τὴν Ἐκκλησία, ζηλωτὴς τῶν Ἀποστόλων γενόμενος καὶ κατασπείρας τὰ θεία διδάγματα, μαρτυρικῶς τὸν ἀγῶνα ἐτέλεσας. Κοσμᾶ ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμιν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον

Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.

Ὡς φωστὴρ νεόφωτος τὴν Ἐκκλησίαν, καταυγάζεις ἅπασαν, Εὐαγγελίου διδαχαῖς, Κοσμᾶ Χριστοῦ Ἰσαπόστολε· διὸ ἀξίως γεραίρει τὴν μνήμην σου.

Μεγαλυνάριον

Κόσμον φέρων θεῖον τῶν ἀρετῶν καὶ τοῦ μαρτυρίου τὸ διάδημα τὸ σεπτόν, κόσμησον εὐχαῖς σου ἀεὶ τὴν ᾿Εκκλησίαν καὶ σὺν παντὶ τῷ κόσμῳ, Κοσμᾶ μέγιστε.

Ἕτερον Μεγαλυνάριον

Χαίροις Ἀποστόλων ὁ μιμητής, Κοσμᾶ Θεοφόρε, εὐσεβείας ὑφηγητά, τοῦ Εὐαγγελίου ὁ θεηγόρος κῆρυξ, καὶ τῶν πιστῶν ἁπάντων, θεῖον ἀγλάϊσμα.

O Άγιος Ευτυχής Ιερομάρτυρας μαθητής του Αγίου Ιωάννη Θεολόγου

Ο Άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής, θέλοντας να δείξει τον άνθρωπο που έχει αληθινά πνεύμα Θεού, είπε: «Παν πνεύμα ό ομολογεί Ιησούν Χριστόν εν σαρκί έληλυθότα, εκ του Θεού εστί» (Α' επιστολή Ιωάννου, δ' - 2). Δηλαδή, κάθε άνθρωπος που παρουσιάζεται με χάρισμα Πνεύματος, αν ομολογεί όχι μόνο με λόγια αλλά και με έργα ότι ο Ιησούς Χριστός πράγματι σαρκώθηκε και έζησε σαν άνθρωπος φέροντας την ανθρώπινη φύση, αυτός ο άνθρωπος είναι από το Θεό. Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν και ο Άγιος Ευτυχής. Σαν γνήσιος μαθητής του Αγίου Ιωάννη του Ευαγγελιστή, απέδειξε περίτρανα στη ζωή του ότι είναι πραγματικά άνθρωπος του Θεού. Κήρυξε με ανδρεία το Ευαγγέλιο, γκρέμισε πολλούς ναούς ειδώλων, υπέμεινε δαρμούς και κακοπάθησε πολλά χρόνια δέσμιος μέσα στη φυλακή. Κατόπιν τον έριξαν στη φωτιά και μετά στα πεινασμένα θηρία. Επειδή, όμως, ένα από τα θηρία μίλησε με ανθρώπινη φωνή, αλλά και επειδή στη συνέχεια έμεινε αβλαβής από τα υπόλοιπα μαρτύρια, όλοι εξεπλάγησαν. Εξαιτίας, λοιπόν, αυτών των θαυμάτων, τον άφησαν ελεύθερο να γυρίσει στην πατρίδα του Σεβαστή, όπου ειρηνικά παρέδωσε στον Κύριο το πνεύμα του. (Η μνήμη του Αγίου Ευτύχη, επαναλαμβάνεται και στις 30 Μαΐου).

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ’.

Καὶ τρόπων μέτοχος, καὶ θρόνων διάδοχος, τῶν Ἀποστόλων γενόμενος, τὴν πρᾶξιν εὗρες θεόπνευστε, εἰς θεωρίας ἐπίβασιν· διὰ τοῦτο τὸν λόγον τῆς ἀληθείας ὀρθοτομῶν, καὶ τῇ πίστει ἐνήθλησας μέχρις αἵματος, Ἱερομάρτυς Εὐτυχές· Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ὡς φοιτητὴς τῶν ἱερῶν Ἀποστόλων, τῆς εὐσέβειας ὑποφήτης ἐδείχθης, καὶ τὴν τοῦ Λόγου σάρκωσιν ἐκήρυξας τρανῶς, ὅθεν ἐνδιέπρεψας, μαρτυρίου τοὶς πόνοις, θαύμασι τῆς πίστεως, βεβαιώσας τὸν λόγον. Ἱερομάρτυς Πάτερ Εὐτυχές, Χριστὸν δυσώπει, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἠμῶν.

O Όσιος Αρσένιος ο θαυματουργός

Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον βίο του Ρώσου Οσίου παρά μόνο ότι κοιμήθηκε το 1550 μ.Χ.

Ανακομιδή Ιερών Λειψάνων του Αγίου Διονυσίου του Ζακυνθινού

Γόνοιο βίου νῦν τυχοῦσα ἀφθάρτου,

Ζάκυνθε τέρπου, γηθοσύνως οὖν κάρτα.

Εἰκάδι ἧκε δέμας ἀκεσίμβροτον ἔν γε τετάρτῃ.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τοῦ παντίμου Λειψάνου σου τὴν μετάθεσιν, ἀπὸ Στροφάδων εἰς Ζάκυνθον ἐορτάζοντας, Διονύσιε σοφὲ ἀνευφημοῦμεν σέ, σὺ γὰρ παρέχεις δι' αὐτοῦ, χάριν ἄφθονον ἀεί, τοὶς πίστει προσερχομένοις, τὴ θεϊκὴ χορηγία, ὡς τοῦ Χριστοῦ θεράπων γνήσιος.

Κοντάκιον

Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.

Τοῦ σεπτοῦ Λειψάνου σου τῇ μεταθέσει, ἑορτὴν κροτοῦμέν σοι, πᾶς ὁ λαὸς ὁ τοῦ Θεοῦ, πανευσεβῶς εὐφημοῦντές σε, θαυματοφόρε σοφὲ Διονύσιε.

Μεγαλυνάριον

Ἦκεν ἐκ Στροφάδων ὡς θησαυρός, τῇ πόλει Ζακύνθου, τὸν σὸν Λείψανον τὸ σεπτόν, καὶ καταπλουτίζει, θαυμάτων ἐνεργείαις, τῶν εὐσεβῶν τὰ στίφη, ὦ Διονύσιε.

Απόδοση εορτής κοιμήσεως Θεοτόκου

Σήμερα η εκκλησία μας εορτάζει την Απόδοση της κοιμήσεως Θεοτόκου.
Επίσης, στις 22 και 23 Αυγούστου, εορτάζει με κάθε εκκλησιαστική και βυζαντινή μεγαλοπρέπεια, η ιστορική Μονή της Παναγίας της Προυσιώτισσας στον Προυσσό Ευρυτανίας.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος α’.
Ἐν τὴ Γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τὴ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε, Μετέστης πρὸς τὴν ζωήν, μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς, καὶ ταὶς πρεσβείαις ταὶς σαὶς λυτρουμένη, ἐκ θανάτου τᾶς ψυχᾶς ἠμῶν.

Κοντάκιον

Ἦχος πλ. β’. Αὐτόμελον.
Τὴν ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητον Θεοτόκον, καὶ προστασίαις ἀμετάθετον ἐλπίδα, τάφος καὶ νέκρωσις οὐκ ἐκράτησεν, ὡς γὰρ ζωῆς Μητέρα, πρὸς τὴν ζωὴν μετέστησεν, ὁ μήτραν οἰκήσας ἀειπάρθενον.

Σύναξη της Παναγιάς του Μαλίκη

Η Παναγία μας είναι το πνευματικό στόλισμα της Ορθοδοξίας, γι’ αυτό σε κάθε μέρος της Ελλάδας υπάρχει και από ένα σεβάσμιο εικόνισμα της, που φανερώνει το άπειρο κάλλος της Θεομήτορος, το οποίο γίνεται μαγνήτης σε κάθε πιστό άνθρωπο. Μια τέτοια ιερή και θαυματουργή εικόνα, που ευρίσκεται τοποθετημένη στο αριστερό κλίτος του εν Ύδρα Μοναστηρίου είναι και η πασίγνωστος «Παναγιά του Μαλίκη» (Παναγιά η Μαλίκαινα), από το επίθετο του δωρητή, όπως χαρακτηριστικός αναγράφεται εις το κάτω μέρος της εικόνος: «Παναγία μήτερ Θεού Λόγου κόρη, ευχάς δέδεξο καρδιάς τεθλιμμένης αναξίου σου οικέτου δώρον δέχου, σπουδή και δαπάνη Βασιλείου Μαλίκη…». Η ιερά εικόνα φέρει χρονολογία 29 Αυγούστου 1858, και είναι έργον αγνώστου Ιερομονάχου Ζωγράφου εκ Χίου όπως μαρτυρεί και άλλη σύντομος επιγραφή: «της μερίδος δεξιόν παραστάτην αναξίου μου ζωγράφου Χίου…», ο οποίος διέμενε πλησίον της Εκκλησίας του Χριστού στην Κιάφα.
Η Εικόνα του Μαλίκη ανήκε εκ κληρονομιάς εις την Κυριακούλα σύζυγο Σταματίου Γλιάτη το γένος Μαλίκη. Η οικία όπου φυλασσόταν η εικόνα ερειπωμένη σήμερον ευρίσκετο μπροστά από τον πρώτο ιστορικό Ναό Γεννήσεως του Χριστού (1640) του ιερέως Αντωνίου Νέγκα – Μπουρντάβερτη. Μετά τον θάνατο ο υιός της Γεώργιος Σταμ. Γλιάτης παρέδωσε την εικόνα στον συγγενή της μητέρας του Νικόλαο Δρίβα ο οποίος δεν δέχτηκε να κρατήσει την θαυματουργό εικόνα στη οικία του και έτσι την αφιέρωσε εις τον Καθεδρικόν Ναός της Παναγίας όπου έκτοτε φυλάσσεται σε περίτεχνο ξυλόγλυπτο προσκυνητάρι έργον Φάνη Νομικού και δωρεά της μακαριστής αρχοντίσσης Αννέζως Ε. Ραφαλιά. Η εικόνα μεταφέρθηκε στο Μοναστήρι στις 9-10-1927 με λιτανευτική πομπή προεξάρχοντος του μακαριστού Μητροπολίτου Ύδρας κυρού Προκοπίου του Καραμάνου.
Στο κέντρο ιστορείται σε όρθια στάση εν προτομή η Παναγία κρατώντας τον Χριστό στην αγκαλιά της απ’ τα Δεξιά, Βρεφοκρατούσα - Δεξιοκρατούσα και χαρακτηρίζεται ως η «χρυσορωιάτησσα – Ελεούσα» και πέριξ αυτής ιστορούνται διάφορες παραστάσεις θαυμάτων με σύντομο χρονικό της εικόνος Παναγίας της Κύκκου της οποίας τυγχάνει και πιστόν αντίγραφον όπως λέγει η παράδοσις ιστορήθηκε από τον Ευαγγελιστή Λουκά. Είναι επτανησιακής τεχνοτροπίας και το σώμα της Παναγίας καλύπτεται από ασημένιο περίτεχνο κάλυμμα. Το κεφάλι της είναι σκεπασμένο σεμνά και σοβαρά με το «μαφόριο» που πέφτει στον ώμο της απλόχωρο αφήνοντας να φαίνεται το γλυκύτατο πρόσωπό της και τα χέρια. Το μέτωπο της είναι σαν μελαχροινό φίλντισι, αγνό απλό και κατακάθαρο. Έχει το κεφάλι της γυρτό κατά την πλευρά του Κυρίου και η έκφραση της είναι πιο «αισθηματική» όπως θα έλεγε και ο Φ. Κόντογλου ενώ πάνω από την κεφαλή της στέκεται το στέμμα της ανάστασης όλου του κόσμου. Μια ταινία σε λευκό φόντο «κυκλώνει» την Παναγία όπου και αναγράφονται στην δεξιά πλευρά τα εξής; «Θεοτόκε παντάνασσα των ορθοδόξων το καύχημα αιρετικών τα φρυάγματα ων τα πρόσωπα καταίσχυνων των μη προσκυνούντων μηδέ τιμώντων Πάναγνε την σεβάσμιον εικόνα σου». Και στην αριστερή πλευρά: «Αγνή Παναγία ευσυμπαθής υφάπλωσον κόρη τας αγκάλας σων οικτιρμών και δέξαι Παρθένε τους σους δούλους, πάντας υπό την σκέπην την σην καταφεύγοντας».

Ο λαός της ιστορικής νήσου Ύδρας περιβάλλει με ιδιαίτερη τιμή και λατρεία την θαυματουργή εικόνα της Παναγίας του Μαλίκη και σύμφωνα με ιστορικές μαρτυρίες η ιερά εικόνα μεταφερόταν στα σπίτια προς αγιασμόν και ευλογία. Όταν υπήρχε ασθενής και επρόκειτο να ιαθή αυτοί που την μετέφεραν την αισθάνονταν ελαφριά και το πρόσωπο της έλαμπε (ροδόχρουν χρώμα), ενώ αντιθέτως εάν του ασθενούς η κατάστασις ήτο ανίατος η εικόνα στους μεταφορείς εβάραινε και το πρόσωπο της γινόταν χλωμό. Τέλος η ιερά εικόνα συντηρήθηκε εσχάτως, είναι γεμάτη από αφιερώματα, και εορτάζει εις απόδοσιν της Κοιμήσεως δηλ. στα «εννιάμερα».
Η Χάρις και η Ευλογία της Κυρίας Θεοτόκου είη μετά πάντων ημών!

Σύναξη της Παναγίας του Χάρου

Ξεχωρίζει για τη μοναδικότητα της καθώς είναι η μοναδική εικόνα της Παναγίας που δεν κρατά το Θείο Βρέφος, αλλά τον Εσταυρωμένο Χριστό. Ο λόγος για την Παναγία του Χάρου, που όσο και αν ακούγεται παράξενο το όνομά της, εδώ και εκατοντάδες χρόνια ευλογεί το νησί των Λειψών.
Η Παναγία του Χάρου πήρε το όνομά της, από το γεγονός ότι ο νεκρός Χριστός στον σταυρό του μαρτυρίου και ο Χάρος σχετίζονται μεταξύ τους εννοιολογικά. Το μοναστήρι της Παναγίας βρίσκεται ένα χιλιόμετρο έξω από το βασικό οικισμό των Λειψών.

Τόσο το εξωμονάστηρο όσο και η εικόνα χρονολογούνται από το 1600 μ.Χ., όταν έφτασαν στο νησί δύο μοναχοί από το Άγιο Όρος.
Από το 1943 μ.Χ. μέχρι σήμερα τη θαυματουργή εικόνα κοσμούν τα περιώνυμα «κρινάκια της Παναγίας». Τα λουλούδια τοποθετούνται στην εικόνα την Ανοιξη, στη συνέχεια ξεραίνονται και στη γιορτή της, κατακαλόκαιρο, ανθίζουν βγάζοντας μοσχομυριστά μπουμπούκια.

O Άγιος Λούππος

Για τον Άγιο αυτό δεν αναφέρεται πουθενά βιογραφικό του υπόμνημα στους Συναξαριστές. Μόνο στον Παρισινό Κώδικα 1617 αναγράφεται ότι, ο μάρτυρας αυτός ομολόγησε με θάρρος τον Χριστό μπροστά στον ειδωλολάτρη άρχοντα, ο όποιος με διάφορες κολακείες προσπάθησε να τον πείσει να θυσιάσει στα είδωλα. Αλλά επειδή δεν τα κατάφερε τον βασάνισε με τον πιο φρικιαστικό τρόπο και στο τέλος τον αποκεφάλισε.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.
Τὴν ἀπροσμάχητον, τοῦ Λόγου δύναμιν, Λοῦππε μακάριε, περιζωσάμενος, κατεπολέμησας στερρῶς, τὸν ἄρχοντα τῆς κακίας, σὺ γὰρ ὑπερέλαμψας, ἐν ἀγώσιν ἀθλήσεως, ὅθεν καὶ ἀπέλαβες, τὸ βραβεῖον τῶν ἄθλων σου, πρεσβεύων ἐκτενῶς ἀθλοφόρε, διδόναι ἠμὶν πταισμάτων λύσιν.

Oι Άγιοι Ειρηναίος και Πόθεινος Ιερομάρτυρας, επίσκοποι Λουγδούνου

Άγιος Ειρηναίος επίσκοπος Λουγδούνου

Ο Άγιος Ειρηναίος, έζησε στα χρόνια του βασιλιά Μάρκου Αυρηλίου (160 μ.Χ.). (Πιθανόν να γεννήθηκε στη Σμύρνη, περί το 140 μ.Χ., διότι σε κάποιο από τα συγγράμματα του, Έλεγχος 3,3 λέει, ότι παιδί ακόμα γνώρισε τον επίσκοπο Σμύρνης Πολύκαρπο (βλέπε 23 Φεβρουαρίου). Ποιου δάσκαλου όμως μαθητής υπήρξε και πώς μπήκε στον ιερό κλήρο δεν γνωρίζουμε). Ήταν διάδοχος των αγίων αποστόλων και έκανε επίσκοπος της πόλης Λουγδούνου (σημερινής Λυών) της Γαλλίας (μετά τον μαρτυρικό θάνατο του προκατόχου του Ποθεινού). Αυτός όπως λένε, συνέγραψε πολλά συγγράμματα κυρίως δογματικά. Και μ' αυτά στήριξε πολλούς χριστιανούς στην ορθή πίστη, και τους γλίτωσε από τις πλάνες των διαφόρων αιρέσεων. Τέλος, αποκεφαλίστηκε και αυτός από τον βασιλιά Σεβήρο, το έτος 202 μ.Χ., παίρνοντας έτσι το αμάραντο στεφάνι του μαρτυρίου.

Άγιος Πόθεινος επίσκοπος Λουγδούνου

Ο Άγιος Πόθεινος υπήρξε επίσκοπος Λουγδούνου (σημερινής Λυών της Γαλλίας) πριν τον Άγιο Ειρηναίο. Έζησε μάλλον στις αρχές του 2ου αιώνα μ.Χ. και μαρτύρησε για τον Χριστό κατά το δεύτερο μισό του 2ου αιώνα μ.Χ.

Ο Άγιος Ειρηναίος επίσκοπος Σιρμίου

Ο Άγιος Ειρηναίος ήταν επίσκοπος Σιρμίου, πρωτεύουσας της Παννονίας. Σαν ποιμενάρχης ήταν αγνός, δραστήριος, γεμάτος ειλικρινή αγάπη για το ποίμνιο του, το όποιο τόσο πολύ αγαπούσε, ώστε ήταν αποφασισμένος να δώσει και τη ζωή του γι' αυτό, σαν γνήσιος μιμητής του αρχιποιμένα Χριστού, που είπε: «ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων» (Ιωάννου, ι΄11). Δηλαδή, ο καλός ποιμένας παραδίδει τη ζωή του για να απομακρύνει κάθε κίνδυνο από τα πρόβατα του και για να υπερασπισθεί τη ζωή τους. Αργότερα, ο Ειρηναίος καταγγέλθηκε στον ηγεμόνα της πόλης ότι παρέσυρε στη θρησκεία του Ιησού ειδωλολάτρες. Τότε συνελήφθη και, όταν ο ηγεμόνας Πρόβος τον ρώτησε αν αληθεύει αυτό για το όποιο τον κατηγορούν, αυτός αντί άλλης απαντήσεως προσευχήθηκε μπροστά του. Ο ηγεμόνας αμέσως τον φυλάκισε και έπειτα, αφού τον μαστίγωσε, τον αποκεφάλισε και έριξε το κεφάλι του στον ποταμό Σαύο (288 μ.Χ.).

Ο Όσιος Καλλίνικος Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης

Πρόκειται για τον Πατριάρχη Καλλίνικο τον Α', που διαδέχτηκε τον Παύλο τον Γ'. Ήταν προηγουμένως πρεσβύτερος της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, και σκευοφύλακας του ναού των Βλαχερνών. Ο Καλλίνικος ο Α', είχε μεγάλα πλεονεκτήματα λόγου και ήθους, και γι αυτόν ο Εφραίμιος λέει ότι ήταν «ανήρ λόγω βίω τε και καλώς εμπρέπων». Στα χρόνια όμως της πατριαρχίας του βασίλευε ένας ασύνετος αυτοκράτορας ο Ιουστινιανός ο Β'. Αυτός λοιπόν, για να κάνει μια πολυτελή βρύση κοντά στ' ανάκτορα του, διάλεξε σαν τόπο το χώρο που βρισκόταν ο ναός της Θεοτόκου και απαίτησε από τον Καλλίνικο, να δώσει ευχή να γκρεμίσουν τον ναό! Ο Καλλίνικος απάντησε ότι, η Εκκλησία έχει ευχές για την ανέγερση ναών και όχι για τον κρημνισμό. Στην πίεση όμως του αυτοκράτορα, ο Καλλίνικος ξεφώνησε: «Ας είναι δόξα εις σε Χριστέ μου, ότι πάντοτε ανέχεσαι και υπομένεις». Ήταν δηλαδή μια ευχή εις βάρος του αυτοκράτορα. Πράγματι το 695 μ.Χ. ο Ιουστινιανός Β' έπεσε από τον στρατηγό Λεόντιο, και μέσα στον Ιππόδρομο του έκοψαν τη μύτη και τον εξόρισαν στη Χερσώνα. Αργότερα το 705 μ.Χ., όταν με προδοσία μαζί με τους Βουλγάρους και Σλαύους, μπήκε στη Κωνσταντινούπολη, το πρώτο του θύμα ήταν ο Πατριάρχης Καλλίνικος. Δηλαδή τον καταδίκασε χωρίς δίκη, τον τύφλωσε και τον εξόρισε στη Ρώμη. Ο Πατριάρχης Καλλίνικος ο Α', πατριάρχευσε από το 693 ως το 705 μ.Χ.